 Έζησε τον 3ο αιώνα επί Μαξιμιανού και Διοκλητιανού. Γεννήθηκε από ειδωλολάτρες γονείς στην Αίγυπτο, αλλά ο Μηνάς από έφηβος γνώρισε τον Χριστό και αφοσιώθηκε μ’ όλη του την καρδιά σ’ Αυτόν.Όταν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, θέλησε να αποσυρθεί σε τόπο, όπου το σώμα του και το πνεύμα του να είναι εκτός ειδωλολατρικού ερεθίσματος. Κατέφυγε στο όρος Κοτυάειον της Φρυγίας, όπου μαζί με άλλους ζούσαν ως μια αυτόνομη και ελεύθερη κοινωνία Χριστού.
Όταν όμως εξερράγη ο διωγμός κατά των Χριστιανών, ο Μηνάς δεν άντεξε και κατέβηκε στην πόλη να ομολογήσει το Χριστό. Σε μια πανήγυρη των ειδωλολατρών, όρμησε με θάρρος και εν μέσω όλων διακήρυξε ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αμέσως όλοι έπεσαν πάνω του, τον συνέλαβαν και ο δικαστής Πύρρος τον έκρινε ένοχο θανάτου.
Τότε ο Μηνάς απάντησε: «Ώστε δικάζομαι ως ένοχος, επειδή στο πανηγύρι σας διακήρυξα την αλήθεια του Θεού μου, χωρίς να αγγίξω κανέναν από σας. Τότε εσείς τι είσθε, όταν όχι μόνο τη θρησκεία μας βρίζετε, αλλά και με χίλια δυο βάσανα θανατώνετε νέους, γέρους, γυναίκες και παιδιά; Αυτή λοιπόν είναι η δικαιοσύνη σας; Αυτά τα φώτα σας; Αυτός ο πολιτισμός σας; Μου προτείνετε να θυσιάσω στα είδωλα για να διαφύγω το θάνατο. Μη χάνετε λοιπόν τον καιρό σας. Το θύμα είναι μπροστά σας και δεν έχει ανάγκη της διαφυγής που του προτείνετε. Διότι το αίμα μου θα φανεί ισχυρότερο και θα σας καταπνίξει». Εξαγριωμένοι από την απάντηση οι ειδωλολάτρες τον αποκεφάλισαν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 11η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Τρισάριθμον σύνταγμα των Αθλητών του Χριστού, συμφώνως τιμήσωμεν ως καθαιρέτας εχθρού, Μηνάν τον αοίδιμκον, Βίκτωρα τον γενναίον και Βικέντιον άμα, τούτοις συνευφημούντες, Στεφανίδα την θείαν. Αυτών Χριστέ ικεσίαις πάντας ελέησον.
| Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης | | |
| | |
| |
 Γεννήθηκε το 1840 στα Φάρασα της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Ελευθέριος και Βαρβάρα. Σπούδασε στη Σμύρνη ξένες γλώσσες και εκκλησιαστική γραμματεία. Σε ηλικία 26 χρονών εκάρη μοναχός με το όνομα Αρσένιος στη μονή Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανών.Κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος από το μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο Β΄ και τοποθετήθηκε διδάσκαλος στα Φάρασα. Τριάντα χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και προχειρίστηκε αρχιμανδρίτης και πνευματικός.
Πρόσφερε πολύ σημαντικό εθνικοθρησκευτικό έργο, ζούσε ζωή λιτή, με προσευχή και ο Θεός του χάρισε τελικά το προφητικό και το θαυματουργικό χάρισμα. Στην Ελλάδα ήλθε το 1924 και πέθανε στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου στην Κέρκυρα.
