Πνευματικοί διάλογοι με Ρουμάνους πατέρες

Η ζωή του αρχιμ. π. Κλεόπα Ηλίε

από το μοναστήρι Συχαστρία του νομού Νεάμιτς.

Το όνομα και η προσωπικότης του αρχιμανδρίτου π. Κλεόπα Ηλίε είναι σήμερα γνωστά όχι μόνο εντός της Χώρας αλλά και έξω των συνόρων αυτής.

Ο π. Κλεόπας Ηλίε γεννήθηκε το έτος 1912 στην κοινότητα Σουλίτσα του νομού Μποντοσάνι από μια οικογένεια ευσεβών χωρικών. Οι γονείς του ονομάζονταν Αλέξανδρος και Άννα και ήταν το ένατο από τα δέκα παιδιά τους. Η θρησκευτική αγωγή πού έλαβε από την παιδική του ηλικία καθώς και η μεγάλη κλίση για την μοναχική ζωή, ήταν τόσο δυνατά σ’ αυτόν αλλά και σ’ όλη την ευλογημένη αυτή οικογένεια, ώστε πέντε από τα δέκα παιδιά των, στα οποία προστέθηκε στα γεράματα της και η μητέρα των, φόρεσαν το μοναχικό Σχήμα.

Η πνευματική του διαμόρφωση ωφείλετο ακόμη, κατά πρώτο λόγο, στον ιερομόναχο μεγαλόσχημο π. Παΐσιο Ολάρου από την σκήτη Κοζάντσεα -Μποντοσάνι, Ο οποίος ήταν για πολύ καιρό ο Πνευματικός ολοκλήρου της οικογενείας του.

Επί σειράν ετών ο νεαρός δόκιμος Κωνσταντίνος Ηλίε με δύο ακόμη μεγαλύτερους αδελφούς του -τον Βασίλειο και Γεώργιο ποίμαιναν τα πρόβατα στα διάφορα μέρη και μαθήτευσαν κοντά στον καλό πνευματικό πατέρα και οδηγό, ο όποιος ησύχαζε τότε στα δάση της Συχαστρίας.

Την άνοιξη του έτους 1929 αυτοί οι τρεις αδελφοί εγκατέλειψαν το πατρικό των σπίτι και εισήλθαν στον αγώνα της μοναχικής ζωής στο μοναστήρι Συχαστρία πού ήταν υπό την ποιμαντική διακυβέρνηση του πρωτοσύγκελου Ιωαννικίου Μορόϊ, πού εθεωρείτο την περίοδο αυτή ένας από τους καλλίτερους και αγιασμένους ηγουμένους και Πνευματικούς της Μολδαβίας. Μετά από επτά χρόνια κανονικής δοκιμασίας ο νεαρός δόκιμος Κωνσταντίνος Ηλίε εκάρη μοναχός το έτος 1936 με το όνομα Κλεόπας Μοναχός και συνέχισε ακόμη για ένα διάστημα το ίδιο αγαπητό του διακόνημα του τσοπάνου προβάτων, ως μαθητής ενός ενάρετου μονάχου, του π. Γαλακτίωνος Ηλίε, τον όποιον συχνά μνημόνευε.

Αυτό το επί δέκα χρόνια περίπου ευλογημένο διακόνημα κοντά στα πρόβατα και μέσα στην όμορφη φύση – στα βουνά και στα δάση – ήταν για τον π. Κλεόπα μία πραγματική σχολή πνευματικής συγκροτήσεως και προόδου στην ταπείνωση, στην ησυχία και στην προσευχή.

Εδώ σ’ αυτό το πανεπιστήμιο της υπακοής και της σιωπής, διάβασε ο π. Κλεόπας εκατό περίπου θεολογικά βιβλία και αλλά παρόμοια, αρχίζοντας με τα θεολογικά, ηθικά, λειτουργικά, συναξάρια και τελειώνοντας με τα πατερικά έργα των μεγάλων αγίων της Εκκλησίας μας, τα όποια δανειζόταν από την βιβλιοθήκη της μονής Νεάμτς και τα μετέφερε με τον ντορβά του στα βουνά, καθώς και το Ωρολόγιο και το ψαλτήρι.

Το πιο αγαπημένο βιβλίο του ήταν πάντοτε η Αγία Γραφή.

Εκτός απ’ αυτήν αγάπησε τους Βίους των Αγίων, το Γεροντικό, την Κλίμακα του οσίου Ιωάννου, τα ασκητικά των αγίων Εφραίμ και Ισαάκ και άλλα παρόμοια συγγράμματα μυστικών, όπως του αγίου Μαξίμου του Ομολογειτού, Γρηγορίου Παλαμά, Συμεών του Νέου Θεολόγου και άλλων.

Επειδή ήταν προικισμένος από τον Θεό με μία ιδιαίτερη ευλάβεια και πολύ ζήλο για τα θεία, με οξύνοια και κατανόηση των θείων μυστηρίων και με δυνατή μνήμη, σε λίγα χρόνια, ο πατήρ Κλεόπας ανεδείχθη ένας αυτοδίδακτος και απαράμιλλος μοναχός μεταξύ των μοναχών των ρουμανικών μοναστηριών.

Εκτός απ’ όλα αυτά έλαβε από τον Θεό και το χάρισμα του λόγου, με την ωραία εκκλησιαστική διάλεκτο της Μολδαβίας, με μία γεροντική προφορά μισοαρχαΐζουσα, και με το μέσον του κηρύγματος μετέδωσε την αλήθεια, από την Αγία Γραφή, από εκλεκτά πατερικά κείμενα και από ηθικές ιστορίες παντός είδους στον λαό του Θεού, τον όποιον αιχμαλώτιζε με την σπάνια ικανότητα της πειθούς.

Το έτος 1942 ο αρχιμ. π. Κλεόπας, αν και ήταν τότε απλός μοναχός ανέλαβε προσωρινά την διακυβέρνηση της μονής Συχαστρίας αντί του γέροντος πλέον ηγουμένου π. Ιωαννικίου Μορόϊ, ό όποιος βρισκόταν ασθενής στο κρεβάτι.

Τον Ιανουάριο του 1945 χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερεύς και εξελέγη ηγούμενος της αυτής μονής, την οποία ποίμανε επί τέσσερα χρόνια.

Σ’ αυτό το σύντομο διάστημα συγκέντρωσε γύρω του μέχρι 80 μοναχούς και δοκίμους αδελφούς, έκτισε στον περίβολο του μοναστηρίου νέα κελιά, ίδρυσε ένα χειμερινό παρεκκλήσιο, επανέφερε το μοναστήρι στην πρώτη κοινοβιακή του κατάσταση, το διοργάνωσε με το παραδοσιακό τυπικό της ησυχαστικής μοναχικής ζωής, ανέδειξε σπουδαίους Πνευματικούς και έκανε πολλές ιεραποστολικές περιοδείες χάριν της σωτηρίας των πιστών.

Το καλοκαίρι του έτους 1949 ο π. Κλεόπας μετώκησε στο μοναστήρι Σλάτινα με 30 ενάρετους μοναχούς, προκειμένου να ανανέωση και εκεί την πνευματική ζωή. Η επαφή του με την Μπουκοβίνα και τους ευλαβείς χριστιανούς της που κατοικούσαν στα βόρεια της Μολδαβίας του αύξησαν την ποιμαντική πείρα και την ιεραποστολική δράση και του έδωσαν την ευκαιρία να εργασθεί με περισσότερο ενθουσιασμό για τον σκοπό του Ευαγγελίου του Χριστού. Ιδιαίτερα το κήρυγμα, η προσωπική στον καθένα συμβουλή, η πνευματικότητα και η ελεημοσύνη του έκαναν το όνομά του γνωστό σ’ όλη την χώρα.

Ό πατήρ Κλεόπας μ’ αυτό τον τρόπο έγινε ο πλέον φημισμένος και άξιος εκτιμήσεως ηγούμενος ανάμεσα στα μοναστήρια μας και ένας Πνευματικός με υψίστη πνευματική αυθεντία.

Χωρικοί και διανοούμενοι, λαϊκοί και μοναχοί, νέοι και γέροντες, υγιείς και ασθενείς, ιεράρχες και Ιερείς ευρίσκουν στον αρχιμ. π. Κλεόπα έναν αληθινό πνευματικό πατέρα, υπόδειγμα ζωής για όλους, έτοιμο να προσφέρει στο καθένα ότι μπορεί, να συμβουλεύσει, να ανάπαυση και όλους να τους οδηγήση στον Χριστό με μία καταπληκτική πειθώ και κύρος.

Το έτος 1953 παραιτήθηκε από την ηγουμενεία.

Το έτος 1956, αφού βοήθησε στην αναδιοργανώσει του μοναστηρίου Πούτνα και των σκητών Ραρέου και Γκάϊ – Άράντ, ό π. Κλεόπας επέστρεψε στην Συχαστρία την πολυαγαπημένη του μετάνοια. Εδώ συνέχισε την ίδια πνευματική δραστηριότητα με την προσευχή, την εμβάθυνση στα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων, την καθοδήγηση και πνευματική πρόοδο των πολλών μαθητών του.

Η τελευταία πνευματική του ανάβαση και εμπειρία ήταν η αναχώρηση για μερικά χρόνια στην ησυχαστική άσκηση, η οποία συνέβαλε περισσότερο στην εξοικείωση και εσωτερική αίσθηση της πνευματικής ζωής δια της προσευχής, των Ιερών στοχασμών και της συμμετοχής στα Θεία Μυστήρια.

Με την προτροπή των μαθητών του και την ευλογία πολλών ιεραρχών ο π. Κλεόπας από το έτος 1965 άρχισε να γράφει κηρύγματα, διδαχές και ψυχωφελείς πνευματικούς λόγους τόσο για τους λαϊκούς όσο και για τους μοναχούς.

Ως καλός γνώστης της κοινωνικής ζωής της χώρας μας, των παρεκτροπών του κλήρου, της ελλείψεως ενιαίας γραμμής σχετικά με την συχνή Θεία Κοινωνία, της θρησκευτικής κινήσεως “Ό στρατός του Κυρίου” και προπαντός του φανατικού προσηλυτισμού των αιρετικών στις ημέρες μας ο πατήρ Κλεόπας άρχισε να γράφει απολογητικά έργα για να υπερασπίσει την Ορθόδοξο πίστη και να καταπολέμηση τις αιρετικές διδασκαλίες και τις ξένες προς την Ορθόδοξο Εκκλησία θρησκευτικές επιδράσεις.

Τα σπουδαιότερα γραπτά του έργα μ’ αυτό το περιεχόμενο είναι:

“Διάλογος περί οραμάτων και ονείρων” (1962), ο οποίος περιέχει επτά συνομιλίες πού ασχολούνται με το πρόβλημα των οραμάτων, των ονείρων και της συχνής Θείας Κοινωνίας.

“Αιρεσιολογία”, ένα μνημειώδες έργο, το όποιο περιέχει 33 διάλογους όπου αναφέρονται όλες οι αντιδογματικές και αντορθόδοξες διδασκαλίες των αιρετικών και απλοϊκών πιστών της χώρας μας. Το έργο αυτό εκτυπώθηκε το έτος 1981 με τον τίτλο “Περί της ‘Ορθοδόξου Πίστεως”.

Άλλες εργασίες με ηθικό – κατηχητικό χαρακτήρα πού τελείωσαν ή πρόκειται να τελειώσουν προσεχώς, μνημονεύουμε:

“Τα κηρύγματα των εορτών” (1976), το όποιο περιέχει 36 κηρύγματα για τις μεγαλύτερες εορτές και πανηγύρεις του έτους. “Κηρύγματα για μοναχούς” ένα μνημειώδες έργο πού περιέχει 48 φιλοκαλικά κηρύγματα, προοριζόμενο για μοναχούς, το όποιον βοηθά στην πρόοδο και ψυχική κάθαρση των εραστών του Χριστού.

Κατόπιν “Κηρύγματα για όλες τις Κυριακές και εορτές του χρόνου”, έργο επίσης μνημειώδες και ογκώδες, και “Κηρύγματα για λαϊκούς” πού τελειώνει προσεχώς, καθώς και μερικά άλλα.

Το φθινόπωρο του έτους 1974 ό πατήρ Κλεόπας έκανε ένα προσκύνημα στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μαζί με μερικούς μαθητές του και επισκέφθηκε όλους τους Ιερούς εκεί Τόπους καθώς και το Όρος Σινά. Μετά από τρία χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1977 έκανε δεύτερο προσκύνημα στο Άγιον Όρος, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κόρινθο, Πελοπόννησο. Προσκύνησε το σκήνωμα του αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα.

Κατόπιν προσκύνησε στην Ιταλία τα Λείψανα του Αγίου Νικολάου, τις Κατακόμβες της Ρώμης και μερικά μοναστήρια της Γιουγκοσλαβίας. Αυτά τα δύο ταξίδια, η προσκύνησις στους σπουδαιότερους Ιερούς Τόπους του Χριστιανισμού, οι συζητήσεις με ιεράρχες, ηγουμένους, Πνευματικούς και ησυχαστές προκάλεσαν μία πνευματική γνωριμία, μία βαθιά εντύπωση της πνευματικής ζωής και ένα μεγάλο άνοιγμα αγάπης και συμπαραστάσεως στους ανθρώπους.

Για πολύ καιρό επιθυμούσε η πανοσιότης του να αναχώρηση για πάντα στην ησυχία του Αγίου Όρους. Εάν βέβαια για την πανοσιότητά του αυτό ήταν ένα κέρδος, για την Ορθόδοξη όμως Ρουμανική Εκκλησία, για τον ρουμανικό μοναχισμό και για όλους εμάς θα ήταν μία ανεπανόρθωτη και ανυπολόγιστη ζημιά. Αλλά τον πόθο για την ησυχία του Άθωνος κατέβαλε η αγάπη και υπακοή στον Πνευματικό του.

Ό πατήρ Κλεόπας παραιτήθηκε για πάντα από την επιθυμία του να εγκατασταθεί στο Άγιον Όρος και δέχθηκε να υπηρέτηση την Εκκλησία του Χριστού στην πατρίδα του, να θυσιάσει τον εαυτό του για τα πνευματικά του παιδιά, να υπεράσπιση την αληθινή πίστη με τα έργα και τον λόγο, να προσευχηθεί με τον ίδιον ζήλο για τους ανθρώπους, να παρηγόρηση αυτούς πού κτυπούν την πόρτα του κελιού του και να είναι μία αναμμένη λαμπάδα για όλους μας.

Σήμερα ό πατήρ Κλεόπας εισήλθε στην προφητική ηλικία του ψαλμωδού Δαβίδ, δηλαδή στα 70 χρόνια.

Η μορφή του είναι φωτεινή, το πρόσωπο του λευκό, αδύνατο από την νηστεία και οι κόποι του φέρνουν τον νου μας στην μεγάλη στιγμή της προς τον Χριστό αναχωρήσεως, για την οποία η πανοσιότης του μας μιλάει συχνά. Γι’ αυτό ακριβώς οι μαθητές του, οι πιστοί από παντού και ακόμη αρκετοί ξένοι έξω από τα σύνορα μας, έρχονται να τον δουν, να του ζητήσουν ωφέλιμες συμβουλές και να πάρουν την ευλογία του.

Όμως τον πατέρα Κλεόπα δύσκολα μπορεί να τον εύρει κανείς.

Ακόμη πιο δύσκολα ο ίδιος ανοίγει την πόρτα του κελιού του. Και τούτο διότι θεωρεί ότι, πριν να άνοιξη την πόρτα στους ανθρώπους, πρέπει να άνοιξη πρώτα την καρδιά του σε προσευχή προς τον Χριστό.

Γι’ αυτό ο ίδιος διαιρεί τον χρόνο του σε τρία μέρη.

Το πρώτο και μεγαλύτερο μέρος το αφιερώνει στην προσευχή και την αναπαύσει και καλύπτει το διάστημα της νύκτας.

Το δεύτερο μέρος στην συγγραφή, την ησυχία και την ανάγνωση των πατερικών βιβλίων, το όποιον διέρχεται μόνος του στο ησυχαστικό κελί του στο βουνό.

Ενώ το τρίτο μέρος το προσφέρει στους πιστούς, στους μαθητές και σ’ όλους όσοι έρχονται είτε από κοντά, είτε από μακριά.

Και αυτό γίνεται κατά το βραδάκι, όταν κατεβαίνει στο μοναστήρι, ακούει και δέχεται τον καθένα, δίνει συμβουλές, πιάνει κουβέντα στα χορτάρια, εξομολογεί, άπαντα στις ερωτήσεις των, παρηγορεί, δίνει ελεημοσύνες και βοηθά όλους το κατά δύναμη.

Όταν αναχωρήσουν όλοι, ο πατήρ Κλεόπας πηγαίνει για φαγητό στο κελί του μαθητού του ιερομόναχου Βαρσανουφίου.

Κατόπιν, πάλι τραβάει την κουρτίνα, κλειδώνει την πόρτα του κελιού του, ανάβει το καντήλι και αρχίζει την νυκτερινή προσευχή του.

Την επιθυμία πραγματοποιήσεως πνευματικών συνομιλιών με τον π. Κλεόπα την είχα στην ψυχή από πολλά χρόνια. Στην αρχή σκέφθηκα μόνο τις ιδικές μου πνευματικές ανάγκες, επειδή τον γνώριζα ως έμπειρο καθοδηγώ των μοναχών. Άλλα βλέποντας ότι τις ζητούσαν και πολλοί χριστιανοί, ως προερχόμενες από ειδικό Πνευματικό οδηγό για λαϊκούς και μοναχούς, θεώρησα σκόπιμο να συγκεντρώσω από τον π. Κλεόπα τις συμβουλές και τις διδαχές του πού οικοδομούν τις ψυχές όλων μας.

Και τώρα, είναι περισσότερα από 15 χρόνια πού πηγαίνω στο κελί του πατρός Κλεόπα με το τετράδιο και το μολύβι στο χέρι και του θέτω ερωτήσεις, παίρνω απαντήσεις ή ακούω συμβουλές του πού έδωσε σε άλλους, λαϊκούς ή μοναχούς, τις οποίες σημειώνω με σπουδή και όσο πιο πιστά είναι δυνατόν, για να μη σφάλω σε τίποτε, ούτε στο περιεχόμενο, ούτε στο ύφος των λόγων του, πού είναι τόσο γλυκά και πειστικά.

Άλλοτε συγκέντρωνα περισσότερες, άλλοτε λιγότερες, αλλά ουδέποτε επέστρεψα αδειανός.

Αυτό πού έχει πράγματι μοναδικό ο π. Κλεόπας είναι η αυθεντία και η ακρίβεια με την οποία δίνει στον καθένα οποιαδήποτε απάντηση, χωρίς κανένα δισταγμό και αμφιβολία, αναλαμβάνοντας ολόκληρη την ευθύνη αυτών πού λέγει. Επί πλέον έχει ως στήριγμα τις σπουδαιότερες από τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων και της Αγίας Γραφής για την κάθε περίπτωση και το θέμα για το όποιο μιλάει.

Και επί πλέον, έχει το ιδικό του προσωπικό διηγηματικό ύφος, πού είναι χαρακτηριστικό στους Μολδαβούς, με πολύ ποικίλες ιδέες, με αγιασμένη και σοβαρή όψη και γνωρίζει πολλές Ιστορίες με τις όποιες ενισχύει τις συζητήσεις του.

Με τη βοήθεια του Θεού συντάξαμε μέχρι τώρα δέκα πνευματικές συνομιλίες με τον π. Κλεόπα και με τα πλέον ενδιαφέροντα θέματα, τα όποια απασχολούν τόσο τους μοναχούς όσο και τους λαϊκούς.

Αυτές τις συνομιλίες συνέγραψα με όλη την δυνατή προσοχή και φροντίδα και ακολουθούν στις επόμενες σελίδες. Ελπίζω ότι θα αποτελέσουν μία πραγματική ψυχική ωφέλεια για όλους μας.

Χωρίς αμφιβολία δεν εξαντλήθηκαν όλες οι ερωτήσεις, γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να ικανοποιήσω την κάθε απορία του καθενός. Άλλα, οπωσδήποτε, πιστεύω ότι εδόθησαν οι περισσότερες απαντήσεις στις κυριότερες ερωτήσεις, οι όποιες ενημερώνουν και ζυμώνουν την ανθρώπινη ψυχή.

Αφού ζητήσω συγχώρηση για τις ελλείψεις, δέχομαι οποιεσδήποτε γνώμες και προτάσεις επί του περιεχομένου των συνομιλιών από τους αναγνώστες μου.

Για ότι έγινε μέχρι τώρα, ας είναι το Όνομα του Κυρίου μας ευλογημένο.

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

001. Η πίστης στον Θεό αποκτάται από τον άνθρωπο η είναι ένα δώρο του Θεού;

Η πίστης είναι ένα δώρο του Θεού. (Ρωμ. 12, 3 Εφεσ. 2, 8 Φιλιπ. Ι, 29 Β’ Πέτρου 1,1).

Η πίστης είναι ένα έργο του Θεού (Πράξ. 11,21 Α’ Κοριν. 2, 5 Έφεσ. 1, 19 Κολ. 2, 12 Β’ Θεσ. 1,11 Α’ Τιμ. 1, 14), η πίστης είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορ.12,9 και Γαλ. 5,22) και εξαρτάται από την θέληση του ανθρώπου (Ματθ. 8,13 9,22 Μάρκ. 5,34 10,52 Λουκ. 7,50 17,19 18,42).

Η πίστης αυξάνεται και αναπτύσσεται με την θέληση του ανθρώπου, είναι δηλ. «συνεργασία και συνεργεία αυτού με τον Θεό» (Ηθική θεολογία τ. 3ος Βουκουρέστι 1981, σελ.95).

002. Η απιστία στον Θεό οφείλεται στην έλλειψη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος ή στην έλλειψη θρησκευτικού αισθητηρίου της ψυχής του ανθρώπου; Δηλαδή η εκδηλουμένη απιστία είναι μία πράξης ελεύθερη της θελήσεως του ανθρώπου ή οφείλεται στην ανικανότητα του να πιστέψει και στην έλλειψη θρησκευτικής αγωγής;

Η απιστία του ανθρώπου προέρχεται από την ελεύθερη προαίρεση του με το να αιχμαλωτίζεται στα ματαιόδοξα και εφήμερα πράγματα του παρόντος αιώνος (Άγιος Εφραίμ Ο Σύρος).

Πάλι η απιστία του ανθρώπου οφείλεται στην άσεβη καρδιά του (Έβρ.3,12), στην σκληροκαρδία του (Μάρκ. 16, 14), εξ αιτίας της παρεκκλίσεως από την αλήθεια (Ιωάν. 8, 44-46), της σκοτίσεως αυτού κατά παραχώρηση του Θεού (Ιωάν. 12, 39-40), της τυφλώσεως υπό, του διαβόλου (Β’ Κοριν. 4,4) ό οποίος απομακρύνει τον θείο λόγο της πίστεως (Λουκ. 8,12), καθώς επίσης και εξ αιτίας της ανθρωπινής δόξης (Ιωάν. 5,14).

Η απιστία είναι ένα ελεύθερο έργο του ανθρώπου με το οποίο δεν θέλει να πιστέψει στον Θεό (Λουκ. 16,23 Ιωάν. 19, 9-10), στις υποσχέσεις Του και στα θαύματα του (Ιωάν. 12,37) και (Ψαλμ. 77,36).

003. Ποιο είναι το καλλίτερο πνευματικό μέσο με το οποίο μπορεί να πιστέψει κάποιος στον Θεό; Η κατήχησης, η ανάγνωσης της Αγίας Γραφής, η θερμή προσευχή, η ελεημοσύνη, το κήρυγμα ή το προσωπικό παράδειγμα;

Το πρώτο μέσο με το οποίο μπορεί κανείς να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα, δεδομένου ότι η πίστης έρχεται δια της ακοής και η ακοή έρχεται με την διήγηση του λόγου του Θεού (Ρωμ. 10,17). Διότι πώς θα πιστέψει εάν δεν ακούσει; (Ιωάν. 1,7 17,20 Πράξ. 8,12 14,27 Ρωμ. 1,5 Έφεσ. 1,13 Β’ Θεσ. 1,10).

Το δεύτερο μέσον είναι Η ανάγνωσης των Αγίων Γραφών, κατά την μαρτυρία Η οποία λέγει: «Ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστίν ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάν. 20,30-31).

Το τρίτο μέσον είναι τα θαύματα του Θεού «Είπον ούν αύτω• τι ούν ποιείς συ σημείον ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμεν σοι;» (Ιωάν. 6,30 7,31 11,23 20,30-31).

Το τέταρτο μέσον είναι θεωρία των κτισμάτων του Θεού, όπως είναι γραμμένο στην προς Ρωμ. επιστολή (1,20) «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράτε, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολόγητους». Γι’ αυτό και ο άγιος Διονύσιος ό Αρεοπαγίτης ονομάζει αληθινή θεολογία τους λόγους των κτισμάτων με τα όποια από τα κατώτερα ανερχόμεθα στα ανώτερα, δηλαδή από τα αιτιατά ανερχόμεθα στον αίτιο. “Έτσι στην κτίση σαν σε ένα καθρέπτη, βλέπουμε τον Κτίστη και τον δοξάζουμε και τον πιστεύουμε ότι είναι ο Θεός, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Και όλα δημιουργήθηκαν και υπάρχουν με την θεία βούληση, διότι Αυτός είναι ο αίτιος όλων (καταφατική θεολογία, θετική), και τίποτε από όλα δεν είναι υπεράνω αυτού (Αποφατική – αρνητική θεολογία)

Λέγει ακόμη ο θείος Διονύσιος ότι: «Ό Θεός από όλα, όσα υπάρχουν μεγαλύνεται και είναι ο αίτιός των. Και υπάρχει πάλι Η θεία γνώσις του Θεού η οποία με την αγνοία – τον θείο γνόφο – γνωρίζεται με την μυστική ένωση του νου μετά των θείων μυστηρίων».

Και πάλι «ο Θεός σ’ όλα υπάρχει και σ’ όλα δεν υπάρχει. Και όντας ανάμεσα σε όλα από όλα γνωρίζεται και σε τίποτε δεν γνωρίζεται από κανένα».

Και ο μέγας Βασίλειος λέγει ότι: «Ολόκληρη Η δημιουργία του Θεού είναι σχολή των πνευματικών λόγων (των σκοπών της υπάρξεως των) και τόπος διδασκαλίας της γνώσεως του Θεού. Από τα ορώμενα και αισθητά αναγόμεθα με τον νου μας στην θεωρία των αοράτων».

Το πέμπτο μέσο με το οποίο πείθεται κάποιος να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα της υποδειγματικής ζωής, το προσωπικό παράδειγμα, δηλ. Η κατά Χριστόν ζωή και Η απόδειξη με τα έργα αυτών τα όποια διδάσκουμε. Για αυτό έλεγε ένας από τους αγίους Πατέρας: «Σιώπησε και άφησε να μιλήσουν τα έργα σου».

Και πάλι: «Έλεγξε με την δύναμη των αγίων έργων σου αυτούς που διαφωνούν σε δογματικά θέματα μαζί σου και όχι με την γλυκύτητα της φωνής των λόγων σου «(Φιλοκαλία). Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τον μαθητή του Τιμόθεο, όπως «τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστη, εν αγνεία» (Α’ Τιμ. 4,12). Παρόμοια και τους Εφεσίους συμβουλεύει να συμπεριφέρονται «ως υιοί φωτός» (Έφεσ. 5, 8-10). Ενώ προς τους Κολασσαείς γράφει: «Εν σοφία περιπατείτε προς τους έξω, τον καιρόν εξαγοραζόμενοι. Ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, αλάτι ήρτυμένος, είδέναι πώς δει υμάς ένί έκάστω άποκρίνεσθαι». (Κολ. 4,5-6).

004. Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι χριστιανοί προς τους απίστους και τους ειδωλολάτρες; Επιτρέπεται να μιλούν, να τρώγουν μαζί, να κατοικούν στον ίδιο τόπο, ή να παντρεύονται μεταξύ των;

Προς τους ειδωλολάτρες πρέπει να συμπεριφερόμαστε με αγάπη και πραότητα, διότι μ’ αυτές τις δύο αρετές πολλούς μπορούμε να οδηγήσουμε στον Χριστό, κατά την μαρτυρία του αγίου Εφραίμ του Σύρου, ό οποίος λέγει: «Ο τρόπος για να έλθουν όλοι στον Χριστό είναι μόνο Η αγάπη και Η πραότης». Και ό άγιος Μακάριος ό Μέγας, μόνο με λίγους λόγους αγάπης και πραότητας, επέστρεψε στον Χριστό ένα ολόκληρο ειδωλολατρικό λαό, οι οποίοι κατόπιν έγιναν μοναχοί και μαθητές του.

Όσο άφορα τους αιρετικούς έχουμε μαρτυρία του θείου Αποστόλου Παύλου, ό οποίος λέγει: «Αιρετικό άνθρωπον μετά μίαν και δευτέρα νουθεσία παραιτού» (Τίτ. 3,10). Οι αιρετικοί είναι εχθροί της αληθείας και του Θεού (Ψαλμ. 36,20). Οι αιρετικοί είναι τέκνα του πονηρού (Ματθ. 13,38), τους οποίους δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε (Ιωάν. 2,24). Οι αιρετικοί είναι εχθροί του Θεού (Ψαλμ. 36,20 και 91,9) και δεν έχουμε την άδεια να τους αγαπούμε διότι είναι παιδιά του διαβόλου, «γεννήματα εχιδνών» (Ματθ. 3,7 12,34 23,33).

Με τους αιρετικούς δεν επιτρέπεται στο σπίτι μας να συμπροσευχώμαστε (Καν. 10 και 64 εκ των Αποστολικών). Η αμαρτία των στρέφεται εναντίον του Αγίου Πνεύματος, Η οποία «ουκ άφεθήσεται αύτω ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. 12,31, 31-32Μάρκ. 3,29 Λουκ. 12,10).

Τους αιρετικούς δεν επιτρέπεται ούτε στο σπίτι μας να τους δεχόμαστε, ούτε και καλημέρα να τους λέγωμεν (Β’ Ιωάν. 10-11). Όσο άφορα την σύναψη γάμου με¬ταξύ ενός ορθοδόξου και αιρετικής γυναίκας Η το αντίθετο δεν επιτρέπεται, επειδή δεν μπορούν να συζήσουν ό λύκος με το πρόβατο με την αποκτήσει μάλιστα και παιδιών (Εκκλησιαστικοί Κανόνες Νικόδημου Σακελλαρίε, Ρουμάνου).

Ενώ, εάν δύο σύζυγοι, πριν να γίνουν χριστιανοί, συνήψαν δεσμό με γάμο και εάν κατόπιν, ό ένας άπ’ αυτούς ασπασθεί την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως και ο άλλος παραμείνει στην απιστία του τότε να μη χωρίσουν διότι ο άπιστος άνδρας αγιάζεται από την πιστή γυναίκα του και Η άπιστη γυναίκα αγιάζεται και ωφελείται από τον πιστό άνδρα της (Α’ Κορ. 7,12-14) και 6η Οικουμενική . Σύνοδος Καν. 72).

005. Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι ορθόδοξοι χριστιανοί ενώπιον των χριστιανών των άλλων ομολογιών;

Προς αυτούς, εάν δεν μας προκαλούν σε συζήτηση για την αλήθεια της πίστεως μας, πρέπει να τους συμπεριφερώμεθα με αγάπη και με ευσπλαχνία, να τους βοηθάμε στις ανάγκες των, κατά το παράδειγμα που μας έδωσε ό Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός με τον καλό Σαμαρείτη (Λουκ. 10,37 και Ματθ. 7,12). Ενώ, εάν θελήσουν να αμφισβητήσουν και μας προκαλέσουν για την αγία μας πίστη ή την Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τότε «πρέπει να την υπερασπίσουμε με όλη μας την δύναμη και να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου» (Αόρατος Πόλεμος, Αγίου Νικόδημου Αγιορείτου).

Επειδή πρέπει να αγαπούμε τον πλησίον μέσα στα πρέποντα όρια, ενώ τον Θεό άνευ ορών. Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είναι καλό να αγαπούμε τον πλησίον και να αφήνουμε να καταπατείται από τους ξένους Η αληθινή πίστης του Χριστού, διότι αυτοί θέλουν να μας απομακρύνουν απ’ αυτή την πίστη και να μας διδάξουν την δική τους, την σκόλια και αιρετική. Πρέπει λοιπόν, κάθε ορθόδοξος Ιερεύς και κάθε πιστός της Εκκλησίας μας να είναι ένας καλός στρατιώτης του Χριστού με όλη την ευλάβεια, την γενναιότητα και την δύναμη της ευσέβειας για να προστατεύσει με τον λόγο και με τα γραπτά του, εάν μπορεί, την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως μας.

Δεν πρέπει να είναι πράος εκεί που δεν υπάρχει ανάγκη πραότητας, διότι άκουσε τι λέγει ο προφήτης: «Εκεί ό πραύς έστω μαχητής» (Ίωήλ 4,11). Το ίδιο μας διδάσκει και ο όσιος Ποιμήν ο Μέγας, λέγοντας: «Πρέπει να υπομένουμε οτιδήποτε ήθελε μας προκαλέσει κάποιος και τα μάτια να μας βγάλει και το δεξί χέρι να μας κόψη, ενώ, εάν κάποιος θέληση να μας απομακρύνει και μας χωρίσει από τον Θεό, τότε να οργιστούμε» (Γεροντικό). Και πάλι λέγει: «Την πρώτη φορά απομακρύνσου, την δεύτερη φορά και την τρίτη αγωνίσου εναντίον αυτού που θέλει να σε χωρίσει από την αληθινή πίστη».

006. Ποια είναι η ευαγγελική θέσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι των απίστων, των ειδωλολατρών, που δεν πιστεύουν στον Χριστό και των άλλων χριστιανικών αιρέσεων και ομολογιών;

Η ευαγγελική θέσει της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας απέναντι όλων αυτών των θρησκευτικών αποχρώσεων φαίνεται ανωτέρω στις ερωτήσεις 4 και 5. Εδώ έχουμε να προσθέσουμε ακόμη αυτό μόνο, ότι Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, έχουσα ύπ’ όψιν της την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου που λέγει: «Παρακαλώ ούν πρώτον πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων» (Α’ Τιμ. 2,1-2), διδάσκει να κάνουμε προσευχή για τους μνημονευθέντος ανωτέρω, αλλά μόνο με γενικό τρόπο, «ομαδικός», και όχι να τους μνημονεύουμε ονομαστικώς δεδομένου ότι αυτοί δεν έχουν κοινωνία με εμάς.

Ως παράδειγμα, όταν ακούμε στην Θεία Λειτουργία τον Ιερέα να λέγει: «Αποκάλυψη αυτοίς το Εύαγγέλιον της δικαιοσύνης, διδάξει αυτούς τον λόγον της αληθείας, ένωση αυτούς τη Αγία αυτού, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία..» η όταν λέγωμεν: «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου…» και αλλά παρόμοια, τότε Η Αγία Εκκλησία μας προσεύχεται με συνοδικό τρόπο, για όλους γενικά, όπως είπαμε, τους ανθρώπους. Την συμπροσευχή με αυτούς τιμωρούν οι θείοι Κανόνες (Των Αποστόλων οι 9,10,45,64, Λαοδ. 6,7,33). Βλέπε και στον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης στην ερώτηση 47).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ενώπιον όλων των ανθρώπων παντός θρησκεύματος και ομολογίας, διαφυλάσσει και προβάλλει την διδασκαλία του Σωτήρος, επειδή πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ο πλησίον μας (Ματθ. 22,39) και πάλι άλλου λέγει: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν Οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς» (Ματθ. 7,12). Όσον άφορα για την πίστη των δεν μπορούμε να έχομε κοινωνία με αυτούς ούτε στην προσευχή, ούτε στα άλλα μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, μέχρις ότου έλθουν στην αληθινή πίστη (Καν. Άποστ. 10-11). Ενώ για τις αμαρτίες των δεν έχουμε λόγο να μισούμε αυτούς, αλλά τον διάβολο, ό οποίος τους έριξε στην πτώση όπως λέγει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Αγάπησε τους αμαρτωλούς, αλλά μίσησε τα έργα των και μη τους καταφρονείς γι’ αυτά». Με άλλα λόγια να μισούμε την ασθένεια και όχι τον ασθενή.

Εάν είναι αιρετικοί οποιασδήποτε αιρέσεως δεν επιτρέπεται να προσευχώμεθα μαζί, ούτε να τρώγωμεν, ούτε στο σπίτι μας να τους δεχώμεθα για να μη κοινωνήσωμεν με τα κακά των έργα και τις αιρετικές των δοξασίες (Β’ Ιωάν. 1,10-11), Β’ Οικουμ. 5ος Κανών, Γ’ Οικουμ. 7ος και ΣΤ’ ό 1ος και ό 2ος).

007. Από απόψεως της πίστεως στον Θεό σε ποιες κατηγορίες διαιρούνται οι άνθρωποι επί της γης;

Διαιρούνται σε τρεις μεγάλες ομάδες:

Στους χριστιανούς, οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό, στους ειδωλολάτρες, οι οποίοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά σε ορισμένους ανθρώπους θεωρούμενους ως θεούς, όπως τον Βράχμαν, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Μωάμεθ κ.λ.π, και στην τρίτη ομάδα των άθεων, οι οποίοι δεν πιστεύουν σε καμία θεότητα, αλλά μόνο στην ύλη.

Οι ειδωλολάτρες χωρίζονται και αυτοί σε τρεις μεγάλες ομάδες:

Στους μονοθεϊστές Εβραίους και Μωαμεθανούς, στους δυαλιστάς, οι οποίοι πιστεύουν σε δύο αρχές, στην αρχή του καλού και του κακού και στους πολυθεϊστές, οι οποίοι πιστεύουν σε πολλά είδωλα ή ψευδείς θεούς.

Οι Χριστιανοί χωρίζονται και αυτοί με την σειρά των σε τρεις μεγάλες ομολογίες και Εκκλησίες.

Στους ορθοδόξους, στους καθολικούς και στους προτεστάντες.

Από τον προτεσταντισμό σχηματίσθηκαν πάρα πολλές διακλαδώσεις όπως: Οι προτεστάντες της ομολογίας της Αυγούστης, οι Λουθηρανοί, οι Καλβινιστές, οι Αγγλικανοί, οι Μεθοδιστές οι Πρεσβυτεριανοί κ.λ.π.

Οι τελευταίες νεοπροτεσταντικές παραφυάδες απεσχίσθησαν από τους κόλπους, του προτεσταντισμού και λυμαίνονται επί ένα τώρα αιώνα τους χριστιανούς όλων των ορθοδόξων χωρών.

Αυτές είναι: Οι Βαπτιστές, οι Αντβεντιστές, οι Ευαγγελικοί, οι Πεντηκοστιανοί, οι Ιεχωβάδες κ.λ.π., και φθάνουν στις ημέρες μας μέχρι τις εκατό αιρέσεις, οι οποίες ξεσχίζουν τον χιτώνα του Χριστού και την ενότητα της Αποστολικής Εκκλησίας.

008. Ποιες είναι οι κατηγορίες των χριστιανών που έχουν την Χάρη της σωτηρίας;

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διδάσκει ότι Η χάρις προσφέρεται σ’ όλους τους ανθρώπους «Επεφάνη γαρ Η χάρις του Θεού Η σωτήριος πάσιν άνθρώποις» (Τίτ. 2′, 11), διότι «ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις έπίγνωσιν αληθείας έλθείν» (Α’ Τιμ. 2,4).

Αλλά Η χάρις δεν αναγκάζει κανέναν. Οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία να την δεχθούν και να συνεργήσουν μαζί της ή να την απορρίψουν.

Όσοι την δέχονται σώζονται οι δε άλλοι όχι.

009. Πώς μπορούν να σωθούν οι χριστιανοί που δεν έχουν την αληθινή πίστη και βάσει ποίου νόμου θα κριθούν στο έσχατο Δικαστήριο;

Μόνο οι χριστιανοί που υπηρετούν τον Θεό με την αληθινή πίστη θα σωθούν, όπως λέγει το Άγιο Πνεύμα: «Εγγύς Κύριος πάση τοις επικαλουμένοις αυτόν, πάση τοις επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία» (Ψαλμ. 144,18). Για τους ανθρώπους που δεν πίστευσαν στον αληθινό Θεό δεν μπορούμε να πούμε ότι σώζονται, διότι ο Απόστολος μας διδάσκει: «Εις Κύριος, μία πίστης και εν βάπτισμα» (Έφεσ.4,5 Α’ Κορ. 12,12). Και πάλι: «Και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν ειρήνη έπ’ αυτούς και έλεος» (Γαλ. 6,16) και σε άλλο μέρος: «Εάν δε και αθλητής ου στεφανούται, εάν μη νομίμως άθληση» (Β’ Τιμ. 2,5).

Όσον άφορα τα κριτήρια με τα οποία θα κριθούν οι επί της γης άνθρωποι, μας λέγει ό άγιος Γρηγόριος Νύσσεις, ότι θα κριθούν βάσει τεσσάρων κριτηρίων: Οι ειδωλολάτρες βάσει του νόμου της συνειδήσεως των (Ρωμ. 2,14-15), οι Ιουδαίοι κατά τον νόμο του Μωϋσέως (Ρωμ. 2,12), οι χριστιανοί βάσει του Νόμου του Ευαγγελίου. (Ιωάν. 12,48 Ρωμ. 2,16 Ιακώβ 2,12).

Υπάρχει ακόμη και ένα τέταρτο κριτήριο, το οποίον άφορα όλους τους ανθρώπους και αυτό είναι ο νόμος των κτισμάτων του Θεού, ή όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ο φυσικός νόμος, που έχει δοθεί εξ αρχής στον άνθρωπο από τον Θεό, δηλαδή Η θεωρία των δημιουργημάτων του Θεού, κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο.

Γι` αυτό τον νόμο των κτισμάτων, ο οποίος είναι πάντοτε ορατός ενώπιον όλων των ανθρώπων, είπε ο Απόστολος Παύλος: «τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράτε, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης εις το είναι αυτούς αναπολόγητους» (Ρωμ. 1,20). Γι` αυτόν τον νόμο, είπε και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις τα εξής: «Η δημιουργία του Θεού είναι σαν μια σάλπιγγα, Η οποία σαλπίζει εξ ουρανού στους ανθρώπους ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και Πλάστης της». Αυτός ο νόμος θα ελέγξει όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλησαν να γνωρίσουν τον Κτίστη του κόσμου.

010. Τι τύχη θα έχουν, βάσει του Ιερού Ευαγγελίου, οι λαοί που δεν θέλησαν να πιστεύσουν στην αλήθεια του Θεού;

Οι ειδωλολατρικοί λαοί στους οποίους κηρύχθηκε το Άγιο Ευαγγέλιο και δεν θέλησαν να πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό και το Ευαγγέλιο Του, την Ημέρα της εσχάτης Κρίσεως θα τιμωρηθούν σκληρότερα απ’ ότι οι κάτοικοι Σοδόμων και Γομόρρας.

Αυτή την αλήθεια μας την φανερώνει ο ίδιος ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός, όταν λέγει:

«Και ως εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούσει τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών. Αμήν λέγω υμίν, ανεκτότερων εσταί γη Σοδόμων και Γομόρρας εν Ημέρα της κρίσεως ή τη πόλει εκείνη». (Ματθ. 10,14-15 Μάρκ. 6,11 Λουκ. 10,12 και Β’ Πέτρ. 2,9).

011. Ποιος είναι ο συντομότερος ορισμός της πίστεως και της ελπίδος;

Είναι η λέξη «Πιστεύω», η οποία σημαίνει ότι δέχεσαι και ομολογείς οτιδήποτε διδάσκει η Εκκλησία του Χριστού. Ενώ ο ορισμός της ελπίδος είναι: «Η προσμονή με εμπιστοσύνη των αγαθών επαγγελιών του Θεού».

012. Ποια αγαθά έργα αυξάνουν την πίστη μας στον Θεό; Η αμφιβολία για την πίστη είναι αμαρτία; Πώς μπορεί να απομακρυνθεί η αμφιβολία από την καρδιά του ανθρώπου;

Η πίστης αποκτάται, αυξάνει και ενισχύεται με τους πειρασμούς, με τις στενοχώριες και τα βάσανα (Α’ Πέτρου 1, 6-7 Ιακώβ•1,3) και δεύτερον με τον προσευχή (Μάρκ.9,24 και Λουκ.17, 15).

Η αμφιβολία της πίστεως είναι αμαρτία και συμβαίνει στον άνθρωπο από την ελάττωση της πίστεως του (Ματθ. 8, 26 14, 31 Λουκ. 8, 24-25 και Ιακώβ 1, 6).

Η αμφιβολία απομακρύνεται από την καρδιά του ανθρώπου με την πίστη, την προσευχή και την Παράδοση εξ ολοκλήρου του εαυτού μας στο θέλημα του Θεού (Ματθ. 26, 38-41).

Μερικές φορές Η αμφιβολία διώχνεται με κάποια ενέργεια του Θεού είτε για να μας λυτρώσει από την τυραννία των αμαρτιών μας είτε προπαντός για να μας ταπεινώσει και έτσι να ζητήσουμε περισσότερο την βοήθεια Του.

013. Η χριστιανική ελπίδα γεννάται από την πίστη ή από όλα τα αγαθά έργα;

Η χριστιανική ελπίδα γεννάται από την πίστη (Γαλ. 5,5 Έβρ.10,23). Επίσης γεννάται και από την υπομονή (Ρωμ. 5,4).

014. Πώς μπορούμε να αυξήσουμε στην καρδιά μας την ελπίδα της σωτηρίας;

Μπορούμε να την αυξήσουμε με την έμπρακτη πίστη, δηλαδή την πίστη που συνοδεύεται με τα έργα της αγάπης (Γαλ. 5,5-6 Α’ Θεσ. 1-3 Τίτ. 3,15 Φιλ. 1,5). Αυτή την πίστη την έχει όποιος εργάζεται με βία του εαυτού του σ’ όλη την ζωή του τα καλά έργα. Όποιος ελπίζει στην σωτηρία χωρίς την εκτέλεση των καλών έργων, κατά το δυνατόν, αυτός έχει μία ανόητη ελπίδα. «’Έλπισον επί Κύριον και ποίει χρηστότατα..» (Ψαλμ. 36,3)

015. Πώς κατανοείται ο λόγος της Αγίας Γραφής, που λέγει: «Επικατάρατος άνθρωπος, ός την ελπίδα έχει έπ’ άνθρωπον;» (Ίερμ.17,5).

Την ελπίδα μας πρέπει να την στηρίζουμε μόνο στον Θεό (ψαλμός . 2,12 5,11 και 117, 8-9) και όχι στον άνθρωπο (Ψαλμ. 145,3και Ησαΐου 2,22). Η ελπίδα του πιστού δεν πρέπει να στηρίζεται στο σώμα (στα σωματικά – πρόσκαιρα πράγματα), ούτε στους εαυτούς μας (Φιλ. 3,4 και Β’ Κορ. 1,9). Δεν πρέπει να ελπίζουμε στην δικαιοσύνη μας (Λουκ. 18,19). Ό άνθρωπος ομοιάζει με το χόρτο (ψαλμ.102,15), με άνθος του αγρού, με σκιά, με καλάμι που σαλεύετε από τον άνεμο, με ιστό αράχνης (Ησαΐου 36,6 Ιώβ 18,14). Επομένως είναι καταραμένος ο άνθρωπος που ελπίζει σε άνθρωπο, διότι ελπίζει στο μικρότερο κτίσμα του Θεού και αδύναμο και όχι στον Θεό των δυνάμεων. Όποιος ελπίζει στον Θεό αγαπάται υπό του Θεού (ψαλμ. 146,11), ενώ οποίος ελπίζει στον άνθρωπο, ελπίζει στην ματαιότητα, διότι για τον άνθρωπο «αι ημέραι μου ωσεί σκιά εκλήθησαν, καγώ ωσεί χόρτος εξηράνθην (ψαλμ. 101,12). Είναι καταραμένος ο άνθρωπος, όταν ελπίζει στα μάταια, τα φθαρτά και σε ανθρώπους που είναι δούλοι των παθών των. (Ιωαν. 8,34, Ρωμ. 1,24 3,9 7,5 14,23 Εφεσ. 2,3).

016. Τι είναι η απελπισία και ποιες είναι οι συνέπειές της στην ζωή τον ανθρώπων;

Απελπισία είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης στην αγαθοσύνη και ελεημοσύνη του Θεού. Αυτή είναι μία αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η απελπισία, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, είναι η ενδέκατη βαθμίδα της κακίας. Οι συνέπειές της, οδηγούν τον άνθρωπο στην δωδέκατη βαθμίδα, που είναι η αυτοκτονία, όπως συνέβη με τον Ιούδα.

017. Γιατί μερικοί από τους ανθρώπους χάνουν την ελπίδα της σωτηρίας των και καταλήγουν στην αυτοκτονία;

Ο άνθρωπος φθάνει στην αυτοκτονία κυρίως λόγω της απιστίας, της υπερηφάνειας, της απολύτου εμπιστοσύνης στον εαυτό του και της στερήσεως ενός καλού Πνευματικού.

018. Πώς μπορούμε να αποφύγουμε την απελπισία και την αυτοκτονία; Τι μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες γι’ αυτή την περίπτωση; Επιτρέπεται να μνημονεύονται στις Ιερές ακολουθίες παρόμοια πρόσωπα;

Η απελπισία και η σκέψη της αυτοκτονίας θεραπεύονται με την επίμονη προσευχή (Ιακώβ 5,13 Ιούδα 20).

Οποιαδήποτε προσευχή που γίνεται με ζήλο επιφέρει «την απαλλαγή από την απελπισία και την ενίσχυση της ελπίδος».

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, (Λόγος 28).

Επίσης ο άνθρωπος θεραπεύεται από την απελπισία με την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία.

Όσοι αυτοκτόνησαν δεν επιτρέπεται να μνημονεύονται με κανένα είδος προσευχής, ούτε στο σπίτι, ούτε στην Αγία Εκκλησία εκτός των περιπτώσεων, εκείνων που έπασχαν από παραφροσύνη η βαρείας μορφής κλονισμό των νεύρων των.

019. Τι είναι χριστιανική αγάπη, σε πόσα μέρη διαιρείται και πώς γεννάται στην καρδιά του ανθρώπου;

Η αγάπη, με την γενική έννοια, είναι ο πόθος του ανθρώπου για κάθε τι το καλό και ωραίο, για κάθε τι το επιθυμητό. Η χριστιανική αγάπη είναι η θεία δύναμης, που εκχύνεται στην καρδιά του άνθρωπου με το Μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος, με το οποίο ανάβει ο θερμός και καθαρός πόθος για τον Θεό, το αγαθό η οτιδήποτε άξιο τιμής και επιθυμεί με όλες τις δυνάμεις της (η καρδιά του ανθρώπου) την ένωση μ’ Αυτόν και την πραγματοποίηση του θελήματος Του, θυσιάζοντας εν ώρα ανάγκης οποιοδήποτε ανθρώπινο αγαθό.

Η θεία αγάπη χωρίζεται σε δύο μέρη και συγκεκριμένα:

Στην αγάπη, που κερδίζεται με την εκτέλεση όλων των καλών έργων και προπαντός με την καθαρά καρδιακή προσευχή και δεύτερον στην αγάπη που εκφράζεται με τις άκτιστες θείες ενέργειες, οι όποιες είναι δώρο του Ουρανού.

(Ηθική Θεολογία π. Δημήτρη. Στανιλοάε).

020. Ποια αγαθά έργα αυξάνουν την χριστιανική αγάπη στον άνθρωπο και ποιες αμαρτίες περισσότερο την ελαττώνουν;

Όλα τα καλά έργα βοηθούν τον άνθρωπο να αποκτήσει την θεία αγάπη, αλλά περισσότερο από όλα η καθαρά προσευχή. Διότι με αυτή «κράζοντας ο άνθρωπος προς τον Θεό, εξέρχεται έξω από το είναι του (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής).

Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι η χαλάρωση και εκδίωξη από την καρδιά μας της θείας αγάπης.

Είναι κακία, που ισοδυναμεί με την αυτοκτονία του άνθρωπου (Πράξ. 27,41 Α’ Ιωάν. 3,15 και 4,20).

021. Πόσα είδη αγάπης υπάρχουν κατά τους Αγίους Πατέρας και ποια απ’ αυτά συνεργούν στην σωτηρία;

Είναι πέντε είδη αγάπης: Η πρώτη και η δεύτερη είναι πνευματικές, η τρίτη είναι αγάπη φυσική, δρα ούτε καλή ούτε κακή, ενώ οι δύο τελευταίες οδηγούν στην τιμωρία και καταδίκη. Η αγάπη του Θεού και του πλησίον οδηγούν στην σωτηρία αυτούς που τις εκτελούν, διότι σ’ αυτές κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήται. (Ματθ. 13,37-40).

Η φυσική αγάπη είναι των γονέων προς τα παιδιά και το αντίθετο. Ενώ οι αγάπες, που καταδικάζονται είναι:

η σαρκική – εμπαθής αγάπη και η του συμφέροντος, δηλαδή για τη δόξα, τα χρήματα κ.λ.π.

022. Ποια είναι τα τέκνα της χριστιανικής αγάπης;

Είναι όλα τα καλά έργα και το πρώτο εξ αυτών είναι η αγία προσευχή.

023. Πώς αποδεικνύεται η χριστιανική αγάπη;

Η χριστιανική αγάπη τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον συνάνθρωπο αποδεικνύεται με τα καλά έργα, όπως:

Την ελεημοσύνη, την βοήθεια στους έχοντας κάποια ανάγκη, την υποδοχή στους ξένους, την ανάπαυση και συμπαράσταση στους πονεμένους, την υποστήριξη των αδυνάτων, την απόκρυψη των ελαττωμάτων των άλλων, την συγχώρηση σ’ αυτούς που μας λύπησαν, την προσευχή για την ευόδωση των έργων των άλλων, την θυσία του εαυτού μας για τους άλλους κ.λ.π. (Β’ Κορ. 8,12 Α’ Θεσ.2,8 Β’ Τιμ. 11,10 Α’ Ιωάν. 3,6 κ.λ.π).

024. Τι είναι το μίσος, το οποίο γεννάται στην καρδιά του ανθρώπου και πώς μπορεί να καταπολεμηθεί;

Το μίσος, καθώς και τα άλλα πάθη προέρχονται από την αγάπη του εαυτού μας, η οποία είναι μητέρα και ρίζα όλων των παθών, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και τον Ισαάκ τον Σύρο.

Αυτή η αγάπη είναι η παρά φύσιν αγάπη του σώματός μας, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή.

Το μίσος είναι ο δολοφόνος του ανθρώπου (Α’ Ιωάν. 3,15).

Επιτρέπεται μόνο εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας (Ψαλμ. 96, 11, Αμώς 5,15) και εναντίον των αδίκων κατά τον λόγο του ψαλμωδού: «αδικία εμίσησα και εβδελυξάμην, τον δε νόμον σου ηγάπησα» (Ψαλμ. 118,163 Ρωμ. 12,19).

Οι χριστιανοί πρέπει να μισούν το ψευδός (Ψαλμ. 118,163) και κάθε οδό αδικίας «Από των εντολών σου συνήκα, δια τούτο μίσησα πάσαν οδόν αδικίας» (Ψαλμ. 118), καθώς και την σύναξη των αμαρτωλών ανθρώπων: «Εμίσησα εκκλησία πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω».

Πρέπει να μισούν αυτούς που μισούν τον Θεό (Ψαλμ. 138, 21-22).

Το μίσος διώχνεται με την αγάπη του Θεού και του πλησίον, ενώ την προς τον Θεό αγάπη την αποκτούμε με την εκτέλεση των καλών έργων και κυρίως με την καθαρά προσευχή.

025. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μίσους, οργής, ζηλοτυπίας, φθόνου, διαπληκτισμού, πείσματος και ποια είναι τα επακόλουθα αυτών;

Το μίσος είναι η ρίζα των σημειωθέντων ανωτέρω παθών και αυτά είναι τα παρακλάδια του, όπως λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, για την διαφορά των παθών.

Ο καρπός του μίσους και των τέκνων του είναι ο θάνατος της ψυχής.

026. Με τι λόγια και πνευματικές συμβουλές στηρίζετε τους πιστούς στις τρεις θεολογικές αρετές – πίστη, ελπίδα και αγάπη – οι οποίες αποτελούν το θεμέλιο της σωτηρίας μας;

Εγώ είμαι απλός και αγράμματος άνθρωπος και δεν είμαι ειδικός να διδάξω γι’ αυτές τις τρεις αρετές. Το αφήνω ανεπιφύλακτα στους θεολόγους, οι οποίοι μπορούν να κατανοήσουν και να εξηγήσουν αυτές στους ακροατές των. Εδώ πρόκειται να πούμε για την θεολογία στους πολλούς και αγράμματους, οι οποίοι ακόμη δεν ξέρουν το Σύμβολο της Πίστεως και το Πάτερ ημών και ακόμη ούτε τις στοιχειώδεις προσευχές. Εγώ, με τις ασθενείς μου δυνάμεις και τις λίγες γνώσεις που έχω σ’ αυτούς που ποθούν την σωτηρία των, πρώτα – πρώτα συνιστώ τον φόβο του Θεού, που διδάσκει κάθε άνθρωπο πώς να αποφεύγει το κακό.

Γνωρίζουμε από τους Αγίους Πατέρας ότι η σοφία είναι διπλή. Η άνω είναι ο φόβος του Θεού και η κάτω είναι η αγάπη του Θεού, η οποία είναι «σύνδεσμος τελειότητας». Αρχίζοντας εγώ από τον φόβο του Θεού, προτρέπω τους πιστούς στο φόβο του θανάτου και της Μελλούσης Κρίσεως.

Ύστερα μεταφέρω την σκέψη των στα βάσανα της κολάσεως, στην δόξα του παραδείσου, στην διάθεση για τα έργα της ελεημοσύνης, στην ανατροφή των παιδιών με τον φόβο και τον πόθο του Θεού, στην ειλικρινή εξομολόγηση, στην αποφυγή των αμαρτιών, που είναι η αληθινή μετάνοια.

Τους παντρεμένους προτρέπω στην καθαρά συζυγική ζωή, στην αποφυγή των εκτρώσεων και οποιαδήποτε προσπάθεια αποφυγής της τεκνογονίας. Τους συμβουλεύω ν’ αποφεύγουν τους καυγάδες, τα δικαστήρια, την οργή, την μέθη, το μίσος και να ειρηνεύουν μ’ αυτούς που διαπληκτίζονται προ της δύσεως του ηλίου.

Να πηγαίνουν επίσης στην Αγία Εκκλησία, ν’ ακούουν το κήρυγμα των ιερέων και να μη συχνάζουν στα σπίτια και τις συνάξεις των αιρετικών. Να φυλάγονται από το ποτό, την ακολασία, την μοιχεία και από άλλες συνήθειες αυτών των μεγάλων αμαρτιών.

Τους συμβουλεύω να νηστεύουν με πνεύμα αγιασμού και όχι επιδείξεως τις τέσσερις νηστείες του έτους, καθώς και την Τετάρτη και Παρασκευή εκτός των περιπτώσεων ασθενείας η άλλης παρόμοιας ευλογίας.

Επίσης να μη διαβάζουν τα αντιχριστιανικά και αιρετικά βιβλία, ούτε να συζητούν με αιρετικούς, αλλά να διαβάζουν κυρίως την Αγία Γραφή και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.

Ακόμη να έχουν στο σπίτι των το Ωρολόγιο της Εκκλησίας, το Ψαλτήρι, την Αγία Γραφή και άλλα ψυχωφελή και πνευματικά βιβλία. Επίσης να υπακούουν στους ιερείς και τους άρχοντας της Χώρας διότι αυτοί έχουν τοποθετηθεί από τον Θεό σ’ αυτά τα αξιώματα. Να προσεύχονται το βράδυ και το πρωί και ν’ αρχίζουν οποιαδήποτε εργασία των με προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Να ζουν μεταξύ των στο σπίτι με ειρήνη, με τους γειτόνους και με όλους τους ανθρώπους, να συμπαθούν τους πτωχούς, τους ξένους και τους ασθενείς.Να μην αρπάζουν τίποτε από τους άλλους ούτε από την κοινή περιουσία των.

Επίσης τους παρακαλώ να προσεύχονται για όλο τον κόσμο, να υπομένουν με γενναιοψυχία τις στενοχώριες, τις αρρώστιες και τις συκοφαντίες των άλλων, να αποδίδουν στον άξιο τιμής την τιμή, στον επιζητούντα τις οφειλές να δίνουν τις οφειλές και σε τίποτε κανείς να μην είναι οφειλέτης, όπως διδάσκει ο άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του (13,8).

Μ’ αυτά τα λόγια διδάσκω τους χριστιανούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, που έρχονται σε μένα για συμβουλές.

Δεν πρέπει σ’ αυτούς τους απλούς ανθρώπους να αναπτύσσουμε θέματα θεολογίας διότι δεν τα καταλαβαίνουν και ούτε είναι για την ψυχική των ωφέλεια εν όσο καιρώ έχουν «γαλακτίους οδόντας»

027. Για ποια αιτία δημιούργησε ο Θεός τον ορατό και αόρατο κόσμο;

Ο Θεός δημιούργησε όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο χάριν της ανέκφραστου αγάπης, ελέους, και αγαθότητας Του (Ψαλμ.32,5 64,9 135, 1 κ.λ.π.).

Για την δόξα Του (Ψαλμ. 18,1-2 96,6 Ρωμ.1,20).

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο» στο Β’ Κεφ. μας λέγει για όλα αυτά.

028. Τι σημαίνει δικαιοσύνη Θεού και πώς μπορούμε να την εφαρμόσουμε;

028. Η δικαιοσύνη του Θεού είναι μία από τις αρετές του Θεού.(Ψαλμ. 7,9 Δευτ. 32,4 κ.λ.π.).

Ενώ, όσον άφορα για την εκπλήρωση της δικαιοσύνης του Θεού κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, πρέπει ο χριστιανός να αναγκάζει τον εαυτό του στα καλά έργα και στην εκπλήρωση όλων των εντολών του Κυρίου και τότε να θεωρεί τον εαυτό του «αχρείο δούλο», όπως λέγει ο Χριστός (Λουκ. 17,10), πιστεύοντες ότι Όλα τα καλά έργα γίνονται στους πιστούς από τον Θεό (Φιλιπ. 11,13-15 Β’ Θεσ. 11,17).

Ο Θεός είναι δίκαιος και υπόσχεται την ευλογία Του σ’ αυτούς που εκτελούν τις εντολές του (Ψαλμ.14,1-2 23,3 Ματθ. 5,8).

029. Κατά πόσο μπορεί ο άνθρωπος να κατανόηση τα έργα τον Θεού;

Σ’ αυτή την ερώτηση σας απαντώ με τον λόγο της Αγίας Γραφής ότι «έργα δικαιοσύνης τις αναγγέλλει ή τις υπομένει;» (Σοφία Σειράχ 17,22). Ενώ στους έσχατους χρόνους λόγω της απέραντου δικαιοσύνης του Θεού τα πάντα θα γίνουν γνωστά στους ανθρώπους. «Και πάντας τους υιούς σου διδακτούς Θεού και εν πολλή ειρήνη τα τέκνα σου» (Ησαΐου 54,13 και 55,5). Μόνο εκείνο που είναι γνωστό στον Θεό θα φανερωθεί στους ανθρώπους (Ρωμ. 1,19).

Ο Θεός είναι άπειρος. Τα έργα Του είναι άπειρα. «Τον ποιούντα μεγάλα και ανεξιχνίαστα ένδοξα τε και εξαίσια, ων ουκ εστίν αριθμός» (Ιώβ 5,9, 9,10 Εκκλησ. 3,11 11,8).

Οι κρίσεις του Θεού είναι ανεξιχνίαστες στον ανθρώπινο νου (Ψαλμ. 35,6 Λουκ. 8,4).

Ο άνθρωπος, κατά το μέτρο της καθαρότητας του νου και της καρδίας του, μπορεί να καταλάβει τα μυστήρια των δημιουργημάτων του Θεού, διότι κατά την μαρτυρία του Μεγάλου Βασιλείου «ο κόσμος αυτός είναι σχολή των πνευματικών εννοιών και τόπος διδασκαλίας της γνώσεως του Θεού, ο οποίος με τα ορατά και αισθητά διδάσκει τον νου του ανθρώπου για τα αόρατα. (Εξαήμερος Λογ. Α’ ).

Με την θέα της πνευματικής σοφίας του κόσμου ο άνθρωπος γνωρίζει από τα δημιουργήματα τον Δημιουργό (Ρωμ. 1,20 Ησαΐου 40,22). Ο ουρανός και η γη διηγούνται για την δόξα Του (Ψαλμ. 18,1-4 και 144,10).

Η αγαθότητα και η πρόνοια του Θεού φαίνεται σ’ όλα τα δημιουργήματα Του. Η δύναμίς Του πάλι φαίνεται στην Δημιουργία Του (Ψαλμ. 18,1 110, Ρωμ. 1,20). Η σοφία και η δόξα Του γνωρίζεται στα θαυμαστά Του έργα (Ιώβ 37,16,38,4 Ψαλμ. 8,1). Η δικαιοσύνη Του το ίδιο. Η αγιότητά Του γνωρίζεται από τον Νόμο Του (Δευτ. 4,8 και Ρωμ. 7,12). Στους έσχατους χρόνους μας λέγει η Αγία Γραφή, ότι «ενεπλήσθη σύμπασα (η γη) του γνώναι τον Κύριον ως ύδωρ πολύ κατακάλυψε θάλασσας» (Ησαΐου 11,9 Εκκλησιασ. 8,17).

030. Τι εννοούμε όταν λέμε Πρόνοια του Θεού με την οποία κυβερνά τα δημιουργήματά Του;

Πρόνοια του Θεού είναι η αδιάκοπη φροντίδα, που έχει για τα έργα Του(Ψαλμ. 32,13 14,15 Λουκ. 7,22).

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι από την πρόνοια και προνόησι του Θεού έχουν ανάγκη για να συντηρούνται όλα τα πράγματα του κόσμου.

Ενώ ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέγει ότι είδε ο Θεός τα πάντα προ της δημιουργίας των γνωρίζοντας το καθένα προ πάντων των αιώνων με την άπειρη και εκτός των χρονικών ορίων σοφία Του.

031. Λέγουν μερικοί από τους Αγίους Πατέρας ότι ο Θεός κυβερνά τον κόσμο με δύο χέρια, δηλ. με το χέρι της δικαιοσύνης και με το χέρι του ελέους. Πώς κατανοούνται αυτά τα λόγια;

Τα δύο χέρια του Πατρός με τα οποία έκτισε τον ορατό και αόρατο κόσμο και με τα οποία κατευθύνει τα πάντα δεν είναι η δικαιοσύνη και το έλεός Του.

Τα δύο χέρια του Ουρανίου Πατρός είναι ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Τω λόγω του Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν και τω πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών» (Ψαλμ. 32,6).

Και εάν μερικοί Άγιοι Πατέρες αναφέρουν κάπου ως «χείρας του Θεού» την δικαιοσύνη και το έλεος Του με αυτό φανέρωναν ότι ο Θεός εργάζεται με ακρίβεια και με οικονομία την σωτηρία και δικαιοσύνη των ανθρωπίνων ψυχών και κυβερνά ολόκληρο τον κόσμο για την δόξα Του και κατά το Άγιο και δίκαιο Θέλημα Του.

Η Αγία Γραφή έχοντας υπ’ όψιν αυτές τις δύο ιδιότητες του Θεού μας διδάσκει ότι περισσότερο πρέπει να φοβούμεθα το έλεος Του παρά την δικαιοσύνη Του.

Διότι, εάν λυπήσουμε την δικαιοσύνη του Θεού, θα τρέξουμε στο έλεός Του, ενώ, εάν σφάλλουμε στο μέγα έλεός Του, που έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη, κατόπιν πώς θα συμφιλιωθούμε με την δικαιοσύνη Του;

Γι’ αυτό η Αγία Γραφή μας εφιστά την προσοχή, όταν λέγει: «Και μη ειπείς ο οικτιρμός αυτού πολύς, το πλήθος των αμαρτιών μου εξιλάσεται έλεος γαρ και οργή παρ’ αυτού, και επί αμαρτωλούς καταπαύσει ο θυμός αυτού» (Σοφία Σειράχ 5, 6-7).

032. Εάν ο Θεός κυβερνά με την Πρόνοιά Του τον κόσμο, τότε τι ενοχή έχει ο άνθρωπος όταν σφάλει χωρίς την θέλησή του ή εξ αγνοίας του;

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «και αφήκεν αυτόν εν χειρί διαβουλίου αυτού» (τον άφησε στο θέλημα του) (Σοφία Σειράχ 15,14). Ο Θεός δεν είναι «ο διαρρήκτης της θύρας». Αυτός δεν εκβιάζει την θύρα της ψυχής μας.

Άκουσε τι λέγει: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούσει της φωνής μου και άνοιξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού». (Αποκ. 3,20).

Αλλού δείχνοντας το αυτεξούσιο του ανθρώπου, λέγει: «Κύριε, όπλω ευδοκίας εστεφάνωσας ημάς». Επομένως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και δεν τον αναγκάζει κανείς να κάνη το αγαθό, αλλά είναι καθήκον του να εκτελεί το καλό και να εφαρμόζει όλες τις εντολές του Χριστού (Ματθ. 28,20). Και, εάν κάποιος σφάλει σε κάτι εξ αγνοίας του θα τιμωρηθεί λιγότερο, όπως λέγει το χωρίο του Ευαγγελιστού Λουκά (12,48) «ο δε μη γνούς, ποιήσας δε άξια πληγών, δαρήσεται ολίγας».

Και εάν αμάρτησε χωρίς την θέληση του να μετανοεί με αληθινή μετάνοια για να θεραπευθεί (Λουκ. 17,3-4 και Β’ Κορ. 7,10).

033. Τι είναι η σωτηρία και ποιες είναι οι προϋποθέσεις της κατά τους Αγίους Πατέρας;

Η σωτηρία είναι η ελευθερία από τα πάθη (Ψαλμ. 129,8).

Η σωτηρία πηγάζει από τον Θεό (Ματθ. 1,21 Ψαλμ. 38,36 κλπ.). Η σωτηρία ήλθε στο ανθρώπινο γένος δια του Αίματος του Ιησού Χριστού (Ματθ. 20,28, Μάρκ. 10,45). Τελειώθηκε δια του Ιησού Χριστού (Ησαΐου 63,9 Λουκ. 1,69). Ο Χριστός μπορεί να σώζει πάντοτε και μόνο Αυτός έχει αυτή την δύναμη (Πράξ. 4,12).

Ενώ οι προϋποθέσεις της σωτηρίας είναι: Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, η αληθινή στον Θεό πίστης, ενωμένη μ’ όλα τα καλά έργα και η ομολογία του Ονόματος του Ιησού Χριστού (Ρωμ. 10,9-10).

Διότι «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22-24 και Μάρκ. 13,13).

034. Τι είναι η Χάρις και πώς λαμβάνει ο άνθρωπος αυτήν;

Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι η σφραγίς της εξαγοράς και απολυτρώσεως. «Και μη λυπήτε το Πνεύμα το Άγιον, του Θεού εν ω εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως» (Εφεσ. 4,30).

Ο άνθρωπος λαμβάνει την Χάρη αυτή πρώτα – πρώτα με το ορθόδοξο Βάπτισμα δια της χρίσεως με το Άγιο Μύρο (Β’ Κορ. Α’ 21-22 Α’ Ιωάν. 2,27).

Κατόπιν λαμβάνει την Θεία Χάρη με τα Μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, τα όποια είναι επτά καθώς και με άλλες θρησκευτικές ευχές και αγιασμούς.

Η Χάρις προσφέρεται σ’ αυτόν που πιστεύει στον Χριστό και ζει με μετάνοια. (Πράξ. 2,38 10,43-44 κλπ.).

035. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Ειδωλολάτρες, κακοί χριστιανοί, αιρετικοί, σχισματικοί, χριστιανοί με θανάσιμα αμαρτήματα;

Στη Καινή Διαθήκη, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος υποσχέθηκε από τον Θεό να δοθεί σ’ όλους αυτούς που θα πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό (Ησαΐου 44,3 Πράξ. 11,17). Ιδιαίτερα δόθηκε στους Αγίους Αποστόλους (Ιωάν. 20,22 Πράξ. 1,8). Οι ειδωλολάτρες, άπιστοι και αποστάται δεν έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος «Ούτοι εισίν οι αποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεύμα μη έχοντες» (Ιούδα 19-20).

Στους έσχατους καιρούς «πολλοί ψευδοπροφήτες και ψευδόχριστοι» θα δείξουν με πονηρία ότι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και θα κάνουν μεγάλα σημεία και φαινομενικά θαύματα με την δύναμη του σατανά για να πλανήσουν πολλούς, όπως λέγει ο Χριστός (Ματθ. 24, 24 και Μάρκ. 13, 22), να πλανήσουν τους εκλεκτούς και να τους απομακρύνουν από την αληθινή πίστη (Αποκ. 19,20).

Μάγοι, ψευδοπροφήτες, απατεώνες, θαυματοποιοί είναι μισητοί ενώπιον του Θεού (Λευίτ. 20,27 και Δευτ. 18,10-12). Ο Θεός δεν ακούει τους θαυματοποιούς που κάνουν σημεία με την δύναμη του Σατανά (Λευϊτ. 11,31 20,6 Δευτ.13,3).Οι Χριστιανοί που πέφτουν στα μεγάλα αμαρτήματα λυπούν το Άγιο Πνεύμα (Έφεσ. 4,30).

Δεν χάνουν όμως την Χάρη της σωτηρίας των.

Εάν θα επιστρέψουν με όλη των την καρδιά δια της μετανοίας, της εξομολογήσεως και της επιτελέσεως αγαθών έργων, πάλι αποκτούν πλούσια την Χάρη του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 2,38).

Οι αιρετικοί και σχισματικοί δεν έχουν την Θεία Χάρη διότι αμάρτησαν ενώπιον του Αγίου Πνεύματος και έχει αποδειχθεί η κακία της απιστίας των, που είναι ενάντια προς την αληθινή πίστη του Χριστού.

ΔΕΥΤΕΡΗ  ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

036. Τι είναι τα καλά έργα και πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι τα έργα μας είναι καλά η κακά ενώπιον του Θεού;

Τα καλά έργα είναι «καρπός δικαιοσύνης» (Φιλιπ. 1,11 και Ιακώβ. 3,18).

Τα καλά έργα λέγονται επίσης και «καρποί άξιοι της μετανοίας» (Ματθ. 3,18 Λουκ. 3,8).

Ο Ιησούς Χριστός ήταν σ’ όλους αληθινό παράδειγμα καλών έργων (Ιωάν. 10,32 και Πράξ. 10,38).

Τα έργα μόνο τότε θεωρούνται καλά, όταν είναι ενωμένα με την αληθινή πίστη και γίνονται για τη δόξα του Θεού. (Ματθ. 6,1-4 Κολ.1,102,23).

Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνο με τα καλά του έργα εάν δεν συνεργεί και το έλεος του Θεού στα δύσκολα πνευματικά του καθήκοντα. (Εφες. 2,8-9 Β’ Τιμ.1,9).

Καθένας από εμάς πρέπει να γνωρίζει ότι όλα τα αγαθά έργα πραγματοποιούνται από τον Θεό στους πιστούς, επειδή «ο Θεός εστίν ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας» (Φιλιπ. 2,13).

037. Ποιο είναι το πρώτο αγαθό έργο και ποιο θεωρείται μεγαλύτερο ενώπιον τον Θεού;

Το πρώτο και μεγαλύτερο αγαθό έργο είναι η αγάπη του Θεού (Ματθ. 22,37 Μάρκ. 30,31).

Αυτή η μεγίστη αρετή αποκτάται στην καρδιά του ανθρώπου με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος (Ρωμ.5,5 Β’ Θεσ.3,5).

038. Μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί με μερικά μόνο καλά έργα δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να εκτελέσει όλα τα καλά έργα.

Ο Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή να φυλάγουμε όλες τις εντολές Του (Ματθ. 28,20).

Ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος μας τονίζει ότι, εάν θα καταπατήσουμε μία εντολή τότε παραβαίνουμε όλες τις εντολές του Θεού (Ιακώβ. 2,10).

Λοιπόν, απ’ αυτές τις μαρτυρίες της Αγίας Γραφής καταλαβαίνουμε καθαρά ότι είμεθα υποχρεωμένοι να τηρούμε όλες τις εντολές του Θεού για την σωτηρία μας. Γιατί ο Σωτήρ δεν ήλθε να καλέσει τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς στην μετάνοια (Ματθ. 9,13 Μάρκ.2,17 Λουκ.5,32).

Όποιος κάνει καρπούς άξιους της μετανοίας (Ματθ.3,8), συμπληρώνει δια της μετανοίας την έλλειψη των καλών έργων τα οποία έπρεπε να κάνη και έτσι με την αληθινή μετάνοια σώζεται.

Αυτό το έργο μας δηλώνει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Όταν λυπάσαι για τις αμαρτίες σου και μετανοείς υπερακοντίζεις όλους τους σωματικούς κόπους».

Ακόμη και ένας βαθύς από την καρδιά μας στεναγμός είναι αρκετός για την σωτηρία μας, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοια εις σωτηρία αμεταμέλητων κατεργάζεται» (Β’ Κορ. 7,10).

Άλλη μεγάλη και περιεκτική σε καλά έργα αρετή είναι η ταπείνωση.

Γι’ αυτή την αρετή μιλάει πρώτος ο προφήτης Δαβίδ, όταν λέει: «Εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύριος» (Ψαλμ. 114,6). Μιλάει γι’ αυτήν και ο Σωτήρ ως πρώτη στην σειρά των μακαρισμών: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5,3).

Ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 25ο Λόγο του λέγει για τις ταπεινές σκέψεις: «Δεν νήστεψα, δεν αγρύπνησα, δεν κοιμήθηκα κάτω, αλλά ταπεινώθηκα και αμέσως μ’ έσωσε ο Κύριος».

Επίσης εκεί φαίνεται ότι η ταπείνωση ανοίγει την Βασιλεία των ουρανών.

Και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει τα ίδια λόγια: «Ή ταπείνωση χωρίς τα καλά έργα μπορεί πολλές αμαρτίες να συγχώρηση, ενώ τα καλά έργα χωρίς την ταπείνωση είναι ανώφελα».

Ομοίως στον 50ον ψαλμό, που διαβάζουμε καθημερινά λέγει ότι: «καρδίαν συντετριμμένη και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει».

Και ο θείος πατήρ Εφραίμ ο Σύρος προσθέτει: «Εάν στενάζεις για όσα αμάρτησες μαζί με τον στεναγμό εξέρχεται και το βάρος του νοητού θηρίου, ανακουφίζεται ο νους από τα νέφη της αγνωσίας, καθαρίζουν τα μάτια της ψυχής σου, εισέρχεται μέσα σου ή ειρήνη και σε διδάσκει για την σωτηρία σου». (Λόγος περί μετανοίας).

Κατά τις δυνάμεις που έχει ο καθένας μας, να κοπιάζουμε για όλα τα καλά έργα των οποίων τις ελλείψεις θα συμπληρώνει ή ταπείνωση και το έλεος του Κυρίου.

