Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

Κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Χριστός μας θα μακαρίσει και θα καταδικάσει. Θα μακαρίσει τους εκ δεξιών Του , γιατί έδωσαν ελεημοσύνη και έδειξαν αγάπη και θα καταδικάσει τους εξ αριστερών, γιατί ήταν στερημένοι αυτών των αρετών. Η ελεημοσύνη ανεβαίνει μέχρι το θρόνο του Θεού και κατεβάζει το έλεος του Θεού στον άνθρωπο. Έλεος προσφέρει , έλεος βρίσκει , αγάπη σκορπά, αγάπη δέχεται. Δεν χρειάζεται να έχουμε πολλά πράγματα , για να ελεήσουμε. Και κάτι ελάχιστο να προσφέρουμε με αγάπη, πολύ μετρά ενώπιον του Θεού. Γι’ αυτό με όσες δυνάμεις έχουμε ,ας βοηθούμε κι ας ελεούμε. Ο Αβραάμ ήταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην εποχή του, αλλά και ο πιο πλούσιος στην ελεημοσύνη. Όπως ήταν η καρδιά του, ήταν και το χέρι του. Ο Χριστός μας είπε ότι αν έχουμε προαίρεση και προσφέρουμε κάτι στον αδερφό, αυτό θα μας το οφείλει στον ουρανό και θα μας το αντιπροσφέρει χιλιαπλάσιο. Εδώ στη γη δίνουμε δεκάρες μπροστά στα καλά, που μας δίνει ο Θεός. Καταθέτουμε εδώ, για να τα βρούμε επάνω. Άλλωστε μήπως έχουμε κάτι δικό μας; «Τα σα εκ των σών». Αυτά που δίνουμε είναι από αυτά που μας δίνει ο Θεός. Είπαμε και σε άλλη ομιλία ότι η ελεημοσύνη δεν εννοείται μόνο το να προσφέρεις κάτι το υλικό, αλλά μεγαλύτερη αξία έχει το να προσφέρεις κάτι το πνευματικό. Ποια είναι αυτή η πνευματική ελεημοσύνη; Είναι όταν συγχωρώ έναν εχθρό μου. Αντί να τον καταδικάσω, τον ελεώ, δεν τον κατηγορώ, δεν τον μισώ, αλλά προσεύχομαι γι’ αυτόν. Αυτή είναι μεγάλη ελεημοσύνη, που μπορεί να κάνει ένας χριστιανός. Ο άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός ασκούσε την σαλότητα, για να υποφέρει στη ζωή του και για να εξουδετερώσει από την ψυχή του κάθε ίχνος υπερηφανείας. Ήταν μεγάλος Άγιος , αλλά οι άνθρωπο τον περνούσαν για τρελό, για χαζό , τον έβριζαν , τον κορόιδευαν και τον χλεύαζαν μέσα στους δρόμους. Σε μια περίπτωση τέτοια περνούσε μια γυναίκα ενάρετη, ονόματι Βαρβάρα. Βλέποντας τον Άγιο , που τον περιέπαιζαν , της άνοιξε ο Θεος τα μάτια τα πνευματικά και κατάλαβε ότι ήταν άγιος άνθρωπος κι όχι τρελός, όπως ενομίζετο από τους ανθρώπους. Έβλεπε και τους δαίμονες, που έλεγαν μεταξύ τους: «Καλά του κάνουν αυτού του λαοπαίχτη , που εμπαίζει τον κόσμο και κοροϊδεύει τους ανθρώπους ότι είναι τρελός. Όταν όλοι αυτοί πεθάνουν , θα τους κατακρίνουμε, γιατί περιέπαιζαν τον Άγιο του Θεού». Ο Άγιος Ανδρέας που άκουγε όλα αυτά , που έλεγαν τα δαιμόνια-τα οποία είχε ακούσει και η Βαρβάρα- τους απάντησε: «Μη χαίρεσθε και πανηγυρίζετε, διότι εγώ παρακάλεσα τον Θεό , να μη λογισθούν ως αμαρτία τα όσα μου κάνουν οι άνθρωποι. Επομένως πλανάσθε, να πιστεύετε ότι θα τους