Βίοι Αγίων

Άγιος Βατάς ο Πέρσης (1 Μαϊου)

 

Ο Άγιος Βάτας καταγόταν από την Περσία και είχε γονείς Χριστιανούς.

Όταν έγινε 30 χρονών απαρνήθηκε τον κόσμο και έγινε μοναχός.

Στους ασκητικούς αγώνες αναδείχθηκε από τους πιο γενναίους αθλητές αφού κανένας δεν μπορούσε να τον ξεπεράσει στη νηστεία, την αγρυπνία, την εγκράτεια και γενικά σε όλες τις αρετές.

Την εποχή εκείνη οι Πέρσες άρχισαν μεγάλο διωγμό κατά των Χριστιανών και οι μοναχοί του μοναστηριού που έμενε ο άγιος  αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν ενώ ο Βάτας παρέμεινε σε αυτό.

Αφού είχε ήδη συμπληρώσει 30 χρόνια ως μοναχός ,συνελήφθη από τους πυρολάτρες,(αυτούς που λάτρευαν ως Θεό την φωτιά και τον ήλιο)και τον οδήγησαν στον άρχοντά τους Ιασδήχ ο οποίος προσπάθησε να πείσει τον άγιο να αλλαξοπιστήσει.

Ο Βάτας όχι μόνο δεν πείστηκε να αρνηθεί τον Χριστό αλλά άρχισε να κηρύττει και να προσκαλεί και αυτούς να εγκαταλείψουν την πλάνη τους και να γίνουν Χριστιανοί.

Τότε ο Ιασδήχ διέταξε να δέσουν τον άγιο και να τον ξυλοκοπήσουν μέχρι που του έβγαλαν τους ώμους. Κατόπιν τον έδειραν με χοντρά ραβδιά και αφού τον έδεσαν από τα γεννητικά όργανα άρχισαν να τον σέρνουν καταγής είκοσι στρατιώτες.

Κατόπιν έβαλαν πάνω στο σώμα του βαριές πέτρες και άρχισαν να του κομματιάζουν τις ωμοπλάτες και την κοιλιά με μαχαίρια

Τέλος τον αποκεφάλισαν και η αγία ψυχή του Βάτα πέταξε προς τον Θρόνο του Θεού στεφανωμένη με το στέφανο του μαρτυρίου.

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής την οποία διανύουμε, η Εκκλησία μας  καλεί να σκύψουμε μέσα μας, να κοιτάξουμε την καρδιά μας και να κατανοήσουμε την ταραχή και την αναστάτωση που υπάρχει στην καρδιά του καθενός μας.

Μας προσκαλεί να πάρουμε την απόφαση. ΤΩΡΑ και όχι αργότερα ή αύριο για να βάλουμε μία τάξη στα πράγματα της ζωής μας. Να πετάξουμε την σαβούρα και τα σκουπίδια που έχουν μαζευτεί στην καρδιά μας και να την γεμίσουμε με την παρουσία του ίδιου του Θεού.

Ο Χριστός βρίσκεται έξω από την πόρτα της καρδιάς μας και μας χτυπάει να του ανοίξουμε. Εμείς όμως έχουμε στραμμένη την προσοχή μας σε άλλα πράγματα και δεν ακούμε τον Χριστό που μας προσκαλεί. Αλλά και εάν τον ακούσουμε και του ανοίξουμε τι θα αντικρύσει μέσα μας;

Είναι κατάλληλος ο χώρος της καρδιάς μας για να Τον δεχθεί και να Τον φιλοξενήσει;

Όλοι μας την περίοδο αυτή και κυρίως κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, ερχόμαστε να κοινωνήσουμε και να πάρουμε μέσα μας τον Χριστό. Είναι άραγε κατάλληλα προετοιμασμένη η καρδιά μας για μια τέτοια συνάντηση, για να δεχθεί μέσα της τον ίδιο τον Χριστό;

Οι ημέρες και η περίοδος την οποία διανύουμε, μας δείχνουν ότι για να φτάσουμε στην Μεγάλη Εβδομάδα και για να δεχθούμε τον Χριστό χρειάζεται προετοιμασία με μετάνοια, νηστεία, προσευχή, ταπείνωση, ελεημοσύνη και αγάπη. Αρετές  τις οποίες μας διδάσκει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή μέσα από τις Ιερές Ακολουθίες, την κατανυκτική ατμόσφαιρα. τους υπέροχους ύμνους, τα κηρύγματα και τις ομιλίες που πολλαπλασιάζονται τις ημέρες αυτές.

Μας προτρέπει να ενδυθούμε τις αρετές ως κατάλληλο ένδυμα της ψυχής για την συνάντησή μας με τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Κύριο μας.

Αγαπητοί μου, δεν μπορούμε να περιφρονούμε την Εκκλησία στην οποία θέλουμε ν΄ ανήκουμε και  ή οποία είναι ο χώρος της Χάριτος και της διαφύλαξης ανά τους αιώνες της αλήθειας που ο Χριστός μας αποκάλυψε.

Δεν μπορούμε να επιλέγουμε από την διδασκαλία της Εκκλησίας μόνο αυτό που μας συμφέρει διότι με τον τρόπο αυτό κοροϊδεύουμε τον ίδιο τον εαυτό μας.

Κοινωνούμε τον  ίδιο τον Χριστό από έθιμο και δεν γίνεται ο Χριστός Κύριος και Βασιλέας της καρδιάς μας.

Κοινωνούμε τον ίδιο τον Χριστό και συνεχίζουμε να ζούμε χωρίς Χριστό!

Ο Χριστός μας, η Σάρκα και το Αίμα Του, η Σταύρωση και η Ανάσταση Του, δεν είναι τύπος και ξερή Παράδοση, αλλά είναι ζωή και αλήθεια.

Πρέπει να ξεπεράσουμε την τυπολατρία!

