 Ήταν Ρωμαίος εκατόνταρχος, θεοσεβούμενος, όχι όμως και ειδωλολάτρης. Προσήλθε στο Χριστιανισμό με τη διδασκαλία του αποστόλου Πέτρου. Κατόπιν, όπως αναφέρει η παράδοση, ο Κορνήλιος δίδαξε το Ευαγγέλιο στη Φοινίκη, Κύπρο, Αντιόχεια και Έφεσο. Τελικά έγινε επίσκοπος Σκήψης της Μυσίας. Εκεί το έργο του Κορνηλίου ήταν καρποφόρο, χάρη στη θαρραλέα ομολογία του μεταξύ των ειδωλολατρών. Αλλά καταγγέλθηκε στον έπαρχο Δημήτριο, που τον συνέλαβε και τον πίεσε να αρνηθεί το Χριστό, αφού τον οδήγησε μέσα σε ειδωλολατρικό ναό, μπροστά σε πλήθος κόσμου.
Τελικά ο Κορνήλιος όχι μόνο έμεινε σταθερός στην ομολογία του, αλλά βρήκε και την ευκαιρία να διδάξει το Ευαγγέλιο σε όλους τους παρευρισκόμενους μέσα στο ναό. Μεταξύ αυτών ήταν η σύζυγος και ο γιος του επάρχου. Ο Κορνήλιος λοιπόν στράφηκε και είπε στον έπαρχο ότι η οικογένειά του δεν θα πάθει κακό. Τα λόγια αυτά έβαλαν σε απορία τον έπαρχο.
Πράγματι, μόλις ο Κορνήλιος βγήκε από το ναό, έγινε μεγάλος σεισμός που έριξε το ναό και έθαψε πολλούς κάτω από τα ερείπιά του. Τη σύζυγο όμως και το γιο του επάρχου τους βρήκαν δια θαύματος ζωντανούς. Τότε ο έπαρχος με όλη του την οικογένεια και σχεδόν όλη την πόλη βαπτίσθηκαν Χριστιανοί. Έτσι ο Θεός αξίωσε τον πρώην εθνικό Κορνήλιο να γίνει «απόστολος και διδάσκαλος εθνών».
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 13η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Δικαιοσύνης διαπρέπως τοις έργοις, τον φωτισμόν της ευσεβείας εδέξω και Αποστόλων σύμπονος εδείχθης αληθώς. τούτοις κοινωνήσας γάρ δι’ ενθέων αγώνων, του Χριστού την σάρκωσιν ανεκήρυξας πάσι. μεθ’ ων δυσώπει σώζεσθαι ημάς, τους σε τιμώντας, παμμάκαρ Κορνήλιε
| | |
| |
 Ήταν επίσκοπος στην Ιταλία και αναγκάστηκε να φύγει, διότι τον κατηγόρησαν ότι προσείλκυε πολλούς ειδωλολάτρες. Έφτασε στους Σωρεούς της Βιθυνίας, φιλοξενούμενος από έναν ευσεβή χριστιανό, τον Κορνήλιο, τον οποίο αφού κατάρτισε με τη διδασκαλία του, χειροτόνησε διάκονο. Συγχρόνως ανήγειρε ναό προς τιμήν του αρχαγγέλου Μιχαήλ. Έπειτα πήγε στη Λυκαονία και Ισαυρία, όπου κήρυξε το θείο λόγο, και όταν επέστρεψε στους Σωρεούς χειροτόνησε τον Κορνήλιο ιερέα. Όταν ο Διοκλητιανός άσκησε πίεση στους χριστιανούς της Βιθυνίας, ο Αυτόνομος έφυγε και πήγε να κηρύξει το θείο λόγο στις πόλεις του Ευξείνου Πόντου. Κατόπιν, αφού περιόδευσε σε πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας κηρύττοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου, πήγε σε μια πόλη δίπλα στους Σωρεούς, τις Λίμνες. Εκεί οι ειδωλολάτρες πίεζαν τους χριστιανούς να θυσιάσουν στα είδωλα. Αυτοί, όμως, αντίθετα τα συνέτριψαν. Οι ειδωλολάτρες, τότε, για να εκδικηθούν, την ώρα της θείας Λειτουργίας εισέβαλαν στο ναό και σκότωσαν τον ανυπεράσπιστο Αυτόνομο, που τον θεωρούσαν υπεύθυνο. Το λείψανό του τάφηκε με την αρμόζουσα τιμή.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 12η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Εκ Δυσμών ανέτειλας ως αστήρ ουρανόφωτος, και προς την Εώαν εκλάμψας ταις ακτίσι των τρόπων σου, τον Ήλιον της δόξης Ιησούν εδόξασας αθλήσει σου στερρά. δια τούτο εδοξάσθης θεουργικώς, Αυτόνομε Πατήρ ημών. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα
