Πνευματικοί διάλογοι με Ρουμάνους πατέρες

Πνευματικοί διάλογοι με Ρουμάνους πατέρες Η ζωή του αρχιμ. π. Κλεόπα Ηλίε από το μοναστήρι Συχαστρία του νομού Νεάμιτς. Το όνομα και η προσωπικότης του αρχιμανδρίτου π. Κλεόπα Ηλίε είναι σήμερα γνωστά όχι μόνο εντός της Χώρας αλλά και έξω των συνόρων αυτής. Ο π. Κλεόπας Ηλίε γεννήθηκε το έτος 1912 στην κοινότητα Σουλίτσα του νομού Μποντοσάνι από μια οικογένεια ευσεβών χωρικών. Οι γονείς του ονομάζονταν Αλέξανδρος και Άννα και ήταν το ένατο από τα δέκα παιδιά τους. Η θρησκευτική αγωγή πού έλαβε από την παιδική του ηλικία καθώς και η μεγάλη κλίση για την μοναχική ζωή, ήταν τόσο δυνατά σ’ αυτόν αλλά και σ’ όλη την ευλογημένη αυτή οικογένεια, ώστε πέντε από τα δέκα παιδιά των, στα οποία προστέθηκε στα γεράματα της και η μητέρα των, φόρεσαν το μοναχικό Σχήμα. Η πνευματική του διαμόρφωση ωφείλετο ακόμη, κατά πρώτο λόγο, στον ιερομόναχο μεγαλόσχημο π. Παΐσιο Ολάρου από την σκήτη Κοζάντσεα -Μποντοσάνι, Ο οποίος ήταν για πολύ καιρό ο Πνευματικός ολοκλήρου της οικογενείας του. Επί σειράν ετών ο νεαρός δόκιμος Κωνσταντίνος Ηλίε με δύο ακόμη μεγαλύτερους αδελφούς του -τον Βασίλειο και Γεώργιο ποίμαιναν τα πρόβατα στα διάφορα μέρη και μαθήτευσαν κοντά στον καλό πνευματικό πατέρα και οδηγό, ο όποιος ησύχαζε τότε στα δάση της Συχαστρίας. Την άνοιξη του έτους 1929 αυτοί οι τρεις αδελφοί εγκατέλειψαν το πατρικό των σπίτι και εισήλθαν στον αγώνα της μοναχικής ζωής στο μοναστήρι Συχαστρία πού ήταν υπό την ποιμαντική διακυβέρνηση του πρωτοσύγκελου Ιωαννικίου Μορόϊ, πού εθεωρείτο την περίοδο αυτή ένας από τους καλλίτερους και αγιασμένους ηγουμένους και Πνευματικούς της Μολδαβίας. Μετά από επτά χρόνια κανονικής δοκιμασίας ο νεαρός δόκιμος Κωνσταντίνος Ηλίε εκάρη μοναχός το έτος 1936 με το όνομα Κλεόπας Μοναχός και συνέχισε ακόμη για ένα διάστημα το ίδιο αγαπητό του διακόνημα του τσοπάνου προβάτων, ως μαθητής ενός ενάρετου μονάχου, του π. Γαλακτίωνος Ηλίε, τον όποιον συχνά μνημόνευε. Αυτό το επί δέκα χρόνια περίπου ευλογημένο διακόνημα κοντά στα πρόβατα και μέσα στην όμορφη φύση – στα βουνά και στα δάση – ήταν για τον π. Κλεόπα μία πραγματική σχολή πνευματικής συγκροτήσεως και προόδου στην ταπείνωση, στην ησυχία και στην προσευχή. Εδώ σ’ αυτό το πανεπιστήμιο της υπακοής και της σιωπής, διάβασε ο π. Κλεόπας εκατό περίπου θεολογικά βιβλία και αλλά παρόμοια, αρχίζοντας με τα θεολογικά, ηθικά, λειτουργικά, συναξάρια και τελειώνοντας με τα πατερικά έργα των μεγάλων αγίων της Εκκλησίας μας, τα όποια δανειζόταν από την βιβλιοθήκη της μονής Νεάμτς και τα μετέφερε με τον ντορβά του στα βουνά, καθώς και το Ωρολόγιο και το ψαλτήρι. Το πιο αγαπημένο βιβλίο του ήταν πάντοτε η Αγία Γραφή. Εκτός απ’ αυτήν αγάπησε τους Βίους των Αγίων, το Γεροντικό, την Κλίμακα του οσίου Ιωάννου, τα ασκητικά των αγίων Εφραίμ και Ισαάκ και άλλα παρόμοια συγγράμματα μυστικών, όπως του αγίου Μαξίμου του Ομολογειτού, Γρηγορίου Παλαμά, Συμεών του Νέου Θεολόγου και άλλων. Επειδή ήταν προικισμένος από τον Θεό με μία ιδιαίτερη ευλάβεια και πολύ ζήλο για τα θεία, με οξύνοια και κατανόηση των θείων μυστηρίων και με δυνατή μνήμη, σε λίγα χρόνια, ο πατήρ Κλεόπας ανεδείχθη ένας αυτοδίδακτος και απαράμιλλος μοναχός μεταξύ των μοναχών των ρουμανικών μοναστηριών. Εκτός απ’ όλα αυτά έλαβε από τον Θεό και το χάρισμα του λόγου, με την ωραία εκκλησιαστική διάλεκτο της Μολδαβίας, με μία γεροντική προφορά μισοαρχαΐζουσα, και με το μέσον του κηρύγματος μετέδωσε την αλήθεια, από την Αγία Γραφή, από εκλεκτά πατερικά κείμενα και από ηθικές ιστορίες παντός είδους στον λαό του Θεού, τον όποιον αιχμαλώτιζε με την σπάνια ικανότητα της πειθούς. Το έτος 1942 ο αρχιμ. π. Κλεόπας, αν και ήταν τότε απλός μοναχός ανέλαβε προσωρινά την διακυβέρνηση της μονής Συχαστρίας αντί του γέροντος πλέον ηγουμένου π. Ιωαννικίου Μορόϊ, ό όποιος βρισκόταν ασθενής στο κρεβάτι. Τον Ιανουάριο του 1945 χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερεύς και εξελέγη ηγούμενος της αυτής μονής, την οποία ποίμανε επί τέσσερα χρόνια. Σ’ αυτό το σύντομο διάστημα συγκέντρωσε γύρω του μέχρι 80 μοναχούς και δοκίμους αδελφούς, έκτισε στον περίβολο του μοναστηρίου νέα κελιά, ίδρυσε ένα χειμερινό παρεκκλήσιο, επανέφερε το μοναστήρι στην πρώτη κοινοβιακή του κατάσταση, το διοργάνωσε με το παραδοσιακό τυπικό της ησυχαστικής μοναχικής ζωής, ανέδειξε σπουδαίους Πνευματικούς και έκανε πολλές ιεραποστολικές περιοδείες χάριν της σωτηρίας των πιστών. Το καλοκαίρι του έτους 1949 ο π. Κλεόπας μετώκησε στο μοναστήρι Σλάτινα με 30 ενάρετους μοναχούς, προκειμένου να ανανέωση και εκεί την πνευματική ζωή. Η επαφή του με την Μπουκοβίνα και τους ευλαβείς χριστιανούς της που κατοικούσαν στα βόρεια της Μολδαβίας του αύξησαν την ποιμαντική πείρα και την ιεραποστολική δράση και του έδωσαν την ευκαιρία να εργασθεί με περισσότερο ενθουσιασμό για τον σκοπό του Ευαγγελίου του Χριστού. Ιδιαίτερα το κήρυγμα, η προσωπική στον καθένα συμβουλή, η πνευματικότητα και η ελεημοσύνη του έκαναν το όνομά του γνωστό σ’ όλη την χώρα. Ό πατήρ Κλεόπας μ’ αυτό τον τρόπο έγινε ο πλέον φημισμένος και άξιος εκτιμήσεως ηγούμενος ανάμεσα στα μοναστήρια μας και ένας Πνευματικός με υψίστη πνευματική αυθεντία. Χωρικοί και διανοούμενοι, λαϊκοί και μοναχοί, νέοι και γέροντες, υγιείς και ασθενείς, ιεράρχες και Ιερείς ευρίσκουν στον αρχιμ. π. Κλεόπα έναν αληθινό πνευματικό πατέρα, υπόδειγμα ζωής για όλους, έτοιμο να προσφέρει στο καθένα ότι μπορεί, να συμβουλεύσει, να ανάπαυση και όλους να τους οδηγήση στον Χριστό με μία καταπληκτική πειθώ και κύρος. Το έτος 1953 παραιτήθηκε από την ηγουμενεία. Το έτος 1956, αφού βοήθησε στην αναδιοργανώσει του μοναστηρίου Πούτνα και των σκητών Ραρέου και Γκάϊ – Άράντ, ό π. Κλεόπας επέστρεψε στην Συχαστρία την πολυαγαπημένη του μετάνοια. Εδώ συνέχισε την ίδια πνευματική δραστηριότητα με την προσευχή, την εμβάθυνση στα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων, την καθοδήγηση και πνευματική πρόοδο των πολλών μαθητών του. Η τελευταία πνευματική του ανάβαση και εμπειρία ήταν η αναχώρηση για μερικά χρόνια στην ησυχαστική άσκηση, η οποία συνέβαλε περισσότερο στην εξοικείωση και εσωτερική αίσθηση της πνευματικής ζωής δια της προσευχής, των Ιερών στοχασμών και της συμμετοχής στα Θεία Μυστήρια. Με την προτροπή των μαθητών του και την ευλογία πολλών ιεραρχών ο π. Κλεόπας από το έτος 1965 άρχισε να γράφει κηρύγματα, διδαχές και ψυχωφελείς πνευματικούς λόγους τόσο για τους λαϊκούς όσο και για τους μοναχούς. Ως καλός γνώστης της κοινωνικής ζωής της χώρας μας, των παρεκτροπών του κλήρου, της ελλείψεως ενιαίας γραμμής σχετικά με την συχνή Θεία Κοινωνία, της θρησκευτικής κινήσεως “Ό στρατός του Κυρίου” και προπαντός του φανατικού προσηλυτισμού των αιρετικών στις ημέρες μας ο πατήρ Κλεόπας άρχισε να γράφει απολογητικά έργα για να υπερασπίσει την Ορθόδοξο πίστη και να καταπολέμηση τις αιρετικές διδασκαλίες και τις ξένες προς την Ορθόδοξο Εκκλησία θρησκευτικές επιδράσεις. Τα σπουδαιότερα γραπτά του έργα μ’ αυτό το περιεχόμενο είναι: “Διάλογος περί οραμάτων και ονείρων” (1962), ο οποίος περιέχει επτά συνομιλίες πού ασχολούνται με το πρόβλημα των οραμάτων, των ονείρων και της συχνής Θείας Κοινωνίας. “Αιρεσιολογία”, ένα μνημειώδες έργο, το όποιο περιέχει 33 διάλογους όπου αναφέρονται όλες οι αντιδογματικές και αντορθόδοξες διδασκαλίες των αιρετικών και απλοϊκών πιστών της χώρας μας. Το έργο αυτό εκτυπώθηκε το έτος 1981 με τον τίτλο “Περί της ‘Ορθοδόξου Πίστεως”. Άλλες εργασίες με ηθικό – κατηχητικό χαρακτήρα πού τελείωσαν ή πρόκειται να τελειώσουν προσεχώς, μνημονεύουμε: “Τα κηρύγματα των εορτών” (1976), το όποιο περιέχει 36 κηρύγματα για τις μεγαλύτερες εορτές και πανηγύρεις του έτους. “Κηρύγματα για μοναχούς” ένα μνημειώδες έργο πού περιέχει 48 φιλοκαλικά κηρύγματα, προοριζόμενο για μοναχούς, το όποιον βοηθά στην πρόοδο και ψυχική κάθαρση των εραστών του Χριστού. Κατόπιν “Κηρύγματα για όλες τις Κυριακές και εορτές του χρόνου”, έργο επίσης μνημειώδες και ογκώδες, και “Κηρύγματα για λαϊκούς” πού τελειώνει προσεχώς, καθώς και μερικά άλλα. Το φθινόπωρο του έτους 1974 ό πατήρ Κλεόπας έκανε ένα προσκύνημα στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μαζί με μερικούς μαθητές του και επισκέφθηκε όλους τους Ιερούς εκεί Τόπους καθώς και το Όρος Σινά. Μετά από τρία χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1977 έκανε δεύτερο προσκύνημα στο Άγιον Όρος, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κόρινθο, Πελοπόννησο. Προσκύνησε το σκήνωμα του αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα. Κατόπιν προσκύνησε στην Ιταλία τα Λείψανα του Αγίου Νικολάου, τις Κατακόμβες της Ρώμης και μερικά μοναστήρια της Γιουγκοσλαβίας. Αυτά τα δύο ταξίδια, η προσκύνησις στους σπουδαιότερους Ιερούς Τόπους του Χριστιανισμού, οι συζητήσεις με ιεράρχες, ηγουμένους, Πνευματικούς και ησυχαστές προκάλεσαν μία πνευματική γνωριμία, μία βαθιά εντύπωση της πνευματικής ζωής και ένα μεγάλο άνοιγμα αγάπης και συμπαραστάσεως στους ανθρώπους. Για πολύ καιρό επιθυμούσε η πανοσιότης του να αναχώρηση για πάντα στην ησυχία του Αγίου Όρους. Εάν βέβαια για την πανοσιότητά του αυτό ήταν ένα κέρδος, για την Ορθόδοξη όμως Ρουμανική Εκκλησία, για τον ρουμανικό μοναχισμό και για όλους εμάς θα ήταν μία ανεπανόρθωτη και ανυπολόγιστη ζημιά. Αλλά τον πόθο για την ησυχία του Άθωνος κατέβαλε η αγάπη και υπακοή στον Πνευματικό του. Ό πατήρ Κλεόπας παραιτήθηκε για πάντα από την επιθυμία του να εγκατασταθεί στο Άγιον Όρος και δέχθηκε να υπηρέτηση την Εκκλησία του Χριστού στην πατρίδα του, να θυσιάσει τον εαυτό του για τα πνευματικά του παιδιά, να υπεράσπιση την αληθινή πίστη με τα έργα και τον λόγο, να προσευχηθεί με τον ίδιον ζήλο για τους ανθρώπους, να παρηγόρηση αυτούς πού κτυπούν την πόρτα του κελιού του και να είναι μία αναμμένη λαμπάδα για όλους μας. Σήμερα ό πατήρ Κλεόπας εισήλθε στην προφητική ηλικία του ψαλμωδού Δαβίδ, δηλαδή στα 70 χρόνια. Η μορφή του είναι φωτεινή, το πρόσωπο του λευκό, αδύνατο από την νηστεία και οι κόποι του φέρνουν τον νου μας στην μεγάλη στιγμή της προς τον Χριστό αναχωρήσεως, για την οποία η πανοσιότης του μας μιλάει συχνά. Γι’ αυτό ακριβώς οι μαθητές του, οι πιστοί από παντού και ακόμη αρκετοί ξένοι έξω από τα σύνορα μας, έρχονται να τον δουν, να του ζητήσουν ωφέλιμες συμβουλές και να πάρουν την ευλογία του. Όμως τον πατέρα Κλεόπα δύσκολα μπορεί να τον εύρει κανείς. Ακόμη πιο δύσκολα ο ίδιος ανοίγει την πόρτα του κελιού του. Και τούτο διότι θεωρεί ότι, πριν να άνοιξη την πόρτα στους ανθρώπους, πρέπει να άνοιξη πρώτα την καρδιά του σε προσευχή προς τον Χριστό. Γι’ αυτό ο ίδιος διαιρεί τον χρόνο του σε τρία μέρη. Το πρώτο και μεγαλύτερο μέρος το αφιερώνει στην προσευχή και την αναπαύσει και καλύπτει το διάστημα της νύκτας. Το δεύτερο μέρος στην συγγραφή, την ησυχία και την ανάγνωση των πατερικών βιβλίων, το όποιον διέρχεται μόνος του στο ησυχαστικό κελί του στο βουνό. Ενώ το τρίτο μέρος το προσφέρει στους πιστούς, στους μαθητές και σ’ όλους όσοι έρχονται είτε από κοντά, είτε από μακριά. Και αυτό γίνεται κατά το βραδάκι, όταν κατεβαίνει στο μοναστήρι, ακούει και δέχεται τον καθένα, δίνει συμβουλές, πιάνει κουβέντα στα χορτάρια, εξομολογεί, άπαντα στις ερωτήσεις των, παρηγορεί, δίνει ελεημοσύνες και βοηθά όλους το κατά δύναμη. Όταν αναχωρήσουν όλοι, ο πατήρ Κλεόπας πηγαίνει για φαγητό στο κελί του μαθητού του ιερομόναχου Βαρσανουφίου. Κατόπιν, πάλι τραβάει την κουρτίνα, κλειδώνει την πόρτα του κελιού του, ανάβει το καντήλι και αρχίζει την νυκτερινή προσευχή του. Την επιθυμία πραγματοποιήσεως πνευματικών συνομιλιών με τον π. Κλεόπα την είχα στην ψυχή από πολλά χρόνια. Στην αρχή σκέφθηκα μόνο τις ιδικές μου πνευματικές ανάγκες, επειδή τον γνώριζα ως έμπειρο καθοδηγώ των μοναχών. Άλλα βλέποντας ότι τις ζητούσαν και πολλοί χριστιανοί, ως προερχόμενες από ειδικό Πνευματικό οδηγό για λαϊκούς και μοναχούς, θεώρησα σκόπιμο να συγκεντρώσω από τον π. Κλεόπα τις συμβουλές και τις διδαχές του πού οικοδομούν τις ψυχές όλων μας. Και τώρα, είναι περισσότερα από 15 χρόνια πού πηγαίνω στο κελί του πατρός Κλεόπα με το τετράδιο και το μολύβι στο χέρι και του θέτω ερωτήσεις, παίρνω απαντήσεις ή ακούω συμβουλές του πού έδωσε σε άλλους, λαϊκούς ή μοναχούς, τις οποίες σημειώνω με σπουδή και όσο πιο πιστά είναι δυνατόν, για να μη σφάλω σε τίποτε, ούτε στο περιεχόμενο, ούτε στο ύφος των λόγων του, πού είναι τόσο γλυκά και πειστικά. Άλλοτε συγκέντρωνα περισσότερες, άλλοτε λιγότερες, αλλά ουδέποτε επέστρεψα αδειανός. Αυτό πού έχει πράγματι μοναδικό ο π. Κλεόπας είναι η αυθεντία και η ακρίβεια με την οποία δίνει στον καθένα οποιαδήποτε απάντηση, χωρίς κανένα δισταγμό και αμφιβολία, αναλαμβάνοντας ολόκληρη την ευθύνη αυτών πού λέγει. Επί πλέον έχει ως στήριγμα τις σπουδαιότερες από τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων και της Αγίας Γραφής για την κάθε περίπτωση και το θέμα για το όποιο μιλάει. Και επί πλέον, έχει το ιδικό του προσωπικό διηγηματικό ύφος, πού είναι χαρακτηριστικό στους Μολδαβούς, με πολύ ποικίλες ιδέες, με αγιασμένη και σοβαρή όψη και γνωρίζει πολλές Ιστορίες με τις όποιες ενισχύει τις συζητήσεις του. Με τη βοήθεια του Θεού συντάξαμε μέχρι τώρα δέκα πνευματικές συνομιλίες με τον π. Κλεόπα και με τα πλέον ενδιαφέροντα θέματα, τα όποια απασχολούν τόσο τους μοναχούς όσο και τους λαϊκούς. Αυτές τις συνομιλίες συνέγραψα με όλη την δυνατή προσοχή και φροντίδα και ακολουθούν στις επόμενες σελίδες. Ελπίζω ότι θα αποτελέσουν μία πραγματική ψυχική ωφέλεια για όλους μας. Χωρίς αμφιβολία δεν εξαντλήθηκαν όλες οι ερωτήσεις, γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να ικανοποιήσω την κάθε απορία του καθενός. Άλλα, οπωσδήποτε, πιστεύω ότι εδόθησαν οι περισσότερες απαντήσεις στις κυριότερες ερωτήσεις, οι όποιες ενημερώνουν και ζυμώνουν την ανθρώπινη ψυχή. Αφού ζητήσω συγχώρηση για τις ελλείψεις, δέχομαι οποιεσδήποτε γνώμες και προτάσεις επί του περιεχομένου των συνομιλιών από τους αναγνώστες μου. Για ότι έγινε μέχρι τώρα, ας είναι το Όνομα του Κυρίου μας ευλογημένο. ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 001. Η πίστης στον Θεό αποκτάται από τον άνθρωπο η είναι ένα δώρο του Θεού; Η πίστης είναι ένα δώρο του Θεού. (Ρωμ. 12, 3 Εφεσ. 2, 8 Φιλιπ. Ι, 29 Β’ Πέτρου 1,1). Η πίστης είναι ένα έργο του Θεού (Πράξ. 11,21 Α’ Κοριν. 2, 5 Έφεσ. 1, 19 Κολ. 2, 12 Β’ Θεσ. 1,11 Α’ Τιμ. 1, 14), η πίστης είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορ.12,9 και Γαλ. 5,22) και εξαρτάται από την θέληση του ανθρώπου (Ματθ. 8,13 9,22 Μάρκ. 5,34 10,52 Λουκ. 7,50 17,19 18,42). Η πίστης αυξάνεται και αναπτύσσεται με την θέληση του ανθρώπου, είναι δηλ. «συνεργασία και συνεργεία αυτού με τον Θεό» (Ηθική θεολογία τ. 3ος Βουκουρέστι 1981, σελ.95). 002. Η απιστία στον Θεό οφείλεται στην έλλειψη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος ή στην έλλειψη θρησκευτικού αισθητηρίου της ψυχής του ανθρώπου; Δηλαδή η εκδηλουμένη απιστία είναι μία πράξης ελεύθερη της θελήσεως του ανθρώπου ή οφείλεται στην ανικανότητα του να πιστέψει και στην έλλειψη θρησκευτικής αγωγής; Η απιστία του ανθρώπου προέρχεται από την ελεύθερη προαίρεση του με το να αιχμαλωτίζεται στα ματαιόδοξα και εφήμερα πράγματα του παρόντος αιώνος (Άγιος Εφραίμ Ο Σύρος). Πάλι η απιστία του ανθρώπου οφείλεται στην άσεβη καρδιά του (Έβρ.3,12), στην σκληροκαρδία του (Μάρκ. 16, 14), εξ αιτίας της παρεκκλίσεως από την αλήθεια (Ιωάν. 8, 44-46), της σκοτίσεως αυτού κατά παραχώρηση του Θεού (Ιωάν. 12, 39-40), της τυφλώσεως υπό, του διαβόλου (Β’ Κοριν. 4,4) ό οποίος απομακρύνει τον θείο λόγο της πίστεως (Λουκ. 8,12), καθώς επίσης και εξ αιτίας της ανθρωπινής δόξης (Ιωάν. 5,14). Η απιστία είναι ένα ελεύθερο έργο του ανθρώπου με το οποίο δεν θέλει να πιστέψει στον Θεό (Λουκ. 16,23 Ιωάν. 19, 9-10), στις υποσχέσεις Του και στα θαύματα του (Ιωάν. 12,37) και (Ψαλμ. 77,36). 003. Ποιο είναι το καλλίτερο πνευματικό μέσο με το οποίο μπορεί να πιστέψει κάποιος στον Θεό; Η κατήχησης, η ανάγνωσης της Αγίας Γραφής, η θερμή προσευχή, η ελεημοσύνη, το κήρυγμα ή το προσωπικό παράδειγμα; Το πρώτο μέσο με το οποίο μπορεί κανείς να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα, δεδομένου ότι η πίστης έρχεται δια της ακοής και η ακοή έρχεται με την διήγηση του λόγου του Θεού (Ρωμ. 10,17). Διότι πώς θα πιστέψει εάν δεν ακούσει; (Ιωάν. 1,7 17,20 Πράξ. 8,12 14,27 Ρωμ. 1,5 Έφεσ. 1,13 Β’ Θεσ. 1,10). Το δεύτερο μέσον είναι Η ανάγνωσης των Αγίων Γραφών, κατά την μαρτυρία Η οποία λέγει: «Ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστίν ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάν. 20,30-31). Το τρίτο μέσον είναι τα θαύματα του Θεού «Είπον ούν αύτω• τι ούν ποιείς συ σημείον ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμεν σοι;» (Ιωάν. 6,30 7,31 11,23 20,30-31). Το τέταρτο μέσον είναι θεωρία των κτισμάτων του Θεού, όπως είναι γραμμένο στην προς Ρωμ. επιστολή (1,20) «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράτε, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολόγητους». Γι’ αυτό και ο άγιος Διονύσιος ό Αρεοπαγίτης ονομάζει αληθινή θεολογία τους λόγους των κτισμάτων με τα όποια από τα κατώτερα ανερχόμεθα στα ανώτερα, δηλαδή από τα αιτιατά ανερχόμεθα στον αίτιο. “Έτσι στην κτίση σαν σε ένα καθρέπτη, βλέπουμε τον Κτίστη και τον δοξάζουμε και τον πιστεύουμε ότι είναι ο Θεός, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Και όλα δημιουργήθηκαν και υπάρχουν με την θεία βούληση, διότι Αυτός είναι ο αίτιος όλων (καταφατική θεολογία, θετική), και τίποτε από όλα δεν είναι υπεράνω αυτού (Αποφατική – αρνητική θεολογία) Λέγει ακόμη ο θείος Διονύσιος ότι: «Ό Θεός από όλα, όσα υπάρχουν μεγαλύνεται και είναι ο αίτιός των. Και υπάρχει πάλι Η θεία γνώσις του Θεού η οποία με την αγνοία – τον θείο γνόφο – γνωρίζεται με την μυστική ένωση του νου μετά των θείων μυστηρίων». Και πάλι «ο Θεός σ’ όλα υπάρχει και σ’ όλα δεν υπάρχει. Και όντας ανάμεσα σε όλα από όλα γνωρίζεται και σε τίποτε δεν γνωρίζεται από κανένα». Και ο μέγας Βασίλειος λέγει ότι: «Ολόκληρη Η δημιουργία του Θεού είναι σχολή των πνευματικών λόγων (των σκοπών της υπάρξεως των) και τόπος διδασκαλίας της γνώσεως του Θεού. Από τα ορώμενα και αισθητά αναγόμεθα με τον νου μας στην θεωρία των αοράτων». Το πέμπτο μέσο με το οποίο πείθεται κάποιος να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα της υποδειγματικής ζωής, το προσωπικό παράδειγμα, δηλ. Η κατά Χριστόν ζωή και Η απόδειξη με τα έργα αυτών τα όποια διδάσκουμε. Για αυτό έλεγε ένας από τους αγίους Πατέρας: «Σιώπησε και άφησε να μιλήσουν τα έργα σου». Και πάλι: «Έλεγξε με την δύναμη των αγίων έργων σου αυτούς που διαφωνούν σε δογματικά θέματα μαζί σου και όχι με την γλυκύτητα της φωνής των λόγων σου «(Φιλοκαλία). Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τον μαθητή του Τιμόθεο, όπως «τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστη, εν αγνεία» (Α’ Τιμ. 4,12). Παρόμοια και τους Εφεσίους συμβουλεύει να συμπεριφέρονται «ως υιοί φωτός» (Έφεσ. 5, 8-10). Ενώ προς τους Κολασσαείς γράφει: «Εν σοφία περιπατείτε προς τους έξω, τον καιρόν εξαγοραζόμενοι. Ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, αλάτι ήρτυμένος, είδέναι πώς δει υμάς ένί έκάστω άποκρίνεσθαι». (Κολ. 4,5-6). 004. Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι χριστιανοί προς τους απίστους και τους ειδωλολάτρες; Επιτρέπεται να μιλούν, να τρώγουν μαζί, να κατοικούν στον ίδιο τόπο, ή να παντρεύονται μεταξύ των; Προς τους ειδωλολάτρες πρέπει να συμπεριφερόμαστε με αγάπη και πραότητα, διότι μ’ αυτές τις δύο αρετές πολλούς μπορούμε να οδηγήσουμε στον Χριστό, κατά την μαρτυρία του αγίου Εφραίμ του Σύρου, ό οποίος λέγει: «Ο τρόπος για να έλθουν όλοι στον Χριστό είναι μόνο Η αγάπη και Η πραότης». Και ό άγιος Μακάριος ό Μέγας, μόνο με λίγους λόγους αγάπης και πραότητας, επέστρεψε στον Χριστό ένα ολόκληρο ειδωλολατρικό λαό, οι οποίοι κατόπιν έγιναν μοναχοί και μαθητές του. Όσο άφορα τους αιρετικούς έχουμε μαρτυρία του θείου Αποστόλου Παύλου, ό οποίος λέγει: «Αιρετικό άνθρωπον μετά μίαν και δευτέρα νουθεσία παραιτού» (Τίτ. 3,10). Οι αιρετικοί είναι εχθροί της αληθείας και του Θεού (Ψαλμ. 36,20). Οι αιρετικοί είναι τέκνα του πονηρού (Ματθ. 13,38), τους οποίους δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε (Ιωάν. 2,24). Οι αιρετικοί είναι εχθροί του Θεού (Ψαλμ. 36,20 και 91,9) και δεν έχουμε την άδεια να τους αγαπούμε διότι είναι παιδιά του διαβόλου, «γεννήματα εχιδνών» (Ματθ. 3,7 12,34 23,33). Με τους αιρετικούς δεν επιτρέπεται στο σπίτι μας να συμπροσευχώμαστε (Καν. 10 και 64 εκ των Αποστολικών). Η αμαρτία των στρέφεται εναντίον του Αγίου Πνεύματος, Η οποία «ουκ άφεθήσεται αύτω ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. 12,31, 31-32Μάρκ. 3,29 Λουκ. 12,10). Τους αιρετικούς δεν επιτρέπεται ούτε στο σπίτι μας να τους δεχόμαστε, ούτε και καλημέρα να τους λέγωμεν (Β’ Ιωάν. 10-11). Όσο άφορα την σύναψη γάμου με¬ταξύ ενός ορθοδόξου και αιρετικής γυναίκας Η το αντίθετο δεν επιτρέπεται, επειδή δεν μπορούν να συζήσουν ό λύκος με το πρόβατο με την αποκτήσει μάλιστα και παιδιών (Εκκλησιαστικοί Κανόνες Νικόδημου Σακελλαρίε, Ρουμάνου). Ενώ, εάν δύο σύζυγοι, πριν να γίνουν χριστιανοί, συνήψαν δεσμό με γάμο και εάν κατόπιν, ό ένας άπ’ αυτούς ασπασθεί την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως και ο άλλος παραμείνει στην απιστία του τότε να μη χωρίσουν διότι ο άπιστος άνδρας αγιάζεται από την πιστή γυναίκα του και Η άπιστη γυναίκα αγιάζεται και ωφελείται από τον πιστό άνδρα της (Α’ Κορ. 7,12-14) και 6η Οικουμενική . Σύνοδος Καν. 72). 005. Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι ορθόδοξοι χριστιανοί ενώπιον των χριστιανών των άλλων ομολογιών; Προς αυτούς, εάν δεν μας προκαλούν σε συζήτηση για την αλήθεια της πίστεως μας, πρέπει να τους συμπεριφερώμεθα με αγάπη και με ευσπλαχνία, να τους βοηθάμε στις ανάγκες των, κατά το παράδειγμα που μας έδωσε ό Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός με τον καλό Σαμαρείτη (Λουκ. 10,37 και Ματθ. 7,12). Ενώ, εάν θελήσουν να αμφισβητήσουν και μας προκαλέσουν για την αγία μας πίστη ή την Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τότε «πρέπει να την υπερασπίσουμε με όλη μας την δύναμη και να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου» (Αόρατος Πόλεμος, Αγίου Νικόδημου Αγιορείτου). Επειδή πρέπει να αγαπούμε τον πλησίον μέσα στα πρέποντα όρια, ενώ τον Θεό άνευ ορών. Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είναι καλό να αγαπούμε τον πλησίον και να αφήνουμε να καταπατείται από τους ξένους Η αληθινή πίστης του Χριστού, διότι αυτοί θέλουν να μας απομακρύνουν απ’ αυτή την πίστη και να μας διδάξουν την δική τους, την σκόλια και αιρετική. Πρέπει λοιπόν, κάθε ορθόδοξος Ιερεύς και κάθε πιστός της Εκκλησίας μας να είναι ένας καλός στρατιώτης του Χριστού με όλη την ευλάβεια, την γενναιότητα και την δύναμη της ευσέβειας για να προστατεύσει με τον λόγο και με τα γραπτά του, εάν μπορεί, την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως μας. Δεν πρέπει να είναι πράος εκεί που δεν υπάρχει ανάγκη πραότητας, διότι άκουσε τι λέγει ο προφήτης: «Εκεί ό πραύς έστω μαχητής» (Ίωήλ 4,11). Το ίδιο μας διδάσκει και ο όσιος Ποιμήν ο Μέγας, λέγοντας: «Πρέπει να υπομένουμε οτιδήποτε ήθελε μας προκαλέσει κάποιος και τα μάτια να μας βγάλει και το δεξί χέρι να μας κόψη, ενώ, εάν κάποιος θέληση να μας απομακρύνει και μας χωρίσει από τον Θεό, τότε να οργιστούμε» (Γεροντικό). Και πάλι λέγει: «Την πρώτη φορά απομακρύνσου, την δεύτερη φορά και την τρίτη αγωνίσου εναντίον αυτού που θέλει να σε χωρίσει από την αληθινή πίστη». 006. Ποια είναι η ευαγγελική θέσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι των απίστων, των ειδωλολατρών, που δεν πιστεύουν στον Χριστό και των άλλων χριστιανικών αιρέσεων και ομολογιών; Η ευαγγελική θέσει της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας απέναντι όλων αυτών των θρησκευτικών αποχρώσεων φαίνεται ανωτέρω στις ερωτήσεις 4 και 5. Εδώ έχουμε να προσθέσουμε ακόμη αυτό μόνο, ότι Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, έχουσα ύπ’ όψιν της την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου που λέγει: «Παρακαλώ ούν πρώτον πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων» (Α’ Τιμ. 2,1-2), διδάσκει να κάνουμε προσευχή για τους μνημονευθέντος ανωτέρω, αλλά μόνο με γενικό τρόπο, «ομαδικός», και όχι να τους μνημονεύουμε ονομαστικώς δεδομένου ότι αυτοί δεν έχουν κοινωνία με εμάς. Ως παράδειγμα, όταν ακούμε στην Θεία Λειτουργία τον Ιερέα να λέγει: «Αποκάλυψη αυτοίς το Εύαγγέλιον της δικαιοσύνης, διδάξει αυτούς τον λόγον της αληθείας, ένωση αυτούς τη Αγία αυτού, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία..» η όταν λέγωμεν: «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου…» και αλλά παρόμοια, τότε Η Αγία Εκκλησία μας προσεύχεται με συνοδικό τρόπο, για όλους γενικά, όπως είπαμε, τους ανθρώπους. Την συμπροσευχή με αυτούς τιμωρούν οι θείοι Κανόνες (Των Αποστόλων οι 9,10,45,64, Λαοδ. 6,7,33). Βλέπε και στον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης στην ερώτηση 47). Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ενώπιον όλων των ανθρώπων παντός θρησκεύματος και ομολογίας, διαφυλάσσει και προβάλλει την διδασκαλία του Σωτήρος, επειδή πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ο πλησίον μας (Ματθ. 22,39) και πάλι άλλου λέγει: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν Οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς» (Ματθ. 7,12). Όσον άφορα για την πίστη των δεν μπορούμε να έχομε κοινωνία με αυτούς ούτε στην προσευχή, ούτε στα άλλα μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, μέχρις ότου έλθουν στην αληθινή πίστη (Καν. Άποστ. 10-11). Ενώ για τις αμαρτίες των δεν έχουμε λόγο να μισούμε αυτούς, αλλά τον διάβολο, ό οποίος τους έριξε στην πτώση όπως λέγει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Αγάπησε τους αμαρτωλούς, αλλά μίσησε τα έργα των και μη τους καταφρονείς γι’ αυτά». Με άλλα λόγια να μισούμε την ασθένεια και όχι τον ασθενή. Εάν είναι αιρετικοί οποιασδήποτε αιρέσεως δεν επιτρέπεται να προσευχώμεθα μαζί, ούτε να τρώγωμεν, ούτε στο σπίτι μας να τους δεχώμεθα για να μη κοινωνήσωμεν με τα κακά των έργα και τις αιρετικές των δοξασίες (Β’ Ιωάν. 1,10-11), Β’ Οικουμ. 5ος Κανών, Γ’ Οικουμ. 7ος και ΣΤ’ ό 1ος και ό 2ος). 007. Από απόψεως της πίστεως στον Θεό σε ποιες κατηγορίες διαιρούνται οι άνθρωποι επί της γης; Διαιρούνται σε τρεις μεγάλες ομάδες: Στους χριστιανούς, οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό, στους ειδωλολάτρες, οι οποίοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά σε ορισμένους ανθρώπους θεωρούμενους ως θεούς, όπως τον Βράχμαν, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Μωάμεθ κ.λ.π, και στην τρίτη ομάδα των άθεων, οι οποίοι δεν πιστεύουν σε καμία θεότητα, αλλά μόνο στην ύλη. Οι ειδωλολάτρες χωρίζονται και αυτοί σε τρεις μεγάλες ομάδες: Στους μονοθεϊστές Εβραίους και Μωαμεθανούς, στους δυαλιστάς, οι οποίοι πιστεύουν σε δύο αρχές, στην αρχή του καλού και του κακού και στους πολυθεϊστές, οι οποίοι πιστεύουν σε πολλά είδωλα ή ψευδείς θεούς. Οι Χριστιανοί χωρίζονται και αυτοί με την σειρά των σε τρεις μεγάλες ομολογίες και Εκκλησίες. Στους ορθοδόξους, στους καθολικούς και στους προτεστάντες. Από τον προτεσταντισμό σχηματίσθηκαν πάρα πολλές διακλαδώσεις όπως: Οι προτεστάντες της ομολογίας της Αυγούστης, οι Λουθηρανοί, οι Καλβινιστές, οι Αγγλικανοί, οι Μεθοδιστές οι Πρεσβυτεριανοί κ.λ.π. Οι τελευταίες νεοπροτεσταντικές παραφυάδες απεσχίσθησαν από τους κόλπους, του προτεσταντισμού και λυμαίνονται επί ένα τώρα αιώνα τους χριστιανούς όλων των ορθοδόξων χωρών. Αυτές είναι: Οι Βαπτιστές, οι Αντβεντιστές, οι Ευαγγελικοί, οι Πεντηκοστιανοί, οι Ιεχωβάδες κ.λ.π., και φθάνουν στις ημέρες μας μέχρι τις εκατό αιρέσεις, οι οποίες ξεσχίζουν τον χιτώνα του Χριστού και την ενότητα της Αποστολικής Εκκλησίας. 