 Ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, αδελφός του Ματθαίου του ευαγγελιστή και γιος του Αλφαίου. Ο Ιάκωβος, αφού αγωνίστηκε για την αλήθεια του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, έπειτα πήγε και σε άλλες χώρες για να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Εκεί κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων και με τη χάρη του Θεού γιάτρευε αρρώστιες και εξεδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα. Γι’ αυτό και οι ειδωλολάτρες τον ονόμαζαν θείο σπέρμα.
Ο ιδρώτας, οι μόχθοι και οι κίνδυνοι που υπέστη για τη διάδοση του Ευαγγελίου ήταν πολλοί. Ο θάνατος πολλές φορές τον πλησίασε, αλλά στη σκέψη του Ιακώβου κυριαρχούσαν ενθαρρυντικά τα λόγια του Κυρίου «εκείνος που θέλει να με ακολουθεί ως γνήσιος μαθητής μου, ας πάρει την απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο θλίψη και δοκιμασία, αλλά ακόμα και θάνατο σταυρικό». Έτσι και ο Ιάκωβος, μιμούμενος το Διδάσκαλό του, υπέστη σταυρικό θάνατο.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 9η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Την χάριν του Πνεύματος γλωσσοπυρσεύτω πνοή, ως θείος απόστολος υποδεχθείς τη ψυχή, Ιάκωβε ένδοξε, έλαμψας εν τω κόσμω ως αστήρ εωσφόρος. έλυσας των ειδώλων την πολύθεον νύκτα. Και νυν απαύστως δυσώπει υπέρ των ψυχών ημών.
| | |
| |
 Ζούσε στην Αντιόχεια. Η ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών: ήταν πόρνη. Η ακολασία είχε πωρώσει τόσο τη συνείδησή της, ώστε καμιά έννοια μετανοίας να μη μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή της. Επομένως θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν καταδικασμένη από την επίγεια ζωή της στο πυρ της κολάσεως. Όμως όχι! Ο πολυεύσπλαχνος Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι «οι τελώνες και οι πόρνες, που στην αρχή έδειξαν απείθεια στο Νόμο του Θεού, αλλά κατόπιν ειλικρινά μετανόησαν, προλαμβάνουν στη βασιλεία του Θεού όσους με τα λόγια δείξατε υπακοή στον Θεό». Πράγματι η Πελαγία τυχαία σε κάποια σύναξη χριστιανών άκουσε θερμό κήρυγμα περί αγνότητος του επισκόπου Νόννου. Τα λόγια του την ήλεγξαν και συγκλόνισαν την ψυχή της.
Με τη χάρη του Θεού, απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, πούλησε τα διάφορα κοσμήματά της και τα χρήματα διαμοίρασε στους φτωχούς. Αφού κατηχήθηκε και βαπτίστηκε, μετά οκτώ μέρες πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 8η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Εκ ακανθών καθάπερ ρόδον ευώδες, τη Εκκλησία Πελαγία εδείχθης, ταις εναρέτοις πράξεσιν ευφραίνουσα ημάς. όθεν και προσήγαγες ως οσμήν ευωδίας, τω σε θαυμαστώσαντι, τον σον βίον Οσία. Ον εκδυσώπει σώζεσθαι ημάς, παθών παντοίων, ψυχής τε και σώματος.