Από εκεί το 1958 τα λείψανά του μεταφέρθηκαν από το μοναχό Παΐσιο στην Κόνιτσα και το 1970, από τον ίδιο μοναχό, στο γυναικείο μοναστήρι Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπου ο άγιος μετά το θάνατό του έκανε πολλά θαύματα.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 10η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Των οσίων τον βίον εκμιμησάμενος, εν εσχάτοις τοις χρόνοις Πάτερ Αρσένιε, επληρώθης δωρεών του θείου Πνεύματος και θαυμάτων γεγονώς, θεοφόρε, αυτουργός παρέχεις ενί εκάστω τας εκ Θεού χορηγίας ταις ικεσίαις σου προς Κύριον.
| Άγιοι Θεσσαλονίκη, Αύκτος και Ταυρίων | | |
| | |
| |
 Οι άγιοι αυτοί μαρτύρησαν στην Αμφίπολη της Μακεδονίας, κοντά στην Καβάλα. Η Θεσσαλονίκη ήταν κόρη ενός ιερέα των ειδώλων, που ονομαζόταν Κλέων και ήταν αρκετά πλούσιος. Όταν έμαθε ότι η κόρη του έγινε χριστιανή, θερμά την παρακάλεσε να αρνηθεί το Χριστό, πράγμα που δεν κατόρθωσε. Τότε την γύμνωσαν και τη μαστίγωσαν με μαστίγια από ωμά δέρματα τέσσερις άνδρες. Έπειτα έσπασαν τα πλευρά της και αφού πήραν την περιουσία της την εξόρισαν, όπου ομολογώντας τον Χριστό απεβίωσε.
Οι δε Αύκτος και Ταυρίων, αφού κατηγόρησαν τον ωμό βασανιστή και φονιά της Θεσσαλονίκης, καταγγέλθηκαν στον υπατικό Θορύβιο. Αυτός διέταξε το λιθοβολισμό τους και κατόπιν μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων. Επειδή όμως οι Άγιοι με θαυματουργικό τρόπο βγήκαν απ’ όλα αυτά σώοι και αβλαβείς, διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός τους και έτσι έλαβαν τα ένδοξα στεφάνια του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 7η Νοεμβρίου.
| | |
| |
 Ξένος προς τις μάταιες κλήσεις και επιθυμίες, καταγινόταν ήσυχα με την εργασία του και τον υπόλοιπο καιρό χρησιμοποιούσε για λογική ανάπαυση, μελέτη και αγάπη προς τον πλησίον του. Ο όσιος Λουκάς ήταν από το Ταυρομένιο της Σικελίας και από μικρό παιδί διακρινόταν για τη ζωντανή ευσέβειά του. Από τον ιδρώτα του έδινε στους φτωχούς και πολλές φορές αγρύπνησε κοντά στα κρεβάτια δυστυχισμένων, που χωρίς οικογένεια περνούσαν την ασθένεια μέσα στη θλίψη και τη μοναξιά. Οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν, αλλά ο Λουκάς δεν δέχτηκε. «Δεν περιφρονώ, έλεγε, το γάμο, αφού τόσο τον τίμησε ο Κύριός μας και η Εκκλησία. Αλλ’ είναι τάχα ανάγκη να παντρευτούμε όλοι; Υπάρχουν τόσες διακονίες προς τον πλησίον, που μπορεί να εκτελεί ο άγαμος με περισσή ευκολία. Επίσης είναι υποχρεωτικό να αποκτήσει κανείς παιδιά; Και μήπως τάχα δεν είναι ιερό και ωραίο να δώσει κανείς ψωμί και να φέρει κάποια ακτίνα παρηγοριάς στις καρδιές απόρων ορφανών;»
Αργότερα ο Λουκάς έγινε μοναχός και ασκήτευε σε κάποιες τοποθεσίες της Αίτνας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Βυζάντιο, όπου υπήρχαν τόσοι θησαυροί της Εκκλησίας. Τελικά τον τράβηξε η Κόρινθος, όπου δίδασκε και οικοδομούσε με τις ευσεβείς ομιλίες του και τις πατρικές συμβουλές του. Εκεί επίσης τον βρήκε και ο ειρηνικός θάνατος.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 6η Νοεμβρίου. |
| Άγιοι Γαλακτίωνας και Επιστήμη | | |
| | |
| |
 Έζησαν τον 3ο αι. μ.Χ. όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Οι γονείς του Γαλακτίωνα, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Κάποιος, όμως ιερομόναχος, που ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία. Το δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν με παιδαγωγία και νουθεσία σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της.
Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε νυμφεύθηκε μια ωραία κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στον Χριστό. Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Τότε, ο μεν Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους Σινά, η δε Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο.
Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφτασε και στα μέρη εκείνα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων. Όταν το πληροφορήθηκε η Επιστήμη έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτήν, προς ενίσχυση του συζύγου της. Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, τους αποκεφάλισε (250 μ.Χ.).
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 5η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Την λαμπράν ξυνωρίδα των Μαρτύρων τιμήσωμεν, ώσπερ συζυγίαν αρίστην και κλυτήν και θεόφρονα, τον θείον Γαλακτίωνα πιστοί, ομού συν Επιστήμη τη σεμνή. δι’ ασκήσεως γαρ πόνων αθλητικήν, εξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ ημών πάσιν ιάματα. |
| | |
| |
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αυρηλιανού (270) και καταγόταν από την Έφεσο. Έκανε το επάγγελμα του μίμου, του ηθοποιού όπως θα λέγαμε σήμερα, και ακολουθούσε τον κόμη Αλεξανδρείας. Μαζί μ’ αυτόν λοιπόν έφτασε στην Καισάρεια και σε κάποια παράστασή του υποκρίθηκε την τελετή του αγίου Βαπτίσματος. Η παράσταση ήταν τόσο άψογη, ώστε με θαυματουργικό τρόπο πολλοί από τους θεατές βαπτίστηκαν χριστιανοί.
Αλλά και ο ίδιος ο Πορφύριος ομολόγησε δημόσια πως είναι πλέον χριστιανός. Ο κόμης διέταξε τον άγιο να αρνηθεί αμέσως την πίστη των χριστιανών, πράγμα που ο Πορφύριος δεν έπραξε. Τότε ο κόμης διέταξε να τον αποκεφαλίσουν και έτσι ο άγιος έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 4η Νοεμβρίου.
| Άγιοι Ακεψιμάς, Ιωσήφ και Αειθαλάς | | |
| | |
| |
 Ο Ακεψιμάς ήταν επίσκοπος, ο Ιωσήφ πρεσβύτερος και ο Αειθαλάς διάκονος. Και οι τρεις μαρτύρησαν για τον Χριστό, όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β΄. Ο Ακεψιμάς άφησε την τελευταία του πνοή, αφού χτυπήθηκε σκληρά με ακανθωτά ραβδιά από ροδιά.
Ο Ιωσήφ υπέστη μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού.
Ο Αειθαλάς μαστιγώθηκε σκληρά και έπειτα τον κρέμασαν με το κεφάλι κάτω, μέχρι που παρέδωσε και αυτός τη μακαρία ψυχή του (330 μ.Χ.).
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 3η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ως θεράποντες της ευσεβείας, στύλοι ώφθητε της Εκκλησίας, πυρολατρών καθελόντες το φρύαγμα, Ακεψιμά Ιεράρχα πολύαθλε, Αειθαλά, Ιωσήφ τε μακάριοι. Αλλ’ αιτήσασθε, Χριστόν τον Θεόν, πανεύφημοι δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Άγιοι Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδοφόρος και Ανεμπόδιστος | | |
| | |
| |
 Ήταν αξιωματούχοι του πέρση βασιλιά Σαπώρ Β΄ Επειδή, όμως, ομολόγησαν ότι είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα τους έριξαν στις φλόγες. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς τον Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά. Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες και στον ίδιο τον Σαπώρ, με αποτέλεσμα να αναβάλει το θάνατο των γενναίων χριστιανών.
Αλλά μετά μερικές μέρες τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το χριστιανικό τους φρόνημα, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο. Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδοφόρο, του είπε να φανεί λογικός ως εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια. Ο Ελπιδοφόρος του αποκρίθηκε ότι γι’ αυτό ακριβώς πιστεύει στον Χριστό. Η απάντηση του Ελπιδοφόρου εξαγρίωσε τον Σαπώρ και αμέσως τον αποκεφάλισε.