008. Ποιες είναι οι κατηγορίες των χριστιανών που έχουν την Χάρη της σωτηρίας; Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διδάσκει ότι Η χάρις προσφέρεται σ’ όλους τους ανθρώπους «Επεφάνη γαρ Η χάρις του Θεού Η σωτήριος πάσιν άνθρώποις» (Τίτ. 2′, 11), διότι «ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις έπίγνωσιν αληθείας έλθείν» (Α’ Τιμ. 2,4). Αλλά Η χάρις δεν αναγκάζει κανέναν. Οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία να την δεχθούν και να συνεργήσουν μαζί της ή να την απορρίψουν. Όσοι την δέχονται σώζονται οι δε άλλοι όχι. 009. Πώς μπορούν να σωθούν οι χριστιανοί που δεν έχουν την αληθινή πίστη και βάσει ποίου νόμου θα κριθούν στο έσχατο Δικαστήριο; Μόνο οι χριστιανοί που υπηρετούν τον Θεό με την αληθινή πίστη θα σωθούν, όπως λέγει το Άγιο Πνεύμα: «Εγγύς Κύριος πάση τοις επικαλουμένοις αυτόν, πάση τοις επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία» (Ψαλμ. 144,18). Για τους ανθρώπους που δεν πίστευσαν στον αληθινό Θεό δεν μπορούμε να πούμε ότι σώζονται, διότι ο Απόστολος μας διδάσκει: «Εις Κύριος, μία πίστης και εν βάπτισμα» (Έφεσ.4,5 Α’ Κορ. 12,12). Και πάλι: «Και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν ειρήνη έπ’ αυτούς και έλεος» (Γαλ. 6,16) και σε άλλο μέρος: «Εάν δε και αθλητής ου στεφανούται, εάν μη νομίμως άθληση» (Β’ Τιμ. 2,5). Όσον άφορα τα κριτήρια με τα οποία θα κριθούν οι επί της γης άνθρωποι, μας λέγει ό άγιος Γρηγόριος Νύσσεις, ότι θα κριθούν βάσει τεσσάρων κριτηρίων: Οι ειδωλολάτρες βάσει του νόμου της συνειδήσεως των (Ρωμ. 2,14-15), οι Ιουδαίοι κατά τον νόμο του Μωϋσέως (Ρωμ. 2,12), οι χριστιανοί βάσει του Νόμου του Ευαγγελίου. (Ιωάν. 12,48 Ρωμ. 2,16 Ιακώβ 2,12). Υπάρχει ακόμη και ένα τέταρτο κριτήριο, το οποίον άφορα όλους τους ανθρώπους και αυτό είναι ο νόμος των κτισμάτων του Θεού, ή όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ο φυσικός νόμος, που έχει δοθεί εξ αρχής στον άνθρωπο από τον Θεό, δηλαδή Η θεωρία των δημιουργημάτων του Θεού, κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο. Γι` αυτό τον νόμο των κτισμάτων, ο οποίος είναι πάντοτε ορατός ενώπιον όλων των ανθρώπων, είπε ο Απόστολος Παύλος: «τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράτε, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης εις το είναι αυτούς αναπολόγητους» (Ρωμ. 1,20). Γι` αυτόν τον νόμο, είπε και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις τα εξής: «Η δημιουργία του Θεού είναι σαν μια σάλπιγγα, Η οποία σαλπίζει εξ ουρανού στους ανθρώπους ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και Πλάστης της». Αυτός ο νόμος θα ελέγξει όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλησαν να γνωρίσουν τον Κτίστη του κόσμου. 010. Τι τύχη θα έχουν, βάσει του Ιερού Ευαγγελίου, οι λαοί που δεν θέλησαν να πιστεύσουν στην αλήθεια του Θεού; Οι ειδωλολατρικοί λαοί στους οποίους κηρύχθηκε το Άγιο Ευαγγέλιο και δεν θέλησαν να πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό και το Ευαγγέλιο Του, την Ημέρα της εσχάτης Κρίσεως θα τιμωρηθούν σκληρότερα απ’ ότι οι κάτοικοι Σοδόμων και Γομόρρας. Αυτή την αλήθεια μας την φανερώνει ο ίδιος ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός, όταν λέγει: «Και ως εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούσει τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών. Αμήν λέγω υμίν, ανεκτότερων εσταί γη Σοδόμων και Γομόρρας εν Ημέρα της κρίσεως ή τη πόλει εκείνη». (Ματθ. 10,14-15 Μάρκ. 6,11 Λουκ. 10,12 και Β’ Πέτρ. 2,9). 011. Ποιος είναι ο συντομότερος ορισμός της πίστεως και της ελπίδος; Είναι η λέξη «Πιστεύω», η οποία σημαίνει ότι δέχεσαι και ομολογείς οτιδήποτε διδάσκει η Εκκλησία του Χριστού. Ενώ ο ορισμός της ελπίδος είναι: «Η προσμονή με εμπιστοσύνη των αγαθών επαγγελιών του Θεού». 012. Ποια αγαθά έργα αυξάνουν την πίστη μας στον Θεό; Η αμφιβολία για την πίστη είναι αμαρτία; Πώς μπορεί να απομακρυνθεί η αμφιβολία από την καρδιά του ανθρώπου; Η πίστης αποκτάται, αυξάνει και ενισχύεται με τους πειρασμούς, με τις στενοχώριες και τα βάσανα (Α’ Πέτρου 1, 6-7 Ιακώβ•1,3) και δεύτερον με τον προσευχή (Μάρκ.9,24 και Λουκ.17, 15). Η αμφιβολία της πίστεως είναι αμαρτία και συμβαίνει στον άνθρωπο από την ελάττωση της πίστεως του (Ματθ. 8, 26 14, 31 Λουκ. 8, 24-25 και Ιακώβ 1, 6). Η αμφιβολία απομακρύνεται από την καρδιά του ανθρώπου με την πίστη, την προσευχή και την Παράδοση εξ ολοκλήρου του εαυτού μας στο θέλημα του Θεού (Ματθ. 26, 38-41). Μερικές φορές Η αμφιβολία διώχνεται με κάποια ενέργεια του Θεού είτε για να μας λυτρώσει από την τυραννία των αμαρτιών μας είτε προπαντός για να μας ταπεινώσει και έτσι να ζητήσουμε περισσότερο την βοήθεια Του. 013. Η χριστιανική ελπίδα γεννάται από την πίστη ή από όλα τα αγαθά έργα; Η χριστιανική ελπίδα γεννάται από την πίστη (Γαλ. 5,5 Έβρ.10,23). Επίσης γεννάται και από την υπομονή (Ρωμ. 5,4). 014. Πώς μπορούμε να αυξήσουμε στην καρδιά μας την ελπίδα της σωτηρίας; Μπορούμε να την αυξήσουμε με την έμπρακτη πίστη, δηλαδή την πίστη που συνοδεύεται με τα έργα της αγάπης (Γαλ. 5,5-6 Α’ Θεσ. 1-3 Τίτ. 3,15 Φιλ. 1,5). Αυτή την πίστη την έχει όποιος εργάζεται με βία του εαυτού του σ’ όλη την ζωή του τα καλά έργα. Όποιος ελπίζει στην σωτηρία χωρίς την εκτέλεση των καλών έργων, κατά το δυνατόν, αυτός έχει μία ανόητη ελπίδα. «’Έλπισον επί Κύριον και ποίει χρηστότατα..» (Ψαλμ. 36,3) 015. Πώς κατανοείται ο λόγος της Αγίας Γραφής, που λέγει: «Επικατάρατος άνθρωπος, ός την ελπίδα έχει έπ’ άνθρωπον;» (Ίερμ.17,5). Την ελπίδα μας πρέπει να την στηρίζουμε μόνο στον Θεό (ψαλμός . 2,12 5,11 και 117, 8-9) και όχι στον άνθρωπο (Ψαλμ. 145,3και Ησαΐου 2,22). Η ελπίδα του πιστού δεν πρέπει να στηρίζεται στο σώμα (στα σωματικά – πρόσκαιρα πράγματα), ούτε στους εαυτούς μας (Φιλ. 3,4 και Β’ Κορ. 1,9). Δεν πρέπει να ελπίζουμε στην δικαιοσύνη μας (Λουκ. 18,19). Ό άνθρωπος ομοιάζει με το χόρτο (ψαλμ.102,15), με άνθος του αγρού, με σκιά, με καλάμι που σαλεύετε από τον άνεμο, με ιστό αράχνης (Ησαΐου 36,6 Ιώβ 18,14). Επομένως είναι καταραμένος ο άνθρωπος που ελπίζει σε άνθρωπο, διότι ελπίζει στο μικρότερο κτίσμα του Θεού και αδύναμο και όχι στον Θεό των δυνάμεων. Όποιος ελπίζει στον Θεό αγαπάται υπό του Θεού (ψαλμ. 146,11), ενώ οποίος ελπίζει στον άνθρωπο, ελπίζει στην ματαιότητα, διότι για τον άνθρωπο «αι ημέραι μου ωσεί σκιά εκλήθησαν, καγώ ωσεί χόρτος εξηράνθην (ψαλμ. 101,12). Είναι καταραμένος ο άνθρωπος, όταν ελπίζει στα μάταια, τα φθαρτά και σε ανθρώπους που είναι δούλοι των παθών των. (Ιωαν. 8,34, Ρωμ. 1,24 3,9 7,5 14,23 Εφεσ. 2,3). 016. Τι είναι η απελπισία και ποιες είναι οι συνέπειές της στην ζωή τον ανθρώπων; Απελπισία είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης στην αγαθοσύνη και ελεημοσύνη του Θεού. Αυτή είναι μία αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η απελπισία, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, είναι η ενδέκατη βαθμίδα της κακίας. Οι συνέπειές της, οδηγούν τον άνθρωπο στην δωδέκατη βαθμίδα, που είναι η αυτοκτονία, όπως συνέβη με τον Ιούδα. 017. Γιατί μερικοί από τους ανθρώπους χάνουν την ελπίδα της σωτηρίας των και καταλήγουν στην αυτοκτονία; Ο άνθρωπος φθάνει στην αυτοκτονία κυρίως λόγω της απιστίας, της υπερηφάνειας, της απολύτου εμπιστοσύνης στον εαυτό του και της στερήσεως ενός καλού Πνευματικού. 018. Πώς μπορούμε να αποφύγουμε την απελπισία και την αυτοκτονία; Τι μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες γι’ αυτή την περίπτωση; Επιτρέπεται να μνημονεύονται στις Ιερές ακολουθίες παρόμοια πρόσωπα; Η απελπισία και η σκέψη της αυτοκτονίας θεραπεύονται με την επίμονη προσευχή (Ιακώβ 5,13 Ιούδα 20). Οποιαδήποτε προσευχή που γίνεται με ζήλο επιφέρει «την απαλλαγή από την απελπισία και την ενίσχυση της ελπίδος». Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, (Λόγος 28). Επίσης ο άνθρωπος θεραπεύεται από την απελπισία με την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία. Όσοι αυτοκτόνησαν δεν επιτρέπεται να μνημονεύονται με κανένα είδος προσευχής, ούτε στο σπίτι, ούτε στην Αγία Εκκλησία εκτός των περιπτώσεων, εκείνων που έπασχαν από παραφροσύνη η βαρείας μορφής κλονισμό των νεύρων των. 019. Τι είναι χριστιανική αγάπη, σε πόσα μέρη διαιρείται και πώς γεννάται στην καρδιά του ανθρώπου; Η αγάπη, με την γενική έννοια, είναι ο πόθος του ανθρώπου για κάθε τι το καλό και ωραίο, για κάθε τι το επιθυμητό. Η χριστιανική αγάπη είναι η θεία δύναμης, που εκχύνεται στην καρδιά του άνθρωπου με το Μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος, με το οποίο ανάβει ο θερμός και καθαρός πόθος για τον Θεό, το αγαθό η οτιδήποτε άξιο τιμής και επιθυμεί με όλες τις δυνάμεις της (η καρδιά του ανθρώπου) την ένωση μ’ Αυτόν και την πραγματοποίηση του θελήματος Του, θυσιάζοντας εν ώρα ανάγκης οποιοδήποτε ανθρώπινο αγαθό. Η θεία αγάπη χωρίζεται σε δύο μέρη και συγκεκριμένα: Στην αγάπη, που κερδίζεται με την εκτέλεση όλων των καλών έργων και προπαντός με την καθαρά καρδιακή προσευχή και δεύτερον στην αγάπη που εκφράζεται με τις άκτιστες θείες ενέργειες, οι όποιες είναι δώρο του Ουρανού. (Ηθική Θεολογία π. Δημήτρη. Στανιλοάε). 020. Ποια αγαθά έργα αυξάνουν την χριστιανική αγάπη στον άνθρωπο και ποιες αμαρτίες περισσότερο την ελαττώνουν; Όλα τα καλά έργα βοηθούν τον άνθρωπο να αποκτήσει την θεία αγάπη, αλλά περισσότερο από όλα η καθαρά προσευχή. Διότι με αυτή «κράζοντας ο άνθρωπος προς τον Θεό, εξέρχεται έξω από το είναι του (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής). Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι η χαλάρωση και εκδίωξη από την καρδιά μας της θείας αγάπης. Είναι κακία, που ισοδυναμεί με την αυτοκτονία του άνθρωπου (Πράξ. 27,41 Α’ Ιωάν. 3,15 και 4,20). 021. Πόσα είδη αγάπης υπάρχουν κατά τους Αγίους Πατέρας και ποια απ’ αυτά συνεργούν στην σωτηρία; Είναι πέντε είδη αγάπης: Η πρώτη και η δεύτερη είναι πνευματικές, η τρίτη είναι αγάπη φυσική, δρα ούτε καλή ούτε κακή, ενώ οι δύο τελευταίες οδηγούν στην τιμωρία και καταδίκη. Η αγάπη του Θεού και του πλησίον οδηγούν στην σωτηρία αυτούς που τις εκτελούν, διότι σ’ αυτές κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήται. (Ματθ. 13,37-40). Η φυσική αγάπη είναι των γονέων προς τα παιδιά και το αντίθετο. Ενώ οι αγάπες, που καταδικάζονται είναι: η σαρκική – εμπαθής αγάπη και η του συμφέροντος, δηλαδή για τη δόξα, τα χρήματα κ.λ.π. 022. Ποια είναι τα τέκνα της χριστιανικής αγάπης; Είναι όλα τα καλά έργα και το πρώτο εξ αυτών είναι η αγία προσευχή. 023. Πώς αποδεικνύεται η χριστιανική αγάπη; Η χριστιανική αγάπη τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον συνάνθρωπο αποδεικνύεται με τα καλά έργα, όπως: Την ελεημοσύνη, την βοήθεια στους έχοντας κάποια ανάγκη, την υποδοχή στους ξένους, την ανάπαυση και συμπαράσταση στους πονεμένους, την υποστήριξη των αδυνάτων, την απόκρυψη των ελαττωμάτων των άλλων, την συγχώρηση σ’ αυτούς που μας λύπησαν, την προσευχή για την ευόδωση των έργων των άλλων, την θυσία του εαυτού μας για τους άλλους κ.λ.π. (Β’ Κορ. 8,12 Α’ Θεσ.2,8 Β’ Τιμ. 11,10 Α’ Ιωάν. 3,6 κ.λ.π). 024. Τι είναι το μίσος, το οποίο γεννάται στην καρδιά του ανθρώπου και πώς μπορεί να καταπολεμηθεί; Το μίσος, καθώς και τα άλλα πάθη προέρχονται από την αγάπη του εαυτού μας, η οποία είναι μητέρα και ρίζα όλων των παθών, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και τον Ισαάκ τον Σύρο. Αυτή η αγάπη είναι η παρά φύσιν αγάπη του σώματός μας, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Το μίσος είναι ο δολοφόνος του ανθρώπου (Α’ Ιωάν. 3,15). Επιτρέπεται μόνο εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας (Ψαλμ. 96, 11, Αμώς 5,15) και εναντίον των αδίκων κατά τον λόγο του ψαλμωδού: «αδικία εμίσησα και εβδελυξάμην, τον δε νόμον σου ηγάπησα» (Ψαλμ. 118,163 Ρωμ. 12,19). Οι χριστιανοί πρέπει να μισούν το ψευδός (Ψαλμ. 118,163) και κάθε οδό αδικίας «Από των εντολών σου συνήκα, δια τούτο μίσησα πάσαν οδόν αδικίας» (Ψαλμ. 118), καθώς και την σύναξη των αμαρτωλών ανθρώπων: «Εμίσησα εκκλησία πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω». Πρέπει να μισούν αυτούς που μισούν τον Θεό (Ψαλμ. 138, 21-22). Το μίσος διώχνεται με την αγάπη του Θεού και του πλησίον, ενώ την προς τον Θεό αγάπη την αποκτούμε με την εκτέλεση των καλών έργων και κυρίως με την καθαρά προσευχή. 025. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μίσους, οργής, ζηλοτυπίας, φθόνου, διαπληκτισμού, πείσματος και ποια είναι τα επακόλουθα αυτών; Το μίσος είναι η ρίζα των σημειωθέντων ανωτέρω παθών και αυτά είναι τα παρακλάδια του, όπως λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, για την διαφορά των παθών. Ο καρπός του μίσους και των τέκνων του είναι ο θάνατος της ψυχής. 026. Με τι λόγια και πνευματικές συμβουλές στηρίζετε τους πιστούς στις τρεις θεολογικές αρετές – πίστη, ελπίδα και αγάπη – οι οποίες αποτελούν το θεμέλιο της σωτηρίας μας; Εγώ είμαι απλός και αγράμματος άνθρωπος και δεν είμαι ειδικός να διδάξω γι’ αυτές τις τρεις αρετές. Το αφήνω ανεπιφύλακτα στους θεολόγους, οι οποίοι μπορούν να κατανοήσουν και να εξηγήσουν αυτές στους ακροατές των. Εδώ πρόκειται να πούμε για την θεολογία στους πολλούς και αγράμματους, οι οποίοι ακόμη δεν ξέρουν το Σύμβολο της Πίστεως και το Πάτερ ημών και ακόμη ούτε τις στοιχειώδεις προσευχές. Εγώ, με τις ασθενείς μου δυνάμεις και τις λίγες γνώσεις που έχω σ’ αυτούς που ποθούν την σωτηρία των, πρώτα – πρώτα συνιστώ τον φόβο του Θεού, που διδάσκει κάθε άνθρωπο πώς να αποφεύγει το κακό. Γνωρίζουμε από τους Αγίους Πατέρας ότι η σοφία είναι διπλή. Η άνω είναι ο φόβος του Θεού και η κάτω είναι η αγάπη του Θεού, η οποία είναι «σύνδεσμος τελειότητας». Αρχίζοντας εγώ από τον φόβο του Θεού, προτρέπω τους πιστούς στο φόβο του θανάτου και της Μελλούσης Κρίσεως. Ύστερα μεταφέρω την σκέψη των στα βάσανα της κολάσεως, στην δόξα του παραδείσου, στην διάθεση για τα έργα της ελεημοσύνης, στην ανατροφή των παιδιών με τον φόβο και τον πόθο του Θεού, στην ειλικρινή εξομολόγηση, στην αποφυγή των αμαρτιών, που είναι η αληθινή μετάνοια. Τους παντρεμένους προτρέπω στην καθαρά συζυγική ζωή, στην αποφυγή των εκτρώσεων και οποιαδήποτε προσπάθεια αποφυγής της τεκνογονίας. Τους συμβουλεύω ν’ αποφεύγουν τους καυγάδες, τα δικαστήρια, την οργή, την μέθη, το μίσος και να ειρηνεύουν μ’ αυτούς που διαπληκτίζονται προ της δύσεως του ηλίου. Να πηγαίνουν επίσης στην Αγία Εκκλησία, ν’ ακούουν το κήρυγμα των ιερέων και να μη συχνάζουν στα σπίτια και τις συνάξεις των αιρετικών. Να φυλάγονται από το ποτό, την ακολασία, την μοιχεία και από άλλες συνήθειες αυτών των μεγάλων αμαρτιών. Τους συμβουλεύω να νηστεύουν με πνεύμα αγιασμού και όχι επιδείξεως τις τέσσερις νηστείες του έτους, καθώς και την Τετάρτη και Παρασκευή εκτός των περιπτώσεων ασθενείας η άλλης παρόμοιας ευλογίας. Επίσης να μη διαβάζουν τα αντιχριστιανικά και αιρετικά βιβλία, ούτε να συζητούν με αιρετικούς, αλλά να διαβάζουν κυρίως την Αγία Γραφή και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Ακόμη να έχουν στο σπίτι των το Ωρολόγιο της Εκκλησίας, το Ψαλτήρι, την Αγία Γραφή και άλλα ψυχωφελή και πνευματικά βιβλία. Επίσης να υπακούουν στους ιερείς και τους άρχοντας της Χώρας διότι αυτοί έχουν τοποθετηθεί από τον Θεό σ’ αυτά τα αξιώματα. Να προσεύχονται το βράδυ και το πρωί και ν’ αρχίζουν οποιαδήποτε εργασία των με προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Να ζουν μεταξύ των στο σπίτι με ειρήνη, με τους γειτόνους και με όλους τους ανθρώπους, να συμπαθούν τους πτωχούς, τους ξένους και τους ασθενείς.Να μην αρπάζουν τίποτε από τους άλλους ούτε από την κοινή περιουσία των. Επίσης τους παρακαλώ να προσεύχονται για όλο τον κόσμο, να υπομένουν με γενναιοψυχία τις στενοχώριες, τις αρρώστιες και τις συκοφαντίες των άλλων, να αποδίδουν στον άξιο τιμής την τιμή, στον επιζητούντα τις οφειλές να δίνουν τις οφειλές και σε τίποτε κανείς να μην είναι οφειλέτης, όπως διδάσκει ο άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του (13,8). Μ’ αυτά τα λόγια διδάσκω τους χριστιανούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, που έρχονται σε μένα για συμβουλές. Δεν πρέπει σ’ αυτούς τους απλούς ανθρώπους να αναπτύσσουμε θέματα θεολογίας διότι δεν τα καταλαβαίνουν και ούτε είναι για την ψυχική των ωφέλεια εν όσο καιρώ έχουν «γαλακτίους οδόντας» 027. Για ποια αιτία δημιούργησε ο Θεός τον ορατό και αόρατο κόσμο; Ο Θεός δημιούργησε όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο χάριν της ανέκφραστου αγάπης, ελέους, και αγαθότητας Του (Ψαλμ.32,5 64,9 135, 1 κ.λ.π.). Για την δόξα Του (Ψαλμ. 18,1-2 96,6 Ρωμ.1,20). Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο» στο Β’ Κεφ. μας λέγει για όλα αυτά. 028. Τι σημαίνει δικαιοσύνη Θεού και πώς μπορούμε να την εφαρμόσουμε; 028. Η δικαιοσύνη του Θεού είναι μία από τις αρετές του Θεού.(Ψαλμ. 7,9 Δευτ. 32,4 κ.λ.π.). Ενώ, όσον άφορα για την εκπλήρωση της δικαιοσύνης του Θεού κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, πρέπει ο χριστιανός να αναγκάζει τον εαυτό του στα καλά έργα και στην εκπλήρωση όλων των εντολών του Κυρίου και τότε να θεωρεί τον εαυτό του «αχρείο δούλο», όπως λέγει ο Χριστός (Λουκ. 17,10), πιστεύοντες ότι Όλα τα καλά έργα γίνονται στους πιστούς από τον Θεό (Φιλιπ. 11,13-15 Β’ Θεσ. 11,17). Ο Θεός είναι δίκαιος και υπόσχεται την ευλογία Του σ’ αυτούς που εκτελούν τις εντολές του (Ψαλμ.14,1-2 23,3 Ματθ. 5,8). 029. Κατά πόσο μπορεί ο άνθρωπος να κατανόηση τα έργα τον Θεού; Σ’ αυτή την ερώτηση σας απαντώ με τον λόγο της Αγίας Γραφής ότι «έργα δικαιοσύνης τις αναγγέλλει ή τις υπομένει;» (Σοφία Σειράχ 17,22). Ενώ στους έσχατους χρόνους λόγω της απέραντου δικαιοσύνης του Θεού τα πάντα θα γίνουν γνωστά στους ανθρώπους. «Και πάντας τους υιούς σου διδακτούς Θεού και εν πολλή ειρήνη τα τέκνα σου» (Ησαΐου 54,13 και 55,5). Μόνο εκείνο που είναι γνωστό στον Θεό θα φανερωθεί στους ανθρώπους (Ρωμ. 1,19). Ο Θεός είναι άπειρος. Τα έργα Του είναι άπειρα. «Τον ποιούντα μεγάλα και ανεξιχνίαστα ένδοξα τε και εξαίσια, ων ουκ εστίν αριθμός» (Ιώβ 5,9, 9,10 Εκκλησ. 3,11 11,8). Οι κρίσεις του Θεού είναι ανεξιχνίαστες στον ανθρώπινο νου (Ψαλμ. 35,6 Λουκ. 8,4). Ο άνθρωπος, κατά το μέτρο της καθαρότητας του νου και της καρδίας του, μπορεί να καταλάβει τα μυστήρια των δημιουργημάτων του Θεού, διότι κατά την μαρτυρία του Μεγάλου Βασιλείου «ο κόσμος αυτός είναι σχολή των πνευματικών εννοιών και τόπος διδασκαλίας της γνώσεως του Θεού, ο οποίος με τα ορατά και αισθητά διδάσκει τον νου του ανθρώπου για τα αόρατα. (Εξαήμερος Λογ. Α’ ). Με την θέα της πνευματικής σοφίας του κόσμου ο άνθρωπος γνωρίζει από τα δημιουργήματα τον Δημιουργό (Ρωμ. 1,20 Ησαΐου 40,22). Ο ουρανός και η γη διηγούνται για την δόξα Του (Ψαλμ. 18,1-4 και 144,10). Η αγαθότητα και η πρόνοια του Θεού φαίνεται σ’ όλα τα δημιουργήματα Του. Η δύναμίς Του πάλι φαίνεται στην Δημιουργία Του (Ψαλμ. 18,1 110, Ρωμ. 1,20). Η σοφία και η δόξα Του γνωρίζεται στα θαυμαστά Του έργα (Ιώβ 37,16,38,4 Ψαλμ. 8,1). Η δικαιοσύνη Του το ίδιο. Η αγιότητά Του γνωρίζεται από τον Νόμο Του (Δευτ. 4,8 και Ρωμ. 7,12). Στους έσχατους χρόνους μας λέγει η Αγία Γραφή, ότι «ενεπλήσθη σύμπασα (η γη) του γνώναι τον Κύριον ως ύδωρ πολύ κατακάλυψε θάλασσας» (Ησαΐου 11,9 Εκκλησιασ. 8,17). 030. Τι εννοούμε όταν λέμε Πρόνοια του Θεού με την οποία κυβερνά τα δημιουργήματά Του; Πρόνοια του Θεού είναι η αδιάκοπη φροντίδα, που έχει για τα έργα Του(Ψαλμ. 32,13 14,15 Λουκ. 7,22). Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι από την πρόνοια και προνόησι του Θεού έχουν ανάγκη για να συντηρούνται όλα τα πράγματα του κόσμου. Ενώ ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέγει ότι είδε ο Θεός τα πάντα προ της δημιουργίας των γνωρίζοντας το καθένα προ πάντων των αιώνων με την άπειρη και εκτός των χρονικών ορίων σοφία Του. 031. Λέγουν μερικοί από τους Αγίους Πατέρας ότι ο Θεός κυβερνά τον κόσμο με δύο χέρια, δηλ. με το χέρι της δικαιοσύνης και με το χέρι του ελέους. Πώς κατανοούνται αυτά τα λόγια; Τα δύο χέρια του Πατρός με τα οποία έκτισε τον ορατό και αόρατο κόσμο και με τα οποία κατευθύνει τα πάντα δεν είναι η δικαιοσύνη και το έλεός Του. Τα δύο χέρια του Ουρανίου Πατρός είναι ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Τω λόγω του Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν και τω πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών» (Ψαλμ. 32,6). Και εάν μερικοί Άγιοι Πατέρες αναφέρουν κάπου ως «χείρας του Θεού» την δικαιοσύνη και το έλεος Του με αυτό φανέρωναν ότι ο Θεός εργάζεται με ακρίβεια και με οικονομία την σωτηρία και δικαιοσύνη των ανθρωπίνων ψυχών και κυβερνά ολόκληρο τον κόσμο για την δόξα Του και κατά το Άγιο και δίκαιο Θέλημα Του. Η Αγία Γραφή έχοντας υπ’ όψιν αυτές τις δύο ιδιότητες του Θεού μας διδάσκει ότι περισσότερο πρέπει να φοβούμεθα το έλεος Του παρά την δικαιοσύνη Του. Διότι, εάν λυπήσουμε την δικαιοσύνη του Θεού, θα τρέξουμε στο έλεός Του, ενώ, εάν σφάλλουμε στο μέγα έλεός Του, που έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη, κατόπιν πώς θα συμφιλιωθούμε με την δικαιοσύνη Του; Γι’ αυτό η Αγία Γραφή μας εφιστά την προσοχή, όταν λέγει: «Και μη ειπείς ο οικτιρμός αυτού πολύς, το πλήθος των αμαρτιών μου εξιλάσεται έλεος γαρ και οργή παρ’ αυτού, και επί αμαρτωλούς καταπαύσει ο θυμός αυτού» (Σοφία Σειράχ 5, 6-7). 032. Εάν ο Θεός κυβερνά με την Πρόνοιά Του τον κόσμο, τότε τι ενοχή έχει ο άνθρωπος όταν σφάλει χωρίς την θέλησή του ή εξ αγνοίας του; Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «και αφήκεν αυτόν εν χειρί διαβουλίου αυτού» (τον άφησε στο θέλημα του) (Σοφία Σειράχ 15,14). Ο Θεός δεν είναι «ο διαρρήκτης της θύρας». Αυτός δεν εκβιάζει την θύρα της ψυχής μας. Άκουσε τι λέγει: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούσει της φωνής μου και άνοιξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού». (Αποκ. 3,20). Αλλού δείχνοντας το αυτεξούσιο του ανθρώπου, λέγει: «Κύριε, όπλω ευδοκίας εστεφάνωσας ημάς». Επομένως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και δεν τον αναγκάζει κανείς να κάνη το αγαθό, αλλά είναι καθήκον του να εκτελεί το καλό και να εφαρμόζει όλες τις εντολές του Χριστού (Ματθ. 28,20). Και, εάν κάποιος σφάλει σε κάτι εξ αγνοίας του θα τιμωρηθεί λιγότερο, όπως λέγει το χωρίο του Ευαγγελιστού Λουκά (12,48) «ο δε μη γνούς, ποιήσας δε άξια πληγών, δαρήσεται ολίγας». Και εάν αμάρτησε χωρίς την θέληση του να μετανοεί με αληθινή μετάνοια για να θεραπευθεί (Λουκ. 17,3-4 και Β’ Κορ. 7,10). 033. Τι είναι η σωτηρία και ποιες είναι οι προϋποθέσεις της κατά τους Αγίους Πατέρας; Η σωτηρία είναι η ελευθερία από τα πάθη (Ψαλμ. 129,8). Η σωτηρία πηγάζει από τον Θεό (Ματθ. 1,21 Ψαλμ. 38,36 κλπ.). Η σωτηρία ήλθε στο ανθρώπινο γένος δια του Αίματος του Ιησού Χριστού (Ματθ. 20,28, Μάρκ. 10,45). Τελειώθηκε δια του Ιησού Χριστού (Ησαΐου 63,9 Λουκ. 1,69). Ο Χριστός μπορεί να σώζει πάντοτε και μόνο Αυτός έχει αυτή την δύναμη (Πράξ. 4,12). Ενώ οι προϋποθέσεις της σωτηρίας είναι: Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, η αληθινή στον Θεό πίστης, ενωμένη μ’ όλα τα καλά έργα και η ομολογία του Ονόματος του Ιησού Χριστού (Ρωμ. 10,9-10). Διότι «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22-24 και Μάρκ. 13,13). 034. Τι είναι η Χάρις και πώς λαμβάνει ο άνθρωπος αυτήν; Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι η σφραγίς της εξαγοράς και απολυτρώσεως. «Και μη λυπήτε το Πνεύμα το Άγιον, του Θεού εν ω εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως» (Εφεσ. 4,30). Ο άνθρωπος λαμβάνει την Χάρη αυτή πρώτα – πρώτα με το ορθόδοξο Βάπτισμα δια της χρίσεως με το Άγιο Μύρο (Β’ Κορ. Α’ 21-22 Α’ Ιωάν. 2,27). Κατόπιν λαμβάνει την Θεία Χάρη με τα Μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, τα όποια είναι επτά καθώς και με άλλες θρησκευτικές ευχές και αγιασμούς. Η Χάρις προσφέρεται σ’ αυτόν που πιστεύει στον Χριστό και ζει με μετάνοια. (Πράξ. 2,38 10,43-44 κλπ.). 035. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Ειδωλολάτρες, κακοί χριστιανοί, αιρετικοί, σχισματικοί, χριστιανοί με θανάσιμα αμαρτήματα; Στη Καινή Διαθήκη, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος υποσχέθηκε από τον Θεό να δοθεί σ’ όλους αυτούς που θα πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό (Ησαΐου 44,3 Πράξ. 11,17). Ιδιαίτερα δόθηκε στους Αγίους Αποστόλους (Ιωάν. 20,22 Πράξ. 1,8). Οι ειδωλολάτρες, άπιστοι και αποστάται δεν έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος «Ούτοι εισίν οι αποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεύμα μη έχοντες» (Ιούδα 19-20). Στους έσχατους καιρούς «πολλοί ψευδοπροφήτες και ψευδόχριστοι» θα δείξουν με πονηρία ότι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και θα κάνουν μεγάλα σημεία και φαινομενικά θαύματα με την δύναμη του σατανά για να πλανήσουν πολλούς, όπως λέγει ο Χριστός (Ματθ. 24, 24 και Μάρκ. 13, 22), να πλανήσουν τους εκλεκτούς και να τους απομακρύνουν από την αληθινή πίστη (Αποκ. 19,20). Μάγοι, ψευδοπροφήτες, απατεώνες, θαυματοποιοί είναι μισητοί ενώπιον του Θεού (Λευίτ. 20,27 και Δευτ. 18,10-12). Ο Θεός δεν ακούει τους θαυματοποιούς που κάνουν σημεία με την δύναμη του Σατανά (Λευϊτ. 11,31 20,6 Δευτ.13,3).Οι Χριστιανοί που πέφτουν στα μεγάλα αμαρτήματα λυπούν το Άγιο Πνεύμα (Έφεσ. 4,30). Δεν χάνουν όμως την Χάρη της σωτηρίας των. Εάν θα επιστρέψουν με όλη των την καρδιά δια της μετανοίας, της εξομολογήσεως και της επιτελέσεως αγαθών έργων, πάλι αποκτούν πλούσια την Χάρη του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 2,38). Οι αιρετικοί και σχισματικοί δεν έχουν την Θεία Χάρη διότι αμάρτησαν ενώπιον του Αγίου Πνεύματος και έχει αποδειχθεί η κακία της απιστίας των, που είναι ενάντια προς την αληθινή πίστη του Χριστού. ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 036. Τι είναι τα καλά έργα και πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι τα έργα μας είναι καλά η κακά ενώπιον του Θεού; Τα καλά έργα είναι «καρπός δικαιοσύνης» (Φιλιπ. 1,11 και Ιακώβ. 3,18). Τα καλά έργα λέγονται επίσης και «καρποί άξιοι της μετανοίας» (Ματθ. 3,18 Λουκ. 3,8). Ο Ιησούς Χριστός ήταν σ’ όλους αληθινό παράδειγμα καλών έργων (Ιωάν. 10,32 και Πράξ. 10,38). Τα έργα μόνο τότε θεωρούνται καλά, όταν είναι ενωμένα με την αληθινή πίστη και γίνονται για τη δόξα του Θεού. (Ματθ. 6,1-4 Κολ.1,102,23). Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνο με τα καλά του έργα εάν δεν συνεργεί και το έλεος του Θεού στα δύσκολα πνευματικά του καθήκοντα. (Εφες. 2,8-9 Β’ Τιμ.1,9). Καθένας από εμάς πρέπει να γνωρίζει ότι όλα τα αγαθά έργα πραγματοποιούνται από τον Θεό στους πιστούς, επειδή «ο Θεός εστίν ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας» (Φιλιπ. 2,13). 037. Ποιο είναι το πρώτο αγαθό έργο και ποιο θεωρείται μεγαλύτερο ενώπιον τον Θεού; Το πρώτο και μεγαλύτερο αγαθό έργο είναι η αγάπη του Θεού (Ματθ. 22,37 Μάρκ. 30,31). Αυτή η μεγίστη αρετή αποκτάται στην καρδιά του ανθρώπου με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος (Ρωμ.5,5 Β’ Θεσ.3,5). 038. Μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί με μερικά μόνο καλά έργα δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να εκτελέσει όλα τα καλά έργα. Ο Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή να φυλάγουμε όλες τις εντολές Του (Ματθ. 28,20). Ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος μας τονίζει ότι, εάν θα καταπατήσουμε μία εντολή τότε παραβαίνουμε όλες τις εντολές του Θεού (Ιακώβ. 2,10). Λοιπόν, απ’ αυτές τις μαρτυρίες της Αγίας Γραφής καταλαβαίνουμε καθαρά ότι είμεθα υποχρεωμένοι να τηρούμε όλες τις εντολές του Θεού για την σωτηρία μας. Γιατί ο Σωτήρ δεν ήλθε να καλέσει τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς στην μετάνοια (Ματθ. 9,13 Μάρκ.2,17 Λουκ.5,32). Όποιος κάνει καρπούς άξιους της μετανοίας (Ματθ.3,8), συμπληρώνει δια της μετανοίας την έλλειψη των καλών έργων τα οποία έπρεπε να κάνη και έτσι με την αληθινή μετάνοια σώζεται. Αυτό το έργο μας δηλώνει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Όταν λυπάσαι για τις αμαρτίες σου και μετανοείς υπερακοντίζεις όλους τους σωματικούς κόπους». Ακόμη και ένας βαθύς από την καρδιά μας στεναγμός είναι αρκετός για την σωτηρία μας, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοια εις σωτηρία αμεταμέλητων κατεργάζεται» (Β’ Κορ. 7,10). Άλλη μεγάλη και περιεκτική σε καλά έργα αρετή είναι η ταπείνωση. Γι’ αυτή την αρετή μιλάει πρώτος ο προφήτης Δαβίδ, όταν λέει: «Εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύριος» (Ψαλμ. 114,6). Μιλάει γι’ αυτήν και ο Σωτήρ ως πρώτη στην σειρά των μακαρισμών: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5,3). Ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 25ο Λόγο του λέγει για τις ταπεινές σκέψεις: «Δεν νήστεψα, δεν αγρύπνησα, δεν κοιμήθηκα κάτω, αλλά ταπεινώθηκα και αμέσως μ’ έσωσε ο Κύριος». Επίσης εκεί φαίνεται ότι η ταπείνωση ανοίγει την Βασιλεία των ουρανών. Και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει τα ίδια λόγια: «Ή ταπείνωση χωρίς τα καλά έργα μπορεί πολλές αμαρτίες να συγχώρηση, ενώ τα καλά έργα χωρίς την ταπείνωση είναι ανώφελα». Ομοίως στον 50ον ψαλμό, που διαβάζουμε καθημερινά λέγει ότι: «καρδίαν συντετριμμένη και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει». Και ο θείος πατήρ Εφραίμ ο Σύρος προσθέτει: «Εάν στενάζεις για όσα αμάρτησες μαζί με τον στεναγμό εξέρχεται και το βάρος του νοητού θηρίου, ανακουφίζεται ο νους από τα νέφη της αγνωσίας, καθαρίζουν τα μάτια της ψυχής σου, εισέρχεται μέσα σου ή ειρήνη και σε διδάσκει για την σωτηρία σου». (Λόγος περί μετανοίας). Κατά τις δυνάμεις που έχει ο καθένας μας, να κοπιάζουμε για όλα τα καλά έργα των οποίων τις ελλείψεις θα συμπληρώνει ή ταπείνωση και το έλεος του Κυρίου. 039. Τι είναι η προσευχή και ποια είναι τα είδη της, κατά τους Αγίους Πατέρας; Προσευχή είναι η συνομιλία με τον Θεό. Η προσευχή είναι βλαστός της πραότητας και της αοργησίας. Η προσευχή είναι καρπός της χαράς και της ευχαριστίας. Είναι η δίωξη της λύπης και απελπισίας, κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό. Είναι η ένωση και συνάφεια του ανθρώπου με τον Θεό, και κατά τους Πατέρας είναι η δύναμη του κόσμου, η συμφιλίωση με τον Θεό, η μητέρα των δακρύων και η θυγατέρα αυτών. Η προσευχή είναι το κλειδί της βασιλείας των ουρανών και κατά τον άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο εκ Ρωσίας (19ος αιών) είναι η ανάβαση του νου και των σκέψεων στον Θεό. Η προσευχή έχει τρεις βαθμούς: Στον πρώτο ανήκει η προφορική προσευχή, δηλαδή η σωματική προσευχή, στον δεύτερο είναι η προσευχή του νου και στον τρίτο είναι η προσευχή της καρδίας. 040. Σε πόσα είδη διαιρείται η προσευχή κατά την πράξει; Στη πράξει η προσευχή διαιρείται σε τρία είδη: Στη προσευχή της δοξολογίας, της ευχαριστίας και της ικεσίας. 041. Πώς γνωρίζει κάποιος ότι προσευχήθηκε αληθινά στο Θεό; Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού στην προσευχή μας γίνεται κυρίως όταν ο προσευχόμενος δεν απαγγέλλει τίποτε με λόγια. Γι’ αυτό, όταν τα λόγια της ευχής φθάσουν στην καρδιά, τότε σίγουρα αυτή η προσευχή είναι αληθινή. 042. Γνωρίζει ο άνθρωπος ότι πέρασε από την μια βαθμίδα της προσευχής στην άλλη ή όχι; Η χρονική μετάβαση του προσευχομένου από την κατώτερη στην ανώτερη βαθμίδα της προσευχής, καθώς και η πνευματική του πρόοδος, δηλ. η ανάβασή του σ’ αυτές τις τρεις πνευματικές βαθμίδες κατά τους περισσότερους Αγίους Πατέρας δεν γίνεται γνωστή στον προσευχόμενο. Η πνευματική πρόοδος στη προσευχή ομοιάζει με ένα φυτό. Αυξάνεται χωρίς να γνωρίζει και να αντιλαμβάνεται τις στιγμές της αναπτύξεως του. Μοιάζει μ’ ένα παιδί που μεταβαίνει από την μία ηλικία στην άλλη, χωρίς να μπορεί να ξέρη τον ακριβή καιρό της αναπτύξεως του. Αυτή η πρόοδος του ανθρώπου στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή δεν είναι μόνο καρπός των κόπων, του αλλά περισσότερο της χάριτος και του ελέους του Θεού και είναι μυστική αυτή η πρόοδος από θεία οικονομία, για να μη πέσει ο άνθρωπος από την Χάρη του Θεού στην υπερηφάνεια και στηριχθεί στις δυνάμεις του εαυτού του. Μολαταύτα ο θείος πατήρ Ισαάκ ο Σύρος φανερώνει μερικά σημεία με τα όποια μπορεί κανείς να καταλάβει σε ποια μέτρα ευρίσκεται, δηλ. σε ποια πνευματική βαθμίδα είναι. Ιδού Τι λέγει: «Ό άνθρωπος, όσο βρίσκεται στην οκνηρία φρίττει στην ώρα του θανάτου και όταν θα πλησιάζει προς τον Θεό φοβάται στο αντίκρισμα του Δικαστηρίου. Ενώ όταν φθάσει στο πλήρωμα από την παρούσα ζωή της θείας αγάπης, τότε αυτή η αγάπη εξαφανίζει τις δύο δύσκολες ανωτέρω περιπτώσεις. 043. Γενικά οι πιστοί μας προσεύχονται λίγο, αλλά με πολλή ταπείνωση. Μπορεί να έχουν αυτοί ελπίδα σωτηρίας με την λίγη προσευχή που κάνουν; Ενώ οι ασθενείς και οι αγράμματοι, πώς πρέπει να προσεύχονται; Ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρ ημών είπε: «Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε όπως οι εθνικοί δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται. Μη ούν ομοιωθείτε αυτοίς οίδε γαρ ο πατήρ υμών ων χρείαν έχετε προ του υμάς αιτείσαι αυτόν» (Ματθ. 6,7- 8). Έτσι εν συνεχεία τους δίδαξε πώς να προσεύχονται στον Θεό Πατέρα μας. Λοιπόν, ο ίδιος ο Σωτήρ μας δίδαξε την σύντομη προσευχή. Οποιοσδήποτε κάνει σύντομη προσευχή, αλλά με ταπείνωση και συμμετοχή της καρδίας του, σώζεται. Ας προσέξουμε εκείνον τον άγιο γέροντα που λέγει το Γεροντικό, ο οποίος προσευχόταν επί 40 χρόνια με την ίδια πάντοτε προσευχή: «Κύριε, εγώ σαν άνθρωπος αμάρτησα, εσύ σαν Θεός συγχώρεσε με». 044. Ποιος είναι ο ιερότερος τόπος και χρόνος για την προσευχή; Οποιοσδήποτε τόπος και χρόνος είναι κατάλληλος για προσευχή, όπως λέγει το χωρίο των ψαλμών: «Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ, διαπαντός η αίνεσις αυτού εν τω στόματί μου» (Ψαλμ. 33, 1). Και πάλιν: «Εν παντί τόπο της δεσποτείας αυτού ευλογεί η ψυχή μου τον Κύριον (102,22). Και, εάν ζητείτε ιερότερο τόπο προσευχής είναι η καρδιά του ανθρώπου, διότι αυτή είναι το νοητό Βήμα του Θεού από το οποίο πρέπει να προσφέρεται η θυσία της προσευχής (άγιος Ισαάκ ο Σύρος). Και όπως είπαμε, κάθε στιγμή του χρόνου, είναι κατάλληλη για προσευχή πάντοτε. 045. Ποια προσευχή είναι ισχυρότεροι; Η προφορική, οι Ψαλμοί, οι Χαιρετισμοί, το Πάτερ ημών… η νοερά προσευχή: το «Κύριε Ιησού Χριστέ…. Δυνατότερη προσευχή είναι η σύντομη που γίνεται από τα βάθη της καρδίας με στεναγμούς και δάκρυα, κατά την μαρτυρία της Αγίας Γραφής που λέγει: «Εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε, εισάκουσον της φωνής μου» (Ψαλμ. 129, 1). Με αυτή τη ταπεινή προσευχή προσευχήθηκαν ο ληστής επί του Σταυρού, η Χαναναία γυναίκα, οι Απόστολοι στο καιρό της φουρτουνιασμένης θαλάσσης στην Γαλιλαία, οι λεπροί της Ιεριχούς και άλλοι. Καλή είναι και η μακροσκελής προσευχή, η ανάγνωσης του ψαλτηρίου, οι ακολουθίες του Ωρολογίου της Εκκλησίας μας, αλλά αυτές ενδείκνυνται ιδιαίτερα στους προοδευμένους πνευματικά και όχι στους αρχαρίους. 046. Ποιών ειδών προσευχές, συνιστάτε στους πιστούς, στους μοναχούς και τους ιερείς; Στους παντρεμένους χριστιανούς συνήθως συνιστώ να προσεύχονται το πρωί, το βράδυ, την ώρα του φαγητού, ενώ κατά την περίοδο της ημέρας και της δουλείας να λέγουν μυστικά την ευχή του Ιησού και άλλες σύντομες προσευχές. Κατόπιν τους προτρέπω στην συχνή παρακολούθηση των ακολουθιών της Εκκλησίας μας, να λέγουν το Πάτερ ημών, το Πιστεύω, τον 50ο ψαλμό τον οποίον τους υποχρεώνω να τον μαθαίνουν απέξω. Κατόπιν τους παρακινώ στην ανάγνωση της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων. Στους θερμότερους στα πνευματικά τους συνιστώ την ανάγνωση του Ψαλτηρίου, του Ακάθιστου Ύμνου και άλλων προσευχών από το Ωρολόγιο. Στους κοινοβιάτες μοναχούς συνιστώ προπαντός την φυλακή του νου και την νοερά προσευχή διότι αυτά είναι τόσο συνδεδεμένα μεταξύ των, όπως το σώμα με την ψυχή. Επίσης την τακτική προσέλευση στην Εκκλησία, ιδιαίτερα στον όρθρο και την Θεία Λειτουργία. Όσοι δεν μπορούν να έλθουν στην Εκκλησία, λόγω διακονημάτων, τους προτρέπω να κάνουν υπακοή με αγάπη και να διαβάζουν τις επτά καθημερινές εκκλησιαστικές ακολουθίες. Ενώ όσοι δεν μπορούν να διαβάσουν, να έχουν την μνήμη του Ιησού στον νου των, να κάνουν υπακοή με αγάπη και χωρίς γογγυσμούς, να παρευρίσκονται στις πρωινές και βράδυνες προσευχές. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης μας διδάσκει ότι: «Όποιος κάνει υπακοή με αγάπη αγόγγυστη στο μοναστήρι, επιτελεί λειτουργία και μαρτύριο και θα στεφανωθεί, όπως ακριβώς και οι μάρτυρες». 047. Η προσευχή μετά δακρύων του πτωχού ή της χήρας, που γίνεται με την καρδιά των, μπορεί να θεωρηθεί ανώτερη από την νοερά προσευχή; Τόσο η προσευχή του πτωχού και της χήρας, όσο και του μοναχού, εάν γίνεται με ταπείνωση, με δάκρυα και επιμονή, είναι δυνατή και καρποφορεί την αληθινή μετάνοια. «Το δάκρυ είναι η χρυσή βουκέντρα της ψυχής» λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Λόγος 7ος), και αυτός που προσεύχεται με δάκρυα μετανοίας για τις αμαρτίες του και με πόνο καρδιακό, διότι λύπησε τον Θεό, αυτός καθαρίζεται από όλα τα σωματικά και ψυχικά πάθη, όταν επιμένει σ’ αυτό τον τρόπο της προσευχής. Και όσοι δεν έχουν το δώρο των δακρύων από τον Θεό, αλλά προσεύχονται με πόνο ψυχής και καρδίας καταδικάζοντας τον εαυτό των με οργή και σκληρότητα για όσα αμαρτήματα διέπραξαν στην ζωή των, φθάνουν και αυτοί στα ίδια μέτρα καθαρότητας, φωτισμού και πνευματικής ευτυχίας. 048. Ποια είναι η αξία των δακρύων στην προσευχή και πώς μπορούμε να τα αποκτήσουμε; Κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, τα δάκρυα τα μετά το Άγιο Βάπτισμα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από το βάπτισμα, διότι το βάπτισμα καθαρίζει από αμαρτίες που έγιναν πριν απ’ αυτό, ενώ τα δάκρυα καθαρίζουν και τις αμαρτίες που γίνονται μετά απ’ αυτό (Κλίμαξ Ιωάννου Λογ. 7ος). Ομοίως και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Τα δάκρυα στην προσευχή είναι σημείο ελέους του Θεού από το όποιο αξιώνεται ή ψυχή της αληθινής μετανοίας». Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα κατά Θεόν δάκρυα προέρχονται και από τον φόβο του Θεού, ενώ άλλα από την αγάπη του Θεού, από την μνήμη του θανάτου, από την φρίκη των βασάνων της κολάσεως και του εσχάτου Δικαστηρίου. Υπάρχουν ακόμη και αλλά δάκρυα, όπως είναι τα φυσικά, τα εγωιστικά και εμπαθή, που πηγάζουν από την αμαρτία, το μίσος, την υπερηφάνεια, την εκδίκηση και άλλα. 049. Πόσα είδη πένθους υπάρχουν κατά τους Αγίους Πατέρας και ποιο από όλα είναι το ανώτερο; Κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων το πένθος είναι δύο ειδών: Πρώτον, το πένθος με τα δάκρυα της μετανοίας που είναι και το καλλίτερο.. και δεύτερον η λύπη του νου κατά Θεόν, με στενοχώρια και πόνο μετανοίας για τα πταίσματα που έκανε ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού (Κλίμαξ Λόγος 7ος). 050. Ποια είναι η διαφορά πένθους και λύπης της καρδιάς και πώς φθάνει ο άνθρωπος στην μετάνοια και την αυτομεμψία του εαυτού του; Η διαφορά αυτών των δύο είναι ότι το πένθος συνοδεύεται με δάκρυα ενώ η λύπη της καρδίας υπάρχει χωρίς δάκρυα. Για να φθάσει ο άνθρωπος στην μετάνοια και την μέμψη του εαυτού του, πρέπει πρώτα με λεπτομερή εξέταση να ελέγχει την συνείδηση του για να γνωρίσει την αδυναμία του, την μηδαμινότητά του και το βάρος των αμαρτιών του και προπαντός την δουλεία εκ των ψυχικών παθών, τα οποία τον εξουσιάζουν, όπως είναι η φιλαυτία, η αναισθησία, η αλαζονεία, οι κακοί λογισμοί της νεότητας, η υποκρισία και αλλά παρόμοια, τα οποία είναι δυσδιάκριτα από τον ίδιο τον άνθρωπο λόγω της λεπτότητας. Εάν ο άνθρωπος φθάσει στην αληθινή γνώση του εαυτού του, έφθασε στην αληθινή ευτυχία κατά την μαρτυρία εκ της φιλοκαλίας, που λέγει: «Μακάριος είναι ο άνθρωπος, που γνώρισε την αδυναμία του, διότι η γνώσης αυτή του γίνεται το θεμέλιο, η ρίζα και η αρχή κάθε αγαθοσύνης». 051. Ποια βιβλία με προσευχές συνιστάτε στους λαϊκούς και μοναχούς; Για τους λαϊκούς συνιστώ τα συνηθισμένα βιβλία προσευχών, όπως το Ωρολόγιο και το ψαλτήρι. Ενώ για τους μοναχούς συνιστώ το ψαλτήρι, το Ωρολόγιο και την νοερά προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Επίσης τους συνιστώ την συμμετοχή στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, να κάνουν τον κανόνα τους και τις μετάνοιες. 052. Ποιες είναι οι βαθμίδες της προσευχής και πώς μπορεί κάποιος να προοδεύσει στην νοερά προσευχή; Κάθε χριστιανός και μοναχός μπορεί να φθάσει στις υψηλότερες βαθμίδες της προσευχής, εάν πιέζει, τον εαυτό του να προσεύχεται συνεχώς, διότι ο μεγαλύτερος διδάσκαλος που διδάσκει και βοηθάει τον άνθρωπο στην πρόοδο της προσευχής, είναι ο ίδιος ο κόπος για την προσευχή. Αυτό το φανερώνει και ο Μέγας Μακάριος, όταν λέγει «Θέλεις ν’ αποκτήσεις προσευχή; Κοπίαζε στην προσευχή και ο Θεός βλέποντας με πόσο κόπο την ζητάς θα σου την χαρίσει». 053. Τι είναι η νοερά προσευχή και τι η καρδιακή; Η προσευχή του νου είναι αυτή που γίνεται με στοχασμούς και ο νους συνηθίζει να βυθίζεται την ώρα της προσευχής να την λέγει εξ ολοκλήρου μυστικά και χωρίς να διασκορπίζεται. Την περίοδο αυτή ο νους μαλακώνει, ενώνεται μαζί με τις λέξεις της ευχής και την απαγγέλλει μυστικά. Η προσευχή της καρδιάς είναι η προσευχή του συναισθήματος. Σ’ αυτή όταν η εργασία της ευχής στον νου αρπαχθεί από την καρδιά, τότε η νοερά προσευχή που ήταν σκέψης τώρα γίνεται αίσθησης. Όμως εδώ η αίσθησης είναι πνευματική απαίτησης και ανάγκη. Όποιος έφθασε σ’ αυτή την καρδιακή προσευχή, από όπου πηγάζουν τα συναισθήματα του ανθρώπου, προσεύχεται χωρίς λόγια, επειδή ο Θεός είναι Θεός της καρδιάς. Οπότε από εδώ αρχίζει η αληθινή πρόοδος στην προσευχή. Αυτή την βαθμίδα μπορεί να την εξαφανίσει η πολλή ανάγνωσης και η επιμονή ενός κακού λογισμού, ενώ η παραμονή σ’ αυτή την αίσθηση της προσευχής, διαφυλάσσεται με την συνεχή επίκληση μόνο των λέξεων της ευχής. Λοιπόν, από όσα σημειώσαμε μέχρι εδώ, πρέπει να θυμόμαστε ότι «η νόησης και η αίσθησης είναι οι δυνάμεις της προσευχής», κατά τον άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο. 054. Σε τι διαφέρουν μεταξύ των αυτά τα δύο είδη προσευχής και ποιο είναι το γνώρισμα ότι απόκτησε κάποιος την καθαρά καρδιακή προσευχή; Η διαφορά της νοεράς από την καρδιακή προσευχή συνίσταται σ’ αυτό. Ότι ο προσευχόμενος με τον νου ζει με τον νου, ενώ ο προσευχόμενος με την καρδιά ζει με τα συναισθήματα της καρδιάς, δηλ. κατεβαίνει με τον νου στην καρδιά. Μόνο όταν ενώνεται ο νους με την καρδιά μπορούμε να έχουμε μια πρόοδο στην μνήμη του Θεού και στην αίσθηση αυτού, κατά τον ίδιο άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο. 055. Σε τι συνίσταται η ένωση του νου με την καρδιά; Συνίσταται στην ένωση των πνευματικών νοημάτων του νου, με τα πνευματικά συναισθήματα της καρδιάς. 056. Ποιοι είναι οι καρποί της ευχής του Ιησού; Ο πρώτος καρπός της ευχής του Ιησού είναι η αποβολή των νοερών παραστάσεων από τις ματαιότητες του κόσμου, κατά τον άγιο Διάδοχο, ο οποίος λέγει: «Αυτά που είχαν μπει παλαιότερα στην καρδιά του άνθρωπου, εξαφανίζονται μαζί με όλες τις ωραιότητες της ζωής». Ο δεύτερος καρπός της ευχής είναι η φοβερά θέα της ασωτίας της ψυχής, η οποία εκδηλωνόταν με τις σωματικές αισθήσεις και τους κακούς λογισμούς. Απ’ αυτή την θέα αποκτά ο άνθρωπος ταπείνωση, πένθος, δάκρυα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ο τρίτος καρπός της καρδιακής προσευχής είναι ότι, με την επιστροφή του νου στην καρδιά, τόσο ο νους όσο και η καρδιά του ανθρώπου, γίνονται σαν ένας καθαρός καθρέπτης στον οποίον ο ίδιος ο αγωνιστής γνωρίζει τις πονηρές κινήσεις των σκέψεών του και καλεί τον Ιησού σε βοήθεια. Ο τέταρτος καρπός είναι η αγνότητα της φύσεως, καθότι το έργο της καθαρότητας της φύσεως είναι υπεράνω αυτής της φύσεως, ως δοσμένο από την Θεία Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Ο πέμπτος καρπός της προσευχής είναι ότι, μπαίνοντας ο νους στην καρδιά για να μιλήσει εκεί με τον ενδιάθετο λόγο, κατακλύζεται από μεγάλη χαρά και πνευματική ευφροσύνη, όπως δηλώνει γι’ αυτά ο Ιωσήφ Βρυέννιος. Ο έκτος καρπός της ευχής είναι ότι με αυτή την προσευχή κατασκηνώνει η Χάρις του Θεού μυστικά μέσα στην καρδιά. Ο έβδομος καρπός είναι ότι με την αδιάλειπτη μνήμη του Ονόματος του Ιησού, γεννάται στην ψυχή η αγάπη προς τον Χριστό. (Βλέπε «Φυλακή των πέντε αισθήσεων» του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου). Άλλοι καρποί της προσευχής είναι: Η συμμαζώξεις των λογισμών, η ευλάβεια, η προσοχή επί του εαυτού μας, η ταπείνωσης, ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου, η ειρήνη της καρδιάς και των λογισμών, η συγκέντρωσης της προσοχής στην καρδιά και η πνευματική θερμότητα. 057. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ νοεράς προσευχής και νηπτικής προσευχής; Η νοερά προσευχή γίνεται τότε, όταν κάποιος βοηθούμενος με την προσοχή επί της καρδιάς του ανεβαίνει από εκεί με την προσευχή στον Θεό. Ενώ ή νηπτική γίνεται τότε όταν κάποιος στεκούμενος με προσοχή και με την μνήμη του Θεού στην καρδιά του, εμποδίζει οποιοδήποτε άλλο λογισμό που προσπαθεί να εισέλθει στην καρδιά. 058. Υπάρχει και άλλη προσευχή που εκτελείται προς τον Θεό με την εργασία των καλών έργων; Ναι, υπάρχει. Αυτό μας το δείχνει ο Απόστολος Παύλος, όταν λέγει: «Παν ότι αν ποιείτε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν ονόματι Κυρίου Ιησού, ευχαριστούντες τω Θεώ και Πατρί δι’ αυτού» (Κολ.3,17). Οπότε, όποιος κάνει οποιοδήποτε αγαθό έργο για την δόξα του Θεού η μιλάει για την ωφέλεια αυτών προς δόξα του Θεού, αυτός έχει την εκ των έργων προσευχή. Γι’ αυτό και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, συμβουλεύοντας τους μαθητές του, τους έλεγε: «ότι όποιος κάνει καλά έργα και υπακοή με ταπείνωση και χωρίς διαμαρτυρίες, λειτουργία και ιεροσύνη επιτελεί» (Λόγος 4ος). 059. Η προσευχή που γίνεται με το στόμα έχει κανένα θεμέλιο στην Αγία Γραφή; Τόσο η προσευχή, που κάνουμε με τα χείλη και την γλώσσα, όσο και αυτή που την λέμε με δυνατή φωνή (προφορικά), έχουν αρκετές μαρτυρίες από την Αγία Γραφή. Έτσι ο άγιος Απόστολος Παύλος λέγει: «Προσφέρετε τω Κυρίω καρπόν χειλέων υμών» (Εφ.6,18). Ο προφήτης Δαβίδ πάλι λέγει: «Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου» (ψαλμ. 50,16). Σ’ άλλο μέρος επίσης ο ίδιος λέγει: «και ύψωσα υπό την γλώσσα μου»(ψαλμ 65,18). Η «Κύριε εισάκουσαν της προσευχής μου και η κραυγή μου προς σε ελθέτω» (ψαλμ. 101,1). Σ’ άλλο τόπο πάλι λέγει: «Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα φωνή μου προς Κύριον εδεήθην» (ψαλμ. 141,1). Σ’ όλα αυτά τα χωρία, περί της προσευχής με το στόμα και την φωνή γίνεται μνεία. 060. Ποια πνευματική δύναμη έχει η έναρθρη προσευχή (προφορική) την οποία κάνουν γενικά οι πιστοί; Δεν έχει μεγάλη ωφέλεια η προσευχή που γίνεται μόνο με τη γλώσσα (προφορικά), επειδή ο Θεός ζητά από τον άνθρωπο, στην ώρα της προσευχής του, περισσότερο την καρδιά του παρά τα λόγια του στόματος του. Διότι άκουσε Τι λέγει: «Δός μοι, Υιέ την καρδίαν» (Παροιμ. 23,26). Ο Θεός ζητά από εμάς όχι μόνο την προφορική προσευχή, που γίνεται δυνατά η σιγά, αλλά προπαντός τον στεναγμό και τις φωνές της καρδιάς μας». Και πάλι: «Ωρυόμην από στεναγμού της καρδίας μου» (37,8). Ενώ ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας, έχοντας υπ’ όψιν ότι ο λαός του Ισραήλ προσευχόταν στον Θεό μόνο με το στόμα και όχι με την καρδιά έλεγε: «Εγγίζει μοι ο λαός ούτος εν τω στόματι αυτού και εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσι με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού» (Ησαΐου 29,13). Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις λέγει: ότι η προσευχή με το στόμα είναι το κατώτερο είδος προσευχής. Άλλοι άγιοι Πατέρες ονομάζουν την προσευχή του στόματος πρώτη βαθμίδα στην σκάλα της πνευματικής προσευχής. Αυτά έχοντας υπ’ όψη μας, να προσευχώμεθα στον Φιλάγαθο Θεό να μας βοηθήσει να υψωθούμε από την προφορική προσευχή για να τον δοξάζουμε και να τον υμνούμε με τις καρδιές μας. 061. Πώς μπορούν σήμερα οι άνθρωποι να εκτελέσουν την εντολή του Αποστόλου Παύλου που λέγει: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε»; Μπορεί κανείς να προσεύχεται αδιάκοπα, εάν ευρίσκεται πάντοτε με τον νου και την καρδιά του ενώπιον του Θεού. Με τα χέρια του μπορεί να εργάζεται, ενώ τον νου και την καρδιά του να έχει υψωμένα στον Θεό. Και ακόμη αυτό μόνο έχω να προσθέσω ότι το πρωταρχικό γνώρισμα αυτής της πνευματικής προσευχής είναι να είναι αχώριστα ο νους και η καρδιά μας από τον Θεό σ’ οποιοδήποτε τόπο και χρόνο ευρισκόμεθα. Να έχομε πάντοτε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού. «Αυτή η εργασία ισχύει για όλες τις τάξεις της προσευχής και θεωρείται μία προσευχή ακατάπαυστη», όπως λέγει ο άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος. Αυτή την αίσθηση και πνευματική θεωρία του Θεού την είχε ο μακάριος προφήτης Δαβίδ, όταν έλεγε:«Προωρώμην τον Θεόν μου ενώπιον μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου εστίν, ίνα μη σαλευθώ..» (Ψαλμ. 15,8). Λοιπόν, πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή του ανθρώπου είναι μία προσευχή αδιάκοπη, όταν αυτός νοερά σκέπτεται πάντοτε τον Θεό. 062. Υπάρχει άλλη βαθμίδα προσευχής μετά από την καρδιακή προσευχή; Υπάρχει η πνευματική προσευχή που γίνεται εν εκστάσει, η οποία λέγεται και εκδηλώνεται πνευματικά και είναι υπεράνω από τα όρια της συνηθισμένης προσευχής. Αυτός που έφθασε σ’ αυτή την βαθμίδα δεν προσεύχεται, αλλά αισθάνεται και βιώνει η ψυχή του τις θείες ενέργειες. Σ’ αυτή την προσευχή ένας από κάθε γενεά αξιώνεται να φθάσει με την Χάρη του Θεού, λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος. 063. Μόνο η ατομική προσευχή θεωρείται η πιο κατάλληλη προσευχή ή και άλλες πνευματικές ενέργειες του νου; Μίλησα παραπάνω ότι η ζωή του χριστιανού μπορεί να είναι μία αδιάκοπη προσευχή, με την εργασία των καλών έργων. Ενώ εάν ρωτάς για τις θειες ενέργειες του νου, που ανήκουν στα όρια της αγίας προσευχής και οι όποιες μπορεί να λέγονται προσευχή, δεν θα απαντήσω εγώ με τα λόγια αλλά με το στόμα του αγίου Ισαάκ του Σύρου, ο οποίος λέγει: Οποιοσδήποτε πνευματικός στοχασμός που γίνεται μυστικά στον νου η στην καρδιά του ανθρώπου, όλη αυτή η νοερά νίψης και πνευματική κατά Θεόν σκέψης, υπάγονται στην προσευχή. Είτε η ποικιλία των θείων αναγνώσεων, είτε οι εγκωμιαστικοί με το στόμα λόγοι προς τον Θεό, είτε το πένθος εν Χριστώ, είτε οι μετάνοιες του σώματος, είτε το ψάλσιμο των ψαλμών, είτε η απαγγελία των στιχηρών, όλα αυτά προσευχή είναι και προσευχές θεωρούνται. (Λόγος 35). 064. Πώς πρέπει να στέκονται οι πιστοί στις ιερές ακολουθίες, πώς πρέπει να προσεύχονται και ποια καθήκοντα έχουν αυτοί που πηγαίνουν στην Εκκλησία; Πρέπει οι πιστοί να στέκονται στην Εκκλησία με πίστη, με φόβο Θεού και με προσοχή. Έχουν καθήκον, όσο μπορούν να βιάζουν τον εαυτόν των να προσεύχονται χωρίς διασκορπισμό του νου και με καρδιακή αίσθηση. Τα καθήκοντα επίσης των χριστιανών που πηγαίνουν στην Εκκλησία είναι: · Να είναι συμφιλιωμένοι με όλους τους ανθρώπους και να ζητούν συγχώρηση σε όσους έφταιξαν. · Να διατηρούν αγνότητα σχέσεων τουλάχιστον δύο ήμερες πριν πάνε στην Εκκλησία και μία ήμερα τουλάχιστον όταν γυρίζουν από την Εκκλησία. · Να πηγαίνουν στις ιερές ακολουθίες πολύ πρωί για να έχουν καιρό να αφοσιωθούν με ησυχία και να ακούσουν την ακολουθία του όρθρου. · Κάθε χριστιανός να προσκομίζει, κατά την δύναμη του, ένα δώρο στον Κύριο – έστω το πιο μικρό – σαν θυσία και προσφορά από τους κόπους των χεριών του. · Να δίνη ονόματα για μνημόνευση και να ζήτα από τον ιερέα να του βγάλει μερίδα για τους ζώντας και νεκρούς της οικογενείας του. · Στην Εκκλησία οι πιστοί υποχρεούνται να στέκονται με σεμνότητα, οι άνδρες στο δεξιό μέρος, ενώ οι γυναίκες στο αριστερό. · Να είναι ντυμένοι με καθαρά και σεμνά ενδύματα, ενώ οι γυναίκες να φορούν μανδήλι στο κεφάλι και με ταπεινή την όψη. · Στον καιρό της ακολουθίας απαγορεύεται να ομιλούν, εκτός μεγάλης ανάγκης. · Όταν αρχίσει η Θεία Λειτουργία, οι πιστοί πρέπει να μένουν καθένας στον τόπο του και να μη προσκυνούν τις άγιες εικόνες. · Να ακούουν την Θεία Λειτουργία με μεγάλη ευλάβεια και να παρακολουθούν τις προσευχές και ψαλμωδίες του χορού. · Να ακούουν με προσοχή το Αποστολικό ανάγνωσμα, το Ιερό Ευαγγέλιο, καθώς και το κήρυγμα. · Να μην εξέρχονται από την Εκκλησία, πριν τελειώσει ή Θεία Λειτουργία, εκτός από μεγάλη ανάγκη. · Οι προετοιμασμένοι με εξομολόγηση πιστοί για την Θεία Κοινωνία να διαβάζουν τις κατάλληλες προσευχές της Θείας Μεταλήψεως στο σπίτι των και πριν πλησιάσουν στα ‘Αγια, να ζητούν συγχώρηση από όλους τους πιστούς. · Μετά την Θεία Κοινωνία, όσοι κοινώνησαν να διαβάζουν τις ευχές της ευχαριστίας περνώντας την ήμερα εκείνη με χαρά πνευματική και να φυλάγονται από οποιονδήποτε πειρασμό. · Οι γονείς να οδηγούν τακτικά τα παιδιά των στην Εκκλησία, φροντίζοντας να τα κοινωνούν των Άχραντων Μυστηρίων. · Μετά το τέλος των ιερών ακολουθιών, οι χριστιανοί να επιστρέφουν με ευλάβεια στα σπίτια τους, διερχόμενοι την ημέρα των με ιερές σκέψεις, αναγνώσεις πνευματικών βιβλίων και επισκέψεις των ασθενών. · Υποχρεούνται επίσης να λέγουν και στους άλλους οικείους των που δεν ήλθαν στην Εκκλησία, τι άκουσαν και τι διδάχθηκαν στην Εκκλησία από τα τροπάρια, τις αναγνώσεις και το κήρυγμα. Αυτά είναι τα σπουδαιότερα καθήκοντα των πιστών, που πηγαίνουν τις Κυριακές και εορτές στην Εκκλησία. 065. Ποια είναι η βαθύτερη σημασία μυστηρίου και δόγματος στην Θεία Λειτουργία; Η Θεία και Ιερά Λειτουργία στην μυστική της έννοια μας τοποθετεί μπροστά σ’ ολόκληρο τον δογματικό και πνευματικό θησαυρό της Ορθόδοξου Εκκλησίας μας. Ο πρώτος αξιοσημείωτος χαρακτήρ της Θείας Λειτουργίας είναι ότι αυτή η λειτουργική θυσία είναι εξ ολοκλήρου ταυτόσημος με την θυσία του Γολγοθά, με μόνη την διαφορά ότι η θυσία του Χριστού ήταν αιματηρά, ενώ η λειτουργική θυσία είναι αναίμακτος. Κατόπιν, η θυσία του Γολγοθά επιτελέσθηκε μία φορά και είχε την δύναμη να εξαλείψει όλες τις αμαρτίες του κόσμου, ενώ η λειτουργική θυσία επιτελείται αδιάκοπα μέχρι της συντέλειας των αιώνων και έχει πρωταρχικό σκοπό να δώσει στο κάθε πιστό την σωτηρία, που προήλθε από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό με την θυσία του Αίματός Του. Η Θεία Λειτουργία έχει τον χαρακτήρα της θυσίας και του δείπνου. Το ψωμί και το κρασί μετατρέπονται με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος σε Σώμα καν Αίμα Χριστού, τα οποία κατόπιν κοινωνούν δωρεάν, όσοι είναι άξιοι. Γι’ αυτό η Θεία Κοινωνία ονομάζεται ακόμη · Ευχαριστία, · Δείπνο Κυρίου, · Ποτήριο Ευλογίας, · συμπόσιο Αγάπης, · Αγία Κοινωνία κ.λ.π. (Βλέπε περισσότερα στην «Θεία Λειτουργία» του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα). 066. Η Θεία Λειτουργία προσφέρεται μόνο για την συγχώρηση των μνημονευομένων ζώντων και νεκρών, ή και για την συγχώρηση και σωτηρία όλων των ανθρώπων; Η Θεία Λειτουργία προσφέρεται ως θυσία μόνο για τους πιστούς χριστιανούς. Στο πρώτο μέρος της Λειτουργίας μπορούν να στέκονται και οι αβάπτιστοι δηλ. οι κατηχούμενοι. Κατά την διάρκειά της λέγονται προσευχές για την σωτηρία όλων των ανθρώπων, όπως μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος. Στην Θεία Λειτουργία μνημονεύονται οι πιστοί χριστιανοί και σ’ όσους επιτρέπουν οι Ιεροί Κανόνες. 067. Τι μας λέγουν οι Άγιοι Πατέρες για τον σκοπό και την σπουδαιότητα της Θείας Λειτουργίας; Δεν υπάρχει σ’ εμάς τίποτε πιο ωφέλιμο και αγαπητό στον Θεό από την θυσία της Θείας Λειτουργίας, διότι αυτή είναι το έργο του Σωτήρος και η ανάστασης των ανθρώπων και η ένωσης Του με εμάς. Η Θεία Λειτουργία είναι υπεράνω απ’ όλες τις προσευχές και δοξολογίες, είναι θείο μυστήριο, διότι είναι το πλήρωμα της προσευχής που γίνεται στην Εκκλησία και αυτή είναι η ακολουθία που γίνεται τις περισσότερες φορές στην ζωή μας, κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης. Η Θεία Λειτουργία είναι το μέσον, το επιστέγασμα και το πλήρωμα των άλλων ακολουθιών, με τις οποίες προσφέρουμε δόξα και ευχαριστία στον Θεό. Αυτή θα είναι πάντοτε η μόνη χριστιανική Ιερουργία που είναι θεμελιωμένη και τελειωμένη από τον ίδιο τον Σωτήρα μας και ονομάζεται ακόμη στέφος των άλλων επτά εκκλησιαστικών ακολουθιών. Στον κατάλληλο καιρό της Θείας Λειτουργίας μετατρέπονται τα προσφερόμενα δώρα σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Με αύτη την Θυσία λαμβάνουμε τα Θεία Μυστήρια, όσες φορές είμεθα έτοιμοι πνευματικά. Απ’ αυτή την Θυσία συμμετέχουν και οι νεκροί που τελειώθηκαν με την ορθόδοξο πίστη, με τρόπο αόρατο, κατά την μνημόνευση στο Άγιο Βήμα για την συγχώρηση των αμαρτιών των. 068. Ποίοι μπορούν να μνημονευθούν στην Θεία Λειτουργία και ποίοι δεν μπορούν από τους ζώντας και τους νεκρούς; Στην Θεία Λειτουργία μπορούν να μνημονευθούν όλοι οι πιστοί χριστιανοί, που δεν έχουν υποπέσει σε συγκεκριμένο κανονικό παράπτωμα. Από τους ζώντας δεν μνημονεύονται οι ειδωλολάτρες, οι άπιστοι, οι αποστάται, οι αιρετικοί, οι αβάπτιστοι, αυτοί που αμάρτησαν κατά του Αγίου Πνεύματος, δηλ. οι βλάσφημοι του Θεού και εχθροί της αληθείας με επίγνωση και θέληση της πράξεως τους. Δεν μνημονεύονται επίσης ούτε αυτοί που συζούν αστεφάνωτοι. Από τους νεκρούς δεν μνημονεύονται στην Εκκλησία, όσοι πέθαναν στην απιστία, στην αίρεση, οι αυτόχειρες, τα αβάπτιστα παιδιά και όσα πέθαναν από εκτρώσεις. 