Βίοι Αγίων

Το Πανάγιο Πνεύμα

Εορτάζουμε, επειδή από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος ο Πατέρας ήταν γνωστός, ο Υιός μετά την ενσάρκωσή του εφανερώθη, το Άγιο Πνεύμα έμεινε άγνωστο.Μετά την Πεντηκοστή κατέβη με θόρυβο και δόξα με μορφή πυρίνων γλωσσών στις κεφαλές των μαθητών και γέμισαν χάρη και σοφία Θεού. Και οι πατέρες θέσπισαν να εορτάζεται ξεχωριστά το Πνεύμα, που είναι οδηγός και συναίτιος της σωτηρίας μας. Μεγαλυνάριον Εν πυρίναις γλώσσαις τοις Μαθηταίς, εν τω υπερώω, ως υπέσχου εκ του Πατρός, έπεμψας Σωτήρ μου, το συμφυές σου Πνεύμα, και τούτους της σης δόξης, ρήτορας έδειξας. Το Γενέθλιο του Τιμίου Προδρόμου       «Φωνή ανθρώπου που φωνάζει στην έρημο και λέει 'ετοιμάστε το δρόμο απ' όπου θα έλθει ο Κύριος σε σας, κάνετε ίσιους και ομαλούς τους δρόμους από τους οποίους θα περάσει'» (προφ. Ησαΐας).Η φωνή αυτή που ήταν ο Ιωάννης γεννήθηκε με θαυμαστό τρόπο. Ο πατέρας του Ζαχαρίας ήταν ιερέας. Την ώρα του θυμιάματος μέσα στο θυσιαστήριο είδε άγγελο Κυρίου, που του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο και θα ονομαζόταν Ιωάννης. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά, αλλά δυσπίστησε. Η γυναίκα του ήταν στείρα και γρια, πώς θα γινόταν αυτό που άκουγε; Τότε ο άγγελος του είπε ότι για να τιμωρηθεί η δυσπιστία του, μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή του Θεού, αυτός θα έμενε κωφάλαλος. Πράγματι η Ελισάβετ συνέλαβε και μετά εννιά μήνες έκανε γιο. Μετά οκτώ ημέρες, στην περιτομή του παιδού, οι συγγενείς θέλησαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του, Ζαχαρία. Όμως ο Ζαχαρίας έγραψε πάνω σε πινακίδιο το όνομα Ιωάννης. Αμέσως λύθηκε η γλώσσα του και η χαρά ήταν μεγάλη για όλους. Η Εκκλησία εορτάζει τη γέννηση του Προδρόμου την 24η Ιουνίου. Απολυτίκιο Προφήτα και Πρόδρομε της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε ουκ ευπορούμεν ημείς, οι πόθω τιμώντες σε. στείρωσις γαρ τεκούσης και πατρός αφωνία λέλυται τη ενδόξω και σεπτή σου γεννήσει, και σάρκωσις Υιού του Θεού κόσμω κηρύττεται. Κυριακή της Πεντηκοστής       Την 8η Κυριακή από του Πάσχα, εορτάζουμε την επιδημία του Αγ. Πνεύματος όπως οι Εβραίοι που είχαν το Πάσχα, για την διάβαση της Ερυθράς θάλασσας, και τη σωτηρία τους και την Πεντηκοστή για την ταλαιπωρία τους στην έρημο και για το Νόμο που έλαβαν.Έτσι και εμείς με πολλές θλίψεις φθάνουμε στην ουράνια μακαριότητα κατά την υπόσχεση του Σωτήρος. Απολυτίκιον Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημων, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το Άγιον, και δι’ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας, Φιλάνθρωπε δόξα σοι. Η Ανάληψη του Κυρίου       Ο Χριστός είπε προ του πάθους στους μαθητές «εάν εγώ δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν θα έλθει, όταν έλθει θα σάς διδάξει όλη την αλήθεια». Μετά την Ανάσταση ζήτησε να μείνουν στην Ιερουσαλήμ και να ετοιμασθούν με τα όπλα του Πνεύματος.