 Ο ευαγγελιστής Λουκάς καταγόταν από την Αντιόχεια, και η εθνικότητά του ήταν ελληνική. Ο απόστολος Παύλος μας πληροφορεί ότι το επάγγελμα του Λουκά ήταν γιατρός. Επίσης, γνώριζε να ζωγραφίζει, και όπως είναι γνωστό, σ’ αυτόν αποδίδονται οι εικόνες της Παναγίας.Ο Λουκάς μπορεί να μην υπήρξε ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, έδρασε όμως ως Απόστολος, όπως και οι Δώδεκα. Υπήρξε άριστος συνεργάτης της διακονίας του Αποστόλου Παύλου. Αυτό φαίνεται κατά τη δεύτερη φυλάκιση του αποστόλου στη Ρώμη, όταν ο ίδιος γράφοντας την δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή του γράφει: «μόνος ο Λουκάς είναι μαζί μου». Επίσης, ο Λουκάς έγραψε το τρίτο κατά σειρά Ευαγγέλιο στην Καινή Διαθήκη, καθώς και τις Πράξεις των Αποστόλων, που αποτελούν υπηρεσία ανυπολόγιστης αξίας.
Σύμφωνα με διάφορες πηγές ο Λουκάς μετά το θάνατο του αποστόλου Παύλου δίδαξε το Ευαγγέλιο στη Δαλματία, Ιταλία, αρχαία Γαλλία, Αχαΐα και Βοιωτία. Πέθανε με μαρτυρικό θάνατο.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 18η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ακέστωρ σοφώτατος, ιερομύστα Λουκά, ζωγράφος πανάριστος της Θεοτόκου Μητρός εδείχθης Απόστολε. έγραψας μάκαρ, λόγους, δια πνεύματος θείου. έδωκας εννοήσαι συγκατάβασιν άκραν, Χριστού της παρουσίας. διο πρέσβευε σωθήναι ημάς.
| Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης | | |
| | |
| |
 Ήταν γιος ιερέα και γεννήθηκε στο χωριό Γεράκι της Μονεμβασιάς. Το 1770, όταν οι Αλβανοί ήλθαν στην Πελοπόννησο, έσφαξαν τον πατέρα του και αυτόν μαζί με τη μητέρα του απήγαγαν στη Λάρισα. Ήταν τότε ο Ιωάννης 15 ετών. Εκεί πουλήθηκε μαζί με τη μητέρα του σε κάποιον Τούρκο. Επειδή όμως ο Τούρκος αυτός δεν είχε παιδιά, θέλησε να υιοθετήσει τον Ιωάννη, αφού τον εξισλαμίσει. Οι τεράστιες και οι ποικίλες προσπάθειες του Τούρκου να εξισλαμίσει τον Ιωάννη δεν έφεραν κανένα καρπό. Ο νέος με υψηλό φρόνημα διαρκώς έλεγε: «εγώ Τούρκος δε γίνομαι, εγώ είμαι χριστιανός και χριστιανός θέλω να πεθάνω». Τότε ο Τούρκος, μέσα στο σπίτι του, άρχισε να βασανίζει φρικτά τον Ιωάννη.