| Η Οσία Θεοδώρα από την Αλεξάνδρεια | | |
| | |
| |
 Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474-490) και ήταν παντρεμένη με ευσεβή άνδρα, τον Παφνούτιο. Η ζωή της Θεοδώρας ήταν τίμια, ενάρετη, και αφοσιωμένη στο σύζυγό της. Όμως ο μισόκαλος διάβολος, σε κάποια στιγμή αδυναμίας της Θεοδώρας, την έσπρωξε κρυφά στη μοιχεία. Κανείς δεν την είδε, κανένας δεν το έμαθε. Μπορούσε, επομένως, να συνεχίσει αρμονικά τη ζωή της με το σύζυγό της. Όταν, όμως, άκουσε τα λόγια του Ευαγγελίου, με τα οποία ο Κύριος διδάσκει ότι «δεν υπάρχει κρυφό, το οποίο δεν θα γίνει φανερό στο μέλλον», σκέφτηκε το βάθος της αμαρτίας της και έκλαψε πικρά.
Ντύθηκε έπειτα ανδρικά, πήγε σε μοναστήρι και εκάρη μοναχός με το όνομα Θεόδωρος. Εκεί, μέρα-νύχτα μετανοούσε και έκλαιγε την αμαρτία της. Μετά από δύο χρόνια, συκοφαντήθηκε ότι πόρνευσε με γυναίκα, όταν έφεραν ένα νεογέννητο μωράκι έξω από την πόρτα του μοναστηριού.
Τότε η Θεοδώρα πήρε το βρέφος και για επτά ολόκληρα χρόνια, έξω από το μοναστήρι με διάφορες κακουχίες, το ανέθρεψε σαν δικό της. Όταν επανήλθε στο μοναστήρι, το ταλαιπωρημένο σώμα της μετά από λίγο καιρό ξεψύχησε. Τότε οι μοναχοί, όταν διαπίστωσαν το φύλο της, θαύμασαν και όλοι μαζί δόξασαν τον Θεό.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 11η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Δώρον ένθεον, ηγιασμένον, Θεώ ήνεγκας την βιοτήν σου, Θεοδώρα οσία πανεύφημε. της μετανοίας το πυρ γαρ εμφαίνουσα, μέσον ανδρών φιλοσόφως διέλαμψας. όθεν πρέσβευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Οι Αγίες Μηνοδώρα, Μητροδώρα, Νυμφοδώρα | | |
| | |
| |
 Ήταν αδελφές και κατάγονταν από τη Βιθυνία. Η λάμψη της παρθενίας και η ωραιότητα των ψυχών και των σωμάτων τους έκαναν τις τρεις αδελφές να είναι καύχημα των χριστιανών. Οι φροντίδες και οι συνήθειες του κόσμου δεν τις απασχολούσαν. Η μόνη τους φροντίδα ήταν να στολίζουν τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη και όχι με τα φιλάρεσκα πλεξίματα των μαλλιών τους ή με χρυσά ή μαργαριταρένια κοσμήματα ή με ρούχα πολυτελή. Για την αγάπη, λοιπόν, του Χριστού, άφησαν την πατρίδα τους και πήγαν να κατοικήσουν σ’ ένα λόφο, κοντά στα Πύθια θερμά λουτρά. Εκεί ασκήτευαν και καλλιεργούσαν ακόμη περισσότερο τη σωφροσύνη τους. Γι’ αυτό αξιώθηκαν από το Θεό να θεραπεύουν ασθένειες και έτρεχε κοντά τους πλήθος κόσμου.