Η Ανάληψη του έγινε στο Όρος των Ελαιών υπό Αγγέλων, που έλεγαν στους άλλους ν’ ανοίξουν τις ουράνιες πύλες και παραξενεύονταν, που το σώμα Του ήταν κόκκινο από το αίμα. Έτσι στα δεξιά του Πατρός εθέωσε τη σάρκα την ανθρώπινη. Και άλλοι Άγγελοι έλεγαν στους μαθητές. «Τι βλέπετε; Αυτός είναι ο Ιησούς, Θεός με σάρκα που θα έλθει πάλι με δόξα». Και οι μαθητές επέστρεψαν, στο υπερώο και περίμεναν με προσευχή και νηστεία το Άγιο Πνεύμα. Ο Άγιος Μητροφάνης       Υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της Κων/πολης (313-327 μ.Χ.). Ήταν γιος του Δομετίου και ανεψιός του αυτοκράτορα Πρόβου. Όταν το Μάϊο του 325 έγινε η Α' Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια, ο Μητροφάνης δεν μπόρεσε να παραστεί ο ίδιος, επειδή ήταν αρκετά γέροντας και άρρωστος. Έστειλε, όμως, αντιπρόσωπο του τον πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρο, άνδρα πρόθυμο και θεοσεβή. Στα χρόνια, επίσης, που ήταν Αρχιεπίσκοπος ο Μητροφάνης, θεμελιώθηκαν πολλά μεγάλα οικοδομικά έργα της Βασιλεύουσας. Μεταξύ δε αυτών και οι περίφημοι ναοί της Αγίας Σοφίας, της Αγίας Ειρήνης και της Αγίας Δυνάμεως. Ο Μητροφάνης πέθανε το 327 μ.Χ. και άφησε διάδοχο τον άξιο πρωτοπρεσβύτερο του Αλέξανδρο. Διότι πίστευε ότι το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας προάγεται ακόμα περισσότερο με τη σωστή επισκοπική διαδοχή, ανταποκρινόμενος έτσι στο θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που αναφέρει ότι: «το καλό και υψηλό έργο της επιστασίας του οίκου του Θεού πρέπει να ανατίθεται σε καλούς και εκλεκτούς ανθρώπους. Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει ο επίσκοπος να είναι ακατηγόρητος, ώστε κανείς να μη μπορεί να πει τίποτα σε βάρος του». Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 4η Ιουνίου. Απολυτίκιο Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, Πατριαρχών ανεδείχθης γέρας και θεία κρηπίς, ως Χριστού μυσταγωγός Πάτερ Μητρόφανες, από δε θρόνου υψηλού, τη Εκκλησία δαδουχείς το φέγγος της ευσέβειας. και νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών. Ο Άγιος Λουκιλλιανός         Ποιος θα περίμενε από έναν άνθρωπο πού πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή μέσα στην ειδωλολατρία, της οποίας, μάλιστα, ήταν και ιερέας, να γίνει χριστιανός; Κι όμως. Αυτό συνέβη με το γέροντα ιερέα ειδωλολάτρη Λουκιλλιανό, που έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αυρηλιανού το 270 μ.