Οι θυσίες αυτές ενθάρρυναν ακόμη περισσότερο τους υπόλοιπους και έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους. Τότε ο Σαπώρ διέταξε να τους ρίξουν σε αναμμένο καμίνι. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη μακάρια ψυχή τους στο Ζωοδότη Κύριο.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 2α Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ακίνδυνον μέλψωμεν συν Αφθονίω ομού, κλεινόν Ανεμπόδιστον, Ελπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ένδοξον. ούτοι γαρ ακινδύνως, εξ αφθόνου κρατήρος πηγάζουσιν τοις ελπίδι, αρραγεί προσιούσι, χαρίτων ανεμποδίστων κρήνην θεόβρυτον. |
| Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ανάργυροι | | |
| | |
| |
 Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθειά της στη χριστιανική ανατροφή των δύο παιδιών της Κοσμά και Δαμιανού.Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι’ αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν ως διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον.
Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύτηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον λόγο της Αγίας Γραφής: «όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και τη τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας στους αιώνες των αιώνων».
Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 1η Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο
Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.
| | |
| |
 Ήταν εκ πόλεως Πηλουσίου της Αιγύπτου και διέπρεψε μεταξύ των αθλητών του Χριστού, τους οποίους τόσο πολλούς και λαμπρούς μεγάλωσε η Αίγυπτος κατά τους σκληρούς διωγμούς της Εκκλησίας. Ο Επίμαχος μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και κατέφυγε αρχικά στην έρημο, όπου έκανε άσκηση στην τελειότερη πνευματική ζωή. Αλλ’ έπειτα, κατά την έκρηξη του διωγμού, αποφάσισε να πάει στην Αλεξάνδρεια, για να συμμετέχει από κοντά στη σκληρή και φλογερή πάλη. Και σε πρώτη φάση ενίσχυε με τα θερμά και τολμηρά λόγια του τους μάρτυρες, την ώρα του μαρτυρίου.
Γι’ αυτό τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Κατόπιν του έσχισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και τέλος τον θανάτωσαν με ξίφος. Το λείψανό του παρέλαβαν ευσεβείς χριστιανοί και το έθαψαν με μεγάλη ευσέβεια.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 31η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ως γενναίος οπλίτης του Σωτήρος, Επίμαχε, τω εχθρώ στερρώς συνεπλάκης, συμμαχία της πίστεως, και τούτον ετροπώσω Αθλητά, βασάνους πολυτρόπους υποστάς, δια τούτο ως του Λόγου σε κοινωνόν, τιμώμεν ανακράζοντες. δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
| Άγιοι Ζηνόβιος και Ζηνοβία, τα αδέλφια | | |
| | |
| |
 Καταγόταν από τις Αιγαίς της Κιλικίας και ήταν κληρονόμοι μεγάλης περιουσίας. Ο Ζηνόβιος είχε σπουδάσει ιατρική, και όχι μόνο πρόσφερε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στους πάσχοντες, αλλά επιπλέον πλούσια μοίραζε από τα αγαθά του σ’ αυτούς. Με τη συμπεριφορά του αυτή στήριζε τους χριστιανούς, και πολλούς ειδωλολάτρες έφερε στη χριστιανική πίστη. Όταν το πληροφορήθηκε ο έπαρχος Λυσίας, έδωσε διαταγή και τον συνέλαβαν. Ο Ζηνόβιος με παρρησία ομολόγησε ότι πράγματι είναι χριστιανός. Και ό,τι κάνει, το κάνει για τη σωτηρία των ψυχών και τη δόξα του αληθινού Θεού. Ο Λυσίας με αυστηρότητα του είπε ότι αν δε σταματήσει αυτό που κάνει και δεν αρνηθεί το Χριστό, θα μαρτυρήσει φρικτά. Ο Ζηνόβιος απάντησε ότι τα μαρτύρια μπορεί να βλάψουν το σώμα του, αλλά την ψυχή του ποτέ. Ο Λυσίας αμέσως διέταξε και τον βασάνισαν. Τότε παρενέβη η αδελφή του Ζηνοβία και ήλεγξε το Λυσία, ότι αυτό που κάνει είναι άνανδρο. Τότε ο έπαρχος συνέλαβε και αυτή, και τελικά αποκεφάλισε και τους δύο.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 30η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ως θείοι αυτάδελφοι, ομονοούντες καλώς, Ζηνόβιε ένδοξε και Ζηνοβία σεμνή, συμφώνως ηθλήσατε. όθεν και των στεφάνων των αφθάρτων τυχόντες, δόξης ακαταλύτου ηθιώθητε άμα, εκλάμποντες τοις εν κόσμω χάριν ιάσεων.