Όταν το έμαθε αυτό ο έπαρχος Φρόντων, έστειλε και συνέλαβε τις τρεις αδελφές. Βλέποντας όμως τη φρόνηση, τη σύνεση αλλά και την αφοβία με την οποία τον αντιμετώπισαν, διέταξε και τις βασάνισαν με τα πιο φρικτά βασανιστήρια. Όλες υπέμειναν με ανδρεία τα μαρτύρια και έτσι ένδοξα παρέδωσαν τις ψυχές τους στο Νυμφίο Χριστό (290).
Ο έπαρχος θέλησε να κάψει τα σώματά τους, αλλά οι φλόγες έκαψαν τον ίδιο και έπειτα καταρρακτώδης βροχή έσβησε τη φωτιά. Τα σώματα των τριών παρθένων τάφηκαν με σεβασμό από τους χριστιανούς.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 10η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Τας τρεις ενδόξους παρθένους και αθληφόρους θεόφρονας, τας συνδεδεμένας ενθέως αδελφική οικειότητι, τας καλλιρόους πηγάς της ευσεβείας, τας αναβλυζούσας μαρτυρικών αγώνων χάριν αέναον, την θείαν Μηνοδώραν και την Μητροδώραν την ένδοξον, συν τη κλυτή Νυμφοδώρα τη εν πάσι καρτερόφρονι, πάντες οι τρυφώντες των άθλων αυτών, συνδραμόντες ύμνοις τιμήσωμεν. αυταί γαρ τη Τριάδι υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσι.
| Οι Άγιοι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα | | |
| | |
| |
 Ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ. Έκπτωτος του θρόνου, ιδιώτευε στην Ιουδαία και το περισσότερο διάστημα στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε μέγαρο με βασιλικό κήπο.Παντρεύτηκε την Άννα, θυγατέρα του Ματθάν -ιερέως από τη φυλή του Λευΐ- και της Μαρίας –από τη φυλή του Ιούδα. Έτσι λοιπόν, αφού θεάρεστα πέρασε τη ζωή του το άγιο ζευγάρι, ο μεν Ιωακείμ πέθανε οκτώ χρόνια μετά τα εισόδια της κόρης του Θεοτόκου σε ηλικία 92 ετών, η δε Άννα 11 μήνες μετά το θάνατο του Ιωακείμ, σε ηλικία 83 ετών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 9η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Η δυάς η αγία και Θεοτίμητος, Ιωακείμ και η Άννα ως του Θεού αγχιστείς, ανυμνείσθωσαν φαιδρώς ασμάτων κάλλεσιν. ούτοι γαρ έτεκον ημίν την τεκούσαν υπέρ νουν τον άσαρκον βροτωθέντα εις σωτηρίαν του κόσμου, μεθ’ ης πρεσβεύουσι σωθήναι ημάς.
| Το γενέθλιο της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου | | |
| | |
| |
 Οι γονείς της Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα, κατάγονταν από το βασιλικό γένος Δαβίδ. Ήταν πλούσιοι και πολύ θεοσεβείς. Επειδή δεν είχαν παιδιά, λυπούνταν πολύ για το όνειδος της ατεκνίας.Γι’ αυτό παρακαλούσαν πάντοτε το Θεό με θερμότητα και με δάκρυα να τούς χαρίσει καρπό κοιλίας και δεν έπαυαν να προσφέρουν στο Θεό, σύμφωνα με τις επιταγές του μωσαϊκού νόμου, πλούσια δώρα. Ο Θεός ικανοποίησε το αίτημά τους. Τους αξίωσε με αγγελική πρόρρηση να νιώσουν τη χαρά της πατρότητας και της μητρότητας.
