Βίοι Αγίων

Άγιοι Ιωάννης και Συμεών ο δια Χριστόν Σαλός (21 Ιουλίου)

   

Οι Άγιοι Ιωάννης και Συμεών καταγόταν από την Έδεσσα της Συρίας.

Ο μεν Ιωάννης με τον πατέρα και γυναίκα του και ο Συμεών με την ηλικιωμένη μητέρα του ξεκίνησαν όλοι μαζί για να προσκυνήσουν στα Ιεροσόλυμα για την εορτή του Τιμίου Σταυρού.

Αφού προσκύνησαν στους Αγίους Τόπους, πέρασαν στην έρημο του Ιορδάνη και καθώς αντίκρυσαν τους ασκητές που ζούσαν εκεί, η καρδιά τους γέμισε θαυμασμό και χαρά τόσο ώστε εγκατέλειψαν γονείς και γυναίκα και έφυγαν κρυφά στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου όπου ο ηγούμενος Νίκων, που τους περίμενε μετά από όραμα που το οποίο είχε δει, τους έκειρε μοναχούς.

Οι δύο φίλοι φλεγόμενοι για μεγαλύτερη άσκηση ,αφού πήραν την ευχή του ηγουμένου, έφυγαν στην έρημο όπου για δύο χρόνια έζησαν κοντά σε έναν γέροντα ασκητή και κατόπιν προχώρησαν βαθιά στην έρημο όπου κατοίκησαν μόνοι, αγωνιζόμενοι και προσευχόμενοι για την σωτηρία της ψυχής τους.

Μετά από καιρό, ποθώντας ακόμη μεγαλύτερη άσκηση και με την φώτιση του Θεού, ο Συμεών αποφάσισε να κατέβει στον κόσμο και να προσποιηθεί τον τρελλό για να ωφελήσει τον κόσμο αλλά και να κρύψει την μεγάλη του αρετή κάτω από την φαινομενική τρέλλα του.

Άφησε την έρημο και πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στην Έδεσσα της Συρίας.

Πριν μπει στην πόλη, βρήκε ένα ψόφιο σκυλί, το έδεσε και το έσερνε μαζί του. Τα παιδιά που τον είδαν άρχισαν να γελούν και να τον κοροϊδεύουν.

Ένας εστιάτορας τον προσέλαβε για να μοιράζει το φαγητό στους πελάτες του. Ο Συμεών, αφού έφαγε το φαγητό που του έδωσε, το υπόλοιπο το μοίρασε στους φτωχούς. Ο εστιάτορας αφού τον έδειρε απάνθρωπα, τον έδιωξε γιατί τον πέρασε για τρελό και δαιμονισμένο.

Ο Άγιος Συμεών έκανε πολλά θαύματα αλλά μετά από κάθε θαύμα έκανε και μια τρέλα για να κρύψει την αρετή του. Με τον τρόπο αυτό ο κόσμος δεν γνώριζε τα θαύματα που επιτελούσε, ότι γιάτρευε δαιμονισμένους, προέβλεπε τα μέλλοντα, οδηγούσε προς την Ορθόδοξο πίστη Ιουδαίους και αιρετικούς, θεράπευε ασθενείς και ότι με αυτά που έκανε βοηθούσε τον κόσμο αποφεύγοντας ηθελημένα τον έπαινο και τις τιμές.

Ο Άγιος γνώριζε πότε θα πεθάνει, γι΄ αυτό και λίγο πριν από την μακαρία κοίμηση του επισκέφτηκε τον φίλο του Ιωάννη τον Διάκονο, ο οποίος ήταν ο μόνος που γνώριζε την αγιότητα του Συμεών και που αργότερα έγραψε τον Βίο του, για να τον αποχαιρετήσει.   Κοιμήθηκε ο ταπεινόφρονας Συμεών στην καλύβα όπου έμενε.

Μετά από δύο ημέρες, οι γνωστοί του ανακάλυψαν το σκήνωμα του σκεπασμένο με κλήματα και δύο ζητιάνοι πήραν το σώμα για να το θάψουν συνοδευόμενοι από αγγελικές  αόρατες μελωδίες.

