 Η Λουκία έζησε στα μέσα του 3ου αι. και γεννήθηκε στις Συρακούσες της Σικελίας. Ήταν μοναχοκόρη, που είχε χάσει νωρίς τον πατέρα της και η ευσεβής μητέρα της έπασχε από αιμόρροια. Η βοήθεια των γιατρών δεν στάθηκε ικανή να την γιατρέψει, γι’ αυτό και περίμενε τη γιατρειά της μόνο από τη θεία βοήθεια. Στην Κατάνη βρισκόταν το λείψανο της αγίας Αγάθης και μητέρα μαζί με την κόρη πήγαν να το προσκυνήσουν. Τη νύχτα που έφτασαν η Λουκία προσευχήθηκε με όλη της τη δύναμη για τη θεραπεία της μητέρας της. Κατόπιν κοιμήθηκε και στον ύπνο της είδε την αγία Αγάθη, που της είπε ότι η μητέρα της θα θεραπευόταν και η ίδια θα πέθαινε μαρτυρικά για τον Χριστό. Την επόμενη μέρα πράγματι η μητέρα της θεραπεύτηκε και οι δύο μαζί τότε ευχαρίστησαν τον Θεό και την Αγία.
Όταν επέστρεψαν στις Συρακούσες, η Λουκία έπεισε τη μητέρα της και διαμοίρασαν όλη τους την περιουσία στους φτωχούς. Έπειτα η ίδια η Λουκία κατέβαλλε κάθε προσπάθεια να μεταδώσει το φως του Ευαγγελίου και σ’ άλλες κοπέλες, που βρίσκονταν στο σκοτάδι της πλάνης. Καταγγέλθηκε όμως γι’ αυτό και δικάστηκε. Αφού απέρριψε με γενναιότητα όλες τις προτροπές να αρνηθεί τον Χριστό, καταδικάστηκε σε θάνατο. Και έτσι η νεαρή αλλά γενναία παρθένος αποκεφαλίστηκε για την πίστη της.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 13η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Παρθενίας φορούσα χλαίναν υπέρλαμπρον, παρθενικώς εμνηστεύθης τω Ζωοδότη Χριστώ και αγάπην γεηρού μνηστήρος έλιπες. όθεν ως δώρα νυμφικά προσενήνοχας αυτώ, τα ρείθρα των σων αιμάτων, Λουκία παρθενομάρτυς. Ω και πρεσβεύεις υπέρ πάντων ημών.
| | |
| |
 Γεννήθηκε το 410 μ.Χ. στο χωριό Μαρουθά της περιφέρειας Σαμοσάτων. Οι ευσεβείς γονείς του ονομάζονταν Ηλίας και Μάρθα. Ο Δανιήλ γεννήθηκε ενώ η μητέρα του ήταν στείρα. Γι’ αυτό και οι γονείς του υποσχέθηκαν να τον αφιερώσουν στην υπηρεσία του Θεού. Τον ανέθρεψαν με πολλή επιμέλεια, και οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Ο Δανιήλ απέδωσε καρπούς. Νεαρός ακόμη, πήγαινε στις γειτονικές πόλεις και εξηγούσε το Ευαγγέλιο. Έπειτα πήγε σε κοινόβια Μονή, όπου επιδόθηκε σε ευσεβείς ασκήσεις, θεολογικές μελέτες και καλλιέργεια της ταπεινοφροσύνης.
Κάποτε, σ΄ ένα ταξίδι με τον ηγούμενο της Μονής, συνάντησε το Συμεών το Στυλίτη και πήρε την ευλογία του. Όταν πέθανε ο ηγούμενος της Μονής, ο Δανιήλ ξαναπήγε στο Συμεών και ζήτησε τη συμβουλή του πού να πάει. Ο Συμεών τον συμβούλευσε να πάει στην Κωνσταντινούπολη, πράγμα που ο Δανιήλ έπραξε. Εκεί εγκαταστάθηκε στον περίβολο του ναού του αρχιστράτηγου Μιχαήλ στην Προποντίδα.
