 Ο πατέρας του Ιωάννης ήταν από την Έδεσσα, αλλά ο Συμεών γεννήθηκε στην Αντιόχεια στα χρόνια του βασιλιά Ιουστίνου Β΄ (574 μ.Χ.). Όταν ήταν πέντε χρονών σεισμός τρομερός κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Αντιόχειας. Ο πατέρας του σκοτώθηκε, ενώ βρισκόταν μέσα στο σπίτι και κατέρρευσε η στέγη. Η μητέρα του Μάρθα σώθηκε, διότι εκείνη τη στιγμή ήταν σε κάποιο ναό της πόλης. Το ίδιο και ο μικρός Συμεών, που μόνος του είχε βγει από το σπίτι και πήγε στον κοντινό ναό του Αγίου Στεφάνου. Η Μάρθα όταν βρήκε το Συμεών, δόξασε τον Θεό, διότι κράτησε τουλάχιστον το παιδί της ζωντανό. Από τότε, με περισσότερο ζήλο μόρφωνε το παιδί της, σύμφωνα με τα θεία παραγγέλματα. Όταν ο Συμεών μεγάλωσε, πήγε στη Σελεύκεια σε ένα μικρό μοναστήρι (στο Θαυμαστό όρος), όπου βρισκόταν ένας περίφημος ασκητής, ο Ιωάννης. Κοντά του ο Συμεών πήρε περισσότερα και υψηλότερα διδάγματα χριστιανικής ζωής και μελέτησε συστηματικότερα τις Γραφές. Τόσο δε καλή διάγωγη είχε μέσα στο μοναστήρι, που κάποτε κάποιος φθονερός συμμοναστής του προσπάθησε να τον μαχαιρώσει, αλλά από θαύμα το χέρι του ξεράθηκε επί τόπου. Ο αