 Ο άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου, κοντά στο χωριό Μέγα Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714, από γονείς ευσεβείς που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.Αλλά ο Άγιος δεν ησύχαζε, φλεγόμενος μέρα-νύχτα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα άγια γράμματα. Όμως θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Αλλά με θεία αποκάλυψη πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον αδελφό του Χρύσανθο που ήταν δάσκαλος. Αυτός του έκανε μερικά μαθήματα ρητορικής, που θα βοηθούσαν τον Κοσμά στο κήρυγμα.
Έπειτα, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα, διδάσκοντας στους ραγιάδες το λόγο του Θεού. Απ’ όπου περνούσε, έκτιζε σχολεία, εκκλησίες και πλήθος κόσμου συνέρρεε και ρουφούσε το νέκταρ της διδασκαλίας του. Τελικά ο φθόνος των Εβραίων, σε συνεργασία με τους Τούρκους, είχε ως αποτέλεσμα τον απαγχονισμό του αγίου στα χώματα της Βορείου Ηπείρου το 1779.
Τα λόγια του ήταν προφητικά, γεμάτα θεία χάρη και απλότητα. Κάποτε είπε στους κατοίκους ενός χωριού: «Ήρθα στο χωριό σας και σας κήρυξα. Δίκαιο είναι λοιπόν να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Με χρήματα μήπως; Τι να τα κάνω; Η πληρωμή η δική μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας, για να κερδήσετε την αιώνια ζωή».
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 24η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θείας πίστεως διδασκαλία κατεκόσμησας την Εκκλησίαν, ζηλωτής των αποστόλων γενόμενος. και κατασπείρας τα θεία διδάγματα, μαρτυρικώς τον αγώνα ετέλεσας, Κοσμά ένδοξε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| | |
| |
 Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, που είχε όλα τα προτερήματα πραγματικού ποιμένος ψυχών. Η φήμη του είχε φτάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευτεί. Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια δεν τους δεχόταν, έστω και αν ήταν άρχοντες. Κάποτε, ένας από αυτούς θύμωσε που δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχοπαίδι της αδελφής του οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σε αυτόν. Ο Όσιος όμως του έγραψε: «Εξέτασε τον ανιψιό μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; τιμώρησέ τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε όπως θέλεις». Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανιψιό του.
Όλα αυτά βέβαια τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωση, όπως από τον αέρα τον οποίο εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή της ψυχής». Ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκόπτοντας σε όλες τις χριστιανικές αρετές.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 27η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θείων έργων σου τη δαδουχία, λαμπρυνόμενος τη διανοία, διακρίσεως φωστήρ ώφθης άδυτος, διασκεδάζων παθών την σκοτόμαιναν και καταυγάζων ημ΄πων τα νοήματα, Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. |
| Ο Άγιος μεγαλομάρτυς Φανούριος | | |
| | |
| |
 Ο Άγιος μεγαλομάρτυς Φανούριος νεοφανής και θαυματουργός έγινε γνωστός ύστερα από ανεύρεση της εικόνας του κατά τον 14ο αιώνα στη Ρόδο, όταν οι εξουσιαστές της Αγαρηνοί ανέσκαπταν παλαιά οικοδομήματα στο νότιο μέρος του παλαιού τείχους της πόλεως.Εκεί βρέθηκε αρχαίος χριστιανικός ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες, μεταξύ των οποίων καλά διατηρημένη ήταν η εικόνα νεαρού στρατιωτικού, ο οποίος κρατούσε στο δεξί του χέρι Σταυρό, στο πάνω μέρος του οποίου εικονιζόταν λαμπάδα αναμμένη και γύρω από τη μορφή του Αγίου ήταν ιστορημένα (ζωγραφισμένα) τα δώδεκα μαρτύριά του.
Ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος Β’ (1355- 1369) ανέγνωσε την επιγραφή της εικόνας «Ο Άγιος Φανούριος», ανοικοδόμησε το ναό του Αγίου με άδεια που έλαβε ο ίδιος από την Κων/πολη, καθιέρωσε την εορτή του και συνέταξε την Ακολουθία του. Μεταξύ των θαυμάτων του αναφέρεται η απελευθέρωση τριών Κρητών ιερέων από την αιχμαλωσία των Αγαρηνών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.
| Οι Άγιοι Αδριανός και Ναταλία | | |
| | |
| |
 Όταν επί Διοκλητιανού συνελήφθησαν 23 χριστιανοί και ήταν έτοιμοι να μαρτυρήσουν, εκεί κοντά ήταν και ένας 28χρονος νέος από τη Νικομήδεια, ο Αδριανός, που τους ρώτησε αν αξίζει να υπομένουν όλα αυτά τα μαρτύρια.Τότε οι Άγιοι του απάντησαν: «Εμείς υπομένουμε αυτά, για να κερδίσουμε τα αγαθά που είναι ετοιμασμένα από το Θεό γι’ αυτούς που πάσχουν για την αγάπη Του, και τα αγαθά αυτά ούτε ακοή μπορεί να ακούσει, ούτε λόγος να περιγράψει». Ηλεκτρισμένος από το θάρρος τους και συνεπαρμένος από τα λόγια τους, ο Αδριανός άστραψε το πρόσωπό του από τη θεία χάρη και δήλωσε στους ειδωλολάτρες χριστιανός. Αυτοί αμέσως τον φυλάκισαν μαζί με τους υπόλοιπους.
Όταν το έμαθε αυτό η γυναίκα του Ναταλία, χάρηκε πολύ και έτρεξε στη φυλακή να ενθαρρύνει τον αγαπημένο της σύζυγο. Έπειτα, αφού τον έβγαλαν από τη φυλακή, του έκοψαν τα πόδια και τα χέρια, και μετά τον έριξαν στη φωτιά. Αλλά η φωτιά μετά από δυνατή βροχή έσβησε. Η Ναταλία μαζί μ’ ένα ευσεβή χριστιανό, τον Ευσέβειο, παρέλαβαν το λείψανο του Αδριανού και το έθαψαν με ευλάβεια. Αργότερα μετακόμισε τα οστά του στην Κωσταντινούπολη και το κατέθεσαν στην Αργυρόπολη. Έπειτα δίπλα του έθαψαν και την ευσεβή σύζυγό του Ναταλία.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 26η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Αναφαίρετον όλβον ηγήσω την σωτήριον πίστιν τρισμάκαρ, καταλιπών την πατρώαν ασέβειαν. και τω Δεσπότι κατ’ ίχνος επόμενος, κατεπλουτίσθης ενθέοις χαρίσμασιν. Αδριανέ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, ομού συν Ναταλία τη θεόφρονι.
| Ο Άγιος Τίτος ο Απόστολος | | |
| | |
| |
 Ο Τίτος ήταν Έλληνας στην καταγωγή και μάλιστα από τους διακεκριμένους, όσον αφορά τη μόρφωση και το γένος. Έγινε χριστιανός από τον απόστολο Παύλο, με τον οποίο και συνεργάστηκε για τη διάδοση της Ευαγγελίου. Ακολούθησε τον απόστολο Παύλο στη δεύτερη άνοδό του στην Ιερουσαλήμ και κατόπιν επιφορτίστηκε με αποστολή στην Κόρινθο, για να δει από κοντά την κατάσταση της εκεί Εκκλησίας. Όταν επέστρεψε, συνάντησε τον απόστολο Παύλο στη Μακεδονία. Έπειτα μαζί του, περίπου το έτος 58, πήγαν στην Κρήτη, όπου ο απόστολος Παύλος κατέστησε τον Τίτο επίσκοπο για να κηρύξει το λόγο του Θεού και να εγκαταστήσει σ’ όλο το νησί πρεσβυτέρους. Από τη δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή μαθαίνουμε ότι ο Τίτος πήγε και στη Δαλματία, άγνωστο για ποιο σκοπό.