κατακρίνετε εν ημέρα Κρίσεως». Κι ο Θεός για να δείξει τόσο στον Άγιο όσο και στην ενάρετη αυτή γυναίκα πόσο ήταν ευάρεστος στον Θεό αυτού του είδους η ελεημοσύνη και η συγνώμη, που έδινε ο Άγιος Ανδρέας στους χλευάζοντας ανθρώπους, ανοίγει τον ουρανό και κατεβαίνει μία περιστερά, που είχε στον ράμφος της ένα κλαδί ελιάς. Ήρθε προς τον Άγιο και με ανθρώπινη φωνή του είπε: «Λάβε, Ανδρέα, αυτόν τον κλάδο της ελαίας, τον οποίο σου αποστέλλει ο Πατήρ των Φώτων, γιατί όπως Αυτός είναι δφιλεύσπλαχνος, ελεήμων , μακρόθυμος, οικτίρμων και μετανοών επι κακίαις ανθρώπων, έτσι είσαι κι εσύ οικτίρμων και ελεήμων προς τους υβρίζοντάς σε. Επομένως είσαι παιδί του Θεού!». Σκεφθείτε τη μεγάλη διαβεβαίωση του Θεού! Όπως είναι ο Θεός εύσπλαχνος, έτσι και ο Άγιος σαν πραγματικό παιδί του Θεού είχε τη μορφή και τα χαρακτηριστικά του ουράνιου Πατέρα. Κοιτάξτε την ομορφιά της παρρησίας του! Προσευχόταν υπέρ των εχθρών του! Ενώ εμείς πικραινόμαστε και κακιώνουμε – και πρώτος εγώ- όταν μας κατηγορούν, όταν μα βρίζουν , όταν μας συκοφαντούν , γιατί έχουμε εγωισμό πολύ, γιατί δεν είμαστε απαθείς, γιατί δεν έχουμε αγάπη, γιατί δεν έχουμε ελεημοσύνη ψυχής. Πρέπει στη ζωή μας να έχουμε σαν πρώτο μέλημα να συγχωρούμε και να προσευχώμεθα για τους ανθρώπους, που μας έκαναν κακό. Αυτός που παρέχει συγγνώμη ολόκαρδα και προσεύχεται για τους εχθρούς του, θα έχει και τη συγγνώμη του Θεού για τις αμαρτίες του. Ό,τι σπέρνουμε αυτό και θα θερίσουμε. Ο κόπος, η νηστεία, η προσευχή, η νήψις, η ελεημοσύνη θα μεταποιήσουν την καρδιά μας, θα την κάνουν εύσπλαχνη και συγχωρητική προς τον πλησίον και ο πόνος του άλλου θα γίνει και δικός μας πόνος. Να μελετάμε όσα διδασκόμεθα από το Ευαγγέλιο, για να μορφώνεται μέσα μας ο Χριστός και να γίνουμε κι εμείς σιγά- σιγά κατά χάριν θεοί. Υπάρχουν κι άλλα είδη πνευματικής ελεημοσύνης. Φερ’ ειπείν βοηθώ σωματικά έναν άνθρωπο, που δεν μπορεί να εργασθεί ή να εξυπηρετηθεί. Υπάρχουν τόσοι ασθενείς, τόσοι αδελφοί μας, που έχουν ανάγκη από συμπαράσταση. Πηγαίνω και παρηγορώ τον απελπισμένο. Όλοι υποφέρουν από σκέψεις, από λογισμούς, από ψυχολογικά προβλήματα· κι όλοι έχουν ανάγκη από την ελεημοσύνη ενός καλού λόγου, ενός λόγου παρηγοριάς. Επισκέπτομαι τους φυλακισμένους, τους άρρωστους, τους ανήμπορους, τα γεροντάκια. Οδηγώ έναν αμαρτωλό στο εξομολογητήρι κι εκεί συγχωρούνται οι αμαρτίες του και γίνεται άξιος της αιωνίου ζωής. Ειρηνεύω ένα ζευγάρι, που κινδυνεύει να διαλυθεί ο γάμος του, και δεν χωρίζει. Βοηθώ κάποιον άλλο να κάνει μια καλή πράξη ελεημοσύνης. Και πάνω απ’ όλα αυτά, πνευματική ελεημοσύνη είναι η προσευχή που κάνουμε για όλους αυτούς τους αδελφούς μα και ιδιαίτερα για τους εχθρούς μας. Πριν από δυο χρόνια σε κάποια πόλη της