Την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου τον πίεζε να καταλύσει, και μάλιστα είχε βάλει και τη μητέρα του να τον παρακαλέσει να φάει από τα δελεαστικά φαγητά. Αλλ’ ο Ιωάννης απάντησε: «εγώ είμαι γιος παπά, και πρέπει να φυλάττω καλύτερα από τους γιους των λαϊκών τους νόμους και τα έθιμα της Αγίας μας Εκκλησίας». Εξαγριωμένος ο σκληρός Τούρκος από τη στάση του Ιωάννη, τον μαχαίρωσε στην καρδιά, με αποτέλεσμα να πεθάνει στις 21 Οκτωβρίου 1773.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 21 Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Θείον γόνον σε Μονεμβασία ανεβλάστηκε, καρποφορούντα, Ιωάννη, τας της πίστεως χάριτας. των γαρ πατρώων θεσμών αντεχόμενος, τους εκ της Άγαρ αθλήσας κατήσχυνας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Όσιος Θεοφόρος Γεράσιμος ο νέος ασκητής | | |
| | |
| |
 Ο Όσιος Γεράσιμος γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1509. καταγόταν από την ονομαστή οικογένεια των Νοταράδων. Περιήλθε πολλά μέρη της Στερεάς, της Θεσσαλίας και της Θράκης, χωρίς να παραλείψει να μονάσει μερικά χρόνια και στο Άγιο Όρος.Από εκεί μετέβη στα Ιεροσόλυμα, όπου χειροτονήθηκε ιερέας. Από την Παλαιστίνη, μετέβη στο όρος Σινά, στην Αίγυπτο και στην Κρήτη. Στη Ζάκυνθο κλείστηκε στη Σπηλαία και έζησε ασκητικά επί έξι χρόνια. Τέλος κατέληξε στην Κεφαλλονιά, όπου εγκαταστάθηκε σε παλαιό ναό στη θέση «Ομαλά» της Κοινότητας Βαλσαμάτων. Στο ναό αυτό που τον ανακαίνισε έζησε ασκητικά ως το τέλος της ζωής του.
Αμέσως μετά το θάνατό του σημειώθηκαν θεραπείες ασθενών και άλλες θαυματουργικές του ενέργειες. Το ιερό του λείψανο είναι αποθησαυρισμένο σε αργυρή λάρνακα, παραμένει αδιάφθορο και αρτιμελές, φέροντας τα άμφια με τα οποία ενταφιάστηκε. Είναι ο πολιούχος της Κεφαλληνίας.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 20 Οκτωβρίου, ημέρα ανακομιδής του λειψάνου του. Η μνήμη της κοιμήσεώς του αναγράφεται στις 16 Αυγούστου, οπότε στην Κεφαλληνία τελείται πανηγυρική εορτή.
| Αγία Ματρώνα η Χιοπολίτιδα | | |
| | |
| |
 Ονομαζόταν Μαρία και γεννήθηκε στο χωριό Βολισσός της Χίου από γονείς ευσεβείς και πλούσιους, τον Λέοντα και την Άννα. Έξι άλλες αδελφές της Μαρίας, μεγαλύτερές της, παντρεύτηκαν η μία μετά την άλλη, περιζήτητες νύφες για την ομορφιά, την ανατροφή και για την καλή τους προίκα. Η μικρότερη αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων και ασχολείτο θερμά με φιλανθρωπικά καθήκοντα. Έτσι θέλησε να ακολουθήσει άλλο δρόμο. Η τακτική επαφή της με τις καλόγριες των γυναικείων μοναστηριών του νησιού έκανε τη Μαρία να ποθήσει την αγνή μοναχική ζωή. Αλλ’ η αγάπη προς τους γονείς της, τη συγκρατούσε στο πατρικό της σπίτι. Όταν όμως αυτοί πέθαναν η Μαρία δοκίμασε τη μοναχική ζωή κοντά σε μια ευσεβή χήρα, που ασκήτευε με τις δύο θυγατέρες της. Μετά από αυτή τη μοναχική εμπειρία αποφάσισε να προσχωρήσει στις μοναχικές τάξεις. Εκάρη λοιπόν μοναχή και μετωνομάστηκε Ματρώνα. Η διαγωγή της μέσα στη μικρή αδελφότητα ήταν άριστη. Η διάθεσή της πάντοτε αγαθή, φιλάδελφη, ταπεινή και εγκάρδια. Μάλιστα από τα έσοδα της πώλησης της περιουσίας της, κτίστηκε κοντά στο μοναστήρι ωραιότατος ναός.