Ο Παύλος έστειλε και τη γνωστή προς Τίτον επιστολή, από την οποία μαθαίνουμε ότι ο Έλληνας μαθητής του τιτλοφορείται απ’ αυτόν «τέκνον του γνήσιον». Από την επιστολή αυτή μαθαίνουμε, επίσης, ότι ο Τίτος είχε λαμπρούς συνεργάτες στην Κρήτη, το Ζηνά το νομικό και τον περίφημο Απολλώ. Ο Τίτος πέθανε στην Κρήτη κατά το έτος 105.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 25η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Του Παύλου δειχθείς συνόμιλος Απόστολε, συν τούτω ημίν τον λόγον προκατήγγειλας την ενθέου χάριτος, μυστολέκτα Τίτε μακάριε. δια τούτο βοώμεν σοι, μη παύση πρεσβεύων υπέρ πάντων ημών. |
|
| Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου (Προυσός) | | |
| | |
| |
 Η εορταστική σύναξη φέρεται ότι τελείται στις 22 και 23 Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία γίνεται και η Απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η εικόνα αυτή της Παναγίας κατά την παράδοση είναι μία από εκείνες που φιλοτέχνησε ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς και ήρθε από μόνη της από την Προύσα της Μ. Ασίας επί αυτοκράτορα Θεοφίλου του εικονομάχου.Η εικόνα της Παναγίας φανερώθηκε σε βοσκό της περιοχής, ο οποίος έβλεπε φωτεινό στύλο να υψώνεται από τη σπηλιά, όπου βρισκόταν η εικόνα, ως τον ουρανό. Στη συνέχεια, ιδρύθηκε η περιώνυμη Μονή, λαξευμένη σε βράχο και γνωστή με τα ονόματα Πυρσός (λόγω του φωτεινού στύλου ) και Προυσός (λόγω της προελεύσεως της εικόνας από την Προύσα).
Μια διήγηση του Κυρίλλου Καστανοφύλλη αναφέρει ότι «δι’ εξόδων του γενναιοτάτου στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη, χειρί δε Καρανίκα 1824», έγινε επαργύρωση της εικόνος μετά την ανάρρωσή του από εξάμηνη ασθένεια. |
| | |
| |
 Πρόκειται για τον πατριάρχη Καλλίνικο Α’, που διαδέχθηκε τον Παύλο τον Γ’. Ήταν προηγουμένως πρεσβύτερος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και σκευοφύλακας του ναού των Βλαχερνών. Ο Καλλίνικος ο Α’ είχε μεγάλα πλεονεκτήματα λόγου και ήθους, και γι’ αυτόν ο Εφραίμιος λέγει ότι ήταν «ανήρ λόγω βίω τε και καλώς εμπρέπων». Στα χρόνια όμως της πατριαρχίας του βασίλευε ένας ασύνετος αυτοκράτορας, ο Ιουστινιανός Β’. Αυτός λοιπόν, για να κάνει μια πολυτελή βρύση στ’ ανάκτορά του, διάλεξε σαν τόπο το χώρο που βρισκόταν ο ναός της Θεοτόκου. Και απαίτησε από τον Καλλίνικο να δώσει ευχή να γκρεμίσουν το ναό! Ο Καλλίνικος απάντησε ότι η Εκκλησία έχει ευχές για την ανέγερση των ναών και όχι για τον κρημνισμό. Στην πίεση όμως του αυτοκράτορα, ο Καλλίνικος εξεφώνησε: «Ας είναι δόξα εις σε Χριστέ μου, ότι πάντοτε ανέχεσαι και υπομένεις». Ήταν δηλαδή μια ευχή εις βάρος του αυτοκράτορα.
Πράγματι το 695 ο Ιουστιανιανός Β’ έπεσε από τον στρατηγό Λεόντιο, και μέσα στον ιππόδρομο του έκοψαν τη μύτη και τον εξόρισαν στη Χερσώνα. Αργότερα, το 705, όταν με προδοσία μαζί με τους Σλαύους μπήκε στην Κωνσταντινούπολη, το πρώτο του θύμα ήταν ο πατριάρχης Καλλίνικος. Τον καταδίκασε χωρίς δίκη, τον τύφλωσε και τον εξόρισε στη Ρώμη. Ο Πατριάρχης Καλλίνικος πατριάρχευσε από το 693 έως το 705.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 23η Αυγούστου. |
| Οι Άγιοι Ειρηναίος, Ωρ και Όροψις | | |
| | |
| |
Ο Ειρηναίος διέπρεπε μεταξύ των ιερέων της Εκκλησίας του Χριστού. Δεν στήριζε μόνο με τη διδασκαλία του και το παράδειγμά του τους πιστούς, αλλά άπλωνε τα πνευματικά του δίχτυα και στους απίστους και πολλούς απ’ αυτούς έφερνε στην κιβωτό της σωτηρίας, δηλαδή στην Εκκλησία του Χριστού. Για τη δραστηριότητά του αυτή συνελήφθη και υπέστη φρικτά μαρτύρια. Οι δύο άλλοι μόμως, ο Ωρ και ο Όροψις, είχαν το θάρρος και έκαναν δριμύτατη παρατήρηση στον έπαρχο, που ήταν θεατής των βασανιστηρίων. Τότε και αυτοί είχαν την ίδια τύχη. Βασανίστηκαν μαζί με τον ιερέα, και οι τρεις κατόπιν ρίχτηκαν μέσα στη φωτιά. Αλλά, ξαφνικά, ραγδαία βροχή έσβησε τη φωτιά και οι τρεις μάρτυρες βγήκαν ανέγγιχτοι από το καμίνι. Πανικόβλητος τότε ο έπαρχος έδωσε διαταγή και τους αποκεφάλισαν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 22α Αυγούστου.