Ευλογημένο αντρόγυνο προβάλλεται από την Εκκλησία μας κατά την Ακολουθία του Στεφανώματος ως υπόδειγμα στους νεονύμφους. Ευσεβείς και φιλόθεοι, με κατανόηση και αγάπη, στηρίζουν ο ένας τον άλλο στο μεγάλο πρόβλημα της ατεκνίας για την εποχή τους.
Μεγάλο το δώρο του Θεού και για τον κόσμο όλο, αφού η γέννηση της Θεοτόκου ήταν το προμήνυμα της σωτηρίας των ανθρώπων, διότι ύστερα από λίγα χρόνια η «θεόπαις Μαριάμ» θα γεννήσει το Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου, το Χριστό.
Η Εκκλησία τιμά την ημέρα του γενεθλίου της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.
«Η γέννησίς σου, Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη εκ σου γαρ ανέτειλεν ο ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών» και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον». |
|
| Ο Άγιος Αθανάσιος ο Κουλακιώτης | | |
| | |
| |
 Καταγόταν από μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης, την Κουλακιά. Ο πατέρας του ήταν προεστός της χώρας και ονομαζόταν Πολύχρους, η δε μητέρα του Λουλούδα. Ήταν και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί. Στην αρχή ο Αθανάσιος παρακολούθησε μαθήματα στο Ελληνικό Σχολείο Θεσσαλονίκης και αργότερα μαθήτευσε κοντά στον άγιο Αθανάσιο τον Πάριο. Αργότερα φοίτησε στη Σχολή του Βατοπαιδίου στον Άθω, κοντά στον Παναγιώτη Παλαμά.
Ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για να επιστρέψει και πάλι στο Άγιον Όρος και μετά επανήλθε στην πατρίδα του την Κουλακιά. Εκεί κατηγορήθηκε ψευδώς ότι ομολόγησε τη μουσουλμανική θρησκεία και έτσι τον πίεζαν καθημερινά να αρνηθεί το Χριστιανισμό. Ο Αθανάσιος όμως έμεινε ακλόνητος στη χριστιανική πίστη και φυλακίστηκε.
Μετά από διάφορες προσπάθειες των Τούρκων, κατά την πολυήμερη φυλάκισή του, να εξισλαμιστεί, ο μάρτυρας ομολόγησε τον Χριστό ως αληθινό Θεό. Έτσι τον απαγχόνισαν έξω από τη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτεμβρίου 1774.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 8 Σεπτεμβρίου.
| | |
| |
 Έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα. Πατρίδα του ήταν η Λυκαονία και ως εθνικός ονομαζόταν Ταράσιος. Όταν βαπτίστηκε χριστιανός, ονομάστηκε Σώζων. Βοσκός στο επάγγελμα, προσπαθούσε να μιμείται την ημερότητα των προβάτων, που θαύμαζε πολύ. Πολλές φορές τον ενοχλούσαν και τον αδικούσαν οι άλλοι βοσκοί, αλλά αυτός στάθηκε πράος απέναντί τους. Μου είναι ντροπή, έλεγε, να γίνω κατώτερος από τα πρόβατα που βόσκουν. Μελετούσε με επιμέλεια την Αγία Γραφή και όταν στην εξοχή συναντούσε ειδωλολάτρη προσπαθούσε να τον κατηχήσει στο Χριστό.
Κάποτε ο Σώζων πήγε στην Πομπηιούπολη της Κιλικίας, όπου υπήρχε ένα χρυσό ειδωλολατρικό άγαλμα. Μόλις το είδε, η ψυχή του Σώζοντα παροργίστηκε. Τότε με θάρρος πολύ έσπασε το δεξί χέρι του χρυσού αγάλματος, το πούλησε και τα έσοδα διαμοίρασε στους φτωχούς.