039. Τι είναι η προσευχή και ποια είναι τα είδη της, κατά τους Αγίους Πατέρας;

Προσευχή είναι η συνομιλία με τον Θεό.

Η προσευχή είναι βλαστός της πραότητας και της αοργησίας. Η προσευχή είναι καρπός της χαράς και της ευχαριστίας. Είναι η δίωξη της λύπης και απελπισίας, κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό. Είναι η ένωση και συνάφεια του ανθρώπου με τον Θεό, και κατά τους Πατέρας είναι η δύναμη του κόσμου, η συμφιλίωση με τον Θεό, η μητέρα των δακρύων και η θυγατέρα αυτών. Η προσευχή είναι το κλειδί της βασιλείας των ουρανών και κατά τον άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο εκ Ρωσίας (19ος αιών) είναι η ανάβαση του νου και των σκέψεων στον Θεό.

Η προσευχή έχει τρεις βαθμούς:

Στον πρώτο ανήκει η προφορική προσευχή, δηλαδή η σωματική προσευχή,

στον δεύτερο είναι η προσευχή του νου και

στον τρίτο είναι η προσευχή της καρδίας.

040. Σε πόσα είδη διαιρείται η προσευχή κατά την πράξει;

Στη πράξει η προσευχή διαιρείται σε τρία είδη:

Στη προσευχή της δοξολογίας,

της ευχαριστίας και

της ικεσίας.

041. Πώς γνωρίζει κάποιος ότι προσευχήθηκε αληθινά στο Θεό;

Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού στην προσευχή μας γίνεται κυρίως όταν ο προσευχόμενος δεν απαγγέλλει τίποτε με λόγια.

Γι’ αυτό, όταν τα λόγια της ευχής φθάσουν στην καρδιά, τότε σίγουρα αυτή η προσευχή είναι αληθινή.

042. Γνωρίζει ο άνθρωπος ότι πέρασε από την μια βαθμίδα της προσευχής στην άλλη ή όχι;

Η χρονική μετάβαση του προσευχομένου από την κατώτερη στην ανώτερη βαθμίδα της προσευχής, καθώς και η πνευματική του πρόοδος, δηλ. η ανάβασή του σ’ αυτές τις τρεις πνευματικές βαθμίδες κατά τους περισσότερους Αγίους Πατέρας δεν γίνεται γνωστή στον προσευχόμενο.

Η πνευματική πρόοδος στη προσευχή ομοιάζει με ένα φυτό.

Αυξάνεται χωρίς να γνωρίζει και να αντιλαμβάνεται τις στιγμές της αναπτύξεως του.

Μοιάζει μ’ ένα παιδί που μεταβαίνει από την μία ηλικία στην άλλη, χωρίς να μπορεί να ξέρη τον ακριβή καιρό της αναπτύξεως του.

Αυτή η πρόοδος του ανθρώπου στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή δεν είναι μόνο καρπός των κόπων, του αλλά περισσότερο της χάριτος και του ελέους του Θεού και είναι μυστική αυτή η πρόοδος από θεία οικονομία, για να μη πέσει ο άνθρωπος από την Χάρη του Θεού στην υπερηφάνεια και στηριχθεί στις δυνάμεις του εαυτού του.

Μολαταύτα ο θείος πατήρ Ισαάκ ο Σύρος φανερώνει μερικά σημεία με τα όποια μπορεί κανείς να καταλάβει σε ποια μέτρα ευρίσκεται, δηλ. σε ποια πνευματική βαθμίδα είναι.

Ιδού Τι λέγει: «Ό άνθρωπος, όσο βρίσκεται στην οκνηρία φρίττει στην ώρα του θανάτου και όταν θα πλησιάζει προς τον Θεό φοβάται στο αντίκρισμα του Δικαστηρίου. Ενώ όταν φθάσει στο πλήρωμα από την παρούσα ζωή της θείας αγάπης, τότε αυτή η αγάπη εξαφανίζει τις δύο δύσκολες ανωτέρω περιπτώσεις.

043. Γενικά οι πιστοί μας προσεύχονται λίγο, αλλά με πολλή ταπείνωση. Μπορεί να έχουν αυτοί ελπίδα σωτηρίας με την λίγη προσευχή που κάνουν; Ενώ οι ασθενείς και οι αγράμματοι, πώς πρέπει να προσεύχονται;

Ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρ ημών είπε: «Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε όπως οι εθνικοί δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται. Μη ούν ομοιωθείτε αυτοίς οίδε γαρ ο πατήρ υμών ων χρείαν έχετε προ του υμάς αιτείσαι αυτόν» (Ματθ. 6,7- 8).

Έτσι εν συνεχεία τους δίδαξε πώς να προσεύχονται στον Θεό Πατέρα μας.

Λοιπόν, ο ίδιος ο Σωτήρ μας δίδαξε την σύντομη προσευχή.

Οποιοσδήποτε κάνει σύντομη προσευχή, αλλά με ταπείνωση και συμμετοχή της καρδίας του, σώζεται.

Ας προσέξουμε εκείνον τον άγιο γέροντα που λέγει το Γεροντικό, ο οποίος προσευχόταν επί 40 χρόνια με την ίδια πάντοτε προσευχή: «Κύριε, εγώ σαν άνθρωπος αμάρτησα, εσύ σαν Θεός συγχώρεσε με».

044. Ποιος είναι ο ιερότερος τόπος και χρόνος για την προσευχή;

Οποιοσδήποτε τόπος και χρόνος είναι κατάλληλος για προσευχή, όπως λέγει το χωρίο των ψαλμών: «Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ, διαπαντός η αίνεσις αυτού εν τω στόματί μου» (Ψαλμ. 33, 1).

Και πάλιν: «Εν παντί τόπο της δεσποτείας αυτού ευλογεί η ψυχή μου τον Κύριον (102,22).

Και, εάν ζητείτε ιερότερο τόπο προσευχής είναι η καρδιά του ανθρώπου, διότι αυτή είναι το νοητό Βήμα του Θεού από το οποίο πρέπει να προσφέρεται η θυσία της προσευχής (άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Και όπως είπαμε, κάθε στιγμή του χρόνου, είναι κατάλληλη για προσευχή πάντοτε.

045. Ποια προσευχή είναι ισχυρότεροι; Η προφορική, οι Ψαλμοί, οι Χαιρετισμοί, το Πάτερ ημών… η νοερά προσευχή: το «Κύριε Ιησού Χριστέ….

Δυνατότερη προσευχή είναι η σύντομη που γίνεται από τα βάθη της καρδίας με στεναγμούς και δάκρυα, κατά την μαρτυρία της Αγίας Γραφής που λέγει: «Εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε, εισάκουσον της φωνής μου» (Ψαλμ. 129, 1).

Με αυτή τη ταπεινή προσευχή προσευχήθηκαν ο ληστής επί του Σταυρού, η Χαναναία γυναίκα, οι Απόστολοι στο καιρό της φουρτουνιασμένης θαλάσσης στην Γαλιλαία, οι λεπροί της Ιεριχούς και άλλοι.

Καλή είναι και η μακροσκελής προσευχή, η ανάγνωσης του ψαλτηρίου, οι ακολουθίες του Ωρολογίου της Εκκλησίας μας, αλλά αυτές ενδείκνυνται ιδιαίτερα στους προοδευμένους πνευματικά και όχι στους αρχαρίους.

046. Ποιών ειδών προσευχές, συνιστάτε στους πιστούς, στους μοναχούς και τους ιερείς;

Στους παντρεμένους χριστιανούς συνήθως συνιστώ να προσεύχονται το πρωί, το βράδυ, την ώρα του φαγητού, ενώ κατά την περίοδο της ημέρας και της δουλείας να λέγουν μυστικά την ευχή του Ιησού και άλλες σύντομες προσευχές.

Κατόπιν τους προτρέπω στην συχνή παρακολούθηση των ακολουθιών της Εκκλησίας μας, να λέγουν το Πάτερ ημών, το Πιστεύω, τον 50ο ψαλμό τον οποίον τους υποχρεώνω να τον μαθαίνουν απέξω.

Κατόπιν τους παρακινώ στην ανάγνωση της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων.

Στους θερμότερους στα πνευματικά τους συνιστώ την ανάγνωση του Ψαλτηρίου, του Ακάθιστου Ύμνου και άλλων προσευχών από το Ωρολόγιο.

Στους κοινοβιάτες μοναχούς συνιστώ προπαντός την φυλακή του νου και την νοερά προσευχή διότι αυτά είναι τόσο συνδεδεμένα μεταξύ των, όπως το σώμα με την ψυχή.

Επίσης την τακτική προσέλευση στην Εκκλησία, ιδιαίτερα στον όρθρο και την Θεία Λειτουργία.

Όσοι δεν μπορούν να έλθουν στην Εκκλησία, λόγω διακονημάτων, τους προτρέπω να κάνουν υπακοή με αγάπη και να διαβάζουν τις επτά καθημερινές εκκλησιαστικές ακολουθίες.

Ενώ όσοι δεν μπορούν να διαβάσουν, να έχουν την μνήμη του Ιησού στον νου των, να κάνουν υπακοή με αγάπη και χωρίς γογγυσμούς, να παρευρίσκονται στις πρωινές και βράδυνες προσευχές.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης μας διδάσκει ότι: «Όποιος κάνει υπακοή με αγάπη αγόγγυστη στο μοναστήρι, επιτελεί λειτουργία και μαρτύριο και θα στεφανωθεί, όπως ακριβώς και οι μάρτυρες».

047. Η προσευχή μετά δακρύων του πτωχού ή της χήρας, που γίνεται με την καρδιά των, μπορεί να θεωρηθεί ανώτερη από την νοερά προσευχή;

Τόσο η προσευχή του πτωχού και της χήρας, όσο και του μοναχού, εάν γίνεται με ταπείνωση, με δάκρυα και επιμονή, είναι δυνατή και καρποφορεί την αληθινή μετάνοια.

«Το δάκρυ είναι η χρυσή βουκέντρα της ψυχής» λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Λόγος 7ος), και αυτός που προσεύχεται με δάκρυα μετανοίας για τις αμαρτίες του και με πόνο καρδιακό, διότι λύπησε τον Θεό, αυτός καθαρίζεται από όλα τα σωματικά και ψυχικά πάθη, όταν επιμένει σ’ αυτό τον τρόπο της προσευχής.

Και όσοι δεν έχουν το δώρο των δακρύων από τον Θεό, αλλά προσεύχονται με πόνο ψυχής και καρδίας καταδικάζοντας τον εαυτό των με οργή και σκληρότητα για όσα αμαρτήματα διέπραξαν στην ζωή των, φθάνουν και αυτοί στα ίδια μέτρα καθαρότητας, φωτισμού και πνευματικής ευτυχίας.

048. Ποια είναι η αξία των δακρύων στην προσευχή και πώς μπορούμε να τα αποκτήσουμε;

Κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, τα δάκρυα τα μετά το Άγιο Βάπτισμα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από το βάπτισμα, διότι το βάπτισμα καθαρίζει από αμαρτίες που έγιναν πριν απ’ αυτό, ενώ τα δάκρυα καθαρίζουν και τις αμαρτίες που γίνονται μετά απ’ αυτό (Κλίμαξ Ιωάννου Λογ. 7ος).

Ομοίως και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Τα δάκρυα στην προσευχή είναι σημείο ελέους του Θεού από το όποιο αξιώνεται ή ψυχή της αληθινής μετανοίας».

Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα κατά Θεόν δάκρυα προέρχονται και από τον φόβο του Θεού, ενώ άλλα από την αγάπη του Θεού, από την μνήμη του θανάτου, από την φρίκη των βασάνων της κολάσεως και του εσχάτου Δικαστηρίου.

Υπάρχουν ακόμη και αλλά δάκρυα, όπως είναι τα φυσικά, τα εγωιστικά και εμπαθή, που πηγάζουν από την αμαρτία, το μίσος, την υπερηφάνεια, την εκδίκηση και άλλα.

049. Πόσα είδη πένθους υπάρχουν κατά τους Αγίους Πατέρας και ποιο από όλα είναι το ανώτερο;

Κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων το πένθος είναι δύο ειδών:

Πρώτον, το πένθος με τα δάκρυα της μετανοίας που είναι και το καλλίτερο..

και δεύτερον η λύπη του νου κατά Θεόν, με στενοχώρια και πόνο μετανοίας για τα πταίσματα που έκανε ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού (Κλίμαξ Λόγος 7ος).

050. Ποια είναι η διαφορά πένθους και λύπης της καρδιάς και πώς φθάνει ο άνθρωπος στην μετάνοια και την αυτομεμψία του εαυτού του;

Η διαφορά αυτών των δύο είναι ότι το πένθος συνοδεύεται με δάκρυα ενώ η λύπη της καρδίας υπάρχει χωρίς δάκρυα.

Για να φθάσει ο άνθρωπος στην μετάνοια και την μέμψη του εαυτού του, πρέπει πρώτα με λεπτομερή εξέταση να ελέγχει την συνείδηση του για να γνωρίσει την αδυναμία του, την μηδαμινότητά του και το βάρος των αμαρτιών του και προπαντός την δουλεία εκ των ψυχικών παθών, τα οποία τον εξουσιάζουν, όπως είναι η φιλαυτία, η αναισθησία, η αλαζονεία, οι κακοί λογισμοί της νεότητας, η υποκρισία και αλλά παρόμοια, τα οποία είναι δυσδιάκριτα από τον ίδιο τον άνθρωπο λόγω της λεπτότητας.

Εάν ο άνθρωπος φθάσει στην αληθινή γνώση του εαυτού του, έφθασε στην αληθινή ευτυχία κατά την μαρτυρία εκ της φιλοκαλίας, που λέγει: «Μακάριος είναι ο άνθρωπος, που γνώρισε την αδυναμία του, διότι η γνώσης αυτή του γίνεται το θεμέλιο, η ρίζα και η αρχή κάθε αγαθοσύνης».

051. Ποια βιβλία με προσευχές συνιστάτε στους λαϊκούς και μοναχούς;

Για τους λαϊκούς συνιστώ τα συνηθισμένα βιβλία προσευχών, όπως το Ωρολόγιο και το ψαλτήρι.

Ενώ για τους μοναχούς συνιστώ το ψαλτήρι, το Ωρολόγιο και την νοερά προσευχή:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

Επίσης τους συνιστώ την συμμετοχή στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, να κάνουν τον κανόνα τους και τις μετάνοιες.

052. Ποιες είναι οι βαθμίδες της προσευχής και πώς μπορεί κάποιος να προοδεύσει στην νοερά προσευχή;

Κάθε χριστιανός και μοναχός μπορεί να φθάσει στις υψηλότερες βαθμίδες της προσευχής, εάν πιέζει, τον εαυτό του να προσεύχεται συνεχώς, διότι ο μεγαλύτερος διδάσκαλος που διδάσκει και βοηθάει τον άνθρωπο στην πρόοδο της προσευχής, είναι ο ίδιος ο κόπος για την προσευχή.

Αυτό το φανερώνει και ο Μέγας Μακάριος, όταν λέγει «Θέλεις ν’ αποκτήσεις προσευχή; Κοπίαζε στην προσευχή και ο Θεός βλέποντας με πόσο κόπο την ζητάς θα σου την χαρίσει».

053. Τι είναι η νοερά προσευχή και τι η καρδιακή;

Η προσευχή του νου είναι αυτή που γίνεται με στοχασμούς και ο νους συνηθίζει να βυθίζεται την ώρα της προσευχής να την λέγει εξ ολοκλήρου μυστικά και χωρίς να διασκορπίζεται. Την περίοδο αυτή ο νους μαλακώνει, ενώνεται μαζί με τις λέξεις της ευχής και την απαγγέλλει μυστικά.

Η προσευχή της καρδιάς είναι η προσευχή του συναισθήματος.

Σ’ αυτή όταν η εργασία της ευχής στον νου αρπαχθεί από την καρδιά, τότε η νοερά προσευχή που ήταν σκέψης τώρα γίνεται αίσθησης. Όμως εδώ η αίσθησης είναι πνευματική απαίτησης και ανάγκη.

Όποιος έφθασε σ’ αυτή την καρδιακή προσευχή, από όπου πηγάζουν τα συναισθήματα του ανθρώπου, προσεύχεται χωρίς λόγια, επειδή ο Θεός είναι Θεός της καρδιάς. Οπότε από εδώ αρχίζει η αληθινή πρόοδος στην προσευχή.

Αυτή την βαθμίδα μπορεί να την εξαφανίσει η πολλή ανάγνωσης και η επιμονή ενός κακού λογισμού, ενώ η παραμονή σ’ αυτή την αίσθηση της προσευχής, διαφυλάσσεται με την συνεχή επίκληση μόνο των λέξεων της ευχής.

Λοιπόν, από όσα σημειώσαμε μέχρι εδώ, πρέπει να θυμόμαστε ότι «η νόησης και η αίσθησης είναι οι δυνάμεις της προσευχής», κατά τον άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο.

054. Σε τι διαφέρουν μεταξύ των αυτά τα δύο είδη προσευχής και ποιο είναι το γνώρισμα ότι απόκτησε κάποιος την καθαρά καρδιακή προσευχή;

Η διαφορά της νοεράς από την καρδιακή προσευχή συνίσταται σ’ αυτό.

Ότι ο προσευχόμενος με τον νου ζει με τον νου, ενώ ο προσευχόμενος με την καρδιά ζει με τα συναισθήματα της καρδιάς, δηλ. κατεβαίνει με τον νου στην καρδιά.

Μόνο όταν ενώνεται ο νους με την καρδιά μπορούμε να έχουμε μια πρόοδο στην μνήμη του Θεού και στην αίσθηση αυτού, κατά τον ίδιο άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο.

055. Σε τι συνίσταται η ένωση του νου με την καρδιά;

Συνίσταται στην ένωση των πνευματικών νοημάτων του νου, με τα πνευματικά συναισθήματα της καρδιάς.

056. Ποιοι είναι οι καρποί της ευχής του Ιησού;

Ο πρώτος καρπός της ευχής του Ιησού είναι η αποβολή των νοερών παραστάσεων από τις ματαιότητες του κόσμου, κατά τον άγιο Διάδοχο, ο οποίος λέγει: «Αυτά που είχαν μπει παλαιότερα στην καρδιά του άνθρωπου, εξαφανίζονται μαζί με όλες τις ωραιότητες της ζωής».

Ο δεύτερος καρπός της ευχής είναι η φοβερά θέα της ασωτίας της ψυχής, η οποία εκδηλωνόταν με τις σωματικές αισθήσεις και τους κακούς λογισμούς. Απ’ αυτή την θέα αποκτά ο άνθρωπος ταπείνωση, πένθος, δάκρυα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Ο τρίτος καρπός της καρδιακής προσευχής είναι ότι, με την επιστροφή του νου στην καρδιά, τόσο ο νους όσο και η καρδιά του ανθρώπου, γίνονται σαν ένας καθαρός καθρέπτης στον οποίον ο ίδιος ο αγωνιστής γνωρίζει τις πονηρές κινήσεις των σκέψεών του και καλεί τον Ιησού σε βοήθεια.

Ο τέταρτος καρπός είναι η αγνότητα της φύσεως, καθότι το έργο της καθαρότητας της φύσεως είναι υπεράνω αυτής της φύσεως, ως δοσμένο από την Θεία Χάρη του Παναγίου Πνεύματος.

Ο πέμπτος καρπός της προσευχής είναι ότι, μπαίνοντας ο νους στην καρδιά για να μιλήσει εκεί με τον ενδιάθετο λόγο, κατακλύζεται από μεγάλη χαρά και πνευματική ευφροσύνη, όπως δηλώνει γι’ αυτά ο Ιωσήφ Βρυέννιος.

Ο έκτος καρπός της ευχής είναι ότι με αυτή την προσευχή κατασκηνώνει η Χάρις του Θεού μυστικά μέσα στην καρδιά.

Ο έβδομος καρπός είναι ότι με την αδιάλειπτη μνήμη του Ονόματος του Ιησού, γεννάται στην ψυχή η αγάπη προς τον Χριστό. (Βλέπε «Φυλακή των πέντε αισθήσεων» του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου).

Άλλοι καρποί της προσευχής είναι: Η συμμαζώξεις των λογισμών, η ευλάβεια, η προσοχή επί του εαυτού μας, η ταπείνωσης, ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου, η ειρήνη της καρδιάς και των λογισμών, η συγκέντρωσης της προσοχής στην καρδιά και η πνευματική θερμότητα.

057. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ νοεράς προσευχής και νηπτικής προσευχής;

Η νοερά προσευχή γίνεται τότε, όταν κάποιος βοηθούμενος με την προσοχή επί της καρδιάς του ανεβαίνει από εκεί με την προσευχή στον Θεό.

Ενώ ή νηπτική γίνεται τότε όταν κάποιος στεκούμενος με προσοχή και με την μνήμη του Θεού στην καρδιά του, εμποδίζει οποιοδήποτε άλλο λογισμό που προσπαθεί να εισέλθει στην καρδιά.

058. Υπάρχει και άλλη προσευχή που εκτελείται προς τον Θεό με την εργασία των καλών έργων;

Ναι, υπάρχει.

Αυτό μας το δείχνει ο Απόστολος Παύλος, όταν λέγει: «Παν ότι αν ποιείτε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν ονόματι Κυρίου Ιησού, ευχαριστούντες τω Θεώ και Πατρί δι’ αυτού» (Κολ.3,17).

Οπότε, όποιος κάνει οποιοδήποτε αγαθό έργο για την δόξα του Θεού η μιλάει για την ωφέλεια αυτών προς δόξα του Θεού, αυτός έχει την εκ των έργων προσευχή.

Γι’ αυτό και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, συμβουλεύοντας τους μαθητές του, τους έλεγε: «ότι όποιος κάνει καλά έργα και υπακοή με ταπείνωση και χωρίς διαμαρτυρίες, λειτουργία και ιεροσύνη επιτελεί» (Λόγος 4ος).

059. Η προσευχή που γίνεται με το στόμα έχει κανένα θεμέλιο στην Αγία Γραφή;

Τόσο η προσευχή, που κάνουμε με τα χείλη και την γλώσσα, όσο και αυτή που την λέμε με δυνατή φωνή (προφορικά), έχουν αρκετές μαρτυρίες από την Αγία Γραφή.

Έτσι ο άγιος Απόστολος Παύλος λέγει: «Προσφέρετε τω Κυρίω καρπόν χειλέων υμών» (Εφ.6,18).

Ο προφήτης Δαβίδ πάλι λέγει: «Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου» (ψαλμ. 50,16).

Σ’ άλλο μέρος επίσης ο ίδιος λέγει: «και ύψωσα υπό την γλώσσα μου»(ψαλμ 65,18). Η «Κύριε εισάκουσαν της προσευχής μου και η κραυγή μου προς σε ελθέτω» (ψαλμ. 101,1). Σ’ άλλο τόπο πάλι λέγει: «Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα φωνή μου προς Κύριον εδεήθην» (ψαλμ. 141,1).

Σ’ όλα αυτά τα χωρία, περί της προσευχής με το στόμα και την φωνή γίνεται μνεία.

060. Ποια πνευματική δύναμη έχει η έναρθρη προσευχή (προφορική) την οποία κάνουν γενικά οι πιστοί;

Δεν έχει μεγάλη ωφέλεια η προσευχή που γίνεται μόνο με τη γλώσσα (προφορικά), επειδή ο Θεός ζητά από τον άνθρωπο, στην ώρα της προσευχής του, περισσότερο την καρδιά του παρά τα λόγια του στόματος του.

Διότι άκουσε Τι λέγει: «Δός μοι, Υιέ την καρδίαν» (Παροιμ. 23,26).

Ο Θεός ζητά από εμάς όχι μόνο την προφορική προσευχή, που γίνεται δυνατά η σιγά, αλλά προπαντός τον στεναγμό και τις φωνές της καρδιάς μας».

Και πάλι: «Ωρυόμην από στεναγμού της καρδίας μου» (37,8).

Ενώ ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας, έχοντας υπ’ όψιν ότι ο λαός του Ισραήλ προσευχόταν στον Θεό μόνο με το στόμα και όχι με την καρδιά έλεγε: «Εγγίζει μοι ο λαός ούτος εν τω στόματι αυτού και εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσι με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού» (Ησαΐου 29,13).

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις λέγει: ότι η προσευχή με το στόμα είναι το κατώτερο είδος προσευχής.

Άλλοι άγιοι Πατέρες ονομάζουν την προσευχή του στόματος πρώτη βαθμίδα στην σκάλα της πνευματικής προσευχής.

Αυτά έχοντας υπ’ όψη μας, να προσευχώμεθα στον Φιλάγαθο Θεό να μας βοηθήσει να υψωθούμε από την προφορική προσευχή για να τον δοξάζουμε και να τον υμνούμε με τις καρδιές μας.

061. Πώς μπορούν σήμερα οι άνθρωποι να εκτελέσουν την εντολή του Αποστόλου Παύλου που λέγει: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε»;

Μπορεί κανείς να προσεύχεται αδιάκοπα, εάν ευρίσκεται πάντοτε με τον νου και την καρδιά του ενώπιον του Θεού. Με τα χέρια του μπορεί να εργάζεται, ενώ τον νου και την καρδιά του να έχει υψωμένα στον Θεό. Και ακόμη αυτό μόνο έχω να προσθέσω ότι το πρωταρχικό γνώρισμα αυτής της πνευματικής προσευχής είναι να είναι αχώριστα ο νους και η καρδιά μας από τον Θεό σ’ οποιοδήποτε τόπο και χρόνο ευρισκόμεθα.

Να έχομε πάντοτε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού. «Αυτή η εργασία ισχύει για όλες τις τάξεις της προσευχής και θεωρείται μία προσευχή ακατάπαυστη», όπως λέγει ο άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος.

Αυτή την αίσθηση και πνευματική θεωρία του Θεού την είχε ο μακάριος προφήτης Δαβίδ, όταν έλεγε:«Προωρώμην τον Θεόν μου ενώπιον μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου εστίν, ίνα μη σαλευθώ..» (Ψαλμ. 15,8).

Λοιπόν, πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή του ανθρώπου είναι μία προσευχή αδιάκοπη, όταν αυτός νοερά σκέπτεται πάντοτε τον Θεό.

062. Υπάρχει άλλη βαθμίδα προσευχής μετά από την καρδιακή προσευχή;

Υπάρχει η πνευματική προσευχή που γίνεται εν εκστάσει, η οποία λέγεται και εκδηλώνεται πνευματικά και είναι υπεράνω από τα όρια της συνηθισμένης προσευχής.

Αυτός που έφθασε σ’ αυτή την βαθμίδα δεν προσεύχεται, αλλά αισθάνεται και βιώνει η ψυχή του τις θείες ενέργειες.

Σ’ αυτή την προσευχή ένας από κάθε γενεά αξιώνεται να φθάσει με την Χάρη του Θεού, λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

063. Μόνο η ατομική προσευχή θεωρείται η πιο κατάλληλη προσευχή ή και άλλες πνευματικές ενέργειες του νου;

Μίλησα παραπάνω ότι η ζωή του χριστιανού μπορεί να είναι μία αδιάκοπη προσευχή, με την εργασία των καλών έργων. Ενώ εάν ρωτάς για τις θειες ενέργειες του νου, που ανήκουν στα όρια της αγίας προσευχής και οι όποιες μπορεί να λέγονται προσευχή, δεν θα απαντήσω εγώ με τα λόγια αλλά με το στόμα του αγίου Ισαάκ του Σύρου, ο οποίος λέγει:

Οποιοσδήποτε πνευματικός στοχασμός που γίνεται μυστικά στον νου η στην καρδιά του ανθρώπου, όλη αυτή η νοερά νίψης και πνευματική κατά Θεόν σκέψης, υπάγονται στην προσευχή. Είτε η ποικιλία των θείων αναγνώσεων, είτε οι εγκωμιαστικοί με το στόμα λόγοι προς τον Θεό, είτε το πένθος εν Χριστώ, είτε οι μετάνοιες του σώματος, είτε το ψάλσιμο των ψαλμών, είτε η απαγγελία των στιχηρών, όλα αυτά προσευχή είναι και προσευχές θεωρούνται. (Λόγος 35).

064. Πώς πρέπει να στέκονται οι πιστοί στις ιερές ακολουθίες, πώς πρέπει να προσεύχονται και ποια καθήκοντα έχουν αυτοί που πηγαίνουν στην Εκκλησία;

Πρέπει οι πιστοί να στέκονται στην Εκκλησία με πίστη, με φόβο Θεού και με προσοχή. Έχουν καθήκον, όσο μπορούν να βιάζουν τον εαυτόν των να προσεύχονται χωρίς διασκορπισμό του νου και με καρδιακή αίσθηση.

Τα καθήκοντα επίσης των χριστιανών που πηγαίνουν στην Εκκλησία είναι:

·         Να είναι συμφιλιωμένοι με όλους τους ανθρώπους και να ζητούν συγχώρηση σε όσους έφταιξαν.

·         Να διατηρούν αγνότητα σχέσεων τουλάχιστον δύο ήμερες πριν πάνε στην Εκκλησία και μία ήμερα τουλάχιστον όταν γυρίζουν από την Εκκλησία.

·         Να πηγαίνουν στις ιερές ακολουθίες πολύ πρωί για να έχουν καιρό να αφοσιωθούν με ησυχία και να ακούσουν την ακολουθία του όρθρου.

·         Κάθε χριστιανός να προσκομίζει, κατά την δύναμη του, ένα δώρο στον Κύριο – έστω το πιο μικρό – σαν θυσία και προσφορά από τους κόπους των χεριών του.

·         Να δίνη ονόματα για μνημόνευση και να ζήτα από τον ιερέα να του βγάλει μερίδα για τους ζώντας και νεκρούς της οικογενείας του.

·         Στην Εκκλησία οι πιστοί υποχρεούνται να στέκονται με σεμνότητα, οι άνδρες στο δεξιό μέρος, ενώ οι γυναίκες στο αριστερό.

·         Να είναι ντυμένοι με καθαρά και σεμνά ενδύματα, ενώ οι γυναίκες να φορούν μανδήλι στο κεφάλι και με ταπεινή την όψη.

·         Στον καιρό της ακολουθίας απαγορεύεται να ομιλούν, εκτός μεγάλης ανάγκης.

·         Όταν αρχίσει η Θεία Λειτουργία, οι πιστοί πρέπει να μένουν καθένας στον τόπο του και να μη προσκυνούν τις άγιες εικόνες.

·         Να ακούουν την Θεία Λειτουργία με μεγάλη ευλάβεια και να παρακολουθούν τις προσευχές και ψαλμωδίες του χορού.

·         Να ακούουν με προσοχή το Αποστολικό ανάγνωσμα, το Ιερό Ευαγγέλιο, καθώς και το κήρυγμα.

·         Να μην εξέρχονται από την Εκκλησία, πριν τελειώσει ή Θεία Λειτουργία, εκτός από μεγάλη ανάγκη.

·         Οι προετοιμασμένοι με εξομολόγηση πιστοί για την Θεία Κοινωνία να διαβάζουν τις κατάλληλες προσευχές της Θείας Μεταλήψεως στο σπίτι των και πριν πλησιάσουν στα ‘Αγια, να ζητούν συγχώρηση από όλους τους πιστούς.

·         Μετά την Θεία Κοινωνία, όσοι κοινώνησαν να διαβάζουν τις ευχές της ευχαριστίας περνώντας την ήμερα εκείνη με χαρά πνευματική και να φυλάγονται από οποιονδήποτε πειρασμό.

·         Οι γονείς να οδηγούν τακτικά τα παιδιά των στην Εκκλησία, φροντίζοντας να τα κοινωνούν των Άχραντων Μυστηρίων.

·         Μετά το τέλος των ιερών ακολουθιών, οι χριστιανοί να επιστρέφουν με ευλάβεια στα σπίτια τους, διερχόμενοι την ημέρα των με ιερές σκέψεις, αναγνώσεις πνευματικών βιβλίων και επισκέψεις των ασθενών.

·         Υποχρεούνται επίσης να λέγουν και στους άλλους οικείους των που δεν ήλθαν στην Εκκλησία, τι άκουσαν και τι διδάχθηκαν στην Εκκλησία από τα τροπάρια, τις αναγνώσεις και το κήρυγμα.

Αυτά είναι τα σπουδαιότερα καθήκοντα των πιστών, που πηγαίνουν τις Κυριακές και εορτές στην Εκκλησία.

065. Ποια είναι η βαθύτερη σημασία μυστηρίου και δόγματος στην Θεία Λειτουργία;

Η Θεία και Ιερά Λειτουργία στην μυστική της έννοια μας τοποθετεί μπροστά σ’ ολόκληρο τον δογματικό και πνευματικό θησαυρό της Ορθόδοξου Εκκλησίας μας.

Ο πρώτος αξιοσημείωτος χαρακτήρ της Θείας Λειτουργίας είναι ότι αυτή η λειτουργική θυσία είναι εξ ολοκλήρου ταυτόσημος με την θυσία του Γολγοθά, με μόνη την διαφορά ότι η θυσία του Χριστού ήταν αιματηρά, ενώ η λειτουργική θυσία είναι αναίμακτος.

Κατόπιν, η θυσία του Γολγοθά επιτελέσθηκε μία φορά και είχε την δύναμη να εξαλείψει όλες τις αμαρτίες του κόσμου, ενώ η λειτουργική θυσία επιτελείται αδιάκοπα μέχρι της συντέλειας των αιώνων και έχει πρωταρχικό σκοπό να δώσει στο κάθε πιστό την σωτηρία, που προήλθε από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό με την θυσία του Αίματός Του.

Η Θεία Λειτουργία έχει τον χαρακτήρα της θυσίας και του δείπνου.

Το ψωμί και το κρασί μετατρέπονται με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος σε Σώμα καν Αίμα Χριστού, τα οποία κατόπιν κοινωνούν δωρεάν, όσοι είναι άξιοι.

Γι’ αυτό η Θεία Κοινωνία ονομάζεται ακόμη

·         Ευχαριστία,

·         Δείπνο Κυρίου,

·         Ποτήριο Ευλογίας,

·         συμπόσιο Αγάπης,

·         Αγία Κοινωνία κ.λ.π.

(Βλέπε περισσότερα στην «Θεία Λειτουργία» του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα).

066. Η Θεία Λειτουργία προσφέρεται μόνο για την συγχώρηση των μνημονευομένων ζώντων και νεκρών, ή και για την συγχώρηση και σωτηρία όλων των ανθρώπων;

Η Θεία Λειτουργία προσφέρεται ως θυσία μόνο για τους πιστούς χριστιανούς.

Στο πρώτο μέρος της Λειτουργίας μπορούν να στέκονται και οι αβάπτιστοι δηλ. οι κατηχούμενοι.

Κατά την διάρκειά της λέγονται προσευχές για την σωτηρία όλων των ανθρώπων, όπως μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος.

Στην Θεία Λειτουργία μνημονεύονται οι πιστοί χριστιανοί και σ’ όσους επιτρέπουν οι Ιεροί Κανόνες.

067. Τι μας λέγουν οι Άγιοι Πατέρες για τον σκοπό και την σπουδαιότητα της Θείας Λειτουργίας;

Δεν υπάρχει σ’ εμάς τίποτε πιο ωφέλιμο και αγαπητό στον Θεό από την θυσία της Θείας Λειτουργίας, διότι αυτή είναι το έργο του Σωτήρος και η ανάστασης των ανθρώπων και η ένωσης Του με εμάς.

Η Θεία Λειτουργία είναι υπεράνω απ’ όλες τις προσευχές και δοξολογίες, είναι θείο μυστήριο, διότι είναι το πλήρωμα της προσευχής που γίνεται στην Εκκλησία και αυτή είναι η ακολουθία που γίνεται τις περισσότερες φορές στην ζωή μας, κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης.

Η Θεία Λειτουργία είναι το μέσον, το επιστέγασμα και το πλήρωμα των άλλων ακολουθιών, με τις οποίες προσφέρουμε δόξα και ευχαριστία στον Θεό.

Αυτή θα είναι πάντοτε η μόνη χριστιανική Ιερουργία που είναι θεμελιωμένη και τελειωμένη από τον ίδιο τον Σωτήρα μας και ονομάζεται ακόμη στέφος των άλλων επτά εκκλησιαστικών ακολουθιών.

Στον κατάλληλο καιρό της Θείας Λειτουργίας μετατρέπονται τα προσφερόμενα δώρα σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Με αύτη την Θυσία λαμβάνουμε τα Θεία Μυστήρια, όσες φορές είμεθα έτοιμοι πνευματικά.

Απ’ αυτή την Θυσία συμμετέχουν και οι νεκροί που τελειώθηκαν με την ορθόδοξο πίστη, με τρόπο αόρατο, κατά την μνημόνευση στο Άγιο Βήμα για την συγχώρηση των αμαρτιών των.

068. Ποίοι μπορούν να μνημονευθούν στην Θεία Λειτουργία και ποίοι δεν μπορούν από τους ζώντας και τους νεκρούς;

Στην Θεία Λειτουργία μπορούν να μνημονευθούν όλοι οι πιστοί χριστιανοί, που δεν έχουν υποπέσει σε συγκεκριμένο κανονικό παράπτωμα.

Από τους ζώντας δεν μνημονεύονται

οι ειδωλολάτρες,

οι άπιστοι,

οι αποστάται,

οι αιρετικοί,

οι αβάπτιστοι,

αυτοί που αμάρτησαν κατά του Αγίου Πνεύματος, δηλ. οι βλάσφημοι του Θεού

και εχθροί της αληθείας με επίγνωση και θέληση της πράξεως τους.

Δεν μνημονεύονται επίσης ούτε αυτοί που συζούν αστεφάνωτοι.

Από τους νεκρούς δεν μνημονεύονται στην Εκκλησία,

όσοι πέθαναν στην απιστία,

στην αίρεση,

οι αυτόχειρες,

τα αβάπτιστα παιδιά

και όσα πέθαναν από εκτρώσεις.

069. Ποια καλά έργα βοηθούν στην προσευχή και ποια γεννιούνται απ’ αυτή;

Την προσευχή βοηθάει πολύ η ελεημοσύνη, δεδομένου ότι η ελεημοσύνη είναι πτέρυγα της προσευχής (Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος. Λόγος 28).

Επίσης την βοηθούν η ησυχία και η εγκράτεια κατά τον λόγο, που λέγει: Από τους σπόρους του ιδρώτος της νηστείας αυξάνεται ο στάχυς του πληρώματος της σοφίας και η ησυχία είναι η κορυφή της τελειότητας για τους προσευχομένους. Και πάλι, αυτός που δοκίμασε την γλυκύτητα της προσευχής θα φύγει από την ηδονή σαν ένα άγριο γαϊδούρι.

Την προσευχή βοηθάει ακόμη η ταπείνωσης, διότι κατά τους Αγίους Πατέρας, όποιος δεν θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι αμαρτωλός, η προσευχή του δεν είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό, λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Και πάλι την βοηθούν τα δάκρυα και το πένθος διότι, κατά τον ίδιο άγιο συγγραφέα «τα δάκρυα στην προσευχή είναι σημείο του ελέους του Θεού».

Υπάρχουν ακόμη πολλά άλλα έργα που βοηθούν στην πρόοδο της προσευχής, αλλά αυτά είναι τα σπουδαιότερα.

Ενώ τα καλά έργα που γεννιούνται από την προσευχή είναι ομοίως πολλά:

·         Η πίστης,

·         η ελπίδα,

·         η ευσπλαχνία,

·         η υπομονή,

·         η εγκράτεια κ.λ.π.

Το ανώτερο αγαθό έργο που βλαστάνει από την ιερά προσευχή είναι η Θεία αγάπη, όπως λέγουν οι περισσότεροι Άγιοι Πατέρες.

070. Τι είναι νηστεία και πόσα είναι τα είδη της;

Νηστεία είναι η πλήρης η μερική εγκράτεια από το καλό και άφθονο φαγητό και ιδιαίτερα από τροφές που προέρχεται από ζώα.

Η νηστεία είναι μία σωματική θυσία, η οποία ενδείκνυται να είναι ενωμένη με την ελεημοσύνη και με τα δώρα που προσκομίζονται στο Άγιο Βήμα.

Η νηστεία μαζί με την ελεημοσύνη, τα προσφερόμενα στην Εκκλησία δώρα (άρτος, οίνος κ.λ.π.) με τις προσκυνήσεις και μετάνοιες των πιστών, όλα μαζί αποτελούν την οφειλομένη σωματική προσκύνηση, σαν μία θυσία στον Κύριο.

Η νηστεία καθιερώθηκε για να ταπεινώνει την ψυχή.

Η νηστεία είναι εγκράτεια απ’ όλες τις τροφές ή σε περίπτωση ασθενείας, από μερικές.

Παρομοίως, εγκράτεια από ποτά, απ’ όλες τις κοσμικές ασωτίες, απ’ όλες τις κακές ορέξεις.

Όλα αυτά ονομάζονται νηστεία.

Η νηστεία ονομάζεται από τους Πατέρας πτέρυγα της προσευχής, η οποία μαζί με την ελεημοσύνη ανεβάζει τον άνθρωπο μέχρι του θρόνου του Θεού.

Η νηστεία βοηθάει τον άνθρωπο να κάνει προσευχή με περισσότερη ευκολία, συμφιλιώνει τον άνθρωπο με τον Θεό και βοηθάει πολύ στην κάθαρση της ψυχής, φονεύοντας τις σωματικές ορέξεις και διευκολύνοντας την απόκτηση της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Αναλόγως της σκληρότητας της, η νηστεία μπορεί να διαιρεθεί σε πολλά είδη:

Νηστεία τελεία,

νηστεία μιας ημέρας,

νηστεία από ηδονικές τροφές

και νηστεία «βασιλική» δηλ. από τις καθημερινές τροφές με εγκράτεια την ημέρα, και όχι μέχρι χορτασμού.

071. Αυτοί που νηστεύουν από ανάγκη έχουν κανένα μισθό; Ενώ αυτοί που δεν μπορούν να νηστεύουν λόγω ασθενείας, μεγάλων βασάνων ή πτώχειας, έχουν καμία τιμωρία;

Αυτοί που νηστεύουν από ανάγκη, εάν ευχαριστούν τον Θεό και δεν γογγύζουν ενώπιον Του, θα έχουν μισθό για την υπομονή τους, διότι είναι γραμμένο «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Ματθ. 10,22) και «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Μάρκ. 13,13).

Αυτοί που δεν νηστεύουν λόγω ασθενείας, έχουν την άδεια από τους Ιερούς Κανόνες να τρώγουν μερικές δυναμωτικές τροφές που τις έχουν ανάγκη (8ος και 10ος Κανών Αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας και 69ος Αποστολικός).

Γι’ αυτούς που δεν νηστεύουν, – λόγω διαφόρων δύσκολων περιστάσεων -, δεν βρήκαμε στους Κανόνες περί νηστείας καμιά παράγραφο γι’ αυτούς, είτε αυτοί είναι στρατιώτες ή κρατούμενοι.

Η νηστεία λοιπόν με την μετάνοια και τα άλλα καλά έργα, συναποτελούν τα καθήκοντα της σωματικής νηστείας.

Για την χρήση οικονομίας στους Κανόνες περί νηστείας, το καλλίτερο είναι να ρωτάμε τον οικείο Επίσκοπο ή τον Πνευματικό μας, ο οποίος, αναλόγως των περιστάσεων, κανονίζει να επιβάλει αντί της νηστείας, άλλα αγαθά έργα.

072. Ποια είναι η μεγαλύτερη και πιο ευάρεστη νηστεία ενώπιον του Θεού;

Οποιαδήποτε νηστεία που γίνεται δεν σημαίνει ότι είναι θρησκευτική νηστεία και ευάρεστη στον Θεό.

Μόνο η νηστεία που γίνεται εν Ονόματι του Θεού, είναι ευπρόσδεκτη και ευάρεστη σ’ Αυτόν και σύμφωνα με τον Θείο Νόμο Του, όπως τον έδωσε ο Θεός στον Αδάμ, όπως τον διδάξαν οι προφήται και όπως τον εφήρμοσαν όλοι οι Άγιοι.

Ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, νήστευε σ’ όλη την ζωή του.

Ο Σωτήρ δίδαξε για να νηστεύουμε και με ποιο τρόπο (Ματθ.6,16-17 Λουκ.21-24).

Οι δε Απόστολοι, νήστευαν και προσεύχονταν δε (Πράξ. 13,3 14,25).

Μετά απ’ αυτά, η μεγαλύτερη και ανώτερη νηστεία, είναι αυτή που γίνεται κατά την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, δηλαδή να συνοδεύεται από την ταπείνωση, την ελεημοσύνη, την εγκράτεια των αισθήσεων και λογισμών.

Τα ίδια μας διδάξαν και οι Άγιοι Πατέρες μας.

«Η αληθινή νηστεία, λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, και ευπρόσδεκτη στον Θεό είναι η χαλιναγώγησης των παθών…».

ΤΡΙΤΗ  ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

073. Τι είναι η αμαρτία και γιατί συνεπάγεται την οργή τον Θεού στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα;

Κατά την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, η αμαρτία είναι η εκούσια και με επίγνωση καταπάτηση του θελήματος του Θεού.

Ονομάζεται ακόμη και ανομία (Ρωμ. 5,13 Ίακώβ.11,9).

Η ρίζα της αμαρτίας είναι η επιθυμία, η οποία δελεάζει τον άνθρωπο. «Έκαστος δε πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας εξελκόμενος και δελεαζόμενος» (Ιακώβ• 1,14).

Η αμαρτία επιφέρει την οργή του Θεού κατά του αμαρτάνοντας ανθρώπου, επειδή η αμαρτία είναι μισητή ενώπιον του Θεού:

« Ότι ουχί Θεός θέλων ανομία συ ει ου παροικήσει σοι πονηρευόμένος» (Ψαλμ. 5,5).

Επίσης επιφέρει την οργή του Θεού, επειδή οι αμαρτωλοί είναι εχθροί του Θεού «Ευρεθείη η χειρ σου πάση τοις εχθροίς σου, η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντας σε» (Ψαλμ. 20,9).

074. Σε ποια είδη διαιρείται η αμαρτία και ποιο είναι το πλέον δύσκολο αθεράπευτο αμάρτημα;

Ο άγιος Ιωάννης Ευαγγελιστής, διαιρεί την αμαρτία σε δύο είδη:

«εστίν αμαρτία προς θάνατον και αμαρτία ου προς θάνατον» (Α’ Ίωάν. 5,16-17).

Ο ίδιος επίσης διαιρεί την προς θάνατον αμαρτία σε τρεις μεγάλες ομάδες:

Σε επιθυμία της σαρκός, επιθυμία των οφθαλμών και αλαζονεία του βίου (Α’ Ίωάν. 2,16).

Οι άγιοι Πατέρες διαιρούν την προς θάνατον αμαρτία σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

α) Στις επτά βασικές αμαρτίες, που λέγονται και θανάσιμες,

β) στις αμαρτίες που βοούν στον ουρανό και είναι βαρύτερες, όπως ο φόνος, η βρεφοκτονία, η καταδυνάστευση των πτωχών, η αρπαγή της περιουσίας των άλλων, η αφαίρεση της τιμής του πλησίον κ.λ.π.,

γ) οι αμαρτίες εναντίον του Αγίου Πνεύματος, είναι οι πλέον βαριές που γίνονται από τους ανθρώπους στην γη, διότι βλασφημούν το Θεό και απομακρύνουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος από την ψυχή τους. Μεταξύ αυτών αναφέρουμε τις εξής:

Την απιστία στον Θεό, την αποστασία (άρνηση της πίστεως), την αίρεση, την πλάνη, την απελπισία, την αυτοκτονία, το μίσος σε ανθρώπους μέχρι θανάτου, την υπερβολική και παράλογη εμπιστοσύνη στον Θεό και τα παρόμοια.

Οι πρώτες ονομάζονται βασικές ή κεφαλαιώδεις αμαρτίες, διότι είναι οι περισσότερες που κυριαρχούν στους περισσοτέρους ανθρώπους.

Οι δεύτερες ονομάζονται «βοώσαι προς τον ουρανόν» διότι φωνάζουν στον Θεό για την τιμωρία του ανθρώπου σ’ αύτη ακόμη την ζωή.

Οι μεγαλύτερες και δύσκολο αθεράπευτες αμαρτίες, είναι όσες καταφέρονται εναντίον του Αγίου Πνεύματος

και οι θανάσιμες (τα πάθη) οι οποίες κυριαρχούν στον άνθρωπο επί πολύ χρόνο.

075. Ποιο είναι το σιχαμερότερο αμάρτημα ενώπιον του Θεού;

Είναι το αμάρτημα της υπερηφάνειας, διότι αυτό έκανε τους αγγέλους διαβόλους, αφού και η ταπείνωση μπορεί να κάνει τους διαβόλους αγγέλους (Κλίμακα Ιωάννου, Λόγος 25).

076. Πόσες είναι οι αιτίες της αμαρτίας και ποιες είναι αυτές;

Οι αιτίες της αμαρτίας είναι επτά, οι έξης:

Ποιος έκανε την αμαρτία;

Τι είδους αμαρτία έκανε;

Με Τι αφορμή και γιατί την έκανε;

Με Τι τρόπο την έκανε;

Σε Τι καιρό την έκανε (στα νιάτα του, στα γεράματα του, ήμερα, νύκτα κ.λ.π.);

Σε ποιο τόπο την έκανε;

Πόσες φορές την έκανε; (Βλέπε περισσότερα στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Άγιορείτου «Διδασκαλία – περί του Πνευματικού».

077. Ποιες και πόσες είναι οι βαθμίδες της αμαρτίας;

Οι βαθμίδες της αμαρτίας είναι στον αριθμό 12, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι έξης:

Πρώτη βαθμίδας: α) Όταν κάνει κάποιος καλό έργο με πονηρό σκοπό χάριν χρημάτων, δόξης, τιμής. Δηλαδή, όταν αναμιγνύεται καλό με το κακό.

Δεύτερη βαθμίδα είναι: Η μισοτελειωμένη εκτέλεση ενός καλού έργου.

Τρίτη βαθμίδα είναι ο πειρασμός, ο δόλος, δηλ. ο πειρασμός, που έρχεται εναντίον του ανθρώπου από τον διάβολο, από τον κόσμο και από το σώμα και αυτός πειράζει τον άνθρωπο με τις πέντε αισθήσεις, οι όποιες ονομάζονται κατά τους Αγίους Πατέρας «αίσθηση της ψυχής».

Η τετάρτη βαθμίδα είναι η ενότητα, δηλ. η συνένωση του νου με τον πειρασμό.

Η πέμπτη βαθμίδα της αμαρτίας είναι η πάλη του νου δηλ. της ψυχής με τον πειρασμό. Μέχρις εδώ κυοφορείται η αμαρτία. Από εδώ όμως αρχίζει να αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και να του επιφέρει την οργή του Θεού κατεπάνω του.

Η έκτη βαθμίδα είναι η συγκατάθεση του νου με την αμαρτία, δηλ. η ευχαρίστηση του νου από την κακή επιθυμία και τον πειρασμό. Από την στιγμή αυτή γεννάται η αμαρτία μέσα στον νου και στην καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστά άξιο τιμωρίας, όπως λέει ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος: «Είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτία, η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακώβου 1,15).

Η εβδόμη βαθμίδα της αμαρτίας είναι ότι η αμαρτία ενώθηκε με τον νου και την φαντασία. Έτσι λοιπόν, αφού ο άνθρωπος συγκατατέθηκε να κάνη την αμαρτία, αναγκάζεται με την παρακίνηση του διαβόλου να εντυπώσει αυτή την αμαρτία στην σκέψη του, ως να την είχε κάνει με το έργο. Με τη φαντασία του νου η αμαρτία αυξάνεται και μεταφυτεύεται στην καρδιά του ανθρώπου.

Η ογδόη βαθμίδα της αμαρτίας, είναι η απόφαση της θελήσεως του ανθρώπου να κάνει την αμαρτία με την πράξη.

Η ενάτη βαθμίδα, είναι ήη συνήθεια της αμαρτίας, δηλ. η πραγματοποίηση της αμαρτίας επί πολλάς φοράς.

Η δεκάτη βαθμίδα είναι το πάθος, η εξοικείωση προς το κακό, δηλ. η συνεχής επιτέλεση της αμαρτίας με την θέληση και χωρίς την θέληση του ανθρώπου.

Η ενδέκατη βαθμίδα είναι η απελπισία, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος χάση την ελπίδα της συγχωρήσεως δια της μετανοίας, με την Χάρι και το έλεος του Θεού

Η τελευταία βαθμίδα της αμαρτίας είναι η αυτοκτονία, δηλ. ό φόνος του απελπισμένου ανθρώπου με τα ίδια του τα χέρια εξ αιτίας των αμαρτιών του, με την ελεύθερη θέληση του.

Αυτή είναι η χειρότερη βαθμίδα της αμαρτίας, από την οποία να μας προστατεύσει όλους ο Θεός, διότι αυτός που αυτοκτονεί δεν συγχωρείται στους αιώνας και η Εκκλησία δεν επιτρέπει να προσευχώμεθα γι’ αυτόν.

Οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν να πολεμούμε την αμαρτία, όσο ακόμη είναι μικρή, στην ώρα της γεννήσεως της και όχι όταν μεγαλώνει και ριζώνει ως πάθος στην καρδιά μας. Να την φονεύουμε, όταν είναι μυρμήγκι και όχι λιοντάρι, διότι τότε ο «μυρμηγκολέων» μας σκοτώνει.

Επίσης και ο ψαλμωδός Δαβίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος έλεγε: «Μακάριος ος κρατήσει και εδαφιεί τα νήπια σου προς την πέτρα» (Ψαλμ. 136,9).

Δηλαδή μακάριος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα – τον Χριστό – όσο είναι ακόμη μικρές, όπως τα μυρμήγκια διότι εάν μεγαλώσουν θα αιχμαλωτισθούν στην Βαβυλώνα των παθών και θα μας σκοτώσουν.

078. Ποιο είναι το πνευματικό λουτρό, το όποιο πλένει, ελευθερώνει και βγάζει από την ρίζα τις αμαρτίες, του ανθρώπου;

Πρώτα είναι το λουτρό του Θείου και Αγίου Βαπτίσματος, το οποίον εξαλείφει την αμαρτία, τόσο την προπατορική όσο και αυτές, που έγιναν μέχρι του Βαπτίσματος (Πράξ. 11,38 Ίωάν.3,3-5).

Το δεύτερο ίσης αξίας με το Βάπτισμα, είναι το Μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως, το όποιον ξεπλένει και καθαρίζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του.

Γι’ αυτό λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Δόθηκε από τον Θεό στους ανθρώπους, μετά από το Βάπτισμα, το Μυστήριο της Μετανοίας, το οποίο ονομάζεται και δεύτερο βάπτισμα».

Ενώ ο θείος πατήρ Ιωάννης της Κλίμακος τόλμησε να ειπεί: «Μεγαλύτερο από το Βάπτισμα, μετά το Βάπτισμα, είναι το χάρισμα των δακρύων» (Λόγος 7ος).

079. Πότε δεν λύεται η αμαρτία στην Ιερά εξομολόγηση;

Όταν ο χριστιανός δεν εξομολογείται όλες τις αμαρτίες του, όπως ο Ιούδας και όταν δεν τις λύνει ο Πνευματικός.

Αυτός δεν επιτρέπεται να τις λύση, εάν ο χριστιανός δεν δεχθεί τον ανάλογο κανόνα (επιτίμιο).

Εάν λύση κάποιον, πριν να εκτελέσει αυτός τον κανόνα του ή πριν να εξομολογηθεί, έστω, εάν υποσχέθηκε ότι θα το κάνει, τότε αυτός ο Πνευματικός γίνεται ένοχος για όλες τις αμαρτίες αυτού που τις έλυσε. (Βλέπε στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου «Περί Πνευματικού»).

Πάλι η αμαρτία του ανθρώπου παραμένει άλυτος, εάν δεν κάνει αυτός μετάνοια, διότι χωρίς την διόρθωση δεν υπάρχει συγχώρηση, διότι η αληθινή μετάνοια είναι η τελεία εγκατάλειψη της αμαρτίας.

080. Ποιες είναι οι αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος, για τις όποιες γράφει ο Κύριος ότι θα είναι ασυγχώρητες στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα; Εάν εξομολογηθούν, η τους επιβληθεί επιτίμιο κ.λ.π. συγχωρούνται;

Οι αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι οι έξης: Η απιστία και αντίδραση κατά της αληθινής χριστιανικής πίστεως, η υπερβολική εμπιστοσύνη στην αγαθότητα του Θεού, η απελπισία, ο φθόνος κατά του πλησίον για την Χάρι που δόθηκε σε κάποιον, για την πρόοδο του στα καλά έργα, το θανάσιμο μίσος σ’ αυτούς που ευρίσκονται στον δρόμο της σωτηρίας, η αμετανοησία μέχρι θανάτου, η αγνωμοσύνη στις δωρεές του Θεού, η άρνηση της πίστεως, η αίρεση, η πλάνη, η αυτοκτονία και άλλα.

Η αιτία με την οποία αυτά τα αμαρτήματα δεν συγχωρούνται από τον Θεό ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα, είναι το πείσμα του ανθρώπου να μη θέλει να μετανοήσει γι’ αυτά τα αμαρτήματα σ’ όλη του τη ζωή, καθώς και η σκληροκαρδία του. Αυτός που έκανε μία τέτοια αμαρτία δεν συγχωρείται από τον Θεό διότι δεν θέλει να συγχωρηθεί και να υπακούσει στις εντολές του Θεού. Εάν ένας τέτοιος αμαρτωλός μετανοήσει από τα βάθη της καρδίας του, εξομολογηθεί και αποφασίσει να μην αμαρτήσει πάλι και ζητήσει την ευσπλαχνία του Θεού με επιμονή και δάκρυα, τότε με το Μυστήριο της Μετανοίας αυτός θα μπορεί να συγχωρηθεί, διότι δεν υπάρχει αμαρτία, όσο βαρεία και να είναι, που να νικά την αγαθότητα και αγάπη του Θεού.

081. Ποιες είναι οι κανονικές προϋποθέσεις της Ιεράς εξομολόγησης;

Εξομολόγηση, μετάνοια η εξαγόρευση των αμαρτιών είναι ένα από τα επτά Μυστήρια της Εκκλησίας μας με το οποίο ο Θεός συγχωρεί και λύνει τις αμαρτίες όλων αυτών που μετανοούν με ειλικρίνεια και αποφασίζουν να κάνουν μία ζωή καθαρή, κατά το θέλημα του Θεού.

Αυτό το Μυστήριο αρχίζει από την ηλικία των 6-7 ετών και επιτελείται όσο δυνατόν συχνότερα, ανάλογα με τις ανάγκες της ψυχής του καθενός χριστιανού.

Οι μοναχοί των μοναστηριών, κατά παράδοση, εξομολογούνται υποχρεωτικά κάθε εβδομάδα, ενώ οι λαϊκοί συνήθως μία φορά τον μήνα η σπανιότερα τέσσερις φορές τον χρόνο, κατά τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες.

Οι κανονικές προϋποθέσεις της αληθινής εξομολογήσεως είναι οι εξής:

Η επιλογή ενός εμπείρου και ενάρετου Πνευματικού. Η εξομολόγηση να γίνεται με ειλικρίνεια, με καλή προαίρεση, όχι με βία των άλλων, με ταπείνωση και χωρίς προφάσεις.

Ο Θεός καταδικάζει την αμαρτία ανάλογα με την συνείδηση και την μόρφωση καθενός, άλλους από την ηλικία των 10 ετών και άλλους από μία μεγαλύτερη ηλικία. Εάν εξομολογείται ο άνθρωπος τις αμαρτίες του με καρδιακή μετάνοια και καλοσύνη, τότε ο Πνευματικός μπορεί ευκολότερα να θεραπεύσει τις ψυχικές του πληγές, ενώ το επιτίμιο με το οποίο πρέπει να κανονίσει τους πιστούς να το διαιρεί σε τρία μέρη:

Το πρώτο μέρος να το αποδίδει στο έλεος του Θεού, διότι κανείς δεν υπάρχει χωρίς αμαρτία, εκτός από τον Χριστό και Θεό μας, ο οποίος μας εξαγόρασε με το Άγιο Αίμα Του από τα χέρια του διαβόλου.

Το δεύτερο μέρος του κανόνος να το σηκώνει ο Πνευματικός επάνω του, διότι αυτός έχει την δύναμη και εξουσία από τον αρχιερέα να λύνει και να δένει τις αμαρτίες των ανθρώπων, όπως λέγει το αψευδές στόμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ενώ το τρίτο μέρος του κανόνος να το δίνει σ’ αυτόν που τέλεσε την αμαρτία.

Ο Πνευματικός να έχει ένα Ιερό τόπο, όπου θα εξομολογεί τους ανθρώπους.

Συνήθως η εξομολόγηση γίνεται στην Εκκλησία, ενώπιον της Εικόνος του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Ο ιερεύς – Πνευματικός έχει καθήκον να δέχεται τον καθένα στην εξομολόγηση με πρόσωπο ιλαρό, με πραότητα και με ευλάβεια, και όχι με οργή και με πρόσωπο σκυθρωπό.

Εάν είναι κάποιος ετοιμοθάνατος και κληθεί ο Ιερεύς να τον εξομολόγηση και αυτός δεν θα πάει, καλλίτερα να μην ήταν Πνευματικός, διότι τότε τις αμαρτίες εκείνου που απέθανε ανεξομολόγητος, τις παίρνει επάνω του ο Ιερεύς και τότε ο ιερεύς εκείνος πρέπει να μετανοεί επί τρία χρόνια, κάνοντας και εκατό μετάνοιες την ημέρα.

Οι πιστοί είναι υποχρεωμένοι να λέγουν όλα τα αμαρτήματα των και να μην αλλάζουν Πνευματικό, παρά μόνο με την ευλογία του και βάσει συγκεκριμένου κανόνος της Εκκλησίας.

Οποιοσδήποτε άνθρωπος η γυναίκα αφήσει τον Πνευματικό του χωρίς αυτός να έχει σφάλει σε κάτι και πηγαίνει και εξομολογείται σε άλλον, να αφορίζεται από την Εκκλησία μαζί μ’ αυτόν που τον δέχεται.

Αυτός που εξομολογήθηκε και έλαβε το επιτίμιο και την άφεση, χωρίς να επαναλάβει πλέον τις αμαρτίες που έκανε, δεν είναι υποχρεωμένος να τις επαναλαμβάνει στις άλλες εξομολογήσεις του (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης).

Μερικοί είναι της γνώμης, ότι σε εξαιρετική περίπτωση, όταν κάποιος από τους λαϊκούς κινδυνεύει από απρόοπτο θάνατο να πεθάνει και δεν είναι εύκολο να υπάρχει Πνευματικός να τον εξομολόγηση, τότε μπορεί να εξομολογηθεί σ’ αυτούς τους λαϊκούς που παρευρίσκονται εκεί και μετά αυτοί να ειπούνε τις αμαρτίες του στον Πνευματικό, λαμβάνοντας την λύση των αμαρτιών των και οι δύο.

Να γνωρίζει ακόμη ότι υπάρχει και μία εξομολόγηση αμαρτωλή η ψεύτικη, προσποιητή και συγκεκριμένα:

Όταν κάποιος ζητά ένα Πνευματικό που εύκολα συγχωρεί αμαρτίες, ο οποίος συγχωρεί όχι κατά τον νόμο του Θεού, αλλά κατά την γνώμη του η έχει τις ίδιες αμαρτίες.

Σ’ αυτή την περίπτωση είναι και οι δύο αξιοκατάκριτοι και θα υποστούν χειρότερη τιμωρία από ότι δεν θα είχαν εξομολογηθεί.

Όταν ο εξομολογούμενος δεν λέγει όλα τα αμαρτήματα του, η λέγει μόνο τα μισά η δικαιολογείται με προφάσεις, οδηγώντας στην πλάνη τον Πνευματικό.

Όταν θα εξομολογηθούν ομαδικά πολλοί άνθρωποι στον Πνευματικό, λέγοντας με τον νου τις αμαρτίες των χωρίς να τις ακούσει ο Πνευματικός και τα εξετάσουμε όλα αυτά υπό το φως των Ιερών Κανόνων και του ηθικού νόμου, σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, το Μυστήριο της εξομολογήσεως δεν επιτελέσθηκε κανονικά και οι αμαρτίες παραμένουν ασυγχώρητες. Διότι η αληθινή εξομολόγηση γίνεται για τον καθένα ξεχωριστά.

Άλλες απαραίτητες προϋποθέσεις της Ιεράς εξομολογήσεις είναι οι έξης:

Η εξομολόγηση, όπως είπαμε, να μη γίνεται δημοσίως, όπως συνηθίζεται σε μερικά μέρη.

Οι πιστοί υποχρεούνται να εξετάζουν την συνείδηση των από την παιδική τους ηλικία, να σημειώνουν σε χαρτί τις αμαρτίες που έκαναν, για να μη ξεχάσουν καμία.

Η εξομολόγηση να γίνεται πάντοτε με νηστεία και προσευχή, και προ του φαγητού, τόσο ο ιερεύς όσο και ο πιστός.

Αυτή να γίνεται πάντοτε η όποτε μας ελέγχει η συνείδηση, χωρίς να εξετάζουμε εάν ο Πνευματικός είναι άξιος, διότι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος επιτελεί το μυστήριο.

Η εξομολόγηση γίνεται στην ανάγκη και χωρίς νηστεία, κυρίως, όταν κάποιος δεν είναι άξιος για την Θεία Κοινωνία, διότι μόνο με την εξομολόγηση (εξαγόρευση) ξεπλένονται και συγχωρούνται οι αμαρτίες.

082. Σε πόσα μέρη διαιρείται η Ιερά Εξομολόγησης και ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής;

Κατά την διδασκαλία του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου, το Μυστήριο της εξομολογήσεως διαιρείται σε τέσσερα μέρη, τα εξής:

1) Ο πόνος της καρδίας και η συναίσθηση της αμαρτωλότητας αυτού που αμάρτησε.

2) Η εξομολόγηση με ζώσα φωνή και κατ’ ιδίαν στον Πνευματικό.

3) Η εκτέλεση του καθορισμένου κανόνος, που επέβαλε ο Πνευματικός.

4) Η συγχωρητική ευχή η το κλειδί του μυστηρίου της ιεράς εξομολογήσεως, η οποία λέγεται με το σκύψιμο της κεφαλής του εξομολογούμενου, με την επίθεση των χειρών του Πνευματικού και το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

Τα σπουδαιότερα αποτελέσματα της εξομολογήσεως είναι η λύσει και συγχώρηση των αμαρτιών του εξομολογούμενου, κατά τον λόγο του Κυρίου, που είπε: «αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς αν τίνων κρατήτε κεκράτηνται» (Ματθ. 16,19).

083. Σε ποιόν ο Πνευματικός δεν επιτρέπεται να δώσει άφεση αμαρτιών στην εξομολόγηση;

Δεν επιτρέπεται να συγχώρηση αυτόν που δεν αποφάσισε να εγκατάλειψη την αμαρτία και να εκτελέσει το επιτίμιο.

Επίσης δεν επιτρέπεται να συγχωρήσει αυτούς που αναβάλλουν την επιτελέσει του επιτιμίου τους, μέχρις ότου ο Πνευματικός εξετάσει τους κανόνες και τις εκκλησιαστικές διατάξεις, για να τους τακτοποίηση κατά την επιθυμία τους..

084. Ποιος είναι ο σπουδαιότερος και ωφελιμότερος κανών, που πρέπει να επιβάλλεται στην Ιερά εξομολόγηση;

Τον παλαιό καιρό, όταν οι χριστιανοί είχαν μεγάλο ζήλο και ευλάβεια να κοινωνούν συχνά τα Αγια Μυστήρια, ο χειρότερος κανών τότε γ’ αυτούς, ήταν η διακοπή για ένα μικρό η μεγάλο η επί χρόνια διάστημα από την Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό και οι κανόνες των παλαιών Πατέρων, όπως του αγίου Βασιλείου, του αγίου Γρηγορίου Νύσσεις κ.λ.π. απαγόρευαν από την Θεία Κοινωνία τους αμαρτωλούς, λόγω των αμαρτιών των, μερικές φορές μέχρι 10,15 η και 20 ακόμη χρόνια. Κατόπιν τους εδέχοντο στην εξομολόγηση η οποία διακρινόταν σε τέσσερα είδη:

1) Εξομολόγησης με στεναγμούς στην πόρτα της εκκλησίας,

2) η ακρόασης των ψαλλομένων στην εκκλησία,

3) η γονυκλισία στον νάρθηκα της εκκλησίας και η με τους πιστούς παραμονή στην εκκλησία, και

4) στο τέλος, μετά απ’ όλους τους πιστούς τους εδέχοντο στην Θεία Κοινωνία. (Αγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Νεοκαισάρειας 11ος καν.)

Τώρα όμως που η πίστη ελαττώθηκε και οι περισσότεροι χριστιανοί ζουν με μεγάλη αναισθησία και στερούνται της ευλάβειας για την μετάληψη του Σώματος και Αίματος του Χριστού, διότι οι πιστοί που συνέρχονται από την πνευματική αποχαύνωση και έρχονται στην οδό της σωτηρίας, πιστεύουν ότι ο μεγαλύτερος κανών για την διόρθωση των ψυχών των, είναι η αποφυγή των αμαρτιών και η πάλη με αυτές μέχρι θανάτου. Ενώ η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη, οι μετάνοιες και άλλες ασκήσεις να τους προσφέρονται ανάλογα με την κατάσταση της υγείας των και το βάρος των αμαρτιών που έπραξαν, με βάσει την ακρίβεια και οικονομία των Ιερών Κανόνων. Οπότε ο μεγαλύτερος και ωφελιμότερος κανών στην εξομολόγηση είναι το μίσος και η αποφυγή των αμαρτιών που έγιναν, καθώς και το πένθος γι’ αυτές μέχρι θανάτου. Διότι, εάν εμποδίσουμε τους πιστούς από την Θεία Κοινωνία, επί τόσο η τόσο διάστημα και δεν τους επιβάλουμε κανόνα, με κάποια σωματική άσκηση, ανάλογα με το βάρος των αμαρτιών των, αυτοί μη έχοντες πλέον ευλάβεια και τον ζήλο των πρώτων χριστιανών στα Θεία, εύκολα απομακρύνονται από την Ιερά Μετάληψη και έχουν αναισθησία για τα αμαρτήματα τους.

Γι’ αυτό πρέπει να συμβουλεύουμε και να προτρέπουμε τους πιστούς να κάνουν τον αρμόζοντα κανόνα των, παρά να εγκαταλείψουν όλες τις αμαρτίες τους, διότι η απαλλαγή από τις αμαρτίες, κατά τους Αγίους Πατέρας προϋποθέτει αληθινή μετάνοια.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει, ότι «Το φοβερότερο έργο, του αμαρτωλού είναι να ζει στην αμαρτία και το χειρότερο έργο του ξεπεσμένου ανθρώπου είναι να ζει στην πτώση».

Λοιπόν, εάν το φοβερότερο έργο είναι να ζει κανείς στην αμαρτία, τότε το ωφελιμότερο είναι ο αγώνας για την αποφυγή της αμαρτίας. Και εάν το χειρότερο έργο είναι να ζει κανείς στην πτώση, τότε το καλλίτερο είναι να σηκωθεί και λυτρωθεί από την πτώση.

085. Επειδή η αμαρτία πολλαπλασιάσθηκε στον κόσμο, ενώ η πίστη και η ευλάβεια λιγόστεψαν, μπορούν να εφαρμοσθούν με ακρίβεια οι υπάρχοντες κανόνες της Εκκλησίας;

Οι Ιεροί Κανόνες, τόσο οι αποστολικοί, όσο και οι κανόνες των Οικουμενικών, Τοπικών συνόδων και των Αγίων Πατέρων, πάντοτε ήταν, είναι και θα είναι οι οδοί της σωτηρίας και οι οδηγοί των ψυχών μας, και όλοι πρέπει να υπακούμε και να εφαρμόζουμε τους ιερούς κανόνες «διότι αυτοί που δεν τους φυλάττουν, υποβάλλονται σε φοβερά εξέταση και επιτίμιο» (Πηδάλιο Αγίου Νικόδημου).

086. Μήπως με αυτούς τους κανόνες απομακρύνονται οι πιστοί από την Εκκλησία και τα πανάχραντα Μυστήρια;

Όχι, οι Ιεροί Κανόνες δεν απομακρύνουν τους πιστούς από την Εκκλησία του Χριστού, αλλά η μη καλή εφαρμογή της ακριβείας και της οικονομίας των, απομακρύνουν τους ιερείς και τον λαό από την Εκκλησία του Χριστού.

Οι Ιεροί Κανόνες θεσπίστηκαν για την ωφέλεια και σωτηρία των ψυχών, ακόμη και αυτοί που έχουν ιστορική αξία μας δείχνουν πως διετυπώθησαν τότε προς εφαρμογή από τους Αγίους Πατέρας και ηγέτες της Εκκλησίας, όταν αυτή ευρισκόταν στην περίοδο των διωγμών και των αιρέσεων.

Αυτό το έργο δεν είναι μικρό για τον προσανατολισμό αυτών που ποιμαίνουν σήμερα την Εκκλησία του Χριστού, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.

Οι Κανόνες που περιείχαν δόγματα και ηθική διδασκαλία ποτέ δεν έχασαν την αξία τους. Αυτοί είναι σαν φάροι φωτεινοί της Εκκλησίας, απαραίτητοι για την διακυβέρνηση του σκάφους των σωζόμενων πιστών, το οποίον είναι η Εκκλησία, η οποία πλέει στις κοιλάδες της αιωνιότητας με σκοπό το λιμάνι της σωτηρίας.

Έτσι λοιπόν, κανείς δεν έχει δικαίωμα να κατηγορήσει τους Θείους και Ιερούς Κανόνες λόγω της κακίας που κυριαρχεί σήμερα σ’ αυτούς που έχασαν τον φόβο του Θεού.

Ένα πράγμα ακόμη πρέπει να κρατήσουμε στον νου μας.

Οι ιερείς και ποιμένες να γνωρίζουν καλά την ακρίβεια και οικονομία των Ιερών Κανόνων και να τους χρησιμοποιούν στον κατάλληλο καιρό και στην ανάλογη περίπτωση για την θεραπεία των πληγωμένων ψυχών.

Οι θεολόγοι σπουδαστές πρέπει να γνωρίζουν, όσο γίνεται καλλίτερα, πως να εφαρμόζουν την ακρίβεια και οικονομία των Κανόνων, οι οπαίοι θεσπίστηκαν δια του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία του Χριστού.

Μεγάλος είναι ο κίνδυνος για τους ιερείς και τους ποιμαινομένους τους, εάν δεν γνωρίζουν έστω και λίγο τους Ιερούς Κανόνες, καθώς και το είδος του κανόνος που πρέπει να εφαρμόσουν.

Διότι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι: «Μεγάλος κίνδυνος είναι για τους Ιερείς, εάν δεν γνωρίζουν τους Κανόνες και μεγάλος γκρεμός υπάρχει εκεί όπου δεν δεσπόζουν οι Κανόνες».

Γι’ αυτό και κάθε Επίσκοπος, όταν χειροτονείται, ομολογεί, ότι θα τηρήσει τους Κανόνες της Εκκλησίας.

087. Τι μπορείτε να μας πείτε για την ομαδική εξομολόγηση, χωρίς την κατ’ ιδίαν εξομολόγηση των αμαρτιών των και χωρίς το διάβασμα της συγχωρητικής ευχής στο κεφάλι του καθενός, όπως γίνεται σε μερικούς τόπους σήμερα;

Μια τέτοια εξομολόγηση είναι αντικανονική, δεν έχει αξία το Μυστήριο και οι αμαρτίες παραμένουν άλυτες.

Επίσης στην πράξη πρέπει τελείως να εγκαταλειφθεί για να μη καταργείται το Μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως και καταδικάζονται τόσο ο Ιερεύς όσο και οι πιστοί.

088. Εάν κάποιος παραμένει στις ίδιες αμαρτίες μετά την εξομολόγηση του και δεν μετανοεί, είναι ένοχος ο πιστός ή ο Πνευματικός; Σ’ αυτή την περίπτωση πώς είναι καλλίτερο να ενεργήσει; Να τον δέχεται στην συνέχεια για να μην απελπισθεί ή να τον στείλει σ’ άλλον Πνευματικό;

Εάν κάποιος, μετά την εξομολόγηση, επιμένει πάντοτε στην ίδια αμαρτία του και σ’ άλλες βαρύτερες και εάν ο ιερεύς έκανε το καθήκον του και τον συμβούλευσε αρκετά να αφήσει την αμαρτία του και αυτός δεν υπάκουσε, τότε δεν είναι ένοχος.

Ενώ εάν ο Ιερεύς δεν τον συμβούλευσε αρκετά και δεν τον κανόνισε κατά τας εντολάς του Θεού και από ιδική του αδιαφορία πέφτει ο πιστός στα ίδια και χειρότερα αμαρτήματα, τότε και ο Ιερεύς έχει αμαρτία και κολάζεται διότι δεν έδωσε τα απαραίτητα ιατρικά μέσα για τις πληγές εκ των αμαρτιών.

Ενώ εάν με κάθε φροντίδα βοήθησε πνευματικά τον αδιάφορο και αμετανόητο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, τότε είναι καλλίτερα να τον στείλει σ’ έναν άλλο εμπειρότερο ιατρό, ίσως με τον τρόπο αυτό διορθωθεί ο πιστός με την βοήθεια του Θεού.

Όμως να μη τον απομακρύνει βιαστικά, αλλά να ενεργήσει με πραότητα και μακροθυμία, για να μη τον οδηγήσει στην απελπισία.

089. Τι καθήκοντα έχει ο Πνευματικός προς τα πνευματικά του παιδιά και ποια έχουν τα πνευματικά του παιδιά προς αυτόν;

Ο Πνευματικός έχει μεγάλα καθήκοντα προς τα πνευματικά του παιδιά:

Εάν τα επιβλέπει, εάν τα διδάσκει πάντοτε και εάν προσεύχεται στον Θεό για την σωτηρία τους.

Ενώ τα πνευματικά του παιδιά έχουν καθήκον να υπακούουν στις πνευματικές διδασκαλίες του, να ζητούν την συμβουλή του και την ευλογία του για όλα, να κάνουν τον προβλεπόμενο κανόνα τους, να αγωνίζονται για την πρόοδο των και να προσεύχονται για τον πνευματικό τους πατέρα.

090. Πώς πρέπει να εννοήσουμε την πνευματικότητα στην ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας;

Η πνευματικότητα είναι ένα διαρκές ειρηνοδικείο της χριστιανικής ψυχής, που έχει στο βάθος της την βασιλεία του Θεού, το οποίον έχει ως δικαστή την συνείδηση του, δηλ. την αυτεπίγνωση, σε σχέση με τον νόμο του Θεού, με την βοήθεια του οποίου ο Ιερεύς μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό.

Δεδομένου ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τον εαυτό του, ούτε τον νόμο του Θεού πλήρως, ούτε μπορεί να εκτελέσει αμερόληπτα τα καλά έργα για να διευκολύνει αυτό το εσωτερικό δικαστήριο, αλλά επικαλείται ένα εξωτερικό δικαστή, που είναι όμοιός του, αλλά ανώτερος του ως προς την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, τον οποίον συμβουλεύεται και ζητά αυτό που στερείται: την συγχώρηση, το φως και την αλήθεια.