| Ο Άγιος Θαδδαίος ο Απόστολος | | |
| | |
| |
 Εβραίος από την Έδεσσα ο Θαδδαίος και πολύ μορφωμένος στις θείες γραφές, είχε ανεβεί στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όταν άκουσε το κήρυγμά του και είδε την αγγελική του ζωή, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε, ώστε επεδίωξε και βαπτίστηκε απ’ αυτόν. Μετά όμως, όταν άκουσε τη διδασκαλία και είδε τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον ακολούθησε μέχρι το σωτήριο πάθος. Μετά την ανάληψη του Κυρίου επέστρεψε στην πατρίδα του. Εκεί καθάρισε από τη λέπρα τον τοπάρχη Αύγαρο και κατόπιν τον βάπτισε χριστιανό. Αφού δίδαξε και φώτισε με το λόγο της αληθείας πολλούς και ίδρυσε πολλές εκκλησίες στις πόλεις της Συρίας, έφτασε στη Βηρυττό. Ο Θαδδαίος και εκεί με τη χάρη του Θεού δίδαξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε πολλούς.
Τελικά, εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του, αφού στη ζωή του εφάρμοσε πλήρως την εντολή του Κυρίου «πηγαίνετε και κάνετε μαθητές σας όλα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 21η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θεού του εν σώματι επιφανέντος ημίν, αυτόπτης γενόμενος και ιερός μαθητής, Θαδδαίε Απόστολε, έλλαμψας τοις εν σκότει την σωτήριον χάριν. ώφθης των εν Εδέσση ιατήρ λαμπαδούχος. διο τους προσιόντας σοι σκέπε εκάστοτε.
| Ο Άγιος Λούκιος ο βουλευτής | | |
| | |
| |
Φόρεσε το στεφάνι του μαρτυρίου στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (299). Καταγόταν από την Κυρήνη της Λιβύης και ήταν ένας από τους βουλευτές του. Αν και ειδωλολάτρης, ακολουθούσε το νόμο της συνείδησης και διακρινόταν για την επιεική και φιλάνθρωπη συμπεριφορά του. Όταν λοιπόν ο επίσκοπος Κυρήνης ιερομάρτυρας Θεόδωρος φανέρωσε κατά το μαρτύριό του τους θαυμάσιους θησαυρούς της χριστιανικότατης ψυχής του, ο Λούκιος ελκύστηκε και δέχθηκε το άγιο βάπτισμα. Αφού άναψε μέσα του η χριστιανική φλόγα, μπόρεσε να φέρει στην αλήθεια του Ευαγγελίου και τον έπαρχο Διγνιανό.
Και οι δύο κατόπιν πήγαν στην Κύπρο, όπου εργάστηκαν για τη διάδοση της πίστης. Αλλά και εκεί ο διωγμός κατά των χριστιανών ήταν στο αποκορύφωμά του. Εκεί λοιπόν και ο Λούκιος, αφού συνελήφθη, πήρε το μαρτυρικό στεφάνι με αποκεφαλισμό.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 20η Αυγούστου.