Αμερικής είχαμε μαζευτεί σε κάποια εκκλησία και μιλούσαμε. Αφού είχαμε πει αρκετά, ο ιερέας που έκανε τη μετάφραση , έδωσε τέλος στο λόγο, για να συνεχίσουμε την επαύριο. Ανάμεσα στους ακροατάς ήταν και κάποιος, που τον έβλεπα όλη την ώρα , να είναι ανήσυχος. -Πάτερ, ας ακούσουμε , τι θέλει να μας πει αυτό ς ο άνθρωπος. Σηκώνεται και με μεγάλη στενοχώρια- να μη πω αγανάκτιση , λέει: -Πάτερ, είπατε για το Χριστό, είπατε για τον Απόστολο Παύλο· καλώς είπατε. Αλά εγώ υποφέρω από ολιγοπιστία, από απιστία. Δεν μπορώ να πιστέψω στον Θεό. Ποιος θα μου σώσει αυτή την πίστη στον Θεό; Ποιός θα με ανακουφίσει από αυτήν την τυραννία, ποιός θα με απαλλάξει απ’ αυτή την κόλαση που ζω; Ποιος θα μου αποδείξει την ύπαρξη του Θεού; Πόσοι και πόσοι σαν κι εμένα υποφέρουν! Ποιος θα βοηθήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους; Είπα στον ιερά να περιμένουμε λίγο ακόμη. -Κάθισε άνθρωπο του Θεού, του είπα. Του μίλησα για την ύπαρξη του Θεού και σταμάτησα στο εξής ιστορικό. «Ο Ναπολέων , ο αυτοκράτορας της Γαλλίας ήταν πολύ σοφός και έμπειρος ιδίως στην πολεμική τέχνη δηλαδή στο να εφευρίσκει τρόπους για να νικά τους εχθρούς. Ήταν επίσης πιστός και ευσεβής άνθρωπος. Είχε όμως ένα στρατηγό άπιστο, που δεν πίστευε στον Θεό. Το ήξερε ο αυτοκράτορας αυτό και πολλές φορές έκανε προσπάθειες, για να πιστέψει ο στρατηγός, αλλ’ αυτός πάντα αντιδρούσε και δεν πίστευε. Μια μέρα από αγάπη ο αυτοκράτορας του λέει: -Στρατηγέ μου, αύριο το μεσημέρι σε καώ σε τραπέζι. -Εμένα; Αναρωτήθηκε ο στρατηγός. -Εσένα. Θέλω να σου κάνω το τραπέζι· δεν το δέχεσαι; -Τιμή μου· αλλά δεν είμαι άξιος. -Εγώ σου κάνω αυτή την τιμή να έρθεις. Την επαύριο το μεσημέρι , πριν φθάσει ο στρατηγός, ο αυτοκράτορας πήρε μια σχολική σφαίρα και την τοποθέτησε επάνω στο τραπέζι. Ήρθε ο στρατηγός. -Κάθισε , του λέει ο αυτοκράτορας. Το πρώτο που έχω να σου πω στρατηγέ μου, είναι ότι αυτή η σφαίρα έχει φυτρώσει μόνη της εδώ πάνω. Τον κοιτάζει κάπως περίεργα ο στρατηγός. -Μεγαλειότατε, αστειεύεστε; -Όχι , δεν αστειεύομαι καθόλου, απαντά ο Ναπολέων. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή η σχολική σφαίρα έγινε μόνη της· δεν ξέρω πως έγινε, πάντως φύτρωσε εδώ επάνω. -Είναι αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο, λέει ο στρατηγός. -Εγώ πιστεύω ότι είναι δυνατόν. -Μα, Μεγαλειότατε, με περνάτε για τρελό; -Ναι είσαι τρελός. Αν τούτη τη μικρή σφαίρα, που δεν λέει τίποτα, πιστεύεις ότι την κατασκεύασε κάποιος τεχνίτης, πως δεν πιστεύεις ότι όλο το σύμπαν , που λειτουργεί επιστημονικότατα, με κάθε ακρίβεια, δεν το κατασκεύασε ο Θεός; Λειτουργεί εκατομμύρια χρόνια χωρίς να διαταραχθεί η λειτουργία του στο ελάχιστο. Γιατί και η παραμικρή διαταραχή θα μπορούσε να επιφέρει