Μετά από λίγο καιρό, είδε όραμα το Συμεών να τον καλεί. Ο Δανιήλ, ερμηνεύοντας αυτό το όραμα, έκτισε υψηλό στύλο και εγκαταστάθηκε πάνω σ’ αυτόν. Σκοπός της εγκατάστασής του πάνω στο στύλο ήταν ο αγώνας για την εξάλειψη των παθών και η απόκτηση περισσότερων αρετών. Έλαβε το προορατικό χάρισμα, έκανε πολλά θαύματα και ήταν σημαντική η συμμετοχή του στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Πέθανε 80 χρονών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 11η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Υψώσας το σώμα σου επί του στύλου σοφέ, τον νουν σου επτέρωσας προς τον Θεόν ακλινώς, βιώσας ως άγγελος. όθεν σε στήλην ζώσαν, ευσεβείας ειδότες, κράζοντές σοι βοώμεν, Δανιήλ θεοφόρε. Παντοίων ημάς κινδύνων, πρέσβευε ρύεσθαι.
| Άγιοι Μηνάς, Ερμογένης & Εύγραφος | | |
| | |
| |
 Ο Μηνάς ήταν Αθηναίος και από την οικογένειά του ειδωλολάτρης. Όταν όμως εκπαιδεύθηκε και μορφώθηκε αρκετά, διαπίστωσε ότι η πολυθεΐα ήταν μάλλον ψέμα και πλάνη. Στη μελέτη των φιλοσόφων, επίσης, δεν μπόρεσε να βρει κάτι το αληθινό. Τότε προχώρησε στη μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Έπειτα του Ευαγγελίου, όπου και βρήκε αυτό που τον γέμιζε ψυχικά, δηλαδή το φως και την αλήθεια. Έτσι ο Μηνάς έγινε χριστιανός. Αργότερα ο βασιλιάς Μαξιμίνος, μη γνωρίζοντας ότι είναι χριστιανός, τον έκανε έπαρχο Αλεξανδρείας. Αλλά όταν ο βασιλιάς διέταξε διωγμούς, ο Μηνάς όχι μόνο δεν εξετέλεσε τη διαταγή, αλλά και συνετέλεσε να πληθυνθούν οι χριστιανικές τάξεις. Τότε ο Μαξιμίνος έστειλε νέο έπαρχο, τον Αθηναίο λόγιο Ερμογένη. Αυτός, τηρώντας το γράμμα του νόμου, βασάνισε σκληρά το Μηνά και τον έκλεισε στη φυλακή, για να πεθάνει εκεί μέσα από τις πληγές του.
Μετά από καιρό, όταν ο Ερμογένης έστειλε να διαπιστώσουν αν και πότε πέθανε ο Μηνάς, διαπίστωσαν ότι όχι μόνο δεν είχε πεθάνει, αλλά και οι πληγές του θεραπεύθηκαν. Τότε δημόσια τον ρώτησαν πώς έγινε αυτό. Ο Μηνάς απάντησε ότι θεραπεύθηκε την ώρα που πεσμένος στο έδαφος έψαλλε: «Εάν αντικρύσω το θάνατο, δε θα φοβηθώ μήπως πάθω κακό, γιατί συ είσαι μαζί μου, Κύριε». Η απάντηση είχε ως αποτέλεσμα να γίνει χριστιανός ο Ερμογένης και κάποιος διακεκριμένος πολίτης, ο Εύγραφος. Αργότερα όλους μαζί τους αποκεφάλισαν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 10η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Η καλλικέλαδος, θεόφρον γλώσσά σου λαμπρώς κηρύξασα Χριστού την σάρκωσιν, συναθλητάς σοι ευκλεείς, ειλκύσατο εν σταδίω, Μηνά παμμακάριστε, Ερμογένην τον ένδοξον και τον θείον Εύγραφον, μεθ’ ων χαίρων ηγώνισαι. Και νυν την Παναγίαν Τριάδα, υπέρ ημών εκδυσωπείτε.
| | |
| |
 Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεύμα αγάπης και σωφρονισμού». Και αυτό το απέδειξε περισσότερο, όταν μεγάλωσε. Αφού διαμοίρασε την κληρονομία του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.