069. Ποια καλά έργα βοηθούν στην προσευχή και ποια γεννιούνται απ’ αυτή; Την προσευχή βοηθάει πολύ η ελεημοσύνη, δεδομένου ότι η ελεημοσύνη είναι πτέρυγα της προσευχής (Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος. Λόγος 28). Επίσης την βοηθούν η ησυχία και η εγκράτεια κατά τον λόγο, που λέγει: Από τους σπόρους του ιδρώτος της νηστείας αυξάνεται ο στάχυς του πληρώματος της σοφίας και η ησυχία είναι η κορυφή της τελειότητας για τους προσευχομένους. Και πάλι, αυτός που δοκίμασε την γλυκύτητα της προσευχής θα φύγει από την ηδονή σαν ένα άγριο γαϊδούρι. Την προσευχή βοηθάει ακόμη η ταπείνωσης, διότι κατά τους Αγίους Πατέρας, όποιος δεν θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι αμαρτωλός, η προσευχή του δεν είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό, λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Και πάλι την βοηθούν τα δάκρυα και το πένθος διότι, κατά τον ίδιο άγιο συγγραφέα «τα δάκρυα στην προσευχή είναι σημείο του ελέους του Θεού». Υπάρχουν ακόμη πολλά άλλα έργα που βοηθούν στην πρόοδο της προσευχής, αλλά αυτά είναι τα σπουδαιότερα. Ενώ τα καλά έργα που γεννιούνται από την προσευχή είναι ομοίως πολλά: · Η πίστης, · η ελπίδα, · η ευσπλαχνία, · η υπομονή, · η εγκράτεια κ.λ.π. Το ανώτερο αγαθό έργο που βλαστάνει από την ιερά προσευχή είναι η Θεία αγάπη, όπως λέγουν οι περισσότεροι Άγιοι Πατέρες. 070. Τι είναι νηστεία και πόσα είναι τα είδη της; Νηστεία είναι η πλήρης η μερική εγκράτεια από το καλό και άφθονο φαγητό και ιδιαίτερα από τροφές που προέρχεται από ζώα. Η νηστεία είναι μία σωματική θυσία, η οποία ενδείκνυται να είναι ενωμένη με την ελεημοσύνη και με τα δώρα που προσκομίζονται στο Άγιο Βήμα. Η νηστεία μαζί με την ελεημοσύνη, τα προσφερόμενα στην Εκκλησία δώρα (άρτος, οίνος κ.λ.π.) με τις προσκυνήσεις και μετάνοιες των πιστών, όλα μαζί αποτελούν την οφειλομένη σωματική προσκύνηση, σαν μία θυσία στον Κύριο. Η νηστεία καθιερώθηκε για να ταπεινώνει την ψυχή. Η νηστεία είναι εγκράτεια απ’ όλες τις τροφές ή σε περίπτωση ασθενείας, από μερικές. Παρομοίως, εγκράτεια από ποτά, απ’ όλες τις κοσμικές ασωτίες, απ’ όλες τις κακές ορέξεις. Όλα αυτά ονομάζονται νηστεία. Η νηστεία ονομάζεται από τους Πατέρας πτέρυγα της προσευχής, η οποία μαζί με την ελεημοσύνη ανεβάζει τον άνθρωπο μέχρι του θρόνου του Θεού. Η νηστεία βοηθάει τον άνθρωπο να κάνει προσευχή με περισσότερη ευκολία, συμφιλιώνει τον άνθρωπο με τον Θεό και βοηθάει πολύ στην κάθαρση της ψυχής, φονεύοντας τις σωματικές ορέξεις και διευκολύνοντας την απόκτηση της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Αναλόγως της σκληρότητας της, η νηστεία μπορεί να διαιρεθεί σε πολλά είδη: Νηστεία τελεία, νηστεία μιας ημέρας, νηστεία από ηδονικές τροφές και νηστεία «βασιλική» δηλ. από τις καθημερινές τροφές με εγκράτεια την ημέρα, και όχι μέχρι χορτασμού. 071. Αυτοί που νηστεύουν από ανάγκη έχουν κανένα μισθό; Ενώ αυτοί που δεν μπορούν να νηστεύουν λόγω ασθενείας, μεγάλων βασάνων ή πτώχειας, έχουν καμία τιμωρία; Αυτοί που νηστεύουν από ανάγκη, εάν ευχαριστούν τον Θεό και δεν γογγύζουν ενώπιον Του, θα έχουν μισθό για την υπομονή τους, διότι είναι γραμμένο «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Ματθ. 10,22) και «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Μάρκ. 13,13). Αυτοί που δεν νηστεύουν λόγω ασθενείας, έχουν την άδεια από τους Ιερούς Κανόνες να τρώγουν μερικές δυναμωτικές τροφές που τις έχουν ανάγκη (8ος και 10ος Κανών Αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας και 69ος Αποστολικός). Γι’ αυτούς που δεν νηστεύουν, – λόγω διαφόρων δύσκολων περιστάσεων -, δεν βρήκαμε στους Κανόνες περί νηστείας καμιά παράγραφο γι’ αυτούς, είτε αυτοί είναι στρατιώτες ή κρατούμενοι. Η νηστεία λοιπόν με την μετάνοια και τα άλλα καλά έργα, συναποτελούν τα καθήκοντα της σωματικής νηστείας. Για την χρήση οικονομίας στους Κανόνες περί νηστείας, το καλλίτερο είναι να ρωτάμε τον οικείο Επίσκοπο ή τον Πνευματικό μας, ο οποίος, αναλόγως των περιστάσεων, κανονίζει να επιβάλει αντί της νηστείας, άλλα αγαθά έργα. 072. Ποια είναι η μεγαλύτερη και πιο ευάρεστη νηστεία ενώπιον του Θεού; Οποιαδήποτε νηστεία που γίνεται δεν σημαίνει ότι είναι θρησκευτική νηστεία και ευάρεστη στον Θεό. Μόνο η νηστεία που γίνεται εν Ονόματι του Θεού, είναι ευπρόσδεκτη και ευάρεστη σ’ Αυτόν και σύμφωνα με τον Θείο Νόμο Του, όπως τον έδωσε ο Θεός στον Αδάμ, όπως τον διδάξαν οι προφήται και όπως τον εφήρμοσαν όλοι οι Άγιοι. Ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, νήστευε σ’ όλη την ζωή του. Ο Σωτήρ δίδαξε για να νηστεύουμε και με ποιο τρόπο (Ματθ.6,16-17 Λουκ.21-24). Οι δε Απόστολοι, νήστευαν και προσεύχονταν δε (Πράξ. 13,3 14,25). Μετά απ’ αυτά, η μεγαλύτερη και ανώτερη νηστεία, είναι αυτή που γίνεται κατά την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, δηλαδή να συνοδεύεται από την ταπείνωση, την ελεημοσύνη, την εγκράτεια των αισθήσεων και λογισμών. Τα ίδια μας διδάξαν και οι Άγιοι Πατέρες μας. «Η αληθινή νηστεία, λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, και ευπρόσδεκτη στον Θεό είναι η χαλιναγώγησης των παθών…». ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 073. Τι είναι η αμαρτία και γιατί συνεπάγεται την οργή τον Θεού στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα; Κατά την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, η αμαρτία είναι η εκούσια και με επίγνωση καταπάτηση του θελήματος του Θεού. Ονομάζεται ακόμη και ανομία (Ρωμ. 5,13 Ίακώβ.11,9). Η ρίζα της αμαρτίας είναι η επιθυμία, η οποία δελεάζει τον άνθρωπο. «Έκαστος δε πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας εξελκόμενος και δελεαζόμενος» (Ιακώβ• 1,14). Η αμαρτία επιφέρει την οργή του Θεού κατά του αμαρτάνοντας ανθρώπου, επειδή η αμαρτία είναι μισητή ενώπιον του Θεού: « Ότι ουχί Θεός θέλων ανομία συ ει ου παροικήσει σοι πονηρευόμένος» (Ψαλμ. 5,5). Επίσης επιφέρει την οργή του Θεού, επειδή οι αμαρτωλοί είναι εχθροί του Θεού «Ευρεθείη η χειρ σου πάση τοις εχθροίς σου, η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντας σε» (Ψαλμ. 20,9). 074. Σε ποια είδη διαιρείται η αμαρτία και ποιο είναι το πλέον δύσκολο αθεράπευτο αμάρτημα; Ο άγιος Ιωάννης Ευαγγελιστής, διαιρεί την αμαρτία σε δύο είδη: «εστίν αμαρτία προς θάνατον και αμαρτία ου προς θάνατον» (Α’ Ίωάν. 5,16-17). Ο ίδιος επίσης διαιρεί την προς θάνατον αμαρτία σε τρεις μεγάλες ομάδες: Σε επιθυμία της σαρκός, επιθυμία των οφθαλμών και αλαζονεία του βίου (Α’ Ίωάν. 2,16). Οι άγιοι Πατέρες διαιρούν την προς θάνατον αμαρτία σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: α) Στις επτά βασικές αμαρτίες, που λέγονται και θανάσιμες, β) στις αμαρτίες που βοούν στον ουρανό και είναι βαρύτερες, όπως ο φόνος, η βρεφοκτονία, η καταδυνάστευση των πτωχών, η αρπαγή της περιουσίας των άλλων, η αφαίρεση της τιμής του πλησίον κ.λ.π., γ) οι αμαρτίες εναντίον του Αγίου Πνεύματος, είναι οι πλέον βαριές που γίνονται από τους ανθρώπους στην γη, διότι βλασφημούν το Θεό και απομακρύνουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος από την ψυχή τους. Μεταξύ αυτών αναφέρουμε τις εξής: Την απιστία στον Θεό, την αποστασία (άρνηση της πίστεως), την αίρεση, την πλάνη, την απελπισία, την αυτοκτονία, το μίσος σε ανθρώπους μέχρι θανάτου, την υπερβολική και παράλογη εμπιστοσύνη στον Θεό και τα παρόμοια. Οι πρώτες ονομάζονται βασικές ή κεφαλαιώδεις αμαρτίες, διότι είναι οι περισσότερες που κυριαρχούν στους περισσοτέρους ανθρώπους. Οι δεύτερες ονομάζονται «βοώσαι προς τον ουρανόν» διότι φωνάζουν στον Θεό για την τιμωρία του ανθρώπου σ’ αύτη ακόμη την ζωή. Οι μεγαλύτερες και δύσκολο αθεράπευτες αμαρτίες, είναι όσες καταφέρονται εναντίον του Αγίου Πνεύματος και οι θανάσιμες (τα πάθη) οι οποίες κυριαρχούν στον άνθρωπο επί πολύ χρόνο. 075. Ποιο είναι το σιχαμερότερο αμάρτημα ενώπιον του Θεού; Είναι το αμάρτημα της υπερηφάνειας, διότι αυτό έκανε τους αγγέλους διαβόλους, αφού και η ταπείνωση μπορεί να κάνει τους διαβόλους αγγέλους (Κλίμακα Ιωάννου, Λόγος 25). 076. Πόσες είναι οι αιτίες της αμαρτίας και ποιες είναι αυτές; Οι αιτίες της αμαρτίας είναι επτά, οι έξης: Ποιος έκανε την αμαρτία; Τι είδους αμαρτία έκανε; Με Τι αφορμή και γιατί την έκανε; Με Τι τρόπο την έκανε; Σε Τι καιρό την έκανε (στα νιάτα του, στα γεράματα του, ήμερα, νύκτα κ.λ.π.); Σε ποιο τόπο την έκανε; Πόσες φορές την έκανε; (Βλέπε περισσότερα στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Άγιορείτου «Διδασκαλία – περί του Πνευματικού». 077. Ποιες και πόσες είναι οι βαθμίδες της αμαρτίας; Οι βαθμίδες της αμαρτίας είναι στον αριθμό 12, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι έξης: Πρώτη βαθμίδας: α) Όταν κάνει κάποιος καλό έργο με πονηρό σκοπό χάριν χρημάτων, δόξης, τιμής. Δηλαδή, όταν αναμιγνύεται καλό με το κακό. Δεύτερη βαθμίδα είναι: Η μισοτελειωμένη εκτέλεση ενός καλού έργου. Τρίτη βαθμίδα είναι ο πειρασμός, ο δόλος, δηλ. ο πειρασμός, που έρχεται εναντίον του ανθρώπου από τον διάβολο, από τον κόσμο και από το σώμα και αυτός πειράζει τον άνθρωπο με τις πέντε αισθήσεις, οι όποιες ονομάζονται κατά τους Αγίους Πατέρας «αίσθηση της ψυχής». Η τετάρτη βαθμίδα είναι η ενότητα, δηλ. η συνένωση του νου με τον πειρασμό. Η πέμπτη βαθμίδα της αμαρτίας είναι η πάλη του νου δηλ. της ψυχής με τον πειρασμό. Μέχρις εδώ κυοφορείται η αμαρτία. Από εδώ όμως αρχίζει να αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και να του επιφέρει την οργή του Θεού κατεπάνω του. Η έκτη βαθμίδα είναι η συγκατάθεση του νου με την αμαρτία, δηλ. η ευχαρίστηση του νου από την κακή επιθυμία και τον πειρασμό. Από την στιγμή αυτή γεννάται η αμαρτία μέσα στον νου και στην καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστά άξιο τιμωρίας, όπως λέει ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος: «Είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτία, η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακώβου 1,15). Η εβδόμη βαθμίδα της αμαρτίας είναι ότι η αμαρτία ενώθηκε με τον νου και την φαντασία. Έτσι λοιπόν, αφού ο άνθρωπος συγκατατέθηκε να κάνη την αμαρτία, αναγκάζεται με την παρακίνηση του διαβόλου να εντυπώσει αυτή την αμαρτία στην σκέψη του, ως να την είχε κάνει με το έργο. Με τη φαντασία του νου η αμαρτία αυξάνεται και μεταφυτεύεται στην καρδιά του ανθρώπου. Η ογδόη βαθμίδα της αμαρτίας, είναι η απόφαση της θελήσεως του ανθρώπου να κάνει την αμαρτία με την πράξη. Η ενάτη βαθμίδα, είναι ήη συνήθεια της αμαρτίας, δηλ. η πραγματοποίηση της αμαρτίας επί πολλάς φοράς. Η δεκάτη βαθμίδα είναι το πάθος, η εξοικείωση προς το κακό, δηλ. η συνεχής επιτέλεση της αμαρτίας με την θέληση και χωρίς την θέληση του ανθρώπου. Η ενδέκατη βαθμίδα είναι η απελπισία, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος χάση την ελπίδα της συγχωρήσεως δια της μετανοίας, με την Χάρι και το έλεος του Θεού Η τελευταία βαθμίδα της αμαρτίας είναι η αυτοκτονία, δηλ. ό φόνος του απελπισμένου ανθρώπου με τα ίδια του τα χέρια εξ αιτίας των αμαρτιών του, με την ελεύθερη θέληση του. Αυτή είναι η χειρότερη βαθμίδα της αμαρτίας, από την οποία να μας προστατεύσει όλους ο Θεός, διότι αυτός που αυτοκτονεί δεν συγχωρείται στους αιώνας και η Εκκλησία δεν επιτρέπει να προσευχώμεθα γι’ αυτόν. Οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν να πολεμούμε την αμαρτία, όσο ακόμη είναι μικρή, στην ώρα της γεννήσεως της και όχι όταν μεγαλώνει και ριζώνει ως πάθος στην καρδιά μας. Να την φονεύουμε, όταν είναι μυρμήγκι και όχι λιοντάρι, διότι τότε ο «μυρμηγκολέων» μας σκοτώνει. Επίσης και ο ψαλμωδός Δαβίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος έλεγε: «Μακάριος ος κρατήσει και εδαφιεί τα νήπια σου προς την πέτρα» (Ψαλμ. 136,9). Δηλαδή μακάριος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα – τον Χριστό – όσο είναι ακόμη μικρές, όπως τα μυρμήγκια διότι εάν μεγαλώσουν θα αιχμαλωτισθούν στην Βαβυλώνα των παθών και θα μας σκοτώσουν. 078. Ποιο είναι το πνευματικό λουτρό, το όποιο πλένει, ελευθερώνει και βγάζει από την ρίζα τις αμαρτίες, του ανθρώπου; Πρώτα είναι το λουτρό του Θείου και Αγίου Βαπτίσματος, το οποίον εξαλείφει την αμαρτία, τόσο την προπατορική όσο και αυτές, που έγιναν μέχρι του Βαπτίσματος (Πράξ. 11,38 Ίωάν.3,3-5). Το δεύτερο ίσης αξίας με το Βάπτισμα, είναι το Μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως, το όποιον ξεπλένει και καθαρίζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του. Γι’ αυτό λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Δόθηκε από τον Θεό στους ανθρώπους, μετά από το Βάπτισμα, το Μυστήριο της Μετανοίας, το οποίο ονομάζεται και δεύτερο βάπτισμα». Ενώ ο θείος πατήρ Ιωάννης της Κλίμακος τόλμησε να ειπεί: «Μεγαλύτερο από το Βάπτισμα, μετά το Βάπτισμα, είναι το χάρισμα των δακρύων» (Λόγος 7ος). 079. Πότε δεν λύεται η αμαρτία στην Ιερά εξομολόγηση; Όταν ο χριστιανός δεν εξομολογείται όλες τις αμαρτίες του, όπως ο Ιούδας και όταν δεν τις λύνει ο Πνευματικός. Αυτός δεν επιτρέπεται να τις λύση, εάν ο χριστιανός δεν δεχθεί τον ανάλογο κανόνα (επιτίμιο). Εάν λύση κάποιον, πριν να εκτελέσει αυτός τον κανόνα του ή πριν να εξομολογηθεί, έστω, εάν υποσχέθηκε ότι θα το κάνει, τότε αυτός ο Πνευματικός γίνεται ένοχος για όλες τις αμαρτίες αυτού που τις έλυσε. (Βλέπε στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου «Περί Πνευματικού»). Πάλι η αμαρτία του ανθρώπου παραμένει άλυτος, εάν δεν κάνει αυτός μετάνοια, διότι χωρίς την διόρθωση δεν υπάρχει συγχώρηση, διότι η αληθινή μετάνοια είναι η τελεία εγκατάλειψη της αμαρτίας. 080. Ποιες είναι οι αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος, για τις όποιες γράφει ο Κύριος ότι θα είναι ασυγχώρητες στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα; Εάν εξομολογηθούν, η τους επιβληθεί επιτίμιο κ.λ.π. συγχωρούνται; Οι αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι οι έξης: Η απιστία και αντίδραση κατά της αληθινής χριστιανικής πίστεως, η υπερβολική εμπιστοσύνη στην αγαθότητα του Θεού, η απελπισία, ο φθόνος κατά του πλησίον για την Χάρι που δόθηκε σε κάποιον, για την πρόοδο του στα καλά έργα, το θανάσιμο μίσος σ’ αυτούς που ευρίσκονται στον δρόμο της σωτηρίας, η αμετανοησία μέχρι θανάτου, η αγνωμοσύνη στις δωρεές του Θεού, η άρνηση της πίστεως, η αίρεση, η πλάνη, η αυτοκτονία και άλλα. Η αιτία με την οποία αυτά τα αμαρτήματα δεν συγχωρούνται από τον Θεό ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα, είναι το πείσμα του ανθρώπου να μη θέλει να μετανοήσει γι’ αυτά τα αμαρτήματα σ’ όλη του τη ζωή, καθώς και η σκληροκαρδία του. Αυτός που έκανε μία τέτοια αμαρτία δεν συγχωρείται από τον Θεό διότι δεν θέλει να συγχωρηθεί και να υπακούσει στις εντολές του Θεού. Εάν ένας τέτοιος αμαρτωλός μετανοήσει από τα βάθη της καρδίας του, εξομολογηθεί και αποφασίσει να μην αμαρτήσει πάλι και ζητήσει την ευσπλαχνία του Θεού με επιμονή και δάκρυα, τότε με το Μυστήριο της Μετανοίας αυτός θα μπορεί να συγχωρηθεί, διότι δεν υπάρχει αμαρτία, όσο βαρεία και να είναι, που να νικά την αγαθότητα και αγάπη του Θεού. 081. Ποιες είναι οι κανονικές προϋποθέσεις της Ιεράς εξομολόγησης; Εξομολόγηση, μετάνοια η εξαγόρευση των αμαρτιών είναι ένα από τα επτά Μυστήρια της Εκκλησίας μας με το οποίο ο Θεός συγχωρεί και λύνει τις αμαρτίες όλων αυτών που μετανοούν με ειλικρίνεια και αποφασίζουν να κάνουν μία ζωή καθαρή, κατά το θέλημα του Θεού. Αυτό το Μυστήριο αρχίζει από την ηλικία των 6-7 ετών και επιτελείται όσο δυνατόν συχνότερα, ανάλογα με τις ανάγκες της ψυχής του καθενός χριστιανού. Οι μοναχοί των μοναστηριών, κατά παράδοση, εξομολογούνται υποχρεωτικά κάθε εβδομάδα, ενώ οι λαϊκοί συνήθως μία φορά τον μήνα η σπανιότερα τέσσερις φορές τον χρόνο, κατά τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες. Οι κανονικές προϋποθέσεις της αληθινής εξομολογήσεως είναι οι εξής: Η επιλογή ενός εμπείρου και ενάρετου Πνευματικού. Η εξομολόγηση να γίνεται με ειλικρίνεια, με καλή προαίρεση, όχι με βία των άλλων, με ταπείνωση και χωρίς προφάσεις. Ο Θεός καταδικάζει την αμαρτία ανάλογα με την συνείδηση και την μόρφωση καθενός, άλλους από την ηλικία των 10 ετών και άλλους από μία μεγαλύτερη ηλικία. Εάν εξομολογείται ο άνθρωπος τις αμαρτίες του με καρδιακή μετάνοια και καλοσύνη, τότε ο Πνευματικός μπορεί ευκολότερα να θεραπεύσει τις ψυχικές του πληγές, ενώ το επιτίμιο με το οποίο πρέπει να κανονίσει τους πιστούς να το διαιρεί σε τρία μέρη: Το πρώτο μέρος να το αποδίδει στο έλεος του Θεού, διότι κανείς δεν υπάρχει χωρίς αμαρτία, εκτός από τον Χριστό και Θεό μας, ο οποίος μας εξαγόρασε με το Άγιο Αίμα Του από τα χέρια του διαβόλου. Το δεύτερο μέρος του κανόνος να το σηκώνει ο Πνευματικός επάνω του, διότι αυτός έχει την δύναμη και εξουσία από τον αρχιερέα να λύνει και να δένει τις αμαρτίες των ανθρώπων, όπως λέγει το αψευδές στόμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ενώ το τρίτο μέρος του κανόνος να το δίνει σ’ αυτόν που τέλεσε την αμαρτία. Ο Πνευματικός να έχει ένα Ιερό τόπο, όπου θα εξομολογεί τους ανθρώπους. Συνήθως η εξομολόγηση γίνεται στην Εκκλησία, ενώπιον της Εικόνος του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ο ιερεύς – Πνευματικός έχει καθήκον να δέχεται τον καθένα στην εξομολόγηση με πρόσωπο ιλαρό, με πραότητα και με ευλάβεια, και όχι με οργή και με πρόσωπο σκυθρωπό. Εάν είναι κάποιος ετοιμοθάνατος και κληθεί ο Ιερεύς να τον εξομολόγηση και αυτός δεν θα πάει, καλλίτερα να μην ήταν Πνευματικός, διότι τότε τις αμαρτίες εκείνου που απέθανε ανεξομολόγητος, τις παίρνει επάνω του ο Ιερεύς και τότε ο ιερεύς εκείνος πρέπει να μετανοεί επί τρία χρόνια, κάνοντας και εκατό μετάνοιες την ημέρα. Οι πιστοί είναι υποχρεωμένοι να λέγουν όλα τα αμαρτήματα των και να μην αλλάζουν Πνευματικό, παρά μόνο με την ευλογία του και βάσει συγκεκριμένου κανόνος της Εκκλησίας. Οποιοσδήποτε άνθρωπος η γυναίκα αφήσει τον Πνευματικό του χωρίς αυτός να έχει σφάλει σε κάτι και πηγαίνει και εξομολογείται σε άλλον, να αφορίζεται από την Εκκλησία μαζί μ’ αυτόν που τον δέχεται. Αυτός που εξομολογήθηκε και έλαβε το επιτίμιο και την άφεση, χωρίς να επαναλάβει πλέον τις αμαρτίες που έκανε, δεν είναι υποχρεωμένος να τις επαναλαμβάνει στις άλλες εξομολογήσεις του (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης). Μερικοί είναι της γνώμης, ότι σε εξαιρετική περίπτωση, όταν κάποιος από τους λαϊκούς κινδυνεύει από απρόοπτο θάνατο να πεθάνει και δεν είναι εύκολο να υπάρχει Πνευματικός να τον εξομολόγηση, τότε μπορεί να εξομολογηθεί σ’ αυτούς τους λαϊκούς που παρευρίσκονται εκεί και μετά αυτοί να ειπούνε τις αμαρτίες του στον Πνευματικό, λαμβάνοντας την λύση των αμαρτιών των και οι δύο. Να γνωρίζει ακόμη ότι υπάρχει και μία εξομολόγηση αμαρτωλή η ψεύτικη, προσποιητή και συγκεκριμένα: Όταν κάποιος ζητά ένα Πνευματικό που εύκολα συγχωρεί αμαρτίες, ο οποίος συγχωρεί όχι κατά τον νόμο του Θεού, αλλά κατά την γνώμη του η έχει τις ίδιες αμαρτίες. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι και οι δύο αξιοκατάκριτοι και θα υποστούν χειρότερη τιμωρία από ότι δεν θα είχαν εξομολογηθεί. Όταν ο εξομολογούμενος δεν λέγει όλα τα αμαρτήματα του, η λέγει μόνο τα μισά η δικαιολογείται με προφάσεις, οδηγώντας στην πλάνη τον Πνευματικό. Όταν θα εξομολογηθούν ομαδικά πολλοί άνθρωποι στον Πνευματικό, λέγοντας με τον νου τις αμαρτίες των χωρίς να τις ακούσει ο Πνευματικός και τα εξετάσουμε όλα αυτά υπό το φως των Ιερών Κανόνων και του ηθικού νόμου, σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, το Μυστήριο της εξομολογήσεως δεν επιτελέσθηκε κανονικά και οι αμαρτίες παραμένουν ασυγχώρητες. Διότι η αληθινή εξομολόγηση γίνεται για τον καθένα ξεχωριστά. Άλλες απαραίτητες προϋποθέσεις της Ιεράς εξομολογήσεις είναι οι έξης: Η εξομολόγηση, όπως είπαμε, να μη γίνεται δημοσίως, όπως συνηθίζεται σε μερικά μέρη. Οι πιστοί υποχρεούνται να εξετάζουν την συνείδηση των από την παιδική τους ηλικία, να σημειώνουν σε χαρτί τις αμαρτίες που έκαναν, για να μη ξεχάσουν καμία. Η εξομολόγηση να γίνεται πάντοτε με νηστεία και προσευχή, και προ του φαγητού, τόσο ο ιερεύς όσο και ο πιστός. Αυτή να γίνεται πάντοτε η όποτε μας ελέγχει η συνείδηση, χωρίς να εξετάζουμε εάν ο Πνευματικός είναι άξιος, διότι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος επιτελεί το μυστήριο. Η εξομολόγηση γίνεται στην ανάγκη και χωρίς νηστεία, κυρίως, όταν κάποιος δεν είναι άξιος για την Θεία Κοινωνία, διότι μόνο με την εξομολόγηση (εξαγόρευση) ξεπλένονται και συγχωρούνται οι αμαρτίες. 082. Σε πόσα μέρη διαιρείται η Ιερά Εξομολόγησης και ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής; Κατά την διδασκαλία του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου, το Μυστήριο της εξομολογήσεως διαιρείται σε τέσσερα μέρη, τα εξής: 1) Ο πόνος της καρδίας και η συναίσθηση της αμαρτωλότητας αυτού που αμάρτησε. 2) Η εξομολόγηση με ζώσα φωνή και κατ’ ιδίαν στον Πνευματικό. 3) Η εκτέλεση του καθορισμένου κανόνος, που επέβαλε ο Πνευματικός. 4) Η συγχωρητική ευχή η το κλειδί του μυστηρίου της ιεράς εξομολογήσεως, η οποία λέγεται με το σκύψιμο της κεφαλής του εξομολογούμενου, με την επίθεση των χειρών του Πνευματικού και το σημείο του Τιμίου Σταυρού. Τα σπουδαιότερα αποτελέσματα της εξομολογήσεως είναι η λύσει και συγχώρηση των αμαρτιών του εξομολογούμενου, κατά τον λόγο του Κυρίου, που είπε: «αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς αν τίνων κρατήτε κεκράτηνται» (Ματθ. 16,19). 083. Σε ποιόν ο Πνευματικός δεν επιτρέπεται να δώσει άφεση αμαρτιών στην εξομολόγηση; Δεν επιτρέπεται να συγχώρηση αυτόν που δεν αποφάσισε να εγκατάλειψη την αμαρτία και να εκτελέσει το επιτίμιο. Επίσης δεν επιτρέπεται να συγχωρήσει αυτούς που αναβάλλουν την επιτελέσει του επιτιμίου τους, μέχρις ότου ο Πνευματικός εξετάσει τους κανόνες και τις εκκλησιαστικές διατάξεις, για να τους τακτοποίηση κατά την επιθυμία τους.. 084. Ποιος είναι ο σπουδαιότερος και ωφελιμότερος κανών, που πρέπει να επιβάλλεται στην Ιερά εξομολόγηση; Τον παλαιό καιρό, όταν οι χριστιανοί είχαν μεγάλο ζήλο και ευλάβεια να κοινωνούν συχνά τα Αγια Μυστήρια, ο χειρότερος κανών τότε γ’ αυτούς, ήταν η διακοπή για ένα μικρό η μεγάλο η επί χρόνια διάστημα από την Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό και οι κανόνες των παλαιών Πατέρων, όπως του αγίου Βασιλείου, του αγίου Γρηγορίου Νύσσεις κ.λ.π. απαγόρευαν από την Θεία Κοινωνία τους αμαρτωλούς, λόγω των αμαρτιών των, μερικές φορές μέχρι 10,15 η και 20 ακόμη χρόνια. Κατόπιν τους εδέχοντο στην εξομολόγηση η οποία διακρινόταν σε τέσσερα είδη: 1) Εξομολόγησης με στεναγμούς στην πόρτα της εκκλησίας, 2) η ακρόασης των ψαλλομένων στην εκκλησία, 3) η γονυκλισία στον νάρθηκα της εκκλησίας και η με τους πιστούς παραμονή στην εκκλησία, και 4) στο τέλος, μετά απ’ όλους τους πιστούς τους εδέχοντο στην Θεία Κοινωνία. (Αγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Νεοκαισάρειας 11ος καν.) Τώρα όμως που η πίστη ελαττώθηκε και οι περισσότεροι χριστιανοί ζουν με μεγάλη αναισθησία και στερούνται της ευλάβειας για την μετάληψη του Σώματος και Αίματος του Χριστού, διότι οι πιστοί που συνέρχονται από την πνευματική αποχαύνωση και έρχονται στην οδό της σωτηρίας, πιστεύουν ότι ο μεγαλύτερος κανών για την διόρθωση των ψυχών των, είναι η αποφυγή των αμαρτιών και η πάλη με αυτές μέχρι θανάτου. Ενώ η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη, οι μετάνοιες και άλλες ασκήσεις να τους προσφέρονται ανάλογα με την κατάσταση της υγείας των και το βάρος των αμαρτιών που έπραξαν, με βάσει την ακρίβεια και οικονομία των Ιερών Κανόνων. Οπότε ο μεγαλύτερος και ωφελιμότερος κανών στην εξομολόγηση είναι το μίσος και η αποφυγή των αμαρτιών που έγιναν, καθώς και το πένθος γι’ αυτές μέχρι θανάτου. Διότι, εάν εμποδίσουμε τους πιστούς από την Θεία Κοινωνία, επί τόσο η τόσο διάστημα και δεν τους επιβάλουμε κανόνα, με κάποια σωματική άσκηση, ανάλογα με το βάρος των αμαρτιών των, αυτοί μη έχοντες πλέον ευλάβεια και τον ζήλο των πρώτων χριστιανών στα Θεία, εύκολα απομακρύνονται από την Ιερά Μετάληψη και έχουν αναισθησία για τα αμαρτήματα τους. Γι’ αυτό πρέπει να συμβουλεύουμε και να προτρέπουμε τους πιστούς να κάνουν τον αρμόζοντα κανόνα των, παρά να εγκαταλείψουν όλες τις αμαρτίες τους, διότι η απαλλαγή από τις αμαρτίες, κατά τους Αγίους Πατέρας προϋποθέτει αληθινή μετάνοια. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει, ότι «Το φοβερότερο έργο, του αμαρτωλού είναι να ζει στην αμαρτία και το χειρότερο έργο του ξεπεσμένου ανθρώπου είναι να ζει στην πτώση». Λοιπόν, εάν το φοβερότερο έργο είναι να ζει κανείς στην αμαρτία, τότε το ωφελιμότερο είναι ο αγώνας για την αποφυγή της αμαρτίας. Και εάν το χειρότερο έργο είναι να ζει κανείς στην πτώση, τότε το καλλίτερο είναι να σηκωθεί και λυτρωθεί από την πτώση. 085. Επειδή η αμαρτία πολλαπλασιάσθηκε στον κόσμο, ενώ η πίστη και η ευλάβεια λιγόστεψαν, μπορούν να εφαρμοσθούν με ακρίβεια οι υπάρχοντες κανόνες της Εκκλησίας; Οι Ιεροί Κανόνες, τόσο οι αποστολικοί, όσο και οι κανόνες των Οικουμενικών, Τοπικών συνόδων και των Αγίων Πατέρων, πάντοτε ήταν, είναι και θα είναι οι οδοί της σωτηρίας και οι οδηγοί των ψυχών μας, και όλοι πρέπει να υπακούμε και να εφαρμόζουμε τους ιερούς κανόνες «διότι αυτοί που δεν τους φυλάττουν, υποβάλλονται σε φοβερά εξέταση και επιτίμιο» (Πηδάλιο Αγίου Νικόδημου). 086. Μήπως με αυτούς τους κανόνες απομακρύνονται οι πιστοί από την Εκκλησία και τα πανάχραντα Μυστήρια; Όχι, οι Ιεροί Κανόνες δεν απομακρύνουν τους πιστούς από την Εκκλησία του Χριστού, αλλά η μη καλή εφαρμογή της ακριβείας και της οικονομίας των, απομακρύνουν τους ιερείς και τον λαό από την Εκκλησία του Χριστού. Οι Ιεροί Κανόνες θεσπίστηκαν για την ωφέλεια και σωτηρία των ψυχών, ακόμη και αυτοί που έχουν ιστορική αξία μας δείχνουν πως διετυπώθησαν τότε προς εφαρμογή από τους Αγίους Πατέρας και ηγέτες της Εκκλησίας, όταν αυτή ευρισκόταν στην περίοδο των διωγμών και των αιρέσεων. Αυτό το έργο δεν είναι μικρό για τον προσανατολισμό αυτών που ποιμαίνουν σήμερα την Εκκλησία του Χριστού, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Οι Κανόνες που περιείχαν δόγματα και ηθική διδασκαλία ποτέ δεν έχασαν την αξία τους. Αυτοί είναι σαν φάροι φωτεινοί της Εκκλησίας, απαραίτητοι για την διακυβέρνηση του σκάφους των σωζόμενων πιστών, το οποίον είναι η Εκκλησία, η οποία πλέει στις κοιλάδες της αιωνιότητας με σκοπό το λιμάνι της σωτηρίας. Έτσι λοιπόν, κανείς δεν έχει δικαίωμα να κατηγορήσει τους Θείους και Ιερούς Κανόνες λόγω της κακίας που κυριαρχεί σήμερα σ’ αυτούς που έχασαν τον φόβο του Θεού. Ένα πράγμα ακόμη πρέπει να κρατήσουμε στον νου μας. Οι ιερείς και ποιμένες να γνωρίζουν καλά την ακρίβεια και οικονομία των Ιερών Κανόνων και να τους χρησιμοποιούν στον κατάλληλο καιρό και στην ανάλογη περίπτωση για την θεραπεία των πληγωμένων ψυχών. Οι θεολόγοι σπουδαστές πρέπει να γνωρίζουν, όσο γίνεται καλλίτερα, πως να εφαρμόζουν την ακρίβεια και οικονομία των Κανόνων, οι οπαίοι θεσπίστηκαν δια του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία του Χριστού. Μεγάλος είναι ο κίνδυνος για τους ιερείς και τους ποιμαινομένους τους, εάν δεν γνωρίζουν έστω και λίγο τους Ιερούς Κανόνες, καθώς και το είδος του κανόνος που πρέπει να εφαρμόσουν. Διότι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι: «Μεγάλος κίνδυνος είναι για τους Ιερείς, εάν δεν γνωρίζουν τους Κανόνες και μεγάλος γκρεμός υπάρχει εκεί όπου δεν δεσπόζουν οι Κανόνες». Γι’ αυτό και κάθε Επίσκοπος, όταν χειροτονείται, ομολογεί, ότι θα τηρήσει τους Κανόνες της Εκκλησίας. 087. Τι μπορείτε να μας πείτε για την ομαδική εξομολόγηση, χωρίς την κατ’ ιδίαν εξομολόγηση των αμαρτιών των και χωρίς το διάβασμα της συγχωρητικής ευχής στο κεφάλι του καθενός, όπως γίνεται σε μερικούς τόπους σήμερα; Μια τέτοια εξομολόγηση είναι αντικανονική, δεν έχει αξία το Μυστήριο και οι αμαρτίες παραμένουν άλυτες. Επίσης στην πράξη πρέπει τελείως να εγκαταλειφθεί για να μη καταργείται το Μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως και καταδικάζονται τόσο ο Ιερεύς όσο και οι πιστοί. 