Χ. Όταν άκουσε για πρώτη φορά χριστιανικό κήρυγμα στην πατρίδα του Νικομήδεια, ή θεία χάρη δημιούργησε μέσα του πραγματικό σεισμό. Γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι οι ειδωλολατρικές του πεποιθήσεις, που τόσο βαθιά ήταν ριζωμένες στην ψυχή του. Τα γεροντικά του μάτια άνοιξαν και με νεανική ζωηρότητα διακήρυξε την πίστη του στο Χριστό. Προσπάθησε, μάλιστα , να φέρει με το κήρυγμα του και άλλες ψυχές σ' Αυτόν. Το γεγονός αυτό καταγγέλθηκε στον κόμη Λιβάνιο. Με θάρρος ο Λουκιλλιανός ομολόγησε μπροστά του το Χριστό. Τότε ο κόμης, πιεζόμενος και από τους ειδωλολάτρες ιερείς, που θεώρησαν το Λουκιλλιανό λιποτάκτη της θρησκείας τους, διέταξε και τον βασάνισαν. Έπειτα τον έριξαν στη φωτιά για να καεί, αλλά δυνατή βροχή έσβησε τη φωτιά. Τότε τον έστειλαν στο Βυζάντιο, όπου ο Λουκιλλιανός αξιώθηκε να μαρτυρήσει με σταυρικό θάνατο. Στη φυλακή μέσα ο άγιος Λουκιλλιανός βρήκε τέσσερα παιδιά, που για τον ίδιο λόγο ήταν φυλακισμένα και κατόπιν αποκεφαλίστηκαν. Μετά τον θάνατο και του Αγίου, η παρθένος Παύλη, πήρε τα ιερά του λείψανα και τα ενταφίασε. Τότε όμως, συνελήφθη και αυτή, βασανίστηκε σκληρά και στο τέλος αποκεφαλίστηκε. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 3η Ιουνίου. Απολυτίκιο Ως άστρον φαεινόν, εκ νυκτός της απάτης, ω Λουκιλλιανέ, ευσεβώς αναλάμψας, νομίμως ηγώνισαι, και τον δόλιον έκτεινας. όθεν πρέσβευε, συν τη Θεόφρονι Παύλη, και τοις τέσσαρσι, Παισί Χριστώ Αθλοφόρε, υπέρ των ψυχών ημών. Ο Άγιος Νικηφόρος       Πατρίδα του η Κωνσταντινούπολη (γεννήθηκε εκεί το 758). Οι γονείς του Θεόδωρος και Ευδοκία ανήκαν στην επίσημη και ευγενική κοινωνική τάξη. Ιδιαίτερα ο πατέρας του διακρινόταν για την ειλικρινή αφοσίωση του στην Ορθοδοξία. Γι' αυτό και πέθανε εξόριστος στη Νίκαια από τον εικονομάχο αυτοκράτορα Κων/νο Κοπρώνυμο. Στα χνάρια του πατέρα του βάδισε και ο Νικηφόρος, ο όποιος απέκτησε μεγάλη ευσέβεια και ανάλογη ορθόδοξη παιδεία. Για αρκετό χρόνο έκανε αρχιγραμματέας στα ανάκτορα, αλλά έπειτα αποσύρθηκε σε ένα κτήμα του, κοντά στο Βόσπορο, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την άσκηση. Όμως, ο βασιλιάς Νικηφόρος τον υποχρέωσε να αναλάβει τη διεύθυνση του μεγάλου πτωχοκομείου της Κων/πολης. Και από τη θέση αυτή, κρίθηκε κατάλληλος για Πατριάρχης. Αφού σύντομα πέρασε όλους τους ιερατικούς βαθμούς, την Κυριακή του Πάσχα (806 μ.Χ.) ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο. Αλλά από δω άρχισε και ο Γολγοθάς του Νικηφόρου. Έδωσε σκληρούς αγώνες για τη διατήρηση της τιμητικής προσκύνησης των εικόνων με την αλλοπρόσαλλη βασιλική ηγεσία. Υπέστη πολλές ταλαιπωρίες και διωγμούς. Εννιά χρόνια έκανε στην Πατριαρχεία και δεκατρία στην εξορία. Τελικά, πολύ ταλαιπωρημένος, στις 2 Ιουνίου του 822 παρέδωκε το πνεύμα του στο Θεό, αμετακίνητος στις πεποιθήσεις του, όπως προστάζει το άγιο Θέλημα Του: «γίνεσθε στερεοί και αμετακίνητοι στην πίστη σας». Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 2 Ιουνίου. Απολυτίκιο Νίκην ήνεγκε τη Εκκλησία, η ση ένθεος, ομολογία, Νικηφόρε Ιεράρχα θεόληπτε. την γαρ Εικόνα του Λόγου σεβόμενος, υπερορία αδίκως ωμίλησας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Ο Άγιος Ιουστίνος, απολογητής και φιλόσοφος     Από τους μεγαλύτερους διδασκάλους και απολογητές της Εκκλησίας ο Ιουστίνος, γεννήθηκε 100 χρόνια μετά το Χριστό στη Συχέμ της Σαμάρειας. Οι γονείς του ήταν Έλληνες ειδωλολάτρες (τον πατέρα του έλεγαν Πρίσκο Βάκχιο), και αυτή τη θρησκεία κληροδότησαν και στο γιο τους, που τον διέκρινε καταπληκτική ευφυΐα, αλλά και φιλομάθεια. Ανήσυχο πνεύμα καθώς ήταν ο Ιουστίνος, γνώριζε όλες τις γνωστές φιλοσοφίες της εποχής του. Ωστόσο, όμως, καμιά δεν τον ανέπαυε πλήρως, και συνεχώς αναζητούσε το κάτι άλλο, το τέλειο. Ο Θεός, βλέποντας την αγνότητα και την ειλικρινή πρόθεση των φιλοσοφικών του αναζητήσεων, ανταποκρίθηκε. Μια μέρα, καθώς ο Ιουστίνος βάδιζε κοντά στη θάλασσα, συνάντησε ένα γέροντα, που ήταν άριστα καταρτισμένος στην αλήθεια της Αγίας Γραφής. Επακολούθησε διάλογος, και από τον Ιουστίνο εφαρμόστηκε ο λόγος του Σοφού Σειράχ: «ο πραγματικά συνετός, αν ακούσει κάποιο σοφό λόγο, θα τον επαινέσει και πάνω σ' αυτόν θα προσθέσει και ο ίδιος κάποιον άλλον». Έτσι και έγινε. Ο Ιουστίνος, αναλύοντας τα λόγια του γέροντα, ανακάλυψε την αλήθεια και με το τάλαντο της φιλοσοφίας που είχε, αναδείχθηκε όχι μόνο υπερασπιστής της χριστιανικής πίστης, αλλά και μάρτυρας, δίνοντας κι αυτή τη ζωή του. Αποκεφαλίστηκε στη Ρώμη, περί το 165 μ.Χ., επί βασιλείας Μάρκου Αυρηλίου. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 1η Ιουνίου. Απολυτίκιο Φιλοσοφίας ταις ακτίσιν εκλάμπων, θεογνωσίας υποφήτης εδείχθης, σοφώς παραταξάμενος κατά των δυσμενών. συ γαρ ωμολόγησας, αληθείας την γνώσιν, και Μαρτύρων σύσκηνος, δι' αθλήσεως ώφθης. μεθ' ών δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ω Ιουστίνε, υπέρ των ψυχών ημών. Ο άγιος Ερμείας       Με τη σημερινή ορολογία, θα λέγαμε ότι ο Ερμείας ήταν ένας συνταξιούχος στρατιωτικός. Υπηρετούσε στα Κόμανα της Καππαδοκίας και ως γνήσιος στρατιώτης πρόσφερε στον Καίσαρα τις υπηρεσίες που του ανήκαν. Ήταν από τους πιο γενναίους μέσα στο στράτευμα και ποτέ δεν έστρεψε την πλάτη του στον εχθρό, ακόμη και στις ήττες. Όταν όμως επί βασιλέως Μάρκου Αυρηλίου έγινε διωγμός κατά των Χριστιανών, συνέλαβαν και τον Ερμεία, χωρίς να υπολογίσουν τις μεγάλες του υπηρεσίες, ούτε τα σεβάσμια γηρατειά του. Κατόπιν, ο Δούκας Σεβαστιανός διέταξε τον Ερμεία να θυσιάσει στα είδωλα. Η διαταγή προκάλεσε έκπληξη στον Ερμεία, και χαμογελώντας του είπε: «Θα ήταν πολύ ανόητο, άρχοντα, να αφήσω το φως και να προτιμήσω το σκοτάδι, να εγκαταλείψω την αλήθεια και να ασπασθώ το ψέμα, να χάσω τη ζωή και να πέσω στο θάνατο». Τότε ο άρχοντας διέταξε και τον έριξαν στη φωτιά, αλλά από θαύμα έμεινε αβλαβής. Τελικά τον αποκεφάλισαν. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 31η Μαΐου. Απολυτίκιο Χριστώ στρατευσάμενος τω Βασιλεί του παντός, γενναίως διέκοψας, τας παρατάξεις εχθρών, Ερμεία πανένδοξε. συ γαρ εγκαρτερήσας, πολυτρόποις αικίαις, ήθλησας εν τω γήρα ως του Λόγου οπλίτης. ω πρέσβευε Αθλοφόρε, σώζεσθαι άπαντας. Η Αγία Εμμέλεια       Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές περιπτώσεις, πίσω από μεγάλους αγίους, βρίσκεται μία αγία μητέρα. Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας και τα εννέα αδέλφια του είχαν μητέρα τους την αγία Εμμέλεια. Οι ρίζες τους φυσικά περνούσαν και από τον πατέρα τους, τον άγιο Βασίλειο, ιερέα διδάσκαλο της ρητορικής, ενάρετο, ευσεβή και προχωρούσαν ακόμη πιο βαθιά στους ευσεβέστατους γονείς του, στη μητέρα του Μακρίνα και στους γονείς της αγίας Εμμέλειας, οι οποίοι κατείχαν μεν υψηλά αξιώματα και πλούτη πολλά, είχαν όμως αγαπήσει άλλους θησαυρούς αφάνταστα γλυκύτερους, τους πνευματικούς και αιώνιους. Απόδειξη ήταν η θυσία της ζωής του πατέρα της, ο οποίος μαρτύρησε κατ’ εντολή του οργισθέντος βασιλιά. Η αγία Εμμέλεια έμεινε ορφανή από πατέρα και μητέρα, αλλά με μια μεγάλη κληρονομιά πνευματικού πλούτου, όμορφη στην σωματική εμφάνιση και πεντάμορφη στην ψυχή, στολισμένη με αγάπη, προσευχή και πίστη στο Σωτήρα Χριστό, που της έδωσε τον άνδρα που της άξιζε, τον άγιο Βασίλειο. Στη συζυγική τους ζωή βασίλευε ο αλληλοσεβασμός, η αλληλοβοήθεια, η ταπεινοφροσύνη, η πραότητα, η ειλικρίνεια, η εγκράτεια, η προσευχή, οι ελεημοσύνες, η τεκνογονία και η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους για τη δόξα του Κυρίου. Η αγία Εμμέλεια δοκιμάστηκε με πολλές θλίψεις, όπως ο θάνατος των γονιών της, ο θάνατος του πρώτου της γαμπρού, ο θάνατος του συζύγου της μόλις γεννήθηκε ο γιος της Πέτρος, ο θάνατος του γιού της Ναυκρατίου για να πάρει τα στεφάνια της αγιότητας. Όμως ο πόνος και οι θλίψεις δεν τη νίκησαν, τόνωσε την προσευχή της και άκουσε τη συμβουλή της κόρης της Μακρίνας, να δοξάσουν μαζί το Σωτήρα τους στην ασκητική ζωή με άλλες μοναχές. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 30η Μαΐου. Απολυτίκιο Σωφρόνως τον βίον σου κατ’ εναντίον Θεού, ετέλεσας πρότερον συν Βασιλείω σεμνώ, Εμμέλεια πάνσεμνε, είτα δε εν ερήμω αναβάσεις διέθου άμα τοις σοις εκγόνοις, ως τα άνω ποθούσα, διο σε ο Χριστός πανοικοί, υπερεδόξασε. Η αγία Θεοδοσία η παρθένος       Καταγόταν από τη Φοινίκη και δεν είχε μόνο παρθενικό σώμα, αλλά και παρθενική ψυχή. Από ηλικία 18 χρονών έλαμπε για το ζήλο και τη θερμή της πίστη, ανάμεσα στις νεαρές ειδωλολάτρισσες. Αυτό καταγγέλθηκε στον άρχοντα Ουρβανό, που με κάθε δελεαστικό τρόπο προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί τον Χριστό. Όμως η παρθένος Θεοδοσία έμεινε αμετακίνητη στα ιερά της πιστεύω. Ο Ουρβανός, βλέποντας την αδάμαστη επιμονή της, εξοργίστηκε και με θηριώδη τρόπο έσπασε τα κόκκαλά της και πριόνισε τις σάρκες της. Έπειτα, την πλησίασε και της πρότεινε να αλλαξοπιστήσει, έστω και την τελευταία στιγμή, και αυτός θα θεράπευε αμέσως τις πληγές της. Η Θεοδοσία μισοπεθαμένη απάντησε: «είμαι χριστιανή». Τότε ο τύραννος διέταξε και την έριξαν στη θάλασσα, όπου και παρέδωσε το πνεύμα της. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 29η Μαΐου. Απολυτίκιο Ως δόσιν θεόσδοτον, την παρθενίαν την σην, αγώσιν αθλήσεως Θεοδοσία σεμνή, τω Λόγω προσήγαγες. όθεν προς αθανάτους μεταστάσα νυμφώνας, πρέσβευε Αθληφόρε τω Δεσπότη των όλων ρυσθήναι εκ πολυτρόπων ημάς συμπτώσεων. Ο άγιος Δημήτριος ο Πελοποννήσιος       Καταγόταν από την Πελοπόννησο και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Εξισλαμίστηκε από τους Τούρκους μαζί με άλλους νέους πιθανώς μετά την κατάπνιξη της επανάστασης της Πελοποννήσου το1769. Το παιδί αυτό ονομαζόταν Δημήτριος και όταν εξισλαμίστηκε ονομάστηκε Μουσταφάς. Από τη φύση του ευφυής και δραστήριος αναδείχθηκε ο Μουσταφάς μεταξύ των Τούρκων της Πελοποννήσου και πήρε το αξίωμα του επάρχου και απόκτησε πολύ πλούτο και τιμές. Επιθυμούσε όμως από την αρχή να επανέλθει στην πίστη των πατέρων του, γι’ αυτό δε θαμπώθηκε από τον πλούτο και τις τιμές. Πήρε λοιπόν την απόφαση να επιστρέψει στο Χριστιανισμό και προσήλθε σ’ ένα πνευματικό στην Τρίπολη, όπου εξομολογήθηκε, πήρε τη συμβουλή του και ζούσε κρυφά χριστιανικά. Η χριστιανική του όμως ζωή σκανδάλισε τους μωαμεθανούς και τον κατήγγειλαν στον πασά της Τρίπολης. Οπότε ο Δημήτριος συνελήφθη στο Μυστρά, οδηγήθηκε στον πασά της Τρίπολης και ομολόγησε ότι είναι έτοιμος να χύσει το αίμα του για την αγάπη του Ιησού Χριστού. Παρά τις συμβουλές και τις υποσχέσεις του πασά, ο μάρτυρας παρέμεινε αμετάθετος στην πίστη του. Μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα στη φυλακή τελικά τον αποκεφάλισαν στις 28 Μαΐου 1794, Κυριακή της Πεντηκοστής, στην Τρίπολη. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 28 Μαΐου. Ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος       Καταγόταν από τη Ρωσία. Αιχμαλωτίστηκε το 1730 από τους Τατάρους, οι οποίοι τον πούλησαν σαν δούλο σ’ ένα Τούρκο στο Προκόπι της Καισάρειας. Ο Τούρκος αυτός προσπάθησε ποικιλοτρόπως να εξωμόσει τον Ιωάννη, ο οποίος όμως έμεινε ακλόνητος στη χριστιανική του πίστη.Μετά από πολλές θλίψεις και ταλαιπωρίες κατόρθωσε να ελευθερωθεί από τον ασεβή δεσπότη του και αποσύρθηκε σε ερημικό μέρος ασκούμενος. Έτσι θεάρεστα και με αυστηρή νηστεία αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά, προβλέποντας μάλιστα με τη χάρη του Θεού το θάνατό του (27 Μαΐου). Είναι γνωστό σ’ όλη την Ελλάδα ότι στο Νέο Προκόπι Ευβαίας βρίσκεται αποθησαυρισμένο το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου (από το 1925) και έγινε γνωστό από τα πολλά θαύματα που έγιναν εκεί. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 27 Μαΐου. Απολυτίκιο Εκ γης ο καλέσας σε προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον το σκήνος Σου Όσιε, Σύ γαρ εν τη Ασία ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης τω Χριστώ Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών. Ο Άγιος Κάρπος       Ο απόστολος Κάρπος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νέρωνα και συναριθμείται με τους εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Επίσης, ήταν συνεργάτης του απ. Παύλου, και απ' ότι μαθαίνουμε από τη Β' προς Τιμόθεον Επιστολή εργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου στην Τρωάδα. Έπειτα έγινε επίσκοπος στη Βάρνα της Θράκης, όπου με την αγία του ζωή και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος έγινε πνευματικός αστέρας πρώτου μεγέθους και φώτισε με τις θείες διδασκαλίες του όλη της επικράτεια της επισκοπής του. Στο έργο του ο Καρπός υπέστη πολλούς πειρασμούς και θλίψεις, που τις αντιμετώπισε με μεγάλη γενναιότητα και υπομονή. Δε φοβόταν τους πόνους και τις κακοπάθειες, αλλά έμπαινε δυναμικά στη μάχη, χωρίς να υπολογίζει το θυμό και την οργή των τυράννων. Είχε κατασταλάξει μέσα του ο λόγος του Κυρίου, «εφόσον είστε μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη». Ο δρόμος για την ένωση με τον Κύριο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με δοκιμασίες, που με συνεχή αγώνα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε, σύμφωνα με το άγιο θέλημα Του. Ο Καρπός πέθανε ειρηνικά, φωτίζοντας με το παράδειγμα του πολλούς ανθρώπους. Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 26 Μαΐου. Απολυτίκιο Θείας χάριτος, τη κοινωνία, εκοινώνησας δεσμών τω Παύλω, θεομα-κάριστε Καρπέ απόστολε, και κοινωνούς θείας δόξης ανέδειξας, τους δεξαμένους το φέγγος των λόγων σου. Όθεν πρέσβευε, Χριστώ τω Θεώ πανεύφημε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Η τρίτη εύρεση της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου       Την πρώτη και δεύτερη εύρεσή της εορτάζει η Εκκλησία στις 24 Φεβρουαρίου. Η τιμία κεφαλή του Βαπτιστή Ιωάννη (που στο μεταξύ είχε χαθεί και πάλι), ενώ ήταν πολλά χρόνια κρυμμένη, τώρα φάνηκε μέσα στη γη, όπως διακρίνεται ο χρυσός από τα άλλα κοινά μέταλλα. Όμως δεν ήταν κλεισμένη μέσα σε ειδική στάμνα όπως πρώτα, αλλά βρισκόταν μέσα σε αργυρό αγγείο και σε τόπο ιερό.Η εύρεση αυτή έγινε από κάποιον ιερέα στα Κόμανα της Καππαδοκίας. Από εκεί μετακόμισαν το ιερό λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, όπου η υποδοχή έγινε με μεγάλη επισημότητα. Ο τότε πιστότατος βασιλιάς και ο Πατριάρχης, με όλο τον ορθόδοξο λαό, υποδέχθηκαν με πολλή χαρά την τιμία κεφαλή του Προδρόμου. Έπειτα με ευλάβεια την προσκύνησαν και την τοποθέτησαν σε τόπο ιερό. Έτσι επαληθεύεται ο λόγος του ψαλμωδού Δαυΐδ, «Ο Κύριος φυλάσσει όλα τα οστά των δικαίων και ούτε ένα από αυτά δεν θα συντριβεί». Η Εκκλησία εορτάζει την Τρίτη εύρεση της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου στις 25 Μαΐου. Απολυτίκιο Ως θείον θησαύρισμα εγκεκρυμμένον τη γη, Χριστός απεκάλυψε την Κεφαλήν σου ημίν, Προφήτα και Πρόδρομε. πάντες ουν συνελθόντες, εν τη ταύτη ευρέσει, άσμασι θεηγόροις τον Σωτήρα υμνούμεν, τον σώζοντα ημάς εκ φθοράς ταις ικεσίαις σου.