Να μη μένουμε μόνο στα εξωτερικά και επιφανειακά του εορτασμού της Τεσσαρακοστής και των Παθών του Κυρίου, αλλά να αφιερώσουμε την προσοχή μας στα ουσιαστικά, σε αυτά που πραγματικά μας μεταμορφώνουν και μας κάνουν τέκνα Θεού και κατά Χάριν Θεούς, γιατί για τον λόγο αυτό πλαστήκαμε από τον Θεό.

Θα πρέπει να εκκλησιαζόμαστε για να λαμβάνουμε την Χάρη του Θεού μέσα από τα μυστήρια και τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Να μαθητεύουμε στα κηρύγματα και τις ομιλίες για να γνωρίζουμε τι πιστεύουμε χωρίς να βαδίζουμε στα τυφλά.

Να εξομολογούμαστε για να αδειάσει η καρδιά μας από τα πάθη και τέλος να λαμβάνουμε τον Χριστό ως τροφή αιώνιας ζωής, φωτισμού και αγιασμού.

Εύχομαι και προσεύχομαι η Χάρις του Θεού με τις πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας να βρει ανάπαυση και να αγιάσει όλους εμάς, τις οικογένειες και τα παιδιά μας.

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης(26 Οκτωμβρίου)

 

Τριακόσια χρόνια μετά την γέννηση του κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν στην Ρώμη βασίλευαν ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός, στην Θεσσαλονίκη ηγεμόνευε ο Μαξιμιανός Γαλέριος, άνθρωπος ασεβής προς την πίστη του Χριστού και φοβερός διώκτης των Χριστιανών.

Την εποχή αυτή έζησε και ο Άγιος Δημήτριος, γόνος επιφανών γονέων, από τους πρώτους και επίσημους Μακεδόνες.

Τον άγιο τον τιμούσαν και τον σέβονταν οι Θεσσαλονικείς  όχι τόσο για την υπεροχή του γένους του όσο για την αρετή και την αγαθότητα της ψυχής του.

Τόσο η φήμη του ήταν μεγάλη ώστε ο βασιλέας τον τίμησε με τον βαθμό του Δούκα.

Ο Δημήτριος όμως δεν χαίρονταν τόσο για τις κοσμικές τιμές και τα αξιώματα όσο ενδιαφέρονταν να αυξήσει τις αρετές της ψυχής του και να φέρει και άλλους ανθρώπους κοντά στο Χριστό.

Μέρα και νύχτα δίδασκε την αγάπη του Θεού και πολλοί ειδωλολάτρες  πίστεψαν στον Χριστό.

Αυτό όμως ξεσήκωσε το μίσος των ειδωλολατρών και τον  κατήγγειλαν στον Μαξιμιανό ο οποίος και τον κάλεσε σε απολογία.

Ο άγιος Δημήτριος με θάρρος ομολόγησε την πίστη του στον μόνο αληθινό Θεό και σωτήρα μας Ιησού Χριστό και για τον λόγο αυτό φυλακίστηκε.

Την περίοδο που ο άγιος ήταν φυλακισμένος, στην Θεσσαλονίκη διοργανώθηκαν αγώνες  στους οποίους αγωνίζονταν ένας ανίκητος αθλητής του Μαξιμιανού ονόματι Λυαίος.

Τον Λυαίο αποφάσισε να συναγωνιστεί ένας κρυφός Χριστιανός με τ’ όνομα Νέστορας και για το λόγο αυτό επισκέφθηκε τον άγιο Δημήτριο στην φυλακή του και τον παρακάλεσε να τον ευλογήσει.

Ο άγιος έκανε το σημείο του Σταυρού στο μέτωπο του Νέστορα και του είπε ότι θα νικήσει τον Λυαίο και κατόπιν θα θανατωθεί για την αγάπη του Χριστού.

Πράγματι ο άγιος Νέστορας νίκησε τον Λυαίο και ο Μαξιμιανός τον παρέδωσε στον άρχοντα Μαρκιανό ο οποίος αφού τον οδήγησε έξω από την Χρυσή Πύλη της Θεσσαλονίκης τον θανάτωσε.

Η Εκκλησίας μας εορτάζει την μνήμη του Αγίου Νέστορα στις 27 Οκτωβρίου.

Όταν ο Μαξιμιανός Γαλέριος έμαθε ότι με την ευλογία του αγίου Δημητρίου νίκησε ο Νέστορας  στέλνει στρατιώτες στην φυλακή και με τις λόγχες τους  σκοτώνουν τον άγιο τρυπώντας όλο του το σώμα.

Ευσεβείς χριστιανοί μπήκαν κρυφά στο λουτρό και στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου μαρτύρησε ενταφίασαν τα άγιο λείψανό του από το οποίο έτρεχε άγιο μύρο .

Σχετικά με το μύρο το οποίο  έβγαινε από το τάφο του αγίου σώζεται το εξής περιστατικό.

Κάποιος ασκητής από τον Χολομώντα αμφέβαλε για το μύρο και είδε σε όραμα ότι βρέθηκε στην Εκκλησία του αγίου με έναν άνθρωπο που κρατούσε κλειδιά. Τον παρακαλεί να ανοίξει τον τάφο και αρχίζει να σκάβει ώσπου αντικρίζει το σώμα του αγίου να τρέχει μύρο από τα σημεία που τον είχαν λογχεύσει. Το μύρο ήταν τόσο πολύ ώστε έβρεξε και αυτόν και τον κλειδούχο και μία άρρητη ευωδία  γέμιζε τον χώρο.

Φοβήθηκε ο ασκητής και φώναξε:΄΄ Άγιε Δημήτριε βοήθει μοι΄΄ και την ίδια στιγμή ξύπνησε και είδε ότι ήταν βρεγμένος όλος από το μύρο.

Ήρθε στην Θεσσαλονίκη και κήρυττε παντού το θαύμα που έζησε. Έμεινε στον Ναό του αγίου αρκετές ημέρες και κατόπιν επέστρεψε στο ασκητήριο του.