Αφού πληροφορήθηκε και ο Διάκονος Ιωάννης το γεγονός, πήγε στον τάφο του Αγίου αλλά το σώμα του έλειπε. Όπως δεν ήθελε να έχει τιμές όσο ζούσε, έτσι ο Θεός επέτρεψε να μην βρουν και το λείψανό του για να το τιμήσουν. Μετά το παράδοξο αυτό γεγονός, τα μάτια του κόσμου άνοιξαν και άρχισαν να διηγούνται τα πολλά θαύματα που ο Συμεών επιτελούσε και αυτοί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, γιατί πάντα τα έκρυβε κάτω από την τρέλα του.

Μαζί με τον Άγιο Συμεών στις 21 Ιουλίου κοιμήθηκε και ο συνασκητής  και φίλος του, Άγιος Ιωάννης.

Όπως μαζί ξεκίνησαν την νέα εν Χριστώ ζωή τους ,μαζί  εισήλθαν και στην Δόξα της Βασιλείας των Ουρανών.

Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα (3 Μαϊόυ)

 

ΑΓΙΟΙ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΑ 3  ΜΑΪΟΥ

Οι  Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα ήταν ανδρόγυνο.  Κατάγοταν από την Θηβαίδα της Αιγύπτου και έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού 284μ.Χ.-305μ.Χ..

Το αγιασμένο αυτό ζευγάρι είχε μεγάλη αγάπη, σφοδρό έρωτα, για το Σωτήρα και Λυτρωτή μας, και η απόφασή τους ήταν να οδηγήσουν και άλλους από την πλάνη των ειδώλων στην αλήθεια  και το φως του ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ.

Βλέποντας ο Αρχιερέας την Θηβαίδος της Αιγύπτου την ζωή και τον ζήλο του Τιμόθεου τον χειροτόνησε Ιερέα.

Ο Τιμόθεος από αγάπη για τους ανθρώπους ,μιμούμενος τον Μεγάλο Διδάσκαλο, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, δίδασκε ακατάπαυστα τους ευσεβείς, νουθετούσε με έργα και λόγια τους πάντες, στήριζε στην Ορθόδοξη πίστη τους κλονιζομένους, συμβούλευε τους ειδωλολάτρες ν΄ αφήσουν την πλάνη και να πιστέψουν στον ένα αληθινό Θεό που από φιλευσπλαχνία έστειλε στην γη τον Μονογενή Του Υιό, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, για να μας σώσει από την πλάνη του διαβόλου.

Δεν άργησε όμως να γίνει γνωστή η δράση του αγίου και να συλληφθεί από τον ηγεμόνα της περιοχής, ονόματι Αρριανό.

Ο Τιμόθεος όμως δεν δείλιασε μπροστά στις απειλές του τυράννου, και στην απαίτηση του να του δοθούν τα Ιερά Βιβλία των Χριστιανών, μέσα από τα οποία ο άγιος δίδασκε και παρηγορούσε τον λαό, αρνήθηκε με θάρρος να του τα παραδώσει. Τότε άρχισαν τα φρικτά μαρτύρια.

Του πέρασαν πυρακτωμένη σούβλα στα αυτιά και του έπεσαν οι κόρες των ματιών, τον ξάπλωσαν σε τροχό και κομμάτιασαν το σώμα του με μαχαίρια, αλλά παρ΄ όλα αυτά ο Τιμόθεος δοξολογούσε το όνομα του Θεού και έψαλλε,<< Ου φοβηθήσομαι κακά ότι Συ μετ΄ εμού ει.>>.

Την αγία Μαύρα προσπαθούσε με κολακείες ο ηγεμόνας να πείσει να θυσιάσει στα είδωλα, και επειδή οι κολακείες δεν έφεραν αποτέλεσμα διέταξε να της κόψουν τα μαλλιά,να κατακρεουργήσουν τα δάχτυλα των χεριών της και κατόπιν να τη ρίξουν σε βραστό νερό.

Απελπισμένος ο ηγεμόνας, γιατί παρ΄ όλα τα βασανιστήρια και την δύναμή του δεν μπορούσε να υποτάξει τους αγίους, διέταξε να ετοιμάσουν δύο σταυρούς και να τους σταυρώσουν.