Μετά από κάποιο χρόνο πέθανε η γυναίκα που κοντά της η Ματρώνα γυμνάστηκε στην πνευματική ζωή. Τότε όλες οι μοναχές από κοινού, εξέλεξαν ηγουμένη, παρά τη θέλησή της, τη Ματρώνα. Υπό τις οδηγίες της η αδελφότητα ζούσε με πολλή εγκράτεια, υπακοή και ευσέβεια. Το 1462 η Ματρώνα πέθανε, αφού έζησε ζωή πραγματικά αγία.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 20η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Χριστού τοις ίχνεσιν ακολουθήσασα, κόσμου τερπνότητα, Οσία έλιπε, και εμιμήσω σαρκί Αγγέλων την πολιτείαν. όθεν ταις του Πνεύματος δωρεαίς καταφαιδρύνας την ενεγκαμένην σε, νήσον Χίον, πανεύφημε. διό χαρμονικώς εκβοά σοι, χαίροις Ματρώνα πανόλβια.
| | |
| |
 Μέτοχος της θερμής και γενναίας πίστης, που ανθίζει και θαυματουργεί στους μεγάλους αγώνες και στις σκληρές δοκιμασίες της Εκκλησίας, ο Ούαρος ήταν στρατιώτης από τα Τύανα στα χρόνια των διωγμών επί Διοκλητιανού. Εκτελούσε καθήκοντα φρουρού στις φυλακές, όπου έκλειναν χριστιανούς. Τα παθήματά τους τον έθλιβαν και η γενναιότητά τους άναβε περισσότερο την πίστη του. Ήταν και αυτός χριστιανός, αλλ’ οι ανώτεροί του και οι συστρατιώτες του δεν το ήξεραν. Επομένως δεν υπήρχε εναντίον του καμία υποψία και επωφελούμενος απ’ αυτό κατόρθωνε να φέρνει τροφές στους μάρτυρες, να τους ενισχύει και να τους παρηγορεί.
Κάποτε έφεραν στη φυλακή έξι πιστούς σεβάσμιους ασκητές. Ήταν και έβδομος, αλλά πέθανε στο δρόμο λόγω γήρατος από τις κακουχίες. Οι έγκλειστοι αυτοί, με τη φυσιογνωμία των λόγων και των τρόπων τους, επηρέασαν πολύ την ψυχή του Ούαρου, ώστε θέλησε να πεθάνει μαζί τους.
Όταν λοιπόν τους ρώτησε ο δικαστής πού είναι ο έβδομος σύντροφός τους, ο Ούαρος φώναξε, «ιδού εγώ». Και συγχρόνως άρχισε να διακηρύττει ότι είναι Χριστιανός. Μάταια προσπάθησαν οι αξιωματικοί του να τον μεταπείσουν. Αυτός παρακαλούσε τους ασκητές, να προσευχηθούν στον Θεό να του δώσει δύναμη ν’ αντέξει στα βασανιστήρια που ήταν πολύ άγρια. Τελικά νίκησε. Πέθανε χωρίς ν’ αλλαξοπιστήσει. Την επόμενη αποκεφαλίστηκαν και οι ασκητές.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 19η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Των Μαρτύρων ζηλώσας τα καθορθώματα, μαρτυρικώς ηγωνίσω υπέρ της δόξης Χριστού και καθείλες τον εχθρόν παμμάκαρ Ούαρε. εν γαρ ικρίω προσδεθείς, προς τω ξύλω της ζωής νομίμως αποκατέστης, πρεσβευτική χορηγία, καταφαιδρύνων τας ψυχάς ημών.
| | |
| |
Ήταν γιος του Βεηρεί από τη Βελεμώθ της φυλής Ισάχαρ και έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ., επί βασιλέων του Ιούδα Οζιού, Ιωάθαμ, Άχαζ, Εζεκία και του Ισραήλ Ιεροβοάμ Β΄. Στην Παλαιά Διαθήκη είναι ο πρώτος από τους λεγόμενους μικρούς προφήτες. Ο Ωσηέ ήταν ψυχή γεμάτη από ζήλο για το θείο Νόμο, γι’ αυτό και στο προφητικό του βιβλίο καταγγέλλει ευθέως το λαό του Ισραήλ, που είχε μολυνθεί από την ειδωλολατρία.