Αυτός είναι όμως Πνευματικός, του οποίου η αποστολή είναι να εξετάζει, να κατευθύνει, να κρίνει εν Ονόματι του Ιησού Χριστού, να αποφαίνεται περί συγχωρήσεως η όχι των αμαρτιών, ανεπιφυλάκτως η με επιφύλαξη, αφού τα επιτελεί όλα ενώπιον του νόμου του Θεού, που περιέχεται στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, εκτός απ’ αυτά που δεν μπορούν να είναι νόμοι, φως, και αλήθεια της Εκκλησίας.

091. Πότε επιτρέπεται ο πιστός να αλλάξει Πνευματικό;

Ιδού Τι λέγουν οι Κανόνες όσον αφορά με αυτό:

Όποιος άνθρωπος αφήσει τον Πνευματικόν του χωρίς συγκεκριμένη αιτία και εξομολογείται σ’ άλλον, να χωρίζεται από την Εκκλησία μαζί μ’ αυτόν που τον δέχθηκε. Σε περίπτωση που ο Πνευματικός μετά από πολλή υπομονή και συμβουλές, δεν βλέπει καμιά διόρθωση στους πιστούς, ένας τέτοιος κανόνας του επιβάλλεται ν’ αλλάξει Πνευματικό, με την προϋπόθεση ότι δεν κατανοεί να θεραπεύσει τα ψυχικά του τραύματα.

Εάν κάποιος ήταν αφορισμένος από τον Επίσκοπο του, δεν επιτρέπεται να πάει σ’ άλλον Επίσκοπο προτού να συγχωρηθεί από τον Επίσκοπο του. Όμως αυτός μπορεί να επικαλεστεί την σύνοδο για να υπερασπιστεί και η σύνοδος μπορεί να λάβει μία άλλη απόφαση.

Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης λέγει ότι «ο Ιερεύς πρέπει να αφορίζει (να απαγορεύει από τα μυστήρια) τον ένοχο που τελεί υπό κανόνα, για να μη φορτώνεται με ξένες αμαρτίες. Διότι δεν είναι αυτό υπομονή, αλλά αιτία απώλειας».

Δεν πρέπει εμείς να είμεθα ευσπλαχνικότεροι από τους Αγίους Πατέρας.

Ο Αρχιερεύς ή Όμως Πνευματικός πρέπει βέβαια να είναι υπεράνω αυτών των αμαρτιών, ώστε και αυτός που εξομολογείται να μη νομίζει ότι σίγουρα θα του συγχωρηθούν αυτές οι αμαρτίες ούτε θα πρέπει να είναι ο ποιμήν πολύ ανεκτικός και διευκολύνει με τον τρόπο αυτό τους αμαρτωλούς, καταπατώντας έτσι τον νόμο του Κυρίου.

Αλλά προκειμένου για αυτή τη συγχώρηση των αμαρτιών των να εφαρμόζει τον νόμο του Θεού με δικαιοσύνη. Μπορεί να είναι ανεκτικός μόνον, όταν ο αμαρτωλός αποφασίσει να διορθωθεί από το κακό και ταπεινωθεί με την μετάνοια.

092. Πώς πρέπει να ενεργή με εκείνους τους πιστούς που, ενώ διέπραξαν βαρείες αμαρτίες, ζητούν επίμονα την Αγία Κοινωνία;

Με αυτούς που αμάρτησαν βαρεία και ζητούν επίμονα την Αγία Κοινωνία, ιδού πως πρέπει να ενεργή:

Εάν εξομολογηθούν ειλικρινά με ψυχικό πόνο, με δάκρυα και μετάνοια, ο Πνευματικός που τους απαγόρευσε μπορεί να τους κάνη αυτή την συγκατάβαση.

Δηλαδή να χωρίσει τον προσδιορισμένο κανόνα και τον αριθμό των ετών της μετανοίας σε τρία μέρη, όπως είπα προηγουμένως.

Το πρώτο μέρος να το θέση στην ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού, διότι κανείς από τους ανθρώπους δεν είναι χωρίς αμαρτία, το δεύτερο μέρος του κανόνος να παραμείνει σ’ αυτόν που επιτέλεσε την αμαρτία και το τρίτο μέρος να το πάρει όμως Πνευματικός επάνω του, διότι αυτός έχει την εξουσία μέσω αρχιερέως να λύνει και να δένει, όπως είπε το αψευδές στόμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο Πνευματικός για να προσανατολισθεί καλλίτερα, όσον αφορά με την ακρίβεια και συγκατάβαση, την οποία θα κάνη αναλόγως των περιπτώσεων στους εξομολογούμενους και μετανοουμένους, είναι καλλίτερα να διαβάζει με σύνεση τους Ιερούς Κανόνας και ιδιαίτερα τον 102 κανόνα της 6ης Οικουμενικής Συνόδου και σε καμιά περίπτωση να μη βασίζεται στην διάνοια του, διότι όμως Πνευματικός έχει εξουσία να λύνει και να δένει μόνο συμφώνως με τον νόμο του Κυρίου.

Λοιπόν, η αντιμετώπισης της καθεμίας περιπτώσεως θα πρέπει να γίνεται βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, των Ιερών Κανόνων και της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων, διότι εν εναντία περιπτώσει, η Εξομολόγησης και η μετάνοια δεν θα επιφέρει καμία ωφέλεια στους πιστούς ούτε στους Πνευματικούς.

093. Πώς πρέπει να ενεργήσει με εκείνους τους πιστούς που δεν δέχονται κανόνα στην εξομολόγηση; Και Τι γίνεται με εκείνους που είναι ασθενείς και δεν μπορούν να εκτελέσουν τον κανόνα των;

Αυτοί που δεν δέχονται τον διορισμένο κανόνα στην Ιερά εξομολόγηση και μάλιστα μετά από πολλές συμβουλές, παραμένουν στο πείσμα των, δεν μπορεί να δώσει την συγχώρηση των αμαρτιών, όπως λέγει όμως ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην διδασκαλία του για τον Πνευματικό.

Όμως στους ασθενείς μπορεί να επιβάλει ελαφρότερο κανόνα, που απαιτεί σωματική άσκηση, όπως νηστεία, μετάνοιες, αγρυπνία, ελεημοσύνη την κατά δύναμη κ.λ.π. αλλά από τον πνευματικό κόπο δεν είναι απαλλαγμένοι, δηλ. από την Ιερά προσευχή και την παντοτινή ευχαριστία στον Θεό για τους πόνους που αισθάνονται.

Όπως είπαμε, ο κανών των ασθενών μπορεί να αλλάξει και υποχρεούνται να προσεύχονται και να ευχαριστούν τον Θεό διότι με αυτά θα σωθούν.

094. Πόσες φορές το έτος πρέπει να εξομολογούνται οι λαϊκοί;

Η εξομολόγηση δεν είναι καθορισμένη σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια κατά την διάρκεια του έτους.

Μπορούμε να τρέξουμε στον Πνευματικό, όσες φορές αισθανόμεθα ανάγκη να ξαλαφρώσουμε την ψυχή μας από το φορτίο των αμαρτιών και να λάβουμε την παράκληση της Θείας Χάριτος και την ελπίδα της συγχωρήσεως.

Όσο συχνότερα εξομολογούμαστε τόσο καλλίτερα είναι.

Συνήθως όμως η Εξομολόγησης έχει συνδυασθεί με τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες.

Η τετάρτη εντολή της Εκκλησίας διδάσκει να εξομολογούμαστε τέσσερις φορές τον χρόνο, στην περίοδο των τεσσάρων νηστειών.

Οι πιο προχωρημένοι στην πνευματική ζωή, κάθε μήνα και οι άλλοι είθε να εξομολογούνται μία φορά τον χρόνο και συγκεκριμένα στην νηστεία του Πάσχα.

095. Ποιες είναι οι σπουδαιότερες προϋποθέσεις για να μεταλάβει κάποιος επαξίως του Σώματος και τον Αίματος του Κυρίου;

Η ετοιμασία για την Θεία Κοινωνία είναι δύο ειδών: Σωματική και πνευματική. Αυτή αποτελείται γενικά από τα επόμενα μέρη:

α. Εξομολόγησης (εξαγόρευση των αμαρτιών), άνευ της οποίας κανείς δεν μπορεί να κοινωνήσει, ούτε ακόμη κληρικός, μόνο τα παιδιά μέχρι των επτά ετών είναι απαλλαγμένα της εξομολογήσεως.

β. Συμφιλίωσης με όλους τους ανθρώπους. Κανείς δεν μπορεί να κοινωνήσει όταν με κάποιον είναι ασυμφιλίωτος η έχει κακία, μίσος και σκέψεις εκδικήσεως. Ο Θεός, επειδή είναι αγάπη, δέχεται στα Άγια Δώρα μόνο αυτούς που συγχωρούν και ζουν με αγάπη.

γ. Εγκράτεια από ηδονικά φαγητά και από οποιεσδήποτε φίλαυτες σωματικές ορέξεις. Οι σύζυγοι έχουν υποχρέωση να κρατούν πριν της Θείας Κοινωνίας το λιγότερο τρεις ήμερες τελεία σωματική αγνότητα και άλλες τρεις μετά την Θεία Κοινωνία. Οι πιστοί έχουν καθήκον να ζουν με αγνότητα, να νηστεύουν Τετάρτη και Παρασκευή και στις τέσσαρες μεγάλες νηστείες, όταν πρόκειται να κοινωνήσουν. Σε περίπτωση βαρείας ασθενείας, ο ιερεύς να κανονίζει λιγότερη νηστεία, αναλόγως της περιπτώσεως. Αυτοί που κοινωνούν στις μεγάλες νηστείες υποχρεούνται να νηστεύουν το λιγότερο τρεις μέχρι επτά ημέρες, πριν από την Θεία Κοινωνία. Οι χριστιανοί έχουν καθήκον να εγκρατεύονται, πριν μεταλάβουν τα Άγια, από ποτά, από το κάπνισμα, από διασκεδάσεις, από αστεία, από φθόνο, από κακολογίες κ.λ.π.

δ. Προσευχή. Οι πιστοί πρέπει να προσεύχονται πριν από την μετάληψη της Αγίας Κοινωνίας με ιδιαίτερο πόθο. Να διαβάζουν τις κατάλληλες προσευχές από το Ωρολόγιο, το Ψαλτήρι και να λέγουν τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, να κάνουν όσες μετάνοιες μπορούν, ελεημοσύνη στους πτωχούς και αλλά αγαθά έργα. Ιδιαίτερα έχουν καθήκον να διαβάζουν: Τους Χαιρετισμούς του Χριστού, την παράκληση της Θεοτόκου, τον κανόνα της μετανοίας, τον κανόνα του φύλακος αγγέλου και τον κανόνα της Θείας Μεταλήψεως, ενώ το πρωί τις υπόλοιπες δώδεκα προσευχές που ακολουθούν. Μετά την μετάληψη των Θείων Δώρων, οι πιστοί πρέπει να διαβάζουν τις ευχές της ευχαριστίας.

ε. Την εκτέλεση του επιβληθέντος κανόνος από τον Πνευματικό. Οι πιστοί δεν μπορούν να κοινωνήσουν χωρίς την άδεια του Πνευματικού των και χωρίς την εκτέλεση του διορισμένου κανόνος των, που επήραν στην εξομολόγηση, εκτός από λόγους ασθενείας η άλλες παρόμοιες δυσκολίες, που απαγορεύουν την μετάληψη των Θείων και σ’ οποιαδήποτε κατάσταση ήθελαν ευρέθη στενοχώριας.

096. Σε ποιες εξαιρετικές περιπτώσεις μπορούν να κοινωνήσουν οι πιστοί με κάποια συγκατάβαση;

Όπως είπα σ’ αυτούς που απαγορεύεται για ένα διάστημα η Θεία Κοινωνία, μπορούν να κοινωνήσουν συγκαταβατικά μόνο σε περίπτωση θανάσιμου κινδύνου δηλ. δυστυχήματος, εργασίας, παραμονής σε νοσοκομείο για πολύ καιρό κ.λ.π.

Παρόμοια, οι έγκυοι γυναίκες μπορούν να κοινωνήσουν μία φορά τον μήνα, οποιονδήποτε κανόνα και να έχουν, με τη προϋπόθεση μετά τον τοκετό των, να εκτελέσουν τον διορισμένο κανόνα από τον Πνευματικό των.

Γίνεται αυτή η συγκατάβασης για τις έγκυες γυναίκες, διότι η Εκκλησία τις θεωρεί ότι ευρίσκονται σε κίνδυνο θανάτου.

097. Ποιοι μεταξύ των χριστιανών δεν μπορούν να κοινωνήσουν ούτε ακόμη και προ του θανάτου των;

Δεν μπορούν να κοινωνήσουν ούτε ακόμη στο κρεβάτι του θανάτου οι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι όποιοι αρνούνται αυτά τα Θεία Δώρα,

αυτοί που αρνήθηκαν τη πίστη,

αυτοί που εγκατέλειψαν την Εκκλησία και προσχωρήσαν σε αιρέσεις,

οι παράφρονες, δηλ. αυτοί που ψυχομαχούν και δεν έχουν προφθάσει πριν να εξομολογηθούν,

οι δαιμονισμένοι,

οι βλασφημούντες τον Θεό και τον πλησίον, ακόμη και στο κρεβάτι του θανάτου των και δεν μετανόησαν,

οι απελπισμένοι, που πρόκειται να θέσουν μόνοι των τέρμα στην ζωή τους,

όσοι είναι δούλοι μέχρι θανάτου στο πάθος της μέθης, των σαρκικών παθών,

οι μισούντες τα Θεία

και αυτοί που δεν θα συγχωρήσουν μέχρι θανάτου των τον πλησίον τους.

098. Τι άλλες συμβουλές μπορείτε να μας δώσετε για τον Πνευματικό και την πνευματικότητα;

Κανένας Ιερεύς – Πνευματικός δεν μπορεί να λύση στην εξομολόγηση τον δεμένο από άλλον Πνευματικό, παρά μόνο, όταν αυτός που τον έδεσε πέθανε ή τον έδεσε αδίκως και λύθηκε από τον Επίσκοπο του. Άλλη διδασκαλία της Εκκλησίας λέγει τα έξης:

«Ζήτησε να ευρείς ένα Πνευματικό καλόν, ενάρετο, να είναι σοφός στα λόγια και έμπειρος στα έργα, να επουλώνει καλά τις ψυχικές πληγές και να ξέρη να δίνη ιατρικά με διάκριση, όπως θα συνέβαινε, εάν είχε κάποιος μία σωματική πληγή». Διότι εμφανίσθηκαν πολλοί στις ήμερες μας, οι οποίοι, επειδή δεν γνώριζαν την ασθένεια, φόνευσαν πολλούς πνευματικά, λόγω αδιακρισίας τους, όπως λέγει και ο Χριστός ότι, όταν ένας τυφλός οδηγεί τυφλόν, θα πέσουν και οι δύο στον λάκκο.

Όταν θα βρεις ένα καλόν Πνευματικό να μη πηγαίνεις πλέον σε άλλον, διότι, εάν εμπορεύεσαι την εξομολόγηση, δεν μπορείς να ωφεληθείς. Εάν εξομολογείσαι σ’ ένα Πνευματικό πολλές φορές και επειδή έπεσες στα ίδια αμαρτήματα ντρέπεσαι και πηγαίνεις σε άλλον για να ντροπιαστείς λιγότερο και να λάβεις ελαφρότερο κανόνα, τότε με αυτό το έργο παροργίζεις τον Θεό. Μερικοί χριστιανοί συνηθίζουν να ζητούν επιεικείς Πνευματικούς, οι οποίοι συγχωρούν χωρίς επιτίμιο και επί πλέον τους δίνουν την Θεία Κοινωνία. Μερικοί απ’ αυτούς χάθηκαν και έγιναν αφορμή να χαθούν και άλλοι, και η τιμωρία τους θα είναι αιωνία λέγει η Αγία Γραφή.

Άλλοι επινοούν με πονηρία άλλους τρόπους εξομολογήσεως. Δηλ. πηγαίνουν σ’ ένα Πνευματικό και λέγουν μερικά αμαρτήματα, κατόπιν πηγαίνουν σε άλλον και λέγουν άλλα λίγα αμαρτήματα και έτσι νομίζουν μ’ αυτό τον τρόπο ότι οι αμαρτίες των δεν έχουν μεγάλη ενοχή.

Άλλοι λέγουν γρήγορα τις αμαρτίες των για να μη τις προσέξει ούτε να εξετάσει με λεπτομέρεια ο Πνευματικός τόσο τις αιτίες όσο και τα επακόλουθα αυτών των αμαρτιών για να μπορέσει έτσι να τις θεραπεύσει.

Άλλοι, και αυτοί είναι λιγότεροι, δεν θέλουν να τα εξομολογηθούν όλα και κρύβουν τα μεγαλύτερα.

Όλα αυτά είναι δουλειές του διαβόλου, ο οποίος ζητά κάποιο μονοπάτι να οδηγήσει στην απώλεια τις ψυχές των αδυνάτων περί την πίστη ανθρώπων.

Ο Πνευματικός δεν είναι παρά ένας μάρτυς ενώπιον του Θεού και ένα όργανο με το οποίον το Άγιον Πνεύμα εργάζεται μυστικά την συγχώρηση των αμαρτιών.

Ο Πνευματικός ερμηνεύει και εφαρμόζει τον νόμο του Θεού για την θεραπεία των ανθρωπίνων ψυχών.

Εάν ο Πνευματικός διαπιστώνει ότι κάποιος δεν είναι ειλικρινής, έχει καθήκον να τον απομακρύνει από την εξομολόγηση.

Εάν δεν κάνη έτσι, τότε σημαίνει ότι ο Πνευματικός δεν υπηρετεί τον Θεό με πίστη, με καρδιά καθαρή και αφοσιωμένη.

Η Μετάνοια είναι ένα από τα επτά μυστήρια με το οποίο εργάζεται το Άγιο Πνεύμα αοράτος στην ορατή διακονία του Πνευματικού. Όταν εξομολογείσαι μη χαμηλώνεις τα αυτιά σου στην φωνή του διαβόλου, ο οποίος σου ψιθυρίζει λέγοντας:

Άραγε τι θα πει ο Πνευματικός όταν ακούσει αυτές τις αμαρτίες;

Μερικές φορές ο διάβολος ψιθυρίζει στον πιστό, μέσω κακών και ιεροκατηγόρων ανθρώπων, ότι ο Πνευματικός θα πει σ’ άλλους τα αμαρτήματα, που άκουσε στην εξομολόγηση.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις να σκέπτεται ο καθένας μας τον πλούσιο εκείνον, ο όποιος ξομολογήθηκε τις αμαρτίες του στο μέσον της Εκκλησίας με δυνατή φωνή ενώπιον όλων και την στιγμή που τις έλεγε, άγγελος Κυρίου του έσβηνε τις αμαρτίες του μπροστά σε όλους, όπως λέγει όμως άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 4ο Λόγο του.

Να γνωρίζει όμως καθένας και αυτό, ότι ο Πνευματικός δεν μπορεί να λύση αυτόν που δεν έλυσε ο Θεός και ούτε μπορεί να δέση αυτόν που δεν έδεσε τον εαυτό του με τις εντολές του Θεού.

Λοιπόν, στα όσα είπαμε μέχρι εδώ, είναι φανερό ότι κανείς Πνευματικός, εκτός των ανωτέρω περιπτώσεων που σημειώσαμε, δεν μπορεί να αλλάξει ούτε τον επιβληθέντα κανόνα από άλλον Πνευματικό ούτε μπορεί να τον λύση άλλος, όσο καιρό ο Πνευματικός του ευρίσκεται στην ζωή.

Ενώ, εάν κάποιος σκανδαλίζεται από κάποια αδυναμία του Πνευματικού του και δεν έχει πλέον ευλάβεια σ’ αυτόν, τότε, εάν έχει συγκεκριμένους λόγους, μπορεί να πάει σ’ άλλον Πνευματικό, αλλά μόνο με την ευλογία του πρώτου Πνευματικού του.

Στο νέο Πνευματικό του έχει καθήκον να κάνει μία γενική εξομολόγηση από την παιδική του ηλικία, ώστε να μπορεί να τον γνωρίσει καλλίτερα και έτσι να κανονίζει την διόρθωση του με τα κατάλληλα μέσα.

099. Με ποιες προϋποθέσεις εξομολογούνται και κοινωνούν τα παιδιά, οι γέροντες και οι βαρεία άρρωστοι;

Τα μικρά παιδιά μέχρι τα έξι – επτά χρόνια των, εάν είναι βαπτισμένα, κοινωνούν χωρίς εξομολόγηση, αναλόγως των περιστάσεων.

Η εξομολόγηση τους αρχίζει από την ηλικία των επτά ετών.

Οι γέροντες και οι ασθενείς είναι καλό να κοινωνούν κάθε τρεις εβδομάδες, εάν δεν έχουν κάποιο κώλυμα για την Θεία Κοινωνία.

Εάν αμάρτησαν με θανάσιμο αμάρτημα, οι Άγιοι Πατέρες κανονίζουν να κοινωνούν μόνο στο κρεβάτι του θανάτου, εκτός και εάν μετανόησαν ειλικρινά.

100. Με πόσους τρόπους μπορούν να κοινωνήσουν οι πιστοί; Ποια είναι η ανώτερη κοινωνία με τον Χριστό;

Οι πιστοί μπορούν να κοινωνήσουν με τον Χριστό με τέσσερις τρόπους:

Πρώτον με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.

Δεύτερον κατά τρόπο πνευματικό με την ευχή του Ιησού, όταν γίνεται είτε με τον νου είτε με την καρδιά.

Ο τρίτος τρόπος κοινωνίας γίνεται με την εργασία όλων των εντολών του Κυρίου. Αυτή την πνευματική κοινωνία με την εκτέλεση των αγαθών έργων μας φανέρωσε ο ίδιος ο Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός, όταν είπε: «Εάν τίς αγαπά με, τον λόγο μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αύτω ποιήσομεν» (Ιωάν. 14,23). Και πάλι λέγει: «Εάν αγαπάτε με, τας εμάς εντολάς τηρήσατε» και «εάν τας εντολάς μου τηρήσητε, μενείτε εν τη αγάπη μου» (Ίωάν.14,15 15,10). Επίσης ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέγει θαυμαστός ότι: «Η ομοιότης και ενότης μας με τον Θεό πραγματοποιείται μόνο με την εφαρμογή των θείων εντολών».

Ο τέταρτος τρόπος κοινωνίας με τον Χριστό γίνεται με την ακρόαση του λόγου του Θεού, διότι «ο λόγος του Θεού έρχεται με την ακοή και διοχετεύεται στην καρδιά του ανθρώπου» (Κυριακοδρόμιο Νικηφόρου Θεοτόκη).

101. Πώς πρέπει να εξομολογούνται και να κοινωνούν οι μοναχοί, κατά τους Αγίους Πατέρας; Πόσο συχνά μπορούν να κοινωνούν οι μοναχοί, οι μεγαλόσχημοι μοναχοί και οι ασθενείς;

Η Θεία Κοινωνία, επειδή είναι στενά συνδεδεμένη με την εξομολόγηση, ότι είπα μέχρι τώρα γι’ αυτά τα μυστήρια είναι έγκυρο και κατάλληλο και για μοναχούς.

Οι μοναχοί και μεγαλόσχημοι μοναχοί έχουν καθήκον να κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου πιο συχνά από τους λαϊκούς, αλλά με την πρέπουσα προετοιμασία, βάσει των Ιερών Κανόνων και με την άδεια του Πνευματικού τους.

Οι μοναχοί μπορούν να κοινωνούν περισσότερες από μία φορές , τον μήνα, ή όπως λέγει όμως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον 53ο λόγο του περί σίτου, στις δώδεκα Δεσποτικές εορτές: «Οι μεγαλόσχημοι μοναχοί, προπαντός οι γέροντες, μπορούν να κοινωνούν συχνότερα από μια φορά την εβδομάδα, κατά την μοναστική μας παράδοση».

Αυτή μας διδάσκει και με τις συμβουλές του Ιερατικού, λέγοντας: «Οι ιερείς του λαού να διδάσκουν τους πιστούς των, ένα μέρος ανδρών και γυναικών να κοινωνούν, όταν θα συμπέσει τουλάχιστον Δεσποτική εορτή του έτους, εάν όχι τότε είθε να κοινωνούν στις τέσσερες μεγάλες νηστείες. Να προετοιμάζονται για την συμμετοχή των στο Ιερό Μυστήριο και έτσι με την αρμόζουσα προετοιμασία και πνευματική αναγέννηση τους να προσέρχονται σ’ αυτό.

102. Πώς πρέπει να ετοιμάζονται οι κληρικοί, ιερείς και διάκονοι για την Θεία Λειτουργία;

Για όλα αυτά γράφει λεπτομερώς στις πνευματικές υποθήκες το βιβλίο Ιερατικό.

Γενικά ο ενάρετος κληρικός, οφείλει να προσέχει τα εξής:

Να εξομολογείται στον Πνευματικό του μία ήμερα πριν να λειτουργήσει,

να έχει την ευλογία του Πνευματικού του για την τέλεση των θείων Μυστηρίων,

να κρατεί αγνότητα (ο έγγαμος) τρεις ημέρες πριν και τρεις μετά την Θεία ιερουργία και Κοινωνία,

να ειρηνεύει με τους ενορίτες του και με όλους τους ανθρώπους,

να διαβάζει όλες τις ευχές της Θείας Μεταλήψεως,

να τελεί τις παραμονές κάθε εορτής εσπερινό και όρθρο στην εκκλησία,

να επιτελή οποιαδήποτε ακολουθία, ιδιαίτερα την Θεία Λειτουργία χωρίς βιασύνη και με περισσή ευλάβεια,

να έχει μεριμνήσει για το πρόσφορο και το φυσικό κρασί για την τέλεση του μυστηρίου,

να ετοιμάζει σχολαστικά πριν από μία εβδομάδα το κυριακάτικο ή εόρτιο κήρυγμα με το οποίον υποχρεούται να τρέφει πνευματικά τους ενορίτες του.

103. Ποιος είναι ο σκοπός και η σπουδαιότητα του κηρύγματος στην εκκλησία;

Κάθε ιερεύς οφείλει να διδάσκει ευκαίρως ακαίρως τους πιστούς του, διότι «η πίστης εξ ακοής, η δε ακοή δια ρήματος Θεού»(Ρωμ.10,17).

Έτσι λοιπόν, ο λαός με την στέρηση της γνώσεως του λόγου του Θεού χάνεται, ενώ ο Ιερεύς θα δώσει φοβερό λόγο στο μελλοντικό Δικαστήριο.

Άκουσε τι λέγει ο Θεός με το στόμα, του προφήτου: «Ωμοιώθη ο λαός μου ως ουκ έχων γνώσιν ότι συ επίγνωσιν απώσω, καγώ απώσομαί σε του μη ιερατεύειν μοι• και επελάθου νόμον Θεού σου καγώ επιλήσομαι τέκνων σου». (Ωσηέ 4,6).

Οι κατηχήσεις και τα κηρύγματα πρέπει γενικά να γίνονται με βάσει την Αγία Γραφή και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.

Να είναι καλά μελετημένα, αξιοπρόσεκτα και να αποτελούν βιώματα του ιερέως, για να μπορούν να πείθουν τους πιστούς.

Το κήρυγμα να είναι ακόμη θερμό, παρηγορητικό, κατανοητό από όλους, διανθισμένο με κατάλληλες και ευκολομνημόνευτες ιστορίες της πρακτικής ζωής.

Ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή έχουν μεγάλη σπουδαιότητα τα αντιαιρετικά κηρύγματα, δεδομένου ότι αυξήθηκαν πολύ οι αιρέσεις, για να γνωρίζει ο λαός την ορθόδοξο αληθινή πίστη και να μπορεί να προφυλάσσεται από τις παγίδες των αιρέσεων.

104. Με πόσους τρόπους είναι υποχρεωμένος να κηρύττει ο ιερεύς;

Ο ιερεύς οφείλει να κηρύττει με τρεις τρόπους και συγκεκριμένα:

Με τον λόγο, με την γραφίδα και με την ζωή του, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Με το στόμα έχει καθήκον να διδάσκει τους πιστούς τον λόγο του Κυρίου, τα δόγματα, τους κανόνες και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.

Με την γραφίδα του να γράφει αυτά που έμαθε από την Αγία Γραφή και από τους Αγίους Πατέρας.

Ενώ με την ζωή του να κηρύττει το κατά δύναμη τα όσα διδάσκει, δίνοντας προσοχή στα λόγια του Κυρίου, που λέγει:

«Ο ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.5,19) και

«Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσι τα καλά υμών έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ.5,16).

105. Μπορεί να σωθεί κάποιος χωρίς Πνευματικό και χωρίς εξομολόγηση;

Όχι. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς την εξομολόγηση των αμαρτιών του και χωρίς την άδεια του Πνευματικού, κατά τον λόγο του Κυρίου που λέγει:

«Λάβετε Πνεύμα Άγιον αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωάν. 20,23),

και αλλού πάλι:

«Όσα αν δέσητε επί της γης, εσται δεδεμένα εν τω ούρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης εσται λελυμένα εν τω ούρανώ» (Ματθ. 18,18).

Επομένως πώς θα εισέλθει κάποιος στην βασιλεία των ουρανών χωρίς να έχει λυθεί επί της γης από τις αμαρτίες του;

Και αυτή η δύναμης δόθηκε μόνο στους εκλεκτούς, δηλ. στους Αποστόλους, στους Επισκόπους και όχι στους λαϊκούς.

Όλοι πρέπει να έχουμε τους Πνευματικούς μας και να εξομολογούμαστε τακτικά ακόμη και αυτά που μας φαίνονται ότι δεν είναι αμαρτίες.

Ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει:

«Εάν είπωμεν ότι αμαρτία ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ εστίν εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός εστί και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α’ Ίωάν. 1,8-9).

Και ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης σημειώνει λέγοντας:

«Όλοι πρέπει να μετανοούμε και οι λαϊκοί και οι μοναχοί και οι ιερείς και οι αρχιερείς. Όλοι να εξομολογούμαστε για να σωθούμε».

Χωρίς εξομολόγηση, κανείς δεν μπορεί να σωθεί, επειδή όλοι σφάλλουμε πολύ (Ίακ. 3,2).

Κάθε άνθρωπος κυοφορήθηκε και γεννήθηκε στην αμαρτία (Πράξ. 8,21 Ψαλμ. 50,6 Ματθ. 7,11).

Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι «η αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ίακ. 1,15) και ότι κανείς ακάθαρτος δεν θα εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού.

Λοιπόν, να έχουμε κατά νουν ότι η αμαρτία είναι πτώση από τον Νόμο του Θεού και είναι μισητή και βδελυκτή ενώπιον Του και ότι η οργή Του έρχεται εναντίον των κακών και αμαρτωλών, οι οποίοι πεθαίνουν ανεξομολόγητοι και χωρίς μετάνοια.

Οι αμαρτωλοί, με την μετάνοια και εξομολόγηση, κατευνάζουν την οργή του Θεού και εξασφαλίζουν την σωτηρία της ψυχής των.

106. Ο Πνευματικός μπορεί να απαγόρευση σε κάποιον κληρικό να επιτελή τα ιερά μυστήρια; Τι πρέπει να κάνη σε μία τέτοια κατάσταση;

Οι μεγαλύτερες αμαρτίες, που γίνονται από κληρικούς, όπως:

η άρνηση της ορθοδόξου πίστεως,

ο φόνος,

η ακολασία,

η βεβήλωση των θείων (Ιεροσυλία, ασέβεια κ.λ.π.),

πρέπει να εξομολογούνται μόνο στον αρχιερέα, καθώς και άλλα αμαρτήματα βαρείας μορφής, τα οποία δεν αντιλαμβάνεται ο Πνευματικός, οποίος κάνει τα πάντα με την συμβουλή του αρχιερέως, διότι το έργο της πνευματικής πατρότητας ανήκει προπαντός στον αρχιερέα.

Ο Πνευματικός δεν έχει δικαίωμα να διακόψει κάποιον διάκονο ή ιερέα από την τέλεση των ιερών ακολουθιών για οποιαδήποτε αμαρτία, αλλά πρέπει να τον στείλει στον Επίσκοπο της περιοχής ή στην Ιερά Σύνοδο, κατά τον κανονισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

107. Ποια είναι η κανονική τάξις της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά τους Αγίους Πατέρας, περί της συχνής ή όχι Θείας Μεταλήψεως; Τι λέγουν οι Ιεροί Κανόνες και η χιλιετής παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού σ’ αύτη την περίπτωση;

Η Εξομολόγηση, όπως είπαμε παραπάνω, δεν δεσμεύεται από όρους και συγκεκριμένες προθεσμίες κατά την διάρκεια του έτους.

Μπορούμε να τρέξουμε στον Πνευματικό, όποτε αισθανόμεθα την ανάγκη να ελαφρώσουμε από το ψυχικό φορτίο των αμαρτιών μας και να λάβουμε την παράκληση της Θείας Χάριτος και την ελπίδα της συγχωρήσεως.

Όσο συχνά εξομολογούμαστε, τόσο είναι καλλίτερα για εμάς.

Συνήθως η Εξομολόγησης συνδυάζεται με τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες του έτους, οπότε κάθε χριστιανός μπορεί να κοινωνήσει με την άδεια του Πνευματικού του.

Οι προχωρημένοι στην αγιότητα και ευλάβεια μπορούν να εξομολογούνται και να κοινωνούν κάθε μήνα και οι λιγότερο ευλαβείς τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, το Άγιο Πάσχα.

Στο μοναστήρι η Εξομολόγηση γίνεται κατά την τάξη της μοναχικής ζωής, το συχνότερο μία φορά την εβδομάδα, ενώ η Θεία Κοινωνία προσφέρεται στους προετοιμασμένους πνευματικά μοναχούς, συνήθως κάθε μήνα ή στις 12 Δεσποτικές εορτές.

Σε μερικά μοναστήρια οι γέροντες και ασθενείς μοναχοί, καθώς και οι μεγαλόσχημοι, μπορούν να κοινωνούν το συχνότερο μία φορά την εβδομάδα και το σπανιότερο κάθε τρεις εβδομάδες, κατά την παλαιά μοναχική παράδοση.

108. Τι γνώμη έχετε για τους κληρικούς εκείνους, που προσφέρουν χωρίς την πρέπουσα εξέταση την Θεία Κοινωνία στους πιστούς;

Οι ιερείς που δίνουν την Θεία Κοινωνία στους πιστούς χωρίς την κατάλληλη πνευματική έρευνα και τάξη, έχουν καθήκον να διαβάζουν με προσοχή τις «υποθήκες» του Ιερατικού βιβλίου, που αναφέρεται στην σωματική και ψυχική προετοιμασία των πιστών για την Θεία Κοινωνία.

Επίσης οφείλουν οι ιερείς να γνωρίζουν καλά τους Ιερούς Κανόνας και την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και στην ανάγκη να συμβουλεύονται τον Επίσκοπο της επαρχίας, τον οποίον οφείλουν να υπακούουν σ’ όλη των την ζωή.

Οι ιερείς πρέπει να διαβάζουν και την σχετική διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου περί του τρόπου μεταλήψεως της Θείας Κοινωνίας.

Ιδού τι λέγει στον 55ο Λόγο του, στο έργο του «Περί διανομής του σίτου».

«Δεν είναι μικρή η ευθύνη σας, ω ιερείς, όταν γνωρίζετε σε κάποιον κάποια κακία και του επιτρέπετε να συμμετάσχει απ’ αυτή την Τράπεζα, διότι το Αίμα του Χριστού από το χέρι σας θα ζητηθεί. Είτε αυτός ήθελε είναι ηγεμών, είτε έπαρχος, είτε στεφανωμένος με διάδημα. Εάν ανάξιος προσέλθει στα Άγια, να τον απαγορεύσετε. Μεγαλύτερη εξουσία έχετε εσείς παρά εκείνος… διότι, αυτός που αμάρτησε και πλησίασε στα Άγια είναι χειρότερος και από τον δαιμονισμένο. Διότι ο δαιμονισμένος επειδή δαιμονίσθηκε δεν θα τιμωρηθεί, ενώ αυτός που πλησίασε ανάξιος, θα παραδοθεί στην αιώνια κόλαση. Γι` αυτό λοιπόν, όχι μόνο αυτόν να εμποδίσετε, αλλά όλους γενικά, όσους βλέπετε ότι προσέρχονται με αναξιότητα στο Μυστήριο. Κανένας να μη πάρει σαν τον Ιούδα για να μη πάθη τα όμοια μ’ αυτόν». Και πάλι λέγει: «Μη δώσετε σπαθί αντί τροφής. Και αν ακόμη έλθει κανείς από παραφροσύνη να κοινωνήσει, να τον εμποδίσετε. Να μη φοβηθείτε. Να φοβάσθε τον Θεό και όχι τον άνθρωπο. Και εάν εσείς δεν τολμάτε να τον απομακρύνετε τότε στείλτε τον σε μένα. Και δεν θα ανεχθώ να γίνει ποτέ αυτό. Καλλίτερα να χωρισθώ από την ψυχή μου παρά να δώσω το Δεσποτικό Αίμα στους αναξίους. Το αίμα μου προτιμώ όλο να χύσω παρά να δώσω το φοβερό Αίμα του Χριστού σ’ αυτούς που είναι ανάξιοι. Και όταν μετά από πολλή εξέταση, κρίνετε κάποιον ότι είναι ακατάκριτος, τότε εσείς δεν έχετε καμιά ευθύνη».

Γι’ αυτό, ο Πνευματικός πρέπει να προσέχει πολύ στην εξομολόγηση, αφού καλά εξέταση τον πιστόν, ποιόν πρέπει να εμποδίσει και σε ποιόν να δώσει τα Άγια Μυστήρια επαξίως.

Εάν κάποιος έχει μία ζωή ανήθικη και ζητά με απάτη να λάβει την Θεία Κοινωνία, παραδίνεται στον σατανά (Ιωάν. 13,27), όπως συνέβη με τον Ιούδα.

Εάν κάποιος είναι στο κρεβάτι του θανάτου και δεν μπορεί πλέον να μιλήσει, τότε μπορεί να του δοθεί η Θεία Κοινωνία, κατά την ομολογία των συγγενών του, ότι ο ασθενής ήταν άνθρωπος πιστός, ότι εξομολογείτε τακτικά και επιθυμούσε τα Ιερά Μυστήρια.

Και ο μεγαλύτερος αμαρτωλός εάν ευρίσκεται στο κρεβάτι του θανάτου και εξομολογείται κλαίγοντας με στεναγμούς, ομοιάζει με τον ληστή επί του σταυρού και μπορεί να κοινωνήσει.

Ενώ, εάν κάποιος δεν θέλει να συμφιλιωθεί με τον πλησίον του ή αρνείται τα Άγια, ούτε στο κρεβάτι του θανάτου δεν πρέπει να κοινωνήσει.

Σ’ ότι αφορά την προσφορά των Θείων Μυστηρίων στους λαϊκούς, κυρίως με την ευλογία του Πνευματικού, ιδού Τι λέγει ή Εκκλησιαστική τάξις:

«Ό ιερεύς που θα δώσει τα Άγια Μυστήρια του Θεού στον άξιο αναγνώστη ή σε απλό άνθρωπο να τα μεταφέρει εδώ και εκεί σε οποιαδήποτε ανάγκη και όχι ο ίδιος ο ιερεύς με τον απαιτούμενο φόβο του Θεού, αυτός κανονίζεται να μετανοεί επί τρία χρόνια».

Και πάλι:

«Ό ιερεύς που θα κοινωνήσει οποιονδήποτε άνθρωπο μικρόν ή μεγάλο, νέο ή γέροντα, χωρίς να λάβει είδηση γι’ αυτόν από τον Πνευματικό του, ότι είναι άξιος των Μυστηρίων ή όχι, αυτός ο Ιερεύς να απομακρύνεται της ιεροσύνης δηλ. να μετανοεί επί πέντε χρόνια. Ενώ, εάν κοινωνήσει κάποιον έστω μικρόν στην ηλικία που προσήλθε με ασέβεια, κανονίζεται επτά χρόνια να μετανοεί».

«Δεν επιτρέπεται να δίνη τα Ιερά Μυστήρια στο σπίτι, ιδιαίτερα στην οικογένεια, να τα παίρνει μαζί του και επί πολύ διάστημα να αμελή για την συντήρηση των, αλλά μόνο στην εκκλησία, επί της Αγίας Τραπέζης να διατηρούνται τα Άγια, ώστε και οι πιστοί, όταν περνούν από δίπλα να προσκυνούν τον Χριστό.

Σε στιγμές ανάγκης, κατατρεγμού, φωτιάς, σεισμού ή, όταν χρειάζεται να κοινωνήσει κάποιος ασθενής στο σπίτι, τότε ο Ιερεύς μπορεί να παίρνει μαζί του τα Άγια με μεγάλη ευλάβεια και τιμή, ωσάν να πηγαίνει με αυτά στην Μεγάλη Είσοδο (με το φως αναμμένο μπροστά του), χωρίς να ζητά κανένα ανθρώπινο κέρδος. (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης).

Δεν πρέπει να γίνεται Λειτουργία στα ιδιαίτερα σπίτια των Επισκόπων ή Ιερέων (58ος κανών Λαοδίκεια).

Η Στ’ Οικουμενική Σύνοδος καταδικάζει τους κληρικούς που ιερουργούν και βαπτίζουν στα παρεκκλήσια που ευρίσκονται στα ιδιαίτερα σπίτια των, χωρίς την άδεια του Επισκόπου και χωρίς να αποφασίζουν οι Πνευματικοί αυτό.

Διότι, όταν η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία διετύπωσε τον λόγο της αληθείας και φύλαξε την αλήθεια και την περί ηθικής ζωής διδασκαλία, κατόπιν είναι μισητό και ασεβές οι παρήκοοι και αναρχικοί κληρικοί, αφού εισέλθουν στα σπίτια, να τελούν εκεί τα μυστήρια, καταπατώντας έτσι την καλή τάξη και να προκαλούν πολλή ταραχή και σκάνδαλα.

Γι’ αυτό η παρούσα σύνοδος, σύμφωνα με τον 31ον κανόνα της Στ’ Οικουμ. συνόδου, θέσπισε να παραιτούνται της ιεροσύνης, όσοι λειτουργούν στα παρεκκλήσια που ευρίσκονται στα σπίτια τους, αφού τούτο αποφασίσει ο οικείος Επίσκοπος.

Ενώ, όσοι απ’ αυτούς εισχωρήσουν σε σπίτια και τολμήσουν να λειτουργήσουν χωρίς την άδεια του Επισκόπου, να καθαιρούνται και οι λαϊκοί που συμμετέχουν σ’ αυτές να αφορίζονται.

109. Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ότι είναι πολύ δύσκολο να σωθούν οι αρχιερείς, ιερείς και Πνευματικοί, γενικά οι κληρικοί. Τι μπορείτε να μας πείτε γι’ αυτή την γνώμη των Πατέρων;

Οι Άγιοι και Θείοι Πατέρες λέγουν πράγματι με δυσκολία θα σωθούν

οι ιερείς, Πνευματικοί και όλοι οι ποιμένες των ψυχών.

Έχοντας υπ’ όψιν ότι τα ποιμαντικά καθήκοντα είναι πολλά και βαρεία ενώπιον τους, ενώπιον των οικογενειών εκ των οποίων προέρχονται, ενώπιον των συλλειτουργών των καθώς και ενώπιον του εμπιστευμένου σ’ αυτούς πιστού λαού, που έχουν καθήκον να το οδηγήσουν στην σωτηρία.

Διότι πολλοί ποιμένες εξαπατώνται από την φιλαργυρία, η οποία είναι η ρίζα πάντων των κακών (Α’ Τιμ.6,10) από την οποία σκανδαλίζονται οι πιστοί και αδικούνται οι συνεργάτες των, ιερείς, διάκονοι, ψάλτες κ.λ.π.

Όλα τα έσοδα της εκκλησίας είναι μία ιδιοκτησία του Θεού και ο ιερεύς δεν είναι παρά ένας οικονόμος των και είναι υποχρεωμένος να τα διαμοιράζει με δικαιοσύνη στους έχοντας ανάγκη.

Όποιος αποδεικνύεται άδικος στους συνεργάτες του, τιμωρείται με αργία από τα ιερατικά του καθήκοντα και εάν δεν διορθώνεται, καθαιρείται διότι θεωρείται ότι φόνευσε τον αδελφό του (Αποστολικοί Διαταγές 49).

Τι μπορώ να ειπώ εγώ περισσότερο όσον άφορα αυτά;

Κάθε Πνευματικός ιερεύς και ποιμήν των ψυχών γνωρίζει καλλίτερα από μένα Τι έχει να πράξη.

Λοιπόν, ο Θεός να τον βοηθεί να εκπληρώνει τα καθήκοντά του ενώπιον του Χριστού, της οικογενείας του, απέναντι του εαυτού του, της κοινωνίας στην οποία ζει και ιδιαίτερα ενώπιον των εμπιστευμένων για σωτηρία ψυχών, ώστε να αποκτήσουν, όσο το δυνατόν περισσότεροι την Βασιλεία του Θεού.

110. Τι πρέπει να κάνουν οι Πνευματικοί ποιμένες για ν’ αποκτήσουν την Βασιλεία του Θεού;

Τρεις είναι οι κεφαλαιώδεις εργασίες για την σωτηρία των ψυχών μας.

Η σωστή πίστης στον Θεό,

τα καλά έργα

και η ταπείνωση.

Δηλαδή, όταν θα κάνουμε όλες τις εντολές του Θεού να λέμε στην καρδιά μας «ότι αχρείοι δούλοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10).

ΤΕΤΑΡΤΗ  ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

111. Πως πρέπει να ετοιμάζονται οι νέοι για τον γάμο;

Η καλλίτερη προετοιμασία των νέων για την ζωή και τον γάμο είναι η προσκόλληση τους στον φόβο και την προετοιμασία του Θεού, καθώς μας διδάσκει το εκλεκτό δοχείο και στόμα του Χριστού, ο Απόστολος Παύλος.

Κατ’ αρχήν να ζητούν οι νέοι να γνωρίσουν την ακριβή διδασκαλία της ορθοδόξου πίστεως. Να μάθουν απέξω το Σύμβολο της Πίστεως και άλλες αναγκαίες προσευχές. Να έχουν καλούς Πνευματικούς, να διαβάζουν την Αγία Γραφή και προπαντός την Καινή Διαθήκη, την ορθόδοξο κατήχηση και άλλα ψυχωφελή βιβλία.

Επίσης, υποχρεούνται να ζουν με παρθενία μέχρι του θρησκευτικού γάμου των και ανάλογα με τις δυνάμεις των να εκτελούν όλα τα καλά έργα, κυρίως την προσευχή, την τακτική φοίτηση στην Εκκλησία, την νηστεία, την ελεημοσύνη, την καθαρή ζωή, την υπακοή στους γονείς και την εξομολόγηση ιδιαίτερα κατά τις τέσσαρες μεγάλες νηστείες του έτους.
Ιδού πώς πρέπει να ετοιμαστεί κάθε νέος για να βάδιση σωστά στην ζωή του και στον γάμο.

Να έχουμε κατά νουν ότι ο γάμος είναι το παλαιότερο Μυστήριο της Εκκλησίας, πού θεμελιώθηκε από τον Θεό για την ζωή των πρωτοπλάστων στον παράδεισο. Αυτό είναι το θεμέλιο της οικογενείας και ολοκλήρου του κόσμου. Η δύναμη της οικογενείας εξαρτάται από την δύναμη της πίστεως και την θρησκευτική διάπλαση των νέων πού παντρεύονται.

Αυτοί πρέπει να ετοιμασθούν για την οικογενειακή ζωή από την παιδική των ακόμη ηλικία.

Ο ιερεύς, ο νονός τους και οι γονείς παίζουν στην ζωή των νέων τον μεγαλύτερο ρόλο και έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη.

112. Ποιοι είναι οι κυριότεροι κανόνες του ορθόδοξου χριστιανικού γάμου;

Οι κανόνες τους οποίους υποχρεούνται να εφαρμόσουν οι νέοι στον ορθόδοξο χριστιανικό γάμο των είναι οι επόμενοι 11 τον αριθμό και συγκεκριμένα:
Οι δύο νέοι που θα στεφανωθούν να μην έχουν μεταξύ των καμιά σωματική η πνευματική συγγένεια, δηλ. από το Άγιο Βάπτισμα.

Το στεφάνωμα μεταξύ συγγενών απαγορεύεται εντελώς από τους Αγίους Κανόνες της Ορθόδοξου Εκκλησίας.
Οι γονείς των δύο νέων πρέπει να θέλουν και να ενώσουν δια του γάμου τα παιδιά των, διότι ο γάμος που γίνεται χωρίς την θέληση
των γονέων, κανονίζεται από τον Μέγα Βασίλειο, όσο και η πορνεία, δηλ. τρία χρόνια αποχή από την Θεία Κοινωνία μέχρις ότου γίνει συμφιλίωση των δύο νέων με τους γονείς τους.
Οι δύο νέοι πρέπει να θέλουν να στεφανωθούν μεταξύ των, διότι εάν παντρευτούν χωρίς την θέληση τους, με την παρακίνηση τους γονέων των, αυτός ο γάμος δεν μπορεί να γίνει δεκτός.
Η μνηστεία των δύο νέων να γίνεται με ιερέα, κατά την τάξη της Εκκλησίας, με την πρέπουσα διάταξη των κανόνων.
Οι μνηστευμένοι νέοι υποχρεούνται να ζουν κοντά στους γονείς των μέχρι του θρησκευτικού γάμου των και να φυλάττουν με ευλάβεια την παρθενία τους, διότι, εάν πριν αμαρτήσουν, κανονίζονται από την Εκκλησία, ως πόρνοι και τιμωρούνται με αποχή από την Θεία Κοινωνία επί επτά χρόνια, όπως λέγουν οι Ιεροί Κανόνες.
Πριν από μία η δύο εβδομάδες από τον θρησκευτικό γάμο οι δύο νέοι έχουν καθήκον να εξομολογηθούν στον Πνευματικό τους η στον ιερέα του χωρίου ή της ενορίας, όλα τα αμαρτήματα τους από την παιδική των ηλικία με νηστεία και προσευχή και εάν έχουν αδεία να ετοιμασθούν για την Θεία Κοινωνία.
Ο θρησκευτικός γάμος πρέπει, κατά παράδοση, να γίνεται την Κυριακή το πρωί, πριν από την Θεία Λειτουργία, οι ανάδοχοι των μελλονύμφων να είναι καλοί χριστιανοί και ικανοί να διδάξουν και οδηγήσουν στην καλή οδό τα πνευματικά των παιδιά.
Κατά το μυστήριο του γάμου οι δύο νέοι να στέκονται με τα
στέφανα στο κεφάλι των στο μέσον της εκκλησίας, περικυκλωμένοι από τους πιστούς μέχρι το τέλος της ακολουθίας του μυστηρίου, ενώ ο Ιερεύς αρχίζει την Θεία Λειτουργία και προσεύχεται μαζί με όλους τους παρόντες για τους νεόνυμφους. Το “Πιστεύω” και το “Πάτερ ημών” υποχρεούνται να το λέγουν οι νεόνυμφοι.
Όταν ο Ιερεύς λέγει: “Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε”, τότε οι δύο νέοι πλησιάζουν στο Άγιο Ποτήριο και λαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, εάν έχουν την άδεια από τον Πνευματικό τους. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας οι δύο νεόνυμφοι κατευθύνονται στο σπίτι των με τα στέφανα στα κεφάλια των, οι ιερείς, οι ψάλτε και όλος ο προσκεκλημένος λαός, όπου κάθονται στην τράπεζα, τρώγουν και ευθυμούν με σοβαρότητα και χωρίς ευτραπελίες, προς δόξα του Θεού, όπως γίνεται συνήθως στους χριστιανούς.
Εάν οι δύο νεόνυμφοι κοινώνησαν, πρέπει να παραμείνουν αγνοί μέχρι το βράδυ της επομένης ημέρας, προς τιμήν των Άχραντων Μυστηρίων.
Αύτη είναι η κανονική τάξις αυτών που παντρεύονται, κατά την τάξη των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξου Εκκλησίας μας, την οποίαν, αλίμονο! οι περισσότεροι χριστιανοί την καταπάτησαν στις ημέρες μας προς τιμωρία των, λόγω των αμαρτιών μας. (Βλέπε Η Χρηστοήθεια κεφ. 26, του οσίου Νικόδημου του Αγιορείτου). Αυτοί που εφαρμόζουν αυτούς τους χριστιανικούς περί γάμου κανόνας, λαμβάνουν την ευλογία του Θεού και διάγουν ήσυχη ζωή στην οικογένεια των προοδεύοντες σε όλα. Ενώ αυτοί που καταπατούν αυτή την τάξη περνούν την ζωή των με πολλούς πειρασμούς, με αρρώστιες και παντός είδους στενοχώριες. Μεγάλη αμαρτία κάνουν οι χριστιανοί σήμερα, που στεφανώνονται το Σάββατο το βράδυ και κάνουν διασκέδαση μέχρι και την άλλη ημέρα της αγίας Κυριακής με πιοτά, με καυγάδες και με κάθε είδους σκάνδαλα και πειρασμούς. Μάλιστα, πολλοί κάνουν γάμο με σκοπό το κέρδος δηλ. ν’ αποκτήσουν δώρα και μεγάλα χρηματικά ποσά, μεταβάλλοντες την ακολουθία του γάμου σε κόλαση, σε ευκαιρία ασωτίας, σκανδάλων και απώλειας των ιερών ψυχών των και όλα αυτά προς τιμωρία και αιωνία καταδίκη τους. Μια άλλη μεγάλη αμαρτία κάνουν οι νέοι, όταν στεφανώνονται στην εκκλησία για τα μάτια του κόσμου και όχι για την τεκνογονία, αλλά για την σωματική απόλαυση και κάνουν τον γάμο τους με διασκεδάσεις, σε περίοδο μεγάλων νηστειών, όπου απαγορεύεται η τέλεση γάμων.

113. Ποιοι είναι οι συγγενικοί βαθμοί που εμποδίζουν την τέλεση τον γάμου;

Οι συγγενικοί βαθμοί ή οι συγγένειες είναι τεσσάρων ειδών:

Α’ 1. Η συγγένεια εξ αίματος (αιμομιξία): Στην κατ’ ευθείαν γραμμή, όσοι εμποδίζονται από το γάμο οριστικά. Η αιμομιξία στην κατ’ ευθείαν γραμμή διαιρείται σε δύο μέρη: α) Στην ανιούσα κατ’ ευθείαν γραμμή, δηλ. πατέρας – γιαγιά – προγιαγιά κλπ. β) Στην κατιούσα γραμμή, δηλ. πατέρας – γιος – εγγονός – δισέγγονος κλπ.
2. Η εκ πλαγίου συγγένεια εξ αίματος, ή οποία απαγορεύεται για τον γάμο μέχρι εβδόμου βαθμού, κατά πλάτος. Τα αδέλφια από μία μητέρα ανήκουν στον δεύτερο βαθμό συγγενείας· οι πρώτοι εξάδελφοι είναι τετάρτου βαθμού, τα δεύτερα εξαδέλφια έκτου βαθμού και δεν μπορούν να παντρευτούν μεταξύ τους. Τα τρίτα εξαδέλφια είναι ογδόου βαθμού και αυτά επιτρέπεται να παντρευτούν μεταξύ τους. Τα αδέλφια και εξαδέλφια από πατριό ή μητρυιά δεν μπορούν να παντρευτούν μεταξύ των μέχρι επίσης του εβδόμου βαθμού κατά πλάτος. Αν συνέβη κάτι απροσδόκητο ζητείται ή συμβουλή και η λύση του παρανόμου γάμου από τον Επίσκοπο της περιοχής.
Β’ Συγγένεια εξ αγχιστείας (με συμπεθεριό). Μέλη δύο οικογενειών όταν συμπεθεριάζουν δεν μπορούν να τελέσουν γάμο μέχρι του πέμπτου βαθμού, κατά βάθος. Μέλη από τρία γένη οικογενειών δεν μπορούν να τελέσουν γάμο μέχρι του τρίτου βαθμού, κατά βάθος, όπως λέγει ή πατριαρχική σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του έτους 997.
Γ’ Πνευματική συγγένεια από βάπτισμα και στεφάνωμα, μεταξύ αναδόχου, αναδεκτού και των συγγενών των. Ο γάμος από πνευματική συγγένεια απαγορεύεται μέχρι του τρίτου βαθμού, κατά βάθος. Δεν μπορεί να παντρευτεί ο ανάδοχος με την αναδεκτή, με την μητέρα και με την κόρη της αναδεκτής. Δεν μπορεί να νυμφευθεί ο αναδεκτός με την κόρη του αναδόχου και ο γιος του αναδόχου με την κόρη της αναδεκτής.
Δ’ Συγγένεια εξ υιοθεσίας (Υιοθεσία). Απαγορεύεται σ’ αυτήν ο γάμος μέχρι του τρίτου βαθμού.
Σ’ όλες τις περιπτώσεις οι δύο νέοι, μαζί με τους γονείς των, έχουν καθήκον να συμβουλεύονται τον ιερέα και να τον ακούουν σε όλα, κατά την καθιερωμένη τάξη από τους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας, η οποία διαφυλάχθηκε με ευλάβεια από τους προγενεστέρους μας.

114. Σε περίπτωση εξαιρετικά δύσκολη μπορεί ο ιερεύς μόνος του να αποφασίσει και να λύση το στεφάνωμα δύο συγγενών;

Σε περίπτωση εξαιρετικά ειδική οι μνηστευθέντες πρέπει να υπάγουν και να συμβουλευθούν τον οικείο Επίσκοπο, ο οποίος μπορεί να ακυρώσει την μνηστεία ή να κάνη την πρέπουσα λύση του στεφανώματος και να επιβάλει ένα συγκεκριμένο κανόνα μετανοίας.

Όταν οι δύο νέοι έχουν κοντινή συγγένεια, πρώτα εξαδέλφια, ετεροθαλή αδέλφια, γυναικαδέλφια κ.λ.π. τότε ούτε ο Επίσκοπος δεν έχει άδεια να λύση ένα τέτοιο παράνομο γάμο, τον οποίον απαγόρευσαν και κανόνισαν οι Άγιοι Πατέρες.

Ενώ, εάν κάποιος ιερεύς επιτέλεση ένα τέτοιο γάμο, χωρίς την γνώση του Επισκόπου, να καθαιρείται.

Συνήθως, οι βαθμοί συγγενείας στον έγγαμο βίο, ιδιαίτερα όταν γίνονται από συνοικέσιο, από πνευματική συγγένεια και από υιοθεσία, γεννούν προβλήματα στους ιερείς και στην Εκκλησία, και πολλές φορές οι νέοι παντρεύονται ενώ είναι συγγενείς, είτε από άγνοια, είτε από απληστία της περιουσίας, είτε από ανυπακοή και απιστία, εξ αιτίας των οποίων έχουν πολλούς πειρασμούς στην ζωή τους.

115. Τι πρέπει να κάνουν αυτοί πού νυμφεύθηκαν αντικανονικά με κοντινή συγγένεια;

Όποιος γάμος τελείται, στον οποίον υπάρχει πνευματική ή εξ αίματος συγγένεια, η Εκκλησία του Χριστού δεν τον αναγνωρίζει, αλλά τον διαλύει και τον επιτιμά, αναλόγως της περιπτώσεως, με αποχή από την Θεία Κοινωνία και εξομολόγηση επί τρία μέχρι δέκα χρόνια και άλλοτε μέχρι 15, διότι γίνεται αιμομιξία, καταπατείται ο θείος νόμος και γίνεται σκάνδαλο στον λαό.

116. Η Ορθόδοξος Εκκλησία επιτρέπει τους μικτούς γάμους μεταξύ ορθοδόξων και καθολικών, αρμενίων, αιρετικών (σχισματικών), εβραίων και απίστων;

Όσον άφορα αυτή την ερώτηση, άκουσε Τι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες:

“Δεν συγχωρείται στον ορθόδοξο άνδρα ή την γυναίκα να πάρει στον γάμο σύζυγο αιρετικό. Εάν κάποιος κάνη κάτι τέτοιο, ο γάμος να ακυρώνεται και να λύνεται, ως παράνομος, διότι δεν πρέπει να ενωθούν αυτά πού δεν ενώνονται ποτέ, ούτε να συμβιώσουν το πρόβατο με τον λύκο, ούτε οι αμαρτωλοί να συμμετάσχουν με τον Χριστό.

Αυτοί, πού θα καταπατήσουν αυτές τις αποφάσεις, να αφορίζονται.
Επί πλέον, εάν δύο σύζυγοι, πριν να γίνουν χριστιανοί, παντρεύτηκαν και ο ένας απ’ αυτούς κατόπιν έγινε χριστιανός, ενώ ο άλλος παρέμεινε στην απιστία και επιθυμεί να ζήση μακριά από την πιστή σύζυγο του ή το αντίστροφο η πιστή σύζυγος με τον άπιστο σύζυγο, όπως λέγει ο Απόστολος, να μη χωρίζονται, διότι ο άπιστος σύζυγος αγιάζεται από την πιστή γυναίκα του και το αντίθετο, η άπιστη σύζυγος αγιάζεται από τον πιστόν άνδρα της (Α’ Κορ.7,14).

Και πάλι: “Δεν πρέπει να τελείται γάμος με σύζυγο πού ανήκει σε οποιοδήποτε είδος αιρέσεως ή να δίνη τα παιδιά του η τις κόρες του στον αιρετικό σύζυγο. Αλλά μόνο εάν υποσχεθεί ότι θα γίνει χριστιανός” (Λαοδίκειας Καν. 31).

Ένας άλλος εκκλησιαστικός κανόνας λέγει: “Όποιος θα νυμφεύσει αγόρια ή κορίτσια με νέους άλλης πίστεως, να μετανοεί επί πέντε χρόνια και οι ιερείς που θα τελέσουν τον γάμο να μετανοούν επί τρία χρόνια, απέχοντες από τα Ιερατικά των καθήκοντα”.

117. Ο γάμος μεταξύ δύο νέων, χωρίς την άδεια των γονέων, είναι έγκυρος;

Ο γάμος των νέων χωρίς την συγκατάθεση των γονέων των δεν είναι έγκυρος, διότι είναι πορνεία και δεν γίνεται ένωση κατά Θεόν.

Ιδού τι λέγει ο Μέγας Βασίλειος στον 38ο κανόνα του:

“Ή νέα, η οποία συζεί με άνδρα χωρίς την άδεια των γονέων τους, πορνεύουν. Αφού τους ενημερώσουν οι γονείς δεν θα βιασθούν να τους χωρίσουν, παρά μετά από ένα επιτίμιο τριών ετών”.

Στον 40ο κανόνα λέγει πάλι ο ίδιος ο Άγιος:

“Νέα, η οποία χωρίς την άδεια του κηδεμόνας ή πατρός της συζεί μ’ ένα άνδρα, πορνεύει. Ενώ ο γάμος πού τελεστεί κατόπιν με κοινή συμφωνία, είναι έγκυρος. Συνεπώς, η πρώτη περίπτωσης είναι πορνεία ενώ η δεύτερη με γάμο δεν είναι”.

Το ίδιο πράγμα λέγει ο Μέγας Βασίλειος και στον 42ο κανόνα:

“Ό γάμος, που έγινε χωρίς την άδεια των γονέων ή των κηδεμόνων, είναι πορνεία. Εάν ο πατέρας ή ο κηδεμόνας είναι στην ζωή οι παντρεμένοι νέοι είναι στην ενοχή της πορνείας, μέχρις ότου θα τους εγκρίνουν τον γάμο, διότι μόνο με την έγκριση των, εγκρίνεται ο γάμος.

118. Πόσους γάμους επιτρέπει η Εκκλησία;

Η Ορθόδοξος Εκκλησία επιτρέπει το πολύ τρεις γάμους, αλλά υπό ορισμένους όρους. Ο Μέγας Βασίλειος στον 87ον κανόνα του λέγει για τον δεύτερο γάμο:

“Ο δεύτερος γάμος επιτρέπεται στην Εκκλησία μόνο σ’ αυτούς πού παρέμειναν χήροι από την νεότητα των, λόγω αποβιώσεις του άλλου συζύγου των και δεν απόκτησαν παιδιά”.

Ενώ ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει στους χήρους την αγνεία, αλλά όποιος δεν μπορεί καλλίτερα να παντρεύεται παρά να εκπειράζεται (Α’ Κορ. 7,39).

Ο άγιος Νικηφόρος στον 2ον κανόνα του Μ. Βασιλείου λέγει ότι:

“Ο δίγαμος δεν ευλογείται με στέφανα, αλλά επιτιμάτε δύο χρόνια αποχής από την Θ. Κοινωνία και ο τρίγαμος επί τρία χρόνια”.

Εάν αυτοί πού παντρεύτηκαν για δεύτερη φορά είναι γέροντες, παροργίζουν τον Θεό και κανονίζονται σε μετάνοια επί τρία χρόνια με 24 μετάνοιες την ήμερα. Αυτός πού νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά δεν μπορεί να χειροτονηθεί. (Απόστολο. κανόνας 17).

Η ακολουθία της δευτέρας στέψεως να γίνεται απλά χωρίς μεγαλοπρέπεια και ο Ιερεύς έχει την άδεια να συμμετάσχει στην τράπεζα των (7ος Νεοκαισάρειας).

Ο Ιερεύς εάν παραμείνει χήρος δεν επιτρέπεται να νυμφευθεί για δεύτερη φορά. Εάν μολαταύτα τολμήσει να παντρευτεί χάνει την ιεροσύνη του και δεν έχει άδεια να επιτελή πλέον καμία ιερατική ιεροτελεστία. (6ος του Μεγ. Βασιλείου).
Τον τρίτο γάμο επιτρέπει η Εκκλησία μόνο σε μεγάλη ανάγκη, κυρίως σ’ αυτούς πού δεν απόκτησαν παιδιά μέχρι της ηλικίας των 40 ετών.

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι

“Στους τρίγαμους να επιβάλλεται αποχή από την Θεία Κοινωνία επί πέντε χρόνια, χωρίς όμως να εμποδίζονται εξ ολοκλήρου από την Εκκλησία…”. (4ος Κανόνας).

Ο πρώτος γάμος είναι νόμος ο δεύτερος συγχωρείται, ενώ ο τρίτος είναι καταπάτηση του νόμου.
Ο τέταρτος γάμος απαγορεύεται τελείως από την Εκκλησία. Ο ένοχος αφορίζεται και στερείται πάσης εκκλησιαστικής ιεροτελεστίας, μέχρις ότου χωρίσει από το άλλο πρόσωπο και μετανοήσει επί οκτώ χρόνια.
“Εάν μία γυναίκα ή ένας άνδρας πεθάνουν και ο άλλος σύζυγος επιμένει να παντρευτεί πάλι, δεν αμαρτάνει…. Άλλα εάν παραμείνει χήρος (χήρα) μέχρι θανάτου, θα απόλαυση περισσότερη δόξα από τον Θεό” (Κανόνας του αγίου Γερμανού). Και ο άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος, στο βιβλίο του “Απολογία”, λέγει για τον δεύτερο γάμο: “Κατά τον Διδάσκαλο μας, αυτοί που παντρεύτηκαν δεύτερη φορά με τους ανθρωπίνους νόμους αμαρτάνουν, όπως αυτοί πού πεθύμησαν με την καρδιά των γυναίκα.

Διότι είναι πόρνος όχι μόνο εκείνος πού πορνεύει με έργα, αλλά και εκείνος πού επιθυμεί να πορνεύσει, διότι όχι μόνο τα έργα αλλά και οι λογισμοί είναι ορατοί στον Θεό…”.

Ενώ γι’ αυτούς πού κάνουν περισσότερους γάμους, οι Άγιοι πατέρες τους ονομάζουν πολύγαμους. Οπότε μετά τον δεύτερο γάμο δεν υφίσταται πλέον γάμος, αλλά πολυγαμία. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος στην Σαμαρείτιδα, η οποία είχε αμαρτήσει με πέντε άνδρες, ότι:

“Και νυν ον έχεις ουκ εστί σου ανήρ” (Ίωάν.4,18).

Αυτοί πού πέρασαν τον δεύτερο γάμο δεν αξίζει πλέον να ονομάζονται άνδρες και γυναίκες, λέγει ο Μέγας Βασίλειος στον 4ον κανόνα του. Επίσης λέγει ο ίδιος για τον τρίτο γάμο: “Οι Άγιοι Πατέρες επέτρεψαν εν σιωπή τον τρίτο γάμο (πολυγαμία) και τον θεώρησαν σαν μία κτηνώδη επιθυμία και ξένη προς το ύψος του χριστιανού ανθρώπου. Σε εμάς φαίνεται ότι αυτή η αμαρτία είναι μεγαλύτερη από την πορνεία….” (80ος κανών).

119. Ποιος είναι ο ευαγγελικός σκοπός του χριστιανικού γάμου;

Ο πρώτος σκοπός του χριστιανικού γάμου, κατά την διδασκαλία της Ορθόδοξου Εκκλησίας, είναι:

Η απόκτησης τέκνων για τον πολλαπλασιασμό του ανθρωπίνου γένους,

η βοήθεια των συζύγων μεταξύ τους για την διευκόλυνση της ζωής,

η σωματική χαλιναγώγηση,

η αποφυγή της διαφθοράς και ανηθικότητας στον κόσμο.

Και όλα αυτά για την δόξα του Θεού.

120. Τι αμάρτημα διαπράττουν αυτοί που ζουν στην παλλακεία και έχουν παιδιά; Τι πρέπει να κάνουν αυτοί για να σωθούν;

Με τον όρο παλλακεία εννοούμε την ζωή ενός ανδρός με μία γυναίκα χωρίς να έχουν ενωθεί με θρησκευτικό γάμο, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες και τους εκκλησιαστικούς νόμους. Αυτή η ζωή ταιριάζει στα ζώα, ενώ ο άνθρωπος έχει επί πλέον ανώτερες πνευματικές ανάγκες και καθήκοντα και έτσι έχει ανάγκη από την ευλογία του Θεού.

Ο πολιτικός γάμος κάθε άλλο παρά θρησκευτικός γάμος είναι και ουδέποτε είναι δυνατόν να αντικαταστήσει τον θρησκευτικό.
Αυτός πού ζει στην παλλακεία, ζει στην ακολασία. Γι’ αυτό, αυτούς που είναι αστεφάνωτοι, δεν τους μνημονεύουν οι ιερείς στο Ιερό Βήμα και δεν λαμβάνουν τα δώρα τους, διότι η Εκκλησία τους αφορίζει, δηλ. τους απαγορεύει την Θεία Μετάληψη, ως ξένους προς τον νόμο του Θεού.

Οι παλλακοί εκτός από την αμαρτία των αύτη, σκανδαλίζουν και τους άλλους. Γι’ αυτό δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι (κουμπάροι) σε γάμο, ούτε σε Βάπτισμα, διότι πως μπορούν να κατευθύνουν τους άλλους, όταν οι ίδιοι δεν είναι σε κατάσταση να κυβερνήσουν τον εαυτό των, όπως λέγει ο Κύριος.

Ακόμη τα παιδιά των θα πάρουν στην ζωή των τη σφραγίδα της παρανομίας των γονέων τους.

Οι αστεφάνωτοι σύζυγοι, δηλ. οι παλλακοί, εκτός από το ότι ζουν στην ακόλαστη ζωή, δεν μπορούν επί πλέον και να σωθούν, μέχρις ότου εγκαταλείψουν την αμαρτία. Δηλαδή, είτε να χωρίσουν μεταξύ των, είτε να στεφανωθούν στην εκκλησία. Αφού εκτελέσουν και ένα κανόνα αποχής επί μερικά χρόνια από την Θεία Κοινωνία.
Η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος στον 3ον κανόνα της και η 6η Οικουμ. στον 5ον κανόνα της απαγορεύουν τελείως στους κληρικούς, οποιουδήποτε βαθμού, να έχουν κάποια γυναίκα, ως υπηρέτρια των στα σπίτια τους, εκτός από την μητέρα τους, την αδελφή τους, την θεία τους ή άλλο πρόσωπο το όποιον δεν μπορεί να προκαλέσει υποψία περί παλλακείας και όποιος καταπατήσει αυτούς τους όρους να καθαιρείται.

Αυτό ας το προσέξουν και οι παντρεμένοι, που έχουν φροντίδα για την ηθική των καθαρότητα.

Βλέπεις λοιπόν, τι φροντίδα είχαν οι Άγιοι Πατέρες για να διατηρήσουν την ηθική ζωή στην Εκκλησία του Χριστού και με Τι σθένος αγωνίσθηκαν κατά των σκανδάλων και των φοβερών παθών της ακολασίας;

121. Πως πρέπει να εκλέγουν οι ανάδοχοι για το βάπτισμα και τον γάμο και ποια είναι τα καθήκοντά των, ενώπιον των πνευματικών των τέκνων;

Οι ανάδοχοι πρέπει να εκλέγουν ανάμεσα στους πλέον ευλαβείς και ενάρετους χριστιανούς, άσχετα τι κοινωνική θέση κατέχουν, διότι οι ανάδοχοι είναι πνευματικοί καθοδηγητές των τέκνων των και έχουν μεγαλύτερα καθήκοντα απ’ ότι οι κατά σάρκα γονείς τους Οι ανάδοχοι πρέπει να είναι άνθρωποι μετριοπαθείς, ηθικοί, πράοι. Να γνωρίζουν καλά την ορθόδοξο πίστη, το Πιστεύω, την ορθόδοξο κατήχηση, την Αγία Γραφή και να πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία. Γι αυτό, δεν επιτρέπεται να είναι ανάδοχοι στο Βάπτισμα και τον γάμο από άλλη θρησκεία (καθολικοί, προτεστάντες, αιρετικοί κ.λ.π.), αυτοί πού ζουν στην παλλακεία (οι αστεφάνωτοι), στην διαφθορά, αυτοί πού αποφεύγουν να κάνουν παιδιά, οι μέθυσοι, οι διαζευγμένοι και οι έχοντες κακό όνομα στην κοινωνία. Οι ανάδοχοι πρέπει να εκλέγονται με πολλή προσοχή και μόνο με την άδεια του Ιερέως της ενορίας, ενώπιον του οποίου οφείλουν να ομολογήσουν ότι θα φροντίσουν να διδάξουν τα πνευματικά τέκνα των τον φόβο του Θεού, να τα επιτηρούν, να τα προσκαλούν στην εκκλησία, στην εξομολόγηση, στην επιτέλεση των καλών έργων, να τα επισκέπτονται τακτικά στα σπίτια τους, να τα ελέγχουν στην ανάγκη, να τους δίνουν βιβλία χριστιανικά προς ανάγνωση, διότι οι ανάδοχοι έχουν μεγάλη ευθύνη, επειδή είναι εγγυητές των τέκνων των ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων.
Ό ανάδοχος συνάπτει με τον αναδεκτό και τους γονείς του μία πνευματική συγγένεια, ή οποία είναι μεγαλύτερη από την σωματική, και ο ίδιος ονομάζεται πνευματικός πατέρας, ενώ ο αναδεκτός του πνευματικός γιος, σύμφωνα με τον 53ον κανόνα της 6ης Οικουμ. Συνόδου. “Οι κατά σάρκα γονείς, λέγει ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, εμπιστεύονται το παιδί των σ’ ένα βαπτισμένο χριστιανό, ο οποίος είναι ένας καλός παιδαγωγός στα Θεία, διότι το παιδί θα παραμείνει σ’ όλη την ζωή του υπό την καθοδήγηση του, ως πνευματικός πατέρας και εγγυητής της κατά Χριστόν ζωής του πού θα είναι…”. Ο ανάδοχος πρέπει να κατοικεί όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο τέκνο του για να το επιτηρεί και να το βοηθά στην διδασκαλία των θείων εντολών. Ιδού εν συντομία, πώς εκλέγονται οι ανάδοχοι του βαπτίσματος, του γάμου και της μοναχικής κούρας. Αυτοί πρέπει να είναι οι καλλίτεροι μεταξύ των ενάρετων, διότι αυτοί θα δώσουν λόγο ενώπιον του Θεού για τα πνευματικά των παιδιά. Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί πιστοί ανάδοχοι σώζονται από τα πνευματικά τους παιδιά, εάν τα αναθρέψουν με τον φόβο του Θεού. Άλλα οι περισσότεροι τιμωρούνται για την οκνηρία και αδιαφορία των προς τα πνευματικά τους παιδιά.
Με τη σειρά των και τα πνευματικά παιδιά έχουν καθήκον να υπακούουν στους αναδόχους τους και εγγυητές των ψυχών των, να τους συμβουλεύονται σε όλα, να δέχονται τις καλές συμβουλές να προσεύχονται καθημερινά γι’ αυτούς, για τους ιερείς πού τα βάπτισαν, τα στεφάνωσαν ή τα έκειραν και να είναι σ’ όλη την ζωή των πνευματικό υπόδειγμα.
Οι ανάδοχοι των μοναχών εκλέγονται από τον ηγούμενο μεταξύ των πλέον ενάρετων μοναχών ή Πνευματικών του μοναστηρίου. Οι μοναχοί πρέπει να έχουν αναδόχους μόνον εκ των μοναχών και οι λαϊκοί μόνο εκ των λαϊκών. Δεν επιτρέπεται, ούτε είναι έντιμο έργο ο μοναχός ή μοναχή να λαμβάνουν παιδιά κατά το Άγιο Βάπτισμα (δηλ. να γίνονται ανάδοχοι), ή να κρατούν στέφανα στον γάμο. Και αν ποτέ γίνει ένα τέτοιο, το όποιον είναι ντροπή και ανομία να επιτιμούνται οι ένοχοι κατά την κρίση του οικείου Επισκόπου. Και εάν θα γίνει αυτό για δεύτερη φορά να εκδιώκονται από την Εκκλησία του Χριστού, ως καταπατητές των θείων νόμων.

122. Με ποιους όρους η Ορθόδοξη Εκκλησία εγκρίνει το διαζύγιο;

Κατά την διδασκαλία την δοσμένη από τον Κύριο μας, ο γάμος είναι αδιάρρηκτος, δηλ. ένας και μοναδικός για όλη την ζωή, “Ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω” (Ματθ.19,6). Μόνο ο θάνατος χωρίζει κατά φυσικό τρόπο τους δύο συζύγους. Μολαταύτα, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις από ανοχή της Εκκλησίας, οι οποίες παρέχουν τον χωρισμό των συζύγων μεταξύ των με το διαζύγιο. Το διαζύγιο είναι ή διάλυση του γάμου τον όποιο συνήψαν μεταξύ τους οι σύζυγοι, στους οποίους ή Εκκλησία δεν μπορεί να δώσει ευλογία και επίσημη νομική απόφαση, γι’ αυτό δεν προβλέπεται καμία εκκλησιαστική ακολουθία για το διαζύγιο. Ή πραγματική νομιμότητα του γάμου υπάρχει μόνο στον πρώτο γάμο. Ή διάλυση αυτού του δεσμού γίνεται μόνο με τον θάνατο ενός εκ των συζύγων ή το ανώτερο, με τον θάνατο και των δύο συζύγων, οι οποίοι μετά θάνατον θα είναι σαν άγγελοι, παρότι έζησαν στην γη ως παντρεμένοι.
Μ’ όλα αυτά η πράξη της εκκλησίας, χωρίς να παύση να διατηρεί τον ηθικό σκοπό του γάμου, από τους αποστολικούς ακόμη χρόνους επέτρεψε σ’ αυτούς πού παραμένουν εν χηρεία μέχρι θανάτου τον γάμο. Και αυτό το έκανε για να οικονομήσει την δυνατότητα εκλογής δύο λύσεων: “Η να ζήσουν με πλήρη εγκράτεια και κυριαρχία επί των παθών των και αυτός είναι ο πλέον ανώτερος εν χηρεία βίος ή τους υπέδειξε την μέση οδό του δευτέρου γάμου, προς χαλιναγώγηση των παθών τους.