την καταστροφή του σύμπαντος. Μόλις άκουσε αυτά ο στρατηγός, σήκωσε τα χέρια του και είπε: -Παραδίνομαι· πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού». Αυτά είπα εκείνη τη στιγμή , και ο κόσμος που άκουγε, ενθουσιάστηκε κι άρχισε να χειροκροτεί , γιατί το ιστορικό αυτό είχε πολύ ψηλαφητή τη μαρτυρία της υπάρξεως του Θεού. Ο χριστιανός αυτός αναπαύτηκε αρκετά, ηρέμησε και του λέω: -Άνθρωπε μου , έλα αύριο το πρωί στην εκκλησία, να εξομολογηθείς και θα σου πω κι άλλα προς στηριγμό της πίστεως σου στον Θεό. Ήρθε ο άνθρωπος εξομολογήθηκε, του είπα αρκετά για τον Θεό, του έστειλα κι ένα βιβλίο κατάλληλο, για να τον δυναμώσει στην πίστη κι έτσι μπήκε σε μια σειρά. Αυτόν τον άνθρωπο τον έφερε εκεί μια ευσεβής γυναίκα, γιατί δεν είχε στον «ήλιο μοίρα». Μόνος του ζούσε στα ξένα χωρίς κανένα συγγενή. Η γυναίκα αυτή, όταν κατάλαβε ότι δεν πίστευε στον Θεό, τον λυπήθηκε και τον έφερε, για να βρει παρηγοριά μέσα στην εκκλησία. Φέτος το καλοκαίρι πήρα ένα τηλεφώνημα απ ‘αυτή την κυρία. -Πάτερ Εφραίμ, με ενθυμείσθε; -Βεβαίως. -Τον Κώστα; -Βεβαίως. Τι κάνει ο Κώστας; -Ο Κώστας πέθανε. Δύο εβδομάδες προσπαθώ να σας βρώ στον τηλέφωνο, για να σας πω ότι ο Κώστας πέθανε, για να του κάνετε σαρανταλείτουργο. Ακούστε τι έγινε. Αυτός ο άνθρωπος έφυγε στην Ελλάδα, αρρώστησε εκεί και μετά γύρισε πάλι εδώ πίσω στην Αμερική. Το διάστημα που ήταν στην Ελλάδα τον πήρα τηλέφωνο να μάθω πως είναι: -Τι γίνεται Κώστα; -Είμαι άρρωστος , αδελφή. -Έλα εδώ, ένα να σε βοηθήσουμε. Σηκώθηκε και ήρθε πίσω. Του λέω. -Κώστα, να πάμε στον ιερέα να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις. Κι αυτός όπως ένοιωθε υποχρεωμένος , λέει: -Ναι να πάμε. Τηλεφωνώ στον ιερέα, εξομολογείται και κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων . μετά του λέω: -Τώρα αφού είσαι άρρωστος να πάμε και στο Νοσοκομείο. Θα πάμε να δούμε τι έχεις. Οι εξετάσεις στον Νοσοκομείο έδειξαν ότι ήταν γεμάτος καρκινώματα. Τον έβαλαν στο χειρουργείο, αλλά επειδή ήταν γεμάτος, τον έκλεισαν πάλι και τον πήγαν πίσω στο θάλαμο. -Κώστα , πρέπει πάλι να κοινωνήσεις. -Να κοινωνήσω, αδελφή. Έφερα τον ιερέα με τη Θεία Κοινωνία-ήταν κι ο άνδρας μου εκεί στο θάλαμο. Του φωνάζει: -Κώστα μου, άνοιξε τα μάτια σου να κοινωνήσεις. Αυτός είχε πέσει σε επιθανάτιο ρόγχο και δεν καταλάβαινε. Τον έκανα από δω, από κεί, τίποτα. Έπεσα στα γόνατα τότε, πάτερ, κι άρχισα να κλαίω και να παρακαλώ τον Θεό: «Θεέ μου, άνοιξε τα μάτια και το στόμα αυτού του ανθρώπου να κοινωνήσει το Άγιο Σου Σώμα και το Άχραντο Σου Αίμα. Κάνε έλεος, Θεέ μου». Και τελικά , εντελώς ξαφνικά και θαυματουργικά, άνοιξε πρώτα τα μάτια και μετά το στόμα και κοινώνησε τα Άγια Μυστήρια. Μετά έκλεισε πάλι τα μάτια και το