Όταν έμαθε το νέο μαρτύριο που του ετοιμάζονταν, το ευλογημένο ζευγάρι, ευχαρίστησε τον Θεό που τους αξιώνει να μαρτυρήσουν για την αγάπη Του, όπως ο Κύριος μας έχυσε το αίμα Του επάνω στο Σταυρό για την δική μας σωτηρία.

Επάνω στο Σταυρό ο διάβολος προσπαθούσε δημιουργώντας διάφορες φαντασίες  να τους κάνει να ολιγοψυχήσουν αλλά το αγιασμένο ζεύγος με τα μάτια στραμμένα προς την Ουράνια Βασιλεία και τον Νυμφίο της ψυχής τους υπέμεναν με καρτερία ως την στιγμή που παρέδωσαν τις ψυχές τους στα χέρια του ζώντος Θεού στις 3 Μαίου.

Ευσεβείς Χριστιανοί κατέβασαν τα ιερά λείψανα των αγίων και τα έθαψαν, δοξάζοντες τον Θεό που βοηθάει τους δούλους του να πατούν επάνω σε φίδια και σκορπιούς και σε κάθε τέχνασμα του εχθρού χωρίς να βλάπτονται.

Άγιος Νεκτάριος (9 Νοεμβρίου)

   

Ένας από τους νεοφανείς Αγίους της Εκκλησίας μας είναι και ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης από γονείς ευσεβείς τον Δήμο και την Μαρία κατά το έτος 1846, και κατά κόσμον ονομαζόταν Νικόλαος.

Από μικρός αγαπούσε την Εκκλησία και είχε ζήλο στην μελέτη του Λόγου του Θεού.

Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην γενέτειρά του και κατόπιν σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη ενώ παράλληλα εργαζόταν στο παντοπωλείο ενός θείου του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι επάνω στις χάρτινες σακούλες με τα ψώνια έγραφε κομμάτια από την διδασκαλία των Πατέρων για να τα διαβάζουν και να ωφελούνται αυτοί που ψώνιζαν.

Προσλαμβάνεται ως παιδονόμος στο σχολείο που λειτουργούσε στο μετόχι του Παναγίου Τάφου  και κατόπιν διορίζεται ως δάσκαλος στην Χίο, όπου με ένθερμο ζήλο δίδασκε τόσο τους μαθητές όσο και τους χωρικούς.

Εκεί, στη Νέα Μονή της Χίου το 1876 έλαβε το αγγελικό σχήμα και ένα χρόνο αργότερα έγινε Διάκονος με το όνομα Νεκτάριος.

Με την οικονομική βοήθεια κάποιου πλούσιου Χιώτη κατεβαίνει στην Αθήνα για σπουδές και κατόπιν επισκέπτεται τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο ο οποίος τον παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το 1886 χειροτονείται Πρεσβύτερος και το 1889 Μητροπολίτης Πενταπόλεως στην Αλεξάνδρεια.

Ο μεγάλος του ζήλος και η αγάπη του λαού διέγειρε τον φθόνο μερικών οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι επιδιώκει με άσχημο τρόπο να γίνει Πατριάρχης.

Λυπημένος εγκαταλείπει την Αλεξάνδρεια και επιστρέφει στην Αθήνα όπου για ένα χρόνο, εξαιτίας της φτώχιας του, στερήθηκε και αυτό ακόμη το φαγητό.

Κατόπιν διορίζεται Ιεροκήρυκας στην Εύβοια, την Φθιώτιδα και την Φωκίδα  και το 1894 αναλαμβάνει την Διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής όπου άφησε εποχή με την πλούσια διδασκαλία του και την αγιότητα του βίου του.

Ιδρύει γυναικείο μοναστήρι στην Αίγινα προς τιμήν της Αγίας Τριάδος με πρώτη ηγουμένη την τυφλή μοναχή Ξένη και το 1907 εγκαθίσταται και αυτός μόνιμα εκεί, όπου ως φιλόστοργος πατέρας καλλιεργούσε τις ψυχές των μοναζουσών.

Η αγγελική του ζωή τον ανέδειξε δοχείο χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος .

Πολλοί άρρωστοι κατέφθαναν στο μοναστήρι και θεραπεύονταν με την θερμή προσευχή του ταπεινού δούλου του Θεού. Αλλά και η Αίγινα πολλές φορές γλύτωσε από ανάγκες και θλίψεις εξαιτίας της προσευχής του αγίου Νεκταρίου.

