ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΣΦΡΑΓΙΣΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ (Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου, “Ερμηνεία εις τας επτά καθολικάς επιστολάς των Αγίων Αποστόλων”): …Λέγει λοιπόν ο απόστολος (Πέτρος), ότι ο Θεός ελύτρωσε τον Λώτ (ομού με την γυναίκα και τας δύο του θυγατέρας) και δεν κατέκαυσεν αυτόν μαζί με τους Σοδομίτας. Διατί; επειδή και καθ' εκάστην ελυπείτο και επόνει η καρδία του από την συναναστροφήν όπου είχε των ανόμων εκείνων και αρσενοκοιτών ανθρώπων. Διατί και με τους οφθαλμούς του και με τας ακοάς του ο δίκαιος και φιλόξενος άνθρωπος καθ' εκάστην ημέραν εβασάνιζε την δικαίαν ψυχήν του βλέπων και ακούων τα άνομα έργα των Σοδομιτών, και μάλιστα διά την θλίψιν εκείνην όπου εδοκίμασεν ο αοίδιμος, όταν επήγαν οι δύο άγγελοι προς αυτόν ως ξένοι άνθρωποι και τους εξενοδόχησεν. Οι δε Σοδομίται έδραμον και εζήτουν αυτούς διά να τους πορνεύσουν. Αυτός δέ αντιστάθη ανδρείως και δεν τους επαράδωκεν εις χείρας των. ΄0θεν επειδή και δεν αρέσκετο η καρδία του εις τα παράνομα εργα των συγκατοίκων του, αλλά καθ' εκάστην ελυπείτο και ανεστέναζε δι’ αυτά, διά τούτο και ο Θεός τον ηλευθέρωσεν από την καταδίκην, τους δε γαμβρούς του δεν ηλευθέρωσεν, επειδή και αυτοί εσυναρέσκοντο εις τας ασελγείας εκείνων. Τούτο είναι ένα ζωντανόν παράδειγμα, το οποίον πρέπει να ενθυμούνται και να έχουν προ οφθαλμών πάντοτε, όσοι κατοικούν εις πόλεις, ή εις χωρία, ή εις μοναστήρια, ή εις άλλους τόπους. Διατί εάν αυτοί φυλάττουν μεν δικαιοσύνην και τας εντολάς του Θεού, δεν συναρέσκονται δε, εις τα κακά και παρανομίας όπου γίνονται εις τας πόλεις εκείνας, ή εις τα χωρία ή εις τα μοναστήρια, αλλά μάλιστα και λυπούνται δι' αυτάς και στενάζουν, βέβαια διά την λύπην αυτήν και τους στεναγμούς, έχουν να ελευθερωθούν από την οργήν όπου μέλλει να πέμψη ο Θεός εις τας πόλεις, ή εις τα χωρία, ή εις τα μοναστήρια εκείνα, καθώς ηλευθέρωσε και τον Λώτ από την οργήν όπου έστειλεν εις τα Σόδομα. Τούτο ηθέλησε να φανερώση ο Θεός, και διά του προφήτου Ιεζεκιήλ, όταν έμελλε να αφανίση την πόλιν Ιερουσαλήμ. Επειδή αναγινώσκομεν ότι έδωκε σημείον εις το μέτωπον όλων εκείνων των δικαίων ανθρώπων, όπου ελυπούντο και εστέναζον διά τας παρανομίας όπου εγίνοντο εις την πόλιν ταύτην και δεν συνηρέσκοντο εις αυτάς, και διά του σημείου αυτού τους ηλευθέρωσεν από την αιχμαλωσίαν και τον αφανισμόν της πόλεως εκείνης. «Καί δόξα Θεου του Ισραήλ ανέβη από των Χερουβίμ... και εκάλεσε τον άνδρα τον ενδεδυκότα τον ποδήρη... και είπε πρός αυτόν δίελθε μέσην την Ιερουσαλήμ και δος το σημείον επί τα μέτωπα των ανδρών των καταστεναζόντων και των κατωδυνωμένων επί πάσαις ταις ανομίαις ταις γινομέναις εν μέσω αυτής, και τούτοις (τοις βαστάζουσιν εν ταις χερσί πέλεκυν) είπεν ακούοντός μου: Πορεύεσθε οπίσω αυτού εις την πόλιν και κόπτετε και μη φείδεσθε τοις οφθαλμοίς υμών, και μη ελεήσητε πρεσβύτερον και νεανίσκον και παρθένον και νήπια και γυναίκας αποκτείνετε εις εξάλειψιν, επί δε πάντας, εφ' ους εστί το σημείον, μη εγγίσητε» (Ίεζ. 9,3-6). (Σήμερα, στην εποχή της Χάριτος, η ενεργός συμμετοχή των πιστών στα μυστήρια της Εκκλησίας προσφέρει τη μεγαλύτερη ασφάλεια –ΛΜΔ).