| | |
| |
 Υπηρετούσαν στις στρατιωτικές τάξεις του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Τους διέκρινε μεγάλη ανδρεία στα πεδία των μαχών, αλλά και σωφροσύνη στην καθημερινή τους ζωή. Γι’ αυτό και ο αυτοκράτορας τους απένειμε τα αξιώματα του πριμικηρίου και του σεκουνδουκηρίου, αντίστοιχα. Όταν όμως έμαθε ότι οι δύο επίλεκτοι στρατιώτες του ήταν χριστιανοί, δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να το πιστέψει. Για να πεισθεί λοιπόν, οργάνωσε τελετές με θυσίες σε ειδωλολατρικό ναό και κάλεσε να παραστούν σ’ αυτές οι Σέργιος και Βάκχος. Οι δύο χριστιανοί στρατιώτες αρνήθηκαν και ομολόγησαν το Χριστό με θαρραλέο φρόνημα. Εξοργισμένος τότε ο αυτοκράτορας, διέταξε και τους αφαίρεσαν τα διάσημα των αξιωμάτων τους. Έπειτα, αφού τους ενέπαιξαν και τους διαπόμπευσαν με διάφορους τρόπους, τους έστειλαν σ’ ένα σκληρό δούκα της Ανατολής, τον Αντίοχο. Αυτός με πρωτοφανή ωμότητα μαστίγωσε μέχρι θανάτου το Βάκχο. Στο δε Σέργιο, επειδή κάποτε τον είχε ευεργετήσει, πρότεινε, αφού αρνηθεί τον Χριστό, να του χαρίσει τη ζωή. Η απάντηση του Σεργίου ήταν «το να πεθάνω είναι κέρδος, διότι έτσι θα ενωθώ πλήρως με τον Χριστό». Τότε ο Αντίοχος αμέσως έδωσε διαταγή και τον αποκεφάλισαν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 7η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Τριάδος της Αγίας οπλίται τροπαιούχοι, η λαμπρά δυάς των Μαρτύρων, ωράθητε εν άθλοις, Σέργιος ο θείος αριστεύς, και Βάκχος ο γενναίος αθλητής. διά τούτο δοξασθέντες περιφανώς, προΐστασθε των βοώντων. δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών, πάσιν ιάματα.
| | |
| |
 Ήταν μεταξύ των Δώδεκα μαθητών του Κυρίου και ανήκε σε οικογένεια αλιέων. Ο Θωμάς, λοιπόν, μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την πρώτη εμφάνισή Του στους μαθητές, δυσπιστούσε σ’ αυτά που του έλεγαν.Αλλά ο Κύριος επανεμφανίστηκε στους μαθητές μέσα στο υπερώον, όταν μεταξύ τους βρισκόταν και ο Θωμάς. Τότε ο Κύριος προέτρεψε το Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά που Τον σταύρωσαν και να μη γίνει άπιστος αλλά πιστός.
Εκθαμβούμενος ο Θωμάς, προσκύνησε και ανεβόησε «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Η δε απάντηση του Κυρίου ήταν τέτοια, που θα διδάσκει όλους όσους θέλουν να δυσπιστούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Είπε, λοιπόν, ο Κύριος στο Θωμά: «πίστεψες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, που αν και δεν με είδαν, πίστεψαν».
Η παράδοση αναφέρει ότι ο Θωμάς μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πήγε και κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πέρσες, Μήδους και Ινδούς. Στη χώρα δε των τελευταίων, μαρτύρησε με θάνατο δια λογχι-σμού. Έτσι τον αξίωσε ο Θεός όχι μόνο να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, αλλά και να δώσει τη ζωή του γι’ Αυτόν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 6η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ως θείος Απόστολος θεολογίας κρουνούς, ενθέως εξήντλησας εν λογχονύκτο πλευράς, Χριστού του Θεού ημών. Όθεν της ευσεβείας κατασπείρας τον λόγον, έλαμψας εν Ινδία ως ακτίς ουρανία, Θωμά των Αποστόλων το θεία αγλάισμα.