123. Ποιες είναι οι κανονικές περιπτώσεις που επιτρέπουν το διαζύγιο;

Οι κυριότεροι λόγοι πού επιτρέπουν το διαζύγιο είναι;
Α. 1) Η μοιχεία, δηλαδή η παραβίαση της συζυγικής πίστεως εκ μέρους ενός εκ των συζύγων. Αυτή η αφορμή για διαζύγιο στηρίζεται στο Ιερό Ευαγγέλιο δηλ. θείω Δικαίω (Ματθ. 19,9).
Εκτός από την μοιχεία, ο σύζυγος μπορεί να διεζευχθή, όταν του θέτουν παγίδες από τις οποίες κινδυνεύει η ζωή του, όπως ο κίνδυνος επιθέσεως ενός συζύγου στον άλλον, όπως θα ήταν η άρνηση της συζύγου για την απόκτηση παιδιών. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το αθώο μέλος έχει δικαίωμα να καταλήξει στο διαζύγιο.
Επίσης ο σύζυγος μπορεί να πάρει διαζύγιο, όταν η σύζυγος του γίνεται ένοχος σκοπίμως εκτρώσεως της και με αυτό το έργο της παρεμποδίζει τον σκοπό του γάμου.
Όταν η γυναίκα ή ο άνδρας συμμετέχουν χωρίς την άδεια ο ένας του άλλου σε συμπόσια και ασεβείς διασκεδάσεις.
Για την σύζυγο υπάρχει λόγος να ζητήσει διαζύγιο, όταν ο άνδρας της την κατηγορεί δημοσίως ως άπιστη (καταπάτησε το στεφάνι της) και μοιχό, όταν ο σύζυγος αμαρτάνει δημοσίως ή κρυφά στο σπίτι του ή σε άλλο μέρος με άλλη γυναίκα.
Β’ ως δεύτερος σπουδαίος λόγος, μετά το διαζύγιο, είναι η πτώσης ενός από τους συζύγους, από την αληθινή πίστη όπως, αποστασία, απιστία, αιρέσεις κ.λ.π. (Α’ Κορ. 7,15)
Γ’ Όταν ένας από τους συζύγους γίνεται ανάδοχος στο βάπτισμα του δικού του παιδιού. Έτσι όμως γίνεται πνευματικός πατέρας του παιδιού του και δεν μπορεί πλέον να ζήση συζυγικά με τον άλλο σύζυγο, διότι έχουν πνευματική συγγένεια.
Δ’ Όταν ο σύζυγος λαμβάνει το αξίωμα του Επισκόπου.
Ε’ Όταν ο ένας από τους συζύγους ή και οι δύο προσχωρούν στον μοναχισμό. Διότι ο ακούσιος δια του μοναχισμού θάνατος είναι ανώτερος από τον κοσμικό, ο οποίος βρίσκεται στην δουλεία της αμαρτίας (12ος κανών της 6ης Οικουμ. Συνόδου). Ακόμη όποιος αφήσει την νόμιμη σύζυγο του, χωρίς λόγο διαζυγίου, και πάρει άλλη, πρέπει να κανονίζεται ως πόρνος και μοιχός, κατά την εντολή του Κυρίου (Ματθ. 19,9), δηλ. να απέχει της Θείας Κοινωνίας, κατά τον Μέγα Βασίλειο επί 15 χρόνια.

124. Πότε θεωρείται ότι έληξε το διαζύγιο; Δηλαδή, σε ποια στιγμή οι δύο σύζυγοι είναι ελεύθεροι να παντρευτούν από νομικής απόψεως;

Το κανονικό διαζύγιο θεωρείται τελειωμένο όταν στους συζύγους υφίστανται οι παραπάνω λόγοι περί διαζυγίου (δηλ. μοιχεία, άρνησης πίστεως, είσοδος στον μοναχισμό κλπ.).

Πρέπει ακόμη, εκτός από τις νόμιμες αιτίες, που αναφέραμε, να υπάρχουν και οι νομοθετικές αποφάσεις της πολιτείας, οι οποίες είναι αυτές:

Οι περιπτώσεις προδοσίας, η εξαφάνισης του ανδρός από την γυναίκα του, η έλλειψης εκπληρώσεως των συζυγικών καθηκόντων κλπ.

125. Σε τι συνίσταται το κατ εικόνα και ομοίωση του Θεού από τον άνθρωπο και σε ποιο μέρος συγκεκριμένα υπάρχουν;

Η ψυχή είναι η εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, δεδομένου ότι έχει τρεις δυνάμεις αλλά μία φύση. Οι δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής είναι οι εξής:

Η αίσθησης, η λογική και η θέλησης.

Με την αίσθηση ο άνθρωπος συγκρίνεται με τον Θεό, με την λογική συγκρίνεται με τον Υιό και με την θέληση συγκρίνεται προς το Άγιο Πνεύμα. Και όπως στην Αγία Τριάδα τρία είναι τα πρόσωπα, αλλά δεν είναι τρεις αλλά ένας Θεός έτσι και η ανθρώπινη ψυχή, ενώ έχει τρεις ψυχικές δυνάμεις, όμως δεν είναι τρεις οι ψυχές αλλά μία.

Η διάκρισης στο κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού της ανθρώπινης ψυχής, κατά τους Αγίους Πατέρας, Βασίλειον τον Μέγα, Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον άγιο Ιερώνυμο και άλλους συνίσταται σ’ αυτό, ότι η εικόνα του Θεού λαμβάνεται από την ψυχή στον καιρό της γεννήσεως της και η ομοίωσης του Θεού τελειοποιείται στην ψυχή από το Βάπτισμα.
Οπότε λοιπόν η εικόνα του Θεού είναι στην λογική, στην θέληση και στην αίσθηση, ενώ η ομοίωσης του Θεού είναι στην βία του ανθρώπου για την τελειοποιήσει του με την πραγματοποιήσει των καλών έργων και με την βοήθεια της Θείας Χάριτος.

Ιδού Τι λέγει γ’ αυτά ο Μέγας Βασίλειος: “Ποιήσομεν ανθρωπον, Είπεν ό Θεός, κατ’ εικόνα και καθ’ όμοίωσιν. Το ένα, δηλαδή το κατ’ εικόνα, το ανάγουμε στην κτίση του Θεού, ενώ το άλλο, το καθ’ ομοίωσιν, να το επιτύχουμε με την καλή μας προαίρεση”.

Ενώ ο άγιος Δημήτριος του Ροστώβ λέγει:

“Με άφησε ο Θεός για ν’ αγωνισθώ να γίνω όμοιος μ’ Αυτόν.”

Έτσι λοιπόν, κατά την εικόνα είμαι λογικός, ενώ κατά την ομοιότητα είμαι χριστιανός.. Συνεπώς να γνωρίζουμε ότι το κατ’ εικόνα του Θεού είναι και στην ψυχή του απίστου ανθρώπου, ενώ το καθ’ ομοίωσιν είναι δυνατόν μόνον στους ενάρετους χριστιανούς. Και όταν θα αμαρτήσει θανάσιμα ο χριστιανός, τότε μόνο στερείται της ομοιώσεως με τον Θεό και όχι της εικόνος αυτού. Και εάν ακόμη στα αιώνια βάσανα θα τιμωρείται ο άνθρωπος, το κατ’ εικόνα παραμένει το ίδιο στον άπαντα αιώνα, ενώ το καθ’ ομοίωσιν δεν είναι δυνατόν να υπάρχει”.

ΠΕΜΠΤΗ  ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

126. Πότε δίνει ο Θεός στον άνθρωπο τον φύλακα άγγελό του; Στη κυοφορία, στην γέννηση ή στο Άγιο Βάπτισμα;

Κατά την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού, ο φύλαξ άγγελος δίνεται στον άνθρωπο στο Άγιο Βάπτισμά του.

Αυτό το γεγονός μπορούμε να καταλάβουμε καλλίτερα από την 5η ευχή προς κατηχούμενους, όπου μεταξύ των άλλων, λέγει και αυτά: “Συνόδευέ τον στην ζωή του με φύλακα άγγελο για να τον λυτρώνει από κάθε παγίδα του εναντίου, από προσβολή του πονηρού, από δαίμονα μεσημβρινό και από κακές φαντασίες”.

Εκτός από τον φύλακα άγγελο ο Θεός στέλνει στον άνθρωπο και άλλους αγγέλους στην ζωή του για να τον βοηθούν, να τον κατευθύνουν και να τον παρηγορούν στους πειρασμούς του, στις δοκιμασίες του εκ του πνευματικού πολέμου, τις οποίες περνάει ο άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο. Περί αυτών των θείων λόγων, ο Θείος Παύλος λέγει: Ότι οι άγγελοι είναι “λειτουργικά πνεύματα προς διακονία αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομεί σωτηρία” (Εβρ. 1,14). Με αυτό τον ορισμό ο Απόστολος Παύλος εξυψώνει τον λογισμό των υπηκόων και παρηγορεί πάρα πολύ τους χριστιανούς, διότι φανερώνει Ότι ο Θεός έχει πολλή φροντίδα γι’ αυτούς, αφού τους αγγέλους, οι οποίοι υπερβαίνουν κατά πολύ τους ανθρώπους, τους διέταξε να υπηρετούν την σωτηρία των ανθρώπων.

Αλλά βλέπουμε ότι τόσο στον Παλαιό Νόμο, όσο και στον Νόμο της Χάριτος, οι άγγελοι αποστέλλονται από τον Θεό να βοηθούν και να εξυπηρετούν τους ενάρετους ανθρώπους, όπως τον Λώτ, τον Αβραάμ, τον Ιακώβ, τον Μωϋσή, τον Βαλαάμ, τον Ιησού του Ναυή, τον Γεδεών, τον Μανασσή και άλλους, ενώ από την Καινή Διαθήκη τον Ιωσήφ, την Παρθένο Μαρία, τους Ποιμένας, την Μαρία Μαγδαληνή και άλλους.

Με αυτές τις λίγες μαρτυρίες έδειξα ότι ο Πανάγαθος Θεός βάζει σε εμάς φύλακας αγγέλους, όχι μόνο στο Άγιο Βάπτισμα, αλλά σ’ όλη την ζωή μας, οι οποίοι βοηθούν τους δικαίους στην οδό της σωτηρίας, που Τον αγαπούν και πιστεύουν σ’ Αυτόν.

127. Οι άπιστοι, οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί δέχονται και αυτοί από τον Θεό φύλακα άγγελο;

Μερικοί απ’ αυτούς επειδή δεν είναι βαπτισμένοι στο Όνομα του Χριστού δεν λαμβάνουν φύλακας αγγέλους. Μα ούτε και πιστεύουν σε αγγέλους. Ενώ όσοι λέγουν μολαταύτα ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά είναι αιρετικοί, αυτοί καταθλίβουν και απομακρύνουν από κοντά των τον άγγελο του Κυρίου, ο οποίος αγαπά την αλήθεια μόνο της ορθοδόξου πίστεως, που στηρίζεται στον Χριστό και τους Αποστόλους Του.

Όσον αφορά τους ειδωλολατρικούς λαούς, αυτοί μόλις έχουν από ένα φύλακα άγγελο, ως φύλακα των συνόρων ολοκλήρου της χώρας των, κατά τη μαρτυρία της Αγίας Γραφής, η οποία λέγει: “Έστησε όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού” (Δευτ. 32,8). Αυτοί οι άγγελοι συμμετέχουν στις συνεδριάσεις των αρχόντων μιας χώρας, οι οποίοι την κυβερνούν.

Κατά παράδοση, υπάρχουν φύλακες άγγελοι για τα φρούρια, για τις πόλεις, τα χωριά, τα μοναστήρια και οπουδήποτε δοξάζεται το Όνομα του Θεού.

128. Ποιος είναι ο σκοπός του φύλακος αγγέλου στην ζωή τον ανθρώπου και πώς τον βοηθάει στην σωτηρία;

Ο σκοπός του φύλακος αγγέλου είναι να φυλάγει τον άνθρωπο με αόρατο τρόπο από τους πειρασμούς του διαβόλου, από κάθε είδους αμαρτωλή πτώση, να τον κατευθύνει στην εκκλησία, στην μετάνοια, στην προσευχή. Να τον παρηγορεί στις στενοχώριες της ζωής και να τον προτρέπει στα καλά έργα.

Ο φύλαξ άγγελος δόθηκε από τον Θεό για την σωματική και ψυχική προστασία του ανθρώπου. Ουδέποτε κοιμάται, κατά τον λόγο του ψαλμωδού: “Μηδέ νυστάξει ο φυλάσσων σε” (Ψαλμ. 120.3).

Ο φύλαξ άγγελος προστατεύει την εμπιστευμένη σ’ αυτόν ψυχή σε καιρό πειρασμού, εάν έχει πίστη και φόβο Θεού, όπως λέγει ο ίδιος βασιλεύς και προφήτης:”Παρεμβάλει άγγελος κύκλω των φοβούμενων αυτόν” (Ψαλμ. 33,9) Ο φύλαξ άγγελος υπηρετεί την σωτηρία του ανθρώπου (Εβρ. 1,14).
Λυτρώνει τον άνθρωπο σε επικίνδυνες περιστάσεις (Πράξ. 5,19 12,7-8 9, 11). Είναι λειτουργικό πνεύμα του Θεού για την προστασία των ανθρώπων (Ψαλμ. 102,21 103,5 Λουκ. 16,22).

Οι άγγελοι βλέπουν πάντοτε την δόξα του Θεού στους ουρανούς και προσεύχονται για τους ανθρώπους.

129. Ο χριστιανός έχει και κακό άγγελο που τον ακολουθεί σ’ όλη του την ζωή του; Ποιος είναι ο σκοπός του;

Ναι, κάθε χριστιανός έχει από το βάπτισμα του ένα αγαθό άγγελο, ο οποίος στέκεται δεξιά του και τον συμβουλεύει σε κάθε ευάρεστο στον Θεό έργο. Αυτός γράφει λεπτομερώς ένα προς ένα, όλα τα καλά έργα που κάνει στην ζωή του ο άνθρωπος και τα οποία θα παρουσίαση στην ώρα της Κρίσεως.

Επίσης, από την βρεφική του ηλικία ακολουθεί τον χριστιανό και ένας κακός άγγελος (διάβολος), ο οποίος γράφει και αυτός λεπτομερώς, κάθε αμαρτία που κάνει ο άνθρωπος στην ζωή του, μέχρι την ώρα του θανάτου. Όταν κάνει κάποια αμαρτία ο άνθρωπος, αμέσως ο διάβολος άγγελος , του φέρνει την αμαρτία στα εναέρια τελώνια για να γραφθεί εκεί και με τά τον θάνατο του να τον εμποδίσουν και να τον κατεβάσουν στην άβυσσο της κολάσεως, όπως αναφέρεται αυτό στην ζωή του αγίου Βασιλείου του Νέου, που εορτάζει τον μήνα Μάρτιο.

Ο σκοπός , του πονηρού πνεύματος είναι να πειράζει τον άνθρωπο πάντοτε και να τον παρακινεί στην αμαρτία, με την σκέψη, την φαντασία, τις αισθήσεις, τα λόγια, τα έργα, το σώμα και με την ψυχή.

Εάν ο άνθρωπος τον ακούσει, επιθυμήσει την αμαρτία και την επιτέλεση ακόμη, ο διάβολος τότε γράφει κάθε κακή σκέψη, λόγο, και έργο που έκανε στη ζωή του, για τα οποία θα ζητήσει λόγο στην μέλλουσα Κρίση, μετά θάνατο, εάν βέβαια δεν λύση τις αμαρτίες με την μετάνοια και την εξομολόγηση.

130. Πώς μπορεί ο χριστιανός να λυτρωθεί από τους πειρασμούς τον διάβολο, ο οποίος τον ακολουθεί σ’ όλη την ζωή του;

Είναι ανάγκη για την σωτηρία του ο άνθρωπος να πειράζεται από τον διάβολο, διότι εάν δεν πειράζεται δεν θα σωθεί, δεν μπορεί να σκληραγωγηθεί στην πνευματική μάχη, και δεν μπορεί να έχει κανένα μισθό για τα καλά του έργα, όταν τα κάνει συνήθως χωρίς κανένα διαβολικό εμπόδιο.

Γι’ αυτό λέγει και ο απόστολος Πέτρος Ότι: “Ο αντίδικος ημών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπιεί, άν τις τητε στερεοί τη πίστη…” (Α’ Πέτρ. 5,8-9). Συνεπώς λοιπόν, η ζωή μας είναι μία μάχη με τον διάβολο, που μας πειράζει είτε με το σώμα μας, είτε με τους συνανθρώπους μας, είτε κατευθείαν με δικές του σκοτεινές ενέργειες. Οι πειρασμοί, όπως είπαμε, είναι απαραίτητοι, αρκεί μόνο να μη νικούμεθα.
Ένας μεγάλος άγιος ασκητής έλεγε: “Επαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος”.

Ο χριστιανός μπορεί να παραμένει άτρωτος από τις παγίδες του διαβόλου, όταν εκτελεί τα αγαθά έργα και ιδιαίτερα την προσευχή, την νηστεία, την ταπείνωση, την αγάπη, την εξομολόγηση, την μετάνοια, την ελεημοσύνη και την μακροθυμία.

131. Εάν ο άνθρωπος αμαρτάνει με την θέληση του, τότε ο αγαθός άγγελος απομακρύνεται από κοντά του; Ενώ όταν κάνει ένα καλό έργο φεύγει απ’ αυτόν ο διάβολος (κακός άγγελος);

-Εάν η αμαρτία είναι θανάσιμη ενώπιον του Θεού, τότε πώς θα αγαπήσει ο άγγελος του Κυρίου τους αμαρτωλούς και δεν θα απομακρυνθεί απ’ αυτούς; Και εάν “Ο ποιών την αμαρτία εκ του διαβόλου εστίν” (ΑΙ Ιωάν. 3,8-10), πώς θα σταθεί ο άγγελος δίπλα σ’ αυτόν που κάνει τα έργα του διαβόλου, δίπλα δηλ. στους μέθυσους, στους ακόλαστους, στους πόρνους, στους άπίστους, στους ψεύτες, στους φιλάργυρους, στους μισάνθρωπους και αιρετικούς; Και εάν η αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπο της ευλογίας του Θεού τότε πώς θα σταθεί ο άγγελος Κυρίου δίπλα στον εργαζόμενο την ανομία; Και εάν το Άγιο Πνεύμα λυπήτε από την αμαρτία (Γαλ. 4,30 Α Ι Θεσ. 5,19), πώς δεν θα λυπηθεί ο άγγελος, και δεν θα φύγει από τον αμαρτάνοντα, ο οποίος δεν θέλει να επιστρέψει με την μετάνοια;
Βεβαίως λοιπόν, ο διορισμένος από τον Θεό φύλαξ άγγελος για τον κάθε χριστιανό, μισεί την αμαρτία διότι αυτή φονεύει την ψυχή και απομακρύνεται απ’ αυτόν που εκτελεί την παρανομία.

Όμως πάλι επιστρέφει και βοηθεί τον αμαρτωλό άνθρωπο, όταν αυτός μετανοήσει με καρδιακό πόνο και δάκρυα, για όσα έκανε (Β’ Κορ. 7,9).

Διότι “χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι” (Λουκ. 15,7-10), δεδομένου ότι ο Θεός θέλει “πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν” (Β’ Πέτρ. 3,9).

Όποτε λοιπόν, όταν ο άνθρωπος κάνει το κακό, λυπεί και απομακρύνει από κοντά του το Άγιο Πνεύμα και τον φύλακα άγγελό του και στην θέση των έρχεται ο διάβολος.

Ενώ, όταν ο χριστιανός επιστρέψει μ’ όλη του την καρδιά στην ζωή της μετανοίας, ευαρεστεί τον Θεό και όλους τους ουράνιους αγγέλους, έρχεται πάλι κοντά του ο φύλαξ άγγελός του και απομακρύνεται το Πνεύμα του σατανά. αυτός ο αγώνας γίνεται στην καρδιά και τον νου του άνθρώπου μέχρι το τέλος της ζωής του.

132. Ποια είναι η ανώτερη φιλοσοφία για τον χριστιανό;

Κατά τον Άγιο Βασίλειο, η υψηλότερη φιλοσοφία για , τον χριστιανό είναι να σκέπτεται πάντοτε τον θάνατο.

Ενώ κατά την Αγία Γραφή είναι ο φόβος του Θεού.

Ο φόβος του Θεού είναι απόλυτα αναγκαίος για την προσκύνηση του Θεού (ψαλμ. 5,8) και για την υπηρεσία Του. Επίσης χρειάζεται για την σωτηρία μας, για την φύλαξη των εντολών του Θεού, για την αποφυγή των αμαρτιών, για την απόκτηση της αγιότητας, για την διακυβέρνηση της ψυχής με δικαιοσύνη, για την δίκαια Κρίση.

Γι’ αυτό η Αγία Γραφή μας διδάσκει να βαδίζουμε με τον φόβο του Θεού και όλα να τα εκτελούμε με πίστη και τον φόβο του Θεού.

133. Ποια είναι τα ιδιώματα της ψυχής μετά θάνατον;

Η ψυχή μετά τον θάνατο του σώματος διατηρεί τα δοσμένα από το Θεό ιδιώματα της, όπως, την μνήμη, την λογική, την σκέψη, την αντίληψη, τον αυτεξούσιο κλπ.

Ενώ αντίθετα μερικές ιδιότητες, όπως η χαρά, η οργή, ο φόβος, η φαντασία, η δραστηριότητα και τα παρόμοια δεν λειτουργούν εκεί, όπως λειτουργούσαν εδώ, όπου η ψυχή ήταν ενωμένη με το εμπαθές σώμα.

Όλα αυτά τα ιδιώματα μετά τον θάνατο αποπνευματοποιούνται και οι σωματικές δυνάμεις γίνονται πνευματικές, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, που λέγει: “σπείρετε σώμα ψυχικό, εγείρεται σώμα πνευματικόν” (Α’ Κορ. 15,44).

Τα ιδιώματα του αναστηθέντος εκ των νεκρών σώματος, κατά τον Απόστολο Παύλο είναι τέσσερα:

·         Η αφθαρσία,

·         η τιμή,

·         η δύναμης και

·         η πνευματικότητα.

Ενώ τα ιδιώματα της αναστημένης ψυχής είναι, όσα αναφέραμε παραπάνω τα οποία παραμένουν αιωνίως ενωμένα μαζί της είτε αυτή είναι στον παράδεισο είτε είναι στην κόλαση.

Αντίθετα, τα φυσικά ιδιώματα του ανθρωπίνου σώματος, όπως η δυνατότητα γονιμοποιήσεως και ακράτειας σε τροφές και ηδονικές απολαύσεις, μετά τον θάνατο δεν συντροφεύουν την ψυχή, δεδομένου Ότι τα πνευματικά σώματα στον παράδεισο δεν έχουν ανάγκη από τροφές και ποτά, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: “Η Βασιλεία του Θεού ουκ εστίν βρώσης και πάσης, αλλά δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά εν Αγίω Πνεύματι” (Ρωμ.14,17).

134. Οι ψυχές των δικαίων γνωρίζονται μεταξύ τους στο παράδεισο και των αμαρτωλών στην κόλαση; Ποια σχέση υπάρχει μεταξύ των ευρισκομένων στον παράδεισο, στην κόλαση και των ζώντων στην γη;

Το ότι οι δίκαιοι γνωρίζονται μεταξύ των στον παράδεισο, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.

Αυτό μας το φανερώνει ο ίδιος ο Σωτήρ στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου· “Και εν τω Άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά , τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρο εν τοις κόλποις αυτού” (Λουκ. 16,23). Και όχι μόνο φαίνονται αλλά μαθαίνουμε από το ιερό Ευαγγέλιο Ότι και ακούονται μεταξύ των. Ιδού τι λέγει ο πλούσιος από την κόλαση προς τον Αβραάμ: “Πάτερ Αβραάμ ελέησαν με και πέμψουν Λάζαρο”.

Η σχέση που υπάρχει μεταξύ των είναι ότι ακούουν οι μεν τους δε, αλλά από μακριά, όπως οι κολασμένοι ζητούν την βοήθεια των σεσωσμένων για να λυτρωθούν από τα βάσανα.

Ενώ οι ζώντες έχουν σχέση πνευματικής αγάπης με τους νεκρούς, ασχέτως που ευρίσκονται και κάνουν προσευχές και ελεημοσύνες για να λυτρωθούν από κάθε είδους τιμωρία.

Είναι καθήκον των και προπαντός στην Θεία Λειτουργία να προσεύχονται για τους νεκρούς, των οποίων είναι δυνατή η έξοδος της ψυχής των από την κόλαση και η μεταφορά της στον παράδεισο δια του θείου ελέους.

Και αυτό είναι δυνατόν μέχρι της εσχάτης κρίσεως, διότι μετά απ’ αυτή δεν μπορούν πλέον ποτέ να αλλάξουν θέση.

135. Ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει και πριν να γεννηθούν αυτούς που δεν θα σωθούν, γιατί δεν τους αναγκάζει να βαδίσουν την οδό της σωτηρίας;

Ναι, ο Θεός τα γνωρίζει όλα πριν εμείς γεννηθούμε.

Γνωρίζει ποιοι από τους ανθρώπους θα σωθούν και ποιοι θα κολασθούν. Άλλα δεν τους προσδιορίζει εκ των προτέρων και τους αφήνει στο ελεύθερο θέλημα τους.

Εάν αναγκάσει τον άνθρωπο στην οδό της σωτηρίας, του αφαιρεί την ελευθερία και το αυτεξούσιο και τότε ο άνθρωπος δεν θα έχει κανένα μισθό.

Ο Θεός δεν είναι διαρρήκτης της πόρτας της ψυχής μας, αλλά κτυπά μόνο την πόρτα και το άνοιγμα της έγκειται στην ελεύθερη θέληση του άνθρωπου. “Άκουσε τι λέγει ο Κύριος; “Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούσει μου της φωνής και άνοιξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού” (Αποκ. 3,20).

Ο Θεός γνώριζε εκ των προτέρων ότι η πόλης Νινευή θα χανόταν, λόγω των αμαρτιών της, αλλά δεν είχε αποφασίσει την καταστροφή της εκ των προτέρων, διότι περίμενε την επιστροφή των ανθρώπων.

Η επιστροφή τους με την μετάνοια επέφερε και την μεταβολή της αποφάσεως του Θεού για το καλό τους.
Έτσι λοιπόν παραμένει στην θέληση του ανθρώπου να στεφανωθεί ή να τιμωρηθεί, διότι ο Θεός “πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”.

Για την προσωπική μας σωτηρία ζητάει από εμάς μόνο μία προϋπόθεση ο Θεός: Την ενότητα της θελήσεως μας με την δική του θέληση και τότε ουδέποτε θα κολασθούμε.

136. Ο άνθρωπος που λόγω κακής διαπαιδαγωγήσεως ήταν κακός από την παιδική του ηλικία, θα κολαστεί μετά θάνατο;

Εδώ την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι γονείς.

Και αυτός που δεν γνώρισε το θέλημα του Θεού και αμάρτησε, λέγει ο Κύριος Ότι, “δαρήσεται ολίγας” (Λουκ. 12,48).

Αλλά πολλούς μας τιμωρεί ο Θεός όχι διότι ξέρουμε πολύ λίγα, αλλά δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε περισσότερα, ώστε να κάνουμε και περισσότερα.

137. Πώς μπορεί να βοηθήσει η Εκκλησία τις ψυχές των πιστών μετά θάνατο;

Λέγει ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ότι περισσότερο από οποιαδήποτε εργασία, οι ψυχές των νεκρών μας βοηθούνται μετά θάνατο με την Θεία Λειτουργία και την εξαγωγή μερίδας στην προσκομιδή γι’ αυτούς.
Οι προσευχές υπέρ των νεκρών έχουν περισσότερη δύναμη, όταν αυτοί ήταν πιστοί χριστιανοί, ελεούσαν τον πλησίον των και πέθαναν εν μετάνοια.

Συγχρόνως αυτές οι προσευχές των ζώντων είναι ενώπιον του Κυρίου μία έμπρακτος εκδήλωσις φιλαδελφίας προς τους πεθαμένους αδελφούς των.

Εάν οι αμαρτίες του νεκρού ήταν μικρές τότε αυτός ωφελείται από την γενομένη στο όνομα του Λειτουργία, από τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που γίνονται γι’ αυτόν.

Ενώ, εάν οι αμαρτίες του είναι πολλές και μεγάλες και δεν τις εξομολογήθηκε στην ζωή του, τότε δεν συγχωρείται, αλλά μόνο αισθάνεται κάποια ανακούφιση, διότι ο Θεός έκλεισε την πόρτα του παραδείσου γι’ αυτόν. Ωφελούνται όμως και οι ζώντες που προσεύχονται γι’ αυτόν.
Η μερίδα που εξάγεται γι’ αυτόν στην Λειτουργία, στην μνημόνευση των νεκρών, ενώνει τον αποθανόντα αδελφό με τον Θεό και κοινωνεί μαζί του αόρατος.

Ωφελούν ακόμη τις ψυχές των νεκρών και τα μνημόσυνα που γίνονται την τρίτη, την ενάτη και την 40η ημέρα από του θανάτου των.

Η μνημόνευσης των νεκρών συνεχίζεται να γίνεται από ένα έτος μέχρι και επτά, με μνημόσυνα στην εκκλησία.

Αυτός που απέθανε εξομολογημένος, αλλά δεν πρόφθασε να εκτέλεση τον κανόνα του (επιτίμιο) βοηθείται μετά θάνατο από τις ακολουθίες της εκκλησίας, τις προσευχές και ελεημοσύνες που γίνονται γι’ αυτόν.

Μεταξύ των προσευχών που λέγονται για τους νεκρούς οι πλέον ωφέλιμες είναι της Θείας Λειτουργίας. (“Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης).

138. Τι και πόσα είναι τα εναέρια τελώνια, από τα οποία διέρχεται η ψυχή μετά τον θάνατόν της;

Τα εναέρια τελώνια από όπου περνούν και ελέγχονται οι ψυχές των ανθρώπων μετά θάνατον, είναι σχηματισμένα σε ομάδες πονηρών πνευμάτων, τα οποία στέκονται στην οδό από όπου πρόκειται να περάσουν οι ψυχές και τις εμποδίζουν, λέγουν τα αμαρτήματα που έκαναν, ακόμη και αυτά που εξομολογήθηκαν και τα εγκατέλειψαν από πολύ χρόνο πριν, τις σκέψεις ή τα έργα, που έκαναν με την θέληση των ή όχι, από την παιδική τους ηλικία μέχρι την ώρα του θανάτου των.

Ο άγιος Απόστολος Παύλος λέγει γι’ αυτά τα διαβολικά τελώνια: “Ότι ουκ εστίν ημών η πάλη προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου” (Εφεσ. 6,12). Έτσι, όπως ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνει, ο οποίος ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού, καθώς και η παράδοση της Εκκλησίας μας διδάσκει, τα εναέρια πνεύματα διαιρούνται σε ομάδες ή τάγματα, κατά τον αριθμό των παθών και των θανάσιμων αμαρτιών.

Το ένα τάγμα είναι φοβερότερο από το άλλο, έχει επικεφαλής ένα απαίσιο δαίμονα ως αρχηγό, ο οποίος έχει σκοπό να εξέταση την ψυχή για κάθε αμάρτημα της. Δηλαδή, πότε το έκαμε, πώς το έκαμε, πόσες φορές, σε τι περιβάλλον, εάν το εξομολογήθηκε ή όχι στον ιερέα, εάν έκανε ή όχι επιτίμιο γι’ αυτό, εάν παρακίνησε και άλλους να κάνουν το ίδιο ή όχι.

Τα φοβερότερα τελώνια που εμποδίζουν τους περισσοτέρους χριστιανούς είναι τα της πορνείας, μέθης, εκτρώσεων, υπερηφάνειας, απιστίας, εγκλημάτων, ακηδίας, φιλαργυρίας, μίσους και γαστριμαργίας.

Τώρα όσο για τον ακριβή αριθμό των πονηρών τελωνίων, παραμένει άγνωστο.

Μερικοί άγιοι και μάλιστα ο άγιος Βασίλειος ο Νέος (26 Μαρτίου) απαριθμεί τα εναέρια πνεύματα σε 20, προκειμένου για τις βασικότερες αμαρτίες, άλλοι τα απαριθμούν σε 24. Εμείς δεν πρέπει να εξετάζουμε τα απόκρυφα μυστήρια του Θεού.

Μόνο αυτό πρέπει να ξέρουμε. Ότι και για ένα λόγο μας άκαιρο, θα δώσουμε λόγο εκείνη την ώρα (Ματθ. 5,22). Γι’ αυτό πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε αμαρτία μας, να εξομολογούμεθα στους καλλίτερους Πνευματικούς, να κάνουμε ελεημοσύνες, να τρέχουμε όσο γίνεται συχνότερα στην εκκλησία, διότι έτσι θα συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες μας και οι ψυχές μας θα γλιτώσουν από τα εναέρια πνεύματα και τα βάσανα της κολάσεως.

ΕΚΤΗ  ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

139. Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;

Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: “Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω” (Ιώβ 5,7).

Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21).

Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16). Άλλ’ όμως, εάν δεχόμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστηση, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας.

Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυση, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος.

Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωση, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα λιγοστέψουν και θα έλθει μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.

140. Ο πόνος είναι αρραβώνας των αιωνίων βασάνων ή το αντίλυτρο των αμαρτιών μας; Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως του πόνου;

Ο σκοπός του πόνου για τους χριστιανούς είναι ένας και μοναδικός:

Η συγχώρησης των αμαρτιών εδώ στην γη με κάθε είδους ασθένειες, στενοχώριες και θλίψεις, επίσης ο εξαγνισμός και η σωτηρία της ψυχής μας.

Γι` αυτούς πού δεν θέλουν να διορθωθούν και να μετανοήσουν, ο πόνος είναι ο αρραβώνας των αιωνίων βασάνων. Ενώ αυτοί πού δέχονται τον πόνο με υπομονή και με ευχαριστία στον Θεό και ζουν με μετάνοια, τότε είναι γι’ αυτούς ο καλλίτερος δρόμος για την διόρθωση και συγχώρηση των αμαρτιών των, διότι λυτρώνονται από τις αιώνιες θλίψεις της κολάσεως.
Βλέπουμε ότι εδώ στην γη αυτοί πού υποφέρουν περισσότερο, είναι ειρηνικοί με τη συνείδηση τους, ενάρετοι και ισχυροί απέναντι των πειρασμών, πλησιέστερα στον Θεό από τους άλλους και σώζονται ευκολότερα, όπως ο δίκαιος Ιώβ, ο πτωχός Λάζαρος, οι Άγιοι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι και τόσοι άλλοι. Ενώ αυτοί πού ζουν άνετα, είναι υγιείς, έχουν περιουσία και κάθε απολαυστικό στην γη, είναι συνήθως αδύνατοι στην πίστη, άσπλαχνοι, τυραννικοί, γαστρίμαργοι, εγωιστές, φοβούνται τον θάνατο και πεθαίνουν με βαρείες αμαρτίες, προς αιώνια τιμωρία τους.
Ο πόνος επετράπη άνωθεν για την σωτηρία και την συγχώρηση των αμαρτιών μας και για την πνευματική μας πρόοδο, εάν εμείς τον δεχόμεθα με ευχαρίστηση, ως από το χέρι του Θεού, όπως λέγει ο προφήτης Δαβίδ: “Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρεκάλεσαν” (Ψαλμ.22,5).

Όποτε λοιπόν, η ράβδος και η βακτηρία του πόνου τους ευσεβείς και πιστούς χριστιανούς τους στηρίζουν, τους εμπνέουν στα καλά έργα, τους καθαρίζουν από τις αμαρτίες και τους καταξιώνουν μεγαλυτέρων στεφάνων και απολαύων στον ουρανό. Ενώ για τους κακοπροαίρετους, η ράβδος του πόνου είναι τιμωρία επάνω στην τιμωρία και χαλινός στο στόμα, διότι δεν θέλουν να πλησιάσουν τον Κύριο (Ψαλ.31,10).

141. Πώς πρέπει να υπομένουμε την αρρώστια, την αδικία, την κακολογία, την πτώχεια και κάθε είδους στενοχώριες εδώ στη γη;

Πρώτα – πρώτα να έχουμε εμπιστοσύνη ότι ο πόνος, παραχωρήθηκε από τον Θεό Πατέρα μας για την σωτηρία μας και όχι για την αιώνια τιμωρία μας.

Κατόπιν να τον δεχόμεθα με υπομονή και καλοσύνη. Η υπομονή μας να συνοδεύεται από ευλάβεια και εγκράτεια (Β’ Πέτρ. 1, 6-7), από χαρά (Κολ. 1,11) και από ελπίδα.

Η υπομονή στους πόνους επαυξάνει σ’ εμάς την προσευχή, την διάθεση για εξομολόγηση, για την Θεία Κοινωνία, για την ανάγνωση των ιερών βιβλίων, για ιερούς στοχασμούς γύρω από τα Πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και όλων των αγίων Του, τα οποία ήταν ασυγκρίτως βαρύτερα από τα δικά μας και προκαλεί αγαθές σκέψεις για την μακαριά ζωή του παραδείσου.

Διότι άλλη οδός σωτηρίας δεν υπάρχει παρά αυτή του σταυρού, πού συνοδεύεται με πόνους, με υπομονές και θυσίες, όπως μας είπε ο Σωτήρ: “Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς ημών” (Λουκ. 21,19), και “Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται” (Ματθ.24,13).

142. Για ποια αιτία υποφέρουν τα αθώα παιδιά; Ποιες αμαρτίες ξεπληρώνουν;

Στην έξοδο διαβάζουμε: “Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας γονέων επί τέκνα, έως τρίτης κα τετάρτης γενεάς” (Έξοδ. 20,5).

Και πάλι: “Ο Θεός επάγων ανομίας πατέρων επί τέκνα και επί τέκνα τέκνων, επί τρίτην και τετάρτην γενεάν” (Εξοδ. 34,7), (Ψαλμ.36,28).

Ο μεγάλος προφήτης Ιερεμίας λέγει: “Ποιών έλεος εις χιλιάδας και αποδιδούς αμαρτίας πατέρων εις κόλπους τέκνων αυτών μετ’ αυτούς, ο Θεός ο μέγας ο ισχυρός” (Ιερεμ. 39,18).

Ο προφήτης Ησαΐας λέγει: “Ετοιμάσαντα τέκνα σου σφαγήναι ταις αμαρτίαις του πατρός αυτών” (Ησαΐου14,21).
Απ’ αυτές τις μαρτυρίες λοιπόν της Αγίας Γραφής, μπορούμε να εννοήσουμε καθαρά, για ποια αιτία υποφέρουν τα αθώα παιδιά και ποιών τις αμαρτίες πληρώνουν.

143. Πώς αντιμετωπίζει η Εκκλησία τον ανθρώπινο πόνο και ποια είναι τα καθήκοντα του χριστιανού απέναντι αυτών πού υποφέρουν;

Η Εκκλησία ανακουφίζει και θεραπεύει τους πόνους των ανθρώπων με διάφορα είδη προσευχών προς τον Πανάγαθο Θεό.

Η σπουδαιότερη προσευχή για τους ασθενείς είναι το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου και διάφορες ευχές για την απόκτηση της υγείας.
Ο χριστιανός έχει μεγάλο καθήκον απέναντι των δοκιμαζόμενων από θλίψεις συνανθρώπων του να τους βοηθάει το κατά δύναμη, τόσο με υλικά μέσα: ρουχισμό, τρόφιμα, φιλοξενία, περίθαλψη, χρήματα κλπ. όσο και με πνευματικά μέσα όπως: με την προσευχή υπέρ αυτών, την ηθική των ενίσχυση με λόγια πνευματικά, με την συμπόνια, με την παρηγοριά κλπ. όπως μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος λέγοντας: “Χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων” (Ρωμ. 12,15).

144. Τι είναι οι πειρασμοί και γιατί επετράπη στον άνθρωπο να πειράζεται;

Οι πειρασμοί είναι δοκιμασίες πού έρχονται εναντίον του ανθρώπου από τον διάβολο και τους υπηρέτες του, τους κακούς ανθρώπους.

Ο άνθρωπος αφήνεται από τον Θεό να πειράζεται για να δοκιμαστή η πίστης του (Α’ Πέτρ. 1,6-7), η αγάπη του προς τον Θεό(Δευτ. 13,3), η υπακοή του (Δευτ. 8,2), εάν είναι προσκολλημένος στα μάταια αγαθά, όπως συνέβη με τον Ιώβ (Ιώβ 1,9-12). Στην πράξη οι πειρασμοί είναι ανάλογοι προς τις ανθρώπινες δυνάμεις της φύσεως του κάθε ανθρώπου.

Στους δυνατότερους στην πίστη παραχωρεί ο Θεός βαρύτερους πειρασμούς, για να προοδεύσουν στην αγιότητα και να αξιωθούν μεγαλυτέρων στεφάνων.

Ενώ στους αδυνάτους στην πίστη και υπομονή, παραχωρεί η Θεία Του πρόνοια ελαφρότερους πειρασμούς για να τους βοηθήσει να νικήσουν και να μη απελπισθούν.

Ιδού Τι λέγει ο Απόστολος Παύλος: “Πειρασμός υμάς ου είληφεν ει μη ανθρώπινος· πιστός δε ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν” (Α’ Κορ. 10,13).

Το ίδιο πράγμα λέγει και ο προφήτης Δαβίδ: “ότι ουκ αφήσει Κύριος την ράβδο των αμαρτωλών επί τον κλήρο των δικαίων, όπως αν μη εκτείνωσιν οι δίκαιοι εν ανομίες χείρας αυτών” (Ψαλμ. 124,3).

Ο δίκαιος Ιώβ λέγει ότι οι πιστοί φορτώνονται με διαφόρους πειρασμούς, κατά παραχώρηση του Θεού (Ιώβ 7,8). “Όμως ουδέποτε ο Θεός επιτρέπει στους εκλεκτούς Του, πειρασμούς υπεράνω των δυνάμεων των.

145. Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί τον ανθρώπου, από τους οποίους προέρχονται οι άλλοι;

Οι ρίζες των κακών είναι τρεις:

η επιθυμία του σώματος,

η επιθυμία των οφθαλμών και

η αλαζονεία του βίου, όπως λέγει ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης (Α’ Ιωάν. 2,16).

Η, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός είναι

η φιληδονία,

η φιλοδοξία και

η φιλαργυρία, από τις οποίες γεννιούνται όλα τα κακά.

Με αυτά τα τρία είδη των πειρασμών δοκίμασε και ο σατανάς να πειράξει τον Κύριο (Ματθ. 4,1-11).

146. Ποιοι είναι οι τρεις εχθροί προς τους οποίους αγωνιζόμαστε και πειραζόμαστε μέχρι θάνατο;

Είναι ο διάβολος, ο κόσμος, δηλαδή οι απολαύσεις του κόσμου και η σάρκα.

Αυτοί οι τρεις εχθροί μας πολεμούν με κάθε είδους πειρασμούς και λίγοι είναι εκείνοι οι χριστιανοί, πού τους νικούν με την Χάρι του Χριστού και είναι οι νικητές και οι μακάριοι αυτού του αιώνος.

Αλλά “εάν μη Κύριος φύλαξη οίκον, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων” λέγει το Άγιο Πνεύμα με το στόμα του ψαλμωδού Δαβίδ.

Όταν μας βοηθεί ο Κύριος, “ουδείς ημών πορθείτε την πόλιν” (Αντίφωνο τρίτου ήχου).

147. Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι πειρασμοί με τους οποίους πολεμούν αυτοί οι τρεις εχθροί τις ψυχές μας;

Ο διάβολος, η πηγή παντός κακού, μας πειράζει κατευθείαν με

λογισμούς

απιστίας,

βλασφημίας,

αμφιβολίας,

απελπισίας,

υπερηφάνειας και

κενοδοξίας.

Ενώ πλαγίως μας πειράζει με τα θέλγητρα του κόσμου, με λογισμούς αλαζονείας, κενοδοξίας, οργής και ακολασίας επίσης με τα πάθη της φιλαργυρίας, πλεονεξίας, ζηλοφθονίας, φιλονικίας, τιμωρίας των άλλων, φλυαρίας και αλλά. Με το σώμα ο διάβολος μας πειράζει στα πάθη της γαστριμαργίας, της μέθης, της ασωτίας, της χαυνότητας της θελήσεως μας, της αναισθησίας της καρδίας μας, της φυγοπονίας και άλλων παρομοίων.

148. Από πόσα και ποια μέρη πειράζεται ο χριστιανός;

Κατά την μαρτυρία του αγίου Μελετίου του Ομολογειτού, ο χριστιανός πειράζεται από τον διάβολο από οκτώ μέρη και συγκεκριμένα:
1) Από άνω μας πειράζει όταν με όλες τις δυνάμεις μας αγωνιζόμαστε χωρίς διάκριση για την απόκτηση των αρετών. Δηλαδή, νηστεία μέχρι εξαντλήσεως, σωματικούς κόπους πάνω από τα κανονικά μέτρα αντοχής, αγρυπνία ολονύκτια και άλλα πνευματικά έργα τα οποία οδηγούν στην τελειότητα, όταν βέβαια γίνονται με διάκριση.
2) Από κάτω μας πειράζει ο διάβολος με την ακηδία και οκνηρία για την εκτέλεση των καλών έργων. Έτσι λοιπόν, αδυνατίζει η θέλησης μας, το λογιστικό της ψυχής μας, ο έλεγχος της συνειδήσεως, η γενναιοψυχία και επιμονή στην πνευματική πάλη.
3) Από αριστερά μας πειράζει ο διάβολος με τα παντός είδους σωματικά πάθη, όπως την μέθη, την γαστριμαργία, την φιλαργυρία, την οργή, το μίσος, την εκδίκηση και κάθε σωματική και ψυχική κακία. Ονομάζονται έτσι, διότι έρχονται κατευθείαν από τον διάβολο και κάθε αγωνιστής αντιλαμβάνεται εύκολα αυτές τις παγίδες , του πονηρού.
4) Από τα δεξιά μας πειράζει με τα ψυχικά πάθη και την υπερβολική ευαισθησία πού είναι δυσκολονόητα και δυσδιάκριτα και δυσθεράπευτα, όπως είναι: η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, το εγωιστικό θέλημα, η κενοδοξία, η μνησικακία, η έξαψης, η παρακοή, ο εγωισμός, η αίρεσης, το σχίσμα, η βλασφημία, η υπερβολική εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού, η αμφιβολία, η απιστία, τα όνειρα, τα οράματα, η μαγεία κλπ. Αυτά τα πάθη πού έχουν σαν θεμέλιο την υπερηφάνεια, από την οποία εξέπεσε ο εωσφόρος στον Άδη, δύσκολα γνωρίζονται και θεραπεύονται.
5) Από εμπρός μας πειράζει ο διάβολος για τα μελλοντικά πράγματα, δηλαδή μας προξενεί μέριμνα σε υποθέσεις άλλων και σε σωματικούς κόπους για την επαύριον διότι νομίζουμε ότι ο Θεός δεν φροντίζει σε όλη μας την ζωή. Οι πειραζόμενοι μ’ αυτούς τους
λογισμούς ετοιμάζουν περιουσίες για τα γεράματα των, κοπιάζουν μόνο γι’ αυτή την ζωή, φοβούνται ότι δεν θα έχουν να φάγουν και να πιουν, αποβάλλουν παιδιά, λέγοντας ότι δεν έχουν με Τι να τα μεγαλώσουν, φιλονικούν για περιουσιακά ζητήματα, είναι πολύ τσιγκούνηδες και φιλάργυροι, δεν κάνουν ελεημοσύνη και είναι εγωιστές.
6) Από πίσω μας πειράζει ο διάβολος με τις ενθυμήσεις των αμαρτιών και παθών, πού μας αιχμαλώτιζαν στην νεότητα μας και μας παρακινεί να τα επαναλάβουμε. Έτσι μας φέρνει στον νου τα πρόσωπα με τα οποία αμαρτήσαμε, τον τόπο όπου αμαρτήσαμε, τις αιτίες των αμαρτιών οι οποίες μας νίκησαν, αυτούς με τους οποίους τσακωθήκαμε, τα λόγια τα οποία ανταλλάξαμε για να αρχίσουμε πάλι να τους μισούμε. Μας υπενθυμίζει τις σαρκικές αμαρτίες τις οποίες κάναμε, τα κορίτσια πού σκανδαλίσαμε, τους μέθυσους και άλλες περασμένες αμαρτίες και μας κεντρίζει την θέληση να πέσουμε στα ίδια αμαρτήματα από τα οποία με δυσκολία λυτρωθήκαμε.
7) Από μέσα μας δηλαδή από την καρδιά, μας πειράζουν οι αόρατοι εχθροί με όλα τα πάθη πού κυριαρχούν στην καρδιά, όπως. Την οργή, την πλάνη, την επιθυμία, την εκδίκηση, την σκληρότητα, τον φθόνο, την υπερηφάνεια και τα παρόμοια, όπως λέγει ο Κύριος:”Τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδίας εξέρχεται, κακείνα κοινοί τον άνθρωπον. Εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι..” (Ματθ. 15,18-19). Γι’ αυτό και ο προφήτης Δαβίδ προσευχόταν λέγοντας: “Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και Πνεύμα ευθές έγκαινισον εν τοις εγκάτοις μου” (Ψαλ.50,11).
Από έξω μας πειράζουν και μας νικούν οι δαίμονες με τις πέντε αισθήσεις, οι οποίες είναι τα παράθυρα της ψυχής. Ιδιαίτερα με την όραση, με την ακοή και με την γεύση. Για τους πειρασμούς πού εισέρχονται στην καρδιά από την επίδραση των αισθήσεων, ακούμε να λέγει ο προφήτης Ησαΐας: “Κύριε, εισήλθε ο θάνατος εν ταις θύραις ημών”. Για τους οφθαλμούς λέγει ο Σωτήρ: “”Όστις επεθύμησε γυναίκα προς το εμοίχευσε αυτήν, ήδη εμοίχευσε αυτήν εν τη καρδία αυτού” (Ματθ. 5,28).
Ιδού λοιπόν, ότι απ’ όλα τα μέρη πετά ο σατανάς σαΐτες εναντίον μας θέλοντας να μας τραυματίσει με αμαρτίες και να μας οδηγήσει στην απώλεια. Εμείς όμως έχουμε καθήκον να εξομολογούμαστε όλους τους λογισμούς στον Πνευματικό μας και να αποφεύγουμε τους πειρασμούς του διαβόλου με την δύναμη της προσευχής, της νηστείας, της ταπεινώσεως, της προφυλάξεως του νου και της αναγνώσεως ιερών βιβλίων. Και εάν παρ’ όλα αυτά οι σαΐτες των πειρασμών δεν απομακρύνονται από κοντά μας, τότε αυτό είναι σημείο ότι οι ρίζες των παθών είναι ριζωμένες καλά στον νου και στην καρδιά μας. Είναι ακόμη απόδειξη ότι δεν κάναμε καθαρή εξομολόγηση των λογισμών μας και ξεπήδησαν από μέσα μας οι αμαρτίες. Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε ανάγκη από θερμή προσευχή, συνοδευομένη με δάκρυα και νηστεία, εφ’ όσον η αμαρτία συνεχίζει να μας κυρίαρχη.

149. Ποιοι είναι οι πλέον δυσδιάκριτοι και δυσκολοθεράπευτοι πειρασμοί;

Είναι οι εσωτερικοί πειρασμοί της ψυχής, δηλαδή:

Λογισμοί βλασφημίας, αμφιβολίας σε θέματα πίστεως, απελπισίας, κατόπιν εγωκεντρικοί πειρασμοί, λογισμοί υψηλοφροσύνης, εμπιστοσύνης στον εαυτό μας και άλλοι.

Ενώ ανάμεσα στους σωματικούς πειρασμούς οι πλέον επίμαχοι και επικίνδυνοι είναι οι λογισμοί της ακολασίας, διότι είναι συνδεδεμένοι με την φύση του σώματος μας.

Επίσης αυτός πού υπερηφανεύεται, εγκαταλείπεται από τον Θεό να πέσει στην πορνεία.

Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να φεύγομε από οποιαδήποτε αφορμή πορνείας, από κάθε σαρκικό λογισμό για να μη κατάληξη σε πράξη, να προφυλασσόμαστε από οποιοδήποτε πρόσωπο πού μας σκανδαλίζει και μας σπρώχνει στο φοβερό αμάρτημα της ακολασίας.

150. Γιατί έχει ο σατανάς τόση δύναμη να πολεμά τον άνθρωπο και γιατί παραχωρεί ο Θεός να πειράζεται και να εξαπατάται από την αμαρτία το πλάσμα του;

Ο σατανάς δεν έχει την δύναμη και την άδεια να κυριεύει, να ξεγελά ή να εξαναγκάζει την θέληση του ανθρώπου για την αμαρτία. Αυτός μόνο τον πειράζει με κάθε είδους τεχνάσματα, φαντασίες, ενθυμήσεις, με τις αισθήσεις, με τις φυσικές αδυναμίες, με την ηδονή του κόσμου, με τους λογισμούς κ.λ.π.

Ο σατανάς ουδέποτε φανερώνει στον άνθρωπο το πρόσωπο του, δεν αποκαλύπτεται κατευθείαν σαν εχθρός στον άνθρωπο. Αλλά τον πολεμά κρυφά ή φανερά ή με τους κακούς ανθρώπους, χρησιμοποιώντας κάθε είδους τεχνάσματα πονηρά, ώστε να μην αποκαλυφθεί ο ίδιος, διότι ο σκοπός του είναι η πτώσης μας στην αμαρτία και η απώλεια μας.

Αυτός ονομάζεται πειρασμός και πατήρ του ψεύδους διότι με τους πειρασμούς και τις ψεύτικες παγίδες του θέλει να μας οδηγήσει στην αμαρτία. Ο σατανάς ακόμη εξαναγκάζει την θέληση μας, υποδαυλίζει τα πάθη και τις σαρκικές ορέξεις της ψυχής και του σώματος, δημιουργεί αφορμές για την εκτέλεση αμαρτιών, μας στριφογυρίζει πάντοτε τον νου στις πτώσεις μας, αλλά δεν έχει την θέληση και άδεια από τον Θεό να μας πίεση για την διάπραξη της αμαρτίας, διότι τότε δεν θα είχαμε καμιά ενοχή, ούτε τιμωρία και κανείς δεν θα λυτρωνόταν από τις παγίδες του.

Όμως, εάν ο άνθρωπος εξασθενεί κατά την θέληση του και την προσευχή, εάν γλυκαίνεται από τα δελεάσματα του διαβόλου και συγκατατίθεται στην αμαρτία, τότε δεν είναι γι’ αυτό ένοχος ο διάβολος, αλλά ο άνθρωπος. Γι’ αυτό του δόθηκε φύλαξ άγγελος για να τον βοηθεί, να του χαρίζει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, να τον ενισχύει, να τον οδηγεί στην εκκλησία, στην εξομολόγηση, δηλαδή στην κάθαρση των αμαρτιών του και ο Πνευματικός να τον συμβουλεύει και να τον συγχωρεί. Γι’ αυτό του υπόσχεται και μισθό, εάν νικήσει, ή τιμωρία, εάν νικηθεί.

Ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να πειράζει τον άνθρωπο, για να τον κάνη δυνατότερο στην πίστη και ο άνθρωπος να έχει όλη την φροντίδα της σωτηρίας του μόνο στον Θεό, και όχι στις δυνάμεις του. Επίσης ο πιστός άνθρωπος, όταν αγωνίζεται περισσότερο, θα έχει περισσότερο μισθό από τον Θεό.

Ο Θεός αφήνει τον σατανά να πειράζει τον άνθρωπο αλλά δεν επιτρέπει στον διάβολο να τον πειράξει παραπάνω από τις δυνάμεις του (Α’ Κορ. 10,13). Μόνο ο υπερήφανος και άπιστος αφήνεται από τον Θεό να πειράζεται από τον διάβολο μέχρις ότου ταπεινωθεί και ζητήσει την βοήθεια του Θεού και των λειτουργών Του.

Στον άνθρωπο όμως του προσφέρεται η δύναμης να νικήσει και απομακρύνει τον διάβολο (Εφ. 6,11 Πέτρου 5,9).

151. Ποια είναι τα σπουδαιότερα όπλα με τα οποία νικούμε τους πειρασμούς τον διαβόλου;

Δύο είναι τα μεγαλύτερα όπλα με τα οποία νικούμε όλες τις διαβολικές παγίδες.

Πρώτα είναι η αγία προσευχή και μετά η ταπείνωσης. Προσευχόμαστε πάντοτε στον Ουράνιο Πατέρα μας, λέγοντας: “Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού” (Ματθ. 6,13). Δηλαδή ζητάμε από τον Θεό να μη επιτρέψει να πειραχτούμε υπεράνω των δυνάμεων μας και να μας λύτρωση απ’ όλες τις παγίδες του πονηρού. Όποτε λοιπόν, σε κάθε πειρασμική περίσταση πρέπει να προσευχώμεθα με επιμονή, με δάκρυα, με νηστεία και με συντετριμμένη καρδιά.

Οι Πατέρες μας συνιστούν να λέγωμεν πάντοτε την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα σε καιρό του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου βγαίνει σαν ένα σπαθί από την καρδιά μας και φονεύει τους νοητούς εχθρούς.
Το δεύτερο όπλο κατά των διαβολικών επιθέσεων είναι η ταπείνωσης. Άκουσε Τι λέγει ο Δαβίδ: “Έταπεινώθην και έσωσε με ο Κύριος” (Ψαλμ. 114,6). Όταν είμεθα περικυκλωμένοι από πάθη και πειρασμούς να ταπεινούμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας, δηλαδή, να θεωρούμε τους εαυτούς μας τους πιο αμαρτωλούς, λέγοντας ότι για τις αμαρτίες μας και την υπερηφάνεια μας πειραζόμαστε και τότε θα φύγει ο διάβολος από κοντά μας, διότι το ισχυρότερο πυρ, πού κατακαίγει τον διάβολο είναι η ταπείνωσης, η προσευχή, τα δάκρυα και η νηστεία. Άλλα όπλα σε περίοδο πειρασμών είναι: Η καρτερική στους πειρασμούς υπομονή, η συχνή εξομολόγηση των λογισμών, η ανάγνωση των ιερών βιβλίων, η αποφυγή αφορμών για αμαρτίες, η Θεία Κοινωνία, η σιωπή, η αποδέσμευση από τα εγκόσμια έργα και άλλα.

152. Ποιες είναι οι ωφέλειες που αποκομίζουμε στον πόλεμο κατά τον διαβόλου;

Η πρώτη ωφέλεια είναι ότι χωρίς πειρασμούς και χωρίς πάλη με τους δαίμονας δεν μπορούμε να σωθούμε ούτε και ποτέ να στεφανωθούμε.

Γι’ αυτό λέγει κάποιος πατήρ της ερήμου: “Επαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος”.
Κατόπιν οι πειρασμοί μας διδάσκουν την πείρα του πνευματικού πολέμου, μας σκληραγωγούν στην ζωή, μας βοηθούν να προοδεύσουμε πνευματικά.

Επίσης μας επαυξάνουν την πίστη, μας διδάσκουν και μας εξαναγκάζουν να προσευχώμεθα περισσότερο, να αγρυπνούμε, να πηγαίνουμε συχνότερα στην εκκλησία, να κάνουμε νηστεία, ανάγνωση των Ιερών βιβλίων, συχνή εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Οι πειρασμοί μας ταπεινώνουν, μας δείχνουν την αδυναμία μας και την ανικανότητα μας, όταν είμεθα μόνοι χωρίς την θεία βοήθεια. Ακόμη ενισχύουν την υπομονή, την προσευχή, τα δάκρυα, την ταπείνωση και την πίστη μας. Ιδού ο σκοπός και οι ωφέλειες των επί της γης πειρασμών του διαβόλου.

153. Πάτερ Κλεόπα, Τι είναι η μαγεία και ποια είναι τα είδη της;

Με την λέξη μαγεία εννοούμε την επίκληση δαιμονικής δυνάμεως προς βοήθεια των ανθρώπων, αντί της βοηθείας του Θεού, με σκοπό την πραγματοποιήσει συγκεκριμένων ανθρωπίνων επιδιώξεων. Η μαγεία εξασκήθηκε τόσο στον εβραϊκό λαό, την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, όσο και στους χριστιανούς του Νόμου της Χάριτος μέχρι και των ημερών μας. Στην Παλαιά Διαθήκη ζήτησε την βοήθεια του διαβόλου δια της μαγικής τέχνης ο βασιλεύς Σαούλ και ευθύς τιμωρήθηκε από τον Θεό, Μάγοι ήταν ο Βαλαάμ και οι τρεις μάγοι οι οποίοι ασχολιόντουσαν με την αστρολογία.
Κατά την διδασκαλία του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου, η μαγεία διαιρείται σε πολλά είδη και συγκεκριμένα:
Η κυρίως μαγεία δια της οποίας εννοούμε την επίκληση των δαιμόνων για να αποκαλύψουν στους ανθρώπους κρυμμένους θησαυρούς, χαμένα αντικείμενα και άλλα παρόμοια.
Η μαντεία, το δεύτερο είδος μαγείας, με το οποίο μερικοί άνθρωποι ομιλούν για το μέλλον από διάφορα σημεία του χεριού πού εξηγούν, γι’ αυτό και ονομάζεται και χειρομαντεία, και από άλλα βέβαια αντικείμενα, όπως χαρτοπαίγνια, καφέδες, σπυριά κλπ.
Νεκρομαντεία, δηλαδή επίκλησης της βοηθείας των δαιμόνων στα μνήματα για να παίδευση αυτούς πού είναι στην ζωή. Οι νεκρομάντης απαιτούν να κληθεί η νεκρή από τον Άδη ψυχή όπως έκαναν οι μάντεις στην εποχή του προφήτου Σαμουήλ (Α’ Βασ.28,3), για να μάθουν το μέλλον ή για να εκδικηθούν κάποιον. στις ημέρες μας δρα η νεκρομαντεία συστηματικά στους πιστούς, όπως π.χ. το σβήσιμο των ανθράκων, η απαγγελία συγκεκριμένων λέξεων ανακατωμένων με προσευχές για τους ασθενείς και οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι μάντεις.
Γητεία, δηλαδή μαντεία η μαγεία με ιερά αντικείμενα, όπως η μαντεία με το ψαλτήριο, πού σήμερα ονομάζεται “άνοιγμα , του ψαλτηρίου”, μαντεία με αντικείμενα της εκκλησίας, όπως η περιβολή ιερών αμφίων, κλειδιά εκκλησιών, στάκτη από θυμιατήριο, αντιγραφή μερικών ρυθμικών κτύπων καμπάνας και τειχών της εκκλησίας ή το ανάκρουσμά τους μπροστά σε καντήλια κλπ.
Η γοητεία, δηλαδή ο πόθος μερικών νέων να παντρευτούν με πρόσωπα της αρεσκείας των με την επίκληση της σατανικής βοηθείας. Αυτό στον λαό ονομάζεται “ειμαρμένη, ριζικό”.
Η μαντεία με τα εντόσθια των ζώων, πού ονομάζεται και οιωνοσκοπία. Σ’ αυτό το είδος μαγείας υπάγονται και τα όνειρα, τα ζώδια, οι καλές και κακές ώρες, η μαντεία σε μέλη του σώματος, πού λέγεται και προμήνυμα (σφύριγμα στα αυτιά, θόρυβος των ματιών, η φαγούρα στις παλάμες κλπ.).
Τα φυλακτά τα οποία έχουν στο χέρι ή στο στήθος από διάφορα πολύχρωμα κομμάτια υφάσματος για να τους φυλάγουν από ασθένειες, από κινδύνους και από ζημιές, αφού πρώτα επικαλεσθούν την δύναμη του διαβόλου.
Οι επικαλούμενοι τους δαίμονες (κλύδωνες), είναι αυτοί πού μαντεύουν για τα μέλλοντα με την βοήθεια των δαιμόνων. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και αυτοί πού ανάβουν φωτιές μπροστά στα σπίτια των και τρέχουν στην φωτιά, οι εγγαστρίμυθοι και οι μαντεύοντες με τα εντόσθια των ζώων. Αυτή η μαγεία είναι πολύ διαδεδομένη στις ημέρες μας.
Αστρολογία, είναι η μαγεία πού έδρασε από τους παλαιότατους χρόνους μέχρι σήμερα. Με την αστρολογία εννοούμε την πρόβλεψη των μελλόντων με την κίνηση των αστέρων, των πλανητών, των ανέμων, των νεφών και των άλλων γενικά φαινομένων. Οι αστρολόγοι ισχυρίζονται ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αστέρι, πράγμα το οποίο συναντάμε και στην δική μας λαογραφία.
Ιδού μερικά από τα σημαντικότερα είδη μαγείας, πού υπάρχουν και στις ημέρες μας, τα οποία πρέπει να καταπολεμούμε και να αποφεύγουμε, επειδή γίνονται με διαβολικές ενέργειες και επινοήσεις και πολλούς χριστιανούς οδήγησαν στην απώλεια.

154. Ποιες είναι οι συνέπειες της μαγείας;

Όσοι ασχολούνται με τα μάγια ή τρέχουν στις μαγείες, διαπράττουν μεγάλη αμαρτία ενώπιον του Θεού και εναντίον του Άγίου Πνεύματος, διότι αφήνουν τον Θεό και ζητούν βοήθεια από τον διάβολο. Αρνούνται τις προσευχές της Εκκλησίας και μπαίνουν στα σπίτια των μάγων. Εγκαταλείπουν τους λειτουργούς του Χριστού και πηγαίνουν στους υπηρέτες του σατανά. Δηλαδή, αφήνουν το ζών ύδωρ, τον Ιερέα και την σωτήριο Χάρι της Εκκλησίας και για τα εμπαθή και ανθρώπινα ενδιαφέροντα των ζητούν την συμπαράσταση των μάγων, πού είναι εχθροί του Χριστού. Αρνούνται την αλήθεια και δέχονται το ψευδός, διότι όλα τα μαγικά λόγια και επικλήσεις είναι ψεύδη και δαιμονικές απάτες.
Μια τέτοια μεγάλη αμαρτία δεν συγχωρείται στους ενόχους ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα, όπως λέγει ο Χριστός, εάν δεν μετανοήσουν σ’ όλη τους την ζωή.

Εναντίον αυτών των μάγων ξεσπούν κάθε είδους κακίες και κίνδυνοι. Πρώτα – πρώτα τους ελέγχει ή συνείδησης των, διότι άφησαν τον Θεό και ακολούθησαν τον διάβολο. Κατόπιν κανονίζονται να απέχουν από την Θεία Κοινωνία επί πολλά έτη, από 7 έως 15 και ακόμη μέχρι 20. Αυτοί πού τρέχουν στους μάγους, αποβάλλουν από την ψυχή τους την Χάρι του Χριστού και βάζουν στο σπίτι της καρδίας των το πνεύμα του σατανά. Αρνούνται τον Χριστό και ενώνονται με τον διάβολο. Όλοι αυτοί δεν πρέπει να ονομάζονται χριστιανοί, αλλά αποστάται. Τιμωρούνται από τον Θεό με ασθένειες και μάλιστα ανίατες, με οικογενειακά προβλήματα, με ζημιές και διενέξεις, με πτώχεια και φοβερό θάνατο. Και εάν δεν εξομολογηθούν με δάκρυα, δεν θα σωθούν. Ενώ από την Εκκλησία αποβάλλονται τελείως, δηλαδή χωρίζονται από τον Χριστό και παραδίνονται με την θέληση των στα χέρια του νοητού εχθρού. Εάν πεθάνουν στην αμαρτία των αυτή, δεν κηδεύονται από ορθόδοξο Ιερέα, αλλά όπως οι ειδωλολάτρες και οι αρνητές της πίστεως, προς αιώνια τιμωρία των στα βάσανα της κολάσεως. Αυτές λοιπόν είναι οι φοβερές συνέπειες της μαγείας.

155. Τι επιτίμιο επιβάλλεται από τους Αγίους Πατέρας στους μάγους και όσους τρέχουν σ’ αυτούς;

Ο αυστηρότερος από όλους τους Πατέρας είναι ο Μέγας Βασίλειος. Ιδού Τι λέγει στον 72ο κανόνα του:

“Αυτός πού παραδίδει τον εαυτό του στους μάγους ή σε ομοίους με αυτούς, κανονίζεται με τον κανόνα των φονέων”. Αυτός θέτει τους μάγους στο ύψος ενοχής της ανθρωποκτονίας και των αρνητών του Χριστού, δηλ. τους απαγορεύει από την Θεία Κοινωνία από 10 έως 20 χρόνια. Στον 65ο κανόνα, ο ίδιος Άγιος λέγει τα έξης: “Αυτός πού ασχολείται με μάγια θα επιτιμάτε με τον κανόνα του φονέως, δηλ. 20 χρόνια, το οποίον θα εφαρμόζεται, όπως φαίνεται, μόνο για ένα αμάρτημα”. Ενώ ο 61ος κανών της 6ης Οικουμ. Συνόδου απαγορεύει από την Θεία Κοινωνία για έξι χρόνια αυτούς πού πηγαίνουν στους μάντεις, στα χαρτοπαίγνια και σ’ άλλα παρόμοια, για να μάθουν τα μέλλοντα. Και “εάν επιμένουν σ’ αυτά και δεν προφυλάγονται από τις τέχνες της απώλειας και ειδωλολατρίας, αποφασίζουμε να απέχουν τελείως από την Εκκλησία, όπως και οι Ιεροί Κανόνες διδάσκουν…”.

Ο άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής, συντομεύει τον κανόνα κατά των μάγων και των ακολούθων των, μόνο σε τρία χρόνια αποχής από την Θεία Κοινωνία, εάν εξομολογηθούν την αμαρτία των, εάν την εγκαταλείψουν οριστικά και εάν νηστεύουν καθημερινά μέχρι της τρίτης απογευματινής και κάνουν κάθε ήμερα 250 μετάνοιες.
Αλλά και η Αγία Γραφή μας δείχνει πόσο σκληρά τιμωρεί ο Θεός τους καταφεύγοντας στους μάγους, διότι λέγει τα εξής: “Φαρμακούς ου περιποιήσετε” δηλ. μη τους αφήσετε να ζήσουν (“Εξοδ. 22,18). Και άλλου πάλι λέγει: Και ανήρ ή γυνή, ος αν γένηται αυτών εγγαστρίμυθος ή επαοιδός, θανάτω θανατούσθωσαν αμφότεροι” (Λευϊτ. 20,27). Και πάλι: “Και ψυχή, η εάν επακολούθηση έγγαστριμύθοις η έπαοιδοίς, ώστε έκπορνεύσαι οπίσω αυτών, επιστήσω το πρόσωπον μου επί την ψυχήν εκείνη και απολώ αυτήν εκ του λάου αυτής” (Λευϊτ. 20,6).
Βλέπουμε ακόμη ότι τον βασιλέα Μανασσή τιμώρησε ο Θεός με πικρή δουλεία στην Βαβυλώνα, διότι “διήγαγε τα τέκνα αυτού εν πυρί εν Γεβενεννόμ και εκληδονίζετο και οιωνίζετο και εφαρμακεύετο και εποίησεν εγγαστρίμυθους και επαοιδούς· και πλήθυνε του ποιήσαι το πονηρό εναντίον Κυρίου του παροργίσαι αυτόν” (Β’ Παραλ. 33,6). Επίσης τον βασιλέα Σαούλ τιμώρησε ο Θεός με το να χάση την βασιλεία του και με επώδυνο θάνατο, διότι εγκατέλειψε τον Θεό και κάλεσε μάγισσες γυναίκες, για να του προλέγουν τα μέλλοντα (Α’ Βασ. 28,7). Και ο βασιλεύς Οχοζίας παρόργισε πολύ τον Θεό, διότι απέστειλε ανθρώπους του να ρωτήσουν τον μάγο στην πόλη Ακάρωνα.

156. Μπορεί πράγματι να βοηθήσει ο διάβολος τους ανθρώπους με την μαγεία από ότι θα μπορούσε να τους βοηθήσει η δύναμης και η Χάρις του Θεού;

Ας είναι σ’ όλους γνωστό ότι οι δαίμονες δεν έχουν καμία δύναμη να θεραπεύσουν κάποιον, να αποκαλύψουν κακά έργα ή τους κακοποιούς.

Αυτοί δεν μπορούν να επιτελέσουν πραγματικά θαύματα, αλλά μόνο κατά φαντασία εξαπατούν τους ολιγόπιστους και απίστους.

Αυτό μας το φανερώνει ο θειος πατήρ Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέγοντας: “Δεν βλέπεις ότι οι δαίμονες δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν ούτε ακόμη και αυτούς τους μάγους και υπηρέτες των από τα έλκη και τις καυτερές φυσαλίδες, πού τους προξένησε ο Μωυσής στην Αίγυπτο και συ νομίζεις ότι έχουν να σε θεραπεύσουν; (Εξοδ. 9,11). Και εάν οι δαίμονες δεν λυπήθηκαν την ψυχή σου πώς θα λυπηθούν το σώμα σου; Εάν πασχίζουν να σε απομακρύνουν από την Βασιλεία του Θεού, πώς θα σε λυτρώσουν από την ασθένεια σου; Αυτά είναι μόνο λόγια και παραμύθια.

Συνεπώς, μην εξαπατάσαι χριστιανέ, διότι κανένας λύκος δεν μπορεί να γίνει πρόβατο, ούτε ο διάβολος να γίνει ποτέ γιατρός.

Διότι ευκολότερο είναι ή φωτιά να παγώσει το χιόνι παρά ο διάβολος να σε θεραπεύσει αληθινά” (Ομιλία περί διανομής του σίτου).
Λοιπόν, όταν εμείς αρρωστήσουμε ή έχουμε στενοχώριες, ή είμεθα από άλλους αδικημένοι, ή έχουμε πάθει ζημιές ή παιδιά ανύπαντρα, ή άλλες οικογενειακές δυσκολίες να μην τρέχουμε για βοήθεια στον διάβολο και τους υπηρέτες του, οι οποίοι είναι μάγοι και μάντεις, αλλά στην Εκκλησία και τους Ιερείς, στην προσευχή, στην νηστεία και γρήγορα θα βοηθήσει ο Φιλάγαθος Πατέρας μας, ο Οποίος μας έπλασε και έχει φροντίδα για εμάς.

157. Πείτε μας εκτενέστερα, για την μαγεία που γίνεται με την χρήση ιερών βιβλίων ή όπως λέγεται “άνοιγμα του ψαλτηρίου”, το οποίο συνηθίζεται σήμερα στους πιστούς μας;

Η μαγεία πού γίνεται με έργα και λόγια από Ιερά βιβλία, είναι το τέταρτο είδος μαγείας και λέγεται “Γητεία”.

Αυτοί οι μάγοι αναμειγνύουν τις μαγείες τους με προσευχές, με ψαλμούς και άλλα ιερά λόγια, τα οποία απευθύνονται στην Θεοτόκο, στους αγίους για να μπορέσουν ευκολότερα να εξαπατήσουν τους αδυνάτους στην πίστη.

Αυτό το είδος μαγείας συνηθίζεται ιδιαίτερα στις ασύδοτες γυναίκες, στις γριές και στις τσιγγάνες για να αποπλανούν τους ανόητους.

Ιδού Τι λέγει γι’ αυτά ο άγιος Ιωάννης δ Χρυσόστομος: “Εσύ λέγεις ότι η γριά αυτή είναι χριστιανή και εκείνος ο άνθρωπος είναι χριστιανός και Όταν γητεύουν και δίδουν φυλακτά, δεν λέγουν ούτε γράφουν άλλο όνομα, παρά το όνομα του Χριστού, της Θεοτόκου και των αγίων, και λοιπόν Τι κακό κάνουν αυτοί; Σ’ αυτά σου αποκρίνομαι ότι γι’ αυτό μάλιστα πρέπει να μισής εκείνη την κακόγρια και εκείνον τον κακογητευτή, διότι μεταχειρίζονται με ύβρη και ατιμία το όνομα του Θεού. Και ενώ είναι χριστιανοί, ζουν σαν ειδωλολάτρες.

Και οι δαίμονες αν και λέγουν το όνομα του Θεού, Όμως πάλι δαίμονες είναι.

Μερικοί θέλουν να διορθώσουν ότι χριστιανή είναι η τάδε γυναίκα πού κάνει αυτά και τίποτε άλλο δεν λέγει, παρά μόνο το όνομα του Θεού.

Λοιπόν, εγώ γι’ αυτό την μισώ περισσότερο και την αποστρέφομαι διότι καταχράται το όνομα του Θεού με το να το υβρίζει. Ενώ λέγει αυτή ότι είναι χριστιανή, η πράξη της φανερώνει ότι εργάζεται τα των ειδωλολατρών” (Χρηστοήθεια Αγίου Νικόδημου, Λόγος Θ’ σελ. 209).
Οι γητευτές με την χρήση του ψαλτηρίου και των άλλων ιερών βιβλίων κανονίζονται μέχρι 7 χρόνια, διότι το ψαλτήριο είναι ιερό βιβλίο με πολλές προφητείες και εμπνευσμένο από το Άγιο Πνεύμα, κατάλληλο μέσο προσευχής και όχι για μαγείες και απόκτηση χρημάτων, πού βλάπτουν την ψυχή.

158. Γιατί οι χριστιανοί παρασύρονται στις μαγείες;

Διότι εξέλειπε απ’ αυτούς η πίστης και ο φόβος του Θεού· διότι σήμερα δεν προσεύχονται σχεδόν καθόλου, ώστε να εκπληρωθούν τα αιτήματα των με την προσευχή και να μη τρέχουν στις μαγείες. Δεν διαβάζουν σήμερα την Αγία Γραφή για να δουν Τι τιμωρίες περιμένουν τους ασχολούμενους μ’ αυτά.

Δεν πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, δεν εξομολογούνται ούτε ακόμη στις τέσσερες μεγάλες νηστείες, δεν ζητούν στις ανάγκες των την συμβουλή και την ευχή του Ιερέως.

Επί πλέον τρέχουν πολλοί στις μαγείες διότι ξέχασαν τις υποσχέσεις πού έδωσαν στον Χριστό, στο μυστήριο του Βαπτίσματος, όταν είπαν: “Αποτάσσομαι τω σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού…”. Άλλοι πηγαίνουν στους μάγους επειδή δεν εκπληρώθηκαν τα αιτήματα των στην Εκκλησία του Χριστού, ή διότι λησμόνησαν τον θάνατο και την ημέρα της μελλούσης Κρίσεως του Χριστού.

Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να τρέχουμε μόνο στον Θεό, μόνο στην Εκκλησία και τους Ιερείς και όχι στον διάβολο και τους υπηρέτες του.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας συμβουλεύει, λέγοντας: “Σας παρακαλώ να είσθε καθαροί απ’ αυτές τις απάτες… και όταν θελήσουν να πατήσουν το κατώφλι του σπιτιού σου (μάγοι) να λέγεις πρώτα – πρώτα αυτό τον λόγο: “Σε αρνούμαι σατανά, με όλη την τιμή και την συνοδεία σου και ενώνομαι με Σένα, Χριστέ!”. Χωρίς αυτή την απόφαση ποτέ σου να μη εξέλθεις από το σπίτι σου.

Αυτή η πίστης σου να σου γίνει βακτηρία, αυτή να γίνει όπλο, αυτή φρουρός και προστάτης και συγχρόνως να κάνης το σημείο του σταυρού στο μέτωπο σου.

Διότι, εάν μ’ αυτό τον τρόπο θα οπλιστείς από παντού, όχι μόνο άνθρωπος αλλά ούτε και διάβολος ακόμη δεν θα σε πλησίαση ούτε θα μπορέσει να σε βλάψει σε τίποτε” (Ένθα’ ανωτέρω).

159. Πώς μπορούν οι χριστιανοί να λυτρωθούν από τους μάγους και κάθε είδους μαγείες πού προέρχονται από τον διάβολο;

Αυτός πού πιστεύει ακράδαντα στον Θεό, προσεύχεται ακατάπαυστα και πηγαίνει τακτικά στην Εκκλησία δεν θα ζητήσει ποτέ την βοήθεια του διαβόλου και των οργάνων του, οι οποίοι εχθρεύονται τον Θεό.

Συνεπώς, όσοι έχουν πίστη ισχυρή στον Θεό να ζητούν πάντοτε την βοήθεια Του.

Ενώ οι ολιγόπιστοι, πού κάποτε ζήτησαν την βοήθεια των μάγων, εάν θέλουν να σωθούν, πρώτα να εξομολογηθούν αυτή την αμαρτία των και να δεχθούν το ανάλογο επιτίμιο.

Κατόπιν να μην επικαλούνται πλέον τον σατανά σε βοήθεια σ’ οποιαδήποτε ανάγκη και αν ευρίσκονται, αλλά μόνο στον Θεό.

Να προσεύχονται όσο το δυνατόν συχνότερα με δάκρυα από καρδίας και έτσι με την υπομονή και την πίστη των θα λυτρωθούν από τα μαγικά έργα.

160. Για ποια αιτία αρρωσταίνουν μερικοί άνθρωποι ή και παιδιά ακόμη από επιληψία;

Οι επιληπτικοί, σεληνιασμένοι ή δαιμονισμένοι βασανίζονται από τον διάβολο χωρίς την θέληση των, κατά παραχώρηση του Θεού για τις αμαρτίες των γονέων τους, εάν είναι παιδιά ή διότι αυτοί οι ίδιοι έκαναν αμαρτίες φοβερές ενώπιον του Κυρίου (Α’ 5,2-5 και Β’ Θεσ. 3,6).

Ο διάβολος τους ταλαιπωρεί μόνο στο σώμα, διότι στην ψυχή τους δεν έχει καμία εξουσία, εφ’ όσον και αύτη (ψυχή)δεν κυριαρχείται από πάθη, διότι χειρότερη από τον δαιμονισμό είναι η δουλεία της ψυχής στα πάθη.

Ο αιχμάλωτος στα πάθη άνθρωπος είναι δούλος των παθών του τόσο με το σώμα όσο και με την ψυχή, και μάλιστα με τη θέληση του, επειδή η αμαρτία είναι καρπός των επιθυμιών του (Ιακ. 1,15).

Όποιος κάνει αμαρτία είναι δούλος της αμαρτίας στην ψυχή και το σώμα, διότι υποτάχθηκε ψυχικά και σωματικά στον διάβολο (Ίωάν.8,34 Ρωμ.3,9 Α’ Θεσ. 4,5).

161. Τι είναι τα όνειρα και τα οράματα; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των και ποια είναι τα είδη των;

Θα σας απαντήσω με τα λόγια του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, ο οποίος λέγει: “Το όνειρο είναι απάτη του νου σε περίοδο αναπαύσεως του σώματος.

Ενώ η φαντασία (απατηλή οπτασία) είναι απάτη των οφθαλμών, όταν το λογικό αναπαύεται.

Η φαντασία προέρχεται από τον νου, όταν το σώμα αγρυπνεί. Είναι μία παρουσίασης ανύπαρκτων και ανυπόστατων πραγμάτων” (Λόγος 3ος). Ιδού Τι είναι τα όνειρα και τα οράματα.

Αυτά είναι δύο ειδών: “Όνειρα και οράματα, από τα οποία αλλά είναι καλά και αλλά κακά.

Η διάκρισης μεταξύ των είναι η έξης:

Τα καλά όνειρα και δράματα είναι από τον Θεό, με αυτά αποκαλύπτει το θέλημα Του μόνο στους αγίους και σ’ αυτούς πού κάνουν με τελειότητα τις εντολές Του, όπως ήταν ο δίκαιος Ιωσήφ, στον οποίο φανερώθηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στο Όνειρο του και τον διέταξε να φύγει με το Βρέφος Ιησού και την Παρθένο Μαρία, την Μητέρα Του στην Αίγυπτο. Τα καλά όνειρα προέρχονται από αγγέλους και μας παρουσιάζουν καταστάσεις περί θανάτου και κολάσεων. Ενώ, Όταν ξυπνήσουμε μας προτρέπουν στην προσευχή και την μετάνοια.

Αντιθέτως, τα κακά όνειρα και οράματα είναι του διαβόλου, ο οποίος μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός ή σε άγιο και μας εξαπατούν στον ύπνο να πιστεύουμε ότι είμεθα καλοί και άξιοι παραδείσου, ενώ, Όταν ξυπνήσουμε, μας προκαλούν αυτές οι ενθυμήσεις υπερηφάνεια και ψεύτικη χαρά.

162. Είναι αμαρτία να πιστεύουν οι χριστιανοί στα όνειρα και τα οράματα;

Λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας ότι αυτός πού πιστεύει στα όνειρα ομοιάζει μ’ αυτόν πού τρέχει για να πιάσει την σκιά του. Επίσης λέγει, ότι οι δαίμονες της κενοδοξίας γίνονται προφητικοί στα όνειρα.

Αυτοί σαν πονηροί πού είναι φαντάζονται τα μέλλοντα και μας τα γνωστοποιούν εκ των προτέρων. Και όταν εκπληρωθούν τα όνειρα μας, θαυμάζουμε και καυχώμεθα ότι αποκτήσαμε το χάρισμα της προοράσεως. Αυτοί πού ακούουν σ’ αυτά τους δαίμονες αποδεικνύονται συχνά ψευδοπροφήτες. Και παρακάτω λέγει: “οι δαίμονες δεν γνωρίζουν τα μέλλοντα με το να ειπούν μια είδηση εκ των προτέρων.

Διότι και οι γιατροί μπορούν να μας μιλήσουν για το θάνατο μας εγκαίρως”. Κατόπιν τελειώνει, λέγοντας: “Όταν αρχίσουμε να πιστεύουμε στα όνειρα των δαιμόνων αυτοί οι ίδιοι μας εμπαίζουν ακόμη και όταν είμεθα ξύπνιοι.

Αυτός πού πιστεύει στα όνειρα και τις νυκτερινές φαντασίες είναι τελείως ανόητος.

Ενώ αυτός πού δεν πιστεύει σ’ αυτά είναι φιλόσοφος”
Οπότε λοιπόν, είναι αμαρτία να πιστεύουμε στα όνειρα και οράματα, με τα οποία μας εξαπατούν πολύ εύκολα οι δαίμονες και μας ρίχνουν στην φοβερή αμαρτία της υπερηφάνειας και κενοδοξίας, Όταν ο άνθρωπος δώσει πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του και όχι στον λόγο του Θεού.

Με αυτό το πονηρό τέχνασμα οι δαίμονες ξεγέλασαν πολλούς χριστιανούς και μοναχούς, τους οποίους κατόπιν οδήγησαν στον γκρεμό της απώλειας.

Ενώ, Όταν κάποιος έχει παρ’ όλα αυτά αμφιβολία σ’ αυτά πού βλέπει, να εξομολογείται στον Πνευματικό του και να ζητά την συμβουλή του, διότι δια μέσου του Πνευματικού ομιλεί ο Θεός.

163. Από ποιες αιτίες εξαπατώνται οι άνθρωποι με τα ψεύτικα όνειρα και οράματα;

Από επτά αιτίες πλανώνται οι χριστιανοί απ’ αυτά πού βλέπουν και συγκεκριμένα:

Από υπερηφάνεια,

από κενοδοξία, η οποία είναι η πρώτη θυγατέρα της υπερηφάνειας,

από επιπολαιότητα και ανοησία των χριστιανών,

από τον αδιάκριτο ζήλο μερικών, οι οποίοι προσεύχονται και νηστεύουν περισσότερο για να ιδούν οπτασίες, για τις οποίες λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: “ότι από μεγάλη ασθένεια ασθενεί αυτός πού έχει τον ζήλο “ου κατ’ επίγνωση”.

Πέμπτη αιτία από την οποία εξαπατώνται με τα όνειρα και οράματα είναι η παρακοή στους Πνευματικούς των και το πείσμα μερικών πιστών, προπαντός από υπερηφάνεια, λόγω της οποίας αιχμαλωτίζονται από τον διάβολο.

Έκτη αιτία είναι η κρυφή και ανεξομολόγητη ζωή των και τελευταία είναι η άγνοια της πνευματικής καταστάσεως του εαυτού των και η έλλειψης αναγνώσεως των Αγίων Γραφών και των Αγίων Πατέρων.

Για όλα αυτά λέγει τα έξης ο σοφός Σειράχ: “Μαντείαι και οιωνισμοί και ενύπνια μάταια εισί και ως ωδινούσης φαντάζεται καρδία…πολλούς γαρ πλάνησε τα ενύπνια και εξέπεσον έλπίζοντες επ’ αυτοίς” (Σοφ. Σειράχ 34,5-7).

Αυτός πού πιστεύει με ευκολία στα όνειρα και οράματα, χωρίς πολλή εξέταση και συμβουλές από ενάρετους Πνευματικούς, κανονίζεται κατά τον ίδιο τρόπο, με αυτούς πού πηγαίνουν στους μάγους και γητευτάς, δηλαδή να εμποδίζεται από την Θεία Κοινωνία επί επτά χρόνια.

ΕΒΔΟΜΗ  ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

164. Πάτερ Κλεόπα, να μας πείτε μερικά λόγια για την δημιουργία τον ορατού και αοράτου κόσμου, κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.

Όλη η δημιουργία ανάγει σε πνευματικές έννοιες, λέγει ο Μέγας Βασίλειος στην “Εξαήμερο”.

Διότι βλέποντας τα δημιουργήματα του Θεού, υψωνόμαστε με τον νου στα αόρατα και ενισχυόμαστε στην αγία μας πίστη. Όσο είμεθα ακόμη με το σώμα μας, όλα τα βλέπουμε ως ένα κάτοπτρο, τα όποια απεικονίζουν τα μετά τον τάφο μέλλοντα αγαθά. Ή δημιουργία είναι ο καθρέπτης του Θεού στον όποιον διαφαίνεται ή αγαθότητα, το έλεος, η πρόνοια και ή αγάπη του Ουρανίου Πατρός προς τους ανθρώπους.

Οι Άγιοι Πατέρες όλα αυτά τα ορατά τα ονομάζουν “οπίσθια του Θεού”, τα οποία εικονίζουν και συμβολίζουν τα μέλλοντα. Και όταν θα περάσουμε στην αιωνιότητα, τότε θα δούμε με τα πνευματικά μας μάτια το Πρόσωπο του Θεού, δηλαδή, θα δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο την δόξα της Παναγίας Τριάδος, χωρίς να έχουμε ανάγκη να καθρεπτιζώμεθα από τα γήινα κτίσματα. Εδώ στην γη, όπου είμεθα ακόμη, δεν είμεθα άξιοι να δούμε τον Θεό κατά πρόσωπο. “όταν ακούμε τον άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη ότι: “Τον Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε” (Ίωάν. 1,18) να εννοούμε ότι κανείς δεν Τον είδε κατά την ύπαρξή Του, κατά την ουσία Του, όμως Τον βλέπουμε μέσα στα δημιουργήματα Του. Διότι την ουσία του Θεού ούτε οι άγγελοι δεν μπορούν να δουν και να καταλάβουν.

165. Τι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες περί των αγγέλων και της πτώσεως του Αδάμ;

Στην αρχή οι άγγελοι δεν γνώριζαν ότι ο Ιησούς Χριστός είχε ονομαστί από το Άγιο Πνεύμα “Μεγάλης βουλής Άγγελος”, όπως τον ονόμασε ο προφήτης Ησαΐας, με τον οποίον συνεργαζόταν από αιώνων ο Πατήρ. Οι άγγελοι δεν γνώριζαν τον Υιό του Θεού, λέγει ο Μέγας Βασίλειος στην Εξαήμερο του. Συνεπώς, όταν εβόησε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, λέγοντας: “Προσκυνήσατε τον μεγάλης βουλής Άγγελο”, μερικοί από τους αγγέλους δεν ηθέλησαν να τον προσκυνήσουν και γι’ αυτό έπεσαν στον βυθό της κολάσεως, όπως λέγει ο Σωτήρ: “Είδον τον σατανά ως αστραπή εκ του ουρανού πεσόντα” (Λουκ.10,18).
Η διαφορά στην πτώση των κακών αγγέλων και του άνθρωπου είναι ότι οι πρώτοι έπεσαν με την θέληση τους, ελεύθερα και αβίαστα, ενώ ο άνθρωπος έπεσε λόγω της επιθυμίας του, κατά προτροπή του διαβόλου. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι η αμαρτία πού γίνεται με την συμβουλή άλλου, κατά το ήμισυ ευθύνεται αυτός, πού την κάνει και κατά το δεύτερο ήμισυ αυτός πού τον συμβουλεύει. Ο Θεός παρεχώρησε στον άνθρωπο του παραδείσου να κάνη την μικρή αμαρτία, δηλαδή να φάγει από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Διότι, εάν έτρωγε από το δένδρο της ζωής, όπως λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, ο άνθρωπος δεν θα είχε ουδέποτε την δυνατότητα μετανοίας, θα σκληρύνετο στην καρδιά, όπως ο διάβολος, θα έπεφτε όπως αυτός, δεν θα επέθνησκε ποτέ και θα βασανιζόταν αιωνίως μαζί με τον διάβολο στην κόλαση.
Για την πτώση του Αδάμ συνέβαλαν δύο ψυχικά πάθη, η υπερηφάνεια και η επιθυμία. Με την πτώση του ο άνθρωπος Αδάμ δεν έχασε εξ ολοκλήρου την Χάρι του Θεού, επειδή υπέκυψε στον πειρασμό του διαβόλου. Έτσι λοιπόν, η Χάρις και ο αρραβώνας της σωτηρίας παρέμειναν στον άνθρωπο, διότι έσφαλε από άγνοια και είχε θνητό σώμα. Μόνο αυτός πού αρνείται τον Θεό χάνει την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, αλλά και αυτός μπορεί με την μετάνοια να επανάκτηση την Χάρι του Θεού. Ενώ αυτός πού αμαρτάνει από άγνοια, διατηρεί την Χάρι, η οποία όμως επισκιάζεται από την αμαρτία. Ιδού για ποια αιτία η γυναίκα του Αδάμ ονομάσθηκε Εύα, δηλαδή Ζωή και όχι θάνατος, διότι δεν έπεσε ολοκληρωτικά, όπως ο διάβολος και επί πλέον διότι με την δεύτερη Εύα, την Θεοτόκο, λυτρώθηκε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Κατά τον λόγο του αγίου Χρυσοστόμου, η δημιουργία του ανθρώπου ήταν διπλή, με σώμα και ψυχή δύο ήταν και τα δένδρα της γνώσεως του καλού και του κακού δύο κατά συνέπεια ήταν και οι αμαρτίες του Αδάμ διπλός ήταν και ο παράδεισος, ο ουράνιος και ο επίγειος ή ο κόλπος του Αβραάμ, όπου μένουν εκεί οι ψυχές των δικαίων μέχρι της Μελλούσης Κρίσεως και ο ουράνιος Παράδεισος, δηλ. η Βασιλεία των ουρανών, όπου θα εισέλθουν οι δίκαιοι μετά την Μέλλουσα Κρίση. Ενώ η τροφή από του ξύλου του καλού και του κακού σημαίνει πόσο ευτυχισμένος θα ήταν ο άνθρωπος εάν δεν έτρωγε καν πόσο δυστυχής έγινε, αφ’ ότου έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό.
Για τους αγγέλους πρέπει να γνωρίζουμε ότι δημιουργήθηκαν μόνο με την βούληση του Θεού αλλά δεν ήταν άτρεπτοι. Τους άφησε μόνος τους αυτοί να κερδίσουν με τον αγώνα των την ατρεψία στο κακό. Τόσο οι άγγελοι όσο και οι πρώτοι άνθρωποι δεν είχαν φαντασία. Αφ’ ότου όμως οι άγγελοι δέχθηκαν την εμπαθή φαντασία, αμέσως έπεσαν από τον ουρανό στην κόλαση, διότι πεθύμησαν να γίνουν όμοιοι με τον Ύψιστο Θεό. Ενώ οι άνθρωποι έπεσαν την στιγμή ακριβώς πού έχασαν τον φόβο του θανάτου. Υπέκυψαν διότι ο σατανάς τους αφαίρεσε τον φόβο του θανάτου, με το να τους πει ότι δεν θα αποθάνετε αλλά θα διανοιχτούν οι οφθαλμοί σας…. Ο άνθρωπος πρώτα έπεσε με τον λογισμό του και κατόπιν στην αμαρτία. Η μεγαλύτερη παγίδα είναι να ξεχάσει ο άνθρωπος τον θάνατο. όταν έχασε ο άνθρωπος από τον νου του τον φόβο του θανάτου, αμέσως πέθανε δια της αμαρτίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι ο πρώτος άνθρωπος έπεσε από τρία πράγματα: Εξ αιτίας της γυναίκας, του δένδρου και της παρακοής του. Και με τρία πάλι μέσα σώθηκε: Δια μέσου της Θεομήτορος, του Σταυρού και της υπακοής του.

166. Τι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες για την επταήμερο της δημιουργίας του Κόσμου;

Ο Μέγας Βασίλειος, στο βιβλίο του, την Εξαήμερο (Δημιουργία του κόσμου σε έξι ήμερες), λέγει ότι ή κτίση κυοφόρησε, δηλαδή σαν μία έγκυο γυναίκα στην περίοδο του τοκετού της, πού είναι έτοιμη να δώσει στο νεογέννητο παιδί της, την ζωή. Ενώ το Πνεύμα του Θεού, πού κατέρχεται σ’ όλα τα βάθη της γνώσεως του Θεού “επεφέρετο υπεράνω του ύδατος” για να δώσει ζωή στα ύδατα και τα κτίσματα.
Όποτε λοιπόν, η γη είχε ζωή αφ’ ότου το Άγιο Πνεύμα δέσποζε μέχρι των εγκάτων της γης αλλά δεν είχε την πνοή της ζωής. Η Αγία Γραφή στην Γένεση (Κεφ. 1,1-2) λέγει ότι ήταν αόρατος και ακατασκεύαστος, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πώς ήταν, διότι αυτά δεν φαινόντουσαν ακόμη με το μάτι ούτε είχαν λάβει την πνοή της ζωής. Η πρώτη ημέρα της δημιουργίας ήταν η Κυριακή διότι τότε είπε ο Θεός “γενηθήτω φως”. Γι’ αυτό ακόμη ανέστη την Κυριακή, διότι με την ανάστασή Του ανακαίνισε το πρώτο φως. Το πρώτο φως ήταν κτιστό και όχι άυλο. Δεν πήγαζε από τις άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Ήταν ένα φως ουράνιο του οποίου την προέλευση δεν μπορούσε να γνωρίσει ο άνθρωπος. Κατά τον ίδιο επίσης τρόπο κανείς δεν γνωρίζει για το χρονικό μάκρος των τριών πρώτων ημερών, διότι ο ήλιος δεν υπήρχε ακόμη, ώστε να ανατέλλει και να δύει.
Ο ήλιος ονομάστηκε από τον Μέγα Βασίλειο “φορεύς του φωτός”. Λέγει επίσης ότι ο Θεός έδωσε στον ήλιο λίγο από το υλικό φως την πρώτη ημέρα και ώρισε όπως ο ήλιος φωτίζει την γη σαν ένας λύχνος, δηλαδή, βουνά, δάση, πεδιάδες, ποταμούς και θάλασσες, ο οποίος επιτελεί την πρώτη εντολή, έχοντας πάντοτε την ίδια τροχιά. Όλοι οι νόμοι τέθηκαν από τον Θεό στο σύμπαν, σύμφωνα με τους οποίους κυβερνάται Όλη η δημιουργία και ονομάζονται από τους Αγίους Πατέρας “Τα θεμέλια του κόσμου”. Όποιος σκέπτεται αυτά ενισχύεται στην πίστη και μεγαλύνει δοξολογικά τον Κτίστη των Πάντων, εκτελώντας τον λόγο του προφήτου Δαβίδ, ο οποίος λέγει: “Τις λαλήση τας δυναστείας του Κυρίου, ακουστά ποιήσει πάσας τας αινέσεις αυτού” (ψαλμ. 105,2). Οι νόμοι του σύμπαντος ουδέποτε αλλάζουν διότι αποτελούν τα θεμέλια ολοκλήρου της δημιουργίας. Ενώ όταν ακούμε τον άγιο Ευαγγελιστή Ιωάννη να λέγει: “Ο Πατήρ μου εργάζεται καγώ εργάζομαι”, να εννοούμε ότι ο Πατήρ εργάζεται με τους νόμους της δημιουργίας και της ζωής. Ενώ ο Υιός εργάζεται με την πρόνοια Του, δηλαδή με την διαφυλάξει των νόμων του σύμπαντος, οι οποίοι αποτελούν τις ορατές βάσεις του κόσμου.
Η ωραιότητα των υλικών κτισμάτων του Θεού είναι τόσο θαυμαστή, ώστε και οι άγγελοι του ουρανού εξίστανται για την αρμονία των, όπως λέγει ο Ιώβ: “όταν δημιουργήθησαν οι αστέρες, επαίνεσαν με φωνή μεγάλη πάντες άγγελοι μου” (Ιώβ 38,7). Την αρμονία και ωραιότητα των κτισμάτων εθαύμασαν οι άγιοι, οι φιλόσοφοι, οι σοφοί, οι ποιητές, οι καλλιτέχνες, οι χριστιανοί και κυρίως οι ειδωλολάτρες , επειδή δια του σύμπαντος υψώνεται ο νους προς τον Θεό των όλων και Δημιουργό. Με τους στοχασμούς για το μεγαλείο των κτισμάτων πολλοί γνώρισαν τον Θεό, προόδευσαν στην προσευχή, μεγάλυναν με ύμνους την δόξα του Δημιουργού και μάλιστα πολλοί έφθασαν στις υψηλότερες βαθμίδες της νοεράς και καρδιακής προσευχής. Γι’ αυτό, λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, ότι μας είναι μεγάλη ωφέλεια να σκεπτόμαστε τα δημιουργήματα του Θεού για να Τον γνωρίσουμε και να Τον αγαπήσουμε περισσότερο.

167. Τι μπορείτε να μας πείτε ακόμη για την δημιουργία;

Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο και ολόκληρο τον κόσμο από τέσσερα υλικά ή συστατικά. Τα δύο είναι ελαφρά – αέρας και φωτιά – και τα αλλά δύο βαρεία, τα όποια είναι η γη και το νερό, όπως λέγει ό Μέγας Βασίλειος. Αυτά τα τέσσερα συστατικά υπάρχουν ενωμένα, διαιρημένα αλλά και ανάμικτα. Ενώ στον έσχατο αιώνα το ελαφρότερο και υψηλότερο ευρισκόμενο συστατικό, δηλαδή το πυρ θα καύση τα άλλα τρία στοιχεία, ενώ θα υπάρχει η ανθρωπινή ζωή, κατά τον λόγο του Κυρίου, ό όποιος λέγει ότι λόγω της οργής του Θεού Παντοκράτορας θα καούν τα στοιχεία της φύσεως (δηλ. αέρας, γη και νερό). Όμως το Άγιο Πνεύμα με το στόμα του προφήτου Δαβίδ λέγει ότι δεν θα καταστραφούν τα στοιχεία και ολόκληρη η κτήσης, αλλά μόνο θα ανακαινιστή: “Εξαποστέλλεις το Πνεύμα Σου και κτισθήσονται και ανακαινιείς το πρόσωπον της γης” (Ψαλμ. 103,31).
Ό Θεός δημιούργησε τρεις ουρανούς. Πρώτα τον ορατό, δεύτερον αυτόν πού έχει το είδος πυρός και είναι υπεράνω του αιθέρος και τρίτον τον ουρανό των αγγέλων. Εδώ αρπάχθηκε ό Απόστολος Παύλος και “ήκουσε άρρητα ρήματα, ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι” (Β’ Κορ. 12, 2-3). Εδώ είναι ο παράδεισος.
Ό άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό κατ’ εικόνα και ομοιώσει με Αυτόν. Αυτός είναι το μοναδικό έργο πού έπλασε ο Θεός με τα χέρια Του και όχι με τον λόγο Του, όπως συνέβη με τα άλλα. Τον δημιούργησε με την κοινή βούληση των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος, όπως λέγει η Γένεσης: “Ποιήσομεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν” (Γεν. 1,26). Το σώμα του άνθρωπου δημιουργήθηκε από χώμα, ενώ η ψυχή του εμφυσήθηκε από τον Θεό με αόρατο τρόπο…
Ό άνθρωπος δημιουργήθηκε από δύο μέρη – σώμα και ψυχή -χωριστά μεταξύ τους, όπως μας διδάσκει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, ενώ από τρία μέρη -σώμα, ψυχή και Πνεύμα – τριχοτόμησης του άνθρωπου, όπως διδάσκουν μερικοί παλαιοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς. Ναι. Ό άνθρωπος έχει πνεύμα δηλαδή ψυχή ζώσα όπως όλα τα ζώα, από την οποία πηγάζουν οι φυσικές δυνάμεις, όπως της γονιμοποιήσεως, δηλ. αυξήσεως του γένους, της διατροφής, της προστασίας, των διαφόρων ενστίκτων κλπ. Αλλά η ζώσα ψυχή του άνθρωπου ανήκει στο σώμα και δεν πρέπει να την συγχέουμε με οποιαδήποτε θεία ενέργεια του Θεού προς τον άνθρωπο, ή οποία ενώνεται με το σώμα την στιγμή της κυοφορίας και μεταβαίνει στην αιωνιότητα μετά τον θάνατο του σώματος. Το σώμα θα επανασυνδεθεί με την ψυχή στην Μέλλουσα Κρίση, αφού αναστηθεί πνευματικά, αλλά όχι όπως ήταν στην γη.
Ό άνθρωπος αρχίζει από την γη αυτή να γεύεται και να ζει τα ουράνια αγαθά, διότι απ’ αυτόν ακόμη τον κόσμο ο άνθρωπος θεώνεται, φωτίζεται, αποβάλλει τα μάταια φρονήματα και ενδύεται τα ουράνια, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους αγίους. Διότι όλη η κτήσης στενάζει περιμένοντας την αναγέννηση της ανθρωπινής φύσεως.
Ό Θεός δημιούργησε τρεις κόσμους: Τον καταχθόνιο, δηλαδή την κόλαση, όπου υπάρχει μόνο σκοτάδι, πύρινες φλόγες και τάρταρο, και όπου βασανίζονται οι δαίμονες και οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών. Η κόλαση έγινε την στιγμή της πτώσεως των κακών αγγέλων. Ό δεύτερος κόσμος πού λέγεται μικτός δηλαδή επίγειος, όπου είναι ανακατωμένο το καλό με το κακό, η χαρά με την λύπη, το αγαθό έργο με την αμαρτία, η χαρά με τον πόνο, η ζωή και ο θάνατος. Εδώ στην γη μοχθεί ο άνθρωπος να λυτρωθεί από την αμαρτία και την κόλαση και να απόκτηση την σωτηρία με τα αγαθά έργα και την μετάνοια. Εδώ η απόλαυσης της ζωής και του εγγάμου ιδιαίτερα βίου σφραγίζεται με τον πόνο, με τους πόνους της γεννήσεως και αναπτύξεως των παιδιών. Έτσι η σωτηρία είναι πάντοτε δύσκολη. Να Τι λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: “Όποιος φεύγει τους πόνους του παρόντος αιώνος, συμμετέχει στους αιωνίους πόνους”. Ο τρίτος κόσμος είναι ο παράδεισος και η Βασιλεία των Ουρανών. Εκεί υπάρχει μόνο χαρά, δοξολογία, φως και αιώνια ζωή.

168. Για τον άνθρωπο τι ακόμη έχετε να προσθέσετε;

Ο άνθρωπος είναι ο βασιλεύς της δημιουργίας, διότι πλάσθηκε με την θέληση της Παναγίας Τριάδος κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού διότι έχει ψυχή ζώσα και μπαίνει σ’ αυτή με το Βάπτισμα ο Πατήρ ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Είναι ή μοναδική ύπαρξης ή οποία λαμβάνει το χάρισμα της προόδου στην αρετή, στην αγιότητα και στην θεία δύναμη, ώστε να φθάνει μέχρι την θέωση.

Όμως λόγω της αμαρτίας ο άνθρωπος κατέπεσε από την πρώτη τιμή στην κατάσταση του δούλου, του αμαρτωλού ανθρώπου. Από εδώ επιστρέφει στην πρώτη τιμή πάλι με τον Υιό του Θεού αλλά με πολλές και μεγάλες θυσίες και κόπους. Ιδού Τι λέγει γι’ αυτά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις: “όπως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ένα άλλο Θεό, επίγειο Θεό, έτσι με την αμαρτία ο Θεός υπέταξε πολύ τον άνθρωπο, ώστε ολόκληρη ή κτήσης επαναστάτησε κατά του ανθρώπου. Το σώμα του είναι αδύνατο και γεμάτο από πόνο, ή ζέστη το καίει, το κρύο τον θανατώνει, τα ερπετά τον δαγκώνουν, ο λύκος τον φονεύει, ή θάλασσα τον πνίγει, ή γη τον καταπίνει, ή πείνα τον βασανίζει, ο διάβολος τον πειράζει μέχρι θανάτου”. Παρ’ όλα αυτά ο Θεός δεν τον εγκατέλειψε. Του έδωσε μέσα διορθώσεως, μετανοίας και σωτηρίας.

Πρώτα – πρώτα του αφαίρεσε την χάρη της σωτηρίας, επειδή υπέκυψε στην αμαρτία. Κατόπιν του έδωσε τον νόμο της συνειδήσεως για να τον συμβουλεύει και να τον ελέγχει για τα κακά έργα του. Ύστερα του έδωσε στην καρδιά το δώρο του απολεσμένου παραδείσου, δηλ. την νοσταλγία του παραδείσου, ή οποία του προκάλεσε τον ζήλο για την προσευχή, τα δάκρυα της μετανοίας, την πνευματική για τα καλά έργα αίσθηση.

Στο χρονογράφημα του Κεδρηνού λέγεται ότι μετά την εκδίωξη του Αδάμ από τον παράδεισο, σαράντα ήμερες έκλαιγε ο προπάτορας Αδάμ στην θύρα του παραδείσου, ζητώντας συγχώρηση, άλλ’ όμως τα Χερουβίμ πού φύλαγαν τις πόρτες του παραδείσου δεν τους άνοιξαν πλέον, διότι δεν μπορούσε πια να εισέλθει στην αθανασία χωρίς μετάνοια και χωρίς την θυσία και εξαγορά του Χριστού. Τότε, αφού επέστρεψε ο Αδάμ πίσω στην γη, άρχισε να οργώνει, να σπέρνει και να εργάζεται με τον ιδρώτα του προσώπου του, για να αποκτήσει τον επιούσιο άρτο του.

Επειδή ήταν μακριά από τον Θεό, ο άνθρωπος από την γη μπορούσε να δη τον Θεό, όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, αλλά με μυστικό τρόπο, δηλ. με τα μάτια της ψυχής του. Με τον ένα μάτι να βλέπει τον Θεό από τα κτίσματα δηλ. με την πνευματική θεώρηση της δημιουργίας, όλων των θαυμαστών από τα χέρια του Θεού κτισμάτων. Με το δεύτερο μάτι να βλέπει τον Θεό με την εκπλήρωση των εντολών Του και με την πνευματική αίσθηση της καρδιάς του.

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει, όσο άφορα αυτά ότι, όσο ανυψώνεται ο άνθρωπος με την σκέψη του στην πνευματική θεώρηση της θαυμαστής φύσεως του κτισμάτων, κατά το ίδιο μέτρο αυξάνει και στην πίστη και αγάπη του Θεού.

169. Τι θα συνέβαινε με τον Αδάμ εάν δεν έτρωγε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, αλλά από το δένδρο της ζωής:

Εάν ο Αδάμ έτρωγε από το δένδρο της ζωής τότε και η τιμωρία του θα ήταν παντοτινή, δηλ. θα επέθνησκε πλέον, ώστε με το θάνατο να διακοπτόταν η αμαρτία, αλλά θα αρπαζόταν στα βάθη της κολάσεως μαζί με τον διάβολο, χωρίς καμία ελπίδα συγχωρήσεως και εξαγοράς. (Έκδοσης Ορθόδοξου πίστεως. Αγίου Ιωάννου Δαμάσκηνου. Κεφ. 11).

170. Πώς θα πολλαπλασιαζόταν το ανθρώπινο γένος και ποια τύχη θα είχε εάν δεν έσφαλλε ο Αδάμ στον παράδεισο;

Ό άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι ο πρώτος σκοπός του Θεού ήταν να μη γεννιόμασταν με την σαρκική ένωση δια του γάμου. Όμως η παράβασης της εντολής οδήγησε τους ανθρώπους, ώστε να πολλαπλασιάζονται με τον γάμο, δεδομένου ότι ο Αδάμ καταφρόνησε τον δοσμένο από τον Θεό νόμο. Οπότε, όλοι αυτοί πού γεννιόνται από τον Αδάμ “κυοφορούνται εν ανομία”, λόγω της
προπατορικής παραβάσεως.

Αυτό λέγει και ο προφήτης Δαβίδ:”Και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου” (Ψαλμ. 50)

Οπότε η Εύα, η μητέρα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους γέννησε εν αμαρτίαις, δηλ. με ηδονή. Γι’ αυτό και εμείς επειδή φέρνουμε επάνω μας την ενοχή της μητέρας μας Εύας, λέγομε ότι γεννηθήκαμε στην αμαρτία.
Μερικοί Άγιοι Πατέρες ισχυρίζονται ότι, εάν ο Αδάμ δεν αμάρτανε, το ανθρώπινο γένος θα πολλαπλασιαζόταν με τον λόγο του Θεού. Όσο αφορά αυτό, λέγει ο Μέγας Βασίλειος: “Τι λέγεις, άνθρωπε; Υπάρχει ποτέ κανένα έργο αδύνατο στον Θεό.

Άραγε ο Θεός πού πλήθυνε το γένος των πουλιών με διάφορα είδη, χωρίς μεταξύ των συνάφεια, δεν θα μπορούσε να κάνη αυτό το έργο και για το ανθρώπινο γένος;…. (Εξαήμερος, Λογ.8) Και εάν ρωτάς τι τύχη θα είχε ο Αδάμ εάν δεν αμάρτανε στον παράδεισο, σου λέγω ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να συμμετάσχει στην χαρά πλησίον του Θεού, στην ευτυχία της θείας γνώσεως, της αγάπης και να Τον δοξάζει πάντοτε”.

Αυτός είναι το επιστέγασμα και στεφάνωμα ολοκλήρου της κτίσεως, είναι ένας μικρός κόσμος, όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες. Με το σώμα του ο άνθρωπος έρχεται σε κοινωνία με τον ορατό κόσμο, ενώ με την ψυχή του κοινωνεί με τον Θεό. Ο άνθρωπος πλάσθηκε για να είναι εκλεκτό δοχείο της θείας δόξης.

Ο σκοπός του στον παράδεισο ήταν να εκπλήρωση την εντολή του Θεού και να εργάζεται με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος για την τελειοποίηση του, ώστε να φθάσει να γίνει κατ’ εικόνα και ομοίωση με τον Θεό.

171. Πώς πρέπει να ζούμε εμείς εδώ στην γη για να εξαγοράσουμε την προπατορική αμαρτία τον Αδάμ, πού έκανε στον παράδεισο;

Πρώτα πρέπει να βαπτισθούμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, επειδή το Άγιο Βάπτισμα ανοίγει την Βασιλεία των Ουρανών, κατά τον λόγο του Ιερού Ευαγγελίου, πού λέγει: “Εάν μη τις γεννηθεί εξ ύδατος και Πνεύματος ου δύναται εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού” (Ίωάν.3,5).

Μετά το Βάπτισμα έχουμε καθήκον να φυλαγόμαστε από τις αμαρτίες και να αγωνιζόμαστε εναντίον της, βοηθούμενοι από την Χάρι του Θεού, πού λάβαμε με τον Άγιο Βάπτισμα. Με το Βάπτισμα εγειρόμεθα με βία από την δουλεία, επειδή καταργήθηκε δια του Σταυρού ή αμαρτία και μας δόθηκε ή ελευθερία στην εκτέλεση των θείων εντολών. Δηλαδή μας άφησε ελευθέρους ο Θεός να ακολουθήσομε ή όχι τις εντολές Του. Οπότε, απ’ αυτό το Άγιο Βάπτισμα ακόμη, με την Χάρι του Ιησού Χριστού, μας δόθηκε ή τελειωτική Χάρις του Θεού, για την εκπλήρωση όλων των εντολών.

Όμως στην συνέχεια, καθένας πού έλαβε μυστικά την χάρι, αλλά δεν επιτέλεσε τις εντολές, κατά το μέτρο της καταφρονήσεως των εντολών, είναι ο ίδιος αιχμαλωτισμένος από την αμαρτία, ή οποία δεν είναι πλέον του Αδάμ, αλλά εκείνου, ο οποίος περιφρόνησε τις θείες εντολές. Διότι, ενώ επήρε την δύναμη για την εργασία των εντολών, δεν εξετέλεσε όμως αυτές.

Στο μέτρο κατά το οποίο πιστεύουμε ότι εργαζόμαστε τις εντολές, στο ίδιο μέτρο εργάζεται και το Άγιο Πνεύμα τους καρπούς Του σ’ εμάς….” (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής).

172. Ποιος είναι ο πρώτος νόμος πού δόθηκε στον άνθρωπο τον παραδείσου;

Κατά τον λόγο του αγίου Ισαάκ του Σύρου, ο πρώτος δοσμένος από τον Θεό νόμος στον άνθρωπο του παραδείσου ήταν ο φυσικός νόμος, δηλαδή η θεωρία και η κατανόησης των κτισμάτων του Θεού.

173. Πείτε μας μερικά λόγια για τον Πατριάρχη Αβραάμ και τους διαδόχους του. Πώς αξιώθηκε να γίνει “Πατήρ πολλών εθνών;

Ο Αβραάμ ήταν ο ενδέκατος πατριάρχης από την γενεά του Σήμ, υιού του Νώε.

Αυτός είχε τρεις γυναίκες, με την ευλογία του Θεού, και με αυτές να ένωση τις τρεις ομάδες λαών πού κατάγονταν από το σπέρμα του Νώε.

Έτσι λοιπόν, με την Σάρα, πού καταγόταν από το γένος του Σήμ, να προέλθει ή φυλή των εβραίων, δηλαδή οι Σήμιτες. Με την Χετουρία, πού καταγόταν από το γένος του Ιάφεθ, δευτέρου υιού του Νώε, απ’ οπού προήλθαν οι λαοί Ασίας και Ευρώπης, οι Ιαπεττίτες. Ενώ με την τρίτη γυναίκα, την δούλη του Αγαρ, πού προσερχόταν από το γένος του Χαμ, τρίτου υιού του Νώε, προήλθαν οι λαοί αράβων και Αγαρηνών, ονομαζόμενοι και Χαμίται.

Μ’ αυτό τον τρόπο λοιπόν, από τις τρεις γυναίκες του ο Αβραάμ έγινε πατήρ όλων των επί της γης φυλών, δηλαδή των εβραίων, των Ιαπεττιτών, δηλ. χριστιανών (ινδοευρωπαίων) και των Χαμιτών, δηλ. των αράβων.

Όταν αυτά τα τρία γένη πιστεύσουν στον Χριστό, τότε θα ενωθούν όλοι οι λαοί και θα είναι “μία ποίμνη εις ποιμήν”.
Εμείς οι χριστιανοί είμεθα τέκνα του Αβραάμ πατρός του Ισαάκ ο οποίος συμβολίζει την θυσία του Χριστού και προερχόμεθα από την γυναίκα του Χετουρία.

Οι Σήμιτες είναι τέκνα του Αβραάμ από την Σάρα, ενώ οι Χαμίται (άραβες) είναι τέκνα του Αβραάμ από την δούλη του Αγάρ.

Αλλά εμείς οι χριστιανοί είμεθα τέκνα του Θεού, λόγω της πίστεως μας στον Ιησού Χριστό, ο οπαίος είναι ανεκτίμητος από το να ήταν υιός του Αβραάμ εξ αίματος, όπως είναι οι εβραίοι και οι άραβες.

174. Πείτε μας κάτι και για τον Νώε και τους διαδόχους του.

Ο Νώε είναι ο δεύτερος Αδάμ της ανθρωπότητας, διότι αυτός μόνος, με επτά ακόμη ψυχές γλίτωσαν με την βούληση του Θεού στον καιρό του κατακλυσμού. Αυτός είχε τρία παιδιά: Τον Σήμ, τον Χαμ και τον Ιάφεθ. Τον Σήμ τον ευλόγησε ο πατήρ του Νώε, λέγοντας του: “ευλογημένος Κύριος ο Θεός του Σήμ, και έσται Χαναάν παις οικέτης αυτού”. Τον Ίάφεθ, παρόμοια τον ευλόγησε, λέγοντας του: “Πλατύναι ο Θεός τω Ίάφεθ…” Ενώ τον Χαμ τον καταράστηκε διότι είδε την γύμνωση του πατρός του, λέγοντας του:”Επικατάρατος Χαναάν παις οικέτης εσται τοις άδελφοίς αυτού”.(Γένεσ. 9,25-27).
Ο Νώε έλαβε μαζί του στην κιβωτό και τα οστά του προπάτορας Αδάμ. Ενώ προ του θανάτου του μοίρασε αυτά στα τρία παιδιά του, όπως λέγει στο χρονογράφημα του ο Κεδρηνός. Έτσι λοιπόν, το κρανίο δόθηκε στον Σήμ, τον μεγαλύτερο υιό του, τα οστά του σώματος του στον Ίάφεθ, ενώ τα πόδια τα έδωσε στον Χαμ. Ο Νώε είχε κληρονομήσει τα λείψανα του Αδάμ από τον Μαθουσάλα και τα έδωσε στα παιδιά του για να έχουν πάντοτε την μνήμη του θανάτου. Διότι, εάν θα σκέπτονται τον θάνατο, θα λυτρωθούν απ’ αυτόν, ενώ όταν τον ξεχάσουν θα πεθάνουν.
Ο Σήμ έλαβε την γη της Παλαιστίνης και έθαψε το κρανίο του Αδάμ και της Εύας στον λόφο του Γολγοθά, οπού αργότερα σταυρώθηκε ο Χριστός, ο Σωτήρ του κόσμου. Από το γένος του προέρχονται οι εβραίοι. Οι Ιαπεττίτες είναι οι περισσότεροι στον κόσμο και επεκτάθηκαν στην Ασία, Ευρώπη και αργότερα στην Αμερική και Αυστραλία. Οι Χαμίται κατέλαβαν την Αίγυπτο, τις αραβικές χώρες και ολόκληρη την Αφρική.
Λόγω των αμαρτιών των απογόνων του Σήμ, ή Παλαιστίνη αργότερα κυριεύθηκε από τους Χαναναίους, οι οποίοι κατάγονταν από τον Χαμ. Γι’ αυτό κλήθηκε ο Αβραάμ από την χώρα Ούρ στην γη Χαναάν, για να κληρονομήσει την γη του προπάτορας του Σήμ. Γι’ αυτό και ο Μωυσής επέστρεψε τον περιούσιο λαό από την Αίγυπτο στην γη της Επαγγελίας, δηλαδή στην γη Χαναάν, ή οποία τους δόθηκε από τον Θεό μετά τον κατακλυσμό όπως γνωρίζουμε από την Παλαιά Διαθήκη, οι εβραίοι νίκησαν όλους σχεδόν τους λαούς της Παλαιστίνης, εκτός από πέντε πόλεις, τις οποίες ο Θεός δεν τις έδωσε στα χέρια των εβραίων, ώστε με αυτές οι ειδωλολατρικοί λαοί πού κατοικούσαν εκεί, να ταπεινώνουν τους εβραίους, όταν αυτοί θα αμάρταναν ενώπιον του Θεού. Έτσι λοιπόν, όσες φορές οι εβραίοι παράκουγαν τον Θεό, Αυτός τους άφηνε να πέσουν στα χέρια των ειδωλολατρικών λαών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Φιλισταίοι.

Οι Άγιοι Πατέρες λέγουν ότι ο Θεός, όλα αυτά τα κάνει και στους χριστιανούς και κυρίως στους γενναιόφρονες αγίους. Τους αφήνει μερικές αδυναμίες και πάθη της φύσεως αθεράπευτα, όπως οργή, υπνηλία, πείνα, ακηδία, λογισμούς, φαντασίες, σαρκικούς πειρασμούς με σκοπό να τους ταπεινώνει για να μη πέσουν στην υπερηφάνεια. Στο τέλος όμως της ζωής των ο Θεός τους θεραπεύει και αυτά τα πάθη και με το έλεος Του τους σώζει. Διότι χωρίς το έλεος ούτε οι άγιοι δεν μπορούν να σωθούν, κατά τον λόγο του Κυρίου, πού λέγει: “Χάριτι έστε σεσωσμένοι”.

175. Γιατί οι εβραίοι δεν πίστευσαν στον Χριστό, ενώ ήταν εκλεκτός λαός του Θεού; Υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ του εκχριστιανισμού των εβραίων και του τέλους του κόσμου;

Η απιστία των εβραίων είναι ένα μεγάλο μυστήριο του Θεού. Είναι γεγονός ότι αυτοί δεν πίστευσαν στον Μεσσία, για την ίδια αιτία πού έπεσε και ο Αδάμ από τον Παράδεισο.

Οι εβραίοι δεν πίστευσαν στον Χριστόν, λόγω πρώτα – πρώτα της παρακοής των προς τις Άγιες Γραφές και τις προφητικές εξ Αγίου Πνεύματος αποκαλύψεις. Κατόπιν δεν πίστευσαν, λόγω της υπερηφάνειας των. Οι εβραίοι ήθελαν ένα επίγειο και ανθρώπινο Μεσσία, πού να έχει ανθρώπινη δύναμη και εξουσία, ώστε να επανίδρυση την βασιλεία του Δαβίδ, να τους απαλλάξει από την σκλαβιά των ρωμαίων και να τους κάνη κυριάρχους όλων των λαών.

Αυτοί δεν περίμεναν ένα “πράο και ταπεινόν τη καρδία” Μεσσία, έτοιμο να σταυρωθεί στον σταυρό για την εξαγορά και αναγέννηση του κόσμου. Οι εβραίοι σκανδαλίσθηκαν από τον Χριστό, αισθάνθηκαν ταπεινωμένοι στο “πιστεύω” των και στις μεγαλόφρονες ιδέες των και μάλιστα όταν τους δίδασκε να συγχωρούν τους εχθρούς των, να υπομένουν, να μην αρπάζουν τις περιουσίες άλλων, να μοιράζουν τα υπάρχοντα των στους πτωχούς και να Τον ακολουθούν.

Γι’ αυτό, από εκλεκτός λαός, έγινε εχθρικός απέναντι του Χριστού.

Αντί των εβραίων ο Θεός κάλεσε τους ειδωλολατρικούς λαούς – τα έθνη – τα οποία κατάγονταν από το γένος του Ιάφεθ, δημιουργώντας απ’ αυτούς ένα άλλο εκλεκτό λαό, τον λαό των χριστιανών.
Οι εβραίοι πιστεύουν σ’ ένα Θεό θνητό, αδρανή, χωρίς Λόγο και χωρίς Πνεύμα. Εμείς πιστεύουμε σ’ ένα Θεό ζώντα, ο Οποίος έχει Πνεύμα και Λόγο, δηλαδή, Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα.

Ο Λόγος Χριστός και το Άγιο Πνεύμα είναι τα δύο χέρια του Θεού, με τα οποία έκτισε τον κόσμο. Οι εβραίοι δεν θα πιστεύσουν στον Χριστό μέχρι συντέλειας των αιώνων.

Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι: “‘Έδωκεν αυτοίς ο Θεός πνεύμα κατανύξεως, οφθαλμούς του μη βλέπει και ώτα του μη ακούει… και το ήττημμα αυτών πλούτος εθνών” (Ρωμ.11,8-12).

Ο ίδιος λέγει, όπως και οι προφήται Ησαΐας, Δαβίδ, Ιερεμίας, Μιχαίας κλπ., ότι δεν έπεσαν όλοι οι εβραίοι από την πίστη, αλλά “και εν τω νυν καιρώ λείμμα κατ’ εκλογή χάριτος γέγονεν”, το οποίον λείμμα (υπολοίπων) θα σωθεί στο τέλος του κόσμου, (Ρωμ.11,5-6), “άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθει” (11,25), διότι, “ει γαρ η αποβολή αυτών καταλλαγή κόσμου, τις η πρόσληψις ει μη ζωή εκ νεκρών;” (Ρωμ.11,15).

Ο προφήτης Δαβίδ λέγει ότι το λείμμα του Ισραήλ θα σωθεί πριν από το τέλος του κόσμου, αφού “επιστραφήσονται οι δούλοι εκ Μωάβ” δηλαδή να επιστρέψουν οι εβραίοι από τις διάφορες χριστιανικές χώρες στο Ισραήλ και θα πιστεύσουν στον Χριστό με το κήρυγμα του Ενώχ και του Ήλιου.

176. Γιατί πρέπει να γίνει το τέλος τον κόσμου και η ανακαίνισης της δημιουργίας;

Οι Άγιοι Πατέρες λέγουν ότι για τέσσερες αιτίες πρέπει να γίνει το τέλος του κόσμου και της Μελλούσης Κρίσεως και συγκεκριμένα:

1) Για να φανερωθεί η δικαιοσύνη του Θεού.

2) Για να φανερωθεί η αδικία των ανθρώπων, ενώπιον των εντολών του Θεού.

3)Για να τιμωρηθεί η αμαρτία και ανομία του κόσμου και

4) για να αμειφθούν τα καλά έργα των δικαίων.

177. Πότε θα έλθει το τέλος του κόσμου κατά την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρας;

Όταν οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό, πότε θα γίνει το τέλος του κόσμου, Εκείνος τους είπε: “Περί της ημέρας και ώρας εκείνης ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο Πατήρ μου μόνος” (Ματθ. 24,36 Λουκ. 17,20). Άλλα με τα σημεία τα οποία τους φανέρωσε ο Σωτήρ, στους Αποστόλους και Προφήτες μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει.

Κάποιος ρώτησε ένα μεγάλο θεολόγο και πνευματικό πατέρα: “Πότε θα γίνει το τέλος του κόσμου;”.

Και εκείνος απάντησε: “όταν θα κορυφωθεί η αμαρτία και τα κακά έργα”. Οι φοβερές αμαρτίες πού θα κυριαρχήσουν τότε στην γη θα είναι: Η απιστία, η αμφιβολία στην ύπαρξη του Θεού, η άρνησης του Θεού, ο εξευτελισμός και η γελοιοποίησης σε ότι είναι άγιο και χριστιανικό, η ακολασία τόσο των νέων Όσο και των γερόντων και προπαντός θα υπερίσχυση τότε ο σοδομιτισμός δηλαδή η παρά φύσιν ακολασία, η πορνεία μεταξύ συγγενών και όλα τα φοβερά οργιά των μολυσμένων παθών, όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες και όπως φαίνονται στις ημέρες μας.

Άκουσε Τι λέγει ο Θεός στην Γένεση: Κραυγή Σοδόμων και Γομόρρας πεπλήθυνται προς με, και αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα (Κεφ.18,20). Και παρακάτω λέγει: “Ύψώθη η κραυγή αυτών έναντι Κυρίου, και απέστειλεν ημάς Κύριος έκτρίψαι αυτήν” (Κεφ. 19,13). Στους έσχατους καιρούς θα απλωθεί η πολυμίσητη στον Θεό σοδομιτική αμαρτία και μετά θα έλθει μεγάλο πυρ στο τέλος του κόσμου να καταπαύσει το κακό.
Άλλες αμαρτίες πού θα αιχμαλωτίσουν τον κόσμο πριν από το τέλος του κόσμου θα είναι:

Το μίσος και η κακία μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ των συζύγων, των γονέων και παιδιών των, πού θα φθάνουν κάποτε και στον φόνο το μίσος των γονέων κατά των παιδιών και ο φόνος των βρεφών από την κοιλιά της μητέρας των (εκτρώσεις) κατόπιν εγκλήματα και ταραχές χωρίς δίκες ώστε θα φονεύονται και θα ζημιώνουν ο ένας τον άλλον χωρίς καμιά ενοχή το φοβερό πάθος της μέθης, οι απολαύσεις του κόσμου, οι ασωτίες η διάλυσης των οικογενειών, το μίσος μεταξύ των εθνών, των αρχόντων και βασιλέων, η απιστία μεταξύ των αδελφών, των συζύγων, των οικογενειών, αρχόντων και λάου, τα οποία θα προκαλέσουν τον φοβερό αποκαλυπτικό πόλεμο. Κατόπιν, η αύξησης στο κατακόρυφο των ψευδοπροφητών, των αιρετικών, των “μέντιουμ”, οι οποίοι ονομάζονται από τον Κύριο “ψευδόχριστοι” (Ματθ. 24,24), θα εξαπατούν πολλούς χριστιανούς και θα κάνουν απατηλά σημεία με την δύναμη του σατανά. Έπειτα, θα έλθουν οι μεγάλες ταραχές, πείνες, ασθένειες αθεράπευτες, φρίκη και σύγχυσης σ’ όλο τον κόσμο, λόγω των οποίων θα πεθαίνουν οι άνθρωποι από τον φόβο τους.
Θα ακολουθήσουν επίσης αποκαλυπτικά σημεία στο σύμπαν. Ο ήλιος θα σκοτιστεί, η σελήνη ομοίως, τα αστέρια θα πέσουν, το φως θα ελαττωθεί (Ματθ. 24,29), η θάλασσα και οι ωκεανοί θα υψώσουν σε απίθανο σημείο τα κύματα των και τα θηρία της γης θα μουγκρίζουν από την πείνα και τον φόβο.

Για όλα αυτά τα αποκαλυπτικά σημεία της συντέλειας των αιώνων γράφει ο προφήτης Ησαΐας (κεφ. 6,10,13), ο Σοφονίας, ο Δαβίδ, ιδιαίτερα στο 10ο Κάθισμα, ο προφήτης Ζαχαρίας, ο Δανιήλ (κεφ. 8-11), ο Εζεκίας (κεφ. 37-38), ο άγιος Ευαγγελιστής Ματθαίος (κεφ. 24,25), ο Λουκάς στο κεφ. 21, ο Απόστολος Παύλος στις επιστολές του Β’ προς Θεσσαλονικείς και Β’ προς Τιμόθεο, η Α’ Πέτρου, η Αποκάλυψις και άλλα.
Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας, στην μετάφραση της Αποκαλύψεως λέγει ότι γυναίκα λαμπροφορεμένη όπως ο ήλιος είναι η Εκκλησία.

Ο ήλιος είναι λαμπάδα του Αγίου Πνεύματος, η σελήνη υπό τους πόδας αυτού συμβολίζει τον παρόντα αιώνα, ο οποίος μεταβάλλεται σαν την σελήνη οι δύο πτέρυγες της γυναίκας είναι οι δύο Διαθήκες της Εκκλησίας η γη είναι η ταπείνωσης το θηρίο πού διεξάγει πόλεμο με τους αγίους είναι ο σατανάς με όλη την πομπή αυτού, και ο ποταμός, πού τρέχει από το στόμα του θηρίου εναντίον της Εκκλησίας, είναι οι αναρίθμητοι πειρασμοί πού εκσφενδονίζονται από τον σατανά και τους υπηρέτες του κατά των χριστιανών με σκοπό να τους θανατώσουν με την αμαρτία.

178. Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τον αριθμό 666, για τον όποιον ομιλεί ο απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης στο 13,18 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως;

Ο αριθμός 666, είναι ένας αριθμός συμβολικός και αποκαλυπτικός, τον οποίον μεταφράζει ως εξής ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας.

Το πρώτο νούμερο συμβολίζει την παράλογη επιθυμία, δηλαδή την αχαλίνωτη εξάπλωση της ακολασίας και παντός σαρκικού πάθους, κατά τον έσχατο αιώνα.

Το δεύτερο νούμερο συμβολίζει αλλά φοβερά πάθη, όπως: την ασυγκράτητη οργή, η οποία θα κυριάρχηση στον κόσμο, κατά τους έσχατους καιρούς. Δηλαδή την έξαψη της μέχρι εγκλήματος κακίας, τον άνευ ευσπλαχνίας και αιτίας φόνο αθώων ανθρωπίνων υπάρξεων, δηλ. βρεφών από την κοιλιά της μητέρας των (εκτρώσεις).

Το τρίτο νούμερο συμβολίζει αλλά αποκαλυπτικά πάθη, όπως: την παράλογη φαντασία με την οποία θα εξαπατάται η ανθρωπότητα στους έσχατους καιρούς.

Οι άνθρωποι δεν θα μπορούν πλέον να ζήσουν χωρίς την αυταπάτη του λογικού, διότι μ’ αυτό τον τρόπο ο διάβολος εισχωρεί ευκολότερα και ανεπαίσθητα στην καρδιά του ανθρώπου. Πριν από το τέλος του κόσμου οι άνθρωποι δεν θα έχουν στην καρδιά των την πνευματική αίσθηση.

Δεν θα έχουν ζήλο πλέον για την εκκλησία, την προσευχή, την ανάγνωση των ψυχωφελών βιβλίων, την νηστεία, την εκτέλεση των καλών έργων. Επειδή η καρδιά των θα είναι έρημη από κάθε ιερό και όσιο, θα ζουν μόνο με τις υλικές αισθήσεις, με τους επαίνους του κόσμου, για το θεαθήναι στους άλλους, με εγωιστική φαντασία, όπως τα λέγει ο προφήτης Ησαΐας: “Εισήλθεν ο θάνατος ταις θυρίσι (δηλ. από τας αισθήσεις) ημών”.

Αυτοί πού θα απομακρυνθούν από την αληθινή στον Χριστό πίστη θα λάβουν στο μέτωπο και στα χέρια των, δηλ. στον νου, στην θέληση, στην σκέψη και στα έργα των το σημείο των τριών ομοίων αριθμών το 666, δηλ. τα πάθη πού συμβολίζονται με αυτά. Θα αιχμαλωτισθούν και στα τρία μέρη της ψυχής από τον σατανά, στον νου, στην θέληση και την καρδιά.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα κάνουν με το χέρι των και την καρδιά των το σημείο της νίκης και σωτηρίας, τον Τίμιο Σταυρό.

Ενώ οι καλοί χριστιανοί θα τιμούν τον Τίμιο Σταυρό, θα διώκονται και θα μισούνται από όλα τα έθνη χάριν του Ονόματος του Χριστού. Άλλα “ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται”.
Ο σοφός Σολομών λέγει ότι η ανομία θα ερήμωση όλη την γη και θα ανατρέψει τον θρόνο των δυναστών. Συνεπώς λοιπόν, όχι τα όπλα θα ερημώσουν τις ψυχές των ανθρώπων και ολόκληρο τον κόσμο, αλλά η αμαρτία.

Ενώ ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος λέγει ότι από την κοιλία θα αρχίσει ο παμμίαρος αντίχριστος να πολεμά τους ανθρώπους, δηλαδή με την πείνα.

Άλλοι θείοι Πατέρες λέγουν ότι στην Μέλλουσα Κρίση θα ηχήσουν οι σάλπιγγες των αγγελικών ταγμάτων, τα οποία έχουν τεθεί ως φύλακες των Χωρών και των διαφόρων τόπων του κόσμου, πού θα είναι αναρίθμητες για να καλέσουν τους λαούς για την Κρίση, όπως λέγει ο προφήτης Δαβίδ: “Κληθήσεται ο ουρανός άνω και η γη κάτω (δηλ. οι άγιοι του παραδείσου και οι ψυχές των αμαρτωλών από την κόλαση) του επιλέγει τον λαόν αυτού”. Και τόσο δυνατά και φοβερά θα κτυπήσουν οι σάλπιγγες, ώστε θα τρομοκρατήσουν τους ευρισκομένους στον Άδη και στον παράδεισο, ώστε να εξέλθουν για την Μέλλουσα Κρίση (κατά το βιβλίο, Θύρα της Μετανοίας). Ενώ ο τόπος της εσχάτης Κρίσεως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες θα γίνει στον αέρα, πάνω από την Ιερουσαλήμ, όπου σταυρώθηκε ο Σωτήρ για την σωτηρία του κόσμου, ώστε όλοι “όψονται όν έξεκέντησαν”.

Τότε θα φανερωθεί στον ουρανό το σημείο του υιού του Άνθρωπου, δηλ. ο Τίμιος Σταυρός και “τότε κόψονται πάσαι αί φυλαί της γης” διότι δεν πίστευσαν στον Χριστό.

179. Με το τέλος τον κόσμου θα γίνει γενική καταστροφή του σύμπαντος ή μόνο ανακαίνισης αυτού;

Δεν θα καταστροφή τελείως ο υλικός κόσμος, δηλαδή ολόκληρο το σύμπαν, αλλά μόνο θα ανακαινιστή κατά τον λόγο του προφήτου Δαβίδ, ο οποίος λέγει:

“Εξαποστέλλεις το Πνεύμα Σου και κτισθήσονται και ανακαινιείς το πρόσωπον της γης” (Ψαλμ. 103,31), και (Β’ Πέτρ. 3,13).

Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες αποφάνθηκαν ότι, “Όποιος θα ειπεί ότι στο τέλος του κόσμου θα καταστραφεί ολόκληρο το σύμπαν, δηλ. η δημιουργία του Θεού, να αναθεματίζεται”.

180. Πόσες αποκαταστάσεις και ανακαινίσεις του κόσμου γνωρίζει η Εκκλησία του Χριστού;

Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει τρεις αποκαταστάσεις.

Πρώτη είναι η δημιουργία του κόσμου σε έξι ήμερες.

Δεύτερη ανακαίνισης του κόσμου είναι η εξαγορά του ανθρωπίνου γένους με την επί του Σταυρού θυσία του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου.

Ενώ η τρίτη αποκατάστασης που θα είναι γενική σ’ όλο τον κόσμο, θα γίνει στην συντέλεια των αιώνων, όταν ο Θεός θα φτιάξη καινούργιο ουρανό και γη (β’ Πέτρ. 3,7 και Αποκ. 21,1).

181. Τι πρέπει να γνωρίζουμε εμείς για την Ανάσταση του Χριστού;

Η Ανάστασης του Χριστού είναι το θεμέλιο της σωτηρίας και της πίστεως μας.

Αυτή είναι ο στέφανος του Αγίου Ευαγγελίου, διότι χωρίς την Ανάσταση δεν υπάρχει Ανάστασης ούτε ζωή, ούτε αναγέννησης και σωτηρία του κόσμου.

Η Ανάστασης του Χριστού προλέγεται από τους Προφήτες, από τον ίδιο σε πολλά χωρία του Ευαγγελίου και ήταν αναγκαία για την συγχώρηση των αμαρτιών (Α’ Κορ. 15,17) και για την ενίσχυση της πίστεως (Α’ Κορ. 15,17 και Α’ Πέτρ. 1,21).

182. Γιατί πρέπει να αναστηθούν τα ανθρώπινα σώματα στην Μέλλουσα Κρίση;

Τα σώματα όλων των ανθρώπων, είτε είναι αυτοί καλοί και κακοί, πιστοί ή άπιστοι, πρέπει να αναστηθούν στην Μέλλουσα Κρίση για να σταθούν ενώπιον του Θρόνου του Ιησού Χριστού (Ρωμ.14,10 και Κορ. 5,10), και να λάβει το καθένα – ψυχή και σώμα – , τον μισθό – τιμωρία ή σωτηρία – κατά τα έργα τα όποια εργάσθηκαν στην παρούσα ζωή.

Η Ανάστασης των δικαίων θα γίνει για να λάβει και το σώμα την πνευματική χάρη και αφθαρσία, όπως συνέβη με το Σώμα του Χριστού.

Δεν θα γίνουν δύο ειδών αναστάσεις, πρώτα των δικαίων, για να βασιλεύσουν με τον Χριστό χίλια έτη και κατόπιν των αμαρτωλών, όπως διδάσκουν οι αιρετικοί χιλιάστε.

Άλλα όλοι θα αναστηθούν, όταν θα ηχήσει η αρχαγγελική σάλπιγγα.

Τα σώματα των ανθρώπων πρέπει να αναστηθούν για να τιμωρηθούν ή να δοξαστούν αιωνίως (Δαν. 12,2-3).

Τα σώματα των δικαίων θα αναστηθούν για να δοξαστούν με τις τέσσαρες ιδιότητες των ουρανίων σωμάτων, για τις οποίες λέγει ο Απόστολος Παύλος, δηλαδή με την αφθαρσία, με την δύναμη, με την δόξα και με την πνευματικότητα (Α’ Κορ. 15,42-29).

Θα αναστηθούν για να λάβουν την μορφή του ουρανίου σώματος του Χριστού, όπως στον κόσμο αυτόν έφερναν τη μορφή του επιγείου σώματος (Α’ Κορ.15,48).

Ενώ τα σώματα των αμαρτωλών θα αναστηθούν για να κληρονομήσουν την αιώνια τιμωρία (Ματθ. 25,46) και για να γνωρίζεται από την έκφραση της μορφής του η ενοχή και οι αμαρτίες τις όποιες έκαναν.

Τα σώματα των δικαίων θα αναστηθούν για να συν δοξαστούν με τον Χριστό, τον οποίον είχαν στην καρδιά των, όταν ζούσαν στην γη, καθόσον κοπίαζαν για τα καλά έργα σύμφωνα με την διδασκαλία του Ευαγγελίου.

Ενώ τα σώματα των αμαρτωλών θα αναστηθούν για να φανερωθεί το σκοτάδι και η αγριότητα του προσώπου των, επειδή στον παρόντα κόσμο έκαναν τα έργα του σκότους και είχαν μέσα των τον διάβολο, ο οποίος είναι σκοτεινός και απατεώνας (Θύρα Μετανοίας κεφ.3).

183. Πότε και πώς θα γίνει η Μέλλουσα Κρίση;

Ρωτάς πότε θα γίνει η Μέλλουσα Κρίσης;

Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ποια ημέρα όρισε ο Θεός για την Μέλλουσα Κρίση. (Ματθ. 11,22-24).

Μόνο γνωρίζουμε ότι θα γίνει στο τέλος αυτού του κόσμου (Ματ.24,1-26).

Ενώ πότε θα έλθει αυτή η ημέρα ας ακούσουμε τον Ιησού Χριστό και Σωτήρα, ο οποίος λέγει: “Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο πατήρ μου μόνος (Ματθ. 24,36).

Ενώ για τον τόπο όπου θα γίνει, ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι θα γίνει στον αιθέρα και στα σύννεφα (Α’ Θεσ. 4,17, και Α’ 15,51). Κατά μαρτυρία του αγίου Προφήτου Ιωήλ, ο τόπος της Κρίσεως θα είναι η κοιλάδα του Κλαυθμώνος, δηλ. η κοιλάδα Ιωσαφάτ, κοντά στα Ιεροσόλυμα “Έξεγειρέσθωσαν και άναβαινέτωσαν πάντα τα έθνη εις την κοιλάδα Ίωσαφάτ, διότι εκεί καθιώ του διακρίναι πάντα τα έθνη κυκλόθεν” (Ίωήλ 4,12)

Ενώ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι ο τόπος της εσχάτης Κρίσεως θα είναι έξω από τον κόσμο αυτό.

Διότι όπως οι φύλακες των βασιλέων και τα κάτεργα είναι μακριά από κόσμο έτσι και η γέεννα θα είναι έξω από τον κόσμο αυτό (Λόγος περί της Κρίσεως του Θεού).
Έτσι λοιπόν, από μαρτυρίες των αγίων προφητών και αποστόλων και από την διδασκαλία του Ί. Ευαγγελίου γίνεται λαμπρά φανερό ότι η Κρίσης και η αιώνια τιμωρία είναι για τους αμαρτωλούς.

Ενώ ο τόπος κατά τον Απόστολο Παύλο πού θα γίνει θα είναι ο εναέριος χώρος.

184. Βάσει ποίου νόμου θα κριθούν όλες οι φυλές της γης;

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις λέγει ότι βάσει τεσσάρων νόμων θα κριθούν οι άνθρωποι κατά το φοβερό εκείνο δικαστήριο.

α). Όσοι έζησαν από του Αδάμ μέχρι της παραδόσεως του νόμου στο όρος Σινά, θα κριθούν από τον Χριστό με βάση τον νόμο της συνειδήσεως, πού δόθηκε στον άνθρωπο από την γέννησί του, και ονομάζεται ηθικός νόμος της φύσεως.
Με την βοήθεια της συνειδήσεως, πού είναι ή φωνή του Θεού στον άνθρωπο, καθένας γνωρίζει ποιο είναι καλό και ποιο είναι κακό. Με τον νόμο αυτό κυβερνήθηκε ο κόσμος μέχρι του Μωϋσέως.

β). Ο δεύτερος νόμος με τον οποίο θα κριθούν οι προ Χριστού άνθρωποι και όλοι Όσοι δεν γνώρισαν τον Χριστό, είναι ο νόμος των κτισμάτων ολοκλήρου της δημιουργίας, ή οποία είναι πάντοτε ενώπιον μας και μας λέγει ότι τα πάντα κατασκευάσθηκαν τόσο θαυμαστά από ένα αόρατο και παντοδύναμο Νου, τον Θεό. Ο ορατός κόσμος, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, είναι το σχολείο των λογικών ψυχών, είναι το άγραφο βιβλίο όλων των ανθρώπων.

γ). Ο τρίτος νόμος, κατά τον οποίο θα κριθούν μόνο οι εβραίοι, είναι ο γραπτός νόμος του Μωϋσέως, ο οποίος δόθηκε σ’ αυτόν στο όρος Σινά.

δ). Ο τέταρτος νόμος τις Χάριτος του Ευαγγελίου, δοσμένος σε εμάς από τον Χριστό, βάσει του οποίου θα κριθούν όλοι οι χριστιανικοί λαοί.

Εάν κάποιος αρνηθεί το χριστιανικό Βάπτισμα γίνεται αποστάτης και δεν συγχωρείται στον αιώνα, ενώ στην Μέλλουσα Κρίση θα τιμωρηθεί σκληρότερα από ένα ειδωλολάτρη, ο οποίος δεν γνώρισε τον Χριστό.

Οι Άγιοι Πατέρες λέγουν ότι οι ειδωλολάτρες δεν θα μπορέσουν να έλθουν εύκολα στην πίστη του Χριστού, διότι δεν γνώρισαν τον Θεό.

Επίσης λέγουν ότι, όσοι αμάρτησαν απέναντι του νόμου της Χάριτος σαν χριστιανοί, βαρύτερα και σκληρότερα θα παιδευτούν από τους ειδωλολάτρες εκείνους που έσφαλαν κατά τον φυσικό νόμο.

185. Εάν σκεφθούμε ότι οι δίκαιοι του παραδείσου είναι σεσωσμένοι, γιατί πρέπει να αναστηθούν εκ των νεκρών και να κριθούν για δεύτερη φορά την ήμερα της Μελλούσης Κρίσεως;

Διότι στην ώρα του θανάτου κρίθηκαν προσωρινώς και χωρίς το σώμα τους, ενώ στην Μέλλουσα Κρίση θα κριθή και το σώμα για τα έργα του, ώστε να μη παραμείνει και αυτό χωρίς μισθό ή τιμωρία.

Κατόπιν, διότι από την μερική Κρίση μέχρι την εσχάτη τα καλά έργα τα όποια έκαμαν οι δίκαιοι στην γη, θα λάβουν περισσότερο μισθό και ανάπαυση στην Βασιλεία των Ουρανών, η οποία θα τους δοθεί την ήμερα της Μελλούσης Κρίσεως.

Ομοίως και οι αμαρτωλοί, για τα κακά των έργα επί της γης, θα λάβουν μετά τον θάνατο τους, λόγω του προξενούμενου απ’ αυτά σκανδάλου, περισσότερη τιμωρία κατά την ήμερα της εσχάτης Κρίσεως.

Συνεπώς λοιπόν, στην Μέλλουσα Κρίση θα κριθούν και οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί (Πέτρ.2,9). “Πάντες γαρ παραστησόμεθα τω βήματι του Χριστού” (Ρωμ.14,10) και (Β’ Κορ. 5,10).

Οι δίκαιοι θα κριθούν για να ακούσουν την ομολογία του Χριστού προς τον Πατέρα (Ματθ.10,32 Λουκ.12,8), και για να λάβουν ως μισθό την αιωνιότητα.

Ενώ οι αμαρτωλοί θα αναστηθούν για να λάβουν ως μισθό την τιμωρία, ανάλογα με τα έργα πού έκαναν.

Οι δίκαιοι δεν θα λάβουν μετά την Μέλλουσα Κρίση τον παράδεισο, στον οποίο ήταν μέχρι τότε, αλλά την Βασιλεία του Θεού οπού “εκλάμψουσιν ως φωστήρες” μέσα στο φως της Παναγίας Τριάδος (Ματθ.25,4,34,43).

186. Γιατί εξετάζονται στην Μέλλουσα Κρίση μόνο τα έργα της ελεημοσύνης και όχι τα άλλα έργα, όπως λέγει το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο;

Να μη λέγουμε ότι στην εσχάτη Κρίση δεν θα κριθούμε και για τα άλλα έργα.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου, πού λέγει: “Λέγω γαρ υμίν ότι εάν μη περισσεύει η δικαιοσύνη υμών πλείων των γραμματέων και φαρισαίων, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών” (Ματθ. 5,20).

Να ενθυμούμεθα ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι για τους πτωχούς κατά το πνεύμα (Ματθ.5,3) και αυτών πού διώκονται για την δικαιοσύνη του Θεού (Ματθ.5,10).

Να σκεπτώμεθα ότι μόνο όσοι φθάσουν στην ακακία και καθαρότητα των νηπίων θα εισέλθουν στην Βασιλεία των Ουρανών (Ματθ. 18,3 και 19,4).

Μη ξεχνάμε ότι “δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού” (Πράξ.14,22).

Ενώ ο άγιος Απόστολος Παύλος λέγει: “Ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ούχ άρπαγες βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσιν (Α’ Κορ.6,10). Και άλλου λέγει: “Μη πλανάσθε ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσι (ενθ. ανωτέρω). Ενώ στην προς Εφεσίους υποστηρίζει τα ίδια πράγματα λέγοντας: “τούτο γαρ έστε γινώσκοντες, ότι πάς πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, ος εστίν ειδωλολάτρης ουκ έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού”.

Ενώ στην Αποκάλυψη αναφέρεται: “Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος”. (Άποκ.21,5). Και ο Κύριος λέγει ότι “πάν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ήμερα κρίσεως” (Ματθ. 12,36).
Έτσι λοιπόν, για όλα τα καλά και κακά έργα θα εξετασθούμε στην Μέλλουσα Κρίση.

Και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, όταν αναφέρει ότι θα κριθούμε βάσει των έξι έργων της ελεημοσύνης (Ματθ. 25,34-45), να εννοούμε ότι η ελεημοσύνη είναι μία από τις θυγατέρες της αγάπης, όπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος ότι “Ή αγάπη…χρηστεύεται” (Α’ Κορ.13,4). Λοιπόν, επειδή η αγάπη “είναι σύνδεσμος τελειότητος” (Κολ.3,14), να στοχαζώμεθα ότι δια της αγάπης προς τον Θεό και το συνάνθρωπο, πηγάζουν όλα τα αγαθά έργα και ότι όποιος έχει τελεία αγάπη εκείνος έφθασε στο πλήρωμα του Νόμου (Ρωμ. 13,8-10). Διότι στην ψυχή του έχει περισσότερο τα καλά έργα από τα οποία ουδέποτε εκπίπτει (Α’ Κορ.13,8).

Επειδή η αγάπη περιέχει όλα τα καλά έργα.
Γι’ αυτό θα ρωτήσει ο Κύριος στην Κρίση μόνο για την ελεημοσύνη, διότι ο ελεήμων είναι πηγή της αγάπης προς τον Θεό και τους ανθρώπους και εργάτης όλων των αγαθών έργων.

187. Πόσα είναι τα είδη της χριστιανικής ελεημοσύνης;

Η Χριστιανική ελεημοσύνη είναι δύο ειδών,

σωματική δηλ. υλική και

πνευματική.

Και οι δύο αυτές ελεημοσύνες πηγάζουν από την αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον.

188. Ποια είναι τα σπουδαιότερα έργα της υλικής ελεημοσύνης;

Είναι αυτά, πού ανέφερε ο Σωτήρ στην παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως (Ματθ.25,34-45), και συγκεκριμένα:

να τρέφουμε τους πεινασμένους,

να ποτίζουμε τους διψασμένους,

να ενδύουμε τους γυμνούς,

να επισκεπτώμεθα τους ασθενείς και φυλακισμένους,

να αναπαύουμε τους ξένους και λυπημένους κλπ.

189. Ποια είναι τα έργα της πνευματικής ελεημοσύνης;

Να επαναφέρουμε στην αληθινή πίστη τους απίστους και αιρετικούς,

να οδηγούμε στην μετάνοια τους αμαρτωλούς και απομακρυσμένους από τον Θεό,

να διδάσκουμε το αγαθό στους αμαθείς,

να παρηγορούμε και συμβουλεύουμε τους απελπισμένους, τους λυπημένους και τους ασθενείς,

να προσευχώμεθα για τους συνανθρώπους μας, δηλ. για κάθε άνθρωπο ο οποίος ευρίσκεται σε ανάγκη (Φιλ.1,19),

να συγχωρούμε αυτούς πού μας έφταιξαν και μας εκδικήθηκαν και να μη τους ανταποδίδουμε το κακό (Ματθ.5,44-48)

190. Ποια είναι τα μεγαλύτερα έργα της αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον;

Τα μεγαλύτερα έργα αγάπης προς τον Θεό είναι να παίρνει ο καθένας τον σταυρό του και να ακολουθεί τον Χριστό μέχρι θανάτου” (Ματθ. 10.38 καιΛουκ.14,27), όπως έκαναν οι άγιοι μάρτυρες, οι όσιοι, οι ενάρετοι μοναχοί και όλοι οι δίκαιοι χριστιανοί.

Ενώ το μεγαλύτερο έργο από το οποίο πηγάζει η αγάπη για τον πλησίον είναι να θέση κάποιος την ψυχή (ζωή) αυτού υπέρ των φίλων αυτού(των συνανθρώπων του) (Α’ Θεσ.2,8 Β’ Κορ.12,15 και Α’ Ίωάν.3,16).