| | |
| |
 Η οσία Αναστασία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι. Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος, υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητά της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό. Τότε δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: «Εγώ, είπε, μια ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκοσμίων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα. Δεν τα θέλησα. Αλλά τον Χριστό μου τον θέλω και απ’ Αυτόν καμία δύναμη δεν θα μπορέσει να με χωρίσει. Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε».
Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα την κρέμασε και την έσχισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι η Αναστασία πήρε το αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 29η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ασκήσει εκλάμψασα ώσπερ παρθένος σεμνή, αθλήσεως αίμασι την της αγνείας στολήν, ενθέως εφοίνιξας. όθεν Αναστασία, ως Οσία και Μάρτυς, χάριτας ιαμάτων, απαστράπτεις τω κόσμω, πρεσβεύουσα τω Σωτήρι υπέρ των ψυχών ημών.
| Άγιοι Τερέντιος και Νεονίλλη και τα παιδιά τους | | |
| | |
| |
 Ήταν μια πραγματική «κατ’ οίκον Εκκλησία». Οικογένεια αληθινά χριστιανική, με μια ψυχή, με μια καρδιά και το ίδιο φρόνημα. Όταν άρχισε ο διωγμός κατά τους χριστιανών, ειδοποίησαν τους δύο συζύγους ότι κινδυνεύουν να συλληφθούν. Τότε ο Τερέντιος και η Νεονίλλη αναρωτήθηκαν να φύγουν μακριά, προκειμένου να προστατέψουν τα παιδιά τους ή να μείνουν και να περιμένουν με γενναιότητα οποιοδήποτε μαρτύριο;
Οι πέντε γιοι και οι δύο θυγατέρες τους (Σαρβήλος, Νίτας, Ιέραξ, Θεόδουλος, Φώτιος, Βήλη και Ευνίκη) έδωσαν αποφασιστική απάντηση. Γιατί να φύγουν; Ο διωγμός είχε εξαπλωθεί παντού. Έπειτα, η αναχώρησή τους θα ενέσπειρε τον πανικό στους εκεί χριστιανούς. Και το σπουδαιότερο, η Εκκλησία δεν ενισχύεται από φυγάδες, αλλά από μάρτυρες και αθλητές.
Έτσι, όλη η οικογένεια αποφάσισε να μείνει σταθερή στην απόφασή της. Και όλοι μαζί, αφού ομολόγησαν το Χριστό, πέθαναν με αποκεφαλισμό.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 28η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Νόμω φύσεως συνδεδεμένοι, κράτος πίστεως ενδεδυμένοι, μαρτυρίου την οδόν διηνύσατε, συν Νεονίλλη θεόφρον Τερέντιε, και η των παίδων υμών επτάς ένθεος. Και νυν άφεσιν, αιτήσασθε παμμακάριστοι τοις μέλπουσιν υμών την θείαν άθλησιν.
| | |
| |
 Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του αγίου και ενδόξου Δημητρίου.
Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός χαιρόταν τις νίκες κάποιου σωματώδους, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος.Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με τον Λυαίο, γι’ αυτό προσευχήσου για μέσα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει.