Οι συμβολισμοί του θεωρούνται δυσεξήγητοι, αλλά σαφέστατα εκδηλώνει την πίστη του στο Σωτήρα Χριστό. Μάλιστα, ο ίδιος ο Κύριός μας χρησιμοποίησε μια σπουδαία φράση του Ωσηέ προς τους Φαρισαίους, η οποία λέει: «προτιμώ την αγάπη σας προς εμένα και όχι τις τυπικές θυσίες, και θέλω να έχετε επίγνωση του θείου θελήματος περισσότερο, παρά τα χωρίς νόημα και ουσία ολοκαυτώματα που προσφέρετε». Φράσεις του Ωσηέ χρησιμοποίησαν στις επιστολές τους και οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Ο Ωσηέ λέγεται ότι έζησε 75 χρόνια και μετά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαιη ψυχή του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 17η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Θείον έσοπτρον του Παρακλήτου εχρημάτισας σοφέ Προφήτα, τας σεπτάς εκφαντορίας δεχόμενος. όθεν εν κόσμω μελλόντων την πρόγνωσιν ώσπερ φωτός λαμπηδόνας εξήστραψας. Ωσηέ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Άγιος Λογγίνος ο εκατόνταρχος | | |
| | |
| |
 Ήταν επικεφαλής αξιωματικός των ρωμαίων στρατιωτών στην εκτέλεση της θανατικής καταδίκης του Χριστού. Όταν εκτελούσε τη διαταγή του Πιλάτου, αγνοούσε ποιος ήταν ο Ιησούς, γι’ αυτό παρέστη σε όλη τη διάρκεια της φρικτής τραγωδίας. Όμως η ψυχή του Λογγίνου δεν είχε τις φαρισαϊκές παρωπίδες και την αχρειότητα των ρωμαίων στρατιωτών. Είδε σε βάθος το θύμα και πρόσεξε σ’ αυτό την αγαθότητα, τη σεμνότητα και τη γαλήνη που το διέκρινε. Μετά το θάνατο του Κυρίου, όταν είδε το καταπέτασμα του Ναού να σχίζεται, τη γη να σείεται, τις πέτρες να ραγίζουν και τα μνημεία να ανοίγουν, φωτίσθηκε ακόμη περισσότερο. Δε χωρούσε πλέον καμιά αμφιβολία μέσα του, και με όλη του τη δύναμη διακήρυξε ότι «αλήθεια, ο άνθρωπος αυτός ήταν υιός Θεού».
Η είδηση ότι ο Λογγίνος ασπάσθηκε και κήρυττε τη χριστιανική πίστη εξήγειρε τη μανία των Ιουδαίων και με ενέργειές τους στη ρωμαϊκή εξουσία, τον αποκεφάλισαν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 16η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Τον Ήλιον της δόξης Σταυρώ προσηλωθέντα, και τοις εν τη σκιά του θανάτου εκλάμποντα ως είδες, ηυγάσθης αυτού ταις αστραπαίς, και ήθλησας Λογγίνε ευσεβώς. δια τούτο νοσημάτων παντοδαπών λυτρούσαι τους εκβοώντας. δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
| Άγιος Λουκιανός ο ιερομάρτυρας | | |
| | |
| |
 Γεννήθηκε στα Σαμόσατα της Συρίας από γονείς ευσεβείς και με ανάλογο τρόπο ανατράφηκε. Μετά το θάνατο των γονέων του, διαμοίρασε στους φτωχούς την πατρική του περιουσία και αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων Γραφών. Κατόρθωσε λοιπόν ο Λουκιανός να γίνει βαθύς γνώστης της Αγίας Γραφής και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια. Εκεί δίδασκε με θάρρος και ακρίβεια το θείο λόγο, ενθαρρύνοντας τους χριστιανούς στο μαρτύριο. Στην Αντιόχεια, μάλιστα, ίδρυσε σχολή όπου φοίτησαν αρκετοί μαθητές, καταρτιζόμενοι στα χριστιανικά δόγματα και στην άσκηση της αρετής.