Ο έπαρχος Μαξιμιανός αναστατώθηκε και φυλάκισε πολλούς ανεύθυνους. Όταν το έμαθε ο Σώζων, παρουσιάστηκε στον έπαρχο και στις απειλές του με ήρεμο ύφος απάντησε ότι μέσα στο ναό το άγαλμα ήταν άχρηστο, ενώ έτσι ωφέλησε και κάποιους φτωχούς. Αμέσως τότε, αφού τον βασάνισαν σκληρά, τον έριξαν στη φωτιά, όπου ο πράος και ζηλωτής βοσκός απήλθε προς τον Κύριο.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 7η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Δι’ ομφής ουρανίου πιστωθείς προς τα κρείττονα, τους της ευσεβείας αγώνας απτοήτως διέδραμες. και ώφθης του Σωτήρος κοινωνός, αθλήσας Μάρτυς Σώζων ανδρικώς. δια τούτο διασώζεις εκ πειρασμών τους πίστει προσιόντας σοι. Δόξα τω παρασχόντι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα. |
| Άγιοι Ευδόξιος, Ρωμύλος, Ζήνων, Μακάριος, 11.000 μάρτυρες και 1.104 στρατιώτες | | |
| | |
| |
Απ’ αυτούς ο μεν Ρωμύλος ήταν πραιπόσιτος στο αξίωμα στα χρόνια του διώκτη των Χριστιανών Τραϊανού (97-117). Στην αρχή και ο Ρωμύλος ήταν διώκτης των Χριστιανών και ο Τραϊανός τον έστειλε στη Γαλλία για να εξαναγκάσει τους εκεί χριστιανούς στρατιώτες να προσκυνήσουν τα είδωλα. Δεν τα κατάφερε όμως και εξόρισε 11.000 απ’ αυτούς στην Αρμενία, όπου όλοι θανατώθηκαν στη Μελιτινή. Ο Ρωμύλος όμως μεταμελήθηκε και έλεγξε με θάρρος τη σκληρότητα του Τραϊανού. Τότε υπέστη φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος τον αποκεφάλισαν.
Ο δε Ευδόξιος, κόμης στο αξίωμα και χριστιανός στον επί Διοκλητιανού διωγμό, συνελήφθη από τον άρχοντα Μελιτινής και αφού σκληρά βασανίστηκε, τελικά αποκεφαλίστηκε μαζί με τον Μακάριο, τον Ζήνωνα και 1.104 στρατιώτες.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 6η Σεπτεμβρίου.
| | |
| |
Ατρόμητος κήρυκας του Ευαγγελίου, που έζησε τον πέμπτο αιώνα. Κήρυττε άφοβα τον Χριστό και καταγγέλθηκε μπροστά στον Πέρση βασιλιά Ισδιγέργη, ο οποίος τον παρέπεμψε στον αρχιμάγο του παλατιού. Μετά από πολύωρη συζήτηση μ’ αυτόν, ο Αβδαίος στήριξε την αλήθεια της θεότητας του Χριστού και δήλωσε ότι κανένα μαρτύριο δεν είναι ικανό να τον αποσπάσει από την ομολογία αυτή. Τότε ο αρχιμάγος διέταξε και τον κτύπησαν με βέργες τριανταφυλλιάς, που ήταν γεμάτες αγκάθια.
Έτσι ο Αβδαίος, γεμάτος αίματα και πληγές, μεταφέρθηκε μισοπεθαμένος στο σπίτι του, όπου και παρέδωσε στο Θεό την τίμια ψυχή του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 5η Σεπτεμβρίου.
| | |
| |
 Από τις μεγαλύτερες ηγετικές προσωπικότητες όλων όσων αναδείχθησαν από τον Κύριο στη μακραίωνη ιστορία του παλαιού Ισραήλ. Ο θεόπτης Μωυσής υπολογίζεται ότι γεννήθηκε το 1569 π.Χ. στην Αίγυπτο. Ο πατέρας του ήταν Εβραίος και ονομαζόταν Άβραμ, από τη φυλή του Λευί, και η μητέρα του Ιωχαβέδ. Όταν λοιπόν ο Φαραώ διέταξε να σφαγούν τα νήπια των Εβραίων, η μητέρα του τον έβαλε μέσα σ’ ένα κιβώτιο και τον άφησε στις όχθες του ποταμού Νείλου. Εκεί όμως πήγαινε η κόρη του Φαραώ για να λουστεί. Βρήκε τον Μωυσή, τον υιοθέτησε και τον μόρφωσε άριστα στην αιγυπτιακή σοφία.