Ας μιμηθούμε αδελφοί μου την πίστη και τη  αγάπη που οι άγιοι μας  έδειξαν στο πρόσωπο του Κυρίου μας ώστε να αξιωθούμε και εμείς να γίνουμε κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος και να ενωθούμε αιώνια με τον σωτήρα  μας Ιησού Χριστό, διότι τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από την σωτηρία μας.

Αυτό στο οποίο καλεί η Εκκλησία μας τους πιστούς της είναι η ένωσή τους με τον Σωτήρα Χριστό.   Η πίστη και η αγάπη του ανθρώπου προς το πρόσωπο του Θεού είναι η προσφορά που χρειάζεται από μέρους του κάθε πιστού για να επιτευχθεί αυτή η ένωση.

Η θεραπεία από τα πάθη και η συμφωνία του θελήματος μας με το θέλημα του Θεού είναι η προετοιμασία της καρδιάς του καθ’ ενός από εμάς για να κατοικήσει μέσα μας η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος.

Τίποτα δεν πρέπει να μας είναι εμπόδιο μπροστά στην επίτευξη αυτού του σκοπού και οι όποιες αμαρτίες ή αστοχίες μας πρέπει με την μετάνοια να διορθώνονται και να συνεχίζουμε τον δρόμο μας μέχρι με την χάρη του Θεού να πετύχουμε τον σκοπό μας .

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου (17 Δεκεμβρίου)

 

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 21 Ιουνίου του έτους 1547 μ. Χ. από τον Μώκιο και την Παυλίνα Σιγούρου.

Αφού φοίτησε κοντά σε φωτισμένους δασκάλους, απαρνήθηκε τον κόσμο και έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Στροφάδων, η οποία βρίσκονταν σ’ ένα νησάκι απέναντι από τη Ζάκυνθο, τα Στροφάδια.

Διακρίνονταν για την ασκητική του ζωή, παρά το νεαρό της ηλικίας του και σύντομα χειροτονήθηκε Ιερέας. Μετά την χειροτονία του, πόθησε να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Φεύγει από το μοναστήρι και κατευθύνεται στην Αθήνα όπου πήγε να υποβάλλει τα σέβη του, κατά την συνήθεια, στον Αρχιερέα των Αθηνών. Εκείνος έχοντας ακούσει για την αρετή του Διονυσίου, τον πίεσε να δεχθεί  τον βαθμό του Αρχιερέως και να ποιμάνει το λαό του Θεού της νήσου Αιγίνης. Μετά από πολλές πιέσεις ο Άγιος Διονύσιος δέχθηκε και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Αιγίνης. Αφού ποίμανε για λίγο καιρό το ποίμνιο της Αίγινας, παραιτήθηκε και επέστρεψε στο νησί του στη Ζάκυνθο, για να αποσυρθεί  στην ησυχία που τόσο αγαπούσε. Για ένα διάστημα μέχρι να εκλεγεί νέος Μητροπολίτης στη Ζάκυνθο, όπου χήρευε η θέση, ανέλαβε την διαποίμανση των συμπατριωτών του, αλλά αμέσως μετά την εκλογή του νέου Μητροπολίτου, αποσύρθηκε στην Ιερά Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου της Αναφωνήτριας, την οποία ετοίμαζε για να αφιερωθεί στην ησυχία, την προσευχή και την άσκηση που τόσο πολύ αγαπούσε. Διακρίνονταν ο Άγιος Διονύσιος για την ασκητική ζωή του, τις παθοκτόνους νηστείες του, τις νυχθημέρους προσευχές του. Κοιμόταν σε κρεβάτι κατασκευασμένο από αγκυλωτές πέτρες για να σκληραγωγεί το σώμα του. Η δε ελεημοσύνη του ήταν σαν βρύση που έτρεχε συνεχώς, χωρίς σταματημό. Εκείνη όμως η αρετή του Άγίου που επεσκίαζε όλες τις άλλες και που αποτελεί και την μητέρα όλων των αρετών, ήταν η αγάπη.

Αναφέρεται το εξής περιστατικό, στον βίο του Άγίου Διονυσίου, το οποίο δείχνει το μέγεθος της αγιότητας και της αγάπης που έτρεφε για τους ανθρώπους και που επάξια του έδωσε τον τίτλο του ΄΄ Άγίου της συγγώμης΄΄. Κάποιος ξένος δολοφόνησε τον αδελφό του Άγιου Διονυσίου, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ήταν από τους άρχοντες του νησιού. Φοβούμενος να μην τον συλλάβουν κατέφυγε στο μοναστήρι του Άγίου, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι αδελφός αυτού που δολοφόνησε. Εξομολογήθηκε στον μακάριο Διονύσιο το συμβάν και τον παρακάλεσε να τον κρύψει. Ο Άγιος Διονύσιος, ακολουθώντας την εντολή και το παράδειγμα της ανεξικακίας του Σωτήρα μας, έκρυψε τον φονιά του αδελφού του και κατόπιν αφού τον νουθέτησε πνευματικά και τον συγχώρησε για το έγκλημα του, τον φυγάδευσε από το νησί για να μην τον συλλάβουν!

Εξαιτίας της ανεξικακίας, της αγάπης  και της ενθέου ζωής του, ο Άγιος Διονύσιος αξιώθηκε από τον Θεό να επιτελεί θαύματα, τόσο όσο βρίσκονταν στον κόσμο τούτο, όσο και μετά την κοίμηση του. Εκοιμήθη σε βαθιά γεράματα στις 17 Δεκεμβρίου του έτος 1622 μ. Χ. και το ιερό του λείψανο ενταφιάστηκε στο μοναστήρι των Στροφάδων, σύμφωνα με την θέληση του Άγίου. Μετά από λίγο καιρό και αφού παρουσιάστηκε ο Άγιος Διονύσιος στον ύπνο του ηγουμένου, άνοιξαν το μνήμα και βρήκαν τον Άγιο Διονύσιο άφθαρτο. Τότε τοποθέτησαν το ιερό λείψανο στο Νάρθηκα του Ναού και πλήθος θαυμάτων επιτελούνταν δια πρεσβειών του Άγίου Διονυσίου.