Όταν ο Λουκιανός έμαθε ότι στη Νικομήδεια ο Διοκλητιανός καταδίωκε και θανάτωνε τους χριστιανούς, άφησε την Αντιόχεια και πήγε στη Νικομήδεια για να στηρίξει και να ενισχύσει τους Χριστιανούς. Συνελήφθη όμως από το Διοκλητιανό και κλείστηκε στη φυλακή, όπου και πέθανε από πείνα.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 15η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Θείω πνεύματι λελαμπρυσμένος, γνώσιν ένθεον εταμιεύσω, και της πίστεως τον λόγον ετράνωσας. όθεν Μαρτύρων αλείπτης γενόμενος, Λουκιανέ εν αθλήσει ηρίστευσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Άγιοι Ναζάριος, Προτάσιος, Γερβάσιος και Κέλσιος | | |
| | |
| |
 Οι γονείς του Ναζαρίου, Αφρικανός και Περπέτουα, λέγεται ότι υπήρξαν μαθητές του αποστόλου Πέτρου, ο οποίος τους είλκυσε στη χριστιανική πίστη και τους βάπτισε. Ο γιος τους έμεινε ορφανός σε νεαρή ηλικία, μέσα σε μια διαφθαρμένη κοινωνία. Αλλά ο Ναζάριος είχε κληρονομήσει τις αρετές των γονέων του. Έμεινε αγνός και άμεμπτος. Όταν έγινε 20 χρονών διαμοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και άρχισε περιοδείες, κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο με πολλή καρποφορία. Όταν πήγε στα Μεδιόλανα, συνάντησε δύο ευσεβείς άνδρες, τον Προτάσιο και τον Γερβάσιο. Εκεί και οι τρεις μαζί, δια του θείου λόγου, πέτυχαν πολλές κατακτήσεις. Όχι μόνο από το λαό, αλλά και από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Κατόπιν ο Ναζάριος πήγε στη Γαλλία, όπου με το δίχτυ του λόγου είχε πολλές επιτυχίες. Μεταξύ αυτών που πίστεψαν ήταν και μια νεαρή ψυχή, ο Κέλσιος.
Όταν ο Ναζάριος επέστρεψε στα Μεδιόλανα τον συνέλαβαν. Προηγουμένως είχαν συλλάβει και τους Προτάσιο και Γερβάσιο. Ο έπαρχος Αννουλίνος, όταν είδε ότι δεν άλλαζαν την πίστη τους, όλους, μαζί με το νεαρό Κέλσιο, τους αποκεφάλισε.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 14η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Τετράριθμον σύνταγμα των Αθλητών του Χριστού, Ναζάριον μέλψωμεν συν Γερβασίω ομού, Προτάσιον, Κέλσιον. ούτοι γαρ την Τριάδα ανεκήρυξαν πάσι, λύσαντες δι’ αγώνων την πολύθεον πλάνην. Αυτών Χριστέ ικεσίαις πάντας ελέησον.
| | |
| |
 Γεννήθηκε στο χωριό Σλάτενα (σημερινή Χρυσή) της επαρχίας Αλμωπίας. Ο πατέρας της ήταν φτωχός και είχε τέσσερις θυγατέρες. Η Χρυσή ήταν ωραία στο σώμα και στην ψυχή. Κάποτε, ενώ βρισκόταν με άλλες γυναίκες στους αγρούς και μάζευε καυσόξυλα, την απήγαγε κάποιος Τούρκος και τη μετέφερε στο σπίτι του. Ο Τούρκος προσπάθησε με κολακείες να την εξισλαμίσει και να την κάνει γυναίκα του. Η Χρυσή όμως αντιστάθηκε και δυναμικά απάντησε: «Εγώ τον Χριστό μόνο γνωρίζω για νυμφίο μου, που δεν θα αρνηθώ και αν ακόμα με κομματιάσεις». Οι γονείς και οι συγγενείς της Χρυσής, με εξαναγκασμό των Τούρκων, την παρακαλούσαν να ασπαστεί το μουσουλμανισμό για να σωθεί. Αλλ’ η μεγαλόψυχη Χρυσή τους απάντησε: «πατέρα έχω τον Κύριο Ιησού Χριστό, μητέρα την Κυρία Θεοτόκο, αδελφούς δε και αδελφές έχω τους Αγίους και τις Αγίες της Εκκλησίας μας».