Μετά από καιρό ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι έγινε και πάλι γνωστός, και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 8η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Θείας κλήσεως ιχνηλατήσας, εκ νεότητος τας επιδόσεις δι’ ασκήσεως τω κόσμω εξήλαμψας. και δοξασθείς απαθείας ταις χάρισι, πάθη ποικίλα ιάσαι, Πατάπιε, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων | | |
| | |
| |
 Ο Αμβρόσιος, διακεκριμένος Ρωμαίος πολίτης, γεννήθηκε περίπου το 340 μ.Χ. Σπούδασε ρητορική, φιλοσοφία και νομική. Στα Μεδιόλανα ασχολήθηκε με το επάγγελμα του δικαστή. Φύλαττε με λόγια και έργα την αλήθεια και απέδιδε αντικειμενικά τη δικαιοσύνη, αν και δεν είχε βαπτισθεί ακόμη χριστιανός. Όσον αφορά σ’ αυτό, όμως, απαντά ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής: «σε κάθε έθνος, όποιος σέβεται τον Θεό και πολιτεύεται στη ζωή του με δικαιοσύνη, είναι δεκτός απ’ Αυτόν και είναι δυνατόν να αρέσει σ΄ Αυτόν». Και πράγματι ο Αμβρόσιος με τη ζωή του άρεσε στον Θεό. Γι’ αυτό και τον αξίωσε να βαπτισθεί χριστιανός, να γίνει έπειτα αναγνώστης, και αφού μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πέρασε όλους τους εκκλησιαστικούς βαθμούς, μετά από απόφαση του βασιλιά Ουαλεντιανού του Α΄ χειροτονήθηκε επίσκοπος Μεδιολάνων.
Ως επίσκοπος, ο Αμβρόσιος ποίμανε άριστα το ποίμνιό του, αγωνίστηκε κατά των αιρέσεων, αλλά και στο βασιλιά Θεοδόσιο δεν επέτρεψε να εισέλθει στο ναό, παρά μόνο όταν μετάνοιωσε ειλικρινά για τους φόνους που έκανε στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης. Ο Αμβρόσιος πέθανε ειρηνικά το 397, σε ηλικία 57 χρονών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 7η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ως θείος διδάσκαλος και ιεράρχης σοφός, δογμάτων ακρίβειαν μυσταγωγείς τους πιστούς, Αμβρόσιε όσιε. λύεις αιρετιζόντων την αχλύν τοις σοις λόγοις. φαίνεις της ευσεβείας την θεόσδοτον χάριν, εν η τους σε γεραίροντας συντήρει απήμονας.
| Όσιος Σάββας ο ηγιασμένος | | |
| | |
| |
 Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας. Από μικρός είχε μοναχικές τάσεις και μπήκε στο μοναστήρι των Φλαβιανών. Ήταν τόσο εγκρατής, ώστε για λόγους ασκήσεως ορισμένα συνηθισμένα τρόφιμα δεν τα έβαλε ποτέ στο στόμα του.Σε ηλικία 16 ετών πήγε στην Ιερουσαλήμ, στη μονή του Αγίου Ευθυμίου. Αυτός, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, τον έστειλε στη Μονή του Αγίου Θεοκτίστου. Εκεί ο Σάββας προόδευσε ακόμη περισσότερο στην ασκητική ζωή και έγινε πατέρας και ποιμένας πολλών μοναχών της ερήμου. Προσείλκυσε με τη ζωή του πλήθη μοναχών στην περίφημη κτισθείσα απ’ αυτόν Λαύρα. Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δύο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη. Πέθανε ειρηνικά σε ηλικία 94 χρονών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 5η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Της Τριάδος την δόξαν ανακηρύττουσα, εν των λουτρώ τρεις θυρίες υπεσημήνω σοφώς, κοινωνίαν πατρικήν λιπούσα πάνσεμνε. όθεν ηγώνισαι λαμπρώς, ως παρθένος ευκλεής, Βαρβάρα μεγαλομάρτυς. Αλλά μη παύση πρεσβεύειν ελεηθήναι τας ψυχάς ημών
| Αγία Βαρβάρα η μεγαλομάρτυς | | |
| | |
| |
 Ο πατέρας της ήταν από τους πιο πλούσιους της Ηλιουπόλεως και ονομαζόταν Διόσκορος. Μοναχοκόρη η Βαρβάρα, διακρινόταν για την ομορφιά του σώματός της, την ευφυΐα και σωφροσύνη της.Στη χριστινική πίστη κατήχησε και είλκυσε τη Βαρβάρα μια ευσεβής χριστιανή. Τη ζωή της μέσα στο ειδωλολατρικό περιβάλλον η Βαρβάρα περνούσε με κάθε ευσέβεια και σεμνότητα. Όμως το γεγονός αυτό δεν έμεινε για πολύ καιρό μυστικό.