| Ο Άγιος Ανδρέας ο στρατηλάτης και οι συν αυτώ 2593 μάρτυρες |  |  |
| | |
| |
Οι στρατιώτες ήταν κυριευμένοι από φόβο, λόγω του ότι ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του. Η αρχηγία του μικρού σώματος στρατιωτών είχε ανατεθεί από τον αρχιστράτηγο Αντίοχο σε ένα γενναίο χριστιανό αξιωματικό, τον Ανδρέα. Βεβαίωσε λοιπόν ο Ανδρέας τους στρατιώτες του πως ο θρίαμβος της νίκης θα είναι με το μέρος τους, αν όλοι με πραγματική πίστη επικαλεστούν τον παντοδύναμο Θεό των Χριστιανών. Πράγματι τα λόγια του Ανδρέα ανύψωσαν το ηθικό των στρατιωτών, με αποτέλεσμα να συντρίψουν το πολυπληθές στράτευμα του εχθρού. Ο Αντίοχος επαίνεσε δημόσια το κατόρθωμα αυτό, αλλά όταν έμαθε ότι οι στρατιώτες ειλκύσθηκαν από τον Ανδρέα στο χριστιανισμό, έστειλε 1.000 στρατιώτες να τους αφοπλίσουν και να τους στείλουν στα σπίτια τους. Ο Ανδρέας όμως, μετά από συζήτηση, είλκυσε κι αυτούς στο χριστιανισμό. Εξοργισμένος τότε ο Αντίοχος έστειλε ειδικό σώμα με έμπιστους αξιωματικούς και σκότωσε όλους του χριστιανούς στρατιώτες. Ήταν στον αριθμό 2.593!
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 19η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θείας πίστεως τη δυναστεία, προσενήνοχας ως στρατηγέτης τω Παντάνακτι στρατόν θεοσύλλεκτον. τύπος γαρ τούτων Ανδρέα γενόμενος, μαρτυρικώς συν αυτοίς ηνδραγάθησας. Μεθ’ ων πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. |
| Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος | | |
| | |
| |
 Ήταν δίδυμα αδέλφια και ήταν άρρηκτα ενωμένα δια της θερμής πίστεως και αγάπης που είχαν προς τον Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο και είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου από τους αγίους Πρόκλο και Μάξιμο, οι οποίοι υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο για τον Χριστό. Μετά το θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν στην Ιλλυρία και διάλεξαν ως τόπο διαμονής τους την πόλη Ουλπιανά. Στην πόλη αυτή εργάζονταν την τέχνη τους, αλλά συγχρόνως μέσω αυτής προσπαθούσαν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου.
Εκεί υπήρχε και κάποιος ιερέας ειδώλων, ονομαζόμενος Μερέντιος. Ο γιος του Αθανάσιος από το ένα του μάτι έπαθε τύφλωση, που από την ιατρική επιστήμη δε βρήκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι οποίοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι δύο στον Χριστό.
Μόλις το έμαθε αυτό ο έπαρχος Λύκων, συνέλαβε τους δύο αδελφούς και, αφού τους βασάνισε φτικτά, τους έριξε μέσα σ’ ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 18η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Ευσεβείας τοις τρόποις εκγυμναζόμενοι, του μαρτυρίου την τρίβον διαπεράτε καλώς, ως αυτάδελφοι κλεινοί Χριστόν δοξάσαντες. όθεν γεραίρομεν υμάς ως γενναίους αθλητάς, Φλώρε και Λαύρε βοώντες. από παντοίας ανάγκης ρύσασθε πάντας ημάς Άγιοι.
| | |
| |
 Ο άγιος Μύρων μαρτύρησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, θα μπορούσε να ζήσει άνετα, με όλα τα επίγεια αγαθά που θα επιθυμούσε. Όμως η μεγάλη του αγάπη προς τον Χριστό, έκανε τον Μύρωνα να χειροτονηθεί ιερέας. Αφιερώθηκε, λοιπόν, ολοκληρωτικά στο ποιμαντικό του καθήκον και δίδασκε, νουθετούσε και βοηθούσε το κάθε ένα μέλος του ποιμνίου του. Μεριμνούσε καθημερινά για τους φτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά. Κάποτε, ο έπαρχος Αχαΐας Αντίπατρος πήγε στον τόπο όπου λειτουργούσε ο Μύρων και συνέλαβε πολλούς χριστιανούς. Για να εκβιάσει λοιπόν τον Μύρωνα να αλλαξοπιστήσει, έφερε μπροστά του το ποίμνιό του και του είπε ότι αν αυτός αρνηθεί τον Χριστό, θα τους αφήσει όλους ελεύθερους.