Μπροστά λοιπόν στη σταθερότητα της Χρυσής, οι Τούρκοι απάντησαν με φρικτά βασανιστήρια. Τελικά στις 13 Οκτωβρίου 1795 κατέκοψαν το σώμα της με μαχαίρια και έτσι πανάξια έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 13 Οκτωβρίου.
| Όσιος Θεοφόρος Συμεών ο νέος Θεολόγος | | |
| | |
| |
Η προσωνυμία του Νέος υποδηλώνει την επιθυμία των μαθητών του να τον διακρίνουν από το διδάσκαλό του Στουδίτη μοναχό Συμεών τον Ευλαβή. Ο Συμεών καταγόταν από πλούσια οικογένεια της μικρασιατικής Παφλαγονίας και έλαβε αξιόλογη εγκύκλια παιδεία στην Κων/πολη.Αρχικά κατέλαβε σημαντική θέση στις υπηρεσίες του παλατιού, αργότερα εισήλθε ως δόκιμος στη Μονή Στουδίου. Ο Συμεών παράλληλα με την άσκηση αφιερώθηκε και στη συγγραφή πνευματικών έργων. Κέντρο της διδασκαλίας του είναι η προσωπική κοινωνία με το Θεό, η οποία κατορθώνεται με τα δάκρυα της μετάνοιας και την έλλαμψη του θείου φωτός. Η μνήμη του κανονικά τελείται στις 12 Μαρτίου. Επειδή συμπίπτει με την μεγάλη Σαρακοστή μετατέθηκε στις 12 Οκτωβρίου.
| Άγιοι Πρόβος, Τάραχος, Ανδρόνικος | | |
| | |
| |
 Μαρτύρησαν στο διωγμό κατά της Εκκλησίας επί Διοκλητιανού και Φλαβιανού ηγεμόνα Κιλικίας. Ο Πρόβος ήταν από την Παμφιλία, ο Ανδρόνικος από την Έφεσο και ο Τάραχος από την Ιλλυρία. Και οι τρεις ήταν στρατιώτες, πραγματικά ευσεβέστατοι και άρτια καταρτισμένοι στην Αγία Γραφή. Συνελήφθησαν από τον έπαρχο της Ταρσού Μαξέντιο, τον καιρό που βρίσκονταν στην έρημο. Όταν λοιπόν παρουσιάστηκαν μπροστά του, και οι τρεις θαρραλέοι στρατιώτες Χριστού έδωσαν γενναίες απαντήσεις. Πρώτα ο γέρων Τάραχος είπε: «Μη βλέπεις, βασιλιά, τα γηρατειά μου. Οι σωματικές μου δυνάμεις μπορεί να υποχώρησαν, αλλά η ακμή της ψυχής παραμένει ακέραιη. Γι’ αυτό, όλα τα βάσανα και μύριοι θάνατοι δεν θα κατασχύνουν και τον πιο μικρό στρατιώτη του Χριστού».
Έπειτα με τη σειρά του και ο Πρόβος είπε και αυτός: «Χριστιανός είμαι και τίποτε δεν με τραβά τόσο, όσο να πάθω για το Χριστό μύρια βάσανα και να χύσω το αίμα μου γι’ Αυτόν». Τέλος, γενναία ήταν και η απάντηση του Ανδρονίκου: «Μεταχειρισθείτε όσα μαρτύρια θέλετε. Το αίμα μου όλο μπορεί να φύγει, αλλ’ η καρτερία από τον Ανδρόνικο δεν θα λείψει, έστω και αν κοβόταν σε μύρια τεμάχια».
Κεραυνοβολημένος από τις απαντήσεις ο Μαξέντιος διέταξε να τους βασανίσουν και στο τέλος να τους αποκεφαλίσουν.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 12η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Ισχύν την άμαχον περιζωσάμενοι, κατεπαλαίσατε εχθρών τας φάλαγγας, και εδοξάσατε Χριστόν αθλήσεως ταις αγώσι, Πρόβε παναοίδιμε, ο προβάς προς τα κρείττονα, ένδοξε Ανδρόνικε, Εκκλησίας εκνίκημα, και Τάραχε πιστών η γαλήνη. ο τρισαυγής Μαρτύρων δήμος.