Ο Διόσκορος έμαθε ότι η κόρη του είναι χριστιανή και εκνευρισμένος διέταξε τον αυστηρό περιορισμό της. Αλλά η Βαρβάρα κατόρθωσε και δραπέτευσε. Ο πατέρας της τότε εξαπέλυσε άγριο κυνηγητό μέσα στις σπηλιές και τα δάση, όπου κρυβόταν η κόρη του.
Τελικά κατόρθωσε και τη συνέλαβε. Αλλά ο άσπλαγχνος και πωρωμένος ειδωλολάτρης πατέρας της την παρέδωσε στον ηγεμόνα Μαρκιανό. Αυτός, αφού στην αρχή δεν κατόρθωσε με δελεαστικούς τρόπους να μεταβάλει την πίστη της, διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα.
Κατόπιν τη φυλάκισε, αλλά μέσα εκεί ο Θεός θεράπευσε τις πληγές της και ενίσχυσε το θάρρος της. Τότε ο ηγεμόνας θέλησε να τη διαπομπεύσει δημοσίως γυμνή. Αλλά ενώ έβγαζαν τα ρούχα της, άλλα ωραιότερα εμφανίζονταν στο σώμα της. Ο ηγεμόνας βλέποντας το θαύμα, διέταξε να αποκεφαλιστεί. Χωρίς καθυστέρηση, ο ίδιος ο πατέρας ανέλαβε και την αποκεφάλισε!
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 4η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Της Τριάδος την δόξαν ανακηρύττουσα, εν των λουτρώ τρεις θυρίες υπεσημήνω σοφώς, κοινωνίαν πατρικήν λιπούσα πάνσεμνε. όθεν ηγώνισαι λαμπρώς, ως παρθένος ευκλεής, Βαρβάρα μεγαλομάρτυς. Αλλά μη παύση πρεσβεύειν ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
| Άγιος Αγγελής ο νεομάρτυρας | | |
| | |
| |
 Ευλαβής, φιλήσυχος, φιλακόλουθος και ευσεβής ο Αγγελής, έκανε το επάγγελμα του γιατρού στο Άργος. Σε κάποια θρησκευτική συζήτηση με έναν Γάλλο, υπεραμύνθηκε την Ορθόδοξη πίστη και δέχτηκε να μονομαχήσει χωρίς όπλο με τον Γάλλο που ήταν οπλισμένος. Ο Γάλλος μπροστά στην πίστη του Αγγελή δείλιασε και ο Αγγελής αναδείχθηκε και επίσημα νικητής. Μετά τη νίκη αυτή ο Αγγελής αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Εγκατέλειψε λοιπόν την ιατρική και κλείστηκε στο υπερώο του σπιτιού του. Ξαφνικά όμως, άγνωστο για ποιο λόγο, το Σάββατο του Λαζάρου του 1813 αρνήθηκε τον Χριστό και έγινε Μουσουλμάνος. Επειδή δημιούργησε επεισόδιο σε καφενείο του Ναυπλίου, ενώ βρισκόταν μεθυσμένος, οι αρχές τον εξόρισαν στη Χίο. Εκεί μετανοημένος, έβρεχε κάθε μέρα με δάκρυα μετανοίας τους ναούς και προσευχόταν. Επίσης έδινε αφορμές στους Τούρκους, επιζητώντας το μαρτύριο.