088. Εάν κάποιος παραμένει στις ίδιες αμαρτίες μετά την εξομολόγηση του και δεν μετανοεί, είναι ένοχος ο πιστός ή ο Πνευματικός; Σ’ αυτή την περίπτωση πώς είναι καλλίτερο να ενεργήσει; Να τον δέχεται στην συνέχεια για να μην απελπισθεί ή να τον στείλει σ’ άλλον Πνευματικό; Εάν κάποιος, μετά την εξομολόγηση, επιμένει πάντοτε στην ίδια αμαρτία του και σ’ άλλες βαρύτερες και εάν ο ιερεύς έκανε το καθήκον του και τον συμβούλευσε αρκετά να αφήσει την αμαρτία του και αυτός δεν υπάκουσε, τότε δεν είναι ένοχος. Ενώ εάν ο Ιερεύς δεν τον συμβούλευσε αρκετά και δεν τον κανόνισε κατά τας εντολάς του Θεού και από ιδική του αδιαφορία πέφτει ο πιστός στα ίδια και χειρότερα αμαρτήματα, τότε και ο Ιερεύς έχει αμαρτία και κολάζεται διότι δεν έδωσε τα απαραίτητα ιατρικά μέσα για τις πληγές εκ των αμαρτιών. Ενώ εάν με κάθε φροντίδα βοήθησε πνευματικά τον αδιάφορο και αμετανόητο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, τότε είναι καλλίτερα να τον στείλει σ’ έναν άλλο εμπειρότερο ιατρό, ίσως με τον τρόπο αυτό διορθωθεί ο πιστός με την βοήθεια του Θεού. Όμως να μη τον απομακρύνει βιαστικά, αλλά να ενεργήσει με πραότητα και μακροθυμία, για να μη τον οδηγήσει στην απελπισία. 089. Τι καθήκοντα έχει ο Πνευματικός προς τα πνευματικά του παιδιά και ποια έχουν τα πνευματικά του παιδιά προς αυτόν; Ο Πνευματικός έχει μεγάλα καθήκοντα προς τα πνευματικά του παιδιά: Εάν τα επιβλέπει, εάν τα διδάσκει πάντοτε και εάν προσεύχεται στον Θεό για την σωτηρία τους. Ενώ τα πνευματικά του παιδιά έχουν καθήκον να υπακούουν στις πνευματικές διδασκαλίες του, να ζητούν την συμβουλή του και την ευλογία του για όλα, να κάνουν τον προβλεπόμενο κανόνα τους, να αγωνίζονται για την πρόοδο των και να προσεύχονται για τον πνευματικό τους πατέρα. 090. Πώς πρέπει να εννοήσουμε την πνευματικότητα στην ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας; Η πνευματικότητα είναι ένα διαρκές ειρηνοδικείο της χριστιανικής ψυχής, που έχει στο βάθος της την βασιλεία του Θεού, το οποίον έχει ως δικαστή την συνείδηση του, δηλ. την αυτεπίγνωση, σε σχέση με τον νόμο του Θεού, με την βοήθεια του οποίου ο Ιερεύς μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό. Δεδομένου ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τον εαυτό του, ούτε τον νόμο του Θεού πλήρως, ούτε μπορεί να εκτελέσει αμερόληπτα τα καλά έργα για να διευκολύνει αυτό το εσωτερικό δικαστήριο, αλλά επικαλείται ένα εξωτερικό δικαστή, που είναι όμοιός του, αλλά ανώτερος του ως προς την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, τον οποίον συμβουλεύεται και ζητά αυτό που στερείται: την συγχώρηση, το φως και την αλήθεια. Αυτός είναι όμως Πνευματικός, του οποίου η αποστολή είναι να εξετάζει, να κατευθύνει, να κρίνει εν Ονόματι του Ιησού Χριστού, να αποφαίνεται περί συγχωρήσεως η όχι των αμαρτιών, ανεπιφυλάκτως η με επιφύλαξη, αφού τα επιτελεί όλα ενώπιον του νόμου του Θεού, που περιέχεται στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, εκτός απ’ αυτά που δεν μπορούν να είναι νόμοι, φως, και αλήθεια της Εκκλησίας. 091. Πότε επιτρέπεται ο πιστός να αλλάξει Πνευματικό; Ιδού Τι λέγουν οι Κανόνες όσον αφορά με αυτό: Όποιος άνθρωπος αφήσει τον Πνευματικόν του χωρίς συγκεκριμένη αιτία και εξομολογείται σ’ άλλον, να χωρίζεται από την Εκκλησία μαζί μ’ αυτόν που τον δέχθηκε. Σε περίπτωση που ο Πνευματικός μετά από πολλή υπομονή και συμβουλές, δεν βλέπει καμιά διόρθωση στους πιστούς, ένας τέτοιος κανόνας του επιβάλλεται ν’ αλλάξει Πνευματικό, με την προϋπόθεση ότι δεν κατανοεί να θεραπεύσει τα ψυχικά του τραύματα. Εάν κάποιος ήταν αφορισμένος από τον Επίσκοπο του, δεν επιτρέπεται να πάει σ’ άλλον Επίσκοπο προτού να συγχωρηθεί από τον Επίσκοπο του. Όμως αυτός μπορεί να επικαλεστεί την σύνοδο για να υπερασπιστεί και η σύνοδος μπορεί να λάβει μία άλλη απόφαση. Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης λέγει ότι «ο Ιερεύς πρέπει να αφορίζει (να απαγορεύει από τα μυστήρια) τον ένοχο που τελεί υπό κανόνα, για να μη φορτώνεται με ξένες αμαρτίες. Διότι δεν είναι αυτό υπομονή, αλλά αιτία απώλειας». Δεν πρέπει εμείς να είμεθα ευσπλαχνικότεροι από τους Αγίους Πατέρας. Ο Αρχιερεύς ή Όμως Πνευματικός πρέπει βέβαια να είναι υπεράνω αυτών των αμαρτιών, ώστε και αυτός που εξομολογείται να μη νομίζει ότι σίγουρα θα του συγχωρηθούν αυτές οι αμαρτίες ούτε θα πρέπει να είναι ο ποιμήν πολύ ανεκτικός και διευκολύνει με τον τρόπο αυτό τους αμαρτωλούς, καταπατώντας έτσι τον νόμο του Κυρίου. Αλλά προκειμένου για αυτή τη συγχώρηση των αμαρτιών των να εφαρμόζει τον νόμο του Θεού με δικαιοσύνη. Μπορεί να είναι ανεκτικός μόνον, όταν ο αμαρτωλός αποφασίσει να διορθωθεί από το κακό και ταπεινωθεί με την μετάνοια. 092. Πώς πρέπει να ενεργή με εκείνους τους πιστούς που, ενώ διέπραξαν βαρείες αμαρτίες, ζητούν επίμονα την Αγία Κοινωνία; Με αυτούς που αμάρτησαν βαρεία και ζητούν επίμονα την Αγία Κοινωνία, ιδού πως πρέπει να ενεργή: Εάν εξομολογηθούν ειλικρινά με ψυχικό πόνο, με δάκρυα και μετάνοια, ο Πνευματικός που τους απαγόρευσε μπορεί να τους κάνη αυτή την συγκατάβαση. Δηλαδή να χωρίσει τον προσδιορισμένο κανόνα και τον αριθμό των ετών της μετανοίας σε τρία μέρη, όπως είπα προηγουμένως. Το πρώτο μέρος να το θέση στην ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού, διότι κανείς από τους ανθρώπους δεν είναι χωρίς αμαρτία, το δεύτερο μέρος του κανόνος να παραμείνει σ’ αυτόν που επιτέλεσε την αμαρτία και το τρίτο μέρος να το πάρει όμως Πνευματικός επάνω του, διότι αυτός έχει την εξουσία μέσω αρχιερέως να λύνει και να δένει, όπως είπε το αψευδές στόμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Πνευματικός για να προσανατολισθεί καλλίτερα, όσον αφορά με την ακρίβεια και συγκατάβαση, την οποία θα κάνη αναλόγως των περιπτώσεων στους εξομολογούμενους και μετανοουμένους, είναι καλλίτερα να διαβάζει με σύνεση τους Ιερούς Κανόνας και ιδιαίτερα τον 102 κανόνα της 6ης Οικουμενικής Συνόδου και σε καμιά περίπτωση να μη βασίζεται στην διάνοια του, διότι όμως Πνευματικός έχει εξουσία να λύνει και να δένει μόνο συμφώνως με τον νόμο του Κυρίου. Λοιπόν, η αντιμετώπισης της καθεμίας περιπτώσεως θα πρέπει να γίνεται βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, των Ιερών Κανόνων και της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων, διότι εν εναντία περιπτώσει, η Εξομολόγησης και η μετάνοια δεν θα επιφέρει καμία ωφέλεια στους πιστούς ούτε στους Πνευματικούς. 093. Πώς πρέπει να ενεργήσει με εκείνους τους πιστούς που δεν δέχονται κανόνα στην εξομολόγηση; Και Τι γίνεται με εκείνους που είναι ασθενείς και δεν μπορούν να εκτελέσουν τον κανόνα των; Αυτοί που δεν δέχονται τον διορισμένο κανόνα στην Ιερά εξομολόγηση και μάλιστα μετά από πολλές συμβουλές, παραμένουν στο πείσμα των, δεν μπορεί να δώσει την συγχώρηση των αμαρτιών, όπως λέγει όμως ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην διδασκαλία του για τον Πνευματικό. Όμως στους ασθενείς μπορεί να επιβάλει ελαφρότερο κανόνα, που απαιτεί σωματική άσκηση, όπως νηστεία, μετάνοιες, αγρυπνία, ελεημοσύνη την κατά δύναμη κ.λ.π. αλλά από τον πνευματικό κόπο δεν είναι απαλλαγμένοι, δηλ. από την Ιερά προσευχή και την παντοτινή ευχαριστία στον Θεό για τους πόνους που αισθάνονται. Όπως είπαμε, ο κανών των ασθενών μπορεί να αλλάξει και υποχρεούνται να προσεύχονται και να ευχαριστούν τον Θεό διότι με αυτά θα σωθούν. 094. Πόσες φορές το έτος πρέπει να εξομολογούνται οι λαϊκοί; Η εξομολόγηση δεν είναι καθορισμένη σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια κατά την διάρκεια του έτους. Μπορούμε να τρέξουμε στον Πνευματικό, όσες φορές αισθανόμεθα ανάγκη να ξαλαφρώσουμε την ψυχή μας από το φορτίο των αμαρτιών και να λάβουμε την παράκληση της Θείας Χάριτος και την ελπίδα της συγχωρήσεως. Όσο συχνότερα εξομολογούμαστε τόσο καλλίτερα είναι. Συνήθως όμως η Εξομολόγησης έχει συνδυασθεί με τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες. Η τετάρτη εντολή της Εκκλησίας διδάσκει να εξομολογούμαστε τέσσερις φορές τον χρόνο, στην περίοδο των τεσσάρων νηστειών. Οι πιο προχωρημένοι στην πνευματική ζωή, κάθε μήνα και οι άλλοι είθε να εξομολογούνται μία φορά τον χρόνο και συγκεκριμένα στην νηστεία του Πάσχα. 095. Ποιες είναι οι σπουδαιότερες προϋποθέσεις για να μεταλάβει κάποιος επαξίως του Σώματος και τον Αίματος του Κυρίου; Η ετοιμασία για την Θεία Κοινωνία είναι δύο ειδών: Σωματική και πνευματική. Αυτή αποτελείται γενικά από τα επόμενα μέρη: α. Εξομολόγησης (εξαγόρευση των αμαρτιών), άνευ της οποίας κανείς δεν μπορεί να κοινωνήσει, ούτε ακόμη κληρικός, μόνο τα παιδιά μέχρι των επτά ετών είναι απαλλαγμένα της εξομολογήσεως. β. Συμφιλίωσης με όλους τους ανθρώπους. Κανείς δεν μπορεί να κοινωνήσει όταν με κάποιον είναι ασυμφιλίωτος η έχει κακία, μίσος και σκέψεις εκδικήσεως. Ο Θεός, επειδή είναι αγάπη, δέχεται στα Άγια Δώρα μόνο αυτούς που συγχωρούν και ζουν με αγάπη. γ. Εγκράτεια από ηδονικά φαγητά και από οποιεσδήποτε φίλαυτες σωματικές ορέξεις. Οι σύζυγοι έχουν υποχρέωση να κρατούν πριν της Θείας Κοινωνίας το λιγότερο τρεις ήμερες τελεία σωματική αγνότητα και άλλες τρεις μετά την Θεία Κοινωνία. Οι πιστοί έχουν καθήκον να ζουν με αγνότητα, να νηστεύουν Τετάρτη και Παρασκευή και στις τέσσαρες μεγάλες νηστείες, όταν πρόκειται να κοινωνήσουν. Σε περίπτωση βαρείας ασθενείας, ο ιερεύς να κανονίζει λιγότερη νηστεία, αναλόγως της περιπτώσεως. Αυτοί που κοινωνούν στις μεγάλες νηστείες υποχρεούνται να νηστεύουν το λιγότερο τρεις μέχρι επτά ημέρες, πριν από την Θεία Κοινωνία. Οι χριστιανοί έχουν καθήκον να εγκρατεύονται, πριν μεταλάβουν τα Άγια, από ποτά, από το κάπνισμα, από διασκεδάσεις, από αστεία, από φθόνο, από κακολογίες κ.λ.π. δ. Προσευχή. Οι πιστοί πρέπει να προσεύχονται πριν από την μετάληψη της Αγίας Κοινωνίας με ιδιαίτερο πόθο. Να διαβάζουν τις κατάλληλες προσευχές από το Ωρολόγιο, το Ψαλτήρι και να λέγουν τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, να κάνουν όσες μετάνοιες μπορούν, ελεημοσύνη στους πτωχούς και αλλά αγαθά έργα. Ιδιαίτερα έχουν καθήκον να διαβάζουν: Τους Χαιρετισμούς του Χριστού, την παράκληση της Θεοτόκου, τον κανόνα της μετανοίας, τον κανόνα του φύλακος αγγέλου και τον κανόνα της Θείας Μεταλήψεως, ενώ το πρωί τις υπόλοιπες δώδεκα προσευχές που ακολουθούν. Μετά την μετάληψη των Θείων Δώρων, οι πιστοί πρέπει να διαβάζουν τις ευχές της ευχαριστίας. ε. Την εκτέλεση του επιβληθέντος κανόνος από τον Πνευματικό. Οι πιστοί δεν μπορούν να κοινωνήσουν χωρίς την άδεια του Πνευματικού των και χωρίς την εκτέλεση του διορισμένου κανόνος των, που επήραν στην εξομολόγηση, εκτός από λόγους ασθενείας η άλλες παρόμοιες δυσκολίες, που απαγορεύουν την μετάληψη των Θείων και σ’ οποιαδήποτε κατάσταση ήθελαν ευρέθη στενοχώριας. 096. Σε ποιες εξαιρετικές περιπτώσεις μπορούν να κοινωνήσουν οι πιστοί με κάποια συγκατάβαση; Όπως είπα σ’ αυτούς που απαγορεύεται για ένα διάστημα η Θεία Κοινωνία, μπορούν να κοινωνήσουν συγκαταβατικά μόνο σε περίπτωση θανάσιμου κινδύνου δηλ. δυστυχήματος, εργασίας, παραμονής σε νοσοκομείο για πολύ καιρό κ.λ.π. Παρόμοια, οι έγκυοι γυναίκες μπορούν να κοινωνήσουν μία φορά τον μήνα, οποιονδήποτε κανόνα και να έχουν, με τη προϋπόθεση μετά τον τοκετό των, να εκτελέσουν τον διορισμένο κανόνα από τον Πνευματικό των. Γίνεται αυτή η συγκατάβασης για τις έγκυες γυναίκες, διότι η Εκκλησία τις θεωρεί ότι ευρίσκονται σε κίνδυνο θανάτου. 097. Ποιοι μεταξύ των χριστιανών δεν μπορούν να κοινωνήσουν ούτε ακόμη και προ του θανάτου των; Δεν μπορούν να κοινωνήσουν ούτε ακόμη στο κρεβάτι του θανάτου οι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι όποιοι αρνούνται αυτά τα Θεία Δώρα, αυτοί που αρνήθηκαν τη πίστη, αυτοί που εγκατέλειψαν την Εκκλησία και προσχωρήσαν σε αιρέσεις, οι παράφρονες, δηλ. αυτοί που ψυχομαχούν και δεν έχουν προφθάσει πριν να εξομολογηθούν, οι δαιμονισμένοι, οι βλασφημούντες τον Θεό και τον πλησίον, ακόμη και στο κρεβάτι του θανάτου των και δεν μετανόησαν, οι απελπισμένοι, που πρόκειται να θέσουν μόνοι των τέρμα στην ζωή τους, όσοι είναι δούλοι μέχρι θανάτου στο πάθος της μέθης, των σαρκικών παθών, οι μισούντες τα Θεία και αυτοί που δεν θα συγχωρήσουν μέχρι θανάτου των τον πλησίον τους. 098. Τι άλλες συμβουλές μπορείτε να μας δώσετε για τον Πνευματικό και την πνευματικότητα; Κανένας Ιερεύς – Πνευματικός δεν μπορεί να λύση στην εξομολόγηση τον δεμένο από άλλον Πνευματικό, παρά μόνο, όταν αυτός που τον έδεσε πέθανε ή τον έδεσε αδίκως και λύθηκε από τον Επίσκοπο του. Άλλη διδασκαλία της Εκκλησίας λέγει τα έξης: «Ζήτησε να ευρείς ένα Πνευματικό καλόν, ενάρετο, να είναι σοφός στα λόγια και έμπειρος στα έργα, να επουλώνει καλά τις ψυχικές πληγές και να ξέρη να δίνη ιατρικά με διάκριση, όπως θα συνέβαινε, εάν είχε κάποιος μία σωματική πληγή». Διότι εμφανίσθηκαν πολλοί στις ήμερες μας, οι οποίοι, επειδή δεν γνώριζαν την ασθένεια, φόνευσαν πολλούς πνευματικά, λόγω αδιακρισίας τους, όπως λέγει και ο Χριστός ότι, όταν ένας τυφλός οδηγεί τυφλόν, θα πέσουν και οι δύο στον λάκκο. Όταν θα βρεις ένα καλόν Πνευματικό να μη πηγαίνεις πλέον σε άλλον, διότι, εάν εμπορεύεσαι την εξομολόγηση, δεν μπορείς να ωφεληθείς. Εάν εξομολογείσαι σ’ ένα Πνευματικό πολλές φορές και επειδή έπεσες στα ίδια αμαρτήματα ντρέπεσαι και πηγαίνεις σε άλλον για να ντροπιαστείς λιγότερο και να λάβεις ελαφρότερο κανόνα, τότε με αυτό το έργο παροργίζεις τον Θεό. Μερικοί χριστιανοί συνηθίζουν να ζητούν επιεικείς Πνευματικούς, οι οποίοι συγχωρούν χωρίς επιτίμιο και επί πλέον τους δίνουν την Θεία Κοινωνία. Μερικοί απ’ αυτούς χάθηκαν και έγιναν αφορμή να χαθούν και άλλοι, και η τιμωρία τους θα είναι αιωνία λέγει η Αγία Γραφή. Άλλοι επινοούν με πονηρία άλλους τρόπους εξομολογήσεως. Δηλ. πηγαίνουν σ’ ένα Πνευματικό και λέγουν μερικά αμαρτήματα, κατόπιν πηγαίνουν σε άλλον και λέγουν άλλα λίγα αμαρτήματα και έτσι νομίζουν μ’ αυτό τον τρόπο ότι οι αμαρτίες των δεν έχουν μεγάλη ενοχή. Άλλοι λέγουν γρήγορα τις αμαρτίες των για να μη τις προσέξει ούτε να εξετάσει με λεπτομέρεια ο Πνευματικός τόσο τις αιτίες όσο και τα επακόλουθα αυτών των αμαρτιών για να μπορέσει έτσι να τις θεραπεύσει. Άλλοι, και αυτοί είναι λιγότεροι, δεν θέλουν να τα εξομολογηθούν όλα και κρύβουν τα μεγαλύτερα. Όλα αυτά είναι δουλειές του διαβόλου, ο οποίος ζητά κάποιο μονοπάτι να οδηγήσει στην απώλεια τις ψυχές των αδυνάτων περί την πίστη ανθρώπων. Ο Πνευματικός δεν είναι παρά ένας μάρτυς ενώπιον του Θεού και ένα όργανο με το οποίον το Άγιον Πνεύμα εργάζεται μυστικά την συγχώρηση των αμαρτιών. Ο Πνευματικός ερμηνεύει και εφαρμόζει τον νόμο του Θεού για την θεραπεία των ανθρωπίνων ψυχών. Εάν ο Πνευματικός διαπιστώνει ότι κάποιος δεν είναι ειλικρινής, έχει καθήκον να τον απομακρύνει από την εξομολόγηση. Εάν δεν κάνη έτσι, τότε σημαίνει ότι ο Πνευματικός δεν υπηρετεί τον Θεό με πίστη, με καρδιά καθαρή και αφοσιωμένη. Η Μετάνοια είναι ένα από τα επτά μυστήρια με το οποίο εργάζεται το Άγιο Πνεύμα αοράτος στην ορατή διακονία του Πνευματικού. Όταν εξομολογείσαι μη χαμηλώνεις τα αυτιά σου στην φωνή του διαβόλου, ο οποίος σου ψιθυρίζει λέγοντας: Άραγε τι θα πει ο Πνευματικός όταν ακούσει αυτές τις αμαρτίες; Μερικές φορές ο διάβολος ψιθυρίζει στον πιστό, μέσω κακών και ιεροκατηγόρων ανθρώπων, ότι ο Πνευματικός θα πει σ’ άλλους τα αμαρτήματα, που άκουσε στην εξομολόγηση. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις να σκέπτεται ο καθένας μας τον πλούσιο εκείνον, ο όποιος ξομολογήθηκε τις αμαρτίες του στο μέσον της Εκκλησίας με δυνατή φωνή ενώπιον όλων και την στιγμή που τις έλεγε, άγγελος Κυρίου του έσβηνε τις αμαρτίες του μπροστά σε όλους, όπως λέγει όμως άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 4ο Λόγο του. Να γνωρίζει όμως καθένας και αυτό, ότι ο Πνευματικός δεν μπορεί να λύση αυτόν που δεν έλυσε ο Θεός και ούτε μπορεί να δέση αυτόν που δεν έδεσε τον εαυτό του με τις εντολές του Θεού. Λοιπόν, στα όσα είπαμε μέχρι εδώ, είναι φανερό ότι κανείς Πνευματικός, εκτός των ανωτέρω περιπτώσεων που σημειώσαμε, δεν μπορεί να αλλάξει ούτε τον επιβληθέντα κανόνα από άλλον Πνευματικό ούτε μπορεί να τον λύση άλλος, όσο καιρό ο Πνευματικός του ευρίσκεται στην ζωή. Ενώ, εάν κάποιος σκανδαλίζεται από κάποια αδυναμία του Πνευματικού του και δεν έχει πλέον ευλάβεια σ’ αυτόν, τότε, εάν έχει συγκεκριμένους λόγους, μπορεί να πάει σ’ άλλον Πνευματικό, αλλά μόνο με την ευλογία του πρώτου Πνευματικού του. Στο νέο Πνευματικό του έχει καθήκον να κάνει μία γενική εξομολόγηση από την παιδική του ηλικία, ώστε να μπορεί να τον γνωρίσει καλλίτερα και έτσι να κανονίζει την διόρθωση του με τα κατάλληλα μέσα. 099. Με ποιες προϋποθέσεις εξομολογούνται και κοινωνούν τα παιδιά, οι γέροντες και οι βαρεία άρρωστοι; Τα μικρά παιδιά μέχρι τα έξι – επτά χρόνια των, εάν είναι βαπτισμένα, κοινωνούν χωρίς εξομολόγηση, αναλόγως των περιστάσεων. Η εξομολόγηση τους αρχίζει από την ηλικία των επτά ετών. Οι γέροντες και οι ασθενείς είναι καλό να κοινωνούν κάθε τρεις εβδομάδες, εάν δεν έχουν κάποιο κώλυμα για την Θεία Κοινωνία. Εάν αμάρτησαν με θανάσιμο αμάρτημα, οι Άγιοι Πατέρες κανονίζουν να κοινωνούν μόνο στο κρεβάτι του θανάτου, εκτός και εάν μετανόησαν ειλικρινά. 100. Με πόσους τρόπους μπορούν να κοινωνήσουν οι πιστοί; Ποια είναι η ανώτερη κοινωνία με τον Χριστό; Οι πιστοί μπορούν να κοινωνήσουν με τον Χριστό με τέσσερις τρόπους: Πρώτον με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Δεύτερον κατά τρόπο πνευματικό με την ευχή του Ιησού, όταν γίνεται είτε με τον νου είτε με την καρδιά. Ο τρίτος τρόπος κοινωνίας γίνεται με την εργασία όλων των εντολών του Κυρίου. Αυτή την πνευματική κοινωνία με την εκτέλεση των αγαθών έργων μας φανέρωσε ο ίδιος ο Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός, όταν είπε: «Εάν τίς αγαπά με, τον λόγο μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αύτω ποιήσομεν» (Ιωάν. 14,23). Και πάλι λέγει: «Εάν αγαπάτε με, τας εμάς εντολάς τηρήσατε» και «εάν τας εντολάς μου τηρήσητε, μενείτε εν τη αγάπη μου» (Ίωάν.14,15 15,10). Επίσης ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέγει θαυμαστός ότι: «Η ομοιότης και ενότης μας με τον Θεό πραγματοποιείται μόνο με την εφαρμογή των θείων εντολών». Ο τέταρτος τρόπος κοινωνίας με τον Χριστό γίνεται με την ακρόαση του λόγου του Θεού, διότι «ο λόγος του Θεού έρχεται με την ακοή και διοχετεύεται στην καρδιά του ανθρώπου» (Κυριακοδρόμιο Νικηφόρου Θεοτόκη). 101. Πώς πρέπει να εξομολογούνται και να κοινωνούν οι μοναχοί, κατά τους Αγίους Πατέρας; Πόσο συχνά μπορούν να κοινωνούν οι μοναχοί, οι μεγαλόσχημοι μοναχοί και οι ασθενείς; Η Θεία Κοινωνία, επειδή είναι στενά συνδεδεμένη με την εξομολόγηση, ότι είπα μέχρι τώρα γι’ αυτά τα μυστήρια είναι έγκυρο και κατάλληλο και για μοναχούς. Οι μοναχοί και μεγαλόσχημοι μοναχοί έχουν καθήκον να κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου πιο συχνά από τους λαϊκούς, αλλά με την πρέπουσα προετοιμασία, βάσει των Ιερών Κανόνων και με την άδεια του Πνευματικού τους. Οι μοναχοί μπορούν να κοινωνούν περισσότερες από μία φορές , τον μήνα, ή όπως λέγει όμως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον 53ο λόγο του περί σίτου, στις δώδεκα Δεσποτικές εορτές: «Οι μεγαλόσχημοι μοναχοί, προπαντός οι γέροντες, μπορούν να κοινωνούν συχνότερα από μια φορά την εβδομάδα, κατά την μοναστική μας παράδοση». Αυτή μας διδάσκει και με τις συμβουλές του Ιερατικού, λέγοντας: «Οι ιερείς του λαού να διδάσκουν τους πιστούς των, ένα μέρος ανδρών και γυναικών να κοινωνούν, όταν θα συμπέσει τουλάχιστον Δεσποτική εορτή του έτους, εάν όχι τότε είθε να κοινωνούν στις τέσσερες μεγάλες νηστείες. Να προετοιμάζονται για την συμμετοχή των στο Ιερό Μυστήριο και έτσι με την αρμόζουσα προετοιμασία και πνευματική αναγέννηση τους να προσέρχονται σ’ αυτό. 102. Πώς πρέπει να ετοιμάζονται οι κληρικοί, ιερείς και διάκονοι για την Θεία Λειτουργία; Για όλα αυτά γράφει λεπτομερώς στις πνευματικές υποθήκες το βιβλίο Ιερατικό. Γενικά ο ενάρετος κληρικός, οφείλει να προσέχει τα εξής: Να εξομολογείται στον Πνευματικό του μία ήμερα πριν να λειτουργήσει, να έχει την ευλογία του Πνευματικού του για την τέλεση των θείων Μυστηρίων, να κρατεί αγνότητα (ο έγγαμος) τρεις ημέρες πριν και τρεις μετά την Θεία ιερουργία και Κοινωνία, να ειρηνεύει με τους ενορίτες του και με όλους τους ανθρώπους, να διαβάζει όλες τις ευχές της Θείας Μεταλήψεως, να τελεί τις παραμονές κάθε εορτής εσπερινό και όρθρο στην εκκλησία, να επιτελή οποιαδήποτε ακολουθία, ιδιαίτερα την Θεία Λειτουργία χωρίς βιασύνη και με περισσή ευλάβεια, να έχει μεριμνήσει για το πρόσφορο και το φυσικό κρασί για την τέλεση του μυστηρίου, να ετοιμάζει σχολαστικά πριν από μία εβδομάδα το κυριακάτικο ή εόρτιο κήρυγμα με το οποίον υποχρεούται να τρέφει πνευματικά τους ενορίτες του. 103. Ποιος είναι ο σκοπός και η σπουδαιότητα του κηρύγματος στην εκκλησία; Κάθε ιερεύς οφείλει να διδάσκει ευκαίρως ακαίρως τους πιστούς του, διότι «η πίστης εξ ακοής, η δε ακοή δια ρήματος Θεού»(Ρωμ.10,17). Έτσι λοιπόν, ο λαός με την στέρηση της γνώσεως του λόγου του Θεού χάνεται, ενώ ο Ιερεύς θα δώσει φοβερό λόγο στο μελλοντικό Δικαστήριο. Άκουσε τι λέγει ο Θεός με το στόμα, του προφήτου: «Ωμοιώθη ο λαός μου ως ουκ έχων γνώσιν ότι συ επίγνωσιν απώσω, καγώ απώσομαί σε του μη ιερατεύειν μοι• και επελάθου νόμον Θεού σου καγώ επιλήσομαι τέκνων σου». (Ωσηέ 4,6). Οι κατηχήσεις και τα κηρύγματα πρέπει γενικά να γίνονται με βάσει την Αγία Γραφή και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Να είναι καλά μελετημένα, αξιοπρόσεκτα και να αποτελούν βιώματα του ιερέως, για να μπορούν να πείθουν τους πιστούς. Το κήρυγμα να είναι ακόμη θερμό, παρηγορητικό, κατανοητό από όλους, διανθισμένο με κατάλληλες και ευκολομνημόνευτες ιστορίες της πρακτικής ζωής. Ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή έχουν μεγάλη σπουδαιότητα τα αντιαιρετικά κηρύγματα, δεδομένου ότι αυξήθηκαν πολύ οι αιρέσεις, για να γνωρίζει ο λαός την ορθόδοξο αληθινή πίστη και να μπορεί να προφυλάσσεται από τις παγίδες των αιρέσεων. 104. Με πόσους τρόπους είναι υποχρεωμένος να κηρύττει ο ιερεύς; Ο ιερεύς οφείλει να κηρύττει με τρεις τρόπους και συγκεκριμένα: Με τον λόγο, με την γραφίδα και με την ζωή του, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Με το στόμα έχει καθήκον να διδάσκει τους πιστούς τον λόγο του Κυρίου, τα δόγματα, τους κανόνες και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Με την γραφίδα του να γράφει αυτά που έμαθε από την Αγία Γραφή και από τους Αγίους Πατέρας. Ενώ με την ζωή του να κηρύττει το κατά δύναμη τα όσα διδάσκει, δίνοντας προσοχή στα λόγια του Κυρίου, που λέγει: «Ο ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.5,19) και «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσι τα καλά υμών έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ.5,16). 105. Μπορεί να σωθεί κάποιος χωρίς Πνευματικό και χωρίς εξομολόγηση; Όχι. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς την εξομολόγηση των αμαρτιών του και χωρίς την άδεια του Πνευματικού, κατά τον λόγο του Κυρίου που λέγει: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωάν. 20,23), και αλλού πάλι: «Όσα αν δέσητε επί της γης, εσται δεδεμένα εν τω ούρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης εσται λελυμένα εν τω ούρανώ» (Ματθ. 18,18). Επομένως πώς θα εισέλθει κάποιος στην βασιλεία των ουρανών χωρίς να έχει λυθεί επί της γης από τις αμαρτίες του; Και αυτή η δύναμης δόθηκε μόνο στους εκλεκτούς, δηλ. στους Αποστόλους, στους Επισκόπους και όχι στους λαϊκούς. Όλοι πρέπει να έχουμε τους Πνευματικούς μας και να εξομολογούμαστε τακτικά ακόμη και αυτά που μας φαίνονται ότι δεν είναι αμαρτίες. Ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει: «Εάν είπωμεν ότι αμαρτία ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ εστίν εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός εστί και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α’ Ίωάν. 1,8-9). Και ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης σημειώνει λέγοντας: «Όλοι πρέπει να μετανοούμε και οι λαϊκοί και οι μοναχοί και οι ιερείς και οι αρχιερείς. Όλοι να εξομολογούμαστε για να σωθούμε». Χωρίς εξομολόγηση, κανείς δεν μπορεί να σωθεί, επειδή όλοι σφάλλουμε πολύ (Ίακ. 3,2). Κάθε άνθρωπος κυοφορήθηκε και γεννήθηκε στην αμαρτία (Πράξ. 8,21 Ψαλμ. 50,6 Ματθ. 7,11). Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι «η αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ίακ. 1,15) και ότι κανείς ακάθαρτος δεν θα εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού. Λοιπόν, να έχουμε κατά νουν ότι η αμαρτία είναι πτώση από τον Νόμο του Θεού και είναι μισητή και βδελυκτή ενώπιον Του και ότι η οργή Του έρχεται εναντίον των κακών και αμαρτωλών, οι οποίοι πεθαίνουν ανεξομολόγητοι και χωρίς μετάνοια. Οι αμαρτωλοί, με την μετάνοια και εξομολόγηση, κατευνάζουν την οργή του Θεού και εξασφαλίζουν την σωτηρία της ψυχής των. 106. Ο Πνευματικός μπορεί να απαγόρευση σε κάποιον κληρικό να επιτελή τα ιερά μυστήρια; Τι πρέπει να κάνη σε μία τέτοια κατάσταση; Οι μεγαλύτερες αμαρτίες, που γίνονται από κληρικούς, όπως: η άρνηση της ορθοδόξου πίστεως, ο φόνος, η ακολασία, η βεβήλωση των θείων (Ιεροσυλία, ασέβεια κ.λ.π.), πρέπει να εξομολογούνται μόνο στον αρχιερέα, καθώς και άλλα αμαρτήματα βαρείας μορφής, τα οποία δεν αντιλαμβάνεται ο Πνευματικός, οποίος κάνει τα πάντα με την συμβουλή του αρχιερέως, διότι το έργο της πνευματικής πατρότητας ανήκει προπαντός στον αρχιερέα. Ο Πνευματικός δεν έχει δικαίωμα να διακόψει κάποιον διάκονο ή ιερέα από την τέλεση των ιερών ακολουθιών για οποιαδήποτε αμαρτία, αλλά πρέπει να τον στείλει στον Επίσκοπο της περιοχής ή στην Ιερά Σύνοδο, κατά τον κανονισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. 107. Ποια είναι η κανονική τάξις της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά τους Αγίους Πατέρας, περί της συχνής ή όχι Θείας Μεταλήψεως; Τι λέγουν οι Ιεροί Κανόνες και η χιλιετής παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού σ’ αύτη την περίπτωση; Η Εξομολόγηση, όπως είπαμε παραπάνω, δεν δεσμεύεται από όρους και συγκεκριμένες προθεσμίες κατά την διάρκεια του έτους. Μπορούμε να τρέξουμε στον Πνευματικό, όποτε αισθανόμεθα την ανάγκη να ελαφρώσουμε από το ψυχικό φορτίο των αμαρτιών μας και να λάβουμε την παράκληση της Θείας Χάριτος και την ελπίδα της συγχωρήσεως. Όσο συχνά εξομολογούμαστε, τόσο είναι καλλίτερα για εμάς. Συνήθως η Εξομολόγησης συνδυάζεται με τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες του έτους, οπότε κάθε χριστιανός μπορεί να κοινωνήσει με την άδεια του Πνευματικού του. Οι προχωρημένοι στην αγιότητα και ευλάβεια μπορούν να εξομολογούνται και να κοινωνούν κάθε μήνα και οι λιγότερο ευλαβείς τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, το Άγιο Πάσχα. Στο μοναστήρι η Εξομολόγηση γίνεται κατά την τάξη της μοναχικής ζωής, το συχνότερο μία φορά την εβδομάδα, ενώ η Θεία Κοινωνία προσφέρεται στους προετοιμασμένους πνευματικά μοναχούς, συνήθως κάθε μήνα ή στις 12 Δεσποτικές εορτές. Σε μερικά μοναστήρια οι γέροντες και ασθενείς μοναχοί, καθώς και οι μεγαλόσχημοι, μπορούν να κοινωνούν το συχνότερο μία φορά την εβδομάδα και το σπανιότερο κάθε τρεις εβδομάδες, κατά την παλαιά μοναχική παράδοση. 