191. Η προσευχή για τον πλησίον είναι ένα καθήκον ή έργο ελεημοσύνης;

Είναι και τα δύο, διότι όλα τα καλά έργα είναι ένα καθήκον των χριστιανών ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων.

Η προσευχή για τον πλησίον είναι μία απόδειξη της χριστιανικής μας αγάπης, (Β’ Κορ.9,14) και ένα πνευματικό καθήκον κάθε μέλους της Εκκλησίας του Χριστού (Έφεσ.6,18).

Όπως και να εξετάσουμε το πράγμα, είμεθα υποχρεωμένοι να βοηθούμε τον πλησίον μας με την προσευχή, με τον λόγο, με την συμβουλή, την τροφή, τα χρήματα και όποιο τρόπο μπορούμε και υπάρχει ανάγκη.

192. Πώς μπορεί να κάνη ελεημοσύνη ο πτωχός πού δεν έχει να δώσει ελεημοσύνη;

Εάν κάποιος είναι πτωχός και δεν έχει να δώσει στον έχοντα ανάγκη, αυτός είναι απαλλαγμένος της υλικής ελεημοσύνης, διότι, εάν δεν έχουμε δεν θα μας ζητηθεί λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Ενώ πνευματική ελεημοσύνη, μπορεί οποιοσδήποτε και υποχρεούται να κάνει για τον πλησίον.

Δηλαδή να προσευχώμεθα για τους πονεμένους αδελφούς μας, να τους παρακινούμε να πηγαίνουν στην εκκλησία, να τους δίνουμε ένα ποτήρι νερό, να τους λέμε ένα λόγο παρήγορο κ.λ.π.

193. Οι μοναχοί είναι υποχρεωμένοι να κάνουν υλική ελεημοσύνη;

Όσο αφορά τους μοναχούς “είναι μεγαλύτερο πράγμα γι’ αυτούς να είναι πτωχοί παρά να ελεούν τους πτωχούς (17ος Λόγος Αγ. Ιωάννου Κλίμακος).

Και εάν οι μοναχοί λησμονήσουν την περί πτώχειας υπόσχεση τους και συγκεντρώνουν χρήματα και περιουσία, τότε είναι υποχρεωμένοι να τα κάνουν αυτά ελεημοσύνη στους πτωχούς, διότι αυτοί έδωσαν υπόσχεση ενώπιον του Θεού, ότι σ’ όλη την ζωή τους θα ζήσουν με πενία.

Τους μοναχούς πού συγκεντρώνουν χρήματα και περιουσίες μόνο η ελεημοσύνη μπορεί να τους γλιτώσει από την τιμωρία του Θεού.

194. Ποια είναι η σπουδαιότερη ελεημοσύνη για την ψυχική σωτηρία μας; Μόνη η ελεημοσύνη μπορεί να συμπεριλάβει τα αλλά καλά έργα, όπως νηστεία, προσευχή, καθαρή ζωή, εξομολόγηση και τα παρόμοια;

Γράψαμε παραπάνω ότι η αληθινή υλική και πνευματική ελεημοσύνη πηγάζει από την αγάπη του Θεού και του πλησίον.

Εάν κάποιος είναι ελεήμων, χωρίς κανένα πονηρό σκοπό, έχει την αγάπη του Θεού και του πλησίον και με αυτή επιτελεί ολόκληρο τον Νόμο, επειδή η αγάπη είναι: “πλήρωμα νόμου και σύνδεσμος τελειότητας” (Ρωμ.13,8-10 και Κολ.3,14).
Το έλεος είναι το ευάρεστον στον Θεό παρά η θυσία (Ωσηέ 6,6 και Ματθ. 9,13).

Αυτός πού κάνει ελεημοσύνη κάνει καλό για την ψυχή του, λέγει ο σοφός Σολομών στις Παροιμίες (11,17), αποκτά η ζωή του δικαιοσύνη και δόξα (Παροιμίες 21,21)) και είναι μακάριος (Παρ.14,21).

Ενώ ο Σωτήρ μακαρίζει τους ελεήμονας και τους παρέχει το έλεος Του, τόσο στον παρόντα αιώνα Όσο και στον μέλλοντα, διότι: “Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται” (Ματθ.5,7).
Αλλά δεν αρκεί μόνο η ελεημοσύνη για να φθάσουμε στην σωτηρία. Διότι όχι μονό η εντολή της ελεημοσύνης να εκπληρωθεί, αλλά και όλα τα καλά έργα και οι εντολές του Θεού.

Ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος λέγει: “Όστις γαρ όλον τον νόμον τηρήσει, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος, ο γαρ ειπών μη μοιχεύσεις, είπε και μη φονεύσεις ει δε ου μοιχεύσεις, φονεύσεις δε, γέγονας παραβάτης νόμου” (Ιακώβ.2,11).

Αυτός πού είπε να είσθε ελεήμονες(Λουκ.6,36), ο ίδιος πάλι είπε: “Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε, μη καταδικάζετε και ου μη καταδικασθήτε, απολύετε και απολυθήσεσθε” (Λουκ.6,37).

Και αυτός πού μακάρισε τους ελεήμονας, ο ίδιος μακάρισε και τους πτωχούς κατά το πνεύμα, και τους πράους, τους πεινώντας και διψώντας την δικαιοσύνη, τους καθαρούς στην καρδιά, τους ειρηνοποιούς και τους δεδιωγμένους χάριν της δικαιοσύνης (Ματθ.5,3-12).
Οπότε λοιπόν, πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι ο πιστός άνθρωπος πού θέλει να σωθεί, είναι υποχρεωμένος να εκπληρώσει όχι μόνο την εντολή της ελεημοσύνης, αλλά να κοπιάσει ανάλογα με τις δυνάμεις του για να εκτελέσει όλα τα αγαθά έργα και όλες της αρετές του Χριστού.

195. Γιατί ονομάζεται η φιλαργυρία, δηλ. αγάπη προς τα χρήματα και τις περιουσίες, ειδωλολατρία;

Ονομάζεται ειδωλολατρία διότι αυτοί πού αγαπούν τα χρήματα, τις σωματικές απολαύσεις και τις περιουσίες, προσκυνούν τα πάθη ως θεούς και θέτουν τα υλικά υψηλότερα από τον Δημιουργό τους.
Δηλαδή αυτός πού αγαπά περισσότερο τον εαυτό του από τον Θεό είναι ειδωλολάτρης.

Τέτοιος είναι και αυτός πού φροντίζει περισσότερο για τις τροφές, τα χρήματα, τα ενδύματα, τις περιουσίες από ότι έπρεπε για την ψυχή, την εκκλησία, την προσευχή, την εξομολόγηση, την ελεημοσύνη.

Το μέγεθος της φιλαυτίας αποκαλύπτεται από το μέτρο της αγάπης μας προς τον πλησίον. (Ματθ.19,19).
Η αγάπη του Θεού δεν έχει περιορισμό, είναι απεριόριστος, όπως λέγει η εντολή: “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου”(Δευτ.6,4-5).

Όποιος αγαπά τα χρήματα, βάζει τα χρήματα στον τόπο του Θεού και τα προσκυνά.

Ο γαστρίμαργος κάνει την κοιλιά του θεό, δηλ. ένα είδωλο, κατά την μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου (Κολ.3,5) “Νεκρώσατε ούν τα μέλη υμών… πορνεία, ακαθαρσία, πάθος, επιθυμία κακήν και την πλεονεξία, ήτις εστί ειδωλολατρία” και “ο ποιών την αμαρτία δούλος εστί της αμαρτίας” (Ίωάν.8,34).

Συνεπώς, όποιος είναι δούλος της αμαρτίας δεν μπορεί να είναι συγχρόνως δούλος και Υιός του Θεού.

Γι’ αυτό ακριβώς ο Σωτήρ έθεσε σαν πρώτη προϋπόθεση, σ’ αυτούς πού θέλουν να Τον ακολουθήσουν, να απαρνηθούν τον εαυτό των και να πάρουν τον σταυρό των και να Τον ακολουθήσουν (Ματθ. 16,24).

Και αυτό διότι, αυτός που έχει το πάθος της φιλαυτίας, έχει μαζί με αυτό και όλα τα πάθη και τις αμαρτίες, δεδομένου ότι η φιλαυτία είναι, κατά τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, μητέρα, ρίζα και πηγή κάθε αμαρτίας.

196. Τι είναι ο εγωισμός και πώς μπορεί ο χριστιανός να λυτρωθεί απ’ αυτόν;

Ο εγωισμός είναι η αγάπη του εαυτού μας, δηλ. αγάπη παράλογη και υπερβολική προς το πρόσωπό μας.

Ο χριστιανός μπορεί να καθαριστή απ’ αυτό το φοβερό πάθος, αφού αρνηθεί τον εαυτό του (Ματθ. 16,24), με την υποταγή του εαυτού του, την ατιμία, την αυτομεμψία, την επίγνωση των αδυναμιών του και την αμφισβήτηση για τις δυνάμεις του.

Επίσης με την προσευχή, την νηστεία και την συχνή εξομολόγηση.

ΟΓΔΟΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

197. Πάτερ Κλεόπα, τι σχέσης υπάρχει μεταξύ τον φόβου και της αγάπης του Θεού;

Ο φόβος του Θεού λέγουν οι Άγιοι Πατέρες και ο προφήτης Δαβίδ, είναι η αρχή της σοφίας, δηλαδή αυτή είναι η αρχή για όλα τα καλά έργα. Ενώ η αγάπη του Θεού είναι η τελείωσης και το τέλος των καλών έργων.

Συνεπώς λοιπόν, ο φόβος του Θεού αποτελεί τη αρχή της σωτηρίας, ενώ η αγάπη του Θεού, η οποία “έξω βάλλει , τον φόβο”, είναι το τέλος της σωτηρίας, διότι οποίος αγαπά ζει μόνο εν Χριστώ ο οποίος είναι αγάπη. Ας μην έχουμε τόσο φόβο του Θεού όσο μάλλον την αγάπη Του, διότι άκουσε τι λέγει ο Μέγας Βασίλειος:

“Όποιος εργάζεται τα καλά έργα από φόβο, δηλ. από τον φόβο των αιωνίων κολάσεων για να μη τιμωρηθεί, ευρίσκεται στην κατάσταση του δούλου.

Όποιος τα επιτελεί χάριν αμοιβής, δηλ. εκπληρώνει τα καθήκοντα του εδώ στην γη για να αποκτήσει μισθό στον ουρανό, αυτός είναι στην κατάσταση του μισθωτού, ο οποίος υπηρετεί τον δεσπότη του χάριν μισθού ενώ αυτός πού εργάζεται το καλό από αγάπη για τον Χριστό, και όχι από φόβο ή την ελπίδα πληρωμής, είναι υιός του Θεού”.

Όποιος έφθασε στο πνευματικό ύψος να επιτελή τα καλά έργα από αγάπη και όχι για άλλο σκοπό, αυτός έφθασε στα μέτρα της τελειότητας και ονομάζεται υιός του Θεού κατά χάριν.

198. Πώς πρέπει να διανέμουμε την αγάπη μας προς τον Θεό, τον πλησίον και προς τον εαυτό μας;

Διαβάζουμε στο βιβλίο “Αμαρτωλών Σωτηρία” ότι πρέπει να έχουμε απέναντι του εαυτού μας την καρδιά του δικαστού, προς τον πλησίον μας την καρδιά της μητέρας και προς τον Θεό την καρδιά του παιδιού.

Τον Θεό είμεθα υποχρεωμένοι να τον αγαπάμε με όλη μας την καρδιά, την δύναμη της ψυχής μας και όλη μας την διάθεση, και να είμεθα έτοιμοι να δώσουμε και την ζωή μας ακόμη γι’ Αυτόν, όπως έκαναν όλοι οι άγιοι Μάρτυρες, οι Όσιοι και Ιεράρχες, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την αγάπη του Χριστού και του Ευαγγελίου.

Τον πλησίον μας να τον αγαπάμε όπως τον εαυτό μας, δηλ. όπως φροντίζουμε για τις ανάγκες του εαυτού μας, έτσι πρέπει να αγαπάμε, να ελεούμε, να τρέφουμε, να βοηθούμε και να κατευθύνουμε στην οδό της σωτηρίας τους συνανθρώπους μας.

Τους εαυτούς μας πρέπει πάντοτε να τους καταδικάζουμε και να τους ελέγχουμε, λόγω των αμαρτιών μας και να αισθανόμεθα ότι είμεθα αμαρτωλότεροι από όλους τους άλλους ανθρώπους.

Εάν έτσι θα κάνουμε, θα αγαπήσουμε τον Θεό και τον πλησίον μας, και την ψυχή μας θα σώσουμε αληθινά και θα εισέλθουμε στην Βασιλεία των Ουρανών.

199. Ποια είναι τα είδη της αγάπης κατά τους Αγίους Πατέρας;

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης και άλλοι πατέρες, διαιρούν την αγάπη σε πέντε είδη:
1) Η πνευματική, δηλ. η αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, η οποία είναι η ανώτερη από όλες και η μοναδική για την σωτηρία τις ψυχής.

2) Η φυσική αγάπη, δηλαδή η αγάπη των γονέων προς τα παιδιά των και των παιδιών προς τους γονείς, η οποία δεν είναι ούτε προς σωτηρία ούτε προς τιμωρία, διότι είναι φυσική.

3) Η αγάπη πού γίνεται από υπερηφάνεια και κενοδοξία, όταν κάποιος αγαπά αυτούς πού τον επαινούν και τον εγκωμιάζουν

4) Η αγάπη πού γίνεται από συμφέρον, όταν κάποιος αγαπά τον πλησίον του, είτε για χρήματα, είτε για δώρα, είτε από εκδούλευση, ή από άλλη οποιαδήποτε ανθρώπινη αιτία.

5) Η σαρκική αγάπη, όταν κάποιος αγαπά τους ανθρώπους ή τις γυναίκες χάριν σωματικής απολαύσεως και αμαρτίας με την μέθη η οποία οδηγεί στην ακολασία.

Η πρώτη αγάπη είναι σωτήριος, η δεύτερη φυσική, δηλ. ούτε καλή ούτε κακή.

Ενώ οι άλλες τρεις αγάπες είναι εμπαθείς και οδηγούν στην αιώνια τιμωρία, εάν δεν μετανοήσει και τις εγκατάλειψη ο χριστιανός.

200. Ποιες είναι οι πτέρυγες της ψυχής με τις οποίες μπορεί να πετάξει στην αιώνια ζωή;

Δύο είναι οι πτέρυγες της ψυχής για την σωτηρία της ο φόβος του Θεού και ο φόβος του θανάτου.

Αφού ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και τον έβαλε στον παράδεισο, τον όπλισε με τον φόβο του θανάτου, λέγοντας του:

“Από παντός ξύλου του εν τω παράδεισο βρώση φάγει, από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού ή ο αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε” (Γεν.2,17).

Όταν ο διάβολος αφόπλισε τον Αδάμ από τον φόβο του θανάτου, λέγοντας του “Ου θανάτω αποθανείσθε” (3,4), τότε αμέσως τον νίκησε και τον φόνευσε.

Οπότε και εμείς, εάν θέλουμε να σωθούμε και να φθάσουμε στον Χριστό, σ’ αυτές τις δύο πτέρυγες να στηριχθούμε, με τις οποίες νικιούνται όλες οι παγίδες του διαβόλου και το ταξίδι της ζωής μας τελειώνει ειρηνικά.

201. Ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο πού πρέπει να προσφέρουμε στον Χριστό;

Το μεγαλύτερο δώρο πού πρέπει να δώσει ο χριστιανός στον Χριστό είναι η θυσία, δηλαδή να θυσιάσει τον εαυτό του για τον Θεό, όπως θυσιάστηκαν οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ερημίτες και όλοι οι Δίκαιοι.

Χωρίς θυσία κανείς δεν μπορεί να σωθεί, καθώς λέγει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός:

“ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται”.

202. Πως μπορούμε να φθάσουμε στην γνώση του Θεού; Ποια είναι η ανώτερη οδός για την πνευματική γνώση;

Τρεις είναι αι οδοί με τις οποίες φθάνουμε στην γνώση και μυστική ένωση με τον Θεό:

Η θεολογία,

η άσκησης και

η αγία προσευχή.

Με αυτές τις τρεις οδούς βρήκαν όλοι οι άγιοι την τελειότερη βαθμίδα της ενώσεως με τον Θεό και ειδικότερα με την έκσταση και θεωρία του Θεού, δηλαδή με την αρπαγή με το σώμα ή χωρίς το σώμα, όπως ανέβηκε και ο Απόστολος Παύλος.

Απ’ αυτές η πρώτη και πλέον εύκολη σε όλους είναι η ιερά προσευχή, όταν γίνεται με πίστη και με όλη την καρδιά. Με αυτήν ενωνόμαστε ευκολότερα με τον Θεό και χωρίς αυτή απομακρυνόμαστε πολύ από τον Θεό, όπως λέγει ένας άγιος πατήρ:

“Ο άνθρωπος τίποτε περισσότερο δεν έχει ανάγκη από τον Θεό όσο από την ιερά προσευχή”.

203. Ποια είναι η δυνατότερη προσευχή που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό;

Υπάρχουν πολλά είδη προσευχής, όπως με την γλώσσα, με τον νου και με την καρδιά.

Η υψηλότερη προσευχή είναι η προσευχή της καρδίας, πού συνοδεύεται με ταπείνωση, συντριβή και δάκρυα.

Να μη αποδίδουμε περισσότερο βάρος στην προσευχή των αναγνώσεων, δηλ. στην προφορική προσευχή.

Αυτή είναι η πλέον αδύνατη προσευχή, διότι δεν ενώνει τον νου με την καρδιά. Η νοερά προσευχή είναι ανώτερη από την προφορική διότι συμμετέχει σ’ αυτή και η σκέψης, δηλ. η προσοχή του νου.

Αυτός πού προσεύχεται με την προσοχή της διανοίας του, σε όσα απαγγέλλει, αυτός προσεύχεται νοερά, αλλά αυτό δεν είναι η τελειότητα της προσευχής.

Οι Άγιοι Πατέρες λέγουν ότι η νοερά προσευχή είναι προσευχή με ένα πόδι, δηλ. μισή προσευχή, διότι παραμένει στο κεφάλι και δεν συμμετέχει σ’ αυτή και η καρδιά.

Αλλά όταν στην προσευχή ενωθεί ο προσευχής, δηλ. φθάσαμε στην υψηλότερη προσευχή, πού ονομάζεται καρδιακή προσευχή.

Τα σημεία ότι φθάσαμε σ’ αυτό το υψηλό είδος της προσευχής είναι:

Μία δυνατή θέρμη στο μέρος της καρδιάς,

ένας παντοτινός πόθος και ζήλος για τον Θεό,

μία ανέκφραστη αγάπη για τους ανθρώπους και για όλη την κτίση,

μία απερίγραπτη πνευματική χαρά,

μία πραότης,

μία πηγή δακρύων πού προκαλούν ταπείνωση και φέρνουν την αφοβία του θανάτου.

204. Ποιος είναι ο καλλίτερος διδάσκαλος της προσευχής;

Είναι αυτή η ίδια η προσευχή, όπως λέγει ο άγιος Μακάριος ο Μέγας:

“Εγώ ξέρω ότι δεν γνωρίζεις να προσεύχεσαι, αλλά προσευχήσου όπως μπορείς και συχνότερα και μόνη της η προσευχή θα σε διδάξει να προσεύχεσαι”.

Συνεπώς λοιπόν, να προσευχώμεθα όπως μπορούμε και όσο συχνότερα είναι δυνατόν και βλέποντας ο Θεός τον ζήλο μας θα μας βοηθήσει να αποκτήσουμε την αληθινή της καρδίας προσευχή και το δώρο των δακρύων.

205. Για ποια αιτία εμείς σήμερα δεν μπορούμε να προσευχώμεθα, όπως οι παλαιοί Άγιοι Πατέρες μας και δεν έχουμε υπομονή στην Ιερά προσευχή;

Λέγει ένας άγιος πατήρ ότι “καθώς το νερό σβήνει την φωτιά, έτσι και η λησμονιά σβήνει τη προσευχή”.

Δεν μπορούμε πλέον να προσευχώμεθα σήμερα διότι ξεχάσαμε και ξεχνάμε το Θεό.

Η λησμονιά είναι πρόδρομος της απομακρύνσεως από τον Θεό. Κατόπιν, δεν προσευχώμεθα σήμερα με την ίδια ευλάβεια, όπως οι παλαιοί, διότι λιγόστεψε σ’ όλους μας η πίστης.

Όποιος πιστεύει ακράδαντα στον Θεό, φοβάται τον Θεό, Τον αγαπά και προσεύχεται ακατάπαυστα, διότι δεν μπορεί να ζήση χωρίς τον Θεό, μακριά από τον Επουράνιο Πατέρα.

Πιστεύω ότι η ολιγοπιστία μας στον Θεό είναι η μεγαλύτερη αιτία της αδυναμίας στην προσευχή μας σ’ όλες τις τάξεις των πιστών. Γι’ αυτό ακριβώς οι αιρετικοί εξαπατούν πολλούς από τους ορθοδόξους, διότι αντί των πολύωρων προσευχών αυτοί έρχονται με ψαλμωδίες και κηρύγματα ελκυστικά και ευφραίνουν τους χλιαρούς στην πίστη.
ΟΙ πιστοί μας δεν προσεύχονται πολύ σήμερα και δεν έχουν υπομονή στην προσευχή, διότι απορροφώνται μερικές φορές ολοκληρωτικά από τις φροντίδες αυτής της ζωής, από τις απολαύσεις, από την μέθη, από την μανία για την απόκτηση χρημάτων, από την υπερηφάνεια αυτού του αιώνος, του απατεώνα.

Εάν όμως θέλουμε να μας ελεήσει ο Θεός, να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας, να μας προστατεύσει από κάθε πειρασμό και κίνδυνο, πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας στην ιερά προσευχή ημέρα και νύκτα, να διαβάζουμε προπαντός το ψαλτήρι, το οποίο έχει μεγάλη πνευματική δύναμη, να διαβάζουμε τις ακολουθίες της ημέρας από το Ωρολόγιο, τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου, την Παράκληση, ενώ στις εορτές να τρέχουμε, όπως το ελάφι στην πηγή, στην εκκλησία, για να ακούσομε την Θεία Λειτουργία.

Και, εάν μας πολεμά ο διάβολος με την λησμονιά, την απιστία, την οκνηρία, τον ύπνο ή τις βιοτικές φροντίδες, εμείς να προσευχώμεθα με το στόμα, κάνοντας τον διορισμένο από τον Πνευματικό μας κανόνα, όσο μπορούμε περισσότερο.

Με τον καιρό θα βοηθήσει ο Κύριος να περάσουμε από την ποσότητα στην ποιότητα, από την προφορική προσευχή, πού εύκολα διασκορπίζεται, στην νοερά και καρδιακή και τότε, αφού γευθούμε τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, τότε θα νοιώσουμε τι μέγα αγαθό είναι ο Κύριος.

206. Πείτε μου κάτι για την πραότητα και την ταπείνωση τον Κυρίου;

Γι’ αυτές τις δύο μεγάλες αρετές μας μιλάει ο ίδιος ο Χριστός λέγοντας:

“Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαις υμών” (Ματθ. 11,29).

Ενώ στους μακαρισμούς λέγει:

“Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών”, και παρακάτω λέγει: “Μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην” (Ματθ.5,5).

Με αυτούς τους δύο μακαρισμούς, ο Σωτήρ μας λέγει ότι οι πράοι και ταπεινοί στην καρδιά κληρονομούν τόσο την γη όσο και την Βασιλεία των Ουρανών.

Με άλλα λόγια κληρονομούν την ευφροσύνη και ευτυχία της παρούσης ζωής και την μακαριότητα της αιωνίου ζωής, διότι τους πράους και ταπεινούς όλος ο κόσμος τους αγαπά, τους σέβεται, τους υπακούει και ωφελείται απ` αυτούς. Η ευκολότεροι οδός για την σωτηρία είναι των πραέων και ταπεινών τη καρδία.

Με την πραότητα κερδίζουμε τους ανθρώπους, ενώ με την ταπείνωση διώχνουμε τον διάβολο και καλούμε σε βοήθεια τους αγγέλους. Οι πράοι και ταπεινοί έχουν τους λιγότερους πειρασμούς σ’ αυτή την ζωή, δηλ. βρήκαν ανάπαυση στις ψυχές των, διότι με την πραότητα γλυκαίνουν και κερδίζουν την αγάπη όλων των ανθρώπων και νικούν εύκολα τους πειρασμούς.
Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ότι η πραότης είναι ανάμεσα της οργής και της αγάπης. Κατόπιν προσθέτουν ότι η πραότης να μη φθάνει μέχρι δειλίας, ούτε η αγάπη μέχρι αδιαφορίας.

Έτσι λοιπόν, πρέπει να ζούμε ούτε πολύ πράοι για να μη βλασφημείται το Ευαγγέλιο και το Όνομα του Θεού, ούτε πάλι αδιάφοροι και σκληροτράχηλοι, ώστε να προκαλούμε σε οργή και εκδίκηση τον πλησίον μας.

Ενώ για την ταπείνωση λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ότι είναι το ένδυμα του Χριστού, διότι με αυτήν επήρε ανθρώπινο σώμα για την ιδική μας σωτηρία και ήλθε στην γη.

Ο Χριστός έλαβε στο σώμα Του τα αδιάβλητα πάθη της φύσεως, όπως: Την πείνα, την δίψα, τον πόνο, την κόπωση.

Ενώ τα εκ της φύσεως προερχόμενα αμαρτωλά πάθη δεν τα έλαβε.

207. Πείτε μας κάτι για την συνείδηση;

Ο Μέγας Βασίλειος, “ο κανών, η στάθμη και ο βλαστός της Εκκλησίας”, όπως μερικοί τον ονομάζουν, λέγει για την συνείδηση ότι δεν είναι απαύγασμα της ύλης αλλά η φωνή του Θεού στον άνθρωπο.

Και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: “Αυτός πού κατόρθωσε να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, δηλαδή με την συνείδηση του, συμφιλίωσε μαζί με τον εαυτό του τον ουρανό και την γη.

Το ίδιο πράγμα λέγει και ο Σωτήρ: “Φιλιώθητι τω αντιδικώ σου έως ει εν τη οδώ…”, δηλαδή να ειρηνεύουμε με την συνείδηση μας ενόσω είμεθα στην οδό αυτής της ζωής, διότι μετά θάνατον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.
Η ταραχή, ο έλεγχος της συνειδήσεως του αμαρτωλού ανθρώπου, είναι μία απόδειξης το ελέους του Θεού, για να συμφιλιωθεί με αυτόν, όσο ευρίσκεται σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή.

Πρώτα πρέπει να πιστέψει ότι υπάρχει Θεός, ο οποίος έπλασε τον κόσμο και τα πάντα κυβερνά και κατόπιν να αγωνιστή, κατά τις δυνάμεις του, να κάνη το θέλημα Του.

Τρίτον, εάν θέλουμε να σωθούμε πρέπει να ειρηνεύσουμε με την συνείδηση μας, λέγε καλλίτερα με τον Θεό, ο οποίος μας έπλασε και θα μας κρίνει κατά τα έργα μας.

Και ακόμη για την συνείδηση πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι μία από τις άκτιστες ενέργειες του Θεού, όπως είναι και η ζωή μας.

208. Πως μπορούμε να αποκτήσουμε την ειρήνη της καρδιάς και της συνειδήσεώς μας;

Τέσσαρες είναι οι προϋποθέσεις με τις οποίες μπορούμε να κερδίσουμε την ειρήνη της καρδιάς και της συνειδήσεως:

α) Να ζητάμε πάντοτε τα ταπεινά

β) Να ευχαριστούμε για όλα, ακόμη και γι’ αυτά πού είναι ελάχιστα αναγκαία στην ζωή μας

γ) Να προσευχόμαστε πάντοτε για να γίνει μόνο το θέλημα του Θεού στην ζωή μας και

δ) να αφήνουμε όλα στο θέλημα του Θεού.

209. Ποια είναι η ανώτερη θεολογία των χριστιανών;

Η ανώτερη θεολογία δεν είναι να μιλάς για τον Θεό, ούτε να θαυμάζεις την δημιουργία Του.

Η γνώσης του Θεού από δημιουργήματα, από τον θαυμασμό της ωραιότητας του σύμπαντος (μακρόκοσμος) και του ανθρώπου (μικρόκοσμος) ονομάζεται από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή “φυσική θεωρία εν πνεύματι” και είναι μόνο για τους αρχαρίους.

Η υψηλότερη χριστιανική θεολογία είναι η ένωσης με τον Θεό δια των βιωμάτων, δηλαδή με την βοήθεια της πίστεως, των στοχασμών και της εκτελέσεως των αγαθών έργων.

210. Πείτε μας κάτι για την φιλαυτία;

Να τι θα ειπώ. Κατά το μέτρο πού ο άνθρωπος αρνείται την αγάπη του εαυτού του, κατά το ίδιο μέτρο προοδεύει στα έργα της αρετής, αγιάζεται και ενώνεται με τον Θεό.

Συνήθως, όταν κάποιος εγκωμιάζεται, τραγουδάει π.χ. με δυνατή φωνή, για να φανεί η ανωτερότητα του, κρίνει τους άλλους αυστηρότερα, διαλέγει πάντα το καλλίτερο, το μεγαλύτερο και το ωραιότερο* κλαίει περισσότερο για τον εαυτό του παρά για τους άλλους και χαίρεται μόνο για τον εαυτό του και σχεδόν ποτέ για τον πλησίον του.

Αυτός είναι ο φίλαυτος.

Ο Χριστός όμως σταύρωσε στον σταυρό την φιλαυτία, προσφέροντας την ζωή Του για την δική μας την ζωή.

Μεταξύ των ανθρώπων λίγοι είναι εκείνοι πού σταυρώνουν το πάθος της φιλαυτίας, όπως έκανε για εμάς ο Χριστός.

Πολλοί είναι εκείνοι πού προτίθενται να ζήσουν μία πνευματική ζωή, αλλά δεν φθάνουν μέχρι την σταύρωση, διότι δεν παραιτούνται εξ ολοκλήρου από την φιλαυτία των, δηλ. τον εγωισμό των.

Αλλά χωρίς θυσία, χωρίς την σταύρωση των παθών μας, χωρίς την εγκαταλείψει της αμαρτίας, δεν μπορούμε να ιδούμε τον Χριστό, δεν μπορούμε να σωθούμε.

211. Τι συμβουλή δίνετε στους πιστούς και μοναχούς για την κρεατοφαγία;

Δύο μεγάλες αρετές ήταν στον παράδεισο στους πρωτοπλάστους,

η παρθενία και

η αποχή κρέατος.

Μετά την πτώση του Αδάμ, δηλαδή αφού εισήλθε ο θάνατος στον κόσμο δια της αμαρτίας, θέσπισε ο Θεός τον γάμο, ενώ την κρεατοφαγία επέτρεψε αμέσως μετά τον κατακλυσμό.

“Ιδού δέδωκα υμίν πάντα χόρτον σπόριμον.,. υμίν έσται εις βρώσιν” (Γεν. 1,29), λέγει ο Θεός, διότι, όταν χυθεί το αίμα των θυσιαζομένων ζώων, το κρέας είναι πλέον σαν το χορτάρι.

Οι λαϊκοί επιτρέπεται να τρώγουν κρέας όλες τις ημέρες, εκτός από τις τέσσερες μεγάλες νηστείες, Τετάρτη και Παρασκευή και στις άλλες νηστίσιμες ημέρες της Εκκλησίας μας.

Οι μοναχοί όμως, κατά την τάξη της μοναχικής ζωής και κατά τους Ιερούς Κανόνας, δεν επιτρέπεται να τρώγουν κρέας, εκτός μόνο εάν φιλοξενούνται σε λαϊκούς που αγνοούν ότι δεν τρώγουν (οι μοναχοί) κρέας ή δεν έχουν άλλο φαγητό να τους δώσουν να φάγουν.

212. Πως γίνεται η κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη;

Λέγουν μερικοί Άγιοι Πατέρες, ότι ο νους εύκολα φωτίζεται και σκοτίζεται.

Και η καρδιά πολύ δύσκολα σκοτίζεται από τα πάθη και πάλι πολύ δύσκολα φωτίζεται και καθαρίζεται.

Η καθαρότητα της καρδιάς, δηλαδή η αποβολή των παθών, επιτυγχάνεται σε μακροχρόνιο διάστημα, καλλίτερα να ειπώ σ’ όλη μας την ζωή με την άσκηση, την μετάνοια και τα δάκρυα.

Πιο γρήγορα όμως καθαρίζεται η καρδιά με την προσευχή, διότι η προσευχή κάνει τον άνθρωπο υιό του Θεού κατά χάριν.

Όποιος έφθασε στην καθαρότητα της καρδιάς έγινε θεόπτης (είδε τον Θεό) με τα μάτια της ψυχής του.

213. Τι είναι το πένθος και ποια είναι τα είδη του;

Λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ότι “το κατά Θεόν πένθος είναι μία λύπη της ψυχής (για τις αμαρτίες της), μία πικρά αίσθηση της ψυχής, η οποία ζητά πάντοτε και αδιάκοπα αυτόν τον οποίον δίψασε.

Το πένθος ή ο πόνος, το τσίμπημα της καρδιάς είναι μία διαμαρτυρία λόγω των αμαρτιών, πού γίνεται στον νου από τον Θεό, ένας αόρατος, ακατάπαυστος και ελεγκτικός διάλογος, κατά το οποίον η ψυχή αναγνωρίζει και ομολογεί τις αμαρτίες της ενώπιον του Θεού…”.

Επίσης ο ίδιος Άγιος λέγει ότι το πένθος είναι δεύτερο βάπτισμα και μάλιστα ανώτερο από το πρώτο, διότι αυτό μας καθαρίζει από τις προηγούμενες αμαρτίες μας, ενώ το βάπτισμα των δακρύων μας καθαρίζει από τις αμαρτίες πού κάναμε και μετά το βάπτισμα.
Το πένθος γεννάται με την συντριβή της καρδιάς για τις αμαρτίες πού πράξαμε, με τους ταπεινούς στοχασμούς, με την μνήμη του θανάτου, της Κρίσεως και των βασάνων της κολάσεως στα οποία βασανίζονται οι αμετανόητοι αμαρτωλοί.

Τα ίδια λέγει και ο όσιος Ποιμήν: “Από τίποτε δεν έχουμε περισσότερη ανάγκη παρά από συντετριμμένο νου, διότι από αυτό και μόνο γεννιούνται τα δάκρυα και το σωτήριο πένθος”.

Ενώ οι άγιοι Αρσένιος ο Μέγας, ο Εφραίμ ο Σύρος, Ισαάκ ο Σύρος και άλλοι, λέγουν ότι τα δάκρυα στην προσευχή φανερώνουν το έλεος του Θεού, διότι με αυτά ειρηνεύει η καρδιά. Και πάλι “η ψυχή πού συναισθάνθηκε τις αμαρτίες της αρχίζει να κλαίει διότι τα βλέπει όλα υπό το θειο φως”.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι το πένθος είναι δύο ειδών:

Το πένθος του νου, δηλαδή η εγκάρδια για τις αμαρτίες μας λύπη, χωρίς δάκρυα στα μάτια, όπως είχε ο άσωτος υιός, ο οποίος έλεγε: Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι! (Λουκ. 15,17).

Το δεύτερο και ανώτερο είδος πένθους είναι το συνοδευόμενο με δάκρυα, το οποίο πηγάζει από την λύπη του νου και της καρδίας για τις αμαρτίες μας.

Όλοι οι Ιεροί Πατέρες λέγουν το ίδιο ότι τα δάκρυα στην προσευχή είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος, το οποίο πολύ δύσκολα αποκτάται και πολύ εύκολα χάνεται.

Οι μεγαλύτεροι εχθροί του πένθους και των δακρύων είναι:

Η ολιγοπιστία,

η οκνηρία στην προσευχή,

η πολυφαγία,

η μέθη,

το γέλιο,

η ακηδία,

η πολυλογία και προπαντός

η κενοδοξία.

Όταν ο άσωτος υιός σκεπτόταν με καρδιακό πόνο το σπίτι του πατρός του, είχε το πρώτο είδος του πένθους, το νοερό, ενώ, όταν επέστρεψε στον πατέρα του, του είπε: “Πάτερ, ήμαρτον εις τον ούρανόν και ενώπιον σου και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου…” (Λουκ.15,18-19), τότε ο χαμένος υιός απόκτησε το δεύτερο είδος του πένθους, το καρδιακό δάκρυο.

214. Πόσα είναι τα είδη των δακρύων και ποια απ’ αυτά είναι σωτήρια;

Το πένθος και τα δάκρυα προέρχονται από επτά αιτίες;
α) Από την αγάπη του Θεού, όταν ο άνθρωπος στοχάζεται την ωραιότητα της θείας δημιουργίας. Αυτό είναι το ανώτερο δάκρυο, διότι είναι γεμάτο από χαρά και θείον ερωτά. Τα δάκρυα της θείας αγάπης πλουτίζουν πνευματικά τον άνθρωπο.
β) Δάκρυα από τον φόβο του Θεού. Αυτά έχουν μικρότερη δύναμη από τα πρώτα, διότι τα δάκρυα της αγάπης του Θεού είναι δάκρυα υιού προς τον Πατέρα, ενώ τα δάκρυα του φόβου είναι του υπηρέτη, του δούλου, ο οποίος πάντοτε φοβάται να μη λύπηση τον Δεσπότη του. Το πένθος ή δάκρυο του θείου φόβου μεσολαβεί στον Θεό για την συγχώρηση των αμαρτιών και πάντοτε προηγείται των πρώτων των εξ αγάπης δακρύων. Το πένθος εκ του θείου φόβου, προκαλεί ψυχικό πόνο στον άνθρωπο, όπως η πυρωμένη λαβίδα, η οποία, όταν την αγγίξει σε πληγώνει.
γ) Δάκρυα από φόβο του θανάτου και των βασάνων της κολάσεως. Αυτά είναι καλά και σωτήρια δάκρυα, διότι, όπως και τα προηγούμενα φέρνουν τον καρπό της μετανοίας.
δ) Φυσικά δάκρυα, δηλαδή των γονέων προς τα παιδιά και των παιδιών προς τους γονείς
Αυτά δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Μάλιστα πολλές φορές υπάρχουν και στα ζώα.
ε) Δάκρυα της κενοδοξίας. Αυτά είναι πολύ επικίνδυνα, διότι κοντά στα σωτήρια και ταπεινά δάκρυα, ο διάβολος βάζει και τα δάκρυα της κενοδοξίας, για να φαίνονται οι άνθρωποι και να επαινούνται από τους ανθρώπους. Άλλα το πνευματικό δάκρυο πρέπει να είναι πάντοτε κρυφό και άγνωστο σε όλους, εκτός βέβαια από τον Θεό και τον Πνευματικό μας.
στ) Τα δάκρυα της σωματικής ευφροσύνης, τα οποία πηγάζουν από την κακή επιθυμία, από την μέθη, από την ανάμνηση πονηρών γεγονότων κλπ.
ζ) Το έβδομο είδος δακρύων, είναι το προερχόμενο από τις διάφορες ανάγκες και δυσκολίες της ζωής, όπως από την πτώχεια, από σωματικές πληγές και πόνους και γενικά από κάθε είδος ασθενείας.

Τα τρία πρώτα είδη δακρύων είναι σωτήρια, το τέταρτο είναι της ανθρωπινής φύσεως μας, ούτε καλό ούτε κακό, ενώ τα υπόλοιπα είδη είναι ανώφελα και πρόξενα πόνων και τιμωριών.

Συνεπώς λοιπόν, το πνευματικό πένθος είναι διπλό: Το πρώτο δηλ. είναι μία παντοτινή λύπη, νοερή και καρδιακή, για τις αμαρτίες μας, μία εσωτερική κατάσταση ταπεινώσεως και μία συναίσθηση ότι δεν μπορούμε να κάνουμε το καλό, όσο πρέπει.

Αυτό το πένθος εξυψώνει τον άνθρωπο εκεί όπου δεν κατόρθωσαν να τον ανεβάσουν τα έργα της αρετής, επειδή δεν μπόρεσε να τα επιτυχή.

Η καρδιακή για τις αμαρτίες μας λύπη αξίζει, όσο αξίζουν, όλα τα έργα της αρετής μαζί και ανεβάζει τον άνθρωπο στο δεύτερο και υψηλότερο είδος των δακρύων της αγάπης και του φόβου του Θεού.

Λέγει ένας όσιος πατήρ ότι αυτός πού αηδιάζει τις αμαρτίες του ομοιάζει με τον συννεφιασμένο ουρανό, ο οποίος αμέσως ρίχνει την βροχή δηλ. τα δάκρυα.

Τα δάκρυα χαρίζουν σ’ όλους μας την ελπίδα της σωτηρίας, μας ξεπλένουν τις αμαρτίες μας και φέρνουν την ειρήνη της συνειδήσεως μας, όπως λέγει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στο βιβλίο του (Αόρατος Πόλεμος): “Ο έλεγχος της συνειδήσεως είναι το βάσανο των βασάνων, ενώ η ειρήνη της συνειδήσεως είναι η χαρά κάθε χαράς”.

215. Ποιες είναι οι νοητικές λειτουργίες κατά τους Αγίους Πατέρας;

Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης λέγει ότι ο νους του χριστιανού πρέπει να επιτελεί εργασίες και συγκεκριμένα:

Η θαυμαστή θεώρησις των Προσώπων της Παναγίας Τριάδος και όλων των ουρανίων δυνάμεων, η εκστατική εντύπωση για την ενανθρώπηση του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, η εν πνεύματι θεωρία της φύσεως, δηλαδή σκέψεις για τους σκοπούς των δημιουργηθέντων έργων του Θεού, η ωραιότητα της δημιουργίας, η αρμονία του σύμπαντος και η εξύψωσης του νου από τα ορατά στα αόρατα, από το μεγαλείο των επιγείων στο μεγαλείο των ουρανίων, από τα πεπερασμένα στα νοερά και αιώνια, όλα αυτά είναι τρόποι με τους οποίους ανεβαίνουμε από τα μάταια, στα θεία, ωσάν με μία πνευματική σκάλα.

Το τέταρτο έργο του νου είναι η μνήμη του θανάτου και των βασάνων της κολάσεως, στοχασμοί για την μακαριότητα του παραδείσου, για την Μέλλουσα Κρίση, για την Βασιλεία των Ουρανών, για τον φόβο του Θεού και την συνεχή μνήμη των αμαρτιών μας, τις οποίες ουδέποτε πλέον πρέπει να κάνουμε.

216. Ποιες είναι οι πνευματικές νοερές κινήσεις;

Ο νους του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή έχει τρία είδη κινήσεων:

Ευθεία κίνησης, όταν σκέπτεται μόνο τα νοήματα της Αγίας Γραφής, τα θαύματα του Κυρίου και γενικά τα ουράνια αγαθά. Σ’ αυτή την νοητική κίνηση μπορεί να μπει και διαβολικός πειρασμός για να εξαπάτηση τον άνθρωπο.

Το δεύτερο είδος είναι η ελικοειδής κατά την οποίαν ο νους του ανθρώπου περιστρέφεται στην Αγία Γραφή και στον ορατό κόσμο των κτισμάτων της δημιουργίας. Και εδώ μπορεί να εισχώρηση ο διαβολικός πειρασμός, όταν η σκέψης μας επιμένει πολύ σ’ αυτά τα πράγματα.

Το τρίτο είδος κινήσεως του νου ονομάζεται περιστροφικό, κατά το οποίο ο άνθρωπος κατέρχεται με τον νου του στην καρδιά του, όπως το σαλιγκάρι στο όστρακο του και ο νυμφίος με την νύμφη στην κάμαρα τους. Εδώ στην καρδιά δεν μπορεί πλέον να είσέλθη ο πονηρός λογισμός.

Οι μεγάλοι άγιοι και όσιοι πάντοτε βύθιζαν τον νου στην καρδιά τους και από το βάθος της καρδιάς των προσεύχονταν, μιλούσαν με τον Νυμφίο Χριστό και έδιναν τις μάχες προς τον διάβολο.

Γι’ αυτό λέγει και ο Σωτήρ, ότι: “Σύ δε όταν προσευχή, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου…” (Ματθ.6,6).

Αυτή είναι η σπουδαιότερη και ωφελιμότερη νοερά περί προσευχής κίνησης, η οποία κατεβαίνει στην καρδιά και από εκεί συνομιλούμε με τον Χριστό, πηγάζει το πένθος για τις αμαρτίες μας και πολεμούμε επιτυχώς τον διάβολο. όμως δεν μπορούν να ωφελήσουν κατά τον ίδιο τρόπο και τα τρία αυτά είδη της κινήσεως του νου.

217. Ποια είναι η ωφέλεια, όταν σκεπτώμεθα την Δημιουργία του Θεού;

Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας λέγει στο βιβλίο του “Εξαήμερος” ότι όλος ο ορατός κόσμος είναι σχολείο και εικόνα του αοράτου κόσμου.

Ακόμη λέγει ότι κάθε άνθος και χόρτο μας διδάσκει ότι υπάρχει Θεός.

Η ορατή κτίσης ερμηνεύει την Γραφή και η Αγία Γραφή ερμηνεύει την κτίση.

Και τα δύο ομοιάζουν με ένα δισέλιδο χαρτί.

Στη μία σελίδα διαβάζουμε το βιβλίο της κτίσεως, με το οποίο μιλάει ο Θεός.

Τα ίδια λέγει και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις:
“Ολόκληρη η κτίσης σαν μία σάλπιγγα πού σαλπίζει σε εμάς, ότι την δημιούργησε ο Θεός”.

Διάβασα σ’ ένα βιβλίο ότι ένας φιλόσοφος βάδιζε με το ραβδί του στο χέρι σε μία πεδιάδα και κτυπούσε τα άνθη με το ραβδί: Τα κτυπώ, έλεγε, διότι φωνάζουν πολύ δυνατά ότι τα δημιούργησε ο Θεός.
Όλα τα ορατά δημιουργήματα ονομάζονται δωρεές του Θεού.

Και όπως ο νυμφίος με την νύμφη ανταλλάσσουν μεταξύ τους δώρα, τα οποία ενισχύουν την μεταξύ των αγάπη, έτσι κάνει και ο Θεός σε εμάς.

Μας βάζει στον νου την έννοια των δημιουργημάτων για να μπορέσουμε καλλίτερα Αυτόν να δούμε και να καταλάβουμε.

Ο Θεός μας δίνει ως δώρο τα δημιουργήματα και εμείς δίνουμε στον Χριστό, τον Νυμφίο της καρδιάς μας, την σκέψη μας, την προσευχή και την αγάπη μας.

Ξέρουμε ότι ο Μέγας Αντώνιος δεν γνώριζε πολλά γράμματα, αλλά ήταν τόσο σοφός στα πνευματικά, ώστε ξεπερνούσε όλους τους φιλοσόφους πού έρχονταν στο κελί του.

Κάποτε τον ερώτησαν μερικοί φιλόσοφοι:

“Αντώνιε, ποια είναι τα βιβλία τα οποία διάβασες;

Και αυτός, δείχνοντας με το χέρι του τον ουρανό, τα αστέρια, την θάλασσα και ολόκληρη την γύρω του φύση, τους είπε:

“Αυτά είναι τα βιβλία μου, τα οποία διαβάζω και υπερβαίνουν όλα τα άλλα”.

218. Πως μπορεί ο χριστιανός να υψωθεί με τον νου από τα κτίσματα στο Κτίστη Θεό;

Μπορεί κανείς να σκέπτεται τα κτίσματα του Θεού και να ανεβαίνει ο νους του από τα ορατά στον αόρατο Δημιουργό, μόνο εάν έχει καθαρίσει τον νου και την καρδιά από τα πάθη.

Διαφορετικά δεν μπορεί να δη και να αισθανθεί μέσα του τον Θεό από τα δημιουργήματα, όπως συμβαίνει με τους ειδωλολάτρες και αμαρτωλούς ανθρώπους.

Άκουσε τι λέγει ο Χριστός:

“Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. (Ματθ.5,8).

Ο νους εύκολα καθαρίζεται από τις κακές του σκέψεις.

Αρκεί η ανάγνωσης μιας σελίδας από την Αγία Γραφή, η απαγγελία μιας μικρής προσευχής με προσοχή και αμέσως ειρηνεύει.

Ενώ η καρδιά καθαρίζεται από τα πάθη με πολλή άσκηση και με πολύ κόπο αναγεννάτε.

Όποιος έχει καθαρή καρδιά είναι πολύ προοδευμένος πνευματικά από εκείνον πού καθάρισε τον νου του από τις ρυπαρές σκέψεις.

219. Ποια είναι η αρμόζουσα προσευχή για τους αρχαρίους μοναχούς και χριστιανούς;

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει ότι από εμάς δεν ζητάει ο Θεός τελεία προσευχή (δηλαδή καρδιακή), διότι η τελειότητα είναι για τους αγγέλους.

Σε εμάς τους αρχαρίους συνιστά την προφορική προσευχή, την προσευχή των Ιερών αναγνώσεων από το Ωρολόγιο, το Ψαλτήρι, την καθημερινή στην Εκκλησία Θεία Λειτουργία και την υπακοή.

Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης λέγει ότι, κατά την πνευματική ηλικία του καθενός, πρέπει να συνίσταται και το έργο της νοεράς ή καρδιακής προσευχής.

Διότι, εάν κάποιος αρχίσει δηλ. χωρίς να έχει καθαριστή από τα πάθη, αυτή την υψηλή προσευχή, κοπιάζει μάταια και ταράζεται.

Οπότε λοιπόν, κανείς να μην αρχίζει την πνευματική ζωή με καρδιακή προσευχή, αλλά με πρακτική προσευχή, η οποία συνίσταται από μετάνοιες, από προσκυνήσεις (κλίσεις της κεφαλής) από προσευχές εκ του Ωρολογίου, νηστεία, ανάγνωση του ψαλτηρίου και άλλων ωφελίμων βιβλίων, υπακοή και ταπείνωση σε όλους.

Αυτός ο τύπος της πρακτικής ζωής είναι κατάλληλος για όλους, και για μοναχούς και για λαϊκούς.

Ενώ η νηπτική ζωή προϋποθέτει φυλακή του νου, νοερά εργασία, νοερά προσευχή, καρδιακή προσευχή και ό,τι αφορά την πνευματικότητα της καρδιάς.

Αυτά μας δίδαξαν οι Άγιοι Πατέρες μας και διδάσκαλοι της προσευχής.

220. Πείτε μου σας παρακαλώ εκτενέστερα, τι είναι η νοερά και καρδιακή προσευχή και πώς φθάνουμε στην καθαρή προσευχή της καρδίας;

Η νοερά προσευχή είναι εκείνη πού γίνεται με τον νου χωρίς σκέψεις φαντασίες και πονηρούς λογισμούς. Αυτή είναι ατελής προσευχή, αλλά ανώτερη από την προφορική η δι’ αναγνώσεων προσευχή. Είναι προσευχή με ένα πόδι ή με μία πτέρυγα και δεν μπορεί να πετάξει διότι δεν συμμετέχει η καρδία.

Η καρδιακή προσευχή είναι η τελεία προσευχή με την οποία ενωνόμαστε με τον Χριστό και μπαίνουμε από αυτή την φθαρτή ακόμη ζωή στην αιώνια ευφροσύνη και χαρά.

Αυτή είναι η προσευχή των αγίων, των τελείων, η οποία αποκτάται με πολλούς κόπους και με την Χάρι του Θεού. Σ’ αυτό το βαθμό της πνευματικής προσευχής, πού λέγεται και εκστατική προσευχή φθάνει μόνο ένας από κάθε γένος, λέγουν οι διδάσκαλοι της προσευχής.

Με την καρδιακή προσευχή επιτυγχάνεται η ένωση νου και καρδίας. Κατεβαίνει ο νους στην καρδιά για να παραμείνει εκεί οριστικά και να ευφραίνεται μυστικά με τον Χριστό. Τότε η καρδιά σωπαίνει και δύσκολα ανοίγεται. Τότε πλέον καταπίνει τον Ιησού και ο Ιησούς καταπίνει αυτήν. Τότε κυοφορείται η θερμή καρδιακή προσευχή, πού είναι απαλλαγμένη από νοήματα και φαντασίες.

Τότε ο Χριστός μιλάει μαζί μας στην κάμαρα της καρδίας μας και ο διάβολος πλέον δεν έχει την δύναμη να μας καταβάλει.

Η καθαρή καρδιακή προσευχή αποκτάται με πολυχρονίους κόπους, με την αδιάκοπη επίκληση του Ονόματος του Ιησού, με πολλά δάκρυα, με βαθιά ταπείνωση, με ολονύκτιες αγρυπνίες, με νηστεία, σιωπή, προφύλαξη του νου από λογισμούς κενοδοξίας, με απέραντη υπομονή και μόνο με την βοήθεια και την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Επίσης, χωρίς ένα έμπειρο διδάσκαλο της προσευχής και ικανό Πνευματικό, κανείς να μη τολμήσει να επιχείρηση αυτή την αγγελική προσευχή, διότι αυτή είναι πάνω από όλα ένα μεγάλο δώρο του Θεού.

Όταν μπαίνουμε με τον νου στην καρδιά μας, πρέπει να κλείνουμε τρεις θύρες: Την ορατή θύρα του κελιού μας, για να αποφύγουμε τυχόν ενοχλήσεις των ανθρώπων, την θύρα των χειλέων μας, για να μη μιλάμε με κανέναν και την θύρα της καρδιάς μας, για να εμποδίσουμε τον διάβολο και βάζουμε για θυρωρό της καρδιάς τον νου μας.

Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται καρδιακά, ευρίσκεται μέσα στην αγάπη του Θεού και δεν επιθυμεί τίποτε παρά να ζει πάντοτε έτσι, όπως επιθυμούσε ο Πέτρος να παραμείνει πάντοτε με τον Χριστό στο Όρος Θαβώρ, κατά την Μεταμόρφωση Του.

Ο νους στον καιρό της προσευχής πρέπει να είναι τυφλός, κουφός και μουγκός, δηλαδή να μη βλέπει, να μην ακούει και να μη σκέπτεται τίποτε, παρά μόνο τον Ιησού Χριστό.

Αυτή είναι η προσευχή του Ιησού, πού λέγεται μονολόγιστη ευχή δηλ. με την σκέψη προσηλωμένη στο Όνομα του Ιησού.

Τότε ο νους αρπάζεται από το Άγιο Πνεύμα και συντομεύει την προσευχή για να μην αρπάζεται από τον διάβολο από το μάκρος εκ των πολλών λέξεων.
Εάν έχουμε μόνο την νοερά προσευχή δεν μπορούμε να γλιτώσουμε από τους διαφόρους πειρασμούς και την ταραχή.

Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες μας προτρέπουν, λέγοντες τα έξης: “Κατέβα άνθρωπε, από τον νου στην καρδιά και εκεί θα ευρείς ανάπαυση και την ηδονή των ηδονών, διότι στον νου γίνεται πανηγύρι και θόρυβος.

Όταν ο νους ενώνεται με την καρδιά, οι Ιερές σκέψεις πρέπει να διαφυλάσσονται στην μνήμη και όχι στην φαντασία.

Αλλιώς δεν μπορείς να κατέβεις με την προσευχή στην καρδιά και θα παραμείνεις μόνο στην νοερά εργασία”.
Από την καθαρή καρδιακή προσευχή ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει σ’ ένα άλλο είδος ανωτέρας προσευχής, πού λέγεται εκστατική, η οποία δεν ονομάζεται πλέον προσευχή, αλλά πνευματική θεωρία, στην οποία φθάνουν οι άγιοι.

Η τελευταία και ανώτερη βαθμίδα της προσευχής είναι η αρπαγή του νου στα ουράνια – με σώμα ή και χωρίς το σώμα – ο Θεός γνωρίζει, όπως ηρπάγη ο Απόστολος Παύλος μέχρι του τρίτου ουρανού.

221. Το Ιερό Ευαγγέλιο και οι Άγιοι Πατέρες έχουν σε μεγάλο ύψος τιμής την ταπείνωση. Γιατί είναι τόσο μεγάλη η δύναμης της ταπεινώσεως μπροστά σ’ όλα τα άλλα έργα;

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει ότι μοναδική και απρόσβλητη από τον διάβολο αρετή είναι η ταπείνωση.

Οι δαίμονες γνωρίζουν να ψάλλουν, να θεολογούν καλλίτερα από όλους τους θεολόγους του κόσμου, ν’ αγρυπνούν περισσότερο από όλους τους μοναχούς, δεν κοιμούνται ουδέποτε, δεν τρώγουν, πιστεύουν στον Θεό κ.λ.π.

Ένα μόνο έργο δεν μπορούν να κάνουν:

Να ταπεινωθούν.

Στην κόλαση υπάρχουν και ιερείς και μοναχοί και παρθένοι και βασιλείς….

Μόνο οι ταπεινοί δεν πηγαίνουν στην κόλαση!

222. Η αγάπη γεννάται από την προσευχή ή προσευχή από την αγάπη;

Από την καθαρή προσευχή γεννάται η αληθινή αγάπη και όχι το αντίστροφο.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει ότι στο μέτρο κατά το οποίο προσευχόμαστε καρδιακά, κατά το ανάλογο μέτρο έχουμε φθάσει στην αληθινή αγάπη.

Ενώ ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει: “όλα τα καλά έργα βοηθούν τον άνθρωπο να αποκτήσει την αγάπη του Θεού, αλλά κανένα όσο η προσευχή”.

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι η αγάπη του Θεού γεννάται από την εν πνεύματι θεώρηση της φύσεως, της αρμονίας και του μεγαλείου των θείων αυτής δημιουργημάτων

223. Στην ιεραρχία των αρετών, ποια νομίζετε ότι είναι η μεγαλύτερη;

Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, μεταξύ αυτών και ο Μέγας Αντώνιος, ότι “η βασίλισσα των αρετών είναι η διάκρισης”.

Πολλοί έπεσαν στον κατακλυσμό των παθών για να σώσουν τους άλλους από τον θάνατο και πνίγηκαν οι ίδιοι.

Πουθενά δεν διάβασα στην Αγία Γραφή να πεθάνει κάποιος ψυχικά για να σώσει τους άλλους.
Όλες οι αρετές πρέπει να επιτελούνται με μέτρο και διάκριση, δηλαδή να βαδίζουμε την μέση και βασιλική οδό, ανάλογα με την χάρη, τις φυσικές ικανότητες, τον ζήλο και την φύση του καθενός, για να μη πέφτουμε από το ένα μέρος στο άλλο, διότι στις ακρότητες παραμονεύει ο διάβολος, όπως λέγουν οι θείοι Πατέρες.

224. Ποια είναι η ωφέλεια από την μνήμη του θανάτου;

Η λέξης “θάνατος” ήταν η πρώτη απειλή του Θεού κατά του ανθρώπου, όταν ήταν στον παράδεισο και το ισχυρότερο όπλο εναντίον της αμαρτίας.

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι η καλλίτερη συμβουλή στην ζωή είναι η μνήμη του θανάτου,

ενώ ο ιερός Δαμασκηνός λέγει: “”Ω, θάνατε, θάνατε καλλίτερα να σε ονομάζουμε ζωή”.

Και είχε απόλυτα δίκαιο.

Διότι και ο σοφός Σολομών εάν θα είχε την μνήμη του θανάτου δεν θα έπεφτε σε ακόλαστες πράξεις με γυναίκες και δεν θα έχανε την από τον Θεό δοσμένη σοφία του.

225. Πως πρέπει να συμπεριφέρονται οι μοναχοί προς τους λαϊκούς;

Πρώτα – πρώτα να μη τους σκανδαλίζουμε με τα έργα και τα λόγια μας.

Άκουσε τι λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Οι μοναχοί πού θα σκανδαλίσουν τους λαϊκούς, δεν θα ιδούν το φως του Χρίστου στον αιώνα”.

Ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει:

“Εάν θα δεις θαύμα στους λαϊκούς, να γνωρίζεις ότι δεν έγινε από εσένα, αλλά από την πίστη τους”.

Επίσης να συμπεριφερώμεθα προς αυτούς με πολλή αγάπη και καλοσύνη, διότι έρχονται από μακριά με πολλές δυσκολίες και ψυχικά προβλήματα.

Μερικοί είναι ασθενείς, άλλοι είναι πολύτεκνοι, άλλοι πτωχοί και έχουν ανάγκη στοργής.

Κατόπιν να προσευχώμεθα με πίστη γι’ αυτούς και όχι επιπόλαια.
Να τους συμβουλεύουμε να τους παρηγορούμε, όπως λέγει και ο Ιερός Χρυσόστομος:

“Από τίποτε περισσότερο δεν έχουν ανάγκη οι πιστοί παρά από ένα λόγο παρηγοριάς”.

226. Ποιο είναι το δυσκολότερο από τα επτά Μυστήρια;

Είναι το μυστήριο της Εξομολογήσεως.

Με αυτό είτε σώζεις μία ψυχή είτε σώζεσαι και συ, είτε καταστρέφεις μία ψυχή και καταστρέφεσαι και συ αιωνίως.

Παρ’ όλα αυτά με κανένα άλλο μυστήριο δεν μπορείς να κερδίσεις περισσότερο μία ψυχή για την Βασιλεία του Θεού όσο με την Ιερά Εξομολόγηση.

Όμως τόσες είναι οι ευθύνες και οι κίνδυνοι του Ιερέως – Πνευματικού, ώστε ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι:

“Λίγοι πνευματικοί σώζονται”.

Και για την ιεροσύνη επίσης ο ίδιος λέγει:

“Στους έσχατους καιρούς μόλις τρεις ιερείς στους χίλιους θα σώζονται”.

Αυτά τα λόγια των αγίων μας είναι φοβερά και τρομακτικά.

227. Τι συμβουλές δίνετε στους Πνευματικούς, που εξομολογούν στον κόσμο;

Ο Ιερεύς – Πνευματικός είναι πολύ υπεύθυνος για την θέση που κατέχει.

Κρίνει στο όνομα και στον τόπο του Χριστού.

Με κανένα τρόπο δεν μπορεί να δέση κάποιον χωρίς εξέταση, ούτε να λύση οποιοδήποτε παράπτωμα και σ’ οποιονδήποτε.

Για να μη σφάλει πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τους Ιερούς Κανόνας, την Παράδοση της Εκκλησίας, την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων και ιδιαίτερα της Αγίας Γραφής.

Επίσης να είναι καλά στερεωμένος στην πίστη, να έχει φόβο Θεού, αγάπη στους ανθρώπους και πατρική καρδιά προς όλους. Να κρίνει, όσο περισσότερο μπορεί, προσεκτικά και δίκαια, δηλαδή αμερόληπτα, να λαμβάνει υπ’ όψιν του την φύση, την ηλικία, την κοινωνική θέση, την συμπεριφορά, την μόρφωση, την κατάσταση της υγείας, τον πολιτισμό, τον βαθμό νοήσεως και υπακοής του καθενός και προπαντός την πίστη και τον φόβο του Θεού πού έχει ο καθένας.

Να εξομολογεί με μεγάλη επιμέλεια και προσοχή, χωρίς βιασύνη, να ακούει πρώτα ότι του λέγουν οι πιστοί και μετά να έρωτα αρχίζοντας από τα πνευματικά, από την φύση του ανθρώπου, από την πίστη, την προσευχή, τον εκκλησιασμό, κατόπιν στα ανθρώπινα και σωματικά.
Να μη λεπτολογεί στην εξέταση των αμαρτιών για να μη σκανδαλίζει, προπαντός τους νέους με τις αδιάκριτες ερωτήσεις του.

Να μη εκπλήττεται, ούτε να κακολογεί κάποιον για τις αμαρτίες πού εξομολογήθηκε, να μη ρωτά με ποιόν συγκεκριμένα αμάρτησε και ιδιαίτερα να μη δημοσιεύει τα μυστικά εκ της Εξομολογήσεως πού άκουσε.

Οι Ιεροί Κανόνες λέγουν ότι όποιος δημοσιεύει από Εξομολόγηση μυστικά, να του δένεται η γλώσσα και να παραιτείται της ιεροσύνης και της αδείας να εξομολογεί.

228. Μπορεί ο Πνευματικός να αλλάξει τον κανόνα (επιτίμιο) της Εξομολογήσεως που έχει επιβάλει σε κάποιον, άλλος Πνευματικός;

Ο Πνευματικός δεν μπορεί να αδιαφορήσει για τους Ιερούς Κανόνας των συνόδων της Εκκλησίας, ούτε μπορεί να τροποποιήσει, να περικόψει ή να ακυρώσει τον επιβληθέντα κανόνα από άλλον Πνευματικό.

Κανείς, ούτε και ο Επίσκοπος ακόμη δεν μπορεί να καταπατήσει ή περιφρονήσει τους Ιερούς Κανόνας, διότι ο ίδιος υποπίπτει σε βαρύ αμάρτημα.

Άκουσε τι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες όσο άφορα αυτά:

“Ειδωλολάτρης λογίζεται ο ιερεύς, ο οποίος θα ήθελε να λύση ότι εμείς θεσπίσαμε, μήπως εσείς και είσθε πιο ελεήμονες από εμάς!”. (Πηδάλιο).

Ο Πνευματικός μπορεί να μικρύνει ένα μεγάλο κανόνα πού επέβαλε στα πνευματικά του παιδιά, αφού μετανοήσουν και διορθωθούν, αλλά δοσμένο κανόνα από άλλον δεν μπορεί να τον λύση ή να τον ακυρώσει.

Μπορεί να το κάνη μόνο, εάν ο άλλος Πνευματικός έπεσε στην ίδια αμαρτία με τον εξομολογούμενο.

Σε παρόμοιες περιπτώσεις πρέπει να στέλνουμε τους πιστούς στον Πνευματικό, ο οποίος τους έδωσε τον κανόνα.

Μόνο ο ίδιος μπορεί να λύση, να ακυρώσει ή να αλλάξει και μικρύνει τον κανόνα.

229. Τι συμβουλές έχετε να δώσετε ακόμη για τους Πνευματικούς; Πώς μπορεί ο Πνευματικός να επιβάλει τον κατάλληλο στην Εξομολόγηση κανόνα;

Ο Πνευματικός πρέπει να βαδίζει την μέση οδό, μεταξύ αγάπης και αυστηρότητας, μεταξύ ακριβείας και συγκαταβάσεως.

Να κρίνει, έτσι όπως τον συμβουλεύει ο Θεός, αναλόγως της περιπτώσεως, να συνδυάζει την αγάπη με την δικαιοσύνη, με υπομονή και πραότητα.

Κατόπιν, να επιβάλει κανόνα ανάλογα με το μέγεθος της αμαρτίας, με την ψυχική και σωματική κατάσταση του πιστού και μέσα στα δυνατά πρακτικά πλαίσια των Κανόνων της Εκκλησίας.

Ο ιερεύς έχει ένα όριο στο να λύνει και να δένει τις αμαρτίες, προπαντός όταν εξομολογεί κληρικούς. Δεν έχει όλη την εξουσία να λύνει αμαρτήματα κληρικών.

Αυτή την εξουσία την έχει μόνο ο Επίσκοπος ενώ ο Ιερεύς είναι ένας αντιπρόσωπος του, οπότε έχει περισσότερη εξουσία.

Όταν ο Ιερεύς δεν μπορεί να υπολογίσει τον πρέποντα κανόνα ή έχει μία σοβαρή περίπτωση τότε να αναβάλει την Εξομολόγηση και την λύση του κανόνος μέχρις ότου να συμβουλευθεί άλλον γεροντότερο και έμπειρο Πνευματικό, ή να τον στείλει σε τέτοιες περιπτώσεις στον Επίσκοπο της επαρχίας.
Εάν ένας Πνευματικός δέχεται κάποιον από άλλον Πνευματικό αυτός είναι υποχρεωμένος να τον εξομολογήσει εκ νέου, από την παιδική του ηλικία.

Αλλά κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει κάποιον να εξομολογηθεί σ’ αυτόν.

Ο πιστός έχει την ελευθερία συνειδήσεως να πάει σ’ όποιον έχει περισσότερη ευλάβεια, όπως τον καθοδηγεί το Άγιο Πνεύμα.

Διότι τίποτε δεν είναι τόσο δύσκολο όσο να εξομολογεί κανείς, να βοηθεί ψυχές και να τις συμβουλεύει πνευματικά για το δρόμο της σωτηρίας.

Γι’ αυτό, πολλοί αποφεύγουν την ευθύνη της πνευματικής πατρότητας, από φόβο μήπως ολισθήσουν και αυτοί στα ίδια αμαρτήματα, διότι άκουσε τι λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Αλίμονο, σ’ αυτούς πού έρχονται με την θέληση των στον κατακλυσμό των κοσμικών παθών, για να σώσουν τους άλλους διότι και αυτοί πνίγονται και χάνουν την Βασιλεία του Θεού”.

Ενώ γι’ αυτούς πού ζητούν επιπόλαιους Πνευματικούς, λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

“Όποιος επιθυμεί άπειρο Πνευματικό, ασφαλώς δεν θέλει να θεραπευθεί από τις αμαρτίες του, αφού ο Πνευματικός του θα ανέχεται τις κακίες του”.

230. Ποια είναι τα αποτελέσματα της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας;

Η εξομολόγησης συγχωρεί και λύνει τις αμαρτίες, ενώ η Θεία Κοινωνία θεοποιεί τον άνθρωπο.

Η εξομολόγησης γίνεται σε οποιονδήποτε τόπο, ενώ η Θεία Κοινωνία προσφέρεται με μεγάλη προσοχή μόνο σε όσους είναι άξιοι ενώσεως με τον Χριστό, διότι μεγάλη τιμωρία θα έχει ο Ιερεύς πού προσφέρει τα Αγια Μυστήρια στους αναξίους.

Όταν κάποιος δεν είναι άξιος της Θείας Κοινωνίας μπορεί να κοινωνήσει με Μεγάλο Αγιασμό, μέχρις ότου τερματισθεί το επιτίμιο του και παύση να αμαρτάνει και εάν πάλι αμαρτάνει παίρνει τον κανόνα του από την αρχή.

231. Ποια είναι η κατάσταση των ψυχών πού πέθαναν ανεξομολόγητες ή δεν πρόλαβαν να κάνουν τον κανόνα τους;

Αυτοί πού πέθαναν εξομολογημένοι και σε περίοδο που εκτελούσαν τον κανόνα τους, συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες των και είναι λυτρωμένοι από τα βάσανα της κολάσεως με την θυσία της Θείας Λειτουργίας, η οποία τους ξεπλένει τα αμαρτήματα τους.

Αυτή είναι η διαφορά του καθαρτηρίου πυρός των καθολικών και της Θυσίας της Θείας Λειτουργίας.

Οι καθολικοί υποστηρίζουν ότι οι αμαρτωλές ψυχές των καθαρίζονται μέσα σ’ ένα καθαρτικό πυρ, ενώ εμείς διδάσκουμε και πιστεύουμε, κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, ότι οι εξομολογημένες ψυχές που είναι στην κόλαση, επειδή δεν πρόλαβαν να εκπληρώσουν τον κανόνα των στην γη, καθαρίζονται και έρχονται στο φως του παραδείσου με την Θυσία της Θείας Λειτουργίας.

Διότι η Θυσία και το Αίμα του Ιησού Χριστού μας καθορίζουν από τις αμαρτίες.

232. Ποια σχέσης υπάρχει μεταξύ διδασκαλίας και αρετών;

Αυτός πού διδάσκει τους άλλους και δεν τα κάνει ο ίδιος ομοιάζει με εκείνον πού λιχνίζει το ξένο σιτάρι ενώ ο ίδιος πεθαίνει από την πείνα.

Διότι λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι “η γνώσης φυσιοί ενώ το πνεύμα ζωοποιεί” (Α’ Κορ.8,2).

Και ο Σωτήρ λέγει:

“Ο ποιήσας και διδάξας ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών” (Ματθ.5,19).

Οπότε λοιπόν, βλέπουμε ότι ο Ιησούς Χριστός βάζει πρώτα το “ο ποιήσας” και μετά το “ο διδάξας”.

Πρώτα πρέπει να κηρύττουμε στους άλλους με το παράδειγμα της ζωής μας και κατόπιν με τα λόγια μας.

Τα λόγια πρέπει να προέρχονται από τα βιώματα της προσωπικής μας ζωής και όχι το αντίθετο, διότι τότε μόνο έχουν δύναμη και μπαίνουν στην καρδιά των πιστών.

Αυτός πού διδάσκει και δεν εργάζεται τις αρετές, σκανδαλίζει τους πιστούς και ούτε αυτός σώζεται, διότι άκουσε τι λέγει ο Χριστός: “Ουδείς ρυπαρός ου μη εισέλθει εν τη βασιλεία του Πατρός μου”.

Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος ουδέποτε θα μπορέσει να κάνη στην ζωή του όσα γνωρίζει, ούτε ποτέ θα φθάσει με τα έργα εκεί όπου έφθασε με τον νου.

Αλλά έχει καθήκον, όπως λέγει ο Κύριος, να κάνη έστω με το μικρότερο δάκτυλο του αυτά πού διδάσκει στους άλλους.

Αυτά μας διδάσκει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Η γνώσης χωρίς τα έργα είναι ενέχυρο εντροπής” (Δηλαδή ντρεπόμαστε για τα λόγια μας και ελεγχόμαστε διότι από όσα λέγομε τίποτε δεν εκτελούμε) ενώ η γνώσης ενωμένη με τα έργα είναι οίκος της ελπίδος, δηλ. ελπίζουμε στην σωτηρία μας.

Αλλά όπως λέγει και ένας πατήρ, όταν είναι από υπακοή να τολμάς και να μιλάς κάτι.

Δηλ. εάν είναι απόλυτη ανάγκη και σε διατάζουν οι μεγαλύτεροι σου, τότε μιλάει δια σου ο Χριστός.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος μας διδάσκει τα εξής
“Όταν πρόκειται να μιλήσεις κάπου να μιλήσεις…”.

Κατόπιν προσθέτει:

Τίποτε δεν είναι τόσο ευτελές όσο ο ομιλών να είναι ο πλέον ακατάλληλος.

Το δυνατότερο κήρυγμα είναι το βιωματικό, πού προσφέρεται με το προσωπικό παράδειγμα διότι “ο λόγος και φθεγγόμενος ενοχλεί, ενώ η ζωή (το βίωμα) και σιωπώσα ωφελεί”.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι με τρεις τρόπους κηρύττεται το Ευαγγέλιο του Χριστού:

Με τον λόγο,

με την γραφίδα και

με την ζωή.

Ο τρίτος τρόπος είναι ο ανώτερος των άλλων.

Ενώ ένας άλλος πατήρ λέγει, “Εάν δεν έχεις αρετές μη μιλάς το πώς επιτυγχάνονται”.

Και το ίδιο λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: “Κανείς δεν είναι τόσο πτωχός στον κόσμο όσο ο νους πού φιλοσοφεί για τις αρετές χωρίς να τις εργάζεται”.

ΕΝΑΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

233. Κάποτε ρώτησε τον πατέρα Κλεόπα ένα από τα πνευματικά του παιδιά. Τι πρέπει να κάνω όταν πρόκειται να τελέσω την Θεία Λειτουργία και κοινωνήσω τον Χριστό;

Όταν πρόκειται να λειτουργήσεις και να κοινωνήσεις του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τρία πράγματα είσαι υποχρεωμένος να κάνης:

Να είσαι ειρηνικός με όλους,

να έχεις εξομολογηθεί και

να έχεις κάνει τον κανόνα της προσευχής σου.

Με αυτούς τους τρεις όρους να πλησιάζεις, και χωρίς αυτούς ουδέποτε να προσεγγίζεις τα Θεία, για να μη καείς από το θείο πυρ.

234. Ένας μοναχός ρώτησε τον π. Κλεόπα κάποια ημέρα: Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;

Πάτερ Χαρίτων, φύλαξε αυτά τα τρία πράγματα και με την Χάρη του Χριστού θα σωθείς:

Να μην αφήνεις ανεκτέλεστο ποτέ τον κανόνα της προσευχής σου

να σηκώνεσαι τα μεσάνυκτα και να προσεύχεσαι συμμετέχοντας κατόπιν και στην ακολουθία του όρθρου

και τρίτον να εγκρατεύεσαι μέχρι θανάτου από την κρεατοφαγία και την κατάκριση.

235. Πάτερ Κλεόπα, δώστε μου μία ωφέλιμη συμβουλή του είπε κάποιο από τα πνευματικά τον παιδιά.

Άκουσε πάτερ. Η μητέρα όλων των αρετών είναι η προσευχή.

Εάν στην καθορισμένοι ώρα της προσευχής είσαι απασχολημένος με άλλα έργα πλην της προσευχής γίνεσαι περίγελος των δαιμόνων.

Όλοι οι Άγιοι ήταν σ’ όλη την ζωή των άνθρωποι της προσευχής.

Πρώτη σου φροντίδα να είναι η προσευχή και μετά η ανάγνωση, το γράψιμο και το εργόχειρο.

Να μην εργάζεσαι στις καθορισμένες ώρες της προσευχής.

Μόνο όταν είσαι στην υπακοή είσαι δικαιολογημένος να απουσιάζεις από την προσευχή, διότι η υπακοή είναι ανώτερη από την προσευχή.

236. Άλλοτε πάλι έλεγε περί προσευχής:

Από καμιά δωρεά δεν έχει ανάγκη ο άνθρωπος τόσο, όσο την αγία προσευχή από τον Θεό.

Να μη τεμπελιάζουμε όταν πρόκειται να προσευχηθούμε στον Θεό, διότι ο διάβολος πολεμά πολύ σκληρά αυτούς που προσεύχονται.

237. Κάποτε τον ρώτησε ένας μοναχός: Πάτερ Κλεόπα, ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή σ’ αυτόν που έχει μετάνοια;

Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ότι καμία αρετή δεν είναι ακριβότερη σ’ όλη την κτίση, από την συναίσθηση των αμαρτιών μας και κανένας κίνδυνος δεν είναι μεγαλύτερος για την ψυχή, από την άγνοια των αδυναμιών μας.

238. Ένας άλλος αδελφός τον ρώτησε: Πέστε μου πάτερ, κάτι για την Βασιλεία τον Θεού.

Άκουσε, αδελφέ.

Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι στα λόγια

αλλά στα έργα.

239. Ένας Πνευματικός κάποιου μοναστηρίου τον ρώτησε: Πάτερ Κλεόπα, έρχονται πιστοί για εξομολόγηση σε μένα, να τους δέχομαι;

Να τους δεχόμεθα με όλη μας την καρδιά, πάτερ.

Τόσο κοπίασαν οι φύλακες άγγελοι των να τους φέρουν μέχρις εδώ και εμείς να μη τους εξομολογήσουμε;

240. Ένας πιστός τον ρώτησε: Πάτερ Κλεόπα, φιλονίκησα με κάποιον και αρκετές φορές του ζήτησα συγχώρηση και δεν θέλει να με συγχώρηση. Τι να κάνω για να συμφιλιωθώ μαζί του;

Μη του ειπείς πάλι τίποτε, ούτε σ’ άλλους να τον κατακρίνεις, αλλά προσευχήσου στον Θεό γι’ αυτόν και συγχώρεσέ τον με την καρδιά σου.