Τον Ιούνιο του 1716 μ. Χ. ο Οθωμανικός στόλος επιστρέφοντας από την αποτυχημένη προσπάθεια του να κυριεύσει την Κέρκυρα, σταμάτησε στο Στροφάδια, όπου κατέστρεψε το μοναστήρι και έσφαξε τους μοναχούς, εκτός από τέσσερις που πρόλαβαν να κρυφτούν. Αφού οι Τούρκοι αναχώρησαν, οι μοναχοί οι οποίοι διασώθηκαν, βγήκαν από την κρυψώνα τους και μεταφέροντας το ιερό σκήνωμα του Άγίου Διονυσίου κατέφυγαν στο νησί της Ζακύνθου, στις 24 Αυγούστου του έτους 1716 μ. Χ. Εκεί έχτισαν περικαλλή Ναού προς τιμήν του Άγίου Διονυσίου, στην παραλία της Άμμου, σε κτήμα που άνηκε στη Ι. Μονή Στροφάδων και εναπέθεσαν εκεί το σεπτό σκήνωμα το οποίο επιτελεί πλήθος θαυμάτων, με μεγαλύτερο θαύμα ότι παραμένει άφθαρτο  μετά από τόσους αιώνες!

Άγιος Ευλόγιος ο Ξενοδόχος (27 Μαϊου)

 

Ο Άγιος Ευλόγιος έζησε στην Θηβαϊδα της Αιγύπτου.

Ήταν κοσμικός, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε καθόλου να φθάσει σε ύψη αγιότητας για την αγάπη του προς τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.

Δούλευε ως λοτόμος,(έβγαζε πέτρα από τα λατομεία),δουλειά σκληρή και δύσκολη αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε κάθε βράδυ να ξοδεύει το μεροκάματό του για την φιλοξενία των φτωχών.

Κάποιο βράδυ κατέβηκε στην Θηβαίδα ο αββάς Δανιήλ, γέροντας ξακουστός για την άσκησή του, και καθώς στέκονταν με το μαθητή του βράδυ στην πλατεία της πόλεως πλησίασε ο Ευλόγιος και αφού τους προσκύνησε, τους κάλεσε σπίτι του και τους φιλοξένησε πλουσιοπάροχα. Ο αββάς Δανιήλ θαύμασε τον Ευλόγιο για την φιλοξενία του αλλά και για δύο ακόμη μεγάλα χαρίσματά του. Έκανε ο ίδιος αυστηρή νηστεία για την αγάπη του Χριστού και δεύτερον, τα περισσεύματα της τραπέζης του τα έριχνε στα ζώα και δεν κρατούσε τίποτε για την αυριανή ημέρα εμπιστευόμενος την Πρόνοια του Θεού. Ο γέροντας Δανιήλ, πίστεψε ότι εάν είχε περισσότερα χρήματα ο Ευλόγιος θα έκανε και μεγαλύτερη φιλανθρωπία, έτσι παρακάλεσε τον Κύριο με νηστεία και προσευχή να χαρίσει πλούτη στον φιλόξενο αυτό άνθρωπο.

Παρουσιάζεται ο Κύριος σε όραμα στον αγαθό γέροντα και τον πληροφορεί ότι τα παραπανίσια δεν είναι προς όφελος, όμως θα του κάνει την χάρη εάν μπει εγγυητής για την ψυχή του Ευλόγιου. Ο γέρων Δανιήλ εμπιστευόμενος την κρίση του, δέχεται.

Κάποια μέρα που ο Ευλόγιος δούλευε στο λατομείο ανακάλυψε χρυσό.

Παίρνει το χρυσάφι και φεύγει στην Κωνσταντινούπολη όπου άρχισε να κάνει πολυτελή ζωή ξεχνώντας την φιλοξενία και την ταπείνωση. Πέρασαν δύο χρόνια και ο αββάς Δανιήλ βλέπει σε όραμα έναν αράπη να έχει δεμένο τον Ευλόγιο και να τον σέρνει. Αμέσως κατάλαβε την σημασία του ονείρου και κατεβαίνει στην Θηβαίδα και από εκεί πηγαίνει στην  Κωνσταντινούπολη να συναντήσει και να νουθετήσει τον Ευλόγιο. Έμεινε έξω από το σπίτι του τέσσερις εβδομάδες και το μόνο που κατάφερε ήταν να ξυλοκοπηθεί άγρια από τον θυρωρό δύο φορές. Επιστρέφει ο Δανιήλ στο κελί του και με δάκρυα και νηστείες παρακαλεί τον Θεό να σώσει τον Ευλόγιο και να απαλλάξει τον ίδιο από την εγγύηση που έδωσε για την ψυχή του.

Ο Κύριος λυπήθηκε τον Δανιήλ και αφού με την ιστορία αυτή τον νουθέτησε να μην έχει εμπιστοσύνη στην κρίση του αλλά στην Πρόνοια του Θεού, του υποσχέθηκε ότι θα σώσει τον παραστρατημένο αδελφό.

Ο Ευλόγιος μετά από λίγο καιρό έφυγε κρυφά από την Κωνσταντινούπολη και γύρισε στην Αλεξάνδρεια, επειδή απειλούνταν η ζωή του από, συνωμότες που θέλησαν να τον σκοτώσουν, αφήνοντας πίσω όλα τα πλούτη και τα μεγαλεία.

Στην πόλη του όπου επέστρεψε ήρθε σε μετάνοια και άρχισε πάλι την παλαιά ζωή του μεροκάματου και της φιλοξενίας. Όταν πληροφορήθηκε ο Δανιήλ την επιστροφή του τον επισκέφθηκε και τον νουθέτησε λέγοντάς του ότι καλύτερα είναι να πάει κανείς φτωχός στον Παράδεισο, παρά πλούσιος στην κόλαση.