108. Τι γνώμη έχετε για τους κληρικούς εκείνους, που προσφέρουν χωρίς την πρέπουσα εξέταση την Θεία Κοινωνία στους πιστούς; Οι ιερείς που δίνουν την Θεία Κοινωνία στους πιστούς χωρίς την κατάλληλη πνευματική έρευνα και τάξη, έχουν καθήκον να διαβάζουν με προσοχή τις «υποθήκες» του Ιερατικού βιβλίου, που αναφέρεται στην σωματική και ψυχική προετοιμασία των πιστών για την Θεία Κοινωνία. Επίσης οφείλουν οι ιερείς να γνωρίζουν καλά τους Ιερούς Κανόνας και την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και στην ανάγκη να συμβουλεύονται τον Επίσκοπο της επαρχίας, τον οποίον οφείλουν να υπακούουν σ’ όλη των την ζωή. Οι ιερείς πρέπει να διαβάζουν και την σχετική διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου περί του τρόπου μεταλήψεως της Θείας Κοινωνίας. Ιδού τι λέγει στον 55ο Λόγο του, στο έργο του «Περί διανομής του σίτου». «Δεν είναι μικρή η ευθύνη σας, ω ιερείς, όταν γνωρίζετε σε κάποιον κάποια κακία και του επιτρέπετε να συμμετάσχει απ’ αυτή την Τράπεζα, διότι το Αίμα του Χριστού από το χέρι σας θα ζητηθεί. Είτε αυτός ήθελε είναι ηγεμών, είτε έπαρχος, είτε στεφανωμένος με διάδημα. Εάν ανάξιος προσέλθει στα Άγια, να τον απαγορεύσετε. Μεγαλύτερη εξουσία έχετε εσείς παρά εκείνος… διότι, αυτός που αμάρτησε και πλησίασε στα Άγια είναι χειρότερος και από τον δαιμονισμένο. Διότι ο δαιμονισμένος επειδή δαιμονίσθηκε δεν θα τιμωρηθεί, ενώ αυτός που πλησίασε ανάξιος, θα παραδοθεί στην αιώνια κόλαση. Γι` αυτό λοιπόν, όχι μόνο αυτόν να εμποδίσετε, αλλά όλους γενικά, όσους βλέπετε ότι προσέρχονται με αναξιότητα στο Μυστήριο. Κανένας να μη πάρει σαν τον Ιούδα για να μη πάθη τα όμοια μ’ αυτόν». Και πάλι λέγει: «Μη δώσετε σπαθί αντί τροφής. Και αν ακόμη έλθει κανείς από παραφροσύνη να κοινωνήσει, να τον εμποδίσετε. Να μη φοβηθείτε. Να φοβάσθε τον Θεό και όχι τον άνθρωπο. Και εάν εσείς δεν τολμάτε να τον απομακρύνετε τότε στείλτε τον σε μένα. Και δεν θα ανεχθώ να γίνει ποτέ αυτό. Καλλίτερα να χωρισθώ από την ψυχή μου παρά να δώσω το Δεσποτικό Αίμα στους αναξίους. Το αίμα μου προτιμώ όλο να χύσω παρά να δώσω το φοβερό Αίμα του Χριστού σ’ αυτούς που είναι ανάξιοι. Και όταν μετά από πολλή εξέταση, κρίνετε κάποιον ότι είναι ακατάκριτος, τότε εσείς δεν έχετε καμιά ευθύνη». Γι’ αυτό, ο Πνευματικός πρέπει να προσέχει πολύ στην εξομολόγηση, αφού καλά εξέταση τον πιστόν, ποιόν πρέπει να εμποδίσει και σε ποιόν να δώσει τα Άγια Μυστήρια επαξίως. Εάν κάποιος έχει μία ζωή ανήθικη και ζητά με απάτη να λάβει την Θεία Κοινωνία, παραδίνεται στον σατανά (Ιωάν. 13,27), όπως συνέβη με τον Ιούδα. Εάν κάποιος είναι στο κρεβάτι του θανάτου και δεν μπορεί πλέον να μιλήσει, τότε μπορεί να του δοθεί η Θεία Κοινωνία, κατά την ομολογία των συγγενών του, ότι ο ασθενής ήταν άνθρωπος πιστός, ότι εξομολογείτε τακτικά και επιθυμούσε τα Ιερά Μυστήρια. Και ο μεγαλύτερος αμαρτωλός εάν ευρίσκεται στο κρεβάτι του θανάτου και εξομολογείται κλαίγοντας με στεναγμούς, ομοιάζει με τον ληστή επί του σταυρού και μπορεί να κοινωνήσει. Ενώ, εάν κάποιος δεν θέλει να συμφιλιωθεί με τον πλησίον του ή αρνείται τα Άγια, ούτε στο κρεβάτι του θανάτου δεν πρέπει να κοινωνήσει. Σ’ ότι αφορά την προσφορά των Θείων Μυστηρίων στους λαϊκούς, κυρίως με την ευλογία του Πνευματικού, ιδού Τι λέγει ή Εκκλησιαστική τάξις: «Ό ιερεύς που θα δώσει τα Άγια Μυστήρια του Θεού στον άξιο αναγνώστη ή σε απλό άνθρωπο να τα μεταφέρει εδώ και εκεί σε οποιαδήποτε ανάγκη και όχι ο ίδιος ο ιερεύς με τον απαιτούμενο φόβο του Θεού, αυτός κανονίζεται να μετανοεί επί τρία χρόνια». Και πάλι: «Ό ιερεύς που θα κοινωνήσει οποιονδήποτε άνθρωπο μικρόν ή μεγάλο, νέο ή γέροντα, χωρίς να λάβει είδηση γι’ αυτόν από τον Πνευματικό του, ότι είναι άξιος των Μυστηρίων ή όχι, αυτός ο Ιερεύς να απομακρύνεται της ιεροσύνης δηλ. να μετανοεί επί πέντε χρόνια. Ενώ, εάν κοινωνήσει κάποιον έστω μικρόν στην ηλικία που προσήλθε με ασέβεια, κανονίζεται επτά χρόνια να μετανοεί». «Δεν επιτρέπεται να δίνη τα Ιερά Μυστήρια στο σπίτι, ιδιαίτερα στην οικογένεια, να τα παίρνει μαζί του και επί πολύ διάστημα να αμελή για την συντήρηση των, αλλά μόνο στην εκκλησία, επί της Αγίας Τραπέζης να διατηρούνται τα Άγια, ώστε και οι πιστοί, όταν περνούν από δίπλα να προσκυνούν τον Χριστό. Σε στιγμές ανάγκης, κατατρεγμού, φωτιάς, σεισμού ή, όταν χρειάζεται να κοινωνήσει κάποιος ασθενής στο σπίτι, τότε ο Ιερεύς μπορεί να παίρνει μαζί του τα Άγια με μεγάλη ευλάβεια και τιμή, ωσάν να πηγαίνει με αυτά στην Μεγάλη Είσοδο (με το φως αναμμένο μπροστά του), χωρίς να ζητά κανένα ανθρώπινο κέρδος. (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης). Δεν πρέπει να γίνεται Λειτουργία στα ιδιαίτερα σπίτια των Επισκόπων ή Ιερέων (58ος κανών Λαοδίκεια). Η Στ’ Οικουμενική Σύνοδος καταδικάζει τους κληρικούς που ιερουργούν και βαπτίζουν στα παρεκκλήσια που ευρίσκονται στα ιδιαίτερα σπίτια των, χωρίς την άδεια του Επισκόπου και χωρίς να αποφασίζουν οι Πνευματικοί αυτό. Διότι, όταν η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία διετύπωσε τον λόγο της αληθείας και φύλαξε την αλήθεια και την περί ηθικής ζωής διδασκαλία, κατόπιν είναι μισητό και ασεβές οι παρήκοοι και αναρχικοί κληρικοί, αφού εισέλθουν στα σπίτια, να τελούν εκεί τα μυστήρια, καταπατώντας έτσι την καλή τάξη και να προκαλούν πολλή ταραχή και σκάνδαλα. Γι’ αυτό η παρούσα σύνοδος, σύμφωνα με τον 31ον κανόνα της Στ’ Οικουμ. συνόδου, θέσπισε να παραιτούνται της ιεροσύνης, όσοι λειτουργούν στα παρεκκλήσια που ευρίσκονται στα σπίτια τους, αφού τούτο αποφασίσει ο οικείος Επίσκοπος. Ενώ, όσοι απ’ αυτούς εισχωρήσουν σε σπίτια και τολμήσουν να λειτουργήσουν χωρίς την άδεια του Επισκόπου, να καθαιρούνται και οι λαϊκοί που συμμετέχουν σ’ αυτές να αφορίζονται. 109. Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ότι είναι πολύ δύσκολο να σωθούν οι αρχιερείς, ιερείς και Πνευματικοί, γενικά οι κληρικοί. Τι μπορείτε να μας πείτε γι’ αυτή την γνώμη των Πατέρων; Οι Άγιοι και Θείοι Πατέρες λέγουν πράγματι με δυσκολία θα σωθούν οι ιερείς, Πνευματικοί και όλοι οι ποιμένες των ψυχών. Έχοντας υπ’ όψιν ότι τα ποιμαντικά καθήκοντα είναι πολλά και βαρεία ενώπιον τους, ενώπιον των οικογενειών εκ των οποίων προέρχονται, ενώπιον των συλλειτουργών των καθώς και ενώπιον του εμπιστευμένου σ’ αυτούς πιστού λαού, που έχουν καθήκον να το οδηγήσουν στην σωτηρία. Διότι πολλοί ποιμένες εξαπατώνται από την φιλαργυρία, η οποία είναι η ρίζα πάντων των κακών (Α’ Τιμ.6,10) από την οποία σκανδαλίζονται οι πιστοί και αδικούνται οι συνεργάτες των, ιερείς, διάκονοι, ψάλτες κ.λ.π. Όλα τα έσοδα της εκκλησίας είναι μία ιδιοκτησία του Θεού και ο ιερεύς δεν είναι παρά ένας οικονόμος των και είναι υποχρεωμένος να τα διαμοιράζει με δικαιοσύνη στους έχοντας ανάγκη. Όποιος αποδεικνύεται άδικος στους συνεργάτες του, τιμωρείται με αργία από τα ιερατικά του καθήκοντα και εάν δεν διορθώνεται, καθαιρείται διότι θεωρείται ότι φόνευσε τον αδελφό του (Αποστολικοί Διαταγές 49). Τι μπορώ να ειπώ εγώ περισσότερο όσον άφορα αυτά; Κάθε Πνευματικός ιερεύς και ποιμήν των ψυχών γνωρίζει καλλίτερα από μένα Τι έχει να πράξη. Λοιπόν, ο Θεός να τον βοηθεί να εκπληρώνει τα καθήκοντά του ενώπιον του Χριστού, της οικογενείας του, απέναντι του εαυτού του, της κοινωνίας στην οποία ζει και ιδιαίτερα ενώπιον των εμπιστευμένων για σωτηρία ψυχών, ώστε να αποκτήσουν, όσο το δυνατόν περισσότεροι την Βασιλεία του Θεού. 110. Τι πρέπει να κάνουν οι Πνευματικοί ποιμένες για ν’ αποκτήσουν την Βασιλεία του Θεού; Τρεις είναι οι κεφαλαιώδεις εργασίες για την σωτηρία των ψυχών μας. Η σωστή πίστης στον Θεό, τα καλά έργα και η ταπείνωση. Δηλαδή, όταν θα κάνουμε όλες τις εντολές του Θεού να λέμε στην καρδιά μας «ότι αχρείοι δούλοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 111. Πως πρέπει να ετοιμάζονται οι νέοι για τον γάμο; Η καλλίτερη προετοιμασία των νέων για την ζωή και τον γάμο είναι η προσκόλληση τους στον φόβο και την προετοιμασία του Θεού, καθώς μας διδάσκει το εκλεκτό δοχείο και στόμα του Χριστού, ο Απόστολος Παύλος. Κατ’ αρχήν να ζητούν οι νέοι να γνωρίσουν την ακριβή διδασκαλία της ορθοδόξου πίστεως. Να μάθουν απέξω το Σύμβολο της Πίστεως και άλλες αναγκαίες προσευχές. Να έχουν καλούς Πνευματικούς, να διαβάζουν την Αγία Γραφή και προπαντός την Καινή Διαθήκη, την ορθόδοξο κατήχηση και άλλα ψυχωφελή βιβλία. Επίσης, υποχρεούνται να ζουν με παρθενία μέχρι του θρησκευτικού γάμου των και ανάλογα με τις δυνάμεις των να εκτελούν όλα τα καλά έργα, κυρίως την προσευχή, την τακτική φοίτηση στην Εκκλησία, την νηστεία, την ελεημοσύνη, την καθαρή ζωή, την υπακοή στους γονείς και την εξομολόγηση ιδιαίτερα κατά τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες του έτους. Ιδού πώς πρέπει να ετοιμαστεί κάθε νέος για να βάδιση σωστά στην ζωή του και στον γάμο. Να έχουμε κατά νουν ότι ο γάμος είναι το παλαιότερο Μυστήριο της Εκκλησίας, πού θεμελιώθηκε από τον Θεό για την ζωή των πρωτοπλάστων στον παράδεισο. Αυτό είναι το θεμέλιο της οικογενείας και ολοκλήρου του κόσμου. Η δύναμη της οικογενείας εξαρτάται από την δύναμη της πίστεως και την θρησκευτική διάπλαση των νέων πού παντρεύονται. Αυτοί πρέπει να ετοιμασθούν για την οικογενειακή ζωή από την παιδική των ακόμη ηλικία. Ο ιερεύς, ο νονός τους και οι γονείς παίζουν στην ζωή των νέων τον μεγαλύτερο ρόλο και έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη. 112. Ποιοι είναι οι κυριότεροι κανόνες του ορθόδοξου χριστιανικού γάμου; Οι κανόνες τους οποίους υποχρεούνται να εφαρμόσουν οι νέοι στον ορθόδοξο χριστιανικό γάμο των είναι οι επόμενοι 11 τον αριθμό και συγκεκριμένα: Οι δύο νέοι που θα στεφανωθούν να μην έχουν μεταξύ των καμιά σωματική η πνευματική συγγένεια, δηλ. από το Άγιο Βάπτισμα. Το στεφάνωμα μεταξύ συγγενών απαγορεύεται εντελώς από τους Αγίους Κανόνες της Ορθόδοξου Εκκλησίας. Οι γονείς των δύο νέων πρέπει να θέλουν και να ενώσουν δια του γάμου τα παιδιά των, διότι ο γάμος που γίνεται χωρίς την θέληση των γονέων, κανονίζεται από τον Μέγα Βασίλειο, όσο και η πορνεία, δηλ. τρία χρόνια αποχή από την Θεία Κοινωνία μέχρις ότου γίνει συμφιλίωση των δύο νέων με τους γονείς τους. Οι δύο νέοι πρέπει να θέλουν να στεφανωθούν μεταξύ των, διότι εάν παντρευτούν χωρίς την θέληση τους, με την παρακίνηση τους γονέων των, αυτός ο γάμος δεν μπορεί να γίνει δεκτός. Η μνηστεία των δύο νέων να γίνεται με ιερέα, κατά την τάξη της Εκκλησίας, με την πρέπουσα διάταξη των κανόνων. Οι μνηστευμένοι νέοι υποχρεούνται να ζουν κοντά στους γονείς των μέχρι του θρησκευτικού γάμου των και να φυλάττουν με ευλάβεια την παρθενία τους, διότι, εάν πριν αμαρτήσουν, κανονίζονται από την Εκκλησία, ως πόρνοι και τιμωρούνται με αποχή από την Θεία Κοινωνία επί επτά χρόνια, όπως λέγουν οι Ιεροί Κανόνες. Πριν από μία η δύο εβδομάδες από τον θρησκευτικό γάμο οι δύο νέοι έχουν καθήκον να εξομολογηθούν στον Πνευματικό τους η στον ιερέα του χωρίου ή της ενορίας, όλα τα αμαρτήματα τους από την παιδική των ηλικία με νηστεία και προσευχή και εάν έχουν αδεία να ετοιμασθούν για την Θεία Κοινωνία. Ο θρησκευτικός γάμος πρέπει, κατά παράδοση, να γίνεται την Κυριακή το πρωί, πριν από την Θεία Λειτουργία, οι ανάδοχοι των μελλονύμφων να είναι καλοί χριστιανοί και ικανοί να διδάξουν και οδηγήσουν στην καλή οδό τα πνευματικά των παιδιά. Κατά το μυστήριο του γάμου οι δύο νέοι να στέκονται με τα στέφανα στο κεφάλι των στο μέσον της εκκλησίας, περικυκλωμένοι από τους πιστούς μέχρι το τέλος της ακολουθίας του μυστηρίου, ενώ ο Ιερεύς αρχίζει την Θεία Λειτουργία και προσεύχεται μαζί με όλους τους παρόντες για τους νεόνυμφους. Το “Πιστεύω” και το “Πάτερ ημών” υποχρεούνται να το λέγουν οι νεόνυμφοι. Όταν ο Ιερεύς λέγει: “Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε”, τότε οι δύο νέοι πλησιάζουν στο Άγιο Ποτήριο και λαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, εάν έχουν την άδεια από τον Πνευματικό τους. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας οι δύο νεόνυμφοι κατευθύνονται στο σπίτι των με τα στέφανα στα κεφάλια των, οι ιερείς, οι ψάλτε και όλος ο προσκεκλημένος λαός, όπου κάθονται στην τράπεζα, τρώγουν και ευθυμούν με σοβαρότητα και χωρίς ευτραπελίες, προς δόξα του Θεού, όπως γίνεται συνήθως στους χριστιανούς. Εάν οι δύο νεόνυμφοι κοινώνησαν, πρέπει να παραμείνουν αγνοί μέχρι το βράδυ της επομένης ημέρας, προς τιμήν των Άχραντων Μυστηρίων. Αύτη είναι η κανονική τάξις αυτών που παντρεύονται, κατά την τάξη των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξου Εκκλησίας μας, την οποίαν, αλίμονο! οι περισσότεροι χριστιανοί την καταπάτησαν στις ημέρες μας προς τιμωρία των, λόγω των αμαρτιών μας. (Βλέπε Η Χρηστοήθεια κεφ. 26, του οσίου Νικόδημου του Αγιορείτου). Αυτοί που εφαρμόζουν αυτούς τους χριστιανικούς περί γάμου κανόνας, λαμβάνουν την ευλογία του Θεού και διάγουν ήσυχη ζωή στην οικογένεια των προοδεύοντες σε όλα. Ενώ αυτοί που καταπατούν αυτή την τάξη περνούν την ζωή των με πολλούς πειρασμούς, με αρρώστιες και παντός είδους στενοχώριες. Μεγάλη αμαρτία κάνουν οι χριστιανοί σήμερα, που στεφανώνονται το Σάββατο το βράδυ και κάνουν διασκέδαση μέχρι και την άλλη ημέρα της αγίας Κυριακής με πιοτά, με καυγάδες και με κάθε είδους σκάνδαλα και πειρασμούς. Μάλιστα, πολλοί κάνουν γάμο με σκοπό το κέρδος δηλ. ν’ αποκτήσουν δώρα και μεγάλα χρηματικά ποσά, μεταβάλλοντες την ακολουθία του γάμου σε κόλαση, σε ευκαιρία ασωτίας, σκανδάλων και απώλειας των ιερών ψυχών των και όλα αυτά προς τιμωρία και αιωνία καταδίκη τους. Μια άλλη μεγάλη αμαρτία κάνουν οι νέοι, όταν στεφανώνονται στην εκκλησία για τα μάτια του κόσμου και όχι για την τεκνογονία, αλλά για την σωματική απόλαυση και κάνουν τον γάμο τους με διασκεδάσεις, σε περίοδο μεγάλων νηστειών, όπου απαγορεύεται η τέλεση γάμων. 113. Ποιοι είναι οι συγγενικοί βαθμοί που εμποδίζουν την τέλεση τον γάμου; Οι συγγενικοί βαθμοί ή οι συγγένειες είναι τεσσάρων ειδών: Α’ 1. Η συγγένεια εξ αίματος (αιμομιξία): Στην κατ’ ευθείαν γραμμή, όσοι εμποδίζονται από το γάμο οριστικά. Η αιμομιξία στην κατ’ ευθείαν γραμμή διαιρείται σε δύο μέρη: α) Στην ανιούσα κατ’ ευθείαν γραμμή, δηλ. πατέρας – γιαγιά – προγιαγιά κλπ. β) Στην κατιούσα γραμμή, δηλ. πατέρας – γιος – εγγονός – δισέγγονος κλπ. 2. Η εκ πλαγίου συγγένεια εξ αίματος, ή οποία απαγορεύεται για τον γάμο μέχρι εβδόμου βαθμού, κατά πλάτος. Τα αδέλφια από μία μητέρα ανήκουν στον δεύτερο βαθμό συγγενείας· οι πρώτοι εξάδελφοι είναι τετάρτου βαθμού, τα δεύτερα εξαδέλφια έκτου βαθμού και δεν μπορούν να παντρευτούν μεταξύ τους. Τα τρίτα εξαδέλφια είναι ογδόου βαθμού και αυτά επιτρέπεται να παντρευτούν μεταξύ τους. Τα αδέλφια και εξαδέλφια από πατριό ή μητρυιά δεν μπορούν να παντρευτούν μεταξύ των μέχρι επίσης του εβδόμου βαθμού κατά πλάτος. Αν συνέβη κάτι απροσδόκητο ζητείται ή συμβουλή και η λύση του παρανόμου γάμου από τον Επίσκοπο της περιοχής. Β’ Συγγένεια εξ αγχιστείας (με συμπεθεριό). Μέλη δύο οικογενειών όταν συμπεθεριάζουν δεν μπορούν να τελέσουν γάμο μέχρι του πέμπτου βαθμού, κατά βάθος. Μέλη από τρία γένη οικογενειών δεν μπορούν να τελέσουν γάμο μέχρι του τρίτου βαθμού, κατά βάθος, όπως λέγει ή πατριαρχική σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του έτους 997. Γ’ Πνευματική συγγένεια από βάπτισμα και στεφάνωμα, μεταξύ αναδόχου, αναδεκτού και των συγγενών των. Ο γάμος από πνευματική συγγένεια απαγορεύεται μέχρι του τρίτου βαθμού, κατά βάθος. Δεν μπορεί να παντρευτεί ο ανάδοχος με την αναδεκτή, με την μητέρα και με την κόρη της αναδεκτής. Δεν μπορεί να νυμφευθεί ο αναδεκτός με την κόρη του αναδόχου και ο γιος του αναδόχου με την κόρη της αναδεκτής. Δ’ Συγγένεια εξ υιοθεσίας (Υιοθεσία). Απαγορεύεται σ’ αυτήν ο γάμος μέχρι του τρίτου βαθμού. Σ’ όλες τις περιπτώσεις οι δύο νέοι, μαζί με τους γονείς των, έχουν καθήκον να συμβουλεύονται τον ιερέα και να τον ακούουν σε όλα, κατά την καθιερωμένη τάξη από τους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας, η οποία διαφυλάχθηκε με ευλάβεια από τους προγενεστέρους μας. 114. Σε περίπτωση εξαιρετικά δύσκολη μπορεί ο ιερεύς μόνος του να αποφασίσει και να λύση το στεφάνωμα δύο συγγενών; Σε περίπτωση εξαιρετικά ειδική οι μνηστευθέντες πρέπει να υπάγουν και να συμβουλευθούν τον οικείο Επίσκοπο, ο οποίος μπορεί να ακυρώσει την μνηστεία ή να κάνη την πρέπουσα λύση του στεφανώματος και να επιβάλει ένα συγκεκριμένο κανόνα μετανοίας. Όταν οι δύο νέοι έχουν κοντινή συγγένεια, πρώτα εξαδέλφια, ετεροθαλή αδέλφια, γυναικαδέλφια κ.λ.π. τότε ούτε ο Επίσκοπος δεν έχει άδεια να λύση ένα τέτοιο παράνομο γάμο, τον οποίον απαγόρευσαν και κανόνισαν οι Άγιοι Πατέρες. Ενώ, εάν κάποιος ιερεύς επιτέλεση ένα τέτοιο γάμο, χωρίς την γνώση του Επισκόπου, να καθαιρείται. Συνήθως, οι βαθμοί συγγενείας στον έγγαμο βίο, ιδιαίτερα όταν γίνονται από συνοικέσιο, από πνευματική συγγένεια και από υιοθεσία, γεννούν προβλήματα στους ιερείς και στην Εκκλησία, και πολλές φορές οι νέοι παντρεύονται ενώ είναι συγγενείς, είτε από άγνοια, είτε από απληστία της περιουσίας, είτε από ανυπακοή και απιστία, εξ αιτίας των οποίων έχουν πολλούς πειρασμούς στην ζωή τους. 115. Τι πρέπει να κάνουν αυτοί πού νυμφεύθηκαν αντικανονικά με κοντινή συγγένεια; Όποιος γάμος τελείται, στον οποίον υπάρχει πνευματική ή εξ αίματος συγγένεια, η Εκκλησία του Χριστού δεν τον αναγνωρίζει, αλλά τον διαλύει και τον επιτιμά, αναλόγως της περιπτώσεως, με αποχή από την Θεία Κοινωνία και εξομολόγηση επί τρία μέχρι δέκα χρόνια και άλλοτε μέχρι 15, διότι γίνεται αιμομιξία, καταπατείται ο θείος νόμος και γίνεται σκάνδαλο στον λαό. 116. Η Ορθόδοξος Εκκλησία επιτρέπει τους μικτούς γάμους μεταξύ ορθοδόξων και καθολικών, αρμενίων, αιρετικών (σχισματικών), εβραίων και απίστων; Όσον άφορα αυτή την ερώτηση, άκουσε Τι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες: “Δεν συγχωρείται στον ορθόδοξο άνδρα ή την γυναίκα να πάρει στον γάμο σύζυγο αιρετικό. Εάν κάποιος κάνη κάτι τέτοιο, ο γάμος να ακυρώνεται και να λύνεται, ως παράνομος, διότι δεν πρέπει να ενωθούν αυτά πού δεν ενώνονται ποτέ, ούτε να συμβιώσουν το πρόβατο με τον λύκο, ούτε οι αμαρτωλοί να συμμετάσχουν με τον Χριστό. Αυτοί, πού θα καταπατήσουν αυτές τις αποφάσεις, να αφορίζονται. Επί πλέον, εάν δύο σύζυγοι, πριν να γίνουν χριστιανοί, παντρεύτηκαν και ο ένας απ’ αυτούς κατόπιν έγινε χριστιανός, ενώ ο άλλος παρέμεινε στην απιστία και επιθυμεί να ζήση μακριά από την πιστή σύζυγο του ή το αντίστροφο η πιστή σύζυγος με τον άπιστο σύζυγο, όπως λέγει ο Απόστολος, να μη χωρίζονται, διότι ο άπιστος σύζυγος αγιάζεται από την πιστή γυναίκα του και το αντίθετο, η άπιστη σύζυγος αγιάζεται από τον πιστόν άνδρα της (Α’ Κορ.7,14). Και πάλι: “Δεν πρέπει να τελείται γάμος με σύζυγο πού ανήκει σε οποιοδήποτε είδος αιρέσεως ή να δίνη τα παιδιά του η τις κόρες του στον αιρετικό σύζυγο. Αλλά μόνο εάν υποσχεθεί ότι θα γίνει χριστιανός” (Λαοδίκειας Καν. 31). Ένας άλλος εκκλησιαστικός κανόνας λέγει: “Όποιος θα νυμφεύσει αγόρια ή κορίτσια με νέους άλλης πίστεως, να μετανοεί επί πέντε χρόνια και οι ιερείς που θα τελέσουν τον γάμο να μετανοούν επί τρία χρόνια, απέχοντες από τα Ιερατικά των καθήκοντα”. 117. Ο γάμος μεταξύ δύο νέων, χωρίς την άδεια των γονέων, είναι έγκυρος; Ο γάμος των νέων χωρίς την συγκατάθεση των γονέων των δεν είναι έγκυρος, διότι είναι πορνεία και δεν γίνεται ένωση κατά Θεόν. Ιδού τι λέγει ο Μέγας Βασίλειος στον 38ο κανόνα του: “Ή νέα, η οποία συζεί με άνδρα χωρίς την άδεια των γονέων τους, πορνεύουν. Αφού τους ενημερώσουν οι γονείς δεν θα βιασθούν να τους χωρίσουν, παρά μετά από ένα επιτίμιο τριών ετών”. Στον 40ο κανόνα λέγει πάλι ο ίδιος ο Άγιος: “Νέα, η οποία χωρίς την άδεια του κηδεμόνας ή πατρός της συζεί μ’ ένα άνδρα, πορνεύει. Ενώ ο γάμος πού τελεστεί κατόπιν με κοινή συμφωνία, είναι έγκυρος. Συνεπώς, η πρώτη περίπτωσης είναι πορνεία ενώ η δεύτερη με γάμο δεν είναι”. Το ίδιο πράγμα λέγει ο Μέγας Βασίλειος και στον 42ο κανόνα: “Ό γάμος, που έγινε χωρίς την άδεια των γονέων ή των κηδεμόνων, είναι πορνεία. Εάν ο πατέρας ή ο κηδεμόνας είναι στην ζωή οι παντρεμένοι νέοι είναι στην ενοχή της πορνείας, μέχρις ότου θα τους εγκρίνουν τον γάμο, διότι μόνο με την έγκριση των, εγκρίνεται ο γάμος. 118. Πόσους γάμους επιτρέπει η Εκκλησία; Η Ορθόδοξος Εκκλησία επιτρέπει το πολύ τρεις γάμους, αλλά υπό ορισμένους όρους. Ο Μέγας Βασίλειος στον 87ον κανόνα του λέγει για τον δεύτερο γάμο: “Ο δεύτερος γάμος επιτρέπεται στην Εκκλησία μόνο σ’ αυτούς πού παρέμειναν χήροι από την νεότητα των, λόγω αποβιώσεις του άλλου συζύγου των και δεν απόκτησαν παιδιά”. Ενώ ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει στους χήρους την αγνεία, αλλά όποιος δεν μπορεί καλλίτερα να παντρεύεται παρά να εκπειράζεται (Α’ Κορ. 7,39). Ο άγιος Νικηφόρος στον 2ον κανόνα του Μ. Βασιλείου λέγει ότι: “Ο δίγαμος δεν ευλογείται με στέφανα, αλλά επιτιμάτε δύο χρόνια αποχής από την Θ. Κοινωνία και ο τρίγαμος επί τρία χρόνια”. Εάν αυτοί πού παντρεύτηκαν για δεύτερη φορά είναι γέροντες, παροργίζουν τον Θεό και κανονίζονται σε μετάνοια επί τρία χρόνια με 24 μετάνοιες την ήμερα. Αυτός πού νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά δεν μπορεί να χειροτονηθεί. (Απόστολο. κανόνας 17). Η ακολουθία της δευτέρας στέψεως να γίνεται απλά χωρίς μεγαλοπρέπεια και ο Ιερεύς έχει την άδεια να συμμετάσχει στην τράπεζα των (7ος Νεοκαισάρειας). Ο Ιερεύς εάν παραμείνει χήρος δεν επιτρέπεται να νυμφευθεί για δεύτερη φορά. Εάν μολαταύτα τολμήσει να παντρευτεί χάνει την ιεροσύνη του και δεν έχει άδεια να επιτελή πλέον καμία ιερατική ιεροτελεστία. (6ος του Μεγ. Βασιλείου). Τον τρίτο γάμο επιτρέπει η Εκκλησία μόνο σε μεγάλη ανάγκη, κυρίως σ’ αυτούς πού δεν απόκτησαν παιδιά μέχρι της ηλικίας των 40 ετών. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι “Στους τρίγαμους να επιβάλλεται αποχή από την Θεία Κοινωνία επί πέντε χρόνια, χωρίς όμως να εμποδίζονται εξ ολοκλήρου από την Εκκλησία…”. (4ος Κανόνας). Ο πρώτος γάμος είναι νόμος ο δεύτερος συγχωρείται, ενώ ο τρίτος είναι καταπάτηση του νόμου. Ο τέταρτος γάμος απαγορεύεται τελείως από την Εκκλησία. Ο ένοχος αφορίζεται και στερείται πάσης εκκλησιαστικής ιεροτελεστίας, μέχρις ότου χωρίσει από το άλλο πρόσωπο και μετανοήσει επί οκτώ χρόνια. “Εάν μία γυναίκα ή ένας άνδρας πεθάνουν και ο άλλος σύζυγος επιμένει να παντρευτεί πάλι, δεν αμαρτάνει…. Άλλα εάν παραμείνει χήρος (χήρα) μέχρι θανάτου, θα απόλαυση περισσότερη δόξα από τον Θεό” (Κανόνας του αγίου Γερμανού). Και ο άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος, στο βιβλίο του “Απολογία”, λέγει για τον δεύτερο γάμο: “Κατά τον Διδάσκαλο μας, αυτοί που παντρεύτηκαν δεύτερη φορά με τους ανθρωπίνους νόμους αμαρτάνουν, όπως αυτοί πού πεθύμησαν με την καρδιά των γυναίκα. Διότι είναι πόρνος όχι μόνο εκείνος πού πορνεύει με έργα, αλλά και εκείνος πού επιθυμεί να πορνεύσει, διότι όχι μόνο τα έργα αλλά και οι λογισμοί είναι ορατοί στον Θεό…”. Ενώ γι’ αυτούς πού κάνουν περισσότερους γάμους, οι Άγιοι πατέρες τους ονομάζουν πολύγαμους. Οπότε μετά τον δεύτερο γάμο δεν υφίσταται πλέον γάμος, αλλά πολυγαμία. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος στην Σαμαρείτιδα, η οποία είχε αμαρτήσει με πέντε άνδρες, ότι: “Και νυν ον έχεις ουκ εστί σου ανήρ” (Ίωάν.4,18). Αυτοί πού πέρασαν τον δεύτερο γάμο δεν αξίζει πλέον να ονομάζονται άνδρες και γυναίκες, λέγει ο Μέγας Βασίλειος στον 4ον κανόνα του. Επίσης λέγει ο ίδιος για τον τρίτο γάμο: “Οι Άγιοι Πατέρες επέτρεψαν εν σιωπή τον τρίτο γάμο (πολυγαμία) και τον θεώρησαν σαν μία κτηνώδη επιθυμία και ξένη προς το ύψος του χριστιανού ανθρώπου. Σε εμάς φαίνεται ότι αυτή η αμαρτία είναι μεγαλύτερη από την πορνεία….” (80ος κανών). 119. Ποιος είναι ο ευαγγελικός σκοπός του χριστιανικού γάμου; Ο πρώτος σκοπός του χριστιανικού γάμου, κατά την διδασκαλία της Ορθόδοξου Εκκλησίας, είναι: Η απόκτησης τέκνων για τον πολλαπλασιασμό του ανθρωπίνου γένους, η βοήθεια των συζύγων μεταξύ τους για την διευκόλυνση της ζωής, η σωματική χαλιναγώγηση, η αποφυγή της διαφθοράς και ανηθικότητας στον κόσμο. Και όλα αυτά για την δόξα του Θεού. 120. Τι αμάρτημα διαπράττουν αυτοί που ζουν στην παλλακεία και έχουν παιδιά; Τι πρέπει να κάνουν αυτοί για να σωθούν; Με τον όρο παλλακεία εννοούμε την ζωή ενός ανδρός με μία γυναίκα χωρίς να έχουν ενωθεί με θρησκευτικό γάμο, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες και τους εκκλησιαστικούς νόμους. Αυτή η ζωή ταιριάζει στα ζώα, ενώ ο άνθρωπος έχει επί πλέον ανώτερες πνευματικές ανάγκες και καθήκοντα και έτσι έχει ανάγκη από την ευλογία του Θεού. Ο πολιτικός γάμος κάθε άλλο παρά θρησκευτικός γάμος είναι και ουδέποτε είναι δυνατόν να αντικαταστήσει τον θρησκευτικό. Αυτός πού ζει στην παλλακεία, ζει στην ακολασία. Γι’ αυτό, αυτούς που είναι αστεφάνωτοι, δεν τους μνημονεύουν οι ιερείς στο Ιερό Βήμα και δεν λαμβάνουν τα δώρα τους, διότι η Εκκλησία τους αφορίζει, δηλ. τους απαγορεύει την Θεία Μετάληψη, ως ξένους προς τον νόμο του Θεού. Οι παλλακοί εκτός από την αμαρτία των αύτη, σκανδαλίζουν και τους άλλους. Γι’ αυτό δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι (κουμπάροι) σε γάμο, ούτε σε Βάπτισμα, διότι πως μπορούν να κατευθύνουν τους άλλους, όταν οι ίδιοι δεν είναι σε κατάσταση να κυβερνήσουν τον εαυτό των, όπως λέγει ο Κύριος. Ακόμη τα παιδιά των θα πάρουν στην ζωή των τη σφραγίδα της παρανομίας των γονέων τους. Οι αστεφάνωτοι σύζυγοι, δηλ. οι παλλακοί, εκτός από το ότι ζουν στην ακόλαστη ζωή, δεν μπορούν επί πλέον και να σωθούν, μέχρις ότου εγκαταλείψουν την αμαρτία. Δηλαδή, είτε να χωρίσουν μεταξύ των, είτε να στεφανωθούν στην εκκλησία. Αφού εκτελέσουν και ένα κανόνα αποχής επί μερικά χρόνια από την Θεία Κοινωνία. Η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος στον 3ον κανόνα της και η 6η Οικουμ. στον 5ον κανόνα της απαγορεύουν τελείως στους κληρικούς, οποιουδήποτε βαθμού, να έχουν κάποια γυναίκα, ως υπηρέτρια των στα σπίτια τους, εκτός από την μητέρα τους, την αδελφή τους, την θεία τους ή άλλο πρόσωπο το όποιον δεν μπορεί να προκαλέσει υποψία περί παλλακείας και όποιος καταπατήσει αυτούς τους όρους να καθαιρείται. Αυτό ας το προσέξουν και οι παντρεμένοι, που έχουν φροντίδα για την ηθική των καθαρότητα. Βλέπεις λοιπόν, τι φροντίδα είχαν οι Άγιοι Πατέρες για να διατηρήσουν την ηθική ζωή στην Εκκλησία του Χριστού και με Τι σθένος αγωνίσθηκαν κατά των σκανδάλων και των φοβερών παθών της ακολασίας; 121. Πως πρέπει να εκλέγουν οι ανάδοχοι για το βάπτισμα και τον γάμο και ποια είναι τα καθήκοντά των, ενώπιον των πνευματικών των τέκνων; Οι ανάδοχοι πρέπει να εκλέγουν ανάμεσα στους πλέον ευλαβείς και ενάρετους χριστιανούς, άσχετα τι κοινωνική θέση κατέχουν, διότι οι ανάδοχοι είναι πνευματικοί καθοδηγητές των τέκνων των και έχουν μεγαλύτερα καθήκοντα απ’ ότι οι κατά σάρκα γονείς τους Οι ανάδοχοι πρέπει να είναι άνθρωποι μετριοπαθείς, ηθικοί, πράοι. Να γνωρίζουν καλά την ορθόδοξο πίστη, το Πιστεύω, την ορθόδοξο κατήχηση, την Αγία Γραφή και να πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία. Γι αυτό, δεν επιτρέπεται να είναι ανάδοχοι στο Βάπτισμα και τον γάμο από άλλη θρησκεία (καθολικοί, προτεστάντες, αιρετικοί κ.λ.π.), αυτοί πού ζουν στην παλλακεία (οι αστεφάνωτοι), στην διαφθορά, αυτοί πού αποφεύγουν να κάνουν παιδιά, οι μέθυσοι, οι διαζευγμένοι και οι έχοντες κακό όνομα στην κοινωνία. Οι ανάδοχοι πρέπει να εκλέγονται με πολλή προσοχή και μόνο με την άδεια του Ιερέως της ενορίας, ενώπιον του οποίου οφείλουν να ομολογήσουν ότι θα φροντίσουν να διδάξουν τα πνευματικά τέκνα των τον φόβο του Θεού, να τα επιτηρούν, να τα προσκαλούν στην εκκλησία, στην εξομολόγηση, στην επιτέλεση των καλών έργων, να τα επισκέπτονται τακτικά στα σπίτια τους, να τα ελέγχουν στην ανάγκη, να τους δίνουν βιβλία χριστιανικά προς ανάγνωση, διότι οι ανάδοχοι έχουν μεγάλη ευθύνη, επειδή είναι εγγυητές των τέκνων των ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων. Ό ανάδοχος συνάπτει με τον αναδεκτό και τους γονείς του μία πνευματική συγγένεια, ή οποία είναι μεγαλύτερη από την σωματική, και ο ίδιος ονομάζεται πνευματικός πατέρας, ενώ ο αναδεκτός του πνευματικός γιος, σύμφωνα με τον 53ον κανόνα της 6ης Οικουμ. Συνόδου. “Οι κατά σάρκα γονείς, λέγει ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, εμπιστεύονται το παιδί των σ’ ένα βαπτισμένο χριστιανό, ο οποίος είναι ένας καλός παιδαγωγός στα Θεία, διότι το παιδί θα παραμείνει σ’ όλη την ζωή του υπό την καθοδήγηση του, ως πνευματικός πατέρας και εγγυητής της κατά Χριστόν ζωής του πού θα είναι…”. Ο ανάδοχος πρέπει να κατοικεί όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο τέκνο του για να το επιτηρεί και να το βοηθά στην διδασκαλία των θείων εντολών. Ιδού εν συντομία, πώς εκλέγονται οι ανάδοχοι του βαπτίσματος, του γάμου και της μοναχικής κούρας. Αυτοί πρέπει να είναι οι καλλίτεροι μεταξύ των ενάρετων, διότι αυτοί θα δώσουν λόγο ενώπιον του Θεού για τα πνευματικά των παιδιά. Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί πιστοί ανάδοχοι σώζονται από τα πνευματικά τους παιδιά, εάν τα αναθρέψουν με τον φόβο του Θεού. Άλλα οι περισσότεροι τιμωρούνται για την οκνηρία και αδιαφορία των προς τα πνευματικά τους παιδιά. Με τη σειρά των και τα πνευματικά παιδιά έχουν καθήκον να υπακούουν στους αναδόχους τους και εγγυητές των ψυχών των, να τους συμβουλεύονται σε όλα, να δέχονται τις καλές συμβουλές να προσεύχονται καθημερινά γι’ αυτούς, για τους ιερείς πού τα βάπτισαν, τα στεφάνωσαν ή τα έκειραν και να είναι σ’ όλη την ζωή των πνευματικό υπόδειγμα. Οι ανάδοχοι των μοναχών εκλέγονται από τον ηγούμενο μεταξύ των πλέον ενάρετων μοναχών ή Πνευματικών του μοναστηρίου. Οι μοναχοί πρέπει να έχουν αναδόχους μόνον εκ των μοναχών και οι λαϊκοί μόνο εκ των λαϊκών. Δεν επιτρέπεται, ούτε είναι έντιμο έργο ο μοναχός ή μοναχή να λαμβάνουν παιδιά κατά το Άγιο Βάπτισμα (δηλ. να γίνονται ανάδοχοι), ή να κρατούν στέφανα στον γάμο. Και αν ποτέ γίνει ένα τέτοιο, το όποιον είναι ντροπή και ανομία να επιτιμούνται οι ένοχοι κατά την κρίση του οικείου Επισκόπου. Και εάν θα γίνει αυτό για δεύτερη φορά να εκδιώκονται από την Εκκλησία του Χριστού, ως καταπατητές των θείων νόμων. 