| Άγιος Φίλιππος ο διάκονος | | |
| | |
| |
 Καταγόταν από την Καισάρεια της Παλαιστίνης και ήταν διάκονος μεταξύ των επτά διακόνων της πρώτης Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ. Ήταν έγγαμος και είχε τέσσερις θυγατέρες, προικισμένες με το προφητικό χάρισμα. Ο Φίλιππος όμως δε στάθηκε μόνο στην Ιερουσαλήμ. Πήγε στη Σαμάρεια και κήρυξε το Ευαγγέλιο, ως γνήσιος και αυτός απόστολος Ιησού Χριστού. Εκεί, στη Σαμάρεια, δια του κηρύγματός του βάπτισε Χριστιανό και το Σίμωνα το μάγο.
Έπειτα, ο Φίλιππος συνάντησε στο δρόμο του τον ευνούχο της βασίλισσας Κανδάκης, και αφού τον κατήχησε τον βάπτισε και αυτόν Χριστιανό. Κατόπιν, πήγε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας, όπου με τη διδασκαλία του έπεισε όλους σχεδόν τους κατοίκους της πόλης να πιστέψουν στον Χριστό. Στην πόλη αυτή, αφού έκτισε και χριστιανικό ναό, παρέδωσε στον Θεό την ψυχή του.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 11η Οκτωβρίου.
Απολυτίκιο
Θείας χάριτος πλήρης υπάρχων, διηκόνησας τη Εκκλησία ως διάκονος του Λόγου Απόστολε. θεοσημείαις δε θείαις χρησάμενος, της Σαμαρείας τα πλήθη κατηύγασας. Μάκαρ Φίλιππε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| Όσιος Θεόφιλος ο Ομολογητής | | |
| | |
| |
 Ζηλευτός αγωνιστής υπέρ της Ορθοδοξίας ο όσιος Θεόφιλος, γεννήθηκε σ’ ένα χωριό κοντά στην Τιβεριούπολη. Όταν φοιτούσε στο σχολείο, διακρινόταν μεταξύ των συμμαθητών του για την επίδοση στα γράμματα, αλλά και για τη σεμνότητα του ήθους και την άριστη διαγωγή του. Νέος ακόμη, επισκέφθηκε ευσεβή μοναχό, το Στέφανο, που είχε στήσει την κατοικία του επάνω στο όρος Σελέντιο. Υπό τις οδηγίες του ο Θεόφιλος μεγάλωνε πνευματικά και πλούτιζε τις γνώσεις του στα δόγματα της Ορθοδοξίας. Επειδή οι γονείς του ήταν αρκετά πλούσιοι, προσπαθούσε να τους κάνει προθυμότερους στην υπηρεσία θεοφιλών έργων. Και το κατάφερε. Έτσι αυτοί μεγάλο μέρος της περιουσίας τους διέθεσαν για την ανακούφιση των φτωχών και για την κατασκευή μοναστηριού στο όρος Σελέντιο, που αργότερα έγινε μοναχός και ο Θεόφιλος.
Τότε όμως ήταν τα χρόνια που κυβερνούσε ο εικονομάχος Λέων ο Ίσαυρος. Και ο Θεόφιλος δεν επαναπαύτηκε στις ασκητικές του ασχολίες. Κατέβηκε στο πεδίο της μάχης, άφησε το ήσυχο ασκητήριό του και πήγαινε σε πόλεις και χωριά, και κήρυττε υπέρ της Ορθοδοξίας. Παρακινούσε άνδρες και γυναίκες, κληρικούς και λαϊκούς, να μη λιποψυχούν, αλλά να μένουν ακλόνητοι και αφοσιωμένοι στο ορθόδοξο φρόνημα της μητέρας Εκκλησίας. Καταγγέλθηκε γι’ αυτό, τον συνέλαβαν και τον πήγαν στη Νίκαια, όπου υπέστη την ποινή του ραβδισμού και του πυρωμένου σιδήρου στη σάρκα του. Γύρισε νικητής στο μοναστήρι του, όπου η ψυχή του αποδημούσε στα μακάρια ουράνια σκηνώματα.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 10η Οκτωβρίου. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