στόμα κι έπεσε σε λήθαργο. Εμείς από χαρά γονατίσαμε με τον άνδρα μου κι αρχίσαμε να δοξολογούμε τον Θεό με πολλά δάκρυα. Ξαφνικά εκείνος ανοίγει τα μάτια του, σηκώνεται καθιστός στο κρεβάτι, σηκώνει τα χέρια του κι αρχίζει κι αυτός να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό για την ελεημοσύνη, που του έκανε, γιατί φαίνεται ότι μέσα του ένιωσε την Χάρι του Θεού. Μετά έγειρε μόνος του στο μαξιλάρι, έκλεισε τα μάτια, το στόμα και με τρείς αναπνοές παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό. Όταν μου τα είπε όλα αυτά στο τηλέφωνο, τόσο πολύ ενθουσιάστηκα, που της λέω: -Παιδί μου, σου δίνω τόσες ευχές , που δεν μπορώ να τις εκφράσω! Βλέπετε, την τελευταία στιγμή οικονόμησε η Πρόνοια του Θεού, αυτή η ψυχή με την αγάπη της, με αυτό το είδος της ελεημοσύνης της, να δώσει τον εαυτό της, να τον φέρει στο κήρυγμα , στην εκκλησία, στα Θεία μυστήρια, στο Νοσοκομείο. Αυτή η αγάπη δεν πληρώνεται με τίποτα. Ένα θησαυρό χρημάτων να έδινε, δεν θα μπορούσε να ξεπληρώσει αυτή τη μεγάλη ελεημοσύνη, που του έκανε. Σκεφθείτε· ανεξομολόγητος, μακριά από τον Θεό, χωρίς πίστη και στήριγμα, οδηγήθηκε απ’ αυτήν κοντά στο Θεό· πίστεψε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε κι έφυγε με τη μεγάλη ελπίδα της σωτηρίας. Και από κει σωσμένος θα προσεύχεται από ευγνωμοσύνη για την ψυχή , που τον βοήθησε να βρίσκεται τώρα στη δόξα του Θεού και θα σκέπτεται: «Ήμουν χαμένος κι αν αυτή η γυναίκα δεν βρισκόταν στο δρόμο μου, τώρα θα ήμουν στην κόλαση». Αλλά κι αυτή η ψυχούλα που τον βοήθησε, τι στεφάνι πήρε! Αυτή η ελεημοσύνη δεν έχει όρια. Να, ένας άνθρωπος τι μπορεί να προσφέρει. Στην περίπτωση αυτή μία ψυχή βοηθήθηκε. Φανταστείτε εάν βοηθήσουμε πολλές ψυχές, πόσο μεγάλη βοήθεια θα έχουμε από τις προσευχές τους εκείνη την ώρα που θα βγαίνει η ψυχή μας! Γι’ αυτό κι εμείς , όταν ξέρουμε κάποιον , που είναι μακριά από τον Θεό, που δεν εξομολογείται, να του πούμε δυο λόγια, να τον βοηθήσουμε. Ακόμη και να μην επιστρέψει , το ότι του μιλήσαμε για τον Θεό, του είπαμε δυο συμβουλές για να αλλάξει ζωή, είναι μία άριστη πράξη ελεημοσύνης προς τον πλησίον κι αυτό. Κάποιος πνευματικός είχε μια συνήθεια πάρα πολύ καλή. Φερ’ειπείν πήγαινε να εξομολογηθεί κάποιος που, ας υποθέσουμε , ήταν βλάσφημος. Του έλεγε: -Θα πας να μου φέρεις δέκα ανθρώπους βλάσφημους να εξομολογηθούν και σε συγχωρώ. Αύριο κιόλας μπορείς να κοινωνήσεις. Αυτός για να κοινωνήσει προσπαθούσε να βρεί τους άλλους δέκα. Κοιτάξτε το κέρδος. Έφερνε αυτός τους δέκα και οι δέκα έφερναν κι άλλους σύμφωνα με την τακτική αυτού του πνευματικού. Χρειάζεται όλοι μας να ελεούμε τους συνανθρώπους μας, κυρίως αυτούς που είναι μακριά από τον Θεό, που είναι πτωχοί στην ψυχή και ο μισθός