Κάποτε μπήκε σε κάποιο τελωνείο και ομολόγησε ότι ήταν Χριστιανός. Οι Τούρκοι τον έδειραν ανελέητα και τον έκλεισαν σιδηροδέσμιο στη φυλακή του κάστρου της Χίου. Αλλ’ επειδή έμεινε σταθερός στη χριστιανική ομολογία του, αποκεφαλίστηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1813.
| | |
| |
 Ο Αββακούμ, που το όνομά του σημαίνει «θερμός εναγκαλισμός», ήταν από τη φυλή του Συμεών και γιος του Σαφάτ. Ο χρόνος που έδρασε τίθεται μεταξύ 650 και 672 π.Χ. Στο προφητικό του βιβλίο, που διακρίνεται για την αξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ελέγχει τον ιουδαϊκό λαό, επειδή παρέκλινε από την αληθινή θρησκεία στην ειδωλολατρία. Να τι συγκεκριμένα αναφέρει, σχετικά με το πώς πρέπει κανείς να πιστεύει στον Θεό: «Αν κανείς λιποψυχήσει και αδημονήσει στις διάφορες δοκιμασίες, ας μάθει, λέει ο Κύριος, ότι δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σ’ αυτόν. Ο δίκαιος που πιστεύει σ’ εμένα και τηρεί το Νόμο μου, θα σωθεί και θα ζήσει. Εγώ όμως θα αγάλλομαι ελπίζοντας στον Κύριο. Θα γεμίσει χαρά η καρδιά μου για το σωτήρα μου Θεό». Ο Αββακούμ πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 2α Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ως όρος προέγραψας την Θεοτόκον Αγνήν, εξ ης ημίν έλαμψεν ο των απάντων Θεός, σαρκός ομοιώματι. Όθεν σε ως προφήτην θεηγόρον τιμώντες, χάριτος ουρανίου μετασχείν δυσωπούμεν, πρεσβείαις σου θεοδέκτοις, Αββακούμ ένδοξε.
| Άγιος Φιλάρετος ο ελεήμων | | |
| | |
| |
 Ήταν υπόδειγμα κάθε αρετής και ιδιαίτερα της αγαθοεργίας. Έζησε τον 8ο αιώνα στην πόλη Άμνεια της Παφλαγονίας και τους γονείς του έλεγαν Γεώργιο και Άννα. Παντρεύτηκε την Θεοσεβώ και απόκτησε τρία παιδιά. Ένα γιο, τον Ιωάννη, και δύο κόρες, την Υπατία και την Ευανθία. Ο Φιλάρετος ήταν γεωργός και από τα εισοδήματά του πλουσιοπάροχα μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς. Πεινασμένο έβρισκε; τον χόρταινε. Γυμνό; τον έντυνε. Χήρα και ορφανό; βοηθούσε και παρηγορούσε. Αλλά ο Θεός επέτρεψε και ο Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολύ φτωχός. Όμως και σ’ αυτή την κατάσταση ο άγιος του Θεού έδειξε θαυμαστή καρτερία όπως ο Ιώβ, και συνέχιζε να αγαθοεργεί μέχρι υπερβολής.
Και ο Θεός που είδε την ασυναγώνιστη πίστη του οικονόμησε με την πρόνοιά Του, ώστε ο Κωνσταντίνος, ο γιος της βασίλισσας Ειρήνης, να πάρει για γυναίκα του την εγγονή του αγίου Μαρία, επειδή ήταν πολύ ωραία στην ψυχή και στο σώμα. Τον δε Φιλάρετο, τον τίμησε με το αξίωμα του υπάτου. Έτσι έγινε κάτοχος πολλού πλούτου, που τον διαμοίραζε ακόμα πιο άφθονα στους φτωχούς.