Όταν ο Μωυσής ήταν σαράντα χρονών σκότωσε κάποιον Αιγύπτιο και για να μην υποστεί την οργή του Φαραώ κατέφυγε στη γη Μαδιάμ, όπου έγινε βοσκός. Εκεί παντρεύτηκε τη Σεπφώρα, από την οποία απέκτησε δύο γιους. Καθώς βοσκούσε τα πρόβατα στη Χωρήβ, τα μάτια του είδαν πρωτοφανές θαύμα, την καιομένη αλλά μη φλεγομένη βάτο και άκουσε τη φωνή του Θεού, που του ανέθετε να ελευθερώσει τους Εβραίους από τη δουλεία του Φαραώ, πράγμα που τελικά έκανε.
Έβγαλε αυτούς από την Ερυθρά θάλασσα, με τον τρόπο που γνωρίζουμε από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης και για σαράντα χρόνους ήταν ηγέτης τους στην περιπλάνησή τους στην έρημο. Μάλιστα παρέλαβε τον Νόμο (τις Δέκα Εντολές) στο όρος Σινά. Τελικά ο Μωυσής δεν αξιώθηκε να μπει στη γη της επαγγελίας, παρά μόνο να τη δει από μακριά, από την κορυφή του όρους Νεβώ, όπου πέθανε και τάφηκε.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 4η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Γνόφον άυλον τεθεαμένος, νόμον ένθεον πλαξίν εδέξω, ως θεάμων μυστηρίων του Πνεύματος. και καταπλήξας την Αίγυπτον θαύμασι, δημαγωγός Ισραήλ εχρημάτισας. Μωσή ένδοξε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| | |
| |
 Έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα και πατρίδα του ήταν η Νικομήδεια. Από μικρός διακρίθηκε για τον ευσεβή ζήλο του προς τα θεία. Όταν ενηλικιώθηκε, η ζωή του ήταν υπόδειγμα σωφροσύνης και αγάπης. Επειδή πλούσια κατείχε το θησαυρό των θείων αληθειών, η θερμή του διδασκαλία, εμπνεόμενη από αποστολικό ζήλο, έβρισκε σχεδόν πάντα ανταπόκριση στις ψυχές των πιστών. Η πνευματική ικανότητα του Ανθίμου ώθησε τους χριστιανούς της Νικομηδείας και τον έπεισαν να γίνει ιερέας και αργότερα επίσκοπός τους.
Όταν έγινε ο διωγμός επί Διοκλητιανού, τον κυνήγησαν και τον συνέλαβαν. Ο Διοκλητιανός του πρότεινε να θυσιάσει στους θεούς για να κερδίσει τη ζωή του, αλλιώς τον περίμεναν φρικτά βασανιστήρια, και του έδειξε τα όργανα που θα τον βασάνιζαν.
Ο Άνθιμος είπε: «Γιατί μου τα δείχνεις, για να με φοβίσεις; Αυτά ας τα φοβούνται εκείνοι, για τους οποίους η παρούσα ζωή είναι μόνο ηδονή και τη στέρησή της θεωρούν μεγάλη απώλεια. Αλλά σε μένα, όπως και σε κάθε χριστιανό, αυτά δεν ασκούν καμία γοητεία. Το σώμα μου είναι πρόσκαιρο και ευτελές, που μόνη αξία έχει όταν αγιασθεί δια του Χριστού και δοθεί εις την κατά Χριστόν ζωή. Επομένως τιμωρίες και βάσανα είναι για μένα πιο ποθητά από του να αρνηθώ το Σωτήρα μου». Τότε, αφού τον βασάνισαν φρικτά, τελικά τον αποκεφάλισαν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 3η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ως φοίνιξ εξήνθισας τη εκκλησία Χριστού, καρποίς τοις των λόγων σου, των ευσεβών τας ψυχάς, εκτρέφων εν χάριτι. όθεν και εναθλήσας, Πάτερ Άνθιμε χαίρων, ώφθης ιερομάρτυς ευκλεής του Σωτήρος. ω πρέσβευε, δεόμεθα, υπέρ των ψυχών ημών.