241. Εάν ένας μοναχός στάλθηκε από το μοναστήρι του σε ένα μέρος και δεν επέστρεψε πάλι στην Μετάνοιά του, είναι αυτό αμαρτία;

Εάν δεν δέσουμε την καρδιά σε έναν τόπο, ακόμη δεν αγαπήσαμε τον Θεό.

Εάν θέλει ο Θεός να βάλει ένα φορτίο στις πλάτες μας, εμείς άραγε δεν θα το δεχθούμε;

Ο Θεός δεν μας δίνει φορτίο μεγαλύτερο από τις δυνάμεις μας.

Το ίδιο συμβαίνει με τους πειρασμούς, με τους πόνους, αλλά θα έλθει και η παρηγοριά του Θείου Πνεύματος στις καρδιές μας.

242. Ένας μοναχός τον ρώτησε: Πάτερ Κλεόπα, γιατί δεν μπορώ τώρα πλέον να προσευχηθώ με τον ίδιο ζήλο που είχα, όταν ήλθα στο μοναστήρι;

Λόγω της λήθης, διότι ξεχνάμε την ώρα του θανάτου και της κρίσεως του Θεού.

Οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν, ότι:

“Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, έτσι η λησμονιά σβήνει την προσευχή”.

243. Σ’ ένα γέροντα, που μάλωνε συχνά τον μαθητή του, του είπε:

- Πάτερ, τίποτε δεν είναι τόσο δύσκολο από το να κερδίσεις πνευματικά κάποιον.

Ας μη ξεχνάμε αυτό που λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ότι ο μοναδικός τρόπος διορθώσεως και σωτηρίας των ψυχών είναι η πραότης.

244. Ένας αδελφός που υπέφερε από κάποια βαρεία δοκιμασία, ρώτησε τον πατέρα Κλεόπα: Τι να κάνω πάτερ, σ’ αυτό τον πόνο που έχω;

Υπομονή αδελφέ μέχρι τέλους και

να ευχαριστείς τον Θεό

διότι αυτή η βάσανος είναι σημείο του ελέους του Θεού και όχι της οργής Του.

245. Ένας άλλος πάλι τον ρώτησε: Πάτερ Κλεόπα, μπορεί ένας χριστιανός ενάρετος να σώσει την οικογένεια του, το χωριό του, μία ανθρώπινη κοινωνία με την αγιότητα της ζωής του;

- Πώς δεν μπορεί, πάτερ!

Όσο περισσότεροι ενάρετοι χριστιανοί είναι στον κόσμο, σε μία χώρα, σε μία κοινωνία, τόσο και η χώρα, η κοινωνία εκείνη φυλάγεται από κινδύνους, πολέμους, ταραχές, πείνες και κάθε κακό.

Ενώ όσο λιγότεροι εκλεκτοί του Θεού υπάρχουν, τόσο αυστηρότερη είναι και η απόφασης του Θεού.

Κάποτε ερώτησαν ένα Άγιο:

“Μπορεί ένας άνθρωπος να σώσει μία πολιτεία; Μπορεί απάντησε αυτός.

Παράδειγμα είναι ο προφήτης και βασιλεύς Δαβίδ.

Άκουσε τι λέγει ο Θεός: Δια Δαβίδ τον δούλο μου, ου μη απολέσω την πόλιν Ιερουσαλήμ”.

246. Πάτερ Κλεόπα, ρώτησε ένας πιστός, οι προ Χριστού άνθρωποι, που μέχρι σήμερα δεν πίστευσαν στον Χριστό, υπήρξαν ανέκαθεν στην πρόνοια του Θεού ή όχι;

Όλοι οι άνθρωποι προ και μετά Χριστόν, πιστοί και άπιστοι, οι προπάτορές μας που ήταν άλλοτε στην απιστία, όλοι ήταν και έζησαν κάτω από την πρόνοια του Θεού.

Διότι η πρόνοια του Θεού υπήρξε ανέκαθεν και όχι μόνο από την ενανθρώπιση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ουδέποτε στερήθηκε ο κόσμος και ολόκληρη η δημιουργία, του ελέους και της προνοίας του Θεού.

247. Κάποια ημέρα τον ρώτησε ένας μαθητής: Πάτερ Κλεόπα, πως πρέπει να συμπεριφέρονται πνευματικά οι άνθρωποι;

Να συμπεριφέρονται στις εκδηλώσεις των προς τους άλλους, με ταπείνωση και αγάπη, ενώ μυστικά να ασχολούνται με την πνευματική εργασία της προσευχής.

Αυτό είναι το μυστήριο της ζωής μας ή όπως λέγει το Γεροντικό:

“Ή ωφέλεια του αδελφού είναι και ωφέλειά σου”.

Όταν βοηθούμε, ελεούμε, παρηγορούμε και αγαπάμε τον πλησίον μας, τότε βοηθούμε στην σωτηρία της ψυχής μας.

Η προσευχή μας να γίνεται για να θρέψουμε, να ποτίσουμε, να αναπαύσουμε και να ωφελήσουμε τους άλλους.

Το ανώτερο από όλα είναι η προσφορά στην κατάλληλη περίσταση της αγάπης παρά η προσευχή. Διότι η προσευχή είναι μόνο μία αρετή, ενώ η αγάπη είναι “σύνδεσμος τελειότητας”.

Η αγάπη περιέχει όλα τα έργα.

248. Ένας μοναχός, αρχοντάρης κάποιας Μονής, ρώτησε τον Γέροντα: Πάτερ Κλεόπα, πέστε μου, πως πρέπει να δεχόμεθα τους επισκέπτες στο μοναστήρι;

Οι επισκέπτες έρχονται σε εμάς εν ονόματι του Χριστού.

Γι’ αυτό να τους δεχόμεθα με αγάπη στο Μοναστήρι, να τους αναπαύουμε, να τους φιλοξενούμε και να τους ξεπροβοδίζουμε στη αναχώρησή των, διότι μερικές φορές με τον αδελφό σου έρχεται και ο Χριστός σε σένα.

Έτσι με το μέσον αυτών έρχεται ο Χριστός μέσα μας.

Εδώ είναι το κλειδί της μοναστηριακής και χριστιανικής φιλοξενίας μας.

249. Η φιλοξενία και φιλαδελφία, επιβάλλεται κατά το ίδιο μέτρο σε όλους; Ερώτησε ένας μοναχός.

Ο Σωτήρ λέγει να αγαπάς τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου, δηλαδή με το μέτρο που αγαπάς τον εαυτό σου.

Ενώ άλλοι Άγιοι Πατέρες λέγουν:

“Καμία εκδήλωση αγάπης να μη προσφέρεις προς όλους κατά το ίδιο μέρος, αλλά με διάκριση.

Πρώτα να βοηθάς και ελεείς αυτούς που σε επισκέπτονται στο σπίτι σου,

κατόπιν τους ομογενείς σου

και μετά τους αλλογενείς”.

Έτσι και η φιλοξενία στα μοναστήρια να είναι διακριτική, αναλόγως των περιστάσεων.

Διότι μας ρίχνει στον ανεμοστρόβιλο του κόσμου από όπου πολλές φορές από το πικρό βγαίνει το γλυκό και ωφέλιμο.

250. Ένας Πνευματικός πατήρ ρώτησε τον Γέροντα: Πάτερ Κλεόπα, ανάλογα με την πείρα που έχετε, που ευρίσκεται σήμερα καθαρότερη η πίστης, στους απλούς πιστούς ή στους διδασκάλους;

Ας ακούσομε τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που λέγει:

“Εάν θέλεις να βρεις πίστη καθαρή, στον ταπεινό λαό θα την βρεις…. Την ειλικρίνεια, την ταπείνωση και την μετάνοια των για τις αμαρτίες τους, την δέχεται ο Θεός σαν μία θυσία, όπως τους αμαρτωλούς του Ευαγγελίου. Την καθαρή, ειλικρινή και αφοσιωμένη πίστη των πιστών της χώρας μας δεν θα βρεις σ’ άλλο μέρος.
Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, στον λόγο του για τον τελώνη και φαρισαίο, λέγει μεταξύ των άλλων τα εξής:

“Υπάρχει το φαινόμενο ενώσεως σ’ αυτά τα πρόσωπα, της δικαιοσύνης και υπερηφάνειας αφ’ ενός και της ταπεινώσεως με την αμαρτία αφ’ ετέρου και βλέπεις ποιο από τα δύο αυτά πρόσωπα έφθασε γρηγορότερα στον Θεό;

Ο φαρισαίος ζεύχθηκε την δικαιοσύνη και την υπερηφάνεια αλλά δεν ευαρέστησε τον Θεό.

Ενώ ο τελώνης ζεύχθηκε την αμαρτία με την ταπείνωση, με την οποία δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού”.

Διότι ο Θεός “υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν” (Α’ Πέτρ. 5, 5).

Ενώ ένα άλλο χωρίο λέγει: “Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν”. (Ίωάν. 15, 5).

Υπάρχει ένας εσωτερικός φαρισαίος στις καρδιές μας, ο οποίος δεν μας αφήνει να ταπεινωθούμε. Εάν τον αποβάλουμε από μέσα μας πολύ γρήγορα θα φθάσουμε στον Θεό. Μετά να μη ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι ένας Θεός των καρδιών μας. Αυτός γνωρίζει την καρδιά του καθενός μας. Γι’ αυτό είναι μεγάλη αμαρτία να κρίνουμε κάποιον.
Επίσης ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει:

“Ο Θεός δεν δοξάζεται στους πολλούς αλλά στους λίγους, όχι στους δυνατούς αλλά στους αδυνάτους, στους ειλικρινείς και πιστούς. Διότι τους άρχοντες και δυνατούς, συνήθως τους νικάει ο σατανάς με την υπερηφάνεια, με το μίσος, με την φιλαργυρία, με την αλαζονεία και την απιστία”.

251. Ποια είναι η ανώτερη φιλοσοφία για ένα χριστιανό; Τον ρώτησε ο ίδιος Πνευματικός.

Όλοι οι Θείοι Πατέρες λέγουν ότι η μεγαλύτερη φιλοσοφία είναι να γνωρίζεις την αδυναμία σου.

Διότι λέγει ο Χριστός: “Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν να λέγητε, ότι αχρείοι δούλοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν” (Λουκ. 17,10).

Αλλά εφαρμόζει κάποιος όλα όσα διέταξε ο Χριστός;

Μόνο με την ταπείνωση εφαρμόζονται όλα.
Κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο η ταπείνωσης είναι δύο ειδών:

ταπείνωσης λόγω της αμαρτίας, η οποία είναι η συνείδησης του καθενός

και ταπείνωσης λόγω της δικαιοσύνης.

Η πρώτη είναι μόνο η εξομολόγησης των προσωπικών αμαρτιών, αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι αυτό είναι ταπείνωσης, επειδή γνώρισε κάποιος τις αμαρτίες του. Μόνο αυτή είναι αληθινή ταπείνωσης, όταν κάποιος έχει όλες τις αρετές, αξιώνεται να κάνη και θαύματα και πιστεύει ότι είναι στάκτη και σκόνη.

Αλλά στα αληθινά μέτρα της ταπεινώσεως φθάνουν μόνο οι Άγιοι.

Θυμάμαι τώρα μία ιστορία: Κάποτε μία παρθένος έμαθε από στήθους όλη την Αγία Γραφή. Κατόπιν επήγε σ’ ένα άγιο ησυχαστή και του είπε αυτό το γεγονός.

Ο γέροντας τότε την ρώτησε:

Σου συνέβη ποτέ να δεχθείς την ύβρη σαν έπαινο και την ατιμία σαν τιμή;

Όχι. Απάντησε εκείνη.

Τότε τίποτε δεν έκανες, της είπε ο γέροντας. Πήγαινε στο σπίτι σου και διάβασε πάλι από την αρχή την Αγία Γραφή.

252. Μία άλλη φορά κάποιος τον ρώτησε: Πάτερ Κλεόπα, είπε ένα λόγο για την ερημική ζωή. Είναι αυτή παλαιότερη ή, η κοινοβιακή ζωή;

Ο Χριστός θεμελίωσε πρώτα την ζωή της ερήμου με την διαμονή του στην έρημο επί 40 ημέρες, στο Σαραντάριο όρος, όπου πειράχθηκε από τον διάβολο και νίκησε.

Κατόπιν, αφού εξέλεξε τους 12 αποστόλους, θεμελίωσε την κοινοβιακή ζωή.

253. Ποια είναι η άσκησης και ποιοι οι πειρασμοί του ερημίτου ασκητού;

Η άσκησης του ερημίτου ησυχαστού είναι η ακατάπαυστη προσευχή, που συνοδεύεται από την νηστεία.

Η προσευχή και η νηστεία είναι τα δύο προστατευτικά όπλα του ησυχαστού, οι δύο πτέρυγες με τις οποίες ανεβαίνει μέχρι τον θρόνο του Θεού.

Ο ερημίτης πρέπει να είναι μία άσβεστη λαμπάδα αδιάλειπτου προσευχής.

Εάν μένεις στην έρημο για ησυχία, ψυχαγωγία ή σπουδές ουδέποτε θα σε πολεμήσει ο διάβολος.

Αλλά όταν πεις ότι μένεις για τον Κύριο, αρχίζεις να προσεύχεσαι και να νηστεύεις, τότε θα δεις πώς θα σε πολεμήσει ο διάβολος.

Λέγει το Γεροντικό για ένα ησυχαστή, ο οποίος επήγε στην έρημο και κάποτε του φανερώθηκε ο διάβολος με την μορφή του ανθρώπου και του είπε:

“Γιατί ήλθες εδώ;”

“Για τον Θεό”, απάντησε αυτός.

Τότε άρχισε ο διάβολος να τον πολεμά με κάθε είδους πειρασμούς για να τον διώξει από την έρημο.

Γιατί με πολεμάς έτσι; Ρώτησε ο ερημίτης τον διάβολο.

“Αφού ήσουν βλάκας και μου είπες γιατί μένεις εδώ διότι εγώ δεν γνώριζα Τι έκανες εδώ. Πολλοί άνθρωποι μένουν στην έρημο, αλλά δεν προσεύχονται, ούτε νηστεύουν. Εγώ με αυτούς δεν έχω καμία απασχόληση”.
Όποτε λοιπόν, όποιος θέλει να έλθει στο μοναστήρι ή να αναχωρήσει για την ησυχία, πρέπει να προσεύχεται πολύ και να νηστεύει κατά την δύναμη του. Διαφορετικά γελάει ο διάβολος με αυτόν.

Όσο περισσότερο επιμένει ο μοναχός στην προσευχή άλλο τόσο και προοδεύει πνευματικά.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέγει σχετικά με αυτά:

“Η δύναμης του βασιλέως φαίνεται στα πολλά όπλα, ενώ η δύναμης του ερημίτου στην πολλή προσευχή”.

Ενώ οι πειρασμοί με τους οποίους μάχεται ο ησυχαστής είναι οι εξής: Η ακηδία, ο ύπνος, οι νυκτερινές φαντασίες, ο πόλεμος της πορνείας, η οργή, ο φόβος, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία και άλλοι.

254. Πάτερ Κλεόπα, τον ρώτησε κάποιος μαθητής του, είναι υποχρεωμένος ο μοναχός να προσφέρει υλική ελεημοσύνη;

Γιατί όχι. Κάθε μοναχός έχει καθήκον να κάνη ελεημοσύνη στους πτωχούς από ότι έχει, ενδύματα, χρήματα, τρόφιμα.

Ακόμη και αυτός που ζει στην έρημο, έχει καθήκον να ανοίγει την πόρτα του στους πτωχούς, να τους δίνη παξιμάδι και ένα ακόμη ποτήρι νερό.

Μόνο αυτός που ζει τελείως απομονωμένος στα βάθη των ορέων και στερείται όλων των αναγκαίων της ζωής, δεν του ζητείται να κάνη ελεημοσύνη.

Δεν ακούμε Τι λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος;

“Μοναχός που δεν κάνει ελεημοσύνη, ομοιάζει με το καταραμένο και άκαρπο δένδρο…”.

Ιδιαίτερα σήμερα που ο μοναχός έχει όλα τα αναγκαία να κάνη το κατά δύναμη, χωρίς τσιγγουνιά για να μη πέσει στον γκρεμό της απώλειας.

Αλίμονο στους μοναχούς που είναι τσιγκούνηδες και δεν ελεούν τους πτωχούς, διότι τους ετοιμάζεται μεγάλη τιμωρία.

Υπάρχουν μοναχοί που δεν δίνουν τίποτε σε πτωχούς και τους απομακρύνουν μάλιστα από τα κελιά τους.

Αυτοί που υποσχέθηκαν να ζήσουν πτωχοί, αγαπούν μερικές φορές τα χρήματα και τα υλικά αγαθά περισσότερο από τους λαϊκούς.

255. Σε ποια περίπτωση επιτρέπεται να συγκεντρώνει κανείς χρήματα;

Για τέσσερις λόγους, λέγουν οι Θείοι Πατέρες, συγκεντρώνουν οι άνθρωποι χρήματα. Από την μανία για την απόκτηση περιουσίας, η οποία είναι προσκύνησις των ειδώλων και σημάδι απιστίας, για να έχουν, όπως λέγουν οι ίδιοι, στα γεράματά των, νομίζοντας ότι ο Θεός θα παύση τότε να φροντίζει γι’ αυτούς. Άλλα Αυτός που σε τρέφει σήμερα θα παύση να σε θρέψη και αύριο; Άλλοι συγκεντρώνουν υλικά αγαθά χάριν απολαύσεως, για να τρώγουν και να ζουν με πολυτέλεια. Άλλοι από κενοδοξία και έπαινο του κόσμου. Ενώ άλλοι συγκεντρώνουν αγαθά για άλλους, δηλ. για οικογένειες, για ασθενείς, για πτωχά μοναστήρια κ.λ.π. Αυτοί δεν αμαρτάνουν αλλά έχουν και μισθό, διότι δεν σπαταλούν την περιουσία τους στα μάταια ούτε την αποκτούν για να την κρύψουν από φιλαργυρία.
Όσοι από τους μοναχούς είναι αληθινοί στην ζωή τους και φυλάγουν με ευλάβεια τον θεσμό της ακτημοσύνης, για κάθε Τι το γήινο, δεν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν υλική ελεημοσύνη. Αυτοί βοηθούν καλλίτερα τον κόσμο, με την αγία προσευχή και το παράδειγμα της ζωής τους. Τα μοναστήρια ανέκαθεν έκαναν ελεημοσύνη στους πτωχούς και αδυνάτους της ζωής. στις τράπεζες των μονών, ακόμη και στις σκήτες υπάρχει ειδική τράπεζα για τους πτωχούς, όπου τρώγουν πτωχοί, τουρίστες, προσκυνητές και ασθενείς. Η τράπεζα του φαγητού και το αρχονταρίκι για την ανάπαυση τους ήταν πάντοτε δωρεάν στα μοναστήρια. Οποιοσδήποτε έρχεται τρώγει και φιλοξενείται δωρεάν επί τρεις ημέρες. Αυτή είναι η ελεημοσύνη των μοναχών, κατά τους Αγίους Πατέρας. Αυτό γίνεται στα μοναστήρια, αλλά εν ονόματι όλων, διότι όλοι έχουν μέρος απ’ αυτή. και εάν κάποιος από τους μοναχούς, έχει κάτι περισσότερο σε χρήματα ή σε άλλα αγαθά, να το δίνη στον οικονόμο, διότι αυτός είναι διορισμένος να μοιράζει την ελεημοσύνη και όχι οι άλλοι μοναχοί.
Θυμάμαι, όταν κάποτε ήλθε στον ηγούμενο μας, πρωτοσύγκελο Ιωαννίκιο Μορόϊ, ένας πτωχός και πολύτεκνος οικογενειάρχης να ζήτηση βοήθεια. Ό ηγούμενος τον ρώτησε: “Αδελφέ, έχεις αγελάδα για να σου δίνη γάλα;”. “όχι, πάτερ, του είπε ο πτωχός, με Τι να την αγοράσω;”. Τότε ο ηγούμενος συμβουλεύθηκε τους πατέρας της Γεροντίας, και του δώρισε μία αγελάδα, η οποία και γέννησε μετά από δύο εβδομάδες.
Ο ηγούμενος μας έλεγε τα εξής: “Αφήστε ας πάω εγώ στην κόλαση, διότι μαζεύω χρήματα για την αδελφότητα παρά να πάτε εσείς” και δεν επέτρεπε σε κανένα να έχει χρήματα στο κελί του.

“Ο μοναχός που έχει ιδιαίτερη περιουσία, είναι δεύτερος Ιούδας, έλεγε ο Γέροντας, είναι κλέπτης και ληστής, διότι κλέβει από την περιουσία της αδελφότητας και την πηγαίνει στους συγγενείς του”.

Αυτά μας διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.

256. Πατέρες, πρόσθεσε ο πατήρ Κλεόπας,………………..

…………..όταν ήμουν δόκιμος μοναχός στην Μονή Συχαστρία, ποτέ δεν κλείδωνα το κελί μου, διότι τίποτε σχεδόν δεν είχα μέσα και Τι να κλέψει ο κλέπτης.
Ότι είχα ανάγκη έπαιρνα από την Μονή.

Αλλά να δείτε κάποτε, πως θέλησε ο νοητός εχθρός να με προκαλέσει στο πάθος της φιλαργυρίας.

Κατά το έτος 1937, όταν ήμουν μάγειρας στο μοναστήρι, ήλθε ένας χριστιανός και μου είπε:

“Πάτερ Κλεόπα, κοίταξε τι ωραίο νόμισμα έκοψαν”.

Και μου έδωσε και μένα ένα.

Εγώ επήγα το νόμισμα στο κελί μου, το έβαλα στο παράθυρο μέσα σ’ ένα χαρτί, για να μη το βλέπει κανείς και κλείδωσα την πόρτα. Άλλα ενώ δούλευα στο μαγειρείο, έτρεχα πάντοτε στο κελί και από το τζάμι κοίταζα μήπως και χάθηκε το νόμισμα.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και μία ημέρα, βλέποντας ότι ο εχθρός με νίκησε από την φιλοχρηματία, πρώτα κλείδωσα από μέσα το κελί και σκεπτόμουν τι έπαθα. Κατόπιν έκανα το σημείο του σταυρού, ξεκλείδωσα την πόρτα και έδωσα το νόμισμα σ’ ένα πτωχό.

Έτσι λοιπόν, λυτρώθηκα από την φιλαργυρία από τότε.

257. Να σας πω και ένα άλλο που μου συνέβη στην νεότητά μου…………………

………………Όταν ήμουν δόκιμος μοναχός, είχα ταλέντο στην αγιογραφία.

Με δίδαξε την αγιογραφία των εικόνων ένας μοναχός, ονόματι Νείλος από το μοναστήρι Σέκου.

Αφού συνήθισα στο σχέδιο και την ζωγραφική με νερομπογιές, κατόπιν άρχισα με τα χρώματα. Μερικές φορές ερχόταν ο Ηγούμενος στο κελί μου, κοίταζε πως αγιογραφώ και χαιρόταν. Αλλά εγώ είχα αρχίσει να πειράζομαι από τον πειρασμό της φιλοχρηματίας, διότι μόνος μου αγόραζα χρώματα και όλα τα αναγκαία για τις εικόνες.
Κάποτε ήλθε ο Ηγούμενος και Γέροντας μου και μου είπε:
Τι τιμή έχει αυτή η εικόνα;

Δεν πωλείται, Πανοσιώτατε. Του απάντησα.
Αυτήν, αδελφέ Κωνσταντίνε, να την πωλήσεις διότι είναι ωραία.
Όταν είδα εγώ ότι πρέπει να παζαρεύομαι με τους ανθρώπους και να έχω χρήματα, φοβήθηκα μήπως και με νικήσει η φιλαργυρία.

Μία ημέρα ήλθε ο οικονόμος στο κελί μου και μου είπε:
Αδελφέ Κωνσταντίνε, άφησε την αγιογραφία και άιντε στο διακόνημα.
Τότε τα παρέδωσα όλα στα χέρια του Ηγουμένου και επήρα το διακόνημα του βοσκού των προβάτων της Μονής.

Έτσι τότε λυτρώθηκα από δύο πάθη, από την υπερηφάνεια και από την φιλαργυρία.

258. Πηγαίνοντας κάποτε με τους πατέρας στο κοιμητήρι, τους είπε τα εξής λόγια:

Πατέρες, το κοιμητήρι είναι επιστήμη επιστημών και τέχνη τεχνών. Διότι ακούστε Τι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “Πήγαινε στο κοιμητήρι, αδελφέ, διότι εκεί είναι η ανώτερη σχολή για τις ψυχές μας, η οποία μας μιλάει για τον Θεό…”.

Οι παλαιοί πατέρες είχαν πάντοτε στο κελί των ένα φέρετρο, ένα σταυρό και μία νεκροκεφαλή για να θυμούνται ημέρα και νύκτα την ώρα του θανάτου, να προσεύχονται και να έχουν δάκρυα. Και όταν είχαν ταραχή ή σκληρότητα στην καρδιά των και δεν μπορούσαν να προσευχηθούν, πήγαιναν την νύκτα στο κοιμητήρι ή στους ετοιμοθάνατους αδελφούς και έτσι πάλι δάκρυζαν, ταπεινώνονταν και προσεύχονται με ζήλο.

Ας ερχόμαστε καθημερινά στο κοιμητήρι, για να προσευχώμεθα για τους αποθανόντος αδελφούς μας, διότι αυτοί πλέον δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό των.

Όλους αυτούς τους πατέρας τους είχα γνωρίσει. Τι καθαρή και ταπεινή ζωή είχαν εδώ στην γη!
Μερικοί απ’ αυτούς γνώριζαν το ψαλτήρι από στήθους και δεν έτρωγαν εάν δεν τελείωναν την ανάγνωσή του, όπως ήταν ο πατήρ Γεράσιμος, ο αδελφός μου ή ο πατήρ Βασίλειος Μιτασέρου.

Άλλοι είχαν το χάρισμα των δακρύων, άλλοι την αγόγγυστο υπακοή, την τελεία αγάπη, όπως ο πατήρ Γαλακτίων Ηλίε, ο πατήρ Ιλαρίων Ιονίκα και ο αδελφός μου Βασίλειος.

Άλλοι αγαπούσαν την ησυχία και σιωπή, όπως ο πατήρ Ποιμήν Ναστάκ και ο μεγαλόσχημος Ιωάννης Ρώσου.

Και άλλοι είχαν την καρδιακή προσευχή, όπως ο πατήρ Παΐσιος Νικητένκου και ο πατήρ Γερβάσιος Γκάσπαρ.

Απ’ όλους τους πατέρας που έζησαν στην Συχαστρία ωφελήθηκα και όλους τους μνημονεύω στις ανάξιες προσευχές μου.

Γι` αυτό έρχομαι πάντοτε εδώ και θυμούμαι την αγάπη και τις συμβουλές των.

Αυτοί ζουν τώρα κοντά στον Χριστό, όπου γρήγορα και εμείς θα πάμε για να κριθούμε κατά τα έργα μας.

259. Ένας από τους μαθητές του τον ρώτησε κάποια ημέρα: Πανοσιώτατε πάτερ, με νικά το πάθος της οργής και σκανδαλίζω τους αδελφούς. Τι να κάνω για να είμαι πράος;

Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος λέγει:

“Προκειμένου για τον άπιστο, όταν θέλεις να έλθει στην πίστη, με μεγάλη πραότητα να του μιλάς, διότι ο τρόπος της επιστροφής και βοηθείας μιας ψυχής είναι μόνο η πραότης”.

Ενώ ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει:

“Ή πραότης κυμαίνεται μεταξύ οργής και αναισθησίας”.

Συνεπώς λοιπόν, για να αποκτήσουμε το δώρο της πραότητας να προσευχώμεθα με υπομονή και επιμονή στον Κύριο, να διαβάζουμε τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων κι να βαδίζουμε πάντοτε την μέση και βασιλική οδό.

Επίσης ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει στους ιαμβικούς του λόγους:

“Ο νους εξαπατάται και η αλήθεια χάνεται από την υπερβολική αγάπη και το μίσος”.

Ο Πνευματικός ιδιαίτερα πρέπει να έχει μέτρο στην πραότητα του και την αλήθεια, η οποία να κυμαίνεται μεταξύ αγάπης και οργής, δηλ. μεταξύ συγχωρήσεως και επιτιμίου. Αυτός πρέπει να συνδυάζει στην εξομολόγηση την αγάπη με την δικαιοσύνη, ενώ το μίσος και την οργή να τα αντιμετωπίζει με υπομονή και πραότητα.

260. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να έχει περισσότερη πνευματική ησυχία στην πρόσκαιρη αυτή ζωή του; Ρώτησαν μερικοί μοναχοί τον πατέρα Κλεόπα.

Με την απομάκρυνση από τις πολλές γήινες φροντίδες.

Αυτό το πράγμα μας το είπε ο θείος πατήρ Ισαάκ ο Σύρος, ο οποίος λέγει:

“Ο πολυμέριμνος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήση στην πραότητα και την ησυχία”.

Και αλλού λέγει:

“Χωρίς την απροσπάθεια, μη ζητάς φως στην ψυχή σου”.

Και πάλι:

“Ο νους του ασχολουμένου με τις γήινες φροντίδες, δεν θα λυτρωθεί από την λησμονιά και δεν θα ανοιχθεί σ’ αυτόν η θύρα της σοφίας”.

Να αποφεύγουμε τις απατηλές φροντίδες αυτού του αιώνος για να αποκτήσουμε την ειρήνη της καρδιάς και την αγία προσευχή, η οποία είναι η μητέρα όλων των αρετών.

261. Σε τι συνίσταται η καθαρότητα του ανθρώπου και σε ποσά είδη διαιρείται;

Η καθαρότης του ανθρώπου είναι τριπλή και συγκεκριμένα:

Καθαρότης του σώματος, δηλ. αποφυγή και προφύλαξη απ’ όλες τις σωματικές ηδονές,

καθαρότης της ψυχής, δηλ. απελευθέρωσης από κάθε εσωτερικό δεσμό με τα πάθη, τα οποία εμφωλεύουν στον νου και την καρδιά

και τρίτον καθαρότης του νου, στην οποία φθάνουν μόνο οι τέλειοι και με αυτήν αξιώνονται της αποκαλύψεως θείων μυστηρίων. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

262. Πως γίνεται φανερή η αληθινή αγάπη προς το πλησίον;

Η αληθινή αγάπη γίνεται γνωστή όχι μόνο με την ελεημοσύνη, αλλά περισσότερο με την προσφορά του θείου λόγου και την σωματική διακονία υπέρ των ασθενών και των εχόντων ανάγκη.

263. Πως μπορούμε να λυτρωθούμε από τις συκοφαντίες και τις κατακρίσεις των άλλων;

Απ’ αυτό το φοβερό πάθος δεν μπορούμε να λυτρωθούμε μ’ άλλο τρόπο παρά μόνο με την ιερά προσευχή.

Διότι Άκουσε Τι λέγει ο θείος Πατήρ Μάξιμος ο Ομολογητής:

“Να προσεύχεσαι όσο μπορείς περισσότερο με την καρδιά σου γι’ αυτούς που σε δυσφημούν και ο Θεός γρήγορα θα φανερώσει την αλήθεια σ’ αυτούς που σκανδαλίζονται”.

Το ίδιο λέγει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Το άδικο στόμα με την προσευχή σφραγίζεται”.

Να προσευχώμεθα περισσότερο για να λυτρωθούμε από τις κακολογίες, τις τιμωρίες και την οργή του Θεού.

264. Ποιος είναι ο δυνατότερος λόγος που μπορεί να ωφελήσει τους άλλους;

Ο δυνατότερος λόγος που μπορεί να οικοδόμηση τους άλλους είναι ο έμπρακτος, δηλ. το παράδειγμα της ζωής μας. Το ίδιο μας λέγει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Άλλος είναι ο λόγος με το έργο και άλλος ο ωραίος και εγκωμιαστικός για τα έργα”.

Σ’ άλλο σημείο λέγει ο Ίδιος πατήρ: “Γνωρίζει η σοφία να στολίζει τα λόγια της και να μιλάει για την αλήθεια, την οποία αγνοεί και ξέρει ακόμη να δείχνει τα καλά έργα, χωρίς όμως να έχει την επιδεξιότητα να τα εκτελέσει. Ο έμπρακτος λόγος είναι ο οίκος της ελπίδος, ενώ η θεωρητική σοφία είναι το ενέχυρο της εντροπής”.

Δηλαδή, ντροπιάζει την συνείδηση του αυτός που μιλάει χωρίς να εκτελεί αυτά που λέγει. Κατόπιν πρόσθεσε:

“Τα πολλά λόγια χωρίς τα έργα ομοιάζουν με τον μάστορα, που ζωγραφίζει με νερομπογιές τον τοίχο και δεν μπορεί να δροσίσει την δίψα του, και ακόμη ομοιάζουν με εκείνον που βλέπει ωραία όνειρα”.

265. Πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο μοναχός προς τους λαϊκούς;

Πάντοτε μόνο με την αγάπη και την πραότητα και να προσεύχεται πάντοτε γι’ αυτούς.

Εάν ήταν δυνατόν να μη τρώγει, να μη χαίρεται και να μη φιλοξενείται με αυτούς, διότι έτσι μας λέγουν οι Άγιοι Πατέρες μας, για να μη γίνει πρόξενος σκανδάλου. Ιδού τι λέγει όσο άφορα αυτά, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Να αγωνίζεσαι όσο είναι δυνατόν να μη γελάσεις και να μη τους βλέπεις. Εάν είναι ανάγκη να μιλήσεις με γυναίκα, να μη βλέπεις το πρόσωπό της και μίλησε της με πολλή προσοχή και με τα πρέποντα λόγια. Ενώ από τους μοναχούς να απομακρύνεσαι σαν το πυρ και σαν παγίδα του διαβόλου, τόσο τις συναντήσεις, όσο και τις συνομιλίες και παρρησία μεταξύ σας, έστω και αυτοί να είναι αδελφοί σου κατά σάρκα. Φυλάξου απ’ αυτούς και έχε τους σαν ξένους”.

266. Πώς μπορεί να απομακρύνει ο άνθρωπος από την ψυχή του την κενοδοξία και την υπερηφάνεια;

Η κενοδοξία εξαφανίζεται από την καρδιά του ανθρώπου με την μυστική απόκτηση των αρετών, ενώ η υπερηφάνεια με τον αγώνα του άνθρωπου για να απόκτηση την ομοίωση με τον Θεό (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής).

Ο ίδιος άγιος Πατήρ λέγει:

“Δεν είναι μικρός ο πόλεμος, που χρειάζεται για να λυτρωθεί κανείς από την κενοδοξία, ο οποίος συνίσταται στην εσωτερική απόκτηση των αρετών και την συχνή προσευχή. Το σημείο της απελευθερώσεως απ’ αυτά τα πάθη είναι όταν κανείς δεν κρατάει κακία γι’ αυτούς που τον δυσφημούν”.

267. Τι είναι η ταπείνωσης; Μπορεί κανείς να σωθεί χωρίς αυτήν;

Η ταπείνωσης είναι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη αρετή για την σωτηρία μας, χωρίς την οποία κανείς δεν μπορεί να δει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ταπεινώθηκε για εμάς. Διότι άκουσε τι λέγει το Ιερό Ευαγγέλιο:

“Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν” (Α’ Πέτρ. 5, 5).

Το να είναι ενάντιος των υπερήφανων αυτό σημαίνει ότι τους κλείνει την θύρα της Βασιλείας των Ουρανών.

Με την ταπείνωση όμως ο χριστιανός ανυψώνεται, ανάλογα με τις δυνάμεις του, στην ίδια την χάρη του Χριστού, ο οποίος λέγει: “Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών”. (Ματθ. 11, 29).

Η ταπείνωσης είναι η αναγκαιότερη αρετή για την είσοδο μας στην Βασιλεία των Ουρανών και χωρίς αυτήν κανείς δεν μπορεί να σωθεί. Γι’ αυτή την μεγάλη αρετή μας δίνει παράδειγμα ο Σωτήρ τα παιδιά, και ιδού Τι λέγει: “”Όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών”. (Ματθ. 18, 4).
Κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, η ταπείνωσης είναι “το ένδυμα του Χριστού”, ο οποίος ταπεινώθηκε, λαμβάνοντας το θνητό μας σώμα. Είναι κατά τον ίδιο διδάσκαλο της ησυχίας, μία μυστική δύναμης, την οποία λαμβάνουν οι μεγάλοι άγιοι, ανάλογα με το ύψος της πνευματικής τελειώσεώς τους εν Χριστώ.

Αυτή η δύναμης δεν δίδεται παρά μόνο στους τελείους κατά την αρετή και εξαρτάται από την ανθρώπινη προαίρεση και αντοχή με την συνεργεία της θείας Χάριτος.

268. Τι σημαίνει αυτοεπίγνωσης και πώς ωφελεί στην σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου;

Η επίγνωσης του εαυτού μας είναι ένας βαθμός της ταπεινώσεως των λογισμών.

Αυτήν είχε ο τελώνης, όταν προσευχόταν στο Ιερό και επέστρεψε “δεδικαιωμένος εν τω οίκω αυτού” παρά ο φαρισαίος.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει γι’ αυτήν:

“Μακάριος είναι ο άνθρωπος, που γνωρίζει τις αδυναμίες του, διότι η γνώσης αυτή είναι το θεμέλιο, η ρίζα και η αρχή για κάθε είδους αρετή” (Λόγος 21).

269. Ποιος από τους μοναχούς ευαρεστεί περισσότερο τον Θεό; Αυτός που ησυχάζει στην έρημο με νηστεία και αδιάκοπη προσευχή ή αυτός που κηρύττει στους άλλους τον λόγο του Κυρίου για την σωτηρία τους;

Είναι περισσότερο κοντά στον Θεό ο μοναχός, που αγωνίζεται στην έρημο με μεγάλη ταπείνωση, με σιωπή, με δάκρυα, με νηστεία, εγκράτεια και απάρνηση όλων των βιοτικών του κόσμου φροντίδων, καθαρίζοντας την ψυχή του από τα πάθη, παρά αυτός που κηρύττει στους άλλους τον λόγο του Κυρίου χωρίς να έχει επιτελέσει αυτά που διδάσκει, ακόμη και θαύματα να έκανε.

Αυτό το πράγμα μας το λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Να μη συγκρίνεις αυτούς που κάνουν σημεία, θαύματα και δυνάμεις στον κόσμο με αυτούς που ζουν στην ησυχία με πνευματική σύνεση και σοφία. Αγάπα περισσότερο την απροσπάθεια της ησυχίας παρά να χορταίνεις τους πεινασμένους του κόσμου ή να επιστρέφεις πολλούς λαούς στην πίστη του Θεού” (Λόγος 23).
Συνεπώς λοιπόν, μεγαλύτερο και ωφελιμότερο έργο είναι να καθαρίζεται κανείς από τα σωματικά και ψυχικά του πάθη στην ησυχία και την υπακοή, παρά να διδάσκει στους άλλους το θέλημα του Θεού, χωρίς να έχει την κατάλληλη πνευματική ηλικία γι’ αυτά.

Γι’ αυτό το έργο λέγει και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τα εξής:”Καλόν είναι να θεολογείς για τον Θεό, αλλά καλλίτερο είναι να καθαρίζεις τον εαυτόν σου από τα πάθη σου για τον Θεό”.

Ενώ ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: “Σου είναι ωφελιμότερο να φροντίζεις να αναστηθείς από το ψυχικό πάθος, που συχνά σε αιχμαλωτίζει με την εξύψωση των λογισμών σου στα ουράνια, παρά να αναστήσεις νεκρούς” (ενθ’ ανωτ).

Κατόπιν ο ίδιος Πατήρ λέγει: “Πολλοί ετέλεσαν δυνάμεις, ανέστησαν νεκρούς, εκοπίασαν να επιστρέψουν πλανεμένους στον Χριστό και έκαναν μεγάλα έργα… όμως μετά απ’ αυτά οι ίδιοι έπεσαν στα ακάθαρτα πάθη, θανάτωσαν τους εαυτούς των και σκανδάλισαν πολλούς με τα κακά έργα των. Επειδή ήταν ακόμη ασθενείς στην ψυχή και δεν φρόντισαν πρώτα για την υγεία της, αλλά ξεχύθηκαν στην λαοθάλασσα του κόσμου για να σώσουν τις ψυχές των άλλων, ενώ αυτοί οι ίδιοι ήταν άρρωστοι ψυχικά και χάθηκαν οι ψυχές τους, καθώς και η ελπίδα των προς τον Θεό”.

270. Σήμερα, όπου δεν ζουν πλέον πολλοί μοναχοί στην έρημο και οι περισσότεροι πιστοί έρχονται στα μοναστήρια για να προσευχηθούν, για να αναπαυθούν πνευματικά και να διδαχθούν, δεν είναι πιο ωφέλιμο να προσευχώμεθα γι` αυτούς και να τους συμβουλεύουμε με λόγια και συμβουλές παρηγορητικές; Τι να προτιμάμε περισσότερο, την ησυχία ή την ευαγγελική αγάπη;

Να τα εφαρμόζουμε και τα δύο, για να μη αντιτίθενται μεταξύ των, όμως με πολλή προσοχή και ταπείνωση. Το καλό έργο που κάνουμε σήμερα να μη γίνεται και πάντοτε. Δηλαδή να μη αφήνουμε την μοναχική μας ταξί και ζωή, την προσευχή, δηλ. την σιωπή την υπακοή, την εγκράτεια των αισθήσεων, την καθαρότητα και πτώχεια για την αγάπη του Χριστού, διότι όλα αυτά μας βοηθούν στην κάθαρση, στην πνευματική πρόοδο και την ωριμότητα, ώστε να γίνουμε ωφέλιμοι γι’ αυτούς που έρχονται στο μοναστήρι. Έτσι λοιπόν, οι νέοι μοναχοί, οι αρχάριοι, οι ποθούντες την ησυχία, οι μεγαλόσχημοι οι γέροντες πατέρες και οι ασθενείς πρέπει να προτιμούν την σιωπή περισσότερο, την υπακοή, την εκκλησία, το κελί και την ησυχία.

Ενώ οι Πνευματικοί, οι διορισμένοι να αναπαύουν τους λαϊκούς πατέρες, οι λειτουργοί ιερείς, που έχουν μία ενάρετη ζωή και το χάρισμα του λόγου, είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τους πιστούς με πολλή αγάπη, να ακούουν τις στενοχώριες των, να τους συμβουλεύουν, να προσεύχονται γι’ αυτούς και να τους παρηγορούν πνευματικά, διότι αυτός είναι ο σκοπός των μοναστηριών μας και μόνο έτσι διατηρήθηκε καθαρή ή πίστης προς τον Χριστό και η ενότης στο έθνος μας.

Έτσι έκαναν και οι παλαιοί πατέρες μας. όμως η προσευχή, η εκκλησία και το διακόνημα να μη σταματούν και τότε ο Θεός της αγάπης θα είναι πάντοτε μαζί μας.
Έρχεται όμως και ο σατανάς, σ’ αυτούς τους διδασκάλους και παρηγορητές του λαού, οι οποίοι δεν έχουν πολύ χρόνο για προσευχή και αρκετή ησυχία και τους πολεμά με σκληρούς πειρασμούς, όπως και τους άλλους μοναχούς, προπαντός με την περίσπασι του νου, με τους ακάθαρτους λογισμούς, με την κενοδοξία, την γαστριμαργία και την φιλοχρηματία. Και εάν δεν εξομολογούνται καθαρά και συχνά και δεν προσέχουν και αυτοί, αλλά ηδονίζονται με τους κακούς λογισμούς τους, είναι κατόπιν εύκολο να πέσουν σε θανάσιμη αμαρτία.

Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται πολλή προσοχή όσον αφορά αυτά εκ μέρους των εργαζομένων πνευματικά για τον λαό του Θεού. Και μάλιστα να μη δέχονται επαίνους και ευχαριστίες, ούτε τρόφιμα και περιουσίες, διότι πολλοί ποιμένες των ψυχών υποτάχθηκαν σ’ αυτά και κολάσθηκαν.

Ο Απόστολος Παύλος επειδή ήξερε τι θεμέλια χρειάζονται γι’ αυτούς που κηρύττουν το λόγο του θεού στους άλλους, έλεγε στον εαυτό του

“αλλά υποπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι” (Ρωμ. 14, 27).

Αυτός βασάνιζε το σώμα του με νηστεία, με ολονύκτια αγρυπνία, με εργόχειρο και με προσευχή, για να μη πέσει και σκανδαλίσει τους επιστρέφοντας στον Χριστό.

Το ίδιο έκανε και ο Μωυσής.

Αυτός πρώτα προσευχόταν και κατόπιν δίδασκε τον λαό.

Ο Θεός διέταξε στον Μωϋσή ότι η λυχνία με τα επτά καντήλια να είναι εξ ολοκλήρου χυτή και κτυπημένη με σφυρί, για να φανεί ότι, αυτός που θέλει να είναι φως στους άλλους να είναι τέλειος και να έχει δοκιμαστή με τα σφυροκτυπήματα των πειρασμών.

Μόνο έτσι αυτός που διδάσκει τους άλλους “δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι”, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.

271. Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αιτίες των αμαρτιών στον κόσμο;

Οι μεγαλύτερες αιτίες που οδηγούν τους περισσοτέρους χριστιανούς στην απώλεια είναι:

“Το κρασί και γενικώς τα ποτά,

οι γυναίκες,

ο πλούτος,

η απιστία στον Θεό και

η τελεία υγεία του σώματος, όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος (Λόγος 5).

Εάν αποφύγουμε αυτές τις αιτίες, με την βοήθεια του Θεού, θα λυτρωθούμε από τις αμαρτίες και τον θάνατο.

272. Ο αιώνας μας διακρίνεται για μία γενικά αδυναμία της πίστεως στον Χριστό και της χριστιανικής ζωής. Ποιος είναι ο αρχικός λόγος της αδυναμίας της πίστεως μας σ’ αυτόν τον κόσμο;

Ο πρώτος λόγος της αδυναμίας της πίστεώς μας είναι ένας:
Η αύξησης της ανομίας στους ανθρώπους. Η πίστης ελαττώθηκε λόγω κυρίως των παρακάτω αμαρτιών: Από την υπερηφάνεια, την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην λογική των, από την οποία γεννιόνται οι αιρέσεις, η παρακοή στον λόγο του Ευαγγελίου και στους ποιμένας της Εκκλησίας, η αποξένωσης των χριστιανών από την Εκκλησία, η έλλειψης ενάρετων ποιμένων, η μέθη, η ασωτία κ.λ.π. Αυτή την αλήθεια μας την λέγει ο ίδιος ο Κύριος μας, Όταν λέγει:

“Και δια το πληθυνθήναι την ανομία ψυγήσεται η αγάπη των πολλών” (Ματθ. 24, 12).
Οι χριστιανοί που διασπάσθηκαν οριστικά από την Εκκλησία, εναντιώνονται στα ορθόδοξα και αποστολικά δόγματα της πίστεως μας και δημιούργησαν μία πλανεμένη περί πίστεως διδασκαλία, αυτοί ονομάζονται αιρετικοί. Οι αιρέσεις στην Εκκλησία υπήρχαν και από την αρχή ακόμη της κηρύξεως του Ευαγγελίου στον κόσμο και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας των αιώνων. Με αυτές είναι τόσο ριζωμένη η απιστία στους ανθρώπους, Όσο και ένα δυνατό αποκαλυπτικό σημείο.
Οι άνθρωποι γενικά, συνεχώς εγκαταλείπουν την Εκκλησία και πέφτουν στις αιρέσεις, εξ αιτίας των επομένων περιπτώσεων:
Από την άγνοια δηλ. από την έλλειψη της γνώσεως του λόγου του Θεού, της Ιεράς Παραδόσεως και της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων, από την απάτη του διαβόλου, ο οποίος “περιπατεί ως λέων ζητών τίνα καταπιεί”, και κατορθώνει να ξεγελά πολλούς χριστιανούς με τα πάθη, με την αυτοπεποίθηση, με την απιστία κ.λ.π.

Από την υπερηφάνεια, η οποία δημιούργησε τις περισσότερες αιρέσεις και σχίσματα στην όλη ιστορία της χριστιανικής Εκκλησίας με αποτέλεσμα να διαιρεθεί το μυστικό Σώμα του Χριστού.

Από την απόλαυση εκ των σαρκικών παθών, όπως: Από την μέθη, την ακολασία, το διαζύγιο, τις εκτρώσεις, την οικογενειακή ακαταστασία κ.λ.π. Μετά, από την έλλειψη αφοσιωμένων λειτουργών στην Εκκλησία του Χριστού, από την έλλειψη κατηχητικών μαθημάτων, από το ακατανόητο της ορθοδόξου πίστεως υπό των πιστών από την επαναστατική φύση μερικών χριστιανών, από την έλλειψη εκκλησιαστικών βιβλίων και προσευχηταρίων, από την έλλειψη υποδειγματικής ζωής των ιερέων, από την έλλειψη πνευματικής εμπειρίας, πραότητας, επιμονής και ειδικεύσεως στην ποιμαντική των Ιερέων κ.λ.π.

Ο πολλαπλασιασμός των αιρέσεων και ψευδοπροφητών, ιδιαίτερα στον παρόντα καιρό, είναι σίγουρα και ένα αποκαλυπτικό σημείο της συντέλειας του κόσμου. Αυτήν την αλήθεια μας την φανερώνει ο ίδιος ο Σωτήρ ημών, ο οποίος διηγούμενος για την Δευτέρα Παρουσία Του στην γη, λέγει τα εξής:

“Και πολλοί ψευδοπροφήται εγερθήσονται και πλανήσουσι πολλούς…”.

273. Ποιες είναι οι μεγαλύτερες συνέπειες του προσηλυτισμού εκ των αιρέσεων στην χώρα μας και σ’ όλο τον κόσμο;

Οι φοβερότερες συνέπειες της αυξήσεως των αιρέσεων είναι πολλές και μάλιστα ανεκτίμητα μεγάλες, ενώπιον του Χριστού.

Πρώτα – πρώτα οι πνευματικοί ποιμένες, που χάνουν τους πιστούς από την Εκκλησία, δεν σώζονται ούτε αυτοί ούτε και εκείνοι που εξ αιτίας των εγκατέλειψαν την αληθινή πίστη.

Κατόπιν η φιλοδοξία, το ενδιαφέρον στην ηθική μόνο και στις υλικές υποσχέσεις των αιρέσεων, η υπερηφάνεια, ο φανατισμός, φθάνουν μερικές φορές μέχρι του εγκλήματος, η διαίρεσης των αιρέσεων και ο μεταξύ των ανταγωνισμός, η ενοποιήσεις όλων των νεοπροτεσταντικών αιρέσεων με τις δυτικές χώρες, όπου έχουν και την προέλευση των, η διαίρεσης του ορθόδοξου ρουμάνικου λάου μας, η διάλυσης χιλιάδων οικογενειών, λόγω διαφορετικών θρησκευτικών φρονημάτων, η ελάττωσης της πνευματικής ενότητας της Εκκλησίας και κάθε χώρας.

Γενικά παντού βασιλεύει το μίσος, η αντιπάθεια, η εκδίκησης, η απιστία και παρακοή.

Ιδού λοιπόν, ποιες είναι οι συνέπειες των πολυαρίθμων αιρέσεων στην χώρα μας και σ’ όλο τον κόσμο.

274. Τι πρέπει να κάνει η Ορθόδοξος Εκκλησία, οι ποιμένες και οι πιστοί μας, δηλ. πως θα αντιμετωπίσουν καλλίτερα τον προσηλυτισμό εκ των αιρέσεων στις πόλεις και στα χωριά μας;

Για να εμποδίσουν την φθορά της αληθινής και αποστολικής πίστεως εκ μέρους των αιρέσεων, τόσον οι ποιμένες, Ιεράρχαι, ιερείς και μοναχοί Όσο και οι ορθόδοξοι χριστιανοί μας, πρέπει να ενεργήσουν με τρεις τρόπους:

α) Πρώτον να διαβάζουν συχνότερα και με πολλή ευλάβεια και προσοχή την Αγία Γραφή και τις διδασκαλίες περί πίστεως της Ορθόδοξου Εκκλησίας μας, για να γνωρίζουν όσο γίνεται καλλίτερα την αποστολική μας πίστη.

β) Να σπουδάζει καθένας, τόσο οι ποιμένες όσο και οι πιστοί τα δόγματα της Ορθόδοξου Εκκλησίας μας για να διδάξουν με την σειρά των κατόπιν τους πιστούς των ενοριών,

γ) Οι ποιμένες και οι πιστοί μας χριστιανοί να αγωνίζονται να ζουν σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου του Χριστού για να γίνουν σ’ όλους παράδειγμα προς μίμηση με τα έργα των.

Ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός ζητά πρώτον από εμάς να εργαζόμαστε τις εντολές Του και κατόπιν να μιλάμε στους άλλους γι’ αυτές, διότι λέγει:

“Ο ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών” (Ματθ. 5, 19).

Το ίδιο διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τίτο:

“Περί πάντα σεαυτόν παρεχόμενος τύπον καλών έργων” (Α’ Τίτ. Β, 7).

Και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει:

“Σιώπησε εσύ για να μιλήσουν τα έργα σου” (Λόγος 23).
Επίσης για την αντιμετώπιση του προσηλυτισμού είναι πολύ σπουδαίο να εκδοθούν για τους πιστούς όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία, δηλ. προσευχητάρια με κατηχητικά μαθήματα και χριστιανική διδασκαλία και προπαντός με τους βίους των Αγίων, οι οποίοι είναι πολύ οικοδομητικοί.

Με άλλον επίσης σπουδαίο τρόπο προστατεύεται η πίστης με το κήρυγμα στις εκκλησίες και σ’ οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία καθώς και το καθήκον των ιερέων να κάνουν τακτικά μαθήματα κατηχήσεως των πιστών.

Εάν οι ποιμένες εκπληρώνουν με αφοσίωση και αγιοσύνη τα ευαγγελικά των καθήκοντα, θα κατορθώσουν εξάπαντος να περιορίσουν τον προσηλυτισμό και τους φανατικούς αιρετικούς.

Ενώ, εάν αδιαφορήσουν δεν θα πετύχουν σχεδόν τίποτε απέναντι της προπαγάνδας των αιρετικών της χώρας μας.

275. Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι μοναχοί και τα μοναστήρια μας για την προστασία της Ορθόδοξου πίστεως και την αντιμετώπιση των αιρετικών;

Οι μοναχοί των μοναστηριών μας βοηθούσαν ανέκαθεν στην διάδοση, διατήρηση και προστασία της ορθοδόξου πίστεως και θρησκευτικής ενότητας στην χώρα μας.

Τα μοναστήρια και οι μοναχοί που ασκούνται σ’ αυτά ήταν και είναι πνευματικά λιμάνια των χριστιανών, τα οποία τους ξεκουράζουν από τα φουρτουνιασμένα κύματα αυτού του αιώνος.

Τόσο οι μοναχοί και μοναχές, όσο προπάντων οι ηγούμενοι και Πνευματικοί των μοναστηριών μας, εάν θα έχουν μία, όσο το δυνατόν ενάρετη ζωή, κατά το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων, σύμφωνη με τις μοναχικές των υποσχέσεις, εάν θα προσεύχονται με επιμονή νυχθημερόν και γνωρίζουν όσο γίνεται καλλίτερα την Αγία Γραφή και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, θα είναι από τώρα και εμπρός λαμπάδες και λιμάνια αναπαύσεως και σωτηρίας για τους κουρασμένους ψυχικά χριστιανούς, λόγω της αιχμαλωσίας εκ των παθών των, και για τους ολιγόπιστους, οι οποίοι μάχονται με τους πειρασμούς, τα πάθη και τις στενοχώριες αυτής της ζωής.

Τα μοναστήρια μας, με την χιλιετή παράδοση τους, με τους ικέτες και οσίους μοναχούς τους, ήταν και πρέπει να είναι στο μέλλον οι εστίες της εν Χριστώ Ιησού πνευματικής ζωής, οι τόποι της παρηγοριάς και ενισχύσεως της πίστεως, οι φωτεινές οάσεις της χριστιανικής δράσεως και τα λιμάνια της ειρήνης των ψυχών των χριστιανών μας, με τις ιερές ακολουθίες που γίνονται σ’ αυτά, με τις πνευματικές διδασκαλίες των εμπείρων μοναχών και ιδιαίτερα με το παράδειγμα της καθαρής ζωής τους.

Πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη στα μοναστήρια, όπως και στα χωριά, από καλούς Ιερείς και Πνευματικούς Ικανούς, διότι εάν θα βάλεις ένα τσοπάνη να φύλαξη χίλια πρόβατα, πολλά απ’ αυτά θα χαθούν και άλλα θα αρπάξει ο λύκος.

Γι’ αυτό λέγει και ο άγιος Χρυσόστομος ότι, “όταν θα ελαττωθούν οι ποιμένες του Χριστού θα πολλαπλασιασθούν οι λύκοι”.

276. Τι γνώμη έχετε για τον οικουμενισμό και την παγκόσμια οικουμενική κίνηση;

Εάν η οικουμενική κίνησης θα διευθυνόταν από την Ορθόδοξο Εκκλησία οι ελπίδες ενώσεως όλων των χριστιανών με τον οικουμενισμό θα ήταν περισσότερες. Αλλά όσο καιρό η οικουμενιστική κίνησης κυβερνάται από λαϊκούς, δηλ. από την προτεσταντική Εκκλησία, η οποία δεν έχει Ιεραρχία, και συνεπώς, ούτε την σωτήριο χάρι, η ελπίδα της ενώσεως των χριστιανών με τον οικουμενισμό σε μία κοινή καθολική Εκκλησία είναι σχεδόν αδύνατος.

Στον Θεό όμως τίποτε δεν είναι αδύνατον. Είναι πρωτίστως ανάγκη να προσευχώμεθα πολύ, διότι χωρίς τον Θεό τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε (Ιωάν. 15, 5).

Οι συναντήσεις των εκπροσώπων των Εκκλησιών είναι καλές, ευαγγελικές, διότι έτσι οι χριστιανοί γνωρίζονται περισσότερο μεταξύ των και καταπαύει το μίσος μεταξύ των. Όμως από εδώ μέχρι την ενοποίηση όλων των Εκκλησιών, η απόστασης είναι μεγάλη όσο ο ουρανός από την γη, διότι καμία ετερόδοξος Εκκλησία δεν θα αφήσει την πίστη της και να έλθει στην Ορθόδοξο πίστη.
Ζητάτε ακόμη από τα μέλη των Ορθόδοξων Εκκλησιών, τα οποία τις εκπροσωπούν να προσέχουν πολύ για να μη εγκαταλείψουμε κάτι από την παράδοση μας, από τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων και μάλιστα από τα δόγματα της Ορθόδοξου Εκκλησίας, τα οποία διαφυλάχθηκαν και στερεώθηκαν από τόσους αγίους και με τόσες θυσίες.

Διότι, εάν οι συνελθόντες Άγιοι Πατέρες για την σύγκλιση των επτά Οικουμενικών Συνόδων και των άλλων Τοπικών στους πρώτους χριστιανικούς αιώνας, δεν αγωνίζονται με μεγίστη προσοχή για την διαφύλαξη των δογμάτων και των διδασκαλιών της ορθής ορθοδόξου πίστεως, εμείς σήμερα μπορεί να μην ήμασταν ορθόδοξοι χριστιανοί.

Οπότε λοιπόν, πρέπει να προσέχουμε πολύ διότι οι θυσίες των Αγίων μας δεν έγιναν άσκοπα. Διαφορετικά χανόμεθα ψυχικά και διαιρούμε τους πιστούς των Ορθόδοξων Εκκλησιών, που είναι τόσο σταθεροί, ευλαβείς και αφοσιωμένοι χριστιανοί.

277. Πότε πιστεύετε ότι θα εκπληρωθεί ο λόγος τον Ιερού Ευαγγελίου, ότι θα γίνει στην γη “μία ποίμνη εις ποιμήν;”.

Όταν όλοι οι χριστιανικοί και ετερόδοξοι λαοί έλθουν στην αληθινή ορθόδοξο πίστη του Θεού, ο οποίος τριαδικός δοξάζεται και μεγαλύνεται.

Αυτό θα γίνει μόνο στην συντέλεια των αιώνων και τον τρόπο τον γνωρίζει μόνο ο Θεός.

ΔΕΚΑΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

278. Πάτερ Κλεόπα, για εμάς τους μοναχούς τι είναι πιο ωφέλιμο να κάνουμε στην ζωή;

Εγώ νομίζω ότι το ανώτερο σ’ αυτή την ζωή είναι να τα εγκαταλείπει κανείς όλα και να κλαίει για τις αμαρτίες του, διότι το ακριβότερο δώρο για εμάς είναι η αιωνιότητα. Συνεπώς, πρέπει να κάνουμε το πάν για να μη χαθούμε, διαφορετικά μάταια πλέον ζήσαμε σ’ αυτή την ζωή!

279. Ποια πνευματική σχέση υπάρχει μεταξύ προσευχής και αναγνώσεως των ιερών βιβλίων;

Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, ότι ο νους του ανθρώπου με δύο έργα γενικά πρέπει να ασχολείται:

Με την ανάγνωση και την προσευχή.

Αυτά βοηθούν πάντοτε το ένα το άλλο.

Όταν είμεθα ταραγμένοι και έχουμε διανοητικά περισπασμό, περισσότερο να διαβάζουμε τα ψυχωφελή βιβλία.

Και όταν η καρδιά μας ειρήνευσε και οι σκέψεις μας συγκεντρώθηκαν, τότε περισσότερο να προσευχώμεθα και λιγότερο να διαβάζουμε.

280. Δώστε μου μία συμβουλή για την προσευχή, διότι μερικές φορές, ενώ έχω καιρό να προσευχηθώ, ο νους μου με προτρέπει να κάνω κάτι άλλο και άλλοτε, όταν δεν έχω καιρό, επιθυμώ να προσεύχομαι.

Εάν σε αποσπά ο εχθρός από την προσευχή, εσύ να αρπάζεις ότι μπορείς.

Γι’ αυτό λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

“Εάν στον καιρό της προσευχής σου κάνης κάτι άλλο από το να προσεύχεσαι, να ξέρης ότι γίνεσαι περίγελος των δαιμόνων”.

Εγώ σε συμβουλεύω ποτέ να μην αφήνεις την προσευχή, ούτε να κάνης κάτι άλλο στον διορισμένο καιρό της, διότι ο διάβολος μας προτρέπει να κάνουμε οτιδήποτε, προπαντός στην κατάλληλη για προσευχή ώρα, μόνο και μόνο για να μη προσευχηθούμε.

281. τι εννοούμε για την προσευχή που γίνεται “εν πνεύματι και αλήθεια”.

Όταν προσευχώμεθα νοερά στον Θεό, τότε προσευχώμεθα εν πνεύματι, δηλ. με τον νου και η καρδιά να έχει προσοχή και αίσθηση.

Εν άληθεία προσευχώμεθα όταν εργαζόμαστε και τις εντολές του Θεού, διότι λέγει ο προφήτης Δαβίδ:

“Πάσαι αι εντολαί σου αλήθεια” (Ψαλμ. 118, 86).

Αλλά προσεύχεσαι εν αληθεία, όταν κάνης τις εντολές κατά τον νόμο του Θεού, με την ορθή πίστη, διότι, όπως λέγει ο ψαλμωδός:

“Και ο νόμος σου αλήθεια” (Ψαλμ. 118, 142).

282. Πως μπορούμε να φθάσουμε στην πνευματική προσευχή;

Μητέρα της προσευχής είναι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Αυτή διδάσκει τον άνθρωπο να προσεύχεται, να προοδεύει στην προσευχή, μέχρι να φθάσει στην υψίστη βαθμίδα, που είναι η προσευχή της εκστάσεως. Διότι οκτώ είναι οι βαθμίδες της προσευχής, κατά τους Αγίους Πατέρας:

Η εν πνεύματι φυσική θεωρία, δηλ. σκέψεις για την κτίση του Θεού,

η προσευχή με την γλώσσα,

η προσευχή με δυνατή την φωνή (προφορική),

η προσευχή του νου και του στόματος, δηλ. όταν προσεύχεσαι προφορικά και προσεχής με τον νου όσα λέγεις,

η νοερά προσευχή,

η νοερά και καρδιακή προσευχή, όταν προσεύχεται μυστικά με νίψη και με αίσθηση της καρδίας σου,

η καρδιακή προσευχή, όταν ο νους είναι κλεισμένος στην καρδιά με την Χάρι του Θεού και από εκεί ανυψώνεται στον ουρανό

και η τελευταία βαθμίδα, εάν είναι με το σώμα ή χωρίς το σώμα.

Αυτή η προσευχή γίνεται χωρίς λόγια και φθάνουν μόνον οι άγιοι με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

283. Με ποιο είδος προσευχής μπορούμε να φθάσουμε στην θερμή καρδιακή προσευχή;

Με κάθε είδος μπορούμε να αποκτήσουμε την καρδιακή προσευχή. Και με την ανάγνωση του ψαλτηρίου, εάν την κάνουμε με μεγάλη πίστη και προσοχή και με τις μετάνοιες και με τους Χαιρεημούς και ακόμη με την πνευματική ψαλμωδία, με την νηστεία, και με την ολονύκτια αγρυπνία.

Οι Άγιοι Πατέρες όμως έχουν εκλέξει την ευχή του Ιησού για την απόκτηση της καρδιακής προσευχής, ως την πλέον κατάλληλη. Ανώτερη από την καρδιακή προσευχή είναι η έκστασης, η αρπαγή του νου, που ονομάζεται από τους πατέρας “πνευματική θεωρία”, και συμβαίνει όταν καθαρίζεται τελείως η καρδιά.

Σ’ αυτή την βαθμίδα έφθασε ο Μωυσής, ο Ηλίας, όταν αξιώθηκαν να μιλήσουν με τον Θεό και είδαν την δόξα Του και ιδιαίτερα ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος ανέβει μέχρι τρίτου ουρανού.

Στην τελευταία αυτή βαθμίδα της προσευχής οι σωματικές δυνάμεις παραμένουν στον άνθρωπο, αλλά τις κυβερνάει το Άγιο Πνεύμα όπου και όπως θέλει, διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να τις κυβέρνηση. Ο νους του ανθρώπου σε τέτοιες στιγμές λειώνει σαν κερί στην φωτιά από την δύναμη του θείου πυρός και παύουν οι ενέργειές του.

Δεν μπορεί τότε ο άνθρωπος με την ανθρώπινη αντίληψη να καταλάβει τα μυστήρια αυτά του Θείου Πνεύματος. Ούτε τις θείες αποκαλύψεις κατά τον καιρό της προσευχής, δεν μπορεί να εξήγηση στους άλλους αυτός πού τις είδε, αλλά μόνο σ’ άλλους πού ευρίσκονται υψηλότερα απ’ αυτόν, όπως ήταν ο προφήτης Δανιήλ.

Αυτός δεν μπορούσε να εξήγηση τις θείες αποκαλύψεις αλλά του τις εξήγησε ο αρχάγγελος Γαβριήλ.

284. Γνωρίσατε κανένα μοναχό ή λαϊκό, ο οποίος να έχει την καρδιακή προσευχή;

Γνώρισα μερικούς ερημίτες, που ζούσαν στις τρώγλες των δασών γύρω από το μοναστήρι Συχαστρία, την Σύχλα, την Παλαιά Αγαπία, το Ποκρώβ, αλλά πόσο είχαν προοδεύσει στην αρετή μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Τώρα όλοι αυτοί έφυγαν απ’ αυτό τον κόσμο. Είχαν επίσης την καρδιακή προσευχή, πατέρες από το μοναστήρι μας την Συχαστρία, όπως ο π. Γερβάσιος Γκάσπαρ, ο Παΐσιος Νικητένκου, μάγειρας του μοναστηρίου (1970) και ίσως ο αδελφός μου, Γεράσιμος Ηλίε.
Όμως η καρδιακή προσευχή είναι ένα μυστικό έργο, το όποιο μόνο ο Θεός το γνωρίζει, και αυτός που την έχει πολύ δύσκολα την λέγει στους άλλους. Μάλιστα μερικές φορές ούτε ο ίδιος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι έχει την καρδιακή προσευχή.

Υπάρχουν και λαϊκοί που έχουν αυτή την πνευματική προσευχή, ώστε ξεπερνούν και τους μοναχούς. Να σας ειπώ ένα θαυμαστό γεγονός που είδα εδώ στην εκκλησία, πριν από δέκα χρόνια. Ευρισκόμουν στο Άγιο Βήμα. Είχα έλθει στην Εκκλησία από τις 4 το πρωί και διάβαζα την Θεία Μετάληψη μπροστά στην Αγία Τράπεζα γονατιστός. Μετά από λίγη ώρα μπήκε μέσα μία γυναίκα να προσευχηθεί, η οποία είχε έλθει από το βράδυ στο μοναστήρι. Δεν την γνώριζα. Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε παντού μετάνοιες. Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν στην εκκλησία. Ήταν σκοτάδι διότι ήταν τότε χειμώνας. Βλέποντας εγώ να προσεύχεται έτσι επίμονα την κοίταζα από την Ωραία Πύλη και αυτή επήγε και γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας με τα χέρια υψωμένα ψηλά και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια:

“Κύριε, μη με εγκαταλείπεις. Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!”.

Είδα ένα κίτρινο φως τριγύρω της και τρόμαξα.

Κατόπιν η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στην γη και προσευχόταν σιωπηλά. Η φωτεινή ακτίνα που την περιέλουζε μεγάλωσε περισσότερο και μετά εξαφανίσθηκε. Κατόπιν, αφού έσβησε το θείο εκείνο φως, η γυναίκα σηκώθηκε στα πόδια της και βγήκε έξω από την εκκλησία. Ήταν μία απλή γυναίκα από τα χωριά μας.
Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής. Να που και οι λαϊκοί ξεπερνούν τους μοναχούς. Εγώ έκανα προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκινήσει άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά στο χέρι.

Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσοι εκλεκτοί υπάρχουν σ’ αυτό τον κόσμο!

285. Τι έχετε να πείτε για τις φαντασίες που έρχονται στην ώρα της προσευχής;

Μακάριος είναι ο νους πού προσεύχεται χωρίς φαντασίες, διότι μόνο ο Χριστός δεν είχε φαντασίες, επειδή ήταν Θεός.

Ο Αδάμ έπεσε από τον παράδεισο, αφού πρώτα έπεσε στην φαντασία του, διότι φαντάστηκε, κατά την συμβουλή του εωσφόρου, ότι εάν θα φάει από τον απαγορευμένο καρπό, δεν θα πεθάνει στον αιώνα.
Λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ότι ο μεγαλύτερος πειρασμός στην ώρα της προσευχής είναι η φαντασία του νου, που λέγεται και “οκτάπους της ψυχής ή “οκτάγωνο”.

Ονομάζεται ακόμη η φαντασία και “γέφυρα των δαιμόνων”.

Στον καιρό της καρδιακής προσευχής, το δυσκολότερο πράγμα είναι η διαφύλαξης του νου από τον διασκορπισμό.

Είναι πιο δύσκολο ακόμη από το να φυλάξεις τον νου από τους λογισμούς.

Να παρατηρούμε ότι κάθε τι που είναι περιφερειακό (έρχεται και φεύγει) και φανταστικό, δεν είναι από τον Θεό.
Εάν νομίζουμε ότι μπορούμε να εμποδίσουμε την φαντασία μας, εξαπατόμαστε.

Δεν μπορούμε να εισδύσουμε στην στενή πύλη της καρδίας, ούτε μπορούμε να φθάσουμε τον Θεό.

286. Γιατί ο άνθρωπος είναι ανώτερος από όλα τα αλλά δημιουργήματα;

Όλα είναι δημιουργήματα του Θεού, αλλά δεν προήλθαν όλα από τον Θεό, όπως προήλθε ο άνθρωπος.

Αυτός δημιουργήθηκε με την βούληση της Αγίας Τριάδος, κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού.

Συνεπώς ο άνθρωπος έχει την δύναμη να γίνει υιός του Θεού κατά χάριν, να αναγεννηθεί εκ του Θεού, να δημιουργήσει καλά έργα, να θεωθή.

Έχει ψυχή ζώσα, που προήλθε από τον Θεό και σ’ αυτήν αναπαύεται ένα μικρό μέρος των ακτίστων ενεργειών του Θεού, οι οποίες είναι τόσες όσες είναι και οι ιδιότητες του Θεού.

287. Αυτός πού δεν κάνει το θέλημα του Θεού, έχει καθήκον να προτρέπει τους άλλους στην απόκτηση των καλών έργων;

Λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι

“πρέπει και αυτός πού δεν κάνει τα έργα των αρετών να διδάσκει τους άλλους για τις αρετές και την στέρηση των έργων του την συμπληρώνει με τα ωφέλιμα λόγια του”.

Ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει:

“Πρέπει αυτός που διδάσκει και δεν τα εκτελεί, ο ίδιος να ντρέπεται από τα λόγια του και έτσι να αρχίσει και αυτός να κάνη λίγο – λίγο τα έργα των αρετών”.

288. Τι συμβουλή μας δίνετε για την ψυχική μας σωτηρία;

Να παραμείνετε μέσα στο πλοίο την Εκκλησία, να υπακούετε σ’ Αυτήν, διότι είναι το σώμα του Χριστού.

Αυτή είναι η κοινή Μητέρα μας.

Δια της Εκκλησίας μπαίνουμε στον κόσμο, στην ζωή και με αυτή αναχωρούμε απ’ αυτό τον κόσμο, για την αιώνια ζωή.

Εμείς οι χριστιανοί ομοιάζουμε με ένα δένδρο φυτεμένο από τον Θεό. Το κλωνάρι που πέφτει από το δένδρο πεθαίνει και δεν μπορεί να ζήση πλέον. Έτσι και οι χριστιανοί που αποκόπτονται από την Εκκλησία, πεθαίνουν και δεν μπορούν να έχουν πλέον ζωή, ούτε σωτηρία, εκτός και επιστρέψουν πάλι στους κόλπους της.

Όταν ο άνθρωπος ταλαντεύεται στην πίστη και εγκαταλείπει τελικά την Εκκλησία, μάταια είναι όλα τα καλά έργα. Και όπου υπάρχει ενότης και ειρήνη, εκεί υπάρχει σωτηρία και Χάρις Θεού.

Λέγουν ακόμη οι Άγιοι Πατέρες ότι στους έσχατους καιρούς δύο πράγματα θα βοηθήσουν την Εκκλησία και τους πιστούς της.

α) Η αίσθησης και παρουσία της ερήμου, δηλαδή τα βουνά, οι σπηλιές και τα δάση και
β) η διατήρησης της πίστεως μυστικά στις καρδιές των αγωνιστών χριστιανών.

289. Που πιστεύετε ότι σώζονται οι μοναχοί ευκολότερα; Στην κοινοβιακή ζωή, στην ιδιόρρυθμη ή στην ησυχαστική;

Λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης τα εξής:

“Οι μοναχοί των κοινοβίων σώζονται κατά χιλιάδες, ενώ της ιδιορρύθμου ζωής, ένας στους χίλιους”.

Στην κοινοβιακή ζωή πρέπει να υπάρχει ένας νους, μία σκέψης για όλους και μία ψυχή σ’ όλα τα σώματα, όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος.

Ενώ στην Ιδιόρρυθμη ή κελιώτικη ζωή κάνει καθένας ότι θέλει. Κανείς δεν τον κυβερνάει και δεν του κόβει το θέλημα, παρά μόνο η συνείδησής του τον καθοδηγεί και ο Πνευματικός, εάν τον συμβουλεύεται.

Όσο αφορά αυτά να προσέξουμε και τα λόγια του Γέροντος μας και ηγουμένου της Συχαστρίας, π. Ιωαννικίου Μορόϊ, ο οποίος έλεγε: “Πατέρες και αδελφοί, όταν θα καταστραφεί η κοινοβιακή ζωή στα μοναστήρια, τότε αυτά θα ερημώσουν”. Και έτσι είναι.

290. Κατά την τάξη της μοναχικής ζωής σήμερα, με ποια κανονική αιτία μπορεί κάποιος μοναχός να αναχωρήσει από το μοναστήρι της Μετανοίας του;

Τρεις είναι οι λόγοι για τους οποίους ένας μοναχός μπορεί να φύγει σε άλλο μοναστήρι και συγκεκριμένα:

Εάν μένουν στο μοναστήρι γυναίκες,

εάν είναι μικρά παιδιά και

εάν ο ηγούμενος είναι αιρετικός.

Τέταρτος λόγος κατά τον Μέγα Βασίλειο είναι, όταν ένας μοναχός τραυματίσθηκε πνευματικά στο μοναστήρι του, οπότε μπορεί να πάει σε άλλο.

291. Ποια είναι η σπουδαιότητα της Θείας Λειτουργίας;

Η Θεία Λειτουργία έχει χαρακτήρα και θυσίας και δείπνου.
Με την λειτουργική Θυσία ξεπλένονται οι αμαρτίες αυτών πού μνημονεύονται με την εξαγωγή μερίδων στην Προσκομιδή και κάθε φορά με αυτή την Ιερά Θυσία προσφέρεται ως δώρο το δείπνο του Κυρίου, δηλαδή το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Όσο διάστημα θα τελείται η Θεία Λειτουργία στην γη, αυτό θα είναι και το σημείο ότι το έλεος του Θεού δεν μας εγκατέλειψε ακόμη.

Ενώ όταν θα παύση η Θυσία και προσφορά, όπως λέγει Δανιήλ ο προφήτης, τότε θα έλθει το τέλος του κόσμου.

Διότι δεν θα ερημώσουν και κάψουν τα όπλα την γη, αλλά η ανομία θα ερημώσει όλη την γη και θα καταστρέψει τους θρόνους των δυναστών.

292. Πάτερ Κλεόπα, πότε ήλθατε στο μοναστήρι;

Οι γονείς μου απέκτησαν δέκα παιδιά από τα οποία τα πέντε, -τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι- επήγαμε σε μοναστήρια.

Ο μεγάλος αδελφός μου, ονόματι Μιχαήλ ασκήτευε στα βουνά Τσεαχλέου.

Η αδελφή μου Αικατερίνη έγινε μοναχή στο μοναστήρι Παλαιά Αγαπία, ενώ εγώ και δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, ο Βασίλειος και ο Γεώργιος, ήλθαμε στην Συχαστρία.

Μέχρι το 1935 πέθαναν όλοι οι αδελφοί μου, κατόπιν απέθανε και ο πατέρας μου Αλέξανδρος.

Έζησα πλέον εγώ, ως ηγούμενος τότε του μοναστηρίου Συχαστρία και η μητέρα μου στο σπίτι, στην κοινότητα Σουλίτσα -Μποντοσάνι. Το έτος 1946 μετέφερα την μητέρα μου στην Συχαστρία, όπου την έκειρα μοναχή και την έστειλα στην Παλαιά Αγαπία, όπου έζησε μέχρι το 1968 και έφυγε για τον Κύριο σε ηλικία 92 ετών.
Ό ερχομός μου στο μοναστήρι έγινε ως έξης: στις 12 Δεκεμβρίου 1929, μνήμη του αγίου ιεράρχου Σπυρίδωνος, όταν ήμουν 17 ετών έφυγα από το πατρικό σπίτι με τον μεγαλύτερο αδελφό μου Βασίλειο με τους ντορβάδες μας στην πλάτη. Στον ένα είχαμε τους βίους των Αγίων, το ψαλτήρι, το Ωρολόγιο και την Αγία Γραφή, ενώ στον άλλο είχαμε δύο μεγάλες ζωγραφιστές εικόνες, η μία της Θεοτόκου και η άλλη του Αγίου Γεωργίου. Τίποτε άλλο δεν πήραμε από το σπίτι. Οι γονείς μας Αλέξανδρος και Άννα μας συνόδευσαν κλαίγοντας μέχρι κάτω την πεδιάδα, στην περιοχή πού ονομάζεται “Το φαράγγι του Βόδα”.