Ο άγιος Νεκτάριος είχε και το χάρισμα της συγγραφής. Πολλά βιβλία του δημοσιεύτηκαν προς δόξαν Θεού και προς ωφέλεια των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών.

Όταν ο άγιος του Θεού κάποια στιγμή αρρώστησε, γνώριζε ότι πλησιάζει η ώρα για την αναχώρηση του προς την Βασιλεία των Ουρανών.

Κάτω από τις πιέσεις των μoναζουσών μεταφέρεται στην Αθήνα σε νοσοκομείο όπου εξέπληξε τους πάντες με την ταπείνωση και την υπομονή που έδειξε τις πενήντα ημέρες που έμεινε εκεί.

Ξημερώνοντας 9 Νοεμβρίου ο άγιος Νεκτάριος εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο και αναχωρούσε προς τον αγαπημένο του Χριστό.

Άρρητη ευωδία ξεχύθηκε τότε από το ιερό λείψανό του που φανέρωνε την κρυμμένη αγιότητα του.

Το Ιερό του σκήνωμα μεταφέρθηκε στην Αίγινα και ετάφη στο προαύλιο της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος που αυτός είχε ιδρύσει.

Άγιος Άχμετ ο Νεομάρτυρας (3 Μαϊου))

 

Ο Άγιος Αχμέτ καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και ασκούσε το επάγγελμα του Αρχιλογιστού.

Κατά το θρήσκευμα στην αρχή ήταν Μουσουλμάνος και Τούρκος στην καταγωγή.

Στο σπίτι του είχε δύο δούλες για να τον υπηρετούν οι οποίες ήταν Ορθόδοξες  και Ρωσίδες στην καταγωγή.

Η μεγαλύτερη από τις δύο γυναίκες πήγαινε τις Κυριακές και τις γιορτές στην Ορθόδοξη Εκκλησία και έπαιρνε αντίδωρο και αγιασμό από τα οποία έδινε και στην νεότερη χάριν αγιασμού και ευλογίας.

Όταν ο Αχμέτ βρισκόταν κοντά στην νέα γυναίκα, ενώ αυτή είχε φάει αντίδωρο και είχε πιει αγιασμό, ένοιωθε μία έντονη ευωδία να βγαίνει από το στόμα της την οποία δεν μπορούσε να εξηγήσει. Κάθε φορά που ρωτούσε να μάθει από που έρχονταν αυτή η ευωδία, η κοπέλα, που δεν μπορούσε να μυρίσει αυτή την ευωδία, του απαντούσε ότι δεν έφαγε και δεν ήπιε τίποτε άλλο παρά μόνο ψωμί και νερό τα οποία είχαν ευλογήσει οι Ορθόδοξοι Ιερείς στην Εκκλησία.

Ο Αχμέτ τότε ντύθηκε με ρούχα χριστιανικά και πήγε στην Εκκλησία του Πατριαρχείου για να παρακολουθήσει πως γίνονταν η Θεία Λειτουργία των Χριστιανών.

Κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας είδε δύο παράδοξα θαύματα. Πρώτον τον Ιερέα των Χριστιανών να μην πατάει στην γη κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου και δεύτερον από το χέρι του Πατριάρχη όταν ευλογούσε να βγαίνουν ακτίνες φωτός και να πηγαίνουν στα κεφάλια των Χριστιανών, όχι όμως και στο δικό του.

Όταν αντίκρισε τα παράδοξα αυτά θαύματα, πίστευσε στον Χριστό και ζήτησε να βαπτισθεί.

Για αρκετό καιρό έμεινε χριστιανός χωρίς να το φανερώνει, σε μία όμως συζήτηση με κάποιους Οθωμανούς ομολόγησε δημόσια ότι η μόνη αληθινή πίστη ήταν αυτή του Ιησού Χριστού.

Τότε κατά διαταγή του άρχοντα του τόπου εκείνου, ο Άγιος Νεομάρτυρας Αχμέτ αποκεφαλίστηκε στις 3 Μαίου του έτους 1682 μ.Χ.

Το σώμα του παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το έθαψαν στην περιοχή Κεαπχανέ Μπαξέ.