| | |
| |
 Γεννήθηκε στο νησί Κίμωλος στις 10 Νοεμβρίου 1865, από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Ιάκωβος Σάρδης και η μητέρα της Μαρία. Είχαν τρεις γιους και πέντε θυγατέρες, από τις οποίες η δεύτερη ήταν η Ειρήνη, η μετέπειτα Μεθοδία. Η αγία από μικρή είχε κλίση προς τα θεία και πάντα σύχναζε στην Εκκλησία. Όταν ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, για να μη λυπήσει τους γονείς της, παντρεύτηκε έναν ναυτικό στο επάγγελμα. Αν και παντρεμένη, ο ζήλος της προς την εκκλησία παρέμεινε αμείωτος. Κάποτε όμως ο άνδρας της, σε κάποιο του ταξίδι, ναυάγησε κοντά στη Μικρά Ασία και δεν ξαναγύρισε στην Κίμωλο. Τότε η Ειρήνη έγινε μοναχή στο ναό της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Κίμωλο, από τον τότε αρχιεπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο μετονομασθείσα αντί Ειρήνης Μεθοδία. Η χαρά της ήταν μεγάλη και ακολούθησε τα ευαγγελικά προστάγματα με όλη της την ψυχή. Οι ασκητικοί της αγώνες ήταν μεγάλοι και αποτελούσε ζωντανό παράδειγμα για όλους. Η φήμη της μεγάλης της αρετής διαδόθηκε παντού και πλήθος γυναικών πήγαιναν να τη συναντήσουν, προκειμένου να βρουν πνευματικό καταφύγιο και λιμάνι από τις τρικυμίες της ζωής. Ο λόγος της Αγίας ήταν δροσιά και ίαμα στις ταλαιπωρημένες ψυχές. Επίσης η Μεθοδία, εκτός των άλλων χαρισμάτων, αξιώθηκε από τον Θεό να κάνει θαύματα. Έτσι άγια αφού έζησε σ’ όλη της την ζωή, απεβίωσε ειρηνικά την Κυριακή 5 Οκτωβρίου 1908 σε ηλικία 43 ετών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 5 Οκτωβρίου.
| | |
| |
 Ο Ιερόθεος ήταν αρεοπαγίτης, όπως και ο Άγιος Διονύσιος. Διδάχθηκε τη χριστιανική πίστη από τον απόστολο Παύλο, βαπτίστηκε και χειροτονήθηκε απ’ αυτόν επίσκοπος Αθηνών. Εργάστηκε για το ποίμνιό του με πίστη και πολύ ζήλο. Σύμφωνα μάλιστα με κάποια παράδοση, ο Ιερόθεος ήταν παρών και κατά την κοίμηση της Παναγίας στα Ιεροσόλυμα. Εκοιμήθη εν ειρήνη σε βαθιά γεράματα, μετά από πολύχρονη ποιμαντική και συγγραφική δραστηριότητα. Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στο ομώνυμο μοναστήρι στα Μέγαρα Αττικής.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 4η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Του Παύλου ηλίευσαι ταις θεηγόροις πλοκαίς, και όλος γεγένησαι ιερωμένος Θεώ, σοφέ Ιερόθεε. συ γαρ φιλοσοφίας ταις ακτίσιν εκλάμπων, ώφθης θεολογίας ακριβούς υποφήτης. δι’ ης μυσταγωγούμεθα, Πάτερ τα κρείττονα.
| Άγιος Διονύσιος, ο αρεοπαγίτης | | |
| | |
| |
Ο Άγιος Διονύσιος ο αρεοπαγίτης καταγόταν από την πόλη των Αθηνών. Έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομετιανός. Διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση και τη βαθιά του καλλιέργεια.Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Το κήρυγμα όμως του Αποστόλου Παύλου άγγιξε την παιδευμένη και ευαίσθητη ψυχή του και βαπτίσθηκε. Αργότερα διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο.
Υπήρξε συγγραφέας πλήθους θεολογικών συγγραμμάτων. Επιβραβεύθηκε από τον Θεό για την χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα. Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυττε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευε τις ιερές γραφές.
Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και αργότερα αποκεφαλίσθηκε. Μαζί του μαρτύρησαν και δυο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Ο ηγεμόνας της περιοχής έδωσε εντολή να μη θάψει κανείς τα άγια λείψανα των μαρτύρων, όμως κάποιοι χριστιανοί τα φύλαξαν και, όταν δεν υπήρχε πλέον φόβος τα ενταφίασαν με τιμές.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 3 Οκτωβρίου.
| Όσιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης | | |
| | |
| |
Ο όσιος Ιωάννης στην αρχή είχε πέσει στην πλάνη των μονοφυσιτών. Όταν δηλαδή επί βασιλίσσης Πουλχερίας, η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα καταδίκασε τις αιρετικές δοξασίες του Ευτυχούς, ο Ιωάννης δεν θέλησε να δεχθεί τη δογματική ερμηνεία και απόφαση της Συνόδου αυτής. Αλλά το εσωτερικό της ψυχής του Ιωάννη δεν είχε εγωιστικά ελατήρια. Ήταν δεκτικό, διότι οι πλούσιοι και ευσεβείς γονείς του στη Θήβα της Αιγύπτου, τον είχαν αναθρέψει με την ανάλογη χριστιανική παιδεία. Έτσι ο Θεός ευλόγησε να απαλλαχθεί από την πλάνη του ως εξής: Κάποτε πήγε στην Ιερουσαλήμ, για να προσκυνήσει τον τάφο του Κυρίου και να δεχθεί εκεί τη θεία κοινωνία. Πριν φθάσει η ημέρα εκείνη, ορθόδοξοι κληρικοί φρόντισαν να τον διαφωτίσουν και να τον απαλλάξουν από την πλάνη του. Αλλά και πάλι ο Ιωάννης βρισκόταν σε αμφιταλάντευση. Την παραμονή λοιπόν της ημέρας που θα κοινωνούσε, άκουσε στ’ όνειρό του φωνή, που του έλεγε ότι είναι ανάξιοι να κοινωνούν όσοι χωρίζονται από την αλήθεια της ορθόδοξης εκκλησίας. Τότε ο Ιωάννης πείστηκε οριστικά.
Όταν επέστρεψε στην Αίγυπτο, μόνασε στον τόπο Χοζεβά. Μάλιστα τόσο πολύ ανέπτυξε τις αρετές της Ορθοδοξίας, που ο Θεός τον αξίωσε να θεραπεύει δαιμονισμένους με την προσευχή του. Κατόπιν τον έκαναν επίσκοπο Καισαρείας, αλλά αυτός επέστρεψε στο ασκητήριό του, όπου και πέθανε ευεργετώντας αναρίθμητες ψυχές με την ορθόδοξη διδασκαλία του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 3η Οκτωβρίου.
| Ο άγιος Κυπριανός & η αγία Ιουστίνη η παρθένος | | |
| | |
| |
 Ήταν ευγενής, πλούσιος και φιλόσοφος από την Καρχηδό-να, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Εξασκούσε μάλιστα και την μαγική τέχνη. Κάποτε όμως, ένας ειδωλολάτρης, ο Αγλαΐδας, ερωτεύθη-κε μια χριστιανή, την Ιούστα. Αλλά επειδή η χριστιανή κόρη δεν αντα-ποκρινόταν στις προτάσεις, αυτός κατέφυγε στο μάγο Κυπριανό. Αλλά μπροστά στη χριστιανική σταθερότητα της Ιούστας οι απάτες του μάγου είχαν πέσει κάτω, ανίκανες να κάνουν κακό στη χριστιανή. Και η αλαζονεία του Κυπριανού για τη μαγική του σοφία αποδείχθηκε γελοία. Τότε, μπροστά στον επίσκοπο Άνθιμο έκαψε τα μαγικά του βιβλία και βαπτίστηκε χριστιανός. Κατόπιν έγινε ιερέας και αργότερα επίσκοπος Καρχηδόνας. Τη δε Ιούστα χειροτόνησε διακόνισσα και τη μετονόμασε σε Ιουστίνη.