Τότε ο αδελφός μου Βασίλειος άρχισε να ψάλλει το κοντάκιο των Χαιρετισμών του Σωτήρος Ιησού Χριστού μας:

“Ιησού γλυκύτατε το Φως του κόσμου, της ψυχής μου φώτισαν τους οφθαλμούς…”.

Κατόπιν ασπασθήκαμε τα χέρια των γονέων μας, επήραμε την ευχή των και αναχωρήσαμε για την σκήτη Κοζάντσεα. Εκείνη τη στιγμή οι γονείς μας έπεσαν κάτω και έκλαιγαν με αναφιλητά…. Στην Κοζάντσεα μείναμε μία νύκτα κοντά στον π. Παΐσιο. Μετά επήραμε και τον αδελφό μας Γεώργιο και ήλθαμε και οι τρεις στην Σουτσεάβα, προσκυνήσαμε τα Λείψανα του αγίου Ιωάννου του Νέου και κατεβήκαμε κάτω στο μοναστήρι Συχαστρία.

Εδώ ήταν ηγούμενος ο πρωτοσύγκελος Ιωαννίκιος Μορόϊ. Όταν μας είδε, μας κράτησε τρεις ημέρες και τρεις νύκτες έξω στην πόρτα του μοναστηρίου, για να μας δοκιμάσει εάν έχουμε υπομονή για την μοναχική ζωή. Μόνο το βράδυ μας άφηνε να κοιμηθούμε μέσα σ’ ένα κελί. Μετά από τρεις ήμερες νηστείας, προσευχής και πειρασμών, μας κάλεσε στην εκκλησία, μας εξομολόγησε, μας κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και μας έδωσε κελιά και διακονήματα στο μοναστήρι.

Μ’ αυτό τον τρόπο μπήκαμε στην μοναχική ζωή.

Κατόπιν το 1931 και 1933 πέθαναν τα αδέλφια μου και έμεινα πλέον μόνος.

Το 1937 εκάρη μοναχός και έβοσκα τα πρόβατα του μοναστηρίου επί δέκα χρόνια.

Κατά τα έτη 1942 -1945 μου ανέθεσαν την διακυβέρνηση του μοναστηρίου, επειδή ο Ηγούμενος ήταν άρρωστος.

Τον Ιανουάριο του 1945 χειροτονήθηκα Ιερεύς και εξελέγην ηγούμενος της Μετανοίας μου, στην θέση του αποβιώσαντος Γέροντος μου ηγουμένου Ιωαννικίου.

293. Τώρα που φθάσαμε στο τέλος αυτών των πνευματικών συνομιλιών, θα σας παρακαλέσω πάτερ Κλεόπα, να δώσετε και σε μένα προσωπικά μία ωφέλιμη συμβουλή.

Πάτερ Ιωαννίκιε, τίποτε δεν είναι τόσο εύκολο, όσο να διδάσκεις τους άλλους και τίποτε δεν είναι τόσο δύσκολο όσο να εκτελείς αυτά πού διδάσκεις.

Πρώτα – πρώτα να έχουμε συναίσθηση, ότι σε κάθε στιγμή λυπούμε τον Θεό.

Χωρίς αυτή την καρδιακή ταπείνωση, δεν μπορούμε να σωθούμε.

Εγώ έτσι τουλάχιστον αρχίζω την εξομολόγηση μου.

Κατόπιν, εάν θέλεις να σωθείς, φύλαξε αυτά τα τρία πράγματα, όπως λέγει ο Μέγας Αντώνιος:

Να μη μεταβαίνεις από το ένα μοναστήρι στο άλλο,

να έχεις πάντοτε τον Θεό μπροστά στα μάτια σου

και οτιδήποτε κάνεις να το κατοχυρώνεις με χωρία της Αγία Γραφής και των Αγίων Πατέρων.

Ένας άλλος πατήρ έλεγε:

“Να μένεις συχνά στο κελί σου, να έχεις τους αδελφούς ως αγγέλους, ζήτησε να έχεις την ειρήνη και θα σωθείς”.

“Έτσι και εμείς πάτερ, να φυλάξουμε με ακρίβεια τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, τις εντολές του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και με την Χάριν Του, ελπίζουμε να σωθούμε και να φιλοξενηθούμε στην αιώνια ανάπαυση. Αμήν.

ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΛΑΡΟΥ

Η φήμη του γέροντος Ιερομόναχου π. Παϊσίου είναι παντού διαδεδομένη στα μέρη της Μολδαβίας, όπως και του μαθητού του, αρχιμ. π. Κλεόπα Ήλίε.

Έχουν και οι δύο τον ίδιο ζήλο για τον Χριστό, για την προστασία της ορθοδόξου πίστεως, για την προσευχή, την νηστεία, την αγάπη, για την ησυχία.

Αποτελούν σήμερα τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα, λόγω της ασκητικής των ζωής και των πολλών προσωπικών εμπειριών πού γεύθηκαν εξ αυτής της πολιτείας τους.

Έτσι με τον αγιασμένο βίο τους, το κήρυγμα των, τις σοφές συμβουλές των αναπαύουν πάσης τάξεως και ηλικίας χριστιανούς πού πρόθυμα καταφθάνουν στα κελιά των για ένα λόγο σωτηρίας…

Ό π. Παΐσιος είναι ό Πνευματικός της καρδίας.

Ξεκινά πρώτα με την προσευχή, μετά εξομολογεί και πατρικά συμβουλεύει ότι ο λόγος πηγάσει μέσα από την καρδιά του. Γι’ αυτό κλαίει στις εξομολογήσεις των άλλων, πού και αυτοί βλέποντας τον, ταπεινώνονται και αρχίζουν τα κλάματα για τις αμαρτίες τους. Σπανίως ομιλεί περί κολάσεως.

Ό παρήγορος λόγος του στρέφεται περισσότερο στο έλεος του Θεού και την μακαριότητα των δικαίων. Γι’ αυτό ο αποχαιρετισμός του προς τα πνευματικά του παιδιά γίνεται με τα λόγια:

“Καλή αντάμωση στην θύρα του παραδείσου!”.

Είναι ο πατήρ της συγχωρή

Μερικές από τις σπουδαιότερες ερωταποκρίσεις,

που είχαμε μαζί του για την ωφέλεια όλων μας:

1. Πάτερ Παΐσιε πέστε μας κάτι για τον τόπο της καταγωγής σας.
Γεννήθηκα στο χωριό Στρωϊέστ του νoμού Μποτοσάνι το 1897 και οι γονείς μου λέγονταν Ιωάννης και Αικατερίνη. Ήμουν ό μικρότερος από τα πέντε παιδιά του σπιτιού μας. Οι γονείς μου έζησαν με ειρήνη σ’ όλη των την ζωή και με δίδαξαν την αγάπη για τον Χριστό με την συχνή παρακολούθηση των Ιερών ακολουθιών στην εκκλησία.

2. Τι συμβουλές σας έδιναν οι γονείς σας στα παιδικά σας χρόνια;
Περισσότερο με δίδασκαν με την ζωή των, γιατί ήταν άνθρωποι απλοί. Ποτέ δεν τους άκουσα να μαλώσουν ή να υβρισθούν.
Ό πατέρας μου γνώριζε το Όνειρο της Παναγίας από στήθους,
καθώς και άλλες προσευχές, και προσευχόταν τόσο δυνατά, ώστε αν τον ακούγαμε και εμείς. Έλεγε όπως λέγει και ό ιερεύς: “Του Κυρίου δεηθώμεν!” και κτυπούσε κλαίγοντας με τις γροθιές του τα στήθη του. Ενώ ή μητέρα μου ήταν αγαπημένη με όλο τον κόσμο και μας έλεγε πολλές φορές: “Παιδιά μου, να είσθε φρόνιμα για να σας τίμηση ό κόσμος!”.

3. Ποιος σας προέτρεψε για τον μοναχικό βίο;
Οι βίοι των αγίων με βοήθησαν να ακολουθήσω τον Χριστό δια του μοναχισμού. Κατ’ αρχάς επήγα στην σκήτη Κοζάντσεα, το1921. Πνευματικός μου ήταν ό π. Καλλίνικος Σούσου, μεγάλος αγωνιστής και εργάτης της προσευχής.
Κάθε φορά με ξυπνούσε τα μεσάνυκτα, λέγοντας μου: “Άιντε να πάμε στην εκκλησία διότι ό θερισμός είναι πολύς και οί έργάται ολίγοι”. Αλήθεια είναι ότι στενοχωριόμουνα πού σηκωνόμουν τόσο ενωρίς, αλλά πηγαίνοντας στην εκκλησία τον εύρισκα πολλές φορές να με περιμένει στον έξωνάρθηκα…
Είχα μέσα μου την επιθυμία να ζήσω στην ησυχία. Ηθέλησα να πάω στην μονή Συχαστρία, όπου υπάρχει περισσότερη ησυχία, αλλά ό τότε ηγούμενος π. Ίωαννίκιος δεν με δεχόταν χωρίς την ευλογία του Γέροντος μου. Έμεινα λοιπόν στην Κοζάντσεα, όπου με την ευλογία του Γέροντος μου έφτιαξα σ’ ένα κατάλληλο μέρος ένα σπιτάκι και δίπλα ένα παρεκκλήσιο, όπου αγωνίσθηκα στην ησυχία και προσευχή, χωρίς να εγκαταλείψω το διακόνημά μου, πού είχα στην εκκλησία. Εκεί έζησα 18 χρόνια δηλ. μέχρι το 1948, οπότε ήλθα στην μονή Συχαστρία.

4. Ποιοι είναι οι σπουδαιότεροι μαθητές που είχατε στην ησυχία;
Είχα αρκετούς, αλλά ό πιο ενάρετος ήταν ό αδελφός του πατρός Κλεόπα, ονόματι Γεώργιος Ήλίε. Ενθυμούμαι ότι έμενε σ’ ένα κελί με ένα άλλον δίπλα του, ό όποιος δεν γνώριζε να διαβάζει. Ήταν σιωπηλός πάντοτε, βιαστής της προσευχής και της νηστείας. Κάποτε, όταν προσεύχονταν μαζί το βράδυ, ό αδελφός Γεώργιος του έριξε δύο χαστούκια στα μάγουλα για να του δίωξη τον ύπνο. Τότε ό γέροντας εκείνος φοβισμένος έτρεξε στην προσευχή μετά ήλθε σε εμένα ταραγμένος και μου είπε, ότι ό Γεώργιος τρελάθηκε και δεν μπορούμε να κάνουμε μαζί τα πνευματικά μας καθήκοντα. Επήγα και τους συμφιλίωσα.
Την άλλη ημέρα εργαζόμουν στο αμπέλι με τους αδελφούς. Το βράδυ στείλαμε τον δόκιμο Γεώργιο να ετοιμάσει το φαγητό. Όταν ήλθαμε βρήκαμε στο τραπέζι ένα σημείωμα, το όποιον έγραφε: Συγχώρεσέ με πάτερ Παϊσιε, πηγαίνω για πέντε ήμερες στο δάσος για να κλάψω τις αμαρτίες μου. Εμείς φάγαμε, κάναμε την βραδινή προσευχή μας και εξαπλώσαμε. Κατά τα μεσάνυκτα, ακούω στην πόρτα κάποιος να κτυπά. Ποιος είναι; ερώτησα. “Ευλόγησον πάτερ Παΐσιε, είμαι ό αδελφός Γεώργιος ό αμαρτωλός”. “Ό αδελφός Γεώργιος αναχώρησε στην ησυχία επί πέντε ήμερες για να μετανοήσει!” Του είπα Μπήκε στο κελί μου φοβισμένος και κουρασμένος. “Τι έπαθες;” τον ερώτησα. Και αυτός μου είπε , πήγα σ’ ένα κοίλωμα στο δάσος και εκεί αποφάσισα να μείνω πέντε ήμερες με προσευχή και νηστεία. Άλλα, όταν διάβαζα την βραδινή ακολουθία με τους Χαιρετισμούς των Αρχαγγέλων, άκουσα μία φοβερή φωνή: “Τι κάνεις δω;” Ήταν ό σατανάς! Τότε φοβισμένος πήρα το Ωρολόγιο της Εκκλησίας και δεν κατάλαβα πώς έφθασα εδώ. Σας παρακαλώ, συγχωρέστε με, πάτερ Παΐσιε. “Ό Θεός να σε συγχώρηση, αδελφέ Γεώργιε, του απήντησα. Αυτά παθαίνουν, αυτοί πού θέλουν οποιοδήποτε έργο χωρίς την ευλογία του γέροντος του”.
Αφού αναχώρησε ό αδελφός Γεώργιος για το μοναστήρι Συχαστρία, μου έστειλε ό Θεός, ένα άλλο καλόν υποτακτικό, επίσης στο όνομα Γεώργιος. Καταγόταν από το χωριό Φλαμινζί, ήταν μεγάλης ηλικίας, με γένια και άσπρα μαλλιά και σ’ όλη του την ζωή βοσκούσε πρόβατα. Ή πρώτη μας συνάντηση έγινε μία χειμωνιάτικη βραδιά. Εμφανίστηκε μπροστά μου, έξω από το κατώφλι της εκκλησίας, ξυπόλυτος και γαλήνιος στο πρόσωπο. Τίναζε τα κατακόκκινα πόδια του για να πέση το χιόνι. “Έμεινε κοντά μου, ως υποτακτικός οκτώ χρόνια. Αυτό μόνο έχω να ειπώ ότι με ξεπέρασε σε όλα, στην νηστεία, την προσευχή, την ταπείνωση και τίποτε δεν έκανε χωρίς ευλογία. Έμεινε για πάντα στην μνήμη μου, ως ένας αληθινός ερημίτης. Τις μετάνοιες του δεν τις αριθμούσε και όλη σχεδόν την νύκτα προσευχόταν. Κάποτε με ερώτησε: Πάτερ Παΐσιε, πόσες περίπου μετάνοιες πρέπει να κάνω για ένα λέϊ (3 περίπου δραχμές), Όταν κάποιος μου δίνη με την παράκληση να προσευχηθώ γι’ αυτόν; Περίπου 10 μετάνοιες είναι αρκετές, του είπα εγώ. Όχι, πάτερ, λέγει εκείνος, εγώ κάνω 100 μετάνοιες για ένα λέϊ… Δεν μπορώ να θυμηθώ και σημειώσω όλα, όσα είδα και ωφελήθηκα από την οκταετή ζωή αυτού του αγαπητού και όσιου γέροντος.

5. Τι πνευματικές συμβουλές δίνετε στους μαθητές σας
Πριν γίνω Ιερεύς και Πνευματικός, τους πλέον γνωστούς εκ των λαϊκών, προέτρεπα να προσεύχονται πολύ, να διαβάζουν το ψαλτήριο, να κάνουν μετάνοιες, να νηστεύουν, να συμφιλιώνονται μεταξύ τους και να εξομολογούνται στον Πνευματικό της Σκήτης. Τους μαθητές μου, όμως ήμουν υποχρεωμένος να τους διδάσκω περισσότερο με τα έργα και λιγότερο με τα λόγια. “Όταν με έβλεπαν να τρέχω στην προσευχή, να νηστεύω, να σιωπώ και να συμπεριφέρομαι μαζί των με πραότητα, αναγκάζονταν και οί ίδιοι να κάνουν τα ίδια και ανώτερα έργα από εμένα. Όταν χειροτονήθηκα, ήμουν υποχρεωμένος να προσπαθώ να τους ωφελήσω και με τα λόγια, διότι δεν ανταποκρινόμουν με την ζωή μου. Μόνο με την χάρι του Θεού προσπαθούσα να τους ειρηνεύσω όλους και να επιστρέψουν στα κελιά τους ήσυχοι.

6. Επειδή υπηρετήσατε ως νοσοκόμος, πείτε μας κάτι για το τέλος ορισμένων μοναχών ή μαθητών της Πανοσιότητα σας;
Ναι, αγαπούσα τους ασθενείς, όχι από αγάπη για τον Θεό, αλλά από ανθρώπινο καθήκον. Εάν θελήσω να ειπώ ή να γράψω για το τέλος των μοναχών πού κοιμήθηκαν με ειρηνικό τέλος, θα πρέπει να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο. Θα αναφέρω όμως μερικά παραδείγματα εξ αυτών:
Ενθυμούμαι ένα αδελφό, ονόματι Γεώργιο Κοσμαντσιούκ, μεγάλο αγωνιστή. Αυτός, όταν αρρώστησε, με κάλεσε κοντά του και μου ζήτησε να τον κουρεύσω μοναχό. Την τρίτη ημέρα μετά την κούρα του, κοινώνησε των Άχραντων Μυστηρίων, έλαβε συγχώρηση από όλους και όντας στα χέρια μου παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ένας ιεροδιάκονος, ονόματι Γεράσιμος Βιέρου, όταν αρρώστησε, με κάλεσε να του διαβάσω την Παράκληση της Θεοτόκου. Ενώ είχα φθάσει στο μέσον, παρέδωσε την ψυχή του στην αγκαλιά του Θεού. Άλλος ιεροδιάκονος, ό Νήφων Ντραγκουλεάνου, μεγάλος βιαστής των αρετών, με κάλεσε μία ημέρα και μου είπε: “Κλείδωσε το κελί μου και έλα πάλι την δεύτερη ημέρα να ψάλλουμε μαζί με τους αγγέλους το Αλληλούια”. “Όταν ήλθε ή επόμενη ήμερα, εγώ καθυστέρησα με τον κόσμο και δεν επήγα στην καθορισμένη ώρα. Επήγα στις εννέα, αλλά ό π. Νήφων μόλις είχε κοιμηθεί, διότι ήταν ακόμη το σώμα του ζεστό. Έκλαψα και λυπήθηκα πολύ διότι δεν ήλθα στις 8 για να ψάλλουμε μαζί του και με τους αγγέλους το Αλληλούια!
Γνώρισα και ένα άλλον θαυμαστό γέροντα, τον μοναχό Γερμανό Κοντουράκε, πού ήταν ηλικίας 90 ετών. Ήταν ειρηνική ψυχή και σ’ όλη του την ζωή ήταν τσοπάνης προβάτων. Είχε μεγάλη ευλάβεια στον άγιο Νικόλαο και τον παρακαλούσε συχνά: “Άγιε Νικόλαε, λυπήσου με τον αμαρτωλό. Εγώ γέροντας και εσύ γέροντας είσαι, έχεις έλεος για μένα!” Πέθανε την ήμερα της μνήμης των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τον μοναχό Γεννάδιο Άβαταμινίτσε, ό όποιος, παρότι γέροντας, έκανε μετάνοιες δίπλα στο κρεβάτι μου, όταν ήμουν άρρωστος για να θεραπευθώ. Έζησε μαζί μου οκτώ χρόνια, ενώ σ’ όλη του την ζωή δεν κοιμήθηκε σε κρεβάτι. Όταν πλησίασε ή ώρα του θανάτου του, ζήτησε και τον έβγαλα έξω στην γεμάτη από χόρτα και λουλούδια αυλή. Τον άφησα επάνω στα χόρτα να βλέπει προς ανατολάς και έτσι, μέσα στην φύση πού έζησε ολόκληρη την ζωή του ως τσοπάνης και την αγάπησε, παρέδωσε και την ψυχή του στον Θεό.
Στην μνήμη μου παρέμειναν ανεξίτηλες ή ταπείνωση και ή απλότητα τους, διότι δεν ήταν άνθρωποι μορφωμένοι με πολλές γνώσεις, αλλά αυτά πού παρέλαβαν από τους προκατόχους των, τα διατηρούσαν με ευλάβεια, δηλ. τον κανόνα στο κελί, τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και το εργόχειρο. Ήταν και πολύ προοδευμένοι στην νοερά προσευχή.

7. Πότε, πάτερ Παϊσιε, εισήλθατε, στο μοναστήρι Συχαστρία και ποία ή πνευματικότητα τότε των πατέρων;
Ήλθα στην Συχαστρία το 1948. Ηγούμενος τότε ήταν ό π. Κλεόπας. Υπήρχε εκεί μία αληθινή κοινοβιακή ζωή. Γνώρισα πατέρες, οί όποιοι δεν είχαν τίποτε στο κελί των παρά μόνο το ξυλοκρέβατο και λίγα βιβλία. Ό π. Δομέτιος, ένας γέροντας μοναχός και ενάρετος, δεν απουσίαζε ποτέ από την ακολουθία της εκκλησίας, και ερχόταν από την αρχή του μεσονυκτίου. Ένας άλλος ταπεινός μοναχός ό π. Χριστόφορος, γηροκόμος των ασθενών αδελφών, μετέφερε στις πλάτες του τους ασθενείς αδελφούς στην εκκλησία και μάλιστα τον π. Μιχαήλ, ό όποιος είχε παραλύσει. Όλοι οί αδελφοί ήταν υποχρεωμένοι να έρχονται στον όρθρο. Όταν δεν έρχονταν, δεν έτρωγαν την δεύτερη ήμερα.

8. Πάτερ Παϊσιε, πότε σας μετέθεσαν στο μοναστήρι Σλάτινα και πώς ήταν εκεί ή ζωή;
Μετέβην στην Σλάτινα το φθινόπωρο του 1949 με μία συνοδεία από 23 αδελφούς της Συχαστρίας με επικεφαλής τον π. Κλεόπα. Συνάντησα και εδώ πνευματικούς πατέρας, όπως τον άρχιμ. Παϊσιο Κοσμά. Προ του θανάτου του ό π. Παΐσιος κάλεσε όλους τους πατέρας και ζήτησε συγχώρηση. Ήλθα και εγώ δίπλα του και τον προέτρεψα να λέγει το “Κύριε Ιησού Χριστέ…”. Αυτός τότε μου απήντησε: “Πάτερ Παΐσιε, είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, πολύ αμαρτωλός, αλλά άλλον Θεόν δεν γνώρισα. Τον παρακαλούσα σ’ όλη μου την ζωή και πιστεύω ότι θα προνοήσει για μένα!”. Και λέγοντας αυτά έφυγε ή ψυχή του για πάντα από κοντά μας.
Γνώρισα ακόμη τον μοναχό Ίουβενάλιο Μπιρσάν. Αυτός διάβαζε πάντοτε ψαλτήριο, αγαπούσε την υπακοή και την σιωπή. Ήταν εκκλησιαστικός και κόλλυβας και ουδέποτε έκανε λάθη στο διακόνημα της εκκλησίας. Αγαπούσε επίσης την κατά Θεόν πτώχεια. Στο κελί του δεν είχε τίποτε, παρά μόνο δύο μοναχικά ενδύματα, ένα μικρό χαλί για τις μετάνοιες, το ψαλτήριο και ήταν πάντοτε ευτυχισμένος. Τότε στην Σλάτινα είχαν έλθει πολλοί αδελφοί και υπήρχε υπακοή και ειρήνη μεταξύ μας. Διότι Τι ωραιότερο μπορεί να υπάρχει στην γη από την ενότητα και αγάπη!

9. Ζήσατε ένα διάστημα και στην σκήτη Ραρέου. Τι πνευματικές αναμνήσεις έχετε από εκεί;
Έμεινα περίπου ένα χρόνο στη σκήτη Ραρέου, ή οποία εξαρτάται από το μοναστήρι Σλάτινα. Εκεί αγωνίζονταν αρκετοί μοναχοί, από τους οποίους ό σπουδαιότερος ήταν ένας μοναχός τυφλός, ονόματι Νικόδημος. Ήταν δυνατός στην πίστη και έμπειρος στις πνευματικές συμβουλές για την πνευματική οικοδομή των άλλων.
Κάποτε ό ηγούμενος της Σκήτης με ερώτησε, εάν απέκτησα την νοερά προσευχή. Εγώ του είπα ότι τίποτε δεν άκουσα γι’ αυτήν. Τότε αυτός μ’ έκλεισε σ’ ένα μικρό κελί, με τα τζάμια καλά σφραγισμένα και με διέταξε να λέγω πάντοτε το “Κύριε Ιησού Χριστέ…”. “Έμεινα εκεί κλεισμένος μία εβδομάδα. Κατόπιν με εξέτασε, εάν κατόρθωσα την προσευχή. Του απάντησα ότι δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε. Όταν άκουσε αυτά εκείνος, στενοχωρήθηκε και μου είπε: “Είσαι ένα μικρό, άχρηστο και άδειο δοχείο”. Μείνε ακόμη μία εβδομάδα στο ίδιο κελί για να διδαχθείς την νοερά προσευχή! “Εγώ έκανα υπακοή και το Σάββατο, όταν ήλθε να με ερώτηση τα ίδια, του είπα, για να μην τον στενοχωρήσω, ότι απέκτησα την ευχή. Τότε αυτός χαρούμενος με διέταξε να την διδάξω και στους άλλους”. Εγώ όμως ούτε τώρα στα γεράματα δεν την απέκτησα, διότι δεν έχω πνευματική ζωή και δεν αγαπώ, όσο πρέπει, τον Χριστό…

10. Τι άλλα ωφέλιμα θυμάστε κατά τον καιρό της διακονίας σας στην Ραρέον;
Πηγαίνοντας κάποτε με τον μαθητή μου για την σκήτη Ραρέου, περάσαμε από ένα ορεινό χωριό, ονόματι Σλατιοάρα. Εκεί εξήλθε μπροστά μου μία γυναίκα και μου είπε ότι στο τάδε σπίτι είναι μία γερόντισσα και δεν μπορεί να πεθάνει διότι είναι ενοχλημένη με την τάδε γειτόνισσα. Επήγα στο σπίτι, κάλεσα την γειτόνισσα, τους διάβασα συγχωρητική ευχή, τις συμφιλίωσα και όταν αναχωρήσαμε από το σπίτι, ή γυναίκα εκείνη παρέδωσε την ψυχή της με ειρήνη.

11. Ως Πνευματικός στο μοναστήρι Συχαστρία επί 30 χρόνια τι έχετε να μας πείτε γι’ αυτό το δύσκολο διακόνημα;
Ή πνευματική πατρότητα είναι το δυσκολότερο διακόνημα της μοναχικής ζωής. Από αυτήν εξαρτάται ή σωτηρία ή τιμωρία κάθε ψυχής, ή μοναχική κούρα των αδελφών μιας μονής, ή άδεια για να κοινωνήσουν λαϊκοί και μοναχοί, καθώς επίσης και ή χορήγησης συμμαρτυρία για τους άξιους της ιεροσύνης.
Μεγάλη ευθύνη έχει ό Πνευματικός και γι’ αυτό σώζεται δυσκολότερα από ένα μοναχό ή λαϊκό. Ως Πνευματικός της μονής Συχαστρίας είχα πολλές πνευματικές ευφρόσυνες, αλλά και Όχι λιγότερους πειρασμούς και απογοητεύσεις. Όλους τους υποδεχόμουν ως πνευματικά μου παιδιά, τους παρηγορούσα, τους συμφιλίωνα, Όταν διχάζονταν μεταξύ των και τους συμβούλευα ν’ αγαπούν περισσότερο την υπακοή, τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, την σιωπή, ταπείνωση, προσευχή στο κελί. Μερικοί όμως έρχονταν σπανίως στην εξομολόγηση, συγχωρούσαν δύσκολα τους άλλους, διαμαρτύρονταν στο διακόνημα τους και ήταν ενίοτε πολύ δυσαρεστημένοι. Με αυτούς είχα πολλή δουλειά να κάνω. Χρειαζόταν περισσότερη υπομονή και τέχνη για να τους κερδίσω πνευματικά. Πολλές φορές πήγαινα στα κελιά τους. Άλλοτε τους έδινα ευκολότερο κανόνα προσευχής κ.λ.π., τους έδινα κουράγιο και πολύ προσευχόμουν γι’ αυτούς. Μερικοί άπ’ αυτούς ωφεληθήκανε, ενώ άλλους τους κρατούσα να μην πέσουν στο χειρότερο και να μη φεύγουν από το μοναστήρι. Κατά πόσο επέτυχα, πόσους κέρδισα ή έχασα γνωρίζει μόνο ό Θεός. “ένα μόνο έργο γνωρίζω, ότι για Όλους αυτούς τους οποίους ξομολογούσα και συμβούλευα, θα έχω να δώσω λόγο ενώπιον του Δίκαιου Κριτου Χριστού.

12. Σάς φαίνεται δυσκολότερη ή πνευματική πατρότητα και ποιμαντική των λαϊκών ή των μοναχών;
Είναι δυσκολότερη ή ποιμαντική των μοναχών και ιερέων από ότι των λαϊκών, επειδή αυτοί έδωσαν υποσχέσεις, έχουν μεγάλη ευθύνη διότι γνωρίζουν τον λόγο του Θεού και τους ιερούς Κανόνες
και όμως δεν εκτελούν τα καθήκοντα των, δηλ. αμαρτάνουν με την θέληση τους και έχουν επίγνωση του κάκου. Ενώ οι λαϊκοί έχουν μικρότερη ευθύνη και πολλοί σφάλλουν από αγνοία. Εδώ εκπληρώνεται ό λόγος του Ευαγγελίου, ό οποίος λέγει: “Τω διδόντι πολύ, πολύ ζητηθήσεται και τω διδόντι ολίγον, ολίγον ζητηθήσεται”.

13. Εάν κάποιος δεν υπακούει στον Πνευματικό του και επιτελεί το κακό, έχει καμιά ευθύνη ενώπιον του Θεού ό Πνευματικός γι’ αυτόν;
Εάν κάποιος παρεκκλίνει από τα καθήκοντα του και δεν υπακούει στις συμβουλές του Πνευματικού του, αυτός θα έχει και την ευθύνη ενώπιον του Θεού. Ό Πνευματικός όμως είναι υποχρεωμένος να προσεύχεται στον Θεό για την επιστροφή του και για την συγχώρηση του.

14. Τι κανόνα προσευχής επιβάλλετε σ’ ένα δόκιμο μοναχό, σ’ ένα μοναχό, στον μεγαλόσχημο και τον ιερομόναχο;
Εγώ δεν βάζω κανόνα με νούμερα. Γενικά στους αδελφούς πού εξομολογούνται τους δίνω τον κανόνα του κελιού, δηλ. τους χαιρετισμούς του αγίου της ημέρας, την Παράκληση της Θεοτόκου ή άλλου αγίου και εάν μπορούν ένα κάθισμα του ψαλτηρίου. Επιπλέον στους αδελφούς δοκίμους του μοναστηριού τους λέγω να κάνουν από 40 μετάνοιες μεγάλες, στους μοναχούς από 100, ενώ στους μεγαλόσχημους διπλασιάζεται ό κανόνας, διότι έλαβαν πέντε τάλαντα και πρέπει να τα επαυξήσουν.
Εγώ Τι έπαθα μία φορά για τον κανόνα της προσευχής! Αφού εκάρη μοναχός, επήγα στον Πνευματικό μου και τον ερώτησα Τι κανόνα πρέπει να κάνω. Αυτός μου είπε: “Επειδή είσαι στην υπακοή, να κάνης ότι μπορείς!”. Επειδή όμως εγώ δεν Έμεινα ευχαριστημένος με τον λόγο αυτόν, επήγα για δεύτερη φορά και τον ερώτησα. Τότε ό Πνευματικός μου, κάπως αυστηρά μου είπε: “Εάν για δεύτερη φορά με ρωτάς, από τώρα σου λέγω να κάνης αυτό πού δεν μπορείς να κάνης μέχρι τώρα, διότι ή υπακοή στο μοναστήρι και ό κόπος του κοινοβίου καλύπτουν ένα μέρος του κανόνος”.

15. Τι κανόνα βάζετε στους ασθενείς, πού δεν μπορούν να κάνουν μετάνοιες;
Στους γέροντες και ασθενείς, τους βάζω κανόνα κατά την δύναμη τους. Εάν δεν μπορούν να κοπιάσουν σωματικά, τους λέγω να διπλασιάζουν την προσευχή με το “Κύριε Ιησού Χριστέ…”. Ζούσε κάποτε στο μοναστήρι Συχαστρία ένας μεγαλόσχημος, ό μοναχός Νικάνωρ Μπίτικα, ό όποιος στα γεράματα του δεν μπορούσε να κάνη εδαφιαίες μετάνοιες, ενώ τις προσκυνητές τις έκανε από το σκαμνί. Αφού έπεσε στο κρεβάτι, δεν μπορούσε πλέον να κάνη ούτε προσκυνητές, ούτε σταυρό, παρά μόνο στο στήθος σημείωνε το σημείο του σταυρού και έτσι έκανε τον κανόνα του. Λοιπόν, καθένας να κάνη όσο μπορεί και όπως μπορεί, κατά την συμβουλή , του Πνευματικού, διότι “ιλαρό δότη αγαπά ό Θεός”.

16. Τι κανόνα μετανοίας επιβάλλετε στους λαϊκούς, στους γονείς πού έχουν παιδιά και στους νέους πού πρόκειται να νυμφευθούν;
Στους λαϊκούς βάζω κανόνα ανάλογα με τις περιστάσεις και την κατάσταση πού ευρίσκονται. Γι’ αυτούς πού έχουν πολλά παιδιά, ό μεγαλύτερος κανόνας είναι να μεγαλώσουν τα παιδιά των στο φόβο του Θεού και να μη τα φονεύουν με εκτρώσεις ή άλλες σκανδαλώδεις πράξεις. Αυτοί πού δεν έχουν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ελεημοσύνη, εάν βέβαια έχουν εάν είναι πτωχοί, να μη κλέπτουν και να ζουν κοντά στην εκκλησία. Τους νέους συμβουλεύω να διατηρούν την σωφροσύνη και τιμή των προ του γάμου και μετά , τον γάμο τους να αποκτούν παιδιά, όσα τους δώσει ό Θεός. Να μη κάνουν εκτρώσεις, να μη αποφεύγουν την τεκνογονία με τεχνικά μέσα, να έχουν ένα Πνευματικό για εξομολόγηση και να εφαρμόζουν τους νόμους της Εκκλησίας περί νηστείας, εγκράτειας και λιτότητας.

17. Ποιοι είναι οί συνηθέστεροι και χειρότεροι πειρασμοί των μοναχών και πώς μπορούν να λυτρωθούν άπ’ αυτούς;
όλα τα πάθη των μοναχών και οί πειρασμοί γεννώνται από δύο αμαρτίες: Από την ανυπακοή και την άκηδία στην προσευχή. Εάν εκπέσουμε από την αγία υπακοή και φεύγουμε εύκολα από την εκκλησία, την προσευχή, τις μετάνοιες, τις νηστείες, πέφτουμε πολύ εύκολα σ’ όλους τους πειρασμούς και τα θανάσιμα πάθη και χάνουμε την σωτηρία μας. Αυτές οί δύο αμαρτίες θεραπεύονται με την καθαρά εξομολόγηση στον Πνευματικό, με τον κανόνα και την εκβλάστηση των αρετών στην θέση των παθών, πού μας εξουσιάζουν. Μεγάλη βοήθεια στον δρόμο της σωτηρίας μας περεχεί ή ταπείνωσης και οί ταπεινοί λογισμοί, οί όποιοι μας ξεπλένουν από την αμαρτία και νικούν τον διάβολο.

18. Ποιες αρετές πρέπει να έχει ό ηγούμενος ή ό Πνευματικός για να ποιμαίνει επάξια τα πνευματικά του παιδιά;
Πρέπει να γίνουν σ’ όλους παράδειγμα αρετής με την ταπείνωση και την αγάπη. Μόνο έτσι μπορούν να σωθούν αυτοί και να σώσουν και τους άλλους.

19. Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί ή βδελυκτή αμαρτία της ακολασίας και πορνείας;
Ή ακολασία στους λαϊκούς έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Αυτή μαζί με την απιστία προς τον Θεό γρήγορα οδηγούν στο τέλος του κόσμου. Ή ακολασία κυριαρχεί στην γη, επειδή οί άνθρωποι δεν κρατούν τις νηστείες και απομακρύνθηκαν από τον Θεό. “Όταν ελαττωθεί ή πίστης, έρχεται στη θέση της ή πορνεία, ή μέθη, ό φόνος και κάθε κακία. “όλα αυτά μπορεί να καταπολεμηθούν με την καθαρά εξομολόγηση, την άρνηση της αμαρτίας, την αποχή για ένα διάστημα από την Θεία Κοινωνία, την νηστεία και την προσευχή.

20. Τι κανόνα επιβάλλετε στις γυναίκες πού κάνουν εκτρώσεις;
Ό φόνος των εμβρύων πρέπει να κανονίζεται με μετάνοιες κάθε ημέρα, νηστεία μέχρι το βράδυ κάθε τετάρτη και παρασκευή, τελεία αποχή απ’ αυτή την αμαρτία και γέννηση άλλων παιδιών στην θέση των φονευθέντων. Επίσης απαγορεύεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις ή Θεία Κοινωνία επί επτά χρόνια, εκτός σε περίπτωση εγκύου γυναικός πού μπορεί εκτάκτως να κοινωνήσει.

21. Για ποια αιτία αδυνάτισε σήμερα ό ζήλος για την προσευχή και τα καλά έργα, τόσο στα μοναστήρια όσο και στους λαϊκούς;
- Διότι ελαττώθηκε ή πίστης σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Σήμερα κάθε χριστιανός και μοναχός ομολογεί ότι δεν μπορεί να προσεύχεται, όπως προσευχόταν στο παρελθόν ό άνθρωπος. Σήμερα μεγάλη φιλονικία υπάρχει μεταξύ της “Μάρθας” και “Μαρίας”, ή οποία εξέλεξε την αγαθή μερίδα. Σε όλα τα μοναστήρια σχεδόν υπερέχει της Μαρίας ή Μάρθα και δεν την αφήνει να προσεύχεται πολύ, ενώ ή Μαρία κλαίει απαρηγόρητη. Εάν θέσουμε πρώτα την εκκλησία,
δηλ. την Μαρία και κατόπιν τα διακονήματα και εργόχειρα, δηλ. την Μάρθα, τότε όλα τα μοναστήρια και οι εκκλησίες μας θα αναγεννηθούν πνευματικά και ό διάβολος θα φεύγει από τους ανθρώπους. Ή πνευματική πρόοδος αρχίζει απ’ αυτό τον λόγο: “Κύριε, βοήθησε με να βλέπω τις αμαρτίες μου και να μη κατακρίνω τον αδελφό μου”.

22. Τι κανόνα βάζετε σ’ αυτούς πού αρνήθηκαν την πίστη των και κατόπιν μετανόησαν;
Αυτούς πού δεν πιστεύουν στον Θεό, ούτε εξομολογούνται, δεν τους δέχομαι ούτε εγώ. Εάν όμως μετανοήσουν ειλικρινά, τους βάζω πρώτα να ειπούν το Σύμβολο της Πίστεως τρεις φορές. Κατόπιν τους φέρω να προσκυνήσουν στην εκκλησία, να προσκυνήσουν τις αγίες εικόνες και τα Λείψανα των αγίων. Μετά τους εξομολογώ,
τους θέτω ένα κατά την δύναμη των κανόνα, και εάν στο μέλλον αγαπήσουν την εκκλησία, προσκυνούν, υπακούουν στους νόμους της, τους δίνω και την αδεία να κοινωνήσουν. Αυτό εξαρτάται από την πίστη και μετάνοια τους. Εάν ακόμη έχουν αμφιβολίες για την πίστη, τους δίνω να διαβάσουν κατάλληλα βιβλία για να ενισχυθούν στην πίστη.

23. Ποιο είναι το μεγαλύτερο έργο των μοναστηριών και των μοναχών;
Να προσεύχονται ακατάπαυστα για τους εαυτούς των και για όλο τον κόσμο. Να δοξάζουν και υμνολογούν τον Θεό πάντοτε, να διδάσκουν και παρηγορούν τους ανθρώπους. Στο μοναστήρι ή Μάρθα πρέπει να υπάκουη στην Μαρία, και όχι ανάποδα και να ζουν ή μία αρμονικά με την άλλη.


24. Πώς πρέπει να ζήση ό μοναχός για να αξιωθεί της σωτηρίας;
Λέγει ό Σωτήρ: “Εν τούτω γνώσονται πάντες, ότι έμοί μαθητές έστε, εάν αγάπη έχετε εν αλλήλοις” (Ίωάν. 13, 35). Κατόπιν ό καθένας να κάνη την διορισμένη σ’ αυτόν υπηρεσία με χαρά χωρίς γογγυσμούς και άκηδία. Έτσι θα διδάσκουμε και τους άλλους πρώτα με τα έργα μας και μετά με τα λόγια μας, έχοντας ύπ’ όψη μας τα
λόγια του Κυρίου: “Ό ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών” (Ματθ. 5, 19). Επίσης τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ, ό όποιος λέγει: “Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και άγαλλιασθε αύτώ εν τρόμω” (Ψαλ. 2, 9). Τελικά, ό,τιδήποτε κάνουμε να απολήγει για την δόξα του Θεού και να γίνεται με ταπείνωση, καθώς λέγει ό Χριστός: “”Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι έσμεν, ότι ο όφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν” (Λουκά 17, 10). Τόσο οι μοναχοί, όσο και οί λαϊκοί, εάν έχουν την ειρήνη του Χριστού στην καρδιά των και την συνείδηση των και αγάπη για όλους, τότε έχουν ελπίδες να σωθούν.


25. Τι είδους ελεημοσύνη πρέπει να κάνουν οί μοναχοί;
Οί μοναχοί πού έχουν να βοηθούν τους έχοντας ανάγκη. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μισθό έχουν αυτοί πού βοηθούν τους ξένους και τους εχθρούς των. Ή ανώτερη όμως ελεημοσύνη των μοναχών είναι να είναι πτωχοί από κάθε υλικό πράγμα και να προσεύχονται για όλους. όπως λέγει και ό Ψαλμωδός: “Πλούτος εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν” (61,11). Αυτοί πού δεν έχουν τίποτε να αισθάνονται ωσάν να τα έχουν όλα και αυτοί πού έχουν, να ζουν ωσάν να μη έχουν τίποτε και να τα προσφέρουν στους άλλους. Μεγάλη βέβαια δύναμη έχει ή ελεημοσύνη, αλλά για τους μοναχούς ανώτερη ή πτώχεια και ή καθαρή προσευχή.

26. Πώς μπορούμε να ειρηνεύσουμε αυτούς πού είναι διαπληκτισμένοι;
Πρώτα να προσευχώμεθα γι’ αυτούς. Μετά να τους προτρέπουμε για εξομολόγηση στον Πνευματικό και να τους συμβουλεύουμε με τα λόγια του Ευαγγελίου, κατά τον λόγο του Κυρίου, πού λέγει: “Μακάριοι οί ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται” (Ματθ. 5, 9). Αυτοί πού δεν θέλουν να συμφιλιωθούν, δεν μπορούν και να κοινωνήσουν. Εάν ό ένας άπ’ αυτούς πεθάνει ασυμφιλίωτος με τον αντίδικο του, τότε πρέπει ό ζών να υπάγει στον τάφο του επί 40 ήμερες και να τον παρακαλεί να τον συγχώρηση. Αυτό βέβαια είναι κάπως δύσκολο. Εμείς όμως προτρέπουμε τους ζώντας να βάζουν μετάνοια στους νεκρούς με τους οποίους στην ζωή μάλωσαν και ελπίζουμε στο έλεος του Θεού να τους συγχώρηση.
Σε μερικά πνευματικά του παιδιά τα συμβούλευε ως έξης: Δεν σας εύχομαι εδώ στην γη να αποκτήσετε ούτε δόξα, ούτε περιουσία, ούτε κάθε τι το μάταιο και φθαρτό. Άλλα να κάνετε το θέλημα του Θεού για να έχετε και εδώ πολύ όφελος και στην άλλη ζωή την αιώνια μακαριότητα.
Σε άλλη ευκαιρία έλεγε τα έξης: Να μη ξεχνάτε τον θάνατο, διότι στην ζωή μας αυτός είναι ό καλλίτερος διδάσκαλος. Όλοι όσοι ακολούθησαν την ανθρώπινη δόξα και εξαπατήθηκαν από τις κοσμικές μέριμνες, στο τέλος της ζωής των, λυπήθηκαν πολύ, αλλά ήταν πολύ αργά.

27. Δύο μοναχοί από την μονή Συχαστρία του ζήτησαν λόγο σωτηρίας και ό Γέροντας τους είπε:
Να έχετε τον φόβο του Θεού και κάθε ήμερα να βάζετε καινούργια αρχή. ότι ελλείψεις έχετε να τις διορθώσετε. Εάν βλέπετε ότι δεν έχετε, τότε φυλαχτείτε να μη πέσετε. Είναι εύκολο να ζήσετε, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πεθάνετε. Οί άνθρωποι ξεχνούν την ώρα του θανάτου, κατά την οποία θα δουν με τα μάτια των, αυτά πού έκαναν κακά ή καλά στην ζωή των. Κάποτε ευρέθηκα στο κρεβάτι ενός μελλοθανάτου, ό όποιος ήταν απροετοίμαστος, βασανιζόταν και κραύγαζε σε εμένα απελπισμένος: “Μη με αφήνεις, πάτερ Παΐσιε, μη με αφήνεις”. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, ζητούσε να φυγή να γλιτώσει και φώναζε: “Μη με αφήνεις, πάτερ Παΐσιε” πέθανε σ’ αυτή την κατάσταση ό Θεός να τον συγχώρηση.
Ένας άλλος πού ήταν ασθενής, είχε ειρηνικό θάνατο. Εξομολογήθηκε, κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων και ζήτησε να τον διαβάσουν μεγαλόσχημο. Την Πέμπτη εκάρη στο κρεβάτι του μοναχός και το Σάββατο αναχώρησε για τον Κύριο. Πριν από την ώρα του θανάτου του, μ’ έστειλε να καλέσω τον Πνευματικό του για να του διάβαση τις ευχές της ψυχορραγήσεως. Κατόπιν αναφώνησε: “Ανάψετε ένα φως, γρήγορα ένα κερί ανάψετε”. Του άναψα εγώ το φως και ζήτησε να το κράτη ό ίδιος. Το κράτησε στα χέρια του μερικά λεπτά. Κοίταξε προς τα αριστερά και έφριξε. Κατόπιν στράφηκε προς τα δεξιά και χάρηκε λίγο. Στην συνέχεια μου είπε: “Πάτερ, σβήσε το φως, δεν το χρειάζομαι άλλο”. Ήλθε ό Πνευματικός, του διάβασε τις ευχές και εκείνος ζήτησε να έλθουν όλοι οι πατέρες κοντά του. Αφού επήρε από όλους συγχώρηση, ανέπνευσε βαθιά και παρέδωσε την ψυχή του με ειρήνη. Αυτός ήταν ό μαθητής μου Γερβάσιος μοναχός. Είχε μόνο 19 χρόνια στην ζωή. Άγνωστες οι κρίσεις του Θεού. Παίρνει τους νέους για να μη αμαρτήσουν και αφήνει τους γέροντες για να μετανοήσουν. Δοξασμένο το Όνομα του Θεού, πού ανέχεται και εμένα ακόμη για να ζήσω και να μετανοήσω.

28. Τι είναι ή ταπείνωση, πάτερ Παϊσιε; Τον ρώτησαν μερικοί μαθητές του.
Ταπείνωσης είναι ή σκέψης και αίσθησης της καρδίας μας ότι είμεθα αμαρτωλότεροι άπ’ όλους τους ανθρώπους και ανάξιοι για το έλεος του Θεού. Όταν υβρίζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας δεν σημαίνει αυτό αληθινή Ταπείνωσης. Ή αληθινή Ταπείνωσης είναι όταν κάποιος μας ονειδίζει και υβρίζει δημοσίως και εμείς υπομένουμε και λέγομε: “Ό Θεός διέταξε τον αδελφό να με κακολογήσει για τις πολλές αμαρτίες μου”. Όταν κάποιος σε περιφρονεί, να λέγεις ότι ό Θεός τον διέταξε να μου το κάνη. Όταν ένας σου παίρνει την θέση ή την σειρά στις υπηρεσίες και τα διακονήματα, να λέγεις ότι ό Θεός διέταξε να γίνει έτσι. Κάθε τι να το δεχώμεθα ως εντολή του Θεού. Αυτό είναι αληθινή Ταπείνωσης. Ενώ υπερηφάνεια είναι, όταν εμπιστεύεσαι στον εαυτό σου, στον νου σου, στις δυνάμεις σου, όταν νομίζεις ότι είσαι ανώτερος από τον άλλον, καλλίτερος, ωραιότερος, εναρετώτερος και ευαρεστότερος στον Θεό. Τότε σίγουρα είσαι κυριευμένος από την υπερηφάνεια, από την οποία είθε να μας φύλαξη ό Θεός, πού ταπεινώθηκε για την σωτηρία μας.
Να ταπεινούμεθα, αδελφοί, διότι ό υπερήφανος δεν μπορεί να σωθεί. Να κλαίμε τις αμαρτίες μας εδώ, για να χαρούμε στην άλλη ζωή αιωνίως, διότι μετά την σωματική μας αναχώρηση άπ’ αυτόν τον κόσμο όλοι θα μας ξεχάσουν. Να μην έχουμε την ελπίδα μας στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Ό άνθρωπος αλλάζει. Σήμερα σου δίνει και αύριο σου ζητεί. Σήμερα σε επαινεί και αύριο σε κατακρίνει. Ας θέσουμε τις ελπίδες μας στο έλεος του Θεού και δεν θα απογοητευθούμε ποτέ.

29. Άλλοτε πάλι συμβούλευε ως εξής τους ίδίους μαθητές του:
Εάν θα είχαμε την πίστη ότι ό Θεός είναι πάντοτε μαζί μας και μέσα μας, δεν θα φοβόμασταν ούτε τον θάνατο, ούτε την πείνα, ούτε την ασθένεια, διότι θα είχαμε την εμπιστοσύνη μας ότι ευρισκόμεθα στην αγκαλιά του Θεού, όπως τα νήπια στην αγκαλιά της μητέρας των. Δεν φθάσαμε όμως στο μέτρο αυτό. Έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στα χρήματα, τις περιουσίες, στην δύναμη των ανθρώπων, στις ηδονές και όχι στον Θεό.

30. Πώς μπορούμε να έχουμε παντοτινή μνήμη του θανάτου και της μελλούσης Κρίσεως; Ερώτησε κάποιος από τους μαθητές του τον Γέροντα
Αλίμονο στον άνθρωπο πού θα πέση στα χέρια του Θεού του Ζώντος, είπε ό Γέροντας στενάζοντας! Από μία φυλακή σε βγάζει ένας δικηγόρος, από ένα νοσοκομείο, μπορεί να σε βοηθήσει να βγεις ένας ιατρός, αλλά, όταν βαδίζεις ενάντια προς το Θείο θέλημα και παροργίζεις τον Θεό, που μπορείς να κρυφθείς από το πρόσωπο Του; Πατέρες, να σκεπτώμεθα πάντοτε τις αμαρτίες μας και την εσχάτη ώρα της κρίσεως και στους αιώνας δεν θα αμαρτάνουμε.

31. Πάτερ Παϊσιε, πείτε μου ένα λόγο σωτηρίας; Τον ρώτησε κάποιος.
Έτσι ερώτησα και εγώ κάποιον και μου είπε: Να μη κάνης κάθε τι πού μπορείς, να μη πιστεύεις κάθε τι πού ακούς και να μη λέγεις κάθε τι πού γνωρίζεις!!!


32. Άλλοτε πάλι συμβούλευσε τα έξης σ’ ένα μαθητή του:
Να ζητάμε από τον Θεό δια της προσευχής τον φόβο Του και τον φόβο του θανάτου. Με τον φόβο του Θεού έχουμε την αρχή της σοφίας, ενώ ό φόβος του θανάτου και της εσχάτης κρίσεως μας φυλάγει από την αμαρτία και μας προτρέπει στην μετάνοια. Επίσης από τον θείο φόβο γεννώνται σ’ εμάς ή πίστης, ή ελπίδα και ή αγάπη.

33. Πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι στον πλησίον μου για να εκπληρώνω την εντολή της αγάπης; Τον ερώτησε ένας μοναχός.
Να θεωρείς τον πλησίον σου καλλίτερο από τον εαυτό σου, να τον συμβουλεύεσαι, να του παραχωρείς την θέση σου, ενώ τις ελλείψεις του να τις καλύπτεις και να τις θεραπεύεις με την αγάπη σου. Κάνε αυτά και θα σωθείς.

34. Τι έχετε να μας πείτε για τους αιρετικούς, πάτερ Παΐσιε; Τον ρώτησαν κάποτε οι μοναχοί της μονής Συχαστρίας.
Όπως λέγει και ή Αποκάλυψη, δύο θηρία θα εξαπατήσουν τον κόσμο. Το ένα θα προέλθει από την γη και το άλλο από την θάλασσα. Το πρώτο είναι οί αιρετικοί, οι όποιοι λέγουν: Ιδού, εδώ είναι ό Χριστός, εκεί ό Χριστός, πουθενά ό Χριστός! Το δεύτερο θηρίο εκ της θαλάσσης είναι οί άπιστοι και οί βλάσφημοι του Θεού.
Θάλασσα είναι ό κόσμος, ενώ ή γη είναι ή Αγία Γραφή, από την οποία γεννώνται οί διαστρεβλωμένες διδασκαλίες των αιρετικών. Το πρώτο θηρίο, οί αιρετικοί, υπηρετεί το δεύτερο, δηλ. τους απίστους.
Ποιος γνωρίζει όμως με Τι τρόπο και ποία μέσα θα σώσει ό Θεός την Εκκλησία Του και τον κόσμο! Αυτός είναι πού είπε: “Και εν αύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησία και πύλαι αδου (δηλ. τα στόματα των αιρετικών) ου κατισχύσουσιν αυτής” (Ματθ. 16, 18).
Ας προσευχώμεθα στον αγαθό Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό να λύτρωση τον κόσμο και την Εκκλησία Του από αυτά το δύο μεγάλα θηρία της απώλειας.
Κάποτε ένας μοναχός από την Συχαστρία τον ρώτησε:

35. Πάτερ Παΐσιε, βλέπω φαντασίες πειρασμικές και δεν μπορώ να τις υπομείνω, Τι να κάνω;
Άκουσε, πάτερ, απήντησε ό Γέροντας, να δοξάζουμε , τον Θεό, διότι μας δοκιμάζει με πειρασμούς, με ασθένειες και κάθε είδους δοκιμασίες εδώ σ’ αύτη την γη και όχι στην άλλη. Εάν δεν ζούμε περικυκλωμένοι με πειρασμούς δεν μπορούμε και να σωθούμε. Όπως είναι ή φωτιά για τον χρυσό, έτσι είναι και οί πειρασμοί
για την ζωή μας. Μας ενισχύουν, μας επαναφέρουν στον σωστό δρόμο, μας επαυξάνουν την πίστη, μας ταπεινώνουν και μας διδάσκουν να προσευχώμεθα και να συμβουλευώμεθα άλλους. Όποιος είναι καλός, γίνεται καλλίτερος, και αυτός πού νίκησε τους πειρασμούς να προσεύχεται για τους άλλους πού είναι ευάλωτοι στο κακό. Ας προσευχώμεθα, πάτερ. Όταν οί Πνευματικοί μας επιπλήττουν για την διόρθωση μας, να μη στενοχωρούμεθα, διότι ό δρόμος της σωτηρίας είναι με πειρασμούς στρωμένος. Τώρα, πάθαμε και εμείς ότι και ό ιερεύς Ήλί της Παλαιάς Διαθήκης με τα δύο παιδιά του. Τα λυπήθηκε και δεν τα επέπληξε στην κατάλληλη ώρα, οπότε έσφαλαν ενώπιον του Κυρίου και τιμωρήθηκαν όλοι με θάνατο. Ο Θεός να μας φύλαξη να μην έχουμε την τύχη εκείνου.

36. Ένας πιστός ζήτησε από τον Γέροντα λόγον ωφελείας και εκείνος τον είπε:
Αδελφέ, πολλές φορές τα ζώα είναι σοφότερα από τους ανθρώπους. Να διδασκώμεθα από το βόδι την υπακοή και υπομονή, από το πρόβατο την ταπείνωση και πραότητα, από το μυρμήγκι και την μέλισσα την καθαριότητα και την εργατικότητα. Από όλα τα ζώα μπορούμε να πάρουμε κάτι για την ζωή μας.

37. ΛΟΓΟΣ
Κάποια ημέρα ό Γέροντας ενώ θαύμαζε την ωραιότητα των δασών και βουνών της Σύχλας, είπε στους πατέρες με στεναγμούς: Φοβάμαι, πατέρες μου, πολύ ότι θα μείνουμε μ’ αυτόν τον φυσικό παράδεισο της γης και θα χάσουμε τον άλλον, λόγω της οκνηρίας μας! Άλλοτε πάλι, σε ώρα εσπερινού, ευρισκόμενος μέσα στο Ιερό Βήμα και ακούγοντας έξω ανάγνωσμα από τον προφήτη Ησαΐα περί της εσχάτης κρίσεως, γονάτισε και με βαθύς στεναγμούς, έλεγε: “Αλίμονο, Αλίμονο, Τι φοβερή θα είναι ή τελική κρίσης του Θεού. Και άρχισε να κλαίει με ολολυγμούς…”.

38 Στην συνέχεια πρόσθεσε ό Γέροντας και αυτό τον λόγο:
Το καλλίτερο είναι να γίνει ό άνθρωπος ένα πήλινο σκεύος, το όποιον είναι χρήσιμο για όλους τους ανθρώπους και για όλες τις δουλειές κάθε ημέρα, και για το φαγητό, για το νερό κ.λ.π. Ενώ το χρυσό σκεύος τίθεται στα σκευοφυλάκια, κλειδώνεται στις ντουλάπες, κινδυνεύει από τους κλέφτες και χρησιμοποιείται λίγες φορές ή
μία φορά τον χρόνο. Το πήλινο σκεύος έχει την καθημερινή του χρήση και προσφορά για τον άνθρωπο. Έτσι είναι και ό ταπεινός άνθρωπος, πού δεν ζητεί, τιμές και αξιώματα. Παραμένει ασήμαντος εν μέσω και της κατωτέρας ακόμη τάξεως ανθρώπων, άλλ’ όλους τους ωφελεί, τους συμβουλεύει, τους βοηθεί και όλοι τον ζητούν και χαίρονται μαζί του. Ή Ταπείνωσης είναι μεγάλο δώρο για τους μοναχούς και τους χριστιανούς!

39. Πάτερ Παΐσιε, Τι είναι ή συνείδηση; Τον ερώτησε ένα μοναχός.
Συνείδηση είναι ό άγγελος του Θεού, ό όποιος φυλάγει , τον άνθρωπο. Όταν σε ελέγχει, σημαίνει ότι ό Θεός σε μαλώνει και πρέπει να χαίρεσαι διότι ό Θεός δεν σε ξέχασε. Πρέπει να έχουμε πάντοτε ενώπιον μας τις αμαρτίες μας, για να μας ραπίζει ή συνείδησης με τον έλεγχο και έτσι να αποκτήσουμε δάκρυα στην προσευχή και να μη αμαρτάνουμε πλέον.

40. Κάποτε ένας χριστιανός, πού ήταν λυπημένος, ζήτησε λόγο παρηγοριάς από τον Γέροντα και εκείνος τον είπε:
Άκουσε, αδελφέ. Χωρίς πειρασμούς και θλίψεις δεν μπορούμε να σωθούμε. Άλλα να μη ταραζώμεθα, ούτε να ολιγοπιστούμε, διότι τώρα ό διάβολος επιτίθεται σκληρότερα εναντίον των ανθρώπων, από ό,τι στο παρελθόν, διότι ξέρει ότι λίγο καιρό ακόμη θα κυρίαρχη ως κοσμοκράτορας του σημερινού κόσμου. Να προσευχώμεθα, να υπομένουμε και να ενθυμούμεθα τα λόγια του Κυρίου, πού είπε ότι θα είναι μαζί μας μέχρι συντέλειας των αιώνων. Ούτε να απελπιζόμαστε στον καιρό των δοκιμασιών μας, διότι ό Θεός δεν μας εγκαταλείπει. όπως στο καιρό του προφήτου Ηλία του Θεσβίτου, του είπε ό Θεός ότι υπάρχουν ακόμη 7.000 άνδρες εκλεκτοί Του πού δεν προσκύνησαν τον θεό Βάαλ, έτσι σήμερα υπάρχουν πολλοί εκλεκτοί χριστιανοί με δυνατή πίστη πού δεν έκλιναν την ψυχή των στην δουλεία των παθών. Έχει ό Θεός τους δικαιους Του, στα χωριά και στις πόλεις, πού Τον δοξάζουν ήμερα και νύκτα και ζουν με παρθενία και εγκράτεια, ελεούν τους πτωχούς και τις χήρες, αλλά τα ονόματα τους τα γνωρίζει μόνον ό Θεός.

41. Μία γυναίκα, ή οποία δεν ήθελε να έχει πολλά παιδιά, επήγε στον Γέροντα να την συμβουλεύσει Τι να κάνη. Αυτός της είπε:
Εάν αποφεύγεις τα παιδιά, αποφεύγεις την σωτηρία. Μην αρκείσαι μόνο σε ένα παιδί διότι μπορεί να το χάσης και αυτό. Τα πολλά παιδιά σ’ ένα σπίτι είναι υγιέστερα από εκεί όπου υπάρχουν συνήθως ένα ή δύο, τα όποια γίνονται δύστροπα και φιλάσθενα. Εδώ εκπληρώνεται ό λόγος του Κυρίου πού λέγει: “Ό σπείρων φειδομένως , φειδομένως και θερίσει, και ό σπείρων έπ’ εύλογίαις έπ’ εύλογίαις και θερίσει” (Β’ Κορ. 9, 6).
Ήλθε σε μένα πριν από λίγο καιρό μία γερόντισσα γυναίκα για εξομολόγηση και την ερώτησα:
Αδελφή, πόσα παιδιά έχεις; Απέκτησα 18 πάτερ!
Τα οκτώ τα επήρε ό Θεός, πέθαναν από μικρά και τα άλλα δέκα είναι στην ζωή, όλοι τακτοποιημένοι στο χωριό με τις οικογένειες τους.
Ήλθε μία άλλη γυναίκα από μακριά και την ερώτησα:
Πόσα παιδιά έχεις, χριστιανή μου; Ούτε ένα, πάτερ. Πόσες εκτρώσεις έχεις κάνει μέχρι τώρα; Σαράντα έκανα πάτερ.
Πήγαινε από εδώ, παιδί μου, και εξομολογήσου στον επίσκοπο και μετανόησε όσο έχεις καιρό, διότι είναι φοβερή ή κρίσης του Θεού! Μετά από την άρνηση της πίστεως, το μεγαλύτερο αμάρτημα στον κόσμο είναι ό φόνος των βρεφών δια των εκτρώσεων. Αυτά τα δύο αμαρτήματα προκαλούν γρήγορα την οργή και τιμωρία του Θεού στους ανθρώπους.
Ένας αρχάριος μοναχός είπε στον Γέροντα: Τι να κάνω, πάτερ, διότι δεν μπορώ να κάνω υπομονή στο διακόνημα πού μου έδωσαν;
Εάν μπορείς και δεν θέλεις, είναι αμαρτία, ενώ εάν δεν μπορείς, διότι είναι βαρύ ή είσαι ασθενής, δεν είναι αμαρτία. Μόνο να το πεις στον ηγούμενο να σε τακτοποίηση σε άλλο διακόνημα, όπως θα τον φωτισει ό Θεός. Στο μοναστήρι τίποτε να μην κάνης χωρίς ευλογία. Εάν ζήσουμε με υπακοή και εκκοπή θελήματος θα σωθούμε σίγουρα.

42. Ένας μοναχός ήλθε στον πατέρα Παΐσιο και του είπε:
Πάτερ, θα κάνω αίτηση για να πάω στο Άγιον Όρος, διότι εδώ φοβούμαι ότι δεν θα σωθώ! Τότε ό Γέροντας του είπε: Και εγώ θα ήθελα να πάω, αλλά εάν με στείλουν ή μου δώσουν απολυτήριο από εδώ. Διαφορετικά δεν ξέρω Τι ζητώ. Εάν θέλουμε την σωτηρία μας να μη κάνουμε ποτέ το θέλημα μας, ούτε να εμπιστευόμεθα στον δικό μας νου.
Πάτερ, άκουσα ότι ένα τμήμα εκ των μοναχών πηγαίνει στην μονή Νεάμτς
Πολύ καλά! Εκεί δεν υπάρχει ό Θεός;
Ακούγοντας αυτά τα λόγια ό νέος μοναχός, επέστρεψε ήσυχος στο κελί του.
Μερικοί μοναχοί ζήτησαν λόγους παρακλήσεως από τον Γέροντα και εκείνος τους είπε:
Από τρία πράγματα πρέπει να φυλάγεται περισσότερο ό μοναχός: Από το κρασί, την κρεοφαγία και την συζήτηση με γυναίκες.
Ένας άλλος πάλι, του ζήτησε συμβουλές και ό Γέροντας του είπε:
Παράδωσε τον εαυτό σου στο θέλημα του Θεού και θα έχεις ειρήνη στην ψυχή σου. Κάνε ότι σε διατάζουν, μην εργάζεσαι τίποτε χωρίς ευλογία. Όταν δεν ξέρης κάτι, ρώτησε τους άλλους, και όταν δεν υπάρχει κάποιος να τον ερώτησης, προσευχήσου στον Θεό και Εκείνος θα σου δείξει τον καλό δρόμο και θα σε φωτίσει.

43. Όταν βρίσκομαι μόνος και πρέπει να εκλέξω κάτι, πώς θα ξέρω ότι αυτό θα είναι κατά Θεόν, για να το κάνω;
Προσευχήσου επίμονα με νηστεία και μετάνοιες μέχρι τρεις ήμερες και προσπάθησε να ακούσης την φωνή της συνειδήσεως σου. Αυτό πού σε προτρέπει να κάνης επίμονα, αυτό είναι και το θέλημα του Θεού.

44. Κάποτε τον ερώτησαν μερικοί αδελφοί: Γιατί, πάτερ Παΐσιε, δεν έχουμε αγάπη για την προσευχή και δεν στεκόμαστε με ζήλο και ευλάβεια στην εκκλησία, έτσι όπως ήλθαμε στην αρχή;
Εμείς είμεθα οι ένοχοι, διότι ασχολούμεθα περισσότερο με τις υλικές φροντίδες, παρά με τον Θεό. Διάβασα στον άγιο Ισαάκ τον Σύρο αυτόν τον λόγο περί προσευχής: “Σημείο πνευματικής αδυναμίας είναι ή περιφρόνησης προς την προσευχή”,Και σε άλλο μέρος λέγει: “Εάν ό μοναχός κάνη κάτι άλλο στον καιρό της προσευχής, περιπαίζεται από τον διάβολο”. Έτσι λοιπόν, εάν εγκαταλείψουμε τον κανόνα της προσευχής, τότε μας εγκαταλείπει και ό Θεός. Ή αποστολή του μονάχου είναι μία και μόνη: Να δοξάζει ακατάπαυστα τον Θεό, να προσεύχεται για τον κόσμο και για την συγχώρηση των αμαρτιών του. Μόνο σε περίπτωση μεγίστης ανάγκης για επιτέλεση διακονήματος κατόπιν υπακοής στον γέροντα μας ή υπηρεσίας ασθενών, επιτρέπεται να απουσιάζουμε από την εκκλησία. Άλλα και τότε είμεθα υποχρεωμένοι να προσευχώμεθα νοερός. Ή ελάττωσης της αγάπης και του ζήλου για τα Θεία και προπαντός για την εκκλησία, είναι σημείο της ψυχικής μας ερημώσεως.

45. Σε ένα νέο ιερομόναχο του έδωσε ό Γέροντας την έξης συμβουλή:
Μη δέχεσαι ποτέ γυναίκα στο κελί σου για να την συμβουλεύσεις, διότι αυτό είναι μεγάλος κίνδυνος, ιδιαίτερα για τους νέους μοναχούς. Εάν σου ζητεί συμβουλή να πάτε στην εκκλησία και όχι στο κελί. Εάν σε αναζητούν γυναίκες για συμβουλές μη χαίρεσαι γι’ αυτό, αλλά να φοβάσαι, διότι είναι μεγάλος κίνδυνος. Από τις συζητήσεις με γυναίκες έρχονται οί πτώσεις!

46. Δύο αρχάριοι αδελφοί ζήτησαν από τον Γέροντα λόγους παρηγορητικούς και εκείνος στενάζοντας τους είπε:
Διάβασα στον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτης αυτόν τον λόγο: “Αγια είναι τα οστά εκείνα πού έχουν σπέρμα στην Σιών!” Ευλογημένοι και αγιασμένοι να είναι και οί γονείς σας πού σας γέννησαν και σας χάρισαν στον Θεό. Να ζείτε με χαρά και πολλή ευγνωμοσύνη στον Οίκο του Θεού. Το μοναστήρι είναι ή Ιερουσαλήμ και ή πνευματική Σιών. Από τον αγώνα μας εδώ θα εξαρτηθεί και ή απόκτησης της ουρανίου Ιερουσαλήμ. Να είσθε ευτυχείς διότι ευρίσκεστε στην αγκαλιά του Θεού και κατοικείτε στις πύλες του θείου Οίκου. Πόσοι από τους άλλους της ηλικίας σας θα επιθυμούσαν να κατοικούν εδώ, να ψάλλουν μαζί σας, να προσεύχονται και να χαίρονται μέσα σ’ αυτή την αγγελική χορεία, αλλά δεν εκλήθησαν από τον Θεό. Λοιπόν, Άιντε, πηγαίνετε χαίροντες και προσμένοντας πάντοτε το θείον έλεος.

47. Ένας Πνευματικός ζήτησε από τον Γέροντα μία συμβουλή και εκείνος τον είπε:
Το δυσκολότερο έργο για τον Ιερέα είναι ή Θεία Λειτουργία και ή εξομολόγησης. Μερικοί σκανδαλίσθηκαν και έπεσαν ακόμη κατά την εξομολόγηση. Γι’ αυτό ό Ιερεύς καλείται και Πνευματικός διότι θα πρέπει να είναι το φως για τους άλλους και το δοχείο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Εάν έχει πλούσια επάνω του την θεία χάρι, δεν σκανδαλίζεται από τις αδυναμίες των ανθρώπων, διότι ευρίσκεται θεία χάριτι υπεράνω αυτών και μπορεί να θεραπεύει τις ψυχές των χριστιανών. Εάν είναι εμπαθής, το Άγιο Πνεύμα δεν κατασκηνώνει σ’ αυτόν και εύκολα σκανδαλίζεται, όταν ακούει τα αμαρτήματα των ανθρώπων. Ένας τέτοιος ιερεύς δεν πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο. Ή πνευματική πατρότητα δίνεται κατά κανόνα, μόνο στους ηλικιωμένους και δοκιμασμένους στην αρετή. Οσάκις πρόκειται να εξομολογήσουμε, είμεθα υποχρεωμένοι πρώτα να προσευχηθούμε, να έχουμε πραότητα και με την ανάλογη διάκριση και Χάρι του Θεού μπορούμε να κερδίζουμε πολλούς για την σωτηρία.

48. Σε άλλον αδελφό, πού του ζήτησε συμβουλές, του είπε:
Ή καλλίτερη συμβουλή την όποια μπορώ να σου δώσω είναι να υπομένεις τα πάντα στο μοναστήρι. Εάν οί Άγιοι υπέμειναν τα θανατηφόρα βάσανα των από τους εχθρούς της πίστεως μας για την αγάπη του Χριστού, πώς εμείς να μη υπομείνουμε έναν έλεγχο ή επίπληξη από τους άλλους ή τους γεροντάδες μας, πού έχουν τον Θεό μέσα των και έτσι θα μας βοηθήσουν να σωθούμε;

49. Ένας άλλος αδελφός ερώτησε τον Γέροντα: Πάτερ, τι να κάνω στον καιρό του πειρασμού για να μη νικηθώ;
Αδελφέ, αυτό να κάνης: Να προσεύχεσαι και να υπομένεις, μέχρι να απαλλαγής από τον πειρασμό. Είδες όταν έρχεται βροχή με αστραπές, βροντές και θύελλες, τρέχεις για να προφυλαχθείς στο σπίτι σου; Ενώ, όταν πέραση ή κακοκαιρία, βγαίνεις πάλι έξω. Έτσι και στο μοναστήρι, όταν έρχονται οί πειρασμοί και σε περικυκλώνουν, τρέξε για προσευχή στην εκκλησία ή στο κελί σου, κάνε την Παράκληση της Παναγίας, προσκύνησε τον Τ. Σταυρό, διάβασε ένα ή δύο καθίσματα από το ψαλτήρι. Όταν πέραση ό πειρασμός, βγές πάλι για το διακόνημά σου και ευχαρίστησε τον Θεό, διότι σε σκέπασε στον καιρό της δοκιμασίας σου.

50. Μία ασθενής γυναίκα, αφού εξομολογήθηκε στον Γέροντα στο τέλος του ζήτησε και κανόνα, και εκείνος της είπε:
Ό κανόνας του ασθενούς είναι το κρεβάτι του πόνου. Να που υπομένεις με ευχαρίστηση την ασθένεια σου και θα σωθείς. Να λέγεις όσο μπορείς το “Πάτερ ημών…”, το “Κύριε Ιησού Χριστέ…”, το “Άγιος ό Θεός…”, το “Πιστεύω…” και εάν δεν γογγύζεις και εξομολογείσαι τακτικά, θα απόκτησης την αιώνια ζωή.

51. Μερικοί από τους χριστιανούς ερώτησαν τον Γέροντα, Τι τύχη θα έχουν στην άλλη ζωή οί ψυχές των φονευθέντων βρεφών από εκτρώσεις και εκείνος στενάζοντας είπε:
Εγώ πιστεύω ότι αυτά τα βρέφη είναι μάρτυρες. Αυτά θα συμπληρώσουν τον αριθμό των μαρτύρων στους έσχατους καιρούς, όπως λέγει ή Αποκάλυψις. Αυτά λαμβάνουν το βάπτισμα του αίματος, όταν προέρχονται από εκτρώσεις, αλλά ή Εκκλησία δεν τα μνημονεύει στις προσευχές της για να μη ενθαρρύνει τις εκτρώσεις,
πού για τους γονείς αποτελούν πράξη παιδοκτονίας.

52. Μερικοί γέροντες ερώτησαν τον πατέρα Παϊσιο: Ποιο είναι το χειρότερο αμάρτημα σήμερα στον κόσμο; Και εκείνος απήντησε:
Είναι ή απιστία στον Θεό, διότι απ’ αυτό προέρχονται όλες οί άλλες επί της γης αμαρτίες. Όταν ό άνθρωπος δεν πιστεύει στον Θεό, δεν έχει τον φόβο Του, δεν έχει ελπίδα ούτε χαρά, αγνοεί , τον σκοπό της ζωής του και πέφτει σε όλα τα κακά, απελπίζεται και…ό Θεός να μας λύτρωση απ’ αυτά.

53. Κάποιος κληρικός του είπε: Εάν διδάσκω, πάτερ, τους άλλους στην εκκλησία και στο σπίτι, αλλά δεν εκτελώ αυτά πού τους λέγω, επισύρω επάνω μου την καταδίκη του Θεού;
Εδώ και εγώ είμαι ένοχος, αλλά εξομολογήθηκα στον Πνευματικό μου ότι δεν κάνω αυτό πού διδάσκω τους άλλους και μου είπε να κάνω ότι έκαναν οί λαμβάνοντες τα τάλαντα, κατά την γνωστή παραβολή του Σωτήρος, δηλ. να μη τα θάψω προς τιμωρία μου, αλλά να τα δώσω και στους άλλους πού μπορούν να τα εργασθούν και να τα αποκτήσουν. “Έτσι πολλαπλασιάζουμε τα δοσμένα από τον Θεό τάλαντα, δανείζοντας τα οί μεν στους δε και έτσι βοηθάμε στην σωτηρία των ανθρώπων.

54. Τι πνευματικές συμβουλές δίνετε στα πνευματικά σας παιδιά, τα όποια σας αγαπούν και προσεύχονται για την σωτηρία σας;
Να ζουν με τελεία αγάπη μεταξύ τους, να προσεύχονται πάντοτε, ν’ αγαπούν την εκκλησία και την ανάγνωση των ιερών βιβλίων, να υπακούουν στον Πνευματικό τους, να κάνουν την κατά δύναμη ελεημοσύνη, διότι αυτή ευαρεστεί πολύ τον Θεό και να είναι πάντοτε ταπεινοί και πράοι. Με δυο λόγο να κάνουμε όλοι έργα άξια του παραδείσου και να μη ξεχνάμε τον θάνατο ουδέποτε. Εάν θα κάνουμε αυτά, όλοι θα σωθούμε!

55. Κάποιος από τους στενότερους μαθητές του τον ερώτησε: Τι συμβουλή μου δίνετε, Γέροντα, ως πνευματική διαθήκη, ή οποία θα με βοηθήσει στην σωτηρία μου, καθώς και άλλες ψυχές;
Να κάνουμε και εμείς αυτό το όποιο διδάσκουμε στους άλλους και ότι κάνουμε στην ζωή μας να γίνεται για την δόξα του θεού και για την ωφέλεια του πλησίον, διότι ή “αγάπη καλύψει πλήθος αμαρτιών”. Αυτήν την διαθήκη αφήνω σ’ όλους τους μαθητές μου δηλ, την διαθήκη τις αγάπης, όπως μάς διδάσκει ο ίδιος ο Σωτήρ:
“Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθητές έστε, εάν αγάπη έχητε εν αλλήλοις” (Ίωάν. 13, 35).

56. Τι πνευματική συμφωνία έχετε κάνει Γέροντα Παΐσιε με τον Γέροντα Κλεόπα; Τον ερώτησε ένας μαθητής του.
Το φθινόπωρο του 1935 ό πατήρ Κλεόπας επέστρεψε από τον στρατό και πέρασε από εμένα, όπου ευρισκόμουν τότε στην σκήτη Κοζάντσεα, για να πάρει την ευλογία. Και καθώς τον συνόδευα λίγο κατά την αναχώρηση του, τον ερώτησα:
Ε, τώρα Τι σκέπτεσαι να κάνης, αδελφέ Κωνσταντίνε; Διότι δεν ήταν ακόμη μοναχός. Θα παραμείνεις στην Κοζάντσεα, ή θα πας πάλι στην Συχαστρία;
Θα πάω πάλι στην Συχαστρία, πάτερ Παΐσιε, όπου ευρισκόμουν και πριν επί πέντε χρόνια, κοντά στους τάφους των δύο αδελφών μου. Εκεί έχω και περισσότερη ησυχία…
Τότε βγάλαμε και οι δύο τα σκουφιά μας, γονατίσαμε, κάναμε τρεις μετάνοιες και εγώ είπα αυτή την προσευχή: “Κύριε, ευλόγησε την συμφωνία μας πού κάνουμε τώρα και οι δύο μαζί σ’ αυτόν τον αιώνα. Εάν πεθάνω πρώτα εγώ, αυτός να είναι στο κεφάλι μου… και εάν πεθάνει πρώτα αυτός τότε εγώ να ευρίσκομαι στο κεφάλι του! Αμήν. Κατόπιν ασπασθήκαμε και οι δύο και αποχωρισθήκαμε.