Μετά την  κοίμηση του αββά Δανιήλ, όλη αυτή την ιστορία με τον Ευλόγιο, αποκάλυψε ο μαθητής του στους Πατέρες προς δόξα Θεού και δικό μας ανά τους αιώνες παράδειγμα. Την μνήμη του Άγίου Ευλογίου καθιέρωσε η Αγία μας Εκκλησία να εορτάζουμε και να παραδειγματιζόμαστε από την ζωή του, στις 27 Μαίου.

Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής (27 Άυγούστου)

 

Σχετικά με την καταγωγή, και τον καιρό που έζησε ο άγιος Φανούριος δεν γνωρίζουμε. Μέσα στο διάβα των αιώνων χάθηκαν όσα στοιχεία σώζονταν σχετικά με την ζωή του άλλα διασώθηκε η  αγία του εικόνα για να μας θυμίζει τους άθλους  και τα μαρτύρια τα οποία υπέμεινε για την αγάπη του Χριστού.

Και αυτό έγινε ως εξής. Τον καιρό που εξουσίαζαν  την Ρόδο οι Αγαρηνοί ο άρχοντας του τόπου αποφάσισε να ξανακτίσει τα κατεστραμμένα τείχη της πόλης. Στην νότια πλευρά του κάστρου βρίσκονταν κατεστραμμένα σπίτια και από εκεί αποφάσισε να μαζέψει τις  πέτρες που χρειάζονταν για την ανοικοδόμηση του τείχους. Καθώς έσκαβαν οι εργάτες ανακάλυψαν μία μισοκατεστραμμένη Εκκλησία μέσα στην οποία ήταν όλα κατεστραμμένα εκτός από μία εικόνα η οποία φαίνονταν σαν να είχε ζωγραφιστεί εκείνη την στιγμή.

Κάλεσαν τον Μητροπολίτη της Ρόδου, τ’ όνομα του οποίου ήταν Νείλος και διακρίνονταν για την αγιότητα του βίου του και αυτός εξέτασε την εικόνα η οποία αναπαριστούσε στην μέση ένα νεαρό μάρτυρα με στρατιωτική στολή ο οποίος κρατούσε στο χέρι του Σταυρό και αναμμένη λαμπάδα και έγραφε ΄΄ Ο Άγιος Φανούριος.΄΄ Γύρω από την μορφή του αγίου υπήρχαν δώδεκα μικρότερες παραστάσεις που παρουσίαζαν τα μαρτύρια που υπέστη για την αγάπη του Χριστού. Παρουσίαζε τον άγιο Φανούριο να απολογείται μπροστά σε άρχοντα, στρατιώτες να τον χτυπούν με πέτρες στο στόμα και το κεφάλι, να τον μαστιγώνουν, να τον έχουν γυμνό και με σιδερένια εργαλεία να του σχίζουν τις σάρκες, και πάλι να είναι μπροστά στον άρχοντα προφανώς για να αρνηθεί την πίστη του και στην συνέχεια νέα μαρτύρια, να του καίνε το σώμα με λαμπάδες, να τον έχουν σε  μαγκάνι ( το μαγκάνι είναι όργανο βασανισμού),να βρίσκεται ριγμένος σε άγρια θηρία, να τον έχουν καταπλακωμένο κάτω από μεγάλο βράχο, να κρατάει στα χέρια του αναμμένα κάρβουνα και τέλος, να βρίσκεται μέσα σε καμίνι όρθιος να προσεύχεται.

Από τα δώδεκα μαρτύρια που ήταν ζωγραφισμένα στην εικόνα γύρω από την μορφή του αγίου κατάλαβαν ότι πρόκειται για μάρτυρα της πίστεως μας. Τότε ο Αρχιερέας Νείλος ζήτησε να του δώσουν το Ναό που βρήκαν για να τον ανακαινίσει προς τιμή  του Αγίου Φανουρίου.  Κατόπιν επισκέψεως του στην Κωνσταντινούπολη έλαβε την άδεια και ανακαίνισε τον Ιερό Ναό που σώζεται μέχρι σήμερα στην Ρόδο.

Από τα πολλά θαύματα που έχουν γίνει με τις πρεσβείες του Αγίου Φανουρίου θα αναφέρουμε ένα προς δόξα Θεού και προς τιμή του αγίου. Κατά τη  εποχή που η Κρήτη βρίσκονταν στα χέρια των Λατίνων δεν υπήρχε Ορθόδοξος Αρχιερέας στο νησί και για το λόγο αυτό τρεις διάκονοι από την Κρήτη ταξίδευαν στα Κύθηρα για να χειροτονηθούν Ιερείς από τον εκεί Μητροπολίτη.

Στο δρόμο καθώς επέστρεφαν τους συνέλαβαν οι Αγαρηνοί οι οποίοι τους πούλησαν για σκλάβους στο νησί της Ρόδου, τον καθένα σε διαφορετικό αφέντη. Οι Ιερείς μέσα στο πόνο τους παρακαλούσαν τον άγιο Φανούριο, τα θαύματα του οποίου είχαν ακούσει, να τους βοηθήσει και κάποια μέρα συναντήθηκαν στο Ναό του όπου προσευχήθηκαν με πολύ θέρμη και δάκρυα μπροστά στην αγία εικόνα του.

Το βράδυ της ίδιας μέρας παρουσιάστηκε ο άγιος Φανούριος στους κυρίους τους και τους πρόσταξε να ελευθερώσουν τους τρεις Ιερείς.  Επειδή αυτοί δεν υπάκουσαν στον άγιο τυφλώθηκαν και έμειναν παράλυτοι μαζί με όλους όσους ήταν στο σπίτι τους.

Τότε παρουσιάζεται και πάλι ο άγιος και τους λέει ότι εάν δεν ελευθερώσουν τους Ιερείς δεν θα γίνουν καλά. Οι τρεις Αγαρηνοί, που είχαν δούλους του Ιερείς, έγραψαν το γράμμα στο οποίο έλεγαν ότι ελευθερώνουν τους σκλάβους τους και το έστειλαν στο Ναό του Αγίου Φανουρίου.  Μέχρι να επιστρέψουν οι απεσταλμένοι, οι Αγαρηνοί έγιναν καλά και αφού έδωσαν χρήματα στους Ιερείς τους έστειλαν στον τόπο τους.