Στη διακονία της Εκκλησίας ο Κυπριανός έδειξε μεγάλο αποστολικό ζήλο και γι’ αυτό εξορίστηκε από το Δέκιο, μαζί με την Ιουστίνη, στη Νι-κομήδεια. Εκεί ο ηγεμόνας Κλαύδιος τους αποκεφάλισε.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 2α Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Θείας πίστεως τη φωταυγεία, σκότος έλιπες της ασεβείας, και φωστήρ της αληθείας γεγένησαι. ποιμαντικώς γαρ φαιδρύνας τον βίον σου, Κυπριανέ τη αθλήσει δεδόξασαι. Πάτερ όσιε, τον Κτίστην ημίν ιλέωσαι ομού συν Ιουστίνη τη θεόφρονι. |
| Ο όσιος Ρωμανός ο μελωδός | | |
| | |
| |
 Οι βιογραφικές πληροφορίες για τον Ρωμανό είναι λιγοστές. Στην αρχή ήταν διάκονος στην Εκκλησία της Βηρυττού. Από εκεί πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διέμενε στα κελιά του ναού της Θεοτόκου, που έκτισε κάποιος ευσεβής χριστιανός ονόματι Κύρος. Σύμφωνα με κάποια διήγηση, ο Ρωμανός είχε μέτρια μόρφωση και το ποιητικό του τάλαντο ήταν άγνωστο ακόμη και σ’ αυτόν τον ίδιο. Συμμετείχε όμως τακτικά στις κατανυκτικές ολονυκτίες στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών. Σε μια απ’ αυτές λοιπόν, γιορτή των Χριστουγέννων, η ψυχή του γέμισε με τόση θέρμη και ισχυρή κατάνυξη, ώστε όταν γύρισε στο κελί του είδε σε όραμα τη Θεοτόκο να του δίνει ένα τόμο χαρτί να τον φάει.
Ο Ρωμανός ξύπνησε και γεμάτος θεία έμπνευση συνέθεσε την αθά-νατη ωδή στη γέννηση του Χριστού: «Η Παρθένος σήμερον τον Υπε-ρούσιον τίκτει...». Από τη στιγμή εκείνη, η ποιητική επιφοίτηση παρέμεινε διαρκής και πλούσια στην καρδιά του Ρωμανού, που αναδεί-χθηκε ο γονιμότερος και εξοχότερος των μελωδών της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 1η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ως σάλπιγξ θεόληπτος των ουρανίων ωδών, ενθέως εφαίδρυνας την Εκκλησίαν Χριστού τοις θείοις σου άσμασι. συ γαρ της Θεοτόκου εμπνευσθείς τη ελλάμψει, ένθεος υμνηπόλος εγνωρίσθης εν κόσμω. διο σε πόθω τιμώμεν, Ρωμανέ Όσιε.
| Ο άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Αρμενίας | | |
| | |
| |
 Ο Γρηγόριος ήταν γιος του Ανάκ, που ήταν συγγενής του βασιλιά του Μεγάλης Αρμενίας Κουσαρώ. Ο Ανάκ λοιπόν, σε συνεργασία με το βασιλιά των Περσών, σκότωσε τον Κουσαρώ. Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκαν μόνο δύο παιδιά του, που ο ένας ήταν ο Γρηγόριος. Στην Καισάρεια συνέβη να συναντηθούν ο γιος του φονιά Ανάκ, Γρηγόριος, και ο γιος του θύματος, Τηριδάτης. Τότε ο Γρηγόριος σπού-δαζε με ζήλο τα ιερά γράμματα. Γυμνασμένος λοιπόν και ο Γρηγόριος στη διάκριση, όχι μόνο δεν αποστράφηκε τον Τηριδάτη, αλλά τον πλη-σίασε με αγάπη, αποδοκίμασε την πράξη του ίδιου του πατέρα του και τον βοήθησε σε κάποια ασθένειά του. Όταν αργότερα ο Τηριδάτης έγινε βασιλιάς Αρμενίας, βασάνισε σκληρά τον Γρηγόριο, που τότε ήταν επί-σκοπος Αρμενίας.
Ο Θεός όμως επέτρεψε να γίνει ο Τηριδάτης σχιζοφρενής. Αλλά δια των προσευχών του Γρηγορίου θεραπεύθηκε, μετανόησε και βαπτίστηκε χριστιανός με όλο του το έθνος.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 30η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Θείας πίστεως τη γεωργία ενεούργησας βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. |
| | |
| |
 Ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε υπομονή και πραότητα. Γι’ αυτό και πέτυχε στην ασκητική ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο τον 5ο αιώνα, από ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο.Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριακός, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο μέγας Ευθύμιος τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο. Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του σκευοφυλακίου.
Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον οποίο τους αντιμετώπιζε, γι’ αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός έφυγε και από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση.
Τελικά πέθανε 107 χρονών και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή που έδειχνε πραότητα σε όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 29η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Χριστώ ηκολούθησας καταλιπών τα της γης, και βίον ισάγγελον επολιτεύσω σαφώς ως άσαρκος, Όσιε. συ γαρ εν ταις ερήμοις προσχωρών θείω πόθω, σκίλλη πικρά την πάλαι, πικράν γεύσιν απώσω. Διο Κυριακέ Θεοφόρε, αξίως δεδόξασαι.
| Ο όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής | | |
| | |
| |
 Κατείχε μεγάλη κοινωνική θέση στο Ικόνιο, αλλά και μεγάλες χριστιανικές αρετές. Όταν λοιπόν ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός εξέδωσε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος Ικονίου συνέλαβε το Χαρίτωνα από τους πρώτους. Τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν σκληρά. Όμως ο Χαρίτων έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Στο διάστημα δε που βρισκόταν στη φυλακή, ο Αυρηλιανός δολοφονήθηκε. Ο διάδοχός του Πρόβος σταμάτησε το διωγμό κατά της Εκκλησίας και ο Χαρίτων απελευθερώθηκε.
Αποφάσισε τότε να πάει προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα. Στο δρόμο όμως συνελήφθη από ληστές, που τον οδήγησαν στο κρησφύγετό τους. Όταν έφτασαν στη σπηλιά, έφαγαν και ήπιαν. Αλλά το κρασί ήταν δη-λητηριασμένο και πέθαναν όλοι. Τότε η σπηλιά εκείνη των ληστών με-τατράπηκε από τον όσιο σε εκκλησία του Θεού.
Η φήμη του Χαρίτωνα έφερε κοντά του πολλούς μαθητές. Τους κυ-βερνούσε με στοργή και τους προήγαγε σε υψηλές βαθμίδες αρετής. Ποθώντας, όμως, περισσότερη ησυχία, όρισε διάδοχό του στο μοναστή-ρι και αναχώρησε στην έρημο, όπου ασκήτεψε μέσα σε διάφορα σπή-λαια.
Όταν πλησίασε στο τέλος του, επέστρεψε στο αρχικό του μονα-στήρι, κοντά στους αγαπημένους του μαθητές. Εκεί παρέδωσε ήσυχα και ειρηνικά την ψυχή του στον Θεό.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 28η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Χαρίτων του Πνεύματος καταυγασθείς ταις αυγαίς, φωστήρ εχρημάτισας της εναρέτου ζωής, Χαρίτων μακάριε. συ γαρ ομολογία, αληθείας εμπρέψας, έλαμψας εν ερήμω εγκρατείας τοις πόνοις. Διο των ευφημούντων σε, Πάτερ, μνημόνευε.
| | |
| |
 Καταγόταν από το χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της, όμως, σκότωσε έναν Τούρκο, μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν’ αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε το μουσουλμανισμό. Αλλ’ η μητέρα της έμεινε σταθε-ρή στο Χριστό και κάθε μέρα δίδασκε στην Ακυλίνα την αρετή και την πίστη. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν την οδηγούσαν στο μαρτύριο την ακολουθούσε και η μητέρα της, που την παρότρυνε σ’ αυτό. Η Ακυλίνα ήλεγχε με θάρρος τους Τούρκους και τη θρησκεία τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου 1764.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 27 Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ακυλίναν την θείαν ανευφημήσωμεν, οία θεόφρονα κόρην και αθληφόρον Χριστού. τη αγάπη γαρ αυτού πίστει ηνδρίσατο και καθείλε τον εχθρόν, δι’ αγώνων ιερών και δόξης τυχούσα θείας Χριστώ τω Λόγω πρεσβεύει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