Τότε λοιπόν ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και αναφώνησε: «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό κτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε. Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με αποκεφαλισμό το Νέστορα.
Μ’ αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε «ο Κύριος είναι βοηθός μου και δεν θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος»;
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 27η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Αθλητής ευσεβείας ακαταγώνιστος, ως κοινωνός και συνήθης του Δημητρίου οφθείς, ηγωνίσω ανδρικώς Νέστωρ μακάριε. τη γαρ θεϊκή αρωγή τον Λυαίον καθελών, ως άμωμον ιερείον, σφαγιασθείς προσηνέχθης τω Αθλοθέτη και Θεώ ημών.
| | |
| |
 Η λέξη Ταβιθά είναι συριακή και ερμηνεύεται Δορκάς. Το όνομα αυτό έφερε η ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη χριστιανή, που κατοικούσε στην Ιόππη. Από τις Πράξεις των Αποστόλων πληροφορούμαστε ότι η Ταβιθά ήταν εξειδικευμένη υφάντρια που κατασκεύαζε χιτώνες και ιμάτια, τα οποία πουλούσε και από τα έσοδα συντηρούσε φτωχούς, χήρες και ορφανά.
Όταν ο απόστολος Πέτρος, στα πλαίσια της διάδοσης του Ευαγγελίου, έφτασε στη Λύδδα της Παλαιστίνης, συνέβη ν’ ασθενήσει η Ταβιθά και να πεθάνει. Και ενώ είχαν ετοιμαστεί όλα για την κηδεία της, έγινε γνωστό ότι ο Πέτρος ήταν στη Λύδδα. Τότε δύο απεσταλμένοι τον παρακάλεσαν να έρθει στην Ιόππη. Όταν έφτασε, τον ανέβασαν στο υπερώο όπου ήταν νεκρή η Ταβιθά.
Συγκινημένος ο Πέτρος, χωρίς να πει τίποτε, έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά. Έπειτα είπε: «Ταβιθά, ανάστηθι». Και πράγματι η νεκρή αναστήθηκε! Αυτό χαροποίησε αφάνταστα τους παρευρισκόμενους, και το γεγονός διαδόθηκε σ’ όλη την Ιόππη, μ’ αποτέλεσμα να πιστέψουν πολλοί στον Κύριο.
Από τότε η Ταβιθά έζησε αρκετά χρόνια, γεμάτα αγαθά έργα και ελεημοσύνες. Ο θάνατος τη βρήκε σε βαθιά γεράματα. Και έτσι η φιλάγαθη αυτή γυναίκα έφυγε ειρηνικά και με αγαλλίαση, διότι την αξίωσε ο Θεός να περάσει τη ζωή της ωφέλιμα, γεμάτη πνευματικούς καρπούς.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 25η Οκτωβρίου.
| Άγιος Αρέθας ο μεγαλομάρτυρας | | |
| | |
| |
 Έζησε τον 6ο αιώνα και ήταν ένας από τους προύχοντες της πόλης Νέγρα στην Αιθιοπία. Όταν ασπάσθηκε το Χριστιανισμό, διακρινόταν για την ευσέβεια και τις πολλές του αγαθοεργίες. Κοντά του μαζεύτηκε ένας όμιλος από άνδρες και γυναίκες, που καθημερινό τους έργο είχαν τη διδασκαλία του θείου λόγου. Η πρόοδος αυτή του Ευαγγελίου στην Εκκλησία της Νέγρας εξήγειρε το φανατισμό των ειδωλολατρών, που συνέλαβαν τον Αρέθα και τους συνεργάτες του. Ο Αρέθας ήταν τότε γέροντας. Οι εχθροί της πίστης του συνέστησαν να λυπηθεί τα γεράματά του και να απαρνηθεί το Χριστό. Τότε ο Αρέθας έδωσε γενναία απάντηση: «Στη διάρκεια της ζωής μου διέπραξα πολλά αμαρτήματα. Ο Ιησούς Χριστός με καθάρισε απ’ αυτά δια της θυσίας Του και με την πίστη μου προς Αυτόν. Και από άνθρωπο απωλείας με έκανε κληρονόμο του ανεσπέρου φωτός και της αιώνιας ζωής. Τώρα μου προσφέρει και άλλη τιμή. Μου δίνει την ευκαιρία από τη σάρκα ενός γέροντα να προβάλει αθλητής, αποδεικνύοντας ότι η ισχύς και η ελευθερία του πνεύματος μπορούν να καταφρονήσουν κάθε άνομη απειλή και βία και να καταισχύνουν τους δυνατούς της γης». Η απάντηση αυτή εξαγρίωσε περισσότερο τους δημίους του, που αμέσως αποκεφάλισαν τον Αρέθα και με τους συνεργάτες του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 24η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ευσεβεία εμπρέπων τη αθλήσει δεδόξασαι, την των Χριστοκτόνων κακίαν καθελών τη ενστάσει σου. διο και προσενήνοχας Χριστώ Μαρτύρων αρραγή συνασπισμόν, ώσπερ θείος παιδοτρίβης και οδηγός, Αρέθα παμμακάριστε. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
| Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος | | |
| | |
| |
 Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν ένας από τους γιους του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα, γι’ αυτό ονομαζόταν αδελφός του Κυρίου. Γεγονός είναι ότι ο Ιάκωβος έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων και είναι αυτός που έγραψε την πρώτη θεία Λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας.Ο Ιάκωβος λοιπόν ποίμανε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων με δικαιοσύνη, με στοργή και στερεότητα στην πίστη. Αυτό όμως εξήγειρε τη μοχθηρία και την κακουργία των Ιουδαίων. Αφού τον έπιασαν, τον έριξαν από το πτερύγιο του Ναού, και ενώ ακόμη ήταν ζωντανός, τον αποτέλειωσαν με άγριο κτύπημα ροπάλου στο κεφάλι.
Έργο του Ιακώβου είναι η Καθολική επιστολή του στην Καινή Διαθήκη. Ανάμεσα στα άλλα υπογραμμίζει: «να γίνεσθε τηρητές του λόγου του Θεού και να μην ξεγελάτε τον εαυτό σας ότι είναι αρκετό και μόνον να ακούει κανείς το λόγο».
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 23η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ως του Κυρίου μαθητής ανεδείξω δίκαιε το Ευαγγέλιον. ως Μάρτυς έχων το απαράτρεπτον, την παρρησίαν ως Αδελφόθεος, το πρεσβεύειν ως Ιεράρχης. Ικέτευε Χριστόν τον Θεόν σωθήναι τας ψυχάς ημών.
| | |
| |
 Έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. Η άμεμπτη ζωή του και η καρποφορία της διδασκαλίας του παρακίνησαν το ποίμνιό του να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως στη Φρυγία. Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά. Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, «αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωσή του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης».
Και ο Αβέρκιος την εντολή αυτή την έκανε πράξη στη ζωή του. Γι’ αυτό και ο Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάμει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης από πονηρό δαιμόνιο. Εξέβαλε θερμά νερά από τη γη και άλλα πολλά θαύματα έκανε. Επίσης, ο Αβέρκιος κήρυξε σε όλες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας. Έπειτα πήγε στη Λυκαονία, την Πισιδία και την επαρχία των Φρυγών. Ονομάστηκε ισαπόστολος, διότι περιόδευσε και κήρυξε όπως οι κορυφαίοι Απόστολοι του Χριστού. Πέθανε ειρηνικά σε ηλικία 72 χρονών.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 22α Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Αποστόλων τον ζήλον εκμιμησάμενος, τη Εκκλησία εκλάμπεις ως εωσφόρος αστήρ, την θεόδοτον ισχύν φαίνων τοις έργοις σου. συ γαρ θαυμάτων ιερών τας δυνάμεις ενεργών, Αβέρκιε ιεράρχα, προς ευσεβείας εισόδους, τους πλανωμένους καθωδήγησας. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