Οι Ιερείς φεύγοντας αγιογράφησαν την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν μαζί τους και κάθε χρόνο εόρταζαν με μεγάλη ευλάβεια την μνήμη του.

Αγιος Φωκάς ο κηπουρός (22 Σεπτεμβρίου)

 

Στις 22 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη του αγίου Φωκά του επονομαζόμενου κηπουρού. Ο άγιος Φωκάς έζησε στην πόλη της Σινώπης, στην Μαύρη θάλασσα. Είχε το σπίτι του δίπλα στην πύλη της πόλεως που έβγαζε στο λιμάνι. Η δουλειά του ήταν κηπουρός, καλλιεργούσε ένα κήπο και από αυτά που έβγαζε ζούσε φτωχικά. Διακρινόταν για την φιλοξενία του. Επειδή το σπίτι του ήταν κοντά στο λιμάνι πάντοτε είχε ξένους να φιλοξενήσει και να  περιποιηθεί από αυτά τα λιγοστά που έβγαζε από την δουλειά του ως κηπουρός.

Την εποχή εκείνη ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά τον Χριστιανών και επειδή ο άγιος ήταν Χριστιανός οι άρχοντες έστειλαν στρατιώτες για να τον αποκεφαλίσουν.

Όταν οι στρατιώτες  έφτασαν στην Σινώπη, βρήκαν φιλοξενία στο σπίτι του Φωκά χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι, αλλά και χωρίς να αποκαλύψουν το λόγο της εκεί παρουσίας τους.

Αφού πέρασε λίγος καιρός, ο Άγιος ρώτησε τους στρατιώτες για ποιο λόγο ήρθαν στα μέρη τους και εκείνη επειδή τον είχαν συμπαθήσει για την φιλοξενία που αφιλοκερδώς τους πρόσφερε, του είπαν ότι ήρθαν για να συλλάβουν και να θανατώσουν κάποιο Φωκά ο οποίος ήταν Χριστιανός, αλλά να το κρατήσει μυστικό για να μην μαθευτεί και αποδράσει.

Όταν ο μακάριος Φωκάς άκουσε το τέλος που τον περιμένει και ενώ μπορούσε να φύγει για να σωθεί, είπε στους στρατιώτες ότι γνώριζε τον Φωκά και θα τους τον παρέδιδε την επόμενη ημέρα.

Ο Άγιος ετοίμασε το βραδινό φαγητό για να φάνε οι στρατιώτες και κατόπιν έσκαψε ο ίδιος τον τάφο του.

Την επόμενη ημέρα είπε στους στρατιώτες ότι αυτός είναι ο Φωκάς τον οποίο αναζητούν και   ντράπηκαν να τον φονεύσουν εξαιτίας της φιλοξενίας, της αγαθότητας και της αγάπης την οποία τους έδειξε ο Άγιος. Όμως ο Φωκάς τους παρότρυνε να εκτελέσουν αυτό που τους διέταξαν για τι αλλιώς θα τιμωρούσαν αυτούς οι άρχοντες επειδή τους παράκουσαν και τον άφησαν να ξεφύγει και οι στρατιώτες αποκεφάλισαν τον μακάριο Φωκά.

Όταν οι διωγμοί πέρασαν και μπορούσαν ελεύθερα να λατρεύουν τον Θεό οι Χριστιανοί, έκτισαν στον τόπο εκείνο μεγαλοπρεπή Ναό προς τιμήν του άγιου μάρτυρα Φωκά και κατέθεσαν εκεί το πάνσεπτο λείψανό του το οποίο έγινε πηγή  θαυμάτων σε όσους με πίστη επικαλούνταν την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και την μεσιτεία του αγίου προς τον Φιλάνθρωπο Θεό!

Σκεφθείτε αδελφοί μου την δύναμη και την αξία της αρετής, σε πόση δόξα και τιμή φέρνει εκείνον  που την εργάζεται χωρίς δόλο και με καθαρότητα καρδιάς.

Είτε μεγάλος και τρανός είναι αυτός, είτε μικρός και αφανής  όπως ο άγιος Φωκάς, ο οποίος ήταν άνθρωπος φτωχός  και ασήμαντος και ευτελέστατος κηπουρός.

Όμως  η απλή και άκακη προαίρεση του τον αξίωσε να γίνει φορέας της Χάρης του Παναγίου Πνεύματος και να επιτελούνται πλήθος θαυμάτων με την μεσιτεία του μπροστά στο θρόνο του Θεού.

Αξιώθηκε να προσκυνούν τα ιερά λείψανά του  βασιλείς και ηγεμόνες και εμείς να τον έχουμε προστάτη και μεσίτη και πρέσβη προς τον Κύριο, ώστε να συγχωρεί τα παραπτώματα μας και να μας αξιώνει της Επουρανίου Βασιλείας Του . Αμήν!

Άγιος Γεώργιος (23 Απριλίου)

 

Ο Άγιος Γεώργιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλιτιανού,284μ.Χ.-305μ.Χ. και καταγόταν από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας.

Σε ηλικία δέκα χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του τον έφερε στην Παλαιστίνη όπου είχαν πολλά κτήματα.

Όταν έγινε δεκαοκτώ χρονών τον κάλεσε στρατιώτη ο Διοκλητιανός και μετά τη  εκπαίδευση πήρε τον βαθμό του σημαιοφόρου και στην συνέχεια πήρε πολλά αξιώματα, όπως, του τριβουνίου, του κόμητος, του στρατηλάτου.

Σε μία σύναξη των ηγεμόνων της Ανατολής για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωση των Χριστιανών ο Γεώργιος αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να αποκαλύψει την πίστη του στο μόνο αληθινό Θεό και να μαρτυρήσει για Αυτόν.

Αφού πούλησε ότι είχε, και έδωσε τα χρήματα στους φτωχούς, έτρεξε στην Νικομήδεια όπου βρίσκονταν ο Διοκλιτιανός.