μας θα είναι πολύ μεγάλος ενώπιον του Θεού. Βλέποντας τους χιλιαστάς να στέκονται έξω στις γωνιές των δρόμων και να πλανούν τους ανθρώπους, να τους οδηγούν από τον Χριστό στο διάβολο και να κάνουν πολύ μεγάλο κακό. Σκεφθείτε τώρα, όταν εμείς οι χριστιανοί κάνουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή οδηγούμε ψυχές κοντά στον Χριστό, πόσο μεγάλο πράγμα είναι! Μύριοι κόσμοι δεν μπορούν να αντιμετρηθούν με την αξία και τη σωτηρία μιας ψυχής! Γι’ αυτό εκείνος που θα σώσει κάποιον άλλο, θα καλύψει πλήθος αμαρτιών. Αντιστρόφως όμως βλέπουμε και τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε. Δεν είναι αμαρτία μόνο το να φταίξουμε σε κάτι. Αμαρτία είναι κι όταν , ενώ μπορούσαμε, δεν βοηθήσαμε τον πλησίον μας από τεμπελιά, από ραθυμία, από έλλειψη αγάπης. Πόσες φορές είδαμε άνθρωπο να υποφέρει και δεν τον πλησιάσαμε; Πρέπει αδελφοί μου , εμείς οι χριστιανοί , με τη φώτιση του Θεού , να αναλάβουμε μια καινούργια σταυροφορία, ένα καινούργιο αγώνα συμπαραστάσεως και ελεημοσύνης προς τον πλησίον μας. Όχι τόσο από οικονομικής, όσο από πνευματικής πλευράς να προσφέρουμε ψυχική βοήθεια κι ελεημοσύνη, που έχει τεράστια αξία. Πάμε σ’ εάν νοσοκομείο και βλέπουμε κάποιον να υποφέρει. Να πάμε δίπλα του, κοντά του, να του δώσουμε ένα βιβλιαράκι, να του πούμε δύο λόγια «κάνε υπομονή, μακροθύμησε, σταυρός είναι , η αγάπη του Θεού είναι κοντά σου, σε προετοιμάζει ο Θεός τώρα για να πας κοντά Του». Όταν κανείς έχει την υγεία του, είναι πιο ψυχρός κι αδιάφορος προς τα θεία, προς τον πλησίον του, προς τη σωτηρία του και ο λόγος του Θεού δεν επιδρά επάνω του. Όταν , όμως πέσει στο κρεβάτι και ο πόνος αρχίζει να οργώνει και να προετοιμάζει την καρδιά του , ενεργεί κι ο Θεός θαυματουργικά , για να δεχτεί το λόγο του Θεού. Ο πόνος αλλοιώνει την ψυχή , την μαλακώνει και γίνεται δεκτική στο να ακούσει κάτι για τον Θεό. Τότε όταν τον πλησιάσει κι ένας άνθρωπος του Θεού κι ανοίξει κι ένα βιβλιαράκι τότε τα λόγια του Θεού επιδρούν στην ψυχή του κι αρχίζει να σκέπτεται την αλλαγή του, την επιστροφή του, τη σωτηρία του. Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων οφείλουν τη σωτηρία τους σε κάποια δοκιμασία , είτε ασθένεια είναι αυτή είτε θλίψη! Ήμουν στη Θεσσαλονίκη κι εκεί μαθαίνω ότι κάτι πνευματικά μου παιδιά βρισκόταν στο νοσοκομείο από τροχαίο. Αφού ήμουν εκεί, πήγα στο νοσοκομείο, τους σταύρωσα, τους παρηγόρησα, τους νουθέτησα. Εκεί με πλησίασε ένας νέος, που ήταν άρρωστος. -Πάτερ, μου λέει, μπορείτε να με εξομολογήσετε; -Βέβαια, πως δεν μπορώ; Πάμε. Πήγα μέσα στο θάλαμο και έκανε γενική εξομολόγηση . αυτός ο άνθρωπος δεν είχε εξομολογηθεί καμία φορά. Η Πρόνοια του Θεού τον οδήγησε άρρωστο εκεί, συνέβη το περιστατικό να