Ο Μύρων μειδίασε και αποκρίθηκε: «Αν ήταν για τη σωτηρία των πνευματικών μου παιδιών, πρόθυμα θα έδινα τη ζωή μου. Τώρα όμως δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ας δώσουν λοιπόν οι ίδιοι απάντηση». Τότε όλοι μαζί φώναξαν: «Όχι. Μια ανθρώπινη ψυχή είναι ασύγκριτα πολυτιμότερη από μύρια σώματα και από τον κόσμο όλο. Ποιος λοιπόν από μας θέλει να δεχθεί, ώστε να χάσει την ψυχή του ο πνευματικός μας πατέρας, για να ζήσουν λίγο περισσότερο στον πρόσκαιρο αυτό κόσμο οι δικές μας σάρκες;» Ο έπαρχος εξοργισμένος από την απάντηση, αφού βασάνισε με φρικτό τρόπο το Μύρωνα, τελικά τον αποκεφάλισε.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 17η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Ως θείον αλάβαστρον των ιερών αρετών, πιστώς ιεράτευσας τη Εκκλησία Χριστού και χαίρων ενήθλησας. όθεν τη ευωδία των εν σοι χαρισμάτων, Μύρων ιερομάρτυς, των παθών το δυσώδες απέλασον ανενδότως εκ των ψυχών ημών.
| | |
| |
Γεννήθηκε στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου το 1667. Ο πατέρας του ονομαζόταν Κώστας Σταματίου και η μητέρα του Μέλω. Σε ηλικία 15 χρονών έμεινε ορφανός και το 1682 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν σ’ ένα καπηλειό. Ο Απόστολος, επειδή ήταν και τουρκομαθής, ανέλαβε την υποστήριξη των αγρίως φορολομουμένων συμπατριωτών του και επέδωσε αυτοπροσώπως αναφορά τους στον αρχιευνούχο. Κατά την επίδοση αυτή, ανέπτυξε και προφορικά με μεγάλη παρρησία τα δίκαια παράπονα των συμπατριωτών του. Λόγω αυτής της παρρησίας φυλακίστηκε και με ψεύτικες κατηγορίες καταδικάστηκε σε θάνατο.
Έτσι δέχθητε το στεφάνι του μαρτυρίου, αποκεφαλισθείς στις 16 Αυγούστου 1686 στην Κωνσταντινούπολη, σε ηλικία 19 χρονών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 16 Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θείον βλάστημα της Θεσσαλίας, νέον καύχημα της Εκκλησίας, ανεδείχθης νεομάρτυς Απόστολε. υπέρ Χριστού γαρ αθλήσας στερρότατα, της ευσεβείας την δόξαν ετράνωσας. Αλλά πρέσβευε Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου | | |
| | |
| |
 Όπως είναι γνωστό, επάνω στο Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα Του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου.Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν. Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμησή της.
Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της. Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή.
Μετά τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς.
Η Εκκλησία εορτάζει την κοίμηση της Θεοτόκου την 15η Αυγούστου.
Απολυτίκιο Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε. μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής. και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.
| | |
| |
Ο άγιος μάρτυς Ταρσίζιος μαρτύρησε στη Ρώμη, σε πολύ νεαρή ηλικία, τον καιρό που αυτοκράτορες ήταν οι Ουαλεριανός και Γαλιηνός (257). Ήταν μαθητής του αγίου ιερομάρτυρος Στεφάνου, επισκόπου Ρώμης. Από μικρή ηλικία ο Ταρσίζιος βοηθούσε τους ιερείς στις λειτουργικές συνάξεις και γι’ αυτό το λόγο τα μαρτυρολόγια τον αναφέρουν ως «ακόλουθο». Το χαρακτηριστικό γεγονός με τον Ταρσίζιο έχει ως εξής: όταν είχε ξεσπάσει διωγμός κατά της Εκκλησίας, κάποια μέρα εμπιστεύτηκαν στον Ταρσίζιο τα Τίμια Δώρα για να τα μεταφέρει στους συλληφθέντες μελλοθάνατους χριστιανούς. Στο δρόμο όμως τον κύκλωσαν ειδωλολάτρες και του ζητούσαν επίμονα να τους παραδώσει αυτό που κρατούσε στο στήθος του. Ο Ταρσίζιος αρνήθηκε σθεναρά και τότε αυτοί τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Όταν όμως έσκυψαν για να πάρουν αυτό που κρατούσε ο Ταρσίζιος, διαπίστωσαν έντρομοι ότι τα Τίμια Δώρα είχαν εξαφανιστεί θαυματουργικά και στα χέρια του νεαρού αγίου ήταν μόνο το πανί που τα κάλυπτε.