Παρουσιάστηκε μπροστά στον αυτοκράτορα ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και ήλεγξε την πλάνη των ειδώλων και επειδή παρ΄ όλες τις κολακείες και τις φοβέρες έμεινε σταθερός στην Χριστιανική του ομολογία και παραδόθηκε στα μαρτύρια.

Άρχισαν να τον χτυπούν με ένα ακόντιο μέχρι που το αίμα κυλούσε άφθονο και κατόπιν τον έδεσαν σε τροχό με κοφτερά σίδερα για να κομματιάσουν το σώμα του. Κατόπιν αφού του φόρεσαν παπούτσια σιδερένια τον ανάγκασαν να τρέχει   και τον μαστίγωναν με βούνευρα.

Ο Άγιος την περίοδο του μαρτυρίου του δεν σταμάτησε να επιτελεί θαύματα προς δόξα Θεού. Ανάστησε το βόδι του Γλυκέριου ο οποίος πίστευσε στον Χριστό και μαρτύρησε δια ξίφους.

Δια της προσευχής του ο Γεώργιος κατακρέμισε τα κούφια είδωλα τα οποία λάτρευαν οι ειδωλολάτρες.

Αφού είδαν ότι ο τροπαιοφόρος άγιος παραμένει ασάλευτος στην πίστη του στον Χριστό τον έφεραν μπροστά στον αυτοκράτορα ο οποίος διέταξε την αποκεφάλιση του και μαζί και την θανάτωση της Βασίλισσας Αλεξάντρας η οποία πίστευσε και ομολόγησε τον Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό.

Το λείψανο του αγίου Γεωργίου παρέλαβε ο υπηρέτης του και το έθαψε στην Παλαιστίνη κατόπιν παραγγελίας του αγίου.

Πολλά θαύματα έκανε και συνεχίζει να κάνει το ιερό λείψανο δια της χάριτος του Θεού της οποίας είχε γίνει δοχείο και κατοικητήριο.

Οι γιορτές και τα πανηγύρια των αγίων μας τελούνται από την αγία μας Εκκλησία με σκοπό την ψυχική μας ωφέλεια.

Πανηγυρίζουμε την αγία μνήμη τους για να ακούσουμε τι είναι ο κάθε άγιος, πώς μαρτύρησε για το όνομα του Χριστού, ποια ήταν η ζωή του πως ευχαρίστησε και υπηρέτησε τον Θεό.

Αλλά και οι άγιοι τους οποίους εμείς τιμούμε μας επιτηρούν πάντοτε μας διαφυλάττουν και μας προστατεύουν παρακαλούντες τον Θεό για την σωτηρία μας και μεσιτεύοντας για κάθε μας ανάγκη και παράκληση.

Αγιος Ιωάννης ο Ρώσσος (23 Απριλίου)

 

Ο Άγιος Γεώργιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλιτιανού,284μ.Χ.-305μ.Χ. και καταγόταν από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας.

Σε ηλικία δέκα χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του τον έφερε στην Παλαιστίνη όπου είχαν πολλά κτήματα.

Όταν έγινε δεκαοκτώ χρονών τον κάλεσε στρατιώτη ο Διοκλητιανός και μετά τη  εκπαίδευση πήρε τον βαθμό του σημαιοφόρου και στην συνέχεια πήρε πολλά αξιώματα, όπως, του τριβουνίου, του κόμητος, του στρατηλάτου.

Σε μία σύναξη των ηγεμόνων της Ανατολής για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωση των Χριστιανών ο Γεώργιος αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να αποκαλύψει την πίστη του στο μόνο αληθινό Θεό και να μαρτυρήσει για Αυτόν.

Αφού πούλησε ότι είχε, και έδωσε τα χρήματα στους φτωχούς, έτρεξε στην Νικομήδεια όπου βρίσκονταν ο Διοκλιτιανός.

Παρουσιάστηκε μπροστά στον αυτοκράτορα ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και ήλεγξε την πλάνη των ειδώλων και επειδή παρ΄ όλες τις κολακείες και τις φοβέρες έμεινε σταθερός στην Χριστιανική του ομολογία και παραδόθηκε στα μαρτύρια.

Άρχισαν να τον χτυπούν με ένα ακόντιο μέχρι που το αίμα κυλούσε άφθονο και κατόπιν τον έδεσαν σε τροχό με κοφτερά σίδερα για να κομματιάσουν το σώμα του. Κατόπιν αφού του φόρεσαν παπούτσια σιδερένια τον ανάγκασαν να τρέχει   και τον μαστίγωναν με βούνευρα.

Ο Άγιος την περίοδο του μαρτυρίου του δεν σταμάτησε να επιτελεί θαύματα προς δόξα Θεού. Ανάστησε το βόδι του Γλυκέριου ο οποίος πίστευσε στον Χριστό και μαρτύρησε δια ξίφους.

Δια της προσευχής του ο Γεώργιος κατακρέμισε τα κούφια είδωλα τα οποία λάτρευαν οι ειδωλολάτρες.

Αφού είδαν ότι ο τροπαιοφόρος άγιος παραμένει ασάλευτος στην πίστη του στον Χριστό τον έφεραν μπροστά στον αυτοκράτορα ο οποίος διέταξε την αποκεφάλιση του και μαζί και την θανάτωση της Βασίλισσας Αλεξάντρας η οποία πίστευσε και ομολόγησε τον Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό.

Το λείψανο του αγίου Γεωργίου παρέλαβε ο υπηρέτης του και το έθαψε στην Παλαιστίνη κατόπιν παραγγελίας του αγίου.

Πολλά θαύματα έκανε και συνεχίζει να κάνει το ιερό λείψανο δια της χάριτος του Θεού της οποίας είχε γίνει δοχείο και κατοικητήριο.

Οι γιορτές και τα πανηγύρια των αγίων μας τελούνται από την αγία μας Εκκλησία με σκοπό την ψυχική μας ωφέλεια.