βρεθούν εκεί, έγινε η ιερή εξομολόγηση , άλλαξε το δρόμο της ζωής του και η ασθένεια τον έφερε στη σωτηρία. Με όποιο τρόπο λοιπόν μπορούμε πρέπει να βοηθούμε , γιατί δεν ξέρουμε , πότε ακριβώς θα μας καλέσει ο Κύριος, για να φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή. Κι ας ζητήσουμε από τον Θεό να μας δώσει πνεύμα αγάπης, γιατί αγάπη σημαίνει ελεημοσύνη. Εκείνος που αγαπά, ξέρει και πώς να ελεεί. Κι ο Θεός αγαπά πάρα πολύ τον ελεήμονα άνθρωπο, γιατί κι Εκείνος είναι ελεήμων κι εύσπλαχνος. Σκεφτήκατε ποτέ, ότι εκτός απ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει κι ο άλλος κόσμος ο πνευματικός; Σκεφθηκατε καμιά φορά να προσευχηθείτε για τις ψυχές που βρίσκονται στο κρατητήριο του Θεού; Σκαφθήκατε ότι υπάρχουν ψυχές , που υποφέρουν τρομερά , γιατί δεν έχουν περάσει στη Βασιλεία του Θεού; Γι’ αυτές τις ψυχές ποιος θα προσευχηθεί; Αυτή είναι η μεγάλη ελεημοσύνη : το να προσευχώμεθα για τους ανθρώπους αυτούς, που είναι στο κρατητήριο του Θεού κι αναμένουν την ημέρα της καταδίκης. Τρέμουν στην ιδέα ότι φτάνει η ώρα η μεγάλη της κρίσεως , που μια για πάντα, αιώνια θ κριθούν και εκείνη η κατάσταση δεν θα έχει τέλος. Θα έχετε δει έργα με ανθρώπους των παλαιών χρόνων , που δούλευαν στα κάτεργα, δεμένοι με αλυσίδες στα χέρια, στα πόδια, υποχρεωμένοι να εργάζονται σε μεταλλωρυχεία, σε δρόμους, να μεταφέρουν πέτρες μέσα σε4 νερά και να κοιμούνται σε λάσπες δια βίου. Και τι είναι αυτή η κατάσταση συγκριτικά με την κατάσταση των κολαζομένων ανθρώπων στην αιωνιότητα; Βρίσκονται σε μεγάλη δυστυχία. Εάν θα τους βλέπατε, θα πονούσατε πάρα πολύ. Σας το βεβαίωναν εγώ ότι έτσι είναι. «Εν τω Άδη ούκ έστι μετάνοια». Δηλαδή η μετάνοια των ψυχών, που έχουν φύγει από τη ζωή και είναι στον Άδη , δεν εισακούεται. Ποιος λοιπόν θα τους βοηθήσει , θα τους σώσει; Η στρατευομένη Εκκλησία, που είμαστε εμείς. Πρέπει να μας απασχολήσει το θέμα σοβαρά. Ας βάλουμε τον εαυτό μας σ’ αυτή τη θέση. Ω! ποία ευλογία θα είχαμε κι εμείς , αν θα υπήρχαν κάποιοι, που θα είχαν δύναμη οι προσευχές του σαν μας λυτρώσουν από τη φοβερή κόλαση, να εξοφλήσουν το χρέος μας και από την κατάσταση της αιχμαλωσίας και της δουλείας, να βρεθούμε αντιθέτως στη δόξα και ανάπαυση του Θεού! Αυτή η ελεημοσύνη είναι η ύψιστη , που μπορεί να πράξει ο χριστιανός· και θα ξέρετε ότι προσευχές αγίων ανθρώπων έχουν κατορθώσει αυτό το μεγάλο θαύμα. Στην Πατερική και Ασκητική παράδοση έχουμε διαβάσει για πολλούς ανθρώπους, που με την προσευχή τους έχουν βγάλει ψυχές από την κόλαση. Και πόσοι Άγιοι το έκαναν αυτό και έμεινε στην αφάνεια και δεν είναι κάπου γραμμένο! Ο Θεός όμως τους εδόξασε για τη μεγάλη τους αυτή ελεημοσύνη. Εάν ένα ποτήρι νερό έχει αξία και ανταπόδοση από το Θεό