| | |
| |
 Γεννήθηκε στη Γάγγρα της Παφλαγονίας το 260, από γονείς Χριστιανούς, το Θεόδοτο και τη Ρουφίνα όταν αυτοί ήταν μέσα στη φυλακή, όπου πέθαναν προσευχόμενοι. Ο Μάμας, βρέφος ακόμη, έμεινε ορφανός. Όμως μια πλούσια χριστιανή, η Αμμία, τον υιοθέτησε και τον ανέθρεψε με στοργή μητρική και σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Επειδή δε ονόμαζε τη θετή μητέρα του συνεχώς μάμα, ονομάστηκε Μάμας. Όταν έγινε 15 χρονών, πιάστηκε από ειδωλολάτρες, διότι χωρίς φόβο, δημόσια, ομολογούσε τον Χριστό. Τότε τον χτύπησαν αλύπητα. Κρέμασαν στο λαιμό του μολυβένιο βαρίδιο και τον έριξαν στη θάλασσα. Όμως με τη δύναμη του Θεού σώθηκε. Έπειτα τον ξανασυνέλαβαν και τον έριξαν σε αναμμένο καμίνι και μετά τροφή στα θηρία. Αλλά επειδή και απ’ αυτά σώθηκε θαυματουργικά, διαπέρασαν την κοιλιά του με τρίαινα. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα αναχώρησε απ’ αυτή τη ζωή.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 2α Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Θείον βλάστημα Μαρτύρων πέλων, ηκολούθησας ασχέτω πόθω, τοις ενθέοις αληθώς τούτων ίχνεσι. και του Σωτήρος κηρύξας το όνομα, εθαυμαστώθης σοφέ δι’ αθλήσεως. Μάμα ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος
| Ο Άγιος Αγγελής ο νεομάρτυρας | | |
| | |
| |
 Χρυσοχόος στο επάγγελμα ο Αγγελής, κάποτε διασκέδαζε στην Κωνσταντινούπολη με γνώριμους εξωμότες χριστιανούς. Και χάριν αστείου, φόρεσε στο κεφάλι του τούρκικο σαρίκι. Οι Τούρκοι θεώρησαν την ενέργειά του αυτή ως άρνηση της χριστιανικής θρησκείας και αποδοχή του μουσουλμανισμού. Γι’ αυτό και τον πίεζαν να εξισλαμιστεί.
Ο μάρτυρας απέκρουσε με αποστροφή τις δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και δέχτηκε για την αγάπη του Χριστού το μαρτύριο, χωρίς να υπολογίσει τη γυναίκα του και τα έξι παιδιά του. Είπε μάλιστα το Βεζύρη: «ό,τι θέλεις κάμε, δέρνε, κόβε, σφάζε, κάψε με στη φωτιά, ρίξε με στα θηρία, πνίξε με στη θάλασσα, και ό,τι μπορείς κάμε σ’ αυτό το πήλινο σώμα μου, εγώ τον Χριστό μου δεν τον αρνούμαι, εγώ την πίστη μου δεν αλλάζω, εγώ Τούρκος δε γίνομαι».