Πανηγυρίζουμε την αγία μνήμη τους για να ακούσουμε τι είναι ο κάθε άγιος, πώς μαρτύρησε για το όνομα του Χριστού, ποια ήταν η ζωή του πως ευχαρίστησε και υπηρέτησε τον Θεό.

Αλλά και οι άγιοι τους οποίους εμείς τιμούμε μας επιτηρούν πάντοτε μας διαφυλάττουν και μας προστατεύουν παρακαλούντες τον Θεό για την σωτηρία μας και μεσιτεύοντας για κάθε μας ανάγκη και παράκληση.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (21 Ιανουαρίου)

 

Ο άγιος Μάξιμος γεννήθηκε το 508 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη.

Καταγόταν από πλούσια και επιφανή οικογένεια και έλαβε μεγάλη εγκυκλοπαιδική  μόρφωση.

Διορίσθηκε αρχιγραμματέας του αυτοκράτορα Ηράκλειου, όμως στην θέση αυτή παρέμεινε λίγα χρόνια γιατί η καρδιά του φλέγονταν από αγάπη για την αγγελική πολιτεία των μοναχών.

Αφού παραιτήθηκε από το αξίωμα του αυτοκρατορικού αρχιγραμματέα, εγκατέλειψε τον κοσμικό βίο και έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή της Χρυσούπολης, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, όπου πολύ γρήγορα έγινε και ηγούμενος αφού διακρίθηκε για τα πλούσια χαρίσματά του.

Εξαιτίας των συχνών επιδρομών από τους Πέρσες εγκατέλειψε το μοναστήρι και αποσύρθηκε στην Ι. Μονή Αγίου Γεωργίου, στο Κύζικο, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια.

Κατόπιν φεύγει για την Κρήτη, την Κύπρο και την Αφρική.

Από όπου περνούσε στήριζε τους Ορθοδόξους και τους στερέωνε στην ορθή πίστη η οποία απειλούνταν από τους αιρετικούς και ιδιαίτερα από την αίρεση  την οποία προέβαλε και προωθούσε ο αυτοκράτορας.

Παράλληλα με την διδαχή, επιδίδονταν και στη συγγραφή θεολογικών έργων, στα οποία ανέλυε την πνευματική ζωή και τα δόγματα της αγίας μας Εκκλησίας και απαντούσε στις κακοδοξίες των αιρετικών διατυπώνοντας την Ορθόδοξη εμπειρία και ζωή.

Από την Αφρική περνάει στην Ιταλία και πηγαίνει στην Ρώμη όπου μαζί με τον Πάπα Μαρτίνο συγκαλλούν Σύνοδο και καταδικάζουν την αίρεση των μονοθελητών οι οποίοι διαστρέβλωναν το πραγματικό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ο Άγιος Μάξιμος υπήρξε η καρδιά του αγώνα κατά των αιρετικών οι οποίοι κατάφεραν και πήραν με το μέρος τους τον αυτοκράτορα Ηράκλειο και τους διαδόχους του, και εξαιτίας της σκληρής πολεμικής του κατά των  αιρετικών υπέστη πολλά δεινά, κυρίως προς το τέλος της ζωής του.

Τίποτα όμως από αυτά δεν στάθηκε ικανό να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα του αγίου κατά της κακοδοξίας.

Ήλεγξε τους αιρετικούς οι οποίοι θεολογούσαν αντίθετα από αυτό που η Εκκλησία βίωνε ως μοναδική σωστική αλήθεια.

Δεν δίστασε να τα βάλει με βασιλείς και ηγεμόνες που παραποιούσαν την αλήθεια, χωρίς να υπολογίζει τους διωγμούς και τις ταλαιπωρίες.

Διατύπωσε με καθαρό λόγο την εμπειρία της Εκκλησίας, η οποία μόνο όταν είναι ανόθευτη και ακέραια ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό.

Στην Ρώμη συνελήφθη από τον βασιλικό επίτροπο της Ιταλίας, Θεοδόσιο και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους δύο μαθητές του Αναστασίους και τον Επίσκοπο Μαρτίνο.

Στην Βασιλεύουσα τους ασκήθηκε μεγάλη πίεση για να ασπασθούν την αίρεση του μονοθελητισμού. Επειδή οι άγιοι έμειναν σταθεροί στην μία και μοναδική αλήθεια της Εκκλησίας η οποία δεν δέχεται συμβιβασμούς, διότι από αυτή εξαρτάται η αιώνια σωτηρία και ζωή των ανθρώπων, κατηγορήθηκαν για πολιτική συνομωσία και εξορίστηκαν στην Βιζύη της Θράκης, ενώ ο Επίσκοπος Μαρτίνος στην Χερσώνα.

Μετά από ένα χρόνο, το 656 μ.Χ., κάλεσαν και πάλι τον άγιο Μάξιμο για νέες ανακρίσεις και βλέποντας το αδούλωτο φρόνημά του, το οποίο δεν έκαμψαν οι διώξεις και οι εξορίες, τον εξόρισαν εκ νέου στα Πρέβερα

Μετά από άλλα έξι χρόνια εξορίας ανακαλούν τον άγιο από την εξορία στην Κωνσταντινούπολη και προσπαθούν και πάλι να τον πάρουν με το μέρος τους.

Ο Μάξιμος συνεχίζει να μένει ασάλευτος στην διδασκαλία την εμπειρία και την ζωή της Εκκλησίας. Τότε τον αναθεματίζουν, τον κακοποιούν και τον διαπομπεύουν, μαζί με τους δύο μαθητές του Αναστασίους.

Σώζεται μάλιστα η παράδοση ότι του έκοψαν το χέρι και την γλώσσα για να μην μπορεί και κηρύττει και να γράφει ώστε να παύσει να ελέγχει τις κακοδοξίες των αιρετικών και να εμψυχώνει τους Ορθοδόξους.

Τέλος εξορίζεται και πάλι στην Αλάνια του Καυκάσου, χωριστά από τους μαθητές του, στο φρούριο Σχίμαρις όπου και παρέδωσε μετά από δύο μήνες την μακαρία ψυχή του στα χέρια του ζώντος Θεού.