εις όνομα μαθητού, είς όνομα προφήτου εις όνομα δικαίου, πόσο ασυγκρίτως μεγαλύτερη αξία έχει η προσευχή υπέρ χιλιάδων εκατομμυρίων ανθρώπων δυστυχισμένων και καταδικασμένων στα κάτεργα της κολάσεως! Για να φτάσει όμως κανείς στο σημείο , ώστε να κινηθεί η ψυχή του να προσευχηθεί έτσι, πρέπει να προηγηθεί κατάσταση πνευματική. Θα πρέπει να ασκηθεί, να προσεύχεται , να γονατίζει , να ελεεί, να μελετά, να εξομολογείται, να μεταλαμβάνει και να είναι προσεκτική η ζωή γενικότερα. Έτσι αποκτώντας οι προσευχές του παρρησία, θα κατορθώσουν αυτό το μεγάλο επίτευγμα για τις ψυχές των ειλώτων , των αιχμαλώτων, των δυστυχισμένων ψυχών της κολάσεως «δι’ ας Χριστός απέθανε». Πεθαίνουν και πεθαίνουν άνθρωποι και κανείς δεν μεριμνά γι’ αυτούς. Είναι ξεχασμένοι απ’ όλους. Εμείς μεριμνούμε για τους δικούς μας, τους γονείς μας, τους συγγενείς μας και κάνουμε μνημόσυνα, κομποσχοίνια και προσευχές υπέρ αναπαύσεως των. Γι’ αυτούς όμως δεν γονατίσαμε, δεν ρίξαμε ένα δάκρυ, δεν σηκώσαμε τα χέρια σε προσευχή. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε πιο πνευματικοί άνθρωποι, να πλησιάσουμε , να αγγίσουμε τον Χριστό πιο κοντά, γι να Του μιλήσουμε. Όσο Τον πλησιάζουμε, τόσο πάμε πιο κοντά στο αυτί του Θεού, να Του πούμε γι’ αυτούς που υποφέρουν. Όταν προσεύχεσθε για τον εαυτό σας, για τους δικούς σας, να ενθυμηθείτε κι αυτούς τους δυστυχισμένους, που δεν έχουν «που την κεφαλήν κλίναι». Ο Χριστός απέθανε διά Σταυρού για κάθε ψυχή και ζητεί η Θεία Δικαιοσύνη Του να βρει αιτία , για να ελεήσει αυτούς τους ανθρώπους, να δικαιολογήσει την απαλλαγή τους από την καταδίκη. Ο Θεός νοιάζεται γι’ αυτές τις ψυχές, που έχει στο κρατητήριο του. Η δικαιοσύνη Του επιβάλει να είναι στο κρατητήριο. Η ευσπλαχνία Του όμως έρχεται από την άλλη πλευρά και λέει: «Προσευχήσου γι’ αυτούς». Γιατί; Για να βρει δικαιολογία ο Θεός , να νικήσει η ευσπλαχνία Του τη δικαιοσύνη Του και να στείλει το έλεός του σ’ αυτούς , που υποφέρουν εκεί. Κι εμείς οι ταλαίπωροι , σκοτισμένοι από την αμαρτία, από την άγνοια, δεν δίνουμε την αφορμή στην αγάπη του Χριστού, για να τους ελεήσει. Εύχομαι παιδιά μου, ο Χριστός να μας δώσει Χάρι , να μας δώσει φώτιση , δύναμη και προ πάντων τη Χάρι της ελεημοσύνης, για να ελεήσουμε τις ψυχές εκείνες, που έχουν φύγει για τον άλλο κόσμο. Κι όταν εμείς δεν τις ξεχάσουμε, δεν θα ξεχάσει κι εμάς ο Θεός, όταν κι εμείς ίσως βρεθούμε στην ίδια ανάγκη. Έτσι, θα γίνει ευπρόσδεκτος η νηστεία και ο αγώνας μας ενώπιον του Θεού. Κι ας ευχαριστούμε από την ψυχή μας τον Θεό, που μας αξίωσε να είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί και να έχουμε αυτή τη δυνατότητα να ελεούμε και να αγωνιζόμαστε για να βρεθούμε στη Δόξα Του αιώνια μαζί του. Αμήν.