Οι χριστιανοί παρέλαβαν ευλαβικά το άγιο λείψανό του και το μετέφεραν στον κοιμητήριο του τάφου του Αγίου Καλλίστου, όπου μέχρι σήμερα δείχνουν το σημείο του τάφου του.
Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του την 15η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θείω έρωτι εμπεπλησμένος, Δώρα τίμια εν κόλποις φέρων, το θανείν υπέρ τούτων αιρούμενος, και ανόμοις μη προδώσας τον Κύριον, ανεδείχθης μαρτύρων το καύχημα, ω Ταρσίζιε, της Ρώμης το βλάστημα, και νέων παίδων χριστιανών αγαλλίαμα, ικέτευε Χριστόν τον Θεόν, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
| | |
| |
 Ο προφήτης Μιχαίας έζησε την Ιερουσαλήμ το 748-696 π.Χ. επί των βασιλέων Ιωάθαμ, Άχαζ και Εζεκίο. Ανήκε στη φυλή του Ιούδα και γεννήθηκε στη Μορασθή, γι’ αυτό και ονομάστηκε και Μορασθίτης. Ο Μιχαίας, σχεδόν σύχρονος με τον προφήτη Ησαΐα, είναι έκτος από τους λεγόμενους μικρούς προφήτες. Η προφητεία του αποτελείται από επτά κεφάλαια. Στα πρώτα τρία προαναγγέλει την καταστροφή της Σαμάρειας. Στα επόμενα δύο μιλάει για την έλευση του Μεσσία και στα δύο τελευταία ελέγχει το λαό του Ισραήλ, που για να εξιλεωθεί ζητά να κάνει διάφορες θυσίες στον Θεό, ενώ ο Μιχαίας του υπενθυμίζει το πραγματικό καθήκον που έχει στον Θεό με την εξής ερώτηση: «τι ζητάει από σένα ο Θεός, παρά μόνο να είσαι δίκαιος, ευσπλαγχνικός και πρόθυμος να πορεύεσαι σύμφωνα με τις εντολές του Θεού;» Γενικά, το βιβλίο του Μιχαία, που γράφτηκε στην εβραϊκή, διακρίνεται για τη γλαφυρότητα και τη σαφήνεια των φράσεών του.
Ο Μιχαίας, λόγω του ότι ήταν σφοδρός ελεγκτής των παρανομιών του Αχαάβ, βασιλιά του Ιούδα, καταδιώκετο απ’ αυτόν και σωζόταν φεύγοντας στα όρη. Αλλ’ όταν βασίλευσε ο γιος του Αχαάβ, Ιωράμ, μη ανεχόμενος τους ελέγχους τον συνέλαβε και τον κρέμασε. Το σώμα του προφήτη περισυνέλεξαν οι συγγενείς του και το έθαψαν στη Μορασθή.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 14η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Ως όρος περίοπτον και εμφανές αληθώς, προείδες εν Πνεύματι την Εκκλησίαν Χριστού, Μιχαία θεόπνευστε. όθεν οι ευρηκότες εν αυτή σωτηρία βαίνουσιν ως προέφης εν τοις τρίβοις Κυρίου, γεραίροντες προφήτα την πάνσεπτον μνήμην σου. |
| Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής | | |
| | |
| |
 Στις 13 Αυγούστου εορτάζεται η ανακομιδή των ιερών λειψάνων, φιλοσόφου και περιφανέστατου θεολόγου της Εκκλησίας, Οσίου Μαξίιμου του ομολογητού, από τη Λαζική, ορεινή χώρα της Μ. Ασίας στον ανατολικό μυχό του Εύξεινου Πόντου, όπου είχε αποβιώσει ως εξόριστος το 662.Μεταφέρθηκαν στη Χρυσούπολη της Κωνσταντινούπολης και συγκεκριμένα στη μονή της Θεοτόκου, της οποίας είχε διατελέσει και ηγούμενος. Η ανακομιδή αυτή πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 681, εναντίον των Μονοθελητών. |
| Η Αγία Ευδοκία η βασίλισσα | | |
| | |
| |