122. Με ποιους όρους η Ορθόδοξη Εκκλησία εγκρίνει το διαζύγιο; Κατά την διδασκαλία την δοσμένη από τον Κύριο μας, ο γάμος είναι αδιάρρηκτος, δηλ. ένας και μοναδικός για όλη την ζωή, “Ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω” (Ματθ.19,6). Μόνο ο θάνατος χωρίζει κατά φυσικό τρόπο τους δύο συζύγους. Μολαταύτα, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις από ανοχή της Εκκλησίας, οι οποίες παρέχουν τον χωρισμό των συζύγων μεταξύ των με το διαζύγιο. Το διαζύγιο είναι ή διάλυση του γάμου τον όποιο συνήψαν μεταξύ τους οι σύζυγοι, στους οποίους ή Εκκλησία δεν μπορεί να δώσει ευλογία και επίσημη νομική απόφαση, γι’ αυτό δεν προβλέπεται καμία εκκλησιαστική ακολουθία για το διαζύγιο. Ή πραγματική νομιμότητα του γάμου υπάρχει μόνο στον πρώτο γάμο. Ή διάλυση αυτού του δεσμού γίνεται μόνο με τον θάνατο ενός εκ των συζύγων ή το ανώτερο, με τον θάνατο και των δύο συζύγων, οι οποίοι μετά θάνατον θα είναι σαν άγγελοι, παρότι έζησαν στην γη ως παντρεμένοι. Μ’ όλα αυτά η πράξη της εκκλησίας, χωρίς να παύση να διατηρεί τον ηθικό σκοπό του γάμου, από τους αποστολικούς ακόμη χρόνους επέτρεψε σ’ αυτούς πού παραμένουν εν χηρεία μέχρι θανάτου τον γάμο. Και αυτό το έκανε για να οικονομήσει την δυνατότητα εκλογής δύο λύσεων: “Η να ζήσουν με πλήρη εγκράτεια και κυριαρχία επί των παθών των και αυτός είναι ο πλέον ανώτερος εν χηρεία βίος ή τους υπέδειξε την μέση οδό του δευτέρου γάμου, προς χαλιναγώγηση των παθών τους. 123. Ποιες είναι οι κανονικές περιπτώσεις που επιτρέπουν το διαζύγιο; Οι κυριότεροι λόγοι πού επιτρέπουν το διαζύγιο είναι; Α. 1) Η μοιχεία, δηλαδή η παραβίαση της συζυγικής πίστεως εκ μέρους ενός εκ των συζύγων. Αυτή η αφορμή για διαζύγιο στηρίζεται στο Ιερό Ευαγγέλιο δηλ. θείω Δικαίω (Ματθ. 19,9). Εκτός από την μοιχεία, ο σύζυγος μπορεί να διεζευχθή, όταν του θέτουν παγίδες από τις οποίες κινδυνεύει η ζωή του, όπως ο κίνδυνος επιθέσεως ενός συζύγου στον άλλον, όπως θα ήταν η άρνηση της συζύγου για την απόκτηση παιδιών. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το αθώο μέλος έχει δικαίωμα να καταλήξει στο διαζύγιο. Επίσης ο σύζυγος μπορεί να πάρει διαζύγιο, όταν η σύζυγος του γίνεται ένοχος σκοπίμως εκτρώσεως της και με αυτό το έργο της παρεμποδίζει τον σκοπό του γάμου. Όταν η γυναίκα ή ο άνδρας συμμετέχουν χωρίς την άδεια ο ένας του άλλου σε συμπόσια και ασεβείς διασκεδάσεις. Για την σύζυγο υπάρχει λόγος να ζητήσει διαζύγιο, όταν ο άνδρας της την κατηγορεί δημοσίως ως άπιστη (καταπάτησε το στεφάνι της) και μοιχό, όταν ο σύζυγος αμαρτάνει δημοσίως ή κρυφά στο σπίτι του ή σε άλλο μέρος με άλλη γυναίκα. Β’ ως δεύτερος σπουδαίος λόγος, μετά το διαζύγιο, είναι η πτώσης ενός από τους συζύγους, από την αληθινή πίστη όπως, αποστασία, απιστία, αιρέσεις κ.λ.π. (Α’ Κορ. 7,15) Γ’ Όταν ένας από τους συζύγους γίνεται ανάδοχος στο βάπτισμα του δικού του παιδιού. Έτσι όμως γίνεται πνευματικός πατέρας του παιδιού του και δεν μπορεί πλέον να ζήση συζυγικά με τον άλλο σύζυγο, διότι έχουν πνευματική συγγένεια. Δ’ Όταν ο σύζυγος λαμβάνει το αξίωμα του Επισκόπου. Ε’ Όταν ο ένας από τους συζύγους ή και οι δύο προσχωρούν στον μοναχισμό. Διότι ο ακούσιος δια του μοναχισμού θάνατος είναι ανώτερος από τον κοσμικό, ο οποίος βρίσκεται στην δουλεία της αμαρτίας (12ος κανών της 6ης Οικουμ. Συνόδου). Ακόμη όποιος αφήσει την νόμιμη σύζυγο του, χωρίς λόγο διαζυγίου, και πάρει άλλη, πρέπει να κανονίζεται ως πόρνος και μοιχός, κατά την εντολή του Κυρίου (Ματθ. 19,9), δηλ. να απέχει της Θείας Κοινωνίας, κατά τον Μέγα Βασίλειο επί 15 χρόνια. 124. Πότε θεωρείται ότι έληξε το διαζύγιο; Δηλαδή, σε ποια στιγμή οι δύο σύζυγοι είναι ελεύθεροι να παντρευτούν από νομικής απόψεως; Το κανονικό διαζύγιο θεωρείται τελειωμένο όταν στους συζύγους υφίστανται οι παραπάνω λόγοι περί διαζυγίου (δηλ. μοιχεία, άρνησης πίστεως, είσοδος στον μοναχισμό κλπ.). Πρέπει ακόμη, εκτός από τις νόμιμες αιτίες, που αναφέραμε, να υπάρχουν και οι νομοθετικές αποφάσεις της πολιτείας, οι οποίες είναι αυτές: Οι περιπτώσεις προδοσίας, η εξαφάνισης του ανδρός από την γυναίκα του, η έλλειψης εκπληρώσεως των συζυγικών καθηκόντων κλπ. 125. Σε τι συνίσταται το κατ εικόνα και ομοίωση του Θεού από τον άνθρωπο και σε ποιο μέρος συγκεκριμένα υπάρχουν; Η ψυχή είναι η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, δεδομένου ότι έχει τρεις δυνάμεις αλλά μία φύση. Οι δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής είναι οι εξής: Η αίσθησης, η λογική και η θέλησης. Με την αίσθηση ο άνθρωπος συγκρίνεται με τον Θεό, με την λογική συγκρίνεται με τον Υιό και με την θέληση συγκρίνεται προς το Άγιο Πνεύμα. Και όπως στην Αγία Τριάδα τρία είναι τα πρόσωπα, αλλά δεν είναι τρεις αλλά ένας Θεός έτσι και η ανθρώπινη ψυχή, ενώ έχει τρεις ψυχικές δυνάμεις, όμως δεν είναι τρεις οι ψυχές αλλά μία. Η διάκρισης στο κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού της ανθρώπινης ψυχής, κατά τους Αγίους Πατέρας, Βασίλειον τον Μέγα, Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον άγιο Ιερώνυμο και άλλους συνίσταται σ’ αυτό, ότι η εικόνα του Θεού λαμβάνεται από την ψυχή στον καιρό της γεννήσεως της και η ομοίωσης του Θεού τελειοποιείται στην ψυχή από το Βάπτισμα. Οπότε λοιπόν η εικόνα του Θεού είναι στην λογική, στην θέληση και στην αίσθηση, ενώ η ομοίωσης του Θεού είναι στην βία του ανθρώπου για την τελειοποιήσει του με την πραγματοποιήσει των καλών έργων και με την βοήθεια της Θείας Χάριτος. Ιδού Τι λέγει γ’ αυτά ο Μέγας Βασίλειος: “Ποιήσομεν ανθρωπον, Είπεν ό Θεός, κατ’ εικόνα και καθ’ όμοίωσιν. Το ένα, δηλαδή το κατ’ εικόνα, το ανάγουμε στην κτίση του Θεού, ενώ το άλλο, το καθ’ ομοίωσιν, να το επιτύχουμε με την καλή μας προαίρεση”. Ενώ ο άγιος Δημήτριος του Ροστώβ λέγει: “Με άφησε ο Θεός για ν’ αγωνισθώ να γίνω όμοιος μ’ Αυτόν.” Έτσι λοιπόν, κατά την εικόνα είμαι λογικός, ενώ κατά την ομοιότητα είμαι χριστιανός.. Συνεπώς να γνωρίζουμε ότι το κατ’ εικόνα του Θεού είναι και στην ψυχή του απίστου ανθρώπου, ενώ το καθ’ ομοίωσιν είναι δυνατόν μόνον στους ενάρετους χριστιανούς. Και όταν θα αμαρτήσει θανάσιμα ο χριστιανός, τότε μόνο στερείται της ομοιώσεως με τον Θεό και όχι της εικόνος αυτού. Και εάν ακόμη στα αιώνια βάσανα θα τιμωρείται ο άνθρωπος, το κατ’ εικόνα παραμένει το ίδιο στον άπαντα αιώνα, ενώ το καθ’ ομοίωσιν δεν είναι δυνατόν να υπάρχει”. ΠΕΜΠΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 126. Πότε δίνει ο Θεός στον άνθρωπο τον φύλακα άγγελό του; Στη κυοφορία, στην γέννηση ή στο Άγιο Βάπτισμα; Κατά την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού, ο φύλαξ άγγελος δίνεται στον άνθρωπο στο Άγιο Βάπτισμά του. Αυτό το γεγονός μπορούμε να καταλάβουμε καλλίτερα από την 5η ευχή προς κατηχούμενους, όπου μεταξύ των άλλων, λέγει και αυτά: “Συνόδευέ τον στην ζωή του με φύλακα άγγελο για να τον λυτρώνει από κάθε παγίδα του εναντίου, από προσβολή του πονηρού, από δαίμονα μεσημβρινό και από κακές φαντασίες”. Εκτός από τον φύλακα άγγελο ο Θεός στέλνει στον άνθρωπο και άλλους αγγέλους στην ζωή του για να τον βοηθούν, να τον κατευθύνουν και να τον παρηγορούν στους πειρασμούς του, στις δοκιμασίες του εκ του πνευματικού πολέμου, τις οποίες περνάει ο άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο. Περί αυτών των θείων λόγων, ο Θείος Παύλος λέγει: Ότι οι άγγελοι είναι “λειτουργικά πνεύματα προς διακονία αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομεί σωτηρία” (Εβρ. 1,14). Με αυτό τον ορισμό ο Απόστολος Παύλος εξυψώνει τον λογισμό των υπηκόων και παρηγορεί πάρα πολύ τους χριστιανούς, διότι φανερώνει Ότι ο Θεός έχει πολλή φροντίδα γι’ αυτούς, αφού τους αγγέλους, οι οποίοι υπερβαίνουν κατά πολύ τους ανθρώπους, τους διέταξε να υπηρετούν την σωτηρία των ανθρώπων. Αλλά βλέπουμε ότι τόσο στον Παλαιό Νόμο, όσο και στον Νόμο της Χάριτος, οι άγγελοι αποστέλλονται από τον Θεό να βοηθούν και να εξυπηρετούν τους ενάρετους ανθρώπους, όπως τον Λώτ, τον Αβραάμ, τον Ιακώβ, τον Μωϋσή, τον Βαλαάμ, τον Ιησού του Ναυή, τον Γεδεών, τον Μανασσή και άλλους, ενώ από την Καινή Διαθήκη τον Ιωσήφ, την Παρθένο Μαρία, τους Ποιμένας, την Μαρία Μαγδαληνή και άλλους. Με αυτές τις λίγες μαρτυρίες έδειξα ότι ο Πανάγαθος Θεός βάζει σε εμάς φύλακας αγγέλους, όχι μόνο στο Άγιο Βάπτισμα, αλλά σ’ όλη την ζωή μας, οι οποίοι βοηθούν τους δικαίους στην οδό της σωτηρίας, που Τον αγαπούν και πιστεύουν σ’ Αυτόν. 127. Οι άπιστοι, οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί δέχονται και αυτοί από τον Θεό φύλακα άγγελο; Μερικοί απ’ αυτούς επειδή δεν είναι βαπτισμένοι στο Όνομα του Χριστού δεν λαμβάνουν φύλακας αγγέλους. Μα ούτε και πιστεύουν σε αγγέλους. Ενώ όσοι λέγουν μολαταύτα ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά είναι αιρετικοί, αυτοί καταθλίβουν και απομακρύνουν από κοντά των τον άγγελο του Κυρίου, ο οποίος αγαπά την αλήθεια μόνο της ορθοδόξου πίστεως, που στηρίζεται στον Χριστό και τους Αποστόλους Του. Όσον αφορά τους ειδωλολατρικούς λαούς, αυτοί μόλις έχουν από ένα φύλακα άγγελο, ως φύλακα των συνόρων ολοκλήρου της χώρας των, κατά τη μαρτυρία της Αγίας Γραφής, η οποία λέγει: “Έστησε όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού” (Δευτ. 32,8). Αυτοί οι άγγελοι συμμετέχουν στις συνεδριάσεις των αρχόντων μιας χώρας, οι οποίοι την κυβερνούν. Κατά παράδοση, υπάρχουν φύλακες άγγελοι για τα φρούρια, για τις πόλεις, τα χωριά, τα μοναστήρια και οπουδήποτε δοξάζεται το Όνομα του Θεού. 128. Ποιος είναι ο σκοπός του φύλακος αγγέλου στην ζωή τον ανθρώπου και πώς τον βοηθάει στην σωτηρία; Ο σκοπός του φύλακος αγγέλου είναι να φυλάγει τον άνθρωπο με αόρατο τρόπο από τους πειρασμούς του διαβόλου, από κάθε είδους αμαρτωλή πτώση, να τον κατευθύνει στην εκκλησία, στην μετάνοια, στην προσευχή. Να τον παρηγορεί στις στενοχώριες της ζωής και να τον προτρέπει στα καλά έργα. Ο φύλαξ άγγελος δόθηκε από τον Θεό για την σωματική και ψυχική προστασία του ανθρώπου. Ουδέποτε κοιμάται, κατά τον λόγο του ψαλμωδού: “Μηδέ νυστάξει ο φυλάσσων σε” (Ψαλμ. 120.3). Ο φύλαξ άγγελος προστατεύει την εμπιστευμένη σ’ αυτόν ψυχή σε καιρό πειρασμού, εάν έχει πίστη και φόβο Θεού, όπως λέγει ο ίδιος βασιλεύς και προφήτης:”Παρεμβάλει άγγελος κύκλω των φοβούμενων αυτόν” (Ψαλμ. 33,9) Ο φύλαξ άγγελος υπηρετεί την σωτηρία του ανθρώπου (Εβρ. 1,14). Λυτρώνει τον άνθρωπο σε επικίνδυνες περιστάσεις (Πράξ. 5,19 12,7-8 9, 11). Είναι λειτουργικό πνεύμα του Θεού για την προστασία των ανθρώπων (Ψαλμ. 102,21 103,5 Λουκ. 16,22). Οι άγγελοι βλέπουν πάντοτε την δόξα του Θεού στους ουρανούς και προσεύχονται για τους ανθρώπους. 129. Ο χριστιανός έχει και κακό άγγελο που τον ακολουθεί σ’ όλη του την ζωή του; Ποιος είναι ο σκοπός του; Ναι, κάθε χριστιανός έχει από το βάπτισμα του ένα αγαθό άγγελο, ο οποίος στέκεται δεξιά του και τον συμβουλεύει σε κάθε ευάρεστο στον Θεό έργο. Αυτός γράφει λεπτομερώς ένα προς ένα, όλα τα καλά έργα που κάνει στην ζωή του ο άνθρωπος και τα οποία θα παρουσίαση στην ώρα της Κρίσεως. Επίσης, από την βρεφική του ηλικία ακολουθεί τον χριστιανό και ένας κακός άγγελος (διάβολος), ο οποίος γράφει και αυτός λεπτομερώς, κάθε αμαρτία που κάνει ο άνθρωπος στην ζωή του, μέχρι την ώρα του θανάτου. Όταν κάνει κάποια αμαρτία ο άνθρωπος, αμέσως ο διάβολος άγγελος , του φέρνει την αμαρτία στα εναέρια τελώνια για να γραφθεί εκεί και με τά τον θάνατο του να τον εμποδίσουν και να τον κατεβάσουν στην άβυσσο της κολάσεως, όπως αναφέρεται αυτό στην ζωή του αγίου Βασιλείου του Νέου, που εορτάζει τον μήνα Μάρτιο. Ο σκοπός , του πονηρού πνεύματος είναι να πειράζει τον άνθρωπο πάντοτε και να τον παρακινεί στην αμαρτία, με την σκέψη, την φαντασία, τις αισθήσεις, τα λόγια, τα έργα, το σώμα και με την ψυχή. Εάν ο άνθρωπος τον ακούσει, επιθυμήσει την αμαρτία και την επιτέλεση ακόμη, ο διάβολος τότε γράφει κάθε κακή σκέψη, λόγο, και έργο που έκανε στη ζωή του, για τα οποία θα ζητήσει λόγο στην μέλλουσα Κρίση, μετά θάνατο, εάν βέβαια δεν λύση τις αμαρτίες με την μετάνοια και την εξομολόγηση. 130. Πώς μπορεί ο χριστιανός να λυτρωθεί από τους πειρασμούς τον διάβολο, ο οποίος τον ακολουθεί σ’ όλη την ζωή του; Είναι ανάγκη για την σωτηρία του ο άνθρωπος να πειράζεται από τον διάβολο, διότι εάν δεν πειράζεται δεν θα σωθεί, δεν μπορεί να σκληραγωγηθεί στην πνευματική μάχη, και δεν μπορεί να έχει κανένα μισθό για τα καλά του έργα, όταν τα κάνει συνήθως χωρίς κανένα διαβολικό εμπόδιο. Γι’ αυτό λέγει και ο απόστολος Πέτρος Ότι: “Ο αντίδικος ημών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπιεί, άν τις τητε στερεοί τη πίστη…” (Α’ Πέτρ. 5,8-9). Συνεπώς λοιπόν, η ζωή μας είναι μία μάχη με τον διάβολο, που μας πειράζει είτε με το σώμα μας, είτε με τους συνανθρώπους μας, είτε κατευθείαν με δικές του σκοτεινές ενέργειες. Οι πειρασμοί, όπως είπαμε, είναι απαραίτητοι, αρκεί μόνο να μη νικούμεθα. Ένας μεγάλος άγιος ασκητής έλεγε: “Επαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος”. Ο χριστιανός μπορεί να παραμένει άτρωτος από τις παγίδες του διαβόλου, όταν εκτελεί τα αγαθά έργα και ιδιαίτερα την προσευχή, την νηστεία, την ταπείνωση, την αγάπη, την εξομολόγηση, την μετάνοια, την ελεημοσύνη και την μακροθυμία. 131. Εάν ο άνθρωπος αμαρτάνει με την θέληση του, τότε ο αγαθός άγγελος απομακρύνεται από κοντά του; Ενώ όταν κάνει ένα καλό έργο φεύγει απ’ αυτόν ο διάβολος (κακός άγγελος); -Εάν η αμαρτία είναι θανάσιμη ενώπιον του Θεού, τότε πώς θα αγαπήσει ο άγγελος του Κυρίου τους αμαρτωλούς και δεν θα απομακρυνθεί απ’ αυτούς; Και εάν “Ο ποιών την αμαρτία εκ του διαβόλου εστίν” (ΑΙ Ιωάν. 3,8-10), πώς θα σταθεί ο άγγελος δίπλα σ’ αυτόν που κάνει τα έργα του διαβόλου, δίπλα δηλ. στους μέθυσους, στους ακόλαστους, στους πόρνους, στους άπίστους, στους ψεύτες, στους φιλάργυρους, στους μισάνθρωπους και αιρετικούς; Και εάν η αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπο της ευλογίας του Θεού τότε πώς θα σταθεί ο άγγελος Κυρίου δίπλα στον εργαζόμενο την ανομία; Και εάν το Άγιο Πνεύμα λυπήτε από την αμαρτία (Γαλ. 4,30 Α Ι Θεσ. 5,19), πώς δεν θα λυπηθεί ο άγγελος, και δεν θα φύγει από τον αμαρτάνοντα, ο οποίος δεν θέλει να επιστρέψει με την μετάνοια; Βεβαίως λοιπόν, ο διορισμένος από τον Θεό φύλαξ άγγελος για τον κάθε χριστιανό, μισεί την αμαρτία διότι αυτή φονεύει την ψυχή και απομακρύνεται απ’ αυτόν που εκτελεί την παρανομία. Όμως πάλι επιστρέφει και βοηθεί τον αμαρτωλό άνθρωπο, όταν αυτός μετανοήσει με καρδιακό πόνο και δάκρυα, για όσα έκανε (Β’ Κορ. 7,9). Διότι “χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι” (Λουκ. 15,7-10), δεδομένου ότι ο Θεός θέλει “πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν” (Β’ Πέτρ. 3,9). Όποτε λοιπόν, όταν ο άνθρωπος κάνει το κακό, λυπεί και απομακρύνει από κοντά του το Άγιο Πνεύμα και τον φύλακα άγγελό του και στην θέση των έρχεται ο διάβολος. Ενώ, όταν ο χριστιανός επιστρέψει μ’ όλη του την καρδιά στην ζωή της μετανοίας, ευαρεστεί τον Θεό και όλους τους ουράνιους αγγέλους, έρχεται πάλι κοντά του ο φύλαξ άγγελός του και απομακρύνεται το Πνεύμα του σατανά. αυτός ο αγώνας γίνεται στην καρδιά και τον νου του άνθρώπου μέχρι το τέλος της ζωής του. 132. Ποια είναι η ανώτερη φιλοσοφία για τον χριστιανό; Κατά τον Άγιο Βασίλειο, η υψηλότερη φιλοσοφία για , τον χριστιανό είναι να σκέπτεται πάντοτε τον θάνατο. Ενώ κατά την Αγία Γραφή είναι ο φόβος του Θεού. Ο φόβος του Θεού είναι απόλυτα αναγκαίος για την προσκύνηση του Θεού (ψαλμ. 5,8) και για την υπηρεσία Του. Επίσης χρειάζεται για την σωτηρία μας, για την φύλαξη των εντολών του Θεού, για την αποφυγή των αμαρτιών, για την απόκτηση της αγιότητας, για την διακυβέρνηση της ψυχής με δικαιοσύνη, για την δίκαια Κρίση. Γι’ αυτό η Αγία Γραφή μας διδάσκει να βαδίζουμε με τον φόβο του Θεού και όλα να τα εκτελούμε με πίστη και τον φόβο του Θεού. 133. Ποια είναι τα ιδιώματα της ψυχής μετά θάνατον; Η ψυχή μετά τον θάνατο του σώματος διατηρεί τα δοσμένα από το Θεό ιδιώματα της, όπως, την μνήμη, την λογική, την σκέψη, την αντίληψη, τον αυτεξούσιο κλπ. Ενώ αντίθετα μερικές ιδιότητες, όπως η χαρά, η οργή, ο φόβος, η φαντασία, η δραστηριότητα και τα παρόμοια δεν λειτουργούν εκεί, όπως λειτουργούσαν εδώ, όπου η ψυχή ήταν ενωμένη με το εμπαθές σώμα. Όλα αυτά τα ιδιώματα μετά τον θάνατο αποπνευματοποιούνται και οι σωματικές δυνάμεις γίνονται πνευματικές, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, που λέγει: “σπείρετε σώμα ψυχικό, εγείρεται σώμα πνευματικόν” (Α’ Κορ. 15,44). Τα ιδιώματα του αναστηθέντος εκ των νεκρών σώματος, κατά τον Απόστολο Παύλο είναι τέσσερα: · Η αφθαρσία, · η τιμή, · η δύναμης και · η πνευματικότητα. Ενώ τα ιδιώματα της αναστημένης ψυχής είναι, όσα αναφέραμε παραπάνω τα οποία παραμένουν αιωνίως ενωμένα μαζί της είτε αυτή είναι στον παράδεισο είτε είναι στην κόλαση. Αντίθετα, τα φυσικά ιδιώματα του ανθρωπίνου σώματος, όπως η δυνατότητα γονιμοποιήσεως και ακράτειας σε τροφές και ηδονικές απολαύσεις, μετά τον θάνατο δεν συντροφεύουν την ψυχή, δεδομένου Ότι τα πνευματικά σώματα στον παράδεισο δεν έχουν ανάγκη από τροφές και ποτά, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: “Η Βασιλεία του Θεού ουκ εστίν βρώσης και πάσης, αλλά δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά εν Αγίω Πνεύματι” (Ρωμ.14,17). 134. Οι ψυχές των δικαίων γνωρίζονται μεταξύ τους στο παράδεισο και των αμαρτωλών στην κόλαση; Ποια σχέση υπάρχει μεταξύ των ευρισκομένων στον παράδεισο, στην κόλαση και των ζώντων στην γη; Το ότι οι δίκαιοι γνωρίζονται μεταξύ των στον παράδεισο, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Αυτό μας το φανερώνει ο ίδιος ο Σωτήρ στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου· “Και εν τω Άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά , τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρο εν τοις κόλποις αυτού” (Λουκ. 16,23). Και όχι μόνο φαίνονται αλλά μαθαίνουμε από το ιερό Ευαγγέλιο Ότι και ακούονται μεταξύ των. Ιδού τι λέγει ο πλούσιος από την κόλαση προς τον Αβραάμ: “Πάτερ Αβραάμ ελέησαν με και πέμψουν Λάζαρο”. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ των είναι ότι ακούουν οι μεν τους δε, αλλά από μακριά, όπως οι κολασμένοι ζητούν την βοήθεια των σεσωσμένων για να λυτρωθούν από τα βάσανα. Ενώ οι ζώντες έχουν σχέση πνευματικής αγάπης με τους νεκρούς, ασχέτως που ευρίσκονται και κάνουν προσευχές και ελεημοσύνες για να λυτρωθούν από κάθε είδους τιμωρία. Είναι καθήκον των και προπαντός στην Θεία Λειτουργία να προσεύχονται για τους νεκρούς, των οποίων είναι δυνατή η έξοδος της ψυχής των από την κόλαση και η μεταφορά της στον παράδεισο δια του θείου ελέους. Και αυτό είναι δυνατόν μέχρι της εσχάτης κρίσεως, διότι μετά απ’ αυτή δεν μπορούν πλέον ποτέ να αλλάξουν θέση. 135. Ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει και πριν να γεννηθούν αυτούς που δεν θα σωθούν, γιατί δεν τους αναγκάζει να βαδίσουν την οδό της σωτηρίας; Ναι, ο Θεός τα γνωρίζει όλα πριν εμείς γεννηθούμε. Γνωρίζει ποιοι από τους ανθρώπους θα σωθούν και ποιοι θα κολασθούν. Άλλα δεν τους προσδιορίζει εκ των προτέρων και τους αφήνει στο ελεύθερο θέλημα τους. Εάν αναγκάσει τον άνθρωπο στην οδό της σωτηρίας, του αφαιρεί την ελευθερία και το αυτεξούσιο και τότε ο άνθρωπος δεν θα έχει κανένα μισθό. Ο Θεός δεν είναι διαρρήκτης της πόρτας της ψυχής μας, αλλά κτυπά μόνο την πόρτα και το άνοιγμα της έγκειται στην ελεύθερη θέληση του άνθρωπου. “Άκουσε τι λέγει ο Κύριος; “Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούσει μου της φωνής και άνοιξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού” (Αποκ. 3,20). Ο Θεός γνώριζε εκ των προτέρων ότι η πόλης Νινευή θα χανόταν, λόγω των αμαρτιών της, αλλά δεν είχε αποφασίσει την καταστροφή της εκ των προτέρων, διότι περίμενε την επιστροφή των ανθρώπων. Η επιστροφή τους με την μετάνοια επέφερε και την μεταβολή της αποφάσεως του Θεού για το καλό τους. Έτσι λοιπόν παραμένει στην θέληση του ανθρώπου να στεφανωθεί ή να τιμωρηθεί, διότι ο Θεός “πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”. Για την προσωπική μας σωτηρία ζητάει από εμάς μόνο μία προϋπόθεση ο Θεός: Την ενότητα της θελήσεως μας με την δική του θέληση και τότε ουδέποτε θα κολασθούμε. 136. Ο άνθρωπος που λόγω κακής διαπαιδαγωγήσεως ήταν κακός από την παιδική του ηλικία, θα κολαστεί μετά θάνατο; Εδώ την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι γονείς. Και αυτός που δεν γνώρισε το θέλημα του Θεού και αμάρτησε, λέγει ο Κύριος Ότι, “δαρήσεται ολίγας” (Λουκ. 12,48). Αλλά πολλούς μας τιμωρεί ο Θεός όχι διότι ξέρουμε πολύ λίγα, αλλά δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε περισσότερα, ώστε να κάνουμε και περισσότερα. 137. Πώς μπορεί να βοηθήσει η Εκκλησία τις ψυχές των πιστών μετά θάνατο; Λέγει ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ότι περισσότερο από οποιαδήποτε εργασία, οι ψυχές των νεκρών μας βοηθούνται μετά θάνατο με την Θεία Λειτουργία και την εξαγωγή μερίδας στην προσκομιδή γι’ αυτούς. Οι προσευχές υπέρ των νεκρών έχουν περισσότερη δύναμη, όταν αυτοί ήταν πιστοί χριστιανοί, ελεούσαν τον πλησίον των και πέθαναν εν μετάνοια. Συγχρόνως αυτές οι προσευχές των ζώντων είναι ενώπιον του Κυρίου μία έμπρακτος εκδήλωσις φιλαδελφίας προς τους πεθαμένους αδελφούς των. Εάν οι αμαρτίες του νεκρού ήταν μικρές τότε αυτός ωφελείται από την γενομένη στο όνομα του Λειτουργία, από τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που γίνονται γι’ αυτόν. Ενώ, εάν οι αμαρτίες του είναι πολλές και μεγάλες και δεν τις εξομολογήθηκε στην ζωή του, τότε δεν συγχωρείται, αλλά μόνο αισθάνεται κάποια ανακούφιση, διότι ο Θεός έκλεισε την πόρτα του παραδείσου γι’ αυτόν. Ωφελούνται όμως και οι ζώντες που προσεύχονται γι’ αυτόν. Η μερίδα που εξάγεται γι’ αυτόν στην Λειτουργία, στην μνημόνευση των νεκρών, ενώνει τον αποθανόντα αδελφό με τον Θεό και κοινωνεί μαζί του αόρατος. Ωφελούν ακόμη τις ψυχές των νεκρών και τα μνημόσυνα που γίνονται την τρίτη, την ενάτη και την 40η ημέρα από του θανάτου των. Η μνημόνευσης των νεκρών συνεχίζεται να γίνεται από ένα έτος μέχρι και επτά, με μνημόσυνα στην εκκλησία. Αυτός που απέθανε εξομολογημένος, αλλά δεν πρόφθασε να εκτέλεση τον κανόνα του (επιτίμιο) βοηθείται μετά θάνατο από τις ακολουθίες της εκκλησίας, τις προσευχές και ελεημοσύνες που γίνονται γι’ αυτόν. Μεταξύ των προσευχών που λέγονται για τους νεκρούς οι πλέον ωφέλιμες είναι της Θείας Λειτουργίας. (“Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης). 138. Τι και πόσα είναι τα εναέρια τελώνια, από τα οποία διέρχεται η ψυχή μετά τον θάνατόν της; Τα εναέρια τελώνια από όπου περνούν και ελέγχονται οι ψυχές των ανθρώπων μετά θάνατον, είναι σχηματισμένα σε ομάδες πονηρών πνευμάτων, τα οποία στέκονται στην οδό από όπου πρόκειται να περάσουν οι ψυχές και τις εμποδίζουν, λέγουν τα αμαρτήματα που έκαναν, ακόμη και αυτά που εξομολογήθηκαν και τα εγκατέλειψαν από πολύ χρόνο πριν, τις σκέψεις ή τα έργα, που έκαναν με την θέληση των ή όχι, από την παιδική τους ηλικία μέχρι την ώρα του θανάτου των. Ο άγιος Απόστολος Παύλος λέγει γι’ αυτά τα διαβολικά τελώνια: “Ότι ουκ εστίν ημών η πάλη προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου” (Εφεσ. 6,12). Έτσι, όπως ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνει, ο οποίος ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού, καθώς και η παράδοση της Εκκλησίας μας διδάσκει, τα εναέρια πνεύματα διαιρούνται σε ομάδες ή τάγματα, κατά τον αριθμό των παθών και των θανάσιμων αμαρτιών. Το ένα τάγμα είναι φοβερότερο από το άλλο, έχει επικεφαλής ένα απαίσιο δαίμονα ως αρχηγό, ο οποίος έχει σκοπό να εξέταση την ψυχή για κάθε αμάρτημα της. Δηλαδή, πότε το έκαμε, πώς το έκαμε, πόσες φορές, σε τι περιβάλλον, εάν το εξομολογήθηκε ή όχι στον ιερέα, εάν έκανε ή όχι επιτίμιο γι’ αυτό, εάν παρακίνησε και άλλους να κάνουν το ίδιο ή όχι. Τα φοβερότερα τελώνια που εμποδίζουν τους περισσοτέρους χριστιανούς είναι τα της πορνείας, μέθης, εκτρώσεων, υπερηφάνειας, απιστίας, εγκλημάτων, ακηδίας, φιλαργυρίας, μίσους και γαστριμαργίας. Τώρα όσο για τον ακριβή αριθμό των πονηρών τελωνίων, παραμένει άγνωστο. Μερικοί άγιοι και μάλιστα ο άγιος Βασίλειος ο Νέος (26 Μαρτίου) απαριθμεί τα εναέρια πνεύματα σε 20, προκειμένου για τις βασικότερες αμαρτίες, άλλοι τα απαριθμούν σε 24. Εμείς δεν πρέπει να εξετάζουμε τα απόκρυφα μυστήρια του Θεού. Μόνο αυτό πρέπει να ξέρουμε. Ότι και για ένα λόγο μας άκαιρο, θα δώσουμε λόγο εκείνη την ώρα (Ματθ. 5,22). Γι’ αυτό πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε αμαρτία μας, να εξομολογούμεθα στους καλλίτερους Πνευματικούς, να κάνουμε ελεημοσύνες, να τρέχουμε όσο γίνεται συχνότερα στην εκκλησία, διότι έτσι θα συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες μας και οι ψυχές μας θα γλιτώσουν από τα εναέρια πνεύματα και τα βάσανα της κολάσεως. ΕΚΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ 139. Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο; Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: “Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω” (Ιώβ 5,7). Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21). Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16). Άλλ’ όμως, εάν δεχόμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστηση, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας. Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυση, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος. Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωση, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα λιγοστέψουν και θα έλθει μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας. 140. Ο πόνος είναι αρραβώνας των αιωνίων βασάνων ή το αντίλυτρο των αμαρτιών μας; Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως του πόνου; Ο σκοπός του πόνου για τους χριστιανούς είναι ένας και μοναδικός: Η συγχώρησης των αμαρτιών εδώ στην γη με κάθε είδους ασθένειες, στενοχώριες και θλίψεις, επίσης ο εξαγνισμός και η σωτηρία της ψυχής μας. Γι` αυτούς πού δεν θέλουν να διορθωθούν και να μετανοήσουν, ο πόνος είναι ο αρραβώνας των αιωνίων βασάνων. Ενώ αυτοί πού δέχονται τον πόνο με υπομονή και με ευχαριστία στον Θεό και ζουν με μετάνοια, τότε είναι γι’ αυτούς ο καλλίτερος δρόμος για την διόρθωση και συγχώρηση των αμαρτιών των, διότι λυτρώνονται από τις αιώνιες θλίψεις της κολάσεως. Βλέπουμε ότι εδώ στην γη αυτοί πού υποφέρουν περισσότερο, είναι ειρηνικοί με τη συνείδηση τους, ενάρετοι και ισχυροί απέναντι των πειρασμών, πλησιέστερα στον Θεό από τους άλλους και σώζονται ευκολότερα, όπως ο δίκαιος Ιώβ, ο πτωχός Λάζαρος, οι Άγιοι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι και τόσοι άλλοι. Ενώ αυτοί πού ζουν άνετα, είναι υγιείς, έχουν περιουσία και κάθε απολαυστικό στην γη, είναι συνήθως αδύνατοι στην πίστη, άσπλαχνοι, τυραννικοί, γαστρίμαργοι, εγωιστές, φοβούνται τον θάνατο και πεθαίνουν με βαρείες αμαρτίες, προς αιώνια τιμωρία τους. Ο πόνος επετράπη άνωθεν για την σωτηρία και την συγχώρηση των αμαρτιών μας και για την πνευματική μας πρόοδο, εάν εμείς τον δεχόμεθα με ευχαρίστηση, ως από το χέρι του Θεού, όπως λέγει ο προφήτης Δαβίδ: “Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρεκάλεσαν” (Ψαλμ.22,5). Όποτε λοιπόν, η ράβδος και η βακτηρία του πόνου τους ευσεβείς και πιστούς χριστιανούς τους στηρίζουν, τους εμπνέουν στα καλά έργα, τους καθαρίζουν από τις αμαρτίες και τους καταξιώνουν μεγαλυτέρων στεφάνων και απολαύων στον ουρανό. Ενώ για τους κακοπροαίρετους, η ράβδος του πόνου είναι τιμωρία επάνω στην τιμωρία και χαλινός στο στόμα, διότι δεν θέλουν να πλησιάσουν τον Κύριο (Ψαλ.31,10). 141. Πώς πρέπει να υπομένουμε την αρρώστια, την αδικία, την κακολογία, την πτώχεια και κάθε είδους στενοχώριες εδώ στη γη; Πρώτα – πρώτα να έχουμε εμπιστοσύνη ότι ο πόνος, παραχωρήθηκε από τον Θεό Πατέρα μας για την σωτηρία μας και όχι για την αιώνια τιμωρία μας. Κατόπιν να τον δεχόμεθα με υπομονή και καλοσύνη. Η υπομονή μας να συνοδεύεται από ευλάβεια και εγκράτεια (Β’ Πέτρ. 1, 6-7), από χαρά (Κολ. 1,11) και από ελπίδα. Η υπομονή στους πόνους επαυξάνει σ’ εμάς την προσευχή, την διάθεση για εξομολόγηση, για την Θεία Κοινωνία, για την ανάγνωση των ιερών βιβλίων, για ιερούς στοχασμούς γύρω από τα Πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και όλων των αγίων Του, τα οποία ήταν ασυγκρίτως βαρύτερα από τα δικά μας και προκαλεί αγαθές σκέψεις για την μακαριά ζωή του παραδείσου. Διότι άλλη οδός σωτηρίας δεν υπάρχει παρά αυτή του σταυρού, πού συνοδεύεται με πόνους, με υπομονές και θυσίες, όπως μας είπε ο Σωτήρ: “Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς ημών” (Λουκ. 21,19), και “Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται” (Ματθ.24,13). 