Έτσι στις 1 Σεπτεμβρίου 1680 μπροστά στο παλάτι, κοντά στην Αγία Σοφία, τον αποκεφάλισαν και δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το λείψανό του αγοράστηκε από τους χριστιανούς αντί 300 γροσίων, που το ενταφίασαν στο Μοναστήρι της νήσου Πρώτης.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 1η Σεπτεμβρίου.
| Κατάθεση Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου | | |
| | |
| |
Η ανακομιδή της τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου άλλοι λένε ότι έγινε από τον βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από τον γιό του Θεοδόσιο Β’. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν μέσα σε μια χρυσή θήκη, που ονομάστηκε αγία Σωρός.Όταν πέρασαν 410 χρόνια ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία αυτή Σωρό, για τη βασίλισσα σύζυγό του Ζωή, που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο. Όταν λοιπόν άνοιξε την αγία Σωρό, βρήκε την τιμία Ζώνη της Θεοτόκου να ακτινοβολεί υπερφυσικά. Και είχε μια χρυσή βούλα, που φανέρωνε το χρόνο και την ημέρα που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη πάνω στη βασίλισσα και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από τα δαιμόνια. Οπότε όλοι δόξασαν το Σωτήρα Χριστό και ευχαρίστησαν την πανάχραντη Μητέρα Του, η οποία είναι για τους πιστούς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σε κάθε καιρό και τόπο, ημέρα και νύκτα.
Η Εκκλησία εορτάζει την κατάθεση της τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου την 31η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Θεοτόκε Αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη, εσθήτα και ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πόλει σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα. επί σοι γαρ και φύσις καινοτομείται και χρόνος. Διο δυσωπούμεν σε, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
| | |
| |
 Ήταν, όπως λέγουν, «αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος». Ως πρεσβύτερος, ακόμη, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητά του. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπό του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας.
Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχό του τον Αλέξανδρο, διότι παρά το γήρας του είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διαποίμανση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, ως Πατριάρχης, ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών.
Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει τον βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος λυπημένος προσευχήθηκε στον Θεό και ζήτησε τη βοήθειά Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος θα πήγαινε με πομνή στην εκκλησία, βρέθηκε νεκρός.
Ο άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 340.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 30η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Μύσται ουράνιοι αποδεικνύμενοι, θείοι εκφάντορες τω κόσμω ώφθητε, την Εκκλησίαν του Χριστού ποιμάναντες θεαρέστως, ιερέ Αλέξανδρε, της Τριάδος ο πρόμαχος, Ιωάννη ένδοξε, ο της χάριτος τρόφιμος, και Παύλε ιερέων ακρότης. όθεν υμάς ανευφημούμεν.
| Η Αποτομή της κεφαλής του Προδρόμου | | |
| | |
| |
 «Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο οποίος ακόμη ζει». Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου.
Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος, Σαλώμη, ό,τι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάδα είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Προδρόμου. Πράγμα που τελικά έγινε.
Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.
Η Εκκλησία εορτάζει την αποτομή της κεφαλής του Προδρόμου την 29η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε. αναδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν Άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.
| Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας | | |
| | |
| |
 Ο όσιος Μωυσής έζησε στην Αίγυπτο και στην αρχή ήταν ληστής. Αλλά το φως της γνώσης και της μετάνοιας δεν άργησε να φωτίσει το δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση. Πίστεψε, έγινε χριστιανός και κατόπιν μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα στην έρημο και απέκτησε μεγάλη πνευματική σύνεση και αρετή. Η φήμη του έφερνε στο ερημητήριό του πολλούς χριστιανούς, που άκουγαν με δέος τη διδασκαλία του κατά της υπερηφάνειας και της κατάκρισης.
«Είμαι, έλεγε, ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντοτε μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό είναι η καλύτερη μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια του Θεού ασφαλή. Αν νομίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όρθιοι, τότε ακριβώς είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε τον Θεό, οφείλουμε να φοβόμαστε πολύ τον εαυτό μας, δηλαδή τις αδυναμίες και τα πάθη μας».
Με τέτοια άγια ζωή ο όσιος Μωυσής έφτασε στο 75ο έτος της ηλικίας του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 28η Αυγούστου.
Απολυτίκιο
Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ’ ώμων σου. και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης μοναστών, Μωσή πατέρων ακρότης. μεθ’ ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