Ήταν κόρη του αθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου και γεννήθηκε το 401 μ.Χ. Σπούδασε κατά τον καλύτερο τρόπο τη γραμματική, τη ρητορική και τη φιλοσοφία. Όταν πέθανε ο Λεόντιος άφησε όλη την περιουσία στους γιους του και σ’αυτή άφησε μόνο 100 χρυσά νομίσματα. Όταν, λοιπόν, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη για να διεδικήσει τα κληρονομικά της δικαιώματα, παντρεύτηκε τον Θεοδόσιο τον Β’ μέσω της αδελφής του Πουλχερίας, που είχε κατενθουσιαστεί από τα σπάνια χαρίσματα της αθηναίας κόρης. Έτσι βαπτίστηκε χριστιανή και πήρε το όνομα Ευδοκία, από Αθηναΐδα που την έλεγαν πρώτα. Η Ευδοκία, από τη φύση της γυναίκα σεμνή, δεν ανακατεύτηκε καθόλου με τις βασιλικές υποθέσεις. Την είλκυσε περισσότερο η αλήθεια του Χριστού, γι’αυτό και επεδίωξε να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Όταν ο σκοπός της πραγματοποιήθηκε, αισθάνθηκε την ψυχή της να φτερουγίζει στο θρόνο του Θεού. Η επιστροφή της όμως στη Βασιλεύουσα επεφύλασσε εκπλήξεις. Οι σχέσεις της με τον Θεοδόσιο ψυχράνθηκαν, λόγω συκοφαντιών. Γι’ αυτό με την άδειά του επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, όπου ίδρυσε πολλά μοναστήρια. Και με προσευχή, μελέτη και «εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι» τελείωσε τη ζωή της.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 13η Αυγούστου.
| Οι Άγιοι Ανίκητος και Φώτιος | | |
| | |
| |
 Ο Φώτιος ήταν ανεψιός του Ανικήτου. Κατάγονταν και οι δύο από τη Νικομήδεια. Όταν ο Διοκλητιανός θέλησε να κινήσει διωγμό κατά των Χριστιανών, μίλησε μπροστά στη Σύγκλητο με τους πιο υβριστικούς λόγους εναντίον τους.Εκεί ήταν παρών και ο Ανίκητος, που όταν άκουσε αυτά τα λόγια του βασιλιά, όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά σηκώθηκε με θάρρος, δήλωσε ότι είναι χριστιανός και είπε στο Διοκλητιανό: «Πλανάσαι, βασιλιά, αν νομίζεις ότι με τα μέτρα εναντίον των Χριστιανών θα πετύχεις τους ασεβείς σκοπούς σου. Μάθε ότι οι χριστιανοί αποτελούν σήμερα την υγιέστερη μερίδα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και θα ήταν ανόητοι και αναίσθητοι αν πίστευαν στα είδωλα. Γι’ αυτό όποια μέτρα και αν πάρεις εναντίον τους, στο τέλος ζημιωμένος θα είσαι εσύ, ενώ αυτοί ένδοξοι μάρτυρες».
Ο Διοκλητιανός, προσβεβλημένος από την παρατήρηση του Ανικήτου, διέταξε και τον έριξαν τροφή σε ένα τρομερό λιοντάρι. Αλλά το λιοντάρι σταμάτησε την άγρια ορμή του και ημέρεψε σαν πρόβατο. Τότε έγινε μεγάλος σεισμός και συνετρίβησαν πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα. Κατόπιν τον έβαλαν σε τροχό με αναμμένη φωτιά από κάτω. Αλλ’ ω του θαύματος, ο τροχός σταμάτησε και η φωτιά έσβησε. Τότε έτρεξε και τον αγκάλιασε ο ανεψιός του Φώτιος. Μόλις είδαν αυτό οι ειδωλολάτρες έδεσαν και τους δύο μέσα στο λεγόμενο λουτρό του Αντωνίου. Και αφού υπερθέρμαναν το νερό, παρέδωσαν και οι δύο ένδοξα το πνεύμα τους.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 12η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θείας πίστεως τη συμφωνία, την οικείωσιν της συγγενείας δι’ αγώνων ιερών ελαμπρύνατε, θεομακάριστε Μάρτυς Ανίκητε συν τω Φωτίω φωτός τω θεράποντι. Αλλ’ αιτήσασθε, δοθήναι πταισμάτων άφεσιν τοις μέλπουσιν υμών την θείαν άθλησιν.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