142. Για ποια αιτία υποφέρουν τα αθώα παιδιά; Ποιες αμαρτίες ξεπληρώνουν; Στην έξοδο διαβάζουμε: “Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας γονέων επί τέκνα, έως τρίτης κα τετάρτης γενεάς” (Έξοδ. 20,5). Και πάλι: “Ο Θεός επάγων ανομίας πατέρων επί τέκνα και επί τέκνα τέκνων, επί τρίτην και τετάρτην γενεάν” (Εξοδ. 34,7), (Ψαλμ.36,28). Ο μεγάλος προφήτης Ιερεμίας λέγει: “Ποιών έλεος εις χιλιάδας και αποδιδούς αμαρτίας πατέρων εις κόλπους τέκνων αυτών μετ’ αυτούς, ο Θεός ο μέγας ο ισχυρός” (Ιερεμ. 39,18). Ο προφήτης Ησαΐας λέγει: “Ετοιμάσαντα τέκνα σου σφαγήναι ταις αμαρτίαις του πατρός αυτών” (Ησαΐου14,21). Απ’ αυτές τις μαρτυρίες λοιπόν της Αγίας Γραφής, μπορούμε να εννοήσουμε καθαρά, για ποια αιτία υποφέρουν τα αθώα παιδιά και ποιών τις αμαρτίες πληρώνουν. 143. Πώς αντιμετωπίζει η Εκκλησία τον ανθρώπινο πόνο και ποια είναι τα καθήκοντα του χριστιανού απέναντι αυτών πού υποφέρουν; Η Εκκλησία ανακουφίζει και θεραπεύει τους πόνους των ανθρώπων με διάφορα είδη προσευχών προς τον Πανάγαθο Θεό. Η σπουδαιότερη προσευχή για τους ασθενείς είναι το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου και διάφορες ευχές για την απόκτηση της υγείας. Ο χριστιανός έχει μεγάλο καθήκον απέναντι των δοκιμαζόμενων από θλίψεις συνανθρώπων του να τους βοηθάει το κατά δύναμη, τόσο με υλικά μέσα: ρουχισμό, τρόφιμα, φιλοξενία, περίθαλψη, χρήματα κλπ. όσο και με πνευματικά μέσα όπως: με την προσευχή υπέρ αυτών, την ηθική των ενίσχυση με λόγια πνευματικά, με την συμπόνια, με την παρηγοριά κλπ. όπως μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος λέγοντας: “Χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων” (Ρωμ. 12,15). 144. Τι είναι οι πειρασμοί και γιατί επετράπη στον άνθρωπο να πειράζεται; Οι πειρασμοί είναι δοκιμασίες πού έρχονται εναντίον του ανθρώπου από τον διάβολο και τους υπηρέτες του, τους κακούς ανθρώπους. Ο άνθρωπος αφήνεται από τον Θεό να πειράζεται για να δοκιμαστή η πίστης του (Α’ Πέτρ. 1,6-7), η αγάπη του προς τον Θεό(Δευτ. 13,3), η υπακοή του (Δευτ. 8,2), εάν είναι προσκολλημένος στα μάταια αγαθά, όπως συνέβη με τον Ιώβ (Ιώβ 1,9-12). Στην πράξη οι πειρασμοί είναι ανάλογοι προς τις ανθρώπινες δυνάμεις της φύσεως του κάθε ανθρώπου. Στους δυνατότερους στην πίστη παραχωρεί ο Θεός βαρύτερους πειρασμούς, για να προοδεύσουν στην αγιότητα και να αξιωθούν μεγαλυτέρων στεφάνων. Ενώ στους αδυνάτους στην πίστη και υπομονή, παραχωρεί η Θεία Του πρόνοια ελαφρότερους πειρασμούς για να τους βοηθήσει να νικήσουν και να μη απελπισθούν. Ιδού Τι λέγει ο Απόστολος Παύλος: “Πειρασμός υμάς ου είληφεν ει μη ανθρώπινος· πιστός δε ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν” (Α’ Κορ. 10,13). Το ίδιο πράγμα λέγει και ο προφήτης Δαβίδ: “ότι ουκ αφήσει Κύριος την ράβδο των αμαρτωλών επί τον κλήρο των δικαίων, όπως αν μη εκτείνωσιν οι δίκαιοι εν ανομίες χείρας αυτών” (Ψαλμ. 124,3). Ο δίκαιος Ιώβ λέγει ότι οι πιστοί φορτώνονται με διαφόρους πειρασμούς, κατά παραχώρηση του Θεού (Ιώβ 7,8). “Όμως ουδέποτε ο Θεός επιτρέπει στους εκλεκτούς Του, πειρασμούς υπεράνω των δυνάμεων των. 145. Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί τον ανθρώπου, από τους οποίους προέρχονται οι άλλοι; Οι ρίζες των κακών είναι τρεις: η επιθυμία του σώματος, η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, όπως λέγει ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης (Α’ Ιωάν. 2,16). Η, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός είναι η φιληδονία, η φιλοδοξία και η φιλαργυρία, από τις οποίες γεννιούνται όλα τα κακά. Με αυτά τα τρία είδη των πειρασμών δοκίμασε και ο σατανάς να πειράξει τον Κύριο (Ματθ. 4,1-11). 146. Ποιοι είναι οι τρεις εχθροί προς τους οποίους αγωνιζόμαστε και πειραζόμαστε μέχρι θάνατο; Είναι ο διάβολος, ο κόσμος, δηλαδή οι απολαύσεις του κόσμου και η σάρκα. Αυτοί οι τρεις εχθροί μας πολεμούν με κάθε είδους πειρασμούς και λίγοι είναι εκείνοι οι χριστιανοί, πού τους νικούν με την Χάρι του Χριστού και είναι οι νικητές και οι μακάριοι αυτού του αιώνος. Αλλά “εάν μη Κύριος φύλαξη οίκον, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων” λέγει το Άγιο Πνεύμα με το στόμα του ψαλμωδού Δαβίδ. Όταν μας βοηθεί ο Κύριος, “ουδείς ημών πορθείτε την πόλιν” (Αντίφωνο τρίτου ήχου). 147. Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί με τους οποίους πολεμούν αυτοί οι τρεις εχθροί τις ψυχές μας; Ο διάβολος, η πηγή παντός κακού, μας πειράζει κατευθείαν με λογισμούς απιστίας, βλασφημίας, αμφιβολίας, απελπισίας, υπερηφάνειας και κενοδοξίας. Ενώ πλαγίως μας πειράζει με τα θέλγητρα του κόσμου, με λογισμούς αλαζονείας, κενοδοξίας, οργής και ακολασίας επίσης με τα πάθη της φιλαργυρίας, πλεονεξίας, ζηλοφθονίας, φιλονικίας, τιμωρίας των άλλων, φλυαρίας και αλλά. Με το σώμα ο διάβολος μας πειράζει στα πάθη της γαστριμαργίας, της μέθης, της ασωτίας, της χαυνότητας της θελήσεως μας, της αναισθησίας της καρδίας μας, της φυγοπονίας και άλλων παρομοίων. 148. Από πόσα και ποια μέρη πειράζεται ο χριστιανός; Κατά την μαρτυρία του αγίου Μελετίου του Ομολογειτού, ο χριστιανός πειράζεται από τον διάβολο από οκτώ μέρη και συγκεκριμένα: 1) Από άνω μας πειράζει όταν με όλες τις δυνάμεις μας αγωνιζόμαστε χωρίς διάκριση για την απόκτηση των αρετών. Δηλαδή, νηστεία μέχρι εξαντλήσεως, σωματικούς κόπους πάνω από τα κανονικά μέτρα αντοχής, αγρυπνία ολονύκτια και άλλα πνευματικά έργα τα οποία οδηγούν στην τελειότητα, όταν βέβαια γίνονται με διάκριση. 2) Από κάτω μας πειράζει ο διάβολος με την ακηδία και οκνηρία για την εκτέλεση των καλών έργων. Έτσι λοιπόν, αδυνατίζει η θέλησης μας, το λογιστικό της ψυχής μας, ο έλεγχος της συνειδήσεως, η γενναιοψυχία και επιμονή στην πνευματική πάλη. 3) Από αριστερά μας πειράζει ο διάβολος με τα παντός είδους σωματικά πάθη, όπως την μέθη, την γαστριμαργία, την φιλαργυρία, την οργή, το μίσος, την εκδίκηση και κάθε σωματική και ψυχική κακία. Ονομάζονται έτσι, διότι έρχονται κατευθείαν από τον διάβολο και κάθε αγωνιστής αντιλαμβάνεται εύκολα αυτές τις παγίδες , του πονηρού. 4) Από τα δεξιά μας πειράζει με τα ψυχικά πάθη και την υπερβολική ευαισθησία πού είναι δυσκολονόητα και δυσδιάκριτα και δυσθεράπευτα, όπως είναι: η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, το εγωιστικό θέλημα, η κενοδοξία, η μνησικακία, η έξαψης, η παρακοή, ο εγωισμός, η αίρεσης, το σχίσμα, η βλασφημία, η υπερβολική εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού, η αμφιβολία, η απιστία, τα όνειρα, τα οράματα, η μαγεία κλπ. Αυτά τα πάθη πού έχουν σαν θεμέλιο την υπερηφάνεια, από την οποία εξέπεσε ο εωσφόρος στον Άδη, δύσκολα γνωρίζονται και θεραπεύονται. 5) Από εμπρός μας πειράζει ο διάβολος για τα μελλοντικά πράγματα, δηλαδή μας προξενεί μέριμνα σε υποθέσεις άλλων και σε σωματικούς κόπους για την επαύριον διότι νομίζουμε ότι ο Θεός δεν φροντίζει σε όλη μας την ζωή. Οι πειραζόμενοι μ’ αυτούς τους λογισμούς ετοιμάζουν περιουσίες για τα γεράματα των, κοπιάζουν μόνο γι’ αυτή την ζωή, φοβούνται ότι δεν θα έχουν να φάγουν και να πιουν, αποβάλλουν παιδιά, λέγοντας ότι δεν έχουν με Τι να τα μεγαλώσουν, φιλονικούν για περιουσιακά ζητήματα, είναι πολύ τσιγκούνηδες και φιλάργυροι, δεν κάνουν ελεημοσύνη και είναι εγωιστές. 6) Από πίσω μας πειράζει ο διάβολος με τις ενθυμήσεις των αμαρτιών και παθών, πού μας αιχμαλώτιζαν στην νεότητα μας και μας παρακινεί να τα επαναλάβουμε. Έτσι μας φέρνει στον νου τα πρόσωπα με τα οποία αμαρτήσαμε, τον τόπο όπου αμαρτήσαμε, τις αιτίες των αμαρτιών οι οποίες μας νίκησαν, αυτούς με τους οποίους τσακωθήκαμε, τα λόγια τα οποία ανταλλάξαμε για να αρχίσουμε πάλι να τους μισούμε. Μας υπενθυμίζει τις σαρκικές αμαρτίες τις οποίες κάναμε, τα κορίτσια πού σκανδαλίσαμε, τους μέθυσους και άλλες περασμένες αμαρτίες και μας κεντρίζει την θέληση να πέσουμε στα ίδια αμαρτήματα από τα οποία με δυσκολία λυτρωθήκαμε. 7) Από μέσα μας δηλαδή από την καρδιά, μας πειράζουν οι αόρατοι εχθροί με όλα τα πάθη πού κυριαρχούν στην καρδιά, όπως. Την οργή, την πλάνη, την επιθυμία, την εκδίκηση, την σκληρότητα, τον φθόνο, την υπερηφάνεια και τα παρόμοια, όπως λέγει ο Κύριος:”Τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον. Εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι..” (Ματθ. 15,18-19). Γι’ αυτό και ο προφήτης Δαβίδ προσευχόταν λέγοντας: “Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και Πνεύμα ευθές έγκαινισον εν τοις εγκάτοις μου” (Ψαλ.50,11). Από έξω μας πειράζουν και μας νικούν οι δαίμονες με τις πέντε αισθήσεις, οι οποίες είναι τα παράθυρα της ψυχής. Ιδιαίτερα με την όραση, με την ακοή και με την γεύση. Για τους πειρασμούς πού εισέρχονται στην καρδιά από την επίδραση των αισθήσεων, ακούμε να λέγει ο προφήτης Ησαΐας: “Κύριε, εισήλθε ο θάνατος εν ταις θύραις ημών”. Για τους οφθαλμούς λέγει ο Σωτήρ: “”Όστις επεθύμησε γυναίκα προς το εμοίχευσε αυτήν, ήδη εμοίχευσε αυτήν εν τη καρδία αυτού” (Ματθ. 5,28). Ιδού λοιπόν, ότι απ’ όλα τα μέρη πετά ο σατανάς σαΐτες εναντίον μας θέλοντας να μας τραυματίσει με αμαρτίες και να μας οδηγήσει στην απώλεια. Εμείς όμως έχουμε καθήκον να εξομολογούμαστε όλους τους λογισμούς στον Πνευματικό μας και να αποφεύγουμε τους πειρασμούς του διαβόλου με την δύναμη της προσευχής, της νηστείας, της ταπεινώσεως, της προφυλάξεως του νου και της αναγνώσεως ιερών βιβλίων. Και εάν παρ’ όλα αυτά οι σαΐτες των πειρασμών δεν απομακρύνονται από κοντά μας, τότε αυτό είναι σημείο ότι οι ρίζες των παθών είναι ριζωμένες καλά στον νου και στην καρδιά μας. Είναι ακόμη απόδειξη ότι δεν κάναμε καθαρή εξομολόγηση των λογισμών μας και ξεπήδησαν από μέσα μας οι αμαρτίες. Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε ανάγκη από θερμή προσευχή, συνοδευομένη με δάκρυα και νηστεία, εφ’ όσον η αμαρτία συνεχίζει να μας κυρίαρχη. 149. Ποιοι είναι οι πλέον δυσδιάκριτοι και δυσκολοθεράπευτοι πειρασμοί; Είναι οι εσωτερικοί πειρασμοί της ψυχής, δηλαδή: Λογισμοί βλασφημίας, αμφιβολίας σε θέματα πίστεως, απελπισίας, κατόπιν εγωκεντρικοί πειρασμοί, λογισμοί υψηλοφροσύνης, εμπιστοσύνης στον εαυτό μας και άλλοι. Ενώ ανάμεσα στους σωματικούς πειρασμούς οι πλέον επίμαχοι και επικίνδυνοι είναι οι λογισμοί της ακολασίας, διότι είναι συνδεδεμένοι με την φύση του σώματος μας. Επίσης αυτός πού υπερηφανεύεται, εγκαταλείπεται από τον Θεό να πέσει στην πορνεία. Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να φεύγομε από οποιαδήποτε αφορμή πορνείας, από κάθε σαρκικό λογισμό για να μη κατάληξη σε πράξη, να προφυλασσόμαστε από οποιοδήποτε πρόσωπο πού μας σκανδαλίζει και μας σπρώχνει στο φοβερό αμάρτημα της ακολασίας. 150. Γιατί έχει ο σατανάς τόση δύναμη να πολεμά τον άνθρωπο και γιατί παραχωρεί ο Θεός να πειράζεται και να εξαπατάται από την αμαρτία το πλάσμα του; Ο σατανάς δεν έχει την δύναμη και την άδεια να κυριεύει, να ξεγελά ή να εξαναγκάζει την θέληση του ανθρώπου για την αμαρτία. Αυτός μόνο τον πειράζει με κάθε είδους τεχνάσματα, φαντασίες, ενθυμήσεις, με τις αισθήσεις, με τις φυσικές αδυναμίες, με την ηδονή του κόσμου, με τους λογισμούς κ.λ.π. Ο σατανάς ουδέποτε φανερώνει στον άνθρωπο το πρόσωπο του, δεν αποκαλύπτεται κατευθείαν σαν εχθρός στον άνθρωπο. Αλλά τον πολεμά κρυφά ή φανερά ή με τους κακούς ανθρώπους, χρησιμοποιώντας κάθε είδους τεχνάσματα πονηρά, ώστε να μην αποκαλυφθεί ο ίδιος, διότι ο σκοπός του είναι η πτώσης μας στην αμαρτία και η απώλεια μας. Αυτός ονομάζεται πειρασμός και πατήρ του ψεύδους διότι με τους πειρασμούς και τις ψεύτικες παγίδες του θέλει να μας οδηγήσει στην αμαρτία. Ο σατανάς ακόμη εξαναγκάζει την θέληση μας, υποδαυλίζει τα πάθη και τις σαρκικές ορέξεις της ψυχής και του σώματος, δημιουργεί αφορμές για την εκτέλεση αμαρτιών, μας στριφογυρίζει πάντοτε τον νου στις πτώσεις μας, αλλά δεν έχει την θέληση και άδεια από τον Θεό να μας πίεση για την διάπραξη της αμαρτίας, διότι τότε δεν θα είχαμε καμιά ενοχή, ούτε τιμωρία και κανείς δεν θα λυτρωνόταν από τις παγίδες του. Όμως, εάν ο άνθρωπος εξασθενεί κατά την θέληση του και την προσευχή, εάν γλυκαίνεται από τα δελεάσματα του διαβόλου και συγκατατίθεται στην αμαρτία, τότε δεν είναι γι’ αυτό ένοχος ο διάβολος, αλλά ο άνθρωπος. Γι’ αυτό του δόθηκε φύλαξ άγγελος για να τον βοηθεί, να του χαρίζει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, να τον ενισχύει, να τον οδηγεί στην εκκλησία, στην εξομολόγηση, δηλαδή στην κάθαρση των αμαρτιών του και ο Πνευματικός να τον συμβουλεύει και να τον συγχωρεί. Γι’ αυτό του υπόσχεται και μισθό, εάν νικήσει, ή τιμωρία, εάν νικηθεί. Ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να πειράζει τον άνθρωπο, για να τον κάνη δυνατότερο στην πίστη και ο άνθρωπος να έχει όλη την φροντίδα της σωτηρίας του μόνο στον Θεό, και όχι στις δυνάμεις του. Επίσης ο πιστός άνθρωπος, όταν αγωνίζεται περισσότερο, θα έχει περισσότερο μισθό από τον Θεό. Ο Θεός αφήνει τον σατανά να πειράζει τον άνθρωπο αλλά δεν επιτρέπει στον διάβολο να τον πειράξει παραπάνω από τις δυνάμεις του (Α’ Κορ. 10,13). Μόνο ο υπερήφανος και άπιστος αφήνεται από τον Θεό να πειράζεται από τον διάβολο μέχρις ότου ταπεινωθεί και ζητήσει την βοήθεια του Θεού και των λειτουργών Του. Στον άνθρωπο όμως του προσφέρεται η δύναμης να νικήσει και απομακρύνει τον διάβολο (Εφ. 6,11 Πέτρου 5,9). 151. Ποια είναι τα σπουδαιότερα όπλα με τα οποία νικούμε τους πειρασμούς τον διαβόλου; Δύο είναι τα μεγαλύτερα όπλα με τα οποία νικούμε όλες τις διαβολικές παγίδες. Πρώτα είναι η αγία προσευχή και μετά η ταπείνωσης. Προσευχόμαστε πάντοτε στον Ουράνιο Πατέρα μας, λέγοντας: “Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού” (Ματθ. 6,13). Δηλαδή ζητάμε από τον Θεό να μη επιτρέψει να πειραχτούμε υπεράνω των δυνάμεων μας και να μας λύτρωση απ’ όλες τις παγίδες του πονηρού. Όποτε λοιπόν, σε κάθε πειρασμική περίσταση πρέπει να προσευχώμεθα με επιμονή, με δάκρυα, με νηστεία και με συντετριμμένη καρδιά. Οι Πατέρες μας συνιστούν να λέγωμεν πάντοτε την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα σε καιρό του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου βγαίνει σαν ένα σπαθί από την καρδιά μας και φονεύει τους νοητούς εχθρούς. Το δεύτερο όπλο κατά των διαβολικών επιθέσεων είναι η ταπείνωσης. Άκουσε Τι λέγει ο Δαβίδ: “Έταπεινώθην και έσωσε με ο Κύριος” (Ψαλμ. 114,6). Όταν είμεθα περικυκλωμένοι από πάθη και πειρασμούς να ταπεινούμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας, δηλαδή, να θεωρούμε τους εαυτούς μας τους πιο αμαρτωλούς, λέγοντας ότι για τις αμαρτίες μας και την υπερηφάνεια μας πειραζόμαστε και τότε θα φύγει ο διάβολος από κοντά μας, διότι το ισχυρότερο πυρ, πού κατακαίγει τον διάβολο είναι η ταπείνωσης, η προσευχή, τα δάκρυα και η νηστεία. Άλλα όπλα σε περίοδο πειρασμών είναι: Η καρτερική στους πειρασμούς υπομονή, η συχνή εξομολόγηση των λογισμών, η ανάγνωση των ιερών βιβλίων, η αποφυγή αφορμών για αμαρτίες, η Θεία Κοινωνία, η σιωπή, η αποδέσμευση από τα εγκόσμια έργα και άλλα. 152. Ποιες είναι οι ωφέλειες που αποκομίζουμε στον πόλεμο κατά τον διαβόλου; Η πρώτη ωφέλεια είναι ότι χωρίς πειρασμούς και χωρίς πάλη με τους δαίμονας δεν μπορούμε να σωθούμε ούτε και ποτέ να στεφανωθούμε. Γι’ αυτό λέγει κάποιος πατήρ της ερήμου: “Επαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος”. Κατόπιν οι πειρασμοί μας διδάσκουν την πείρα του πνευματικού πολέμου, μας σκληραγωγούν στην ζωή, μας βοηθούν να προοδεύσουμε πνευματικά. Επίσης μας επαυξάνουν την πίστη, μας διδάσκουν και μας εξαναγκάζουν να προσευχώμεθα περισσότερο, να αγρυπνούμε, να πηγαίνουμε συχνότερα στην εκκλησία, να κάνουμε νηστεία, ανάγνωση των Ιερών βιβλίων, συχνή εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Οι πειρασμοί μας ταπεινώνουν, μας δείχνουν την αδυναμία μας και την ανικανότητα μας, όταν είμεθα μόνοι χωρίς την θεία βοήθεια. Ακόμη ενισχύουν την υπομονή, την προσευχή, τα δάκρυα, την ταπείνωση και την πίστη μας. Ιδού ο σκοπός και οι ωφέλειες των επί της γης πειρασμών του διαβόλου. 153. Πάτερ Κλεόπα, Τι είναι η μαγεία και ποια είναι τα είδη της; Με την λέξη μαγεία εννοούμε την επίκληση δαιμονικής δυνάμεως προς βοήθεια των ανθρώπων, αντί της βοηθείας του Θεού, με σκοπό την πραγματοποιήσει συγκεκριμένων ανθρωπίνων επιδιώξεων. Η μαγεία εξασκήθηκε τόσο στον εβραϊκό λαό, την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, όσο και στους χριστιανούς του Νόμου της Χάριτος μέχρι και των ημερών μας. Στην Παλαιά Διαθήκη ζήτησε την βοήθεια του διαβόλου δια της μαγικής τέχνης ο βασιλεύς Σαούλ και ευθύς τιμωρήθηκε από τον Θεό, Μάγοι ήταν ο Βαλαάμ και οι τρεις μάγοι οι οποίοι ασχολιόντουσαν με την αστρολογία. Κατά την διδασκαλία του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου, η μαγεία διαιρείται σε πολλά είδη και συγκεκριμένα: Η κυρίως μαγεία δια της οποίας εννοούμε την επίκληση των δαιμόνων για να αποκαλύψουν στους ανθρώπους κρυμμένους θησαυρούς, χαμένα αντικείμενα και άλλα παρόμοια. Η μαντεία, το δεύτερο είδος μαγείας, με το οποίο μερικοί άνθρωποι ομιλούν για το μέλλον από διάφορα σημεία του χεριού πού εξηγούν, γι’ αυτό και ονομάζεται και χειρομαντεία, και από άλλα βέβαια αντικείμενα, όπως χαρτοπαίγνια, καφέδες, σπυριά κλπ. Νεκρομαντεία, δηλαδή επίκλησης της βοηθείας των δαιμόνων στα μνήματα για να παίδευση αυτούς πού είναι στην ζωή. Οι νεκρομάντης απαιτούν να κληθεί η νεκρή από τον Άδη ψυχή όπως έκαναν οι μάντεις στην εποχή του προφήτου Σαμουήλ (Α’ Βασ.28,3), για να μάθουν το μέλλον ή για να εκδικηθούν κάποιον. στις ημέρες μας δρα η νεκρομαντεία συστηματικά στους πιστούς, όπως π.χ. το σβήσιμο των ανθράκων, η απαγγελία συγκεκριμένων λέξεων ανακατωμένων με προσευχές για τους ασθενείς και οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι μάντεις. Γητεία, δηλαδή μαντεία η μαγεία με ιερά αντικείμενα, όπως η μαντεία με το ψαλτήριο, πού σήμερα ονομάζεται “άνοιγμα , του ψαλτηρίου”, μαντεία με αντικείμενα της εκκλησίας, όπως η περιβολή ιερών αμφίων, κλειδιά εκκλησιών, στάκτη από θυμιατήριο, αντιγραφή μερικών ρυθμικών κτύπων καμπάνας και τειχών της εκκλησίας ή το ανάκρουσμά τους μπροστά σε καντήλια κλπ. Η γοητεία, δηλαδή ο πόθος μερικών νέων να παντρευτούν με πρόσωπα της αρεσκείας των με την επίκληση της σατανικής βοηθείας. Αυτό στον λαό ονομάζεται “ειμαρμένη, ριζικό”. Η μαντεία με τα εντόσθια των ζώων, πού ονομάζεται και οιωνοσκοπία. Σ’ αυτό το είδος μαγείας υπάγονται και τα όνειρα, τα ζώδια, οι καλές και κακές ώρες, η μαντεία σε μέλη του σώματος, πού λέγεται και προμήνυμα (σφύριγμα στα αυτιά, θόρυβος των ματιών, η φαγούρα στις παλάμες κλπ.). Τα φυλακτά τα οποία έχουν στο χέρι ή στο στήθος από διάφορα πολύχρωμα κομμάτια υφάσματος για να τους φυλάγουν από ασθένειες, από κινδύνους και από ζημιές, αφού πρώτα επικαλεσθούν την δύναμη του διαβόλου. Οι επικαλούμενοι τους δαίμονες (κλύδωνες), είναι αυτοί πού μαντεύουν για τα μέλλοντα με την βοήθεια των δαιμόνων. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και αυτοί πού ανάβουν φωτιές μπροστά στα σπίτια των και τρέχουν στην φωτιά, οι εγγαστρίμυθοι και οι μαντεύοντες με τα εντόσθια των ζώων. Αυτή η μαγεία είναι πολύ διαδεδομένη στις ημέρες μας. Αστρολογία, είναι η μαγεία πού έδρασε από τους παλαιότατους χρόνους μέχρι σήμερα. Με την αστρολογία εννοούμε την πρόβλεψη των μελλόντων με την κίνηση των αστέρων, των πλανητών, των ανέμων, των νεφών και των άλλων γενικά φαινομένων. Οι αστρολόγοι ισχυρίζονται ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αστέρι, πράγμα το οποίο συναντάμε και στην δική μας λαογραφία. Ιδού μερικά από τα σημαντικότερα είδη μαγείας, πού υπάρχουν και στις ημέρες μας, τα οποία πρέπει να καταπολεμούμε και να αποφεύγουμε, επειδή γίνονται με διαβολικές ενέργειες και επινοήσεις και πολλούς χριστιανούς οδήγησαν στην απώλεια. 154. Ποιες είναι οι συνέπειες της μαγείας; Όσοι ασχολούνται με τα μάγια ή τρέχουν στις μαγείες, διαπράττουν μεγάλη αμαρτία ενώπιον του Θεού και εναντίον του Άγίου Πνεύματος, διότι αφήνουν τον Θεό και ζητούν βοήθεια από τον διάβολο. Αρνούνται τις προσευχές της Εκκλησίας και μπαίνουν στα σπίτια των μάγων. Εγκαταλείπουν τους λειτουργούς του Χριστού και πηγαίνουν στους υπηρέτες του σατανά. Δηλαδή, αφήνουν το ζών ύδωρ, τον Ιερέα και την σωτήριο Χάρι της Εκκλησίας και για τα εμπαθή και ανθρώπινα ενδιαφέροντα των ζητούν την συμπαράσταση των μάγων, πού είναι εχθροί του Χριστού. Αρνούνται την αλήθεια και δέχονται το ψευδός, διότι όλα τα μαγικά λόγια και επικλήσεις είναι ψεύδη και δαιμονικές απάτες. Μια τέτοια μεγάλη αμαρτία δεν συγχωρείται στους ενόχους ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα, όπως λέγει ο Χριστός, εάν δεν μετανοήσουν σ’ όλη τους την ζωή. Εναντίον αυτών των μάγων ξεσπούν κάθε είδους κακίες και κίνδυνοι. Πρώτα – πρώτα τους ελέγχει ή συνείδησης των, διότι άφησαν τον Θεό και ακολούθησαν τον διάβολο. Κατόπιν κανονίζονται να απέχουν από την Θεία Κοινωνία επί πολλά έτη, από 7 έως 15 και ακόμη μέχρι 20. Αυτοί πού τρέχουν στους μάγους, αποβάλλουν από την ψυχή τους την Χάρι του Χριστού και βάζουν στο σπίτι της καρδίας των το πνεύμα του σατανά. Αρνούνται τον Χριστό και ενώνονται με τον διάβολο. Όλοι αυτοί δεν πρέπει να ονομάζονται χριστιανοί, αλλά αποστάται. Τιμωρούνται από τον Θεό με ασθένειες και μάλιστα ανίατες, με οικογενειακά προβλήματα, με ζημιές και διενέξεις, με πτώχεια και φοβερό θάνατο. Και εάν δεν εξομολογηθούν με δάκρυα, δεν θα σωθούν. Ενώ από την Εκκλησία αποβάλλονται τελείως, δηλαδή χωρίζονται από τον Χριστό και παραδίνονται με την θέληση των στα χέρια του νοητού εχθρού. Εάν πεθάνουν στην αμαρτία των αυτή, δεν κηδεύονται από ορθόδοξο Ιερέα, αλλά όπως οι ειδωλολάτρες και οι αρνητές της πίστεως, προς αιώνια τιμωρία των στα βάσανα της κολάσεως. Αυτές λοιπόν είναι οι φοβερές συνέπειες της μαγείας. 155. Τι επιτίμιο επιβάλλεται από τους Αγίους Πατέρας στους μάγους και όσους τρέχουν σ’ αυτούς; Ο αυστηρότερος από όλους τους Πατέρας είναι ο Μέγας Βασίλειος. Ιδού Τι λέγει στον 72ο κανόνα του: “Αυτός πού παραδίδει τον εαυτό του στους μάγους ή σε ομοίους με αυτούς, κανονίζεται με τον κανόνα των φονέων”. Αυτός θέτει τους μάγους στο ύψος ενοχής της ανθρωποκτονίας και των αρνητών του Χριστού, δηλ. τους απαγορεύει από την Θεία Κοινωνία από 10 έως 20 χρόνια. Στον 65ο κανόνα, ο ίδιος Άγιος λέγει τα έξης: “Αυτός πού ασχολείται με μάγια θα επιτιμάτε με τον κανόνα του φονέως, δηλ. 20 χρόνια, το οποίον θα εφαρμόζεται, όπως φαίνεται, μόνο για ένα αμάρτημα”. Ενώ ο 61ος κανών της 6ης Οικουμ. Συνόδου απαγορεύει από την Θεία Κοινωνία για έξι χρόνια αυτούς πού πηγαίνουν στους μάντεις, στα χαρτοπαίγνια και σ’ άλλα παρόμοια, για να μάθουν τα μέλλοντα. Και “εάν επιμένουν σ’ αυτά και δεν προφυλάγονται από τις τέχνες της απώλειας και ειδωλολατρίας, αποφασίζουμε να απέχουν τελείως από την Εκκλησία, όπως και οι Ιεροί Κανόνες διδάσκουν…”. Ο άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής, συντομεύει τον κανόνα κατά των μάγων και των ακολούθων των, μόνο σε τρία χρόνια αποχής από την Θεία Κοινωνία, εάν εξομολογηθούν την αμαρτία των, εάν την εγκαταλείψουν οριστικά και εάν νηστεύουν καθημερινά μέχρι της τρίτης απογευματινής και κάνουν κάθε ήμερα 250 μετάνοιες. Αλλά και η Αγία Γραφή μας δείχνει πόσο σκληρά τιμωρεί ο Θεός τους καταφεύγοντας στους μάγους, διότι λέγει τα εξής: “Φαρμακούς ου περιποιήσετε” δηλ. μη τους αφήσετε να ζήσουν (“Εξοδ. 22,18). Και άλλου πάλι λέγει: Και ανήρ ή γυνή, ος αν γένηται αυτών εγγαστρίμυθος ή επαοιδός, θανάτω θανατούσθωσαν αμφότεροι” (Λευϊτ. 20,27). Και πάλι: “Και ψυχή, η εάν επακολούθηση έγγαστριμύθοις η έπαοιδοίς, ώστε έκπορνεύσαι οπίσω αυτών, επιστήσω το πρόσωπον μου επί την ψυχήν εκείνη και απολώ αυτήν εκ του λάου αυτής” (Λευϊτ. 20,6). Βλέπουμε ακόμη ότι τον βασιλέα Μανασσή τιμώρησε ο Θεός με πικρή δουλεία στην Βαβυλώνα, διότι “διήγαγε τα τέκνα αυτού εν πυρί εν Γεβενεννόμ και εκληδονίζετο και οιωνίζετο και εφαρμακεύετο και εποίησεν εγγαστρίμυθους και επαοιδούς· και πλήθυνε του ποιήσαι το πονηρό εναντίον Κυρίου του παροργίσαι αυτόν” (Β’ Παραλ. 33,6). Επίσης τον βασιλέα Σαούλ τιμώρησε ο Θεός με το να χάση την βασιλεία του και με επώδυνο θάνατο, διότι εγκατέλειψε τον Θεό και κάλεσε μάγισσες γυναίκες, για να του προλέγουν τα μέλλοντα (Α’ Βασ. 28,7). Και ο βασιλεύς Οχοζίας παρόργισε πολύ τον Θεό, διότι απέστειλε ανθρώπους του να ρωτήσουν τον μάγο στην πόλη Ακάρωνα. 156. Μπορεί πράγματι να βοηθήσει ο διάβολος τους ανθρώπους με την μαγεία από ότι θα μπορούσε να τους βοηθήσει η δύναμης και η Χάρις του Θεού; Ας είναι σ’ όλους γνωστό ότι οι δαίμονες δεν έχουν καμία δύναμη να θεραπεύσουν κάποιον, να αποκαλύψουν κακά έργα ή τους κακοποιούς. Αυτοί δεν μπορούν να επιτελέσουν πραγματικά θαύματα, αλλά μόνο κατά φαντασία εξαπατούν τους ολιγόπιστους και απίστους. Αυτό μας το φανερώνει ο θειος πατήρ Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέγοντας: “Δεν βλέπεις ότι οι δαίμονες δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν ούτε ακόμη και αυτούς τους μάγους και υπηρέτες των από τα έλκη και τις καυτερές φυσαλίδες, πού τους προξένησε ο Μωυσής στην Αίγυπτο και συ νομίζεις ότι έχουν να σε θεραπεύσουν; (Εξοδ. 9,11). Και εάν οι δαίμονες δεν λυπήθηκαν την ψυχή σου πώς θα λυπηθούν το σώμα σου; Εάν πασχίζουν να σε απομακρύνουν από την Βασιλεία του Θεού, πώς θα σε λυτρώσουν από την ασθένεια σου; Αυτά είναι μόνο λόγια και παραμύθια. Συνεπώς, μην εξαπατάσαι χριστιανέ, διότι κανένας λύκος δεν μπορεί να γίνει πρόβατο, ούτε ο διάβολος να γίνει ποτέ γιατρός. Διότι ευκολότερο είναι ή φωτιά να παγώσει το χιόνι παρά ο διάβολος να σε θεραπεύσει αληθινά” (Ομιλία περί διανομής του σίτου). Λοιπόν, όταν εμείς αρρωστήσουμε ή έχουμε στενοχώριες, ή είμεθα από άλλους αδικημένοι, ή έχουμε πάθει ζημιές ή παιδιά ανύπαντρα, ή άλλες οικογενειακές δυσκολίες να μην τρέχουμε για βοήθεια στον διάβολο και τους υπηρέτες του, οι οποίοι είναι μάγοι και μάντεις, αλλά στην Εκκλησία και τους Ιερείς, στην προσευχή, στην νηστεία και γρήγορα θα βοηθήσει ο Φιλάγαθος Πατέρας μας, ο Οποίος μας έπλασε και έχει φροντίδα για εμάς. 157. Πείτε μας εκτενέστερα, για την μαγεία που γίνεται με την χρήση ιερών βιβλίων ή όπως λέγεται “άνοιγμα του ψαλτηρίου”, το οποίο συνηθίζεται σήμερα στους πιστούς μας; Η μαγεία πού γίνεται με έργα και λόγια από Ιερά βιβλία, είναι το τέταρτο είδος μαγείας και λέγεται “Γητεία”. Αυτοί οι μάγοι αναμειγνύουν τις μαγείες τους με προσευχές, με ψαλμούς και άλλα ιερά λόγια, τα οποία απευθύνονται στην Θεοτόκο, στους αγίους για να μπορέσουν ευκολότερα να εξαπατήσουν τους αδυνάτους στην πίστη. Αυτό το είδος μαγείας συνηθίζεται ιδιαίτερα στις ασύδοτες γυναίκες, στις γριές και στις τσιγγάνες για να αποπλανούν τους ανόητους. Ιδού Τι λέγει γι’ αυτά ο άγιος Ιωάννης δ Χρυσόστομος: “Εσύ λέγεις ότι η γριά αυτή είναι χριστιανή και εκείνος ο άνθρωπος είναι χριστιανός και Όταν γητεύουν και δίδουν φυλακτά, δεν λέγουν ούτε γράφουν άλλο όνομα, παρά το όνομα του Χριστού, της Θεοτόκου και των αγίων, και λοιπόν Τι κακό κάνουν αυτοί; Σ’ αυτά σου αποκρίνομαι ότι γι’ αυτό μάλιστα πρέπει να μισής εκείνη την κακόγρια και εκείνον τον κακογητευτή, διότι μεταχειρίζονται με ύβρη και ατιμία το όνομα του Θεού. Και ενώ είναι χριστιανοί, ζουν σαν ειδωλολάτρες. Και οι δαίμονες αν και λέγουν το όνομα του Θεού, Όμως πάλι δαίμονες είναι. Μερικοί θέλουν να διορθώσουν ότι χριστιανή είναι η τάδε γυναίκα πού κάνει αυτά και τίποτε άλλο δεν λέγει, παρά μόνο το όνομα του Θεού. Λοιπόν, εγώ γι’ αυτό την μισώ περισσότερο και την αποστρέφομαι διότι καταχράται το όνομα του Θεού με το να το υβρίζει. Ενώ λέγει αυτή ότι είναι χριστιανή, η πράξη της φανερώνει ότι εργάζεται τα των ειδωλολατρών” (Χρηστοήθεια Αγίου Νικόδημου, Λόγος Θ’ σελ. 209). Οι γητευτές με την χρήση του ψαλτηρίου και των άλλων ιερών βιβλίων κανονίζονται μέχρι 7 χρόνια, διότι το ψαλτήριο είναι ιερό βιβλίο με πολλές προφητείες και εμπνευσμένο από το Άγιο Πνεύμα, κατάλληλο μέσο προσευχής και όχι για μαγείες και απόκτηση χρημάτων, πού βλάπτουν την ψυχή.