Όταν θα πέθαινε, κάλεσε τους συγγενείς του και είπε: «παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ τη φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα, μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά όπως έζησα εγώ έτσι να ζήτε και εσείς». Και αυτά αφού είπε, ξεψύχησε με τη φράση: «γεννηθήτω το θέλημά Σου».
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 1η Δεκεμβρίου.
Απολυτίκιο
Θείας πίστεως περιουσία διεσκόρπισας τοις δεομένοις, τον προσιόντα σοι πλούτον Φιλάρετε. και ευσπλαγχνία κοσμήσας τον βίον σου, τον χορηγόν του ελέους εδόξασας. Ον ικέτευε δοθήναι τοις ευφημούσι σε ρανίδα οικτιρμών και θείον έλεος.
| Άγιος Παράμονος και οι 370 μάρτυρες | | |
| | |
| |
 Μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Τότε λοιπόν, κοντά τον Τίγρη ποταμό, υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος. Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ’ αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους. Όλοι όμως αρνήθηκαν. Κι ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν ψαλμούς και ύμνους στο Σωτήρα τους. Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματά τους. Έτσι μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Κύριο.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 29η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Παράμονον μέλψωμεν συν Φιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντας και Αθλητάς ευκλεείς Χριστού του Θεού ημών. τούτον γαρ φερωνύμως ως φιλήσαντες άγαν, ήσχυναν δι’ αγώνων παρανόμων το κράτος, αιτούντες πταισμάτων λύσιν πάσι και έλεος.
| Όσιος Στέφανος ο ομολογητής | | |
| | |
| |
 Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του αγίου Αυξεντίου. Όταν ξέσπασε πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο.
Ο Στέφανος ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κωνσταντίνο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν. Αφού λοιπόν τον έβγαλαν από τη φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρειά ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (767). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευσεβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 28η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Θείαν άσκησιν ενδεδειγμένος, σκεύος γέγονας δικαιοσύνης, διαπρέπων ταις σεπταίς αναβάσεσι. και του Χριστού την Εικόνα σεβόμενος, μαρτυρικής ηξιώθης φαιδρότητος. Θείε Στέφανε, εν όπλω ημάς στεφάνωσον, της θείας ευδοκίας τους υμνούντας σε. |
|
|
| | |
| |
 Έζησε τον 4ο αι. όταν βασιλιάς ήταν ο Αρκάδιος. Κατοικούσε στην περσική πόλη Βηθλαβά και ήταν πολύ φίλος με το βασιλιά των Περσών Ισδιγέργη. Η φιλία όμως αυτή δυστυχώς τον πίεσε και αρνήθηκε τη χριστιανική πίστη που είχε. Το γεγονός αυτό λύπησε πολύ τη μητέρα και τη σύζυγό του, που του δήλωσαν ότι μετά απ’ αυτό δεν ήθελαν ούτε καν να τον γνωρίζουν. Η στάση αυτή των αγαπημένων του προσώπων άνοιξε τα μάτια του Ιακώβου, συναισθάνθηκε το μεγάλο του ολίσθημα και έχυσε δάκρυα μετανοίας πικρά, αλλά σωτήρια.
Λυπήθηκε πολύ, αλλά μια λύπη που οδήγησε στη μετάνοια. Κατόπιν ο Ιάκωβος πήγε στο βασιλιά, καταδίκασε την πρώτη του ενέργεια και του δήλωσε ότι ομολογεί και πάλι τον Χριστό. Έκπληκτος ο βασιλιάς, αφού δεν μπόρεσε πάλι να τον μεταστρέψει, έκοψε σε τεμάχια τα πόδια του και τα χέρια του και στο τέλος τον αποκεφάλισε το 421.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 27η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ο Μάρτυς Ιάκωβος, ο της Περσίδος βλαστός, τον δόλιον δράκοντα, τοις των αιμάτων κρουνοίς, αθλήσας απέπνιξε. πίστει γαρ αληθείας, μεληδόν τετμημένος, ώφθη τροπαιοφόρος του Σωτήρος οπλίτης, πρεσβεύων αδιαλείπτως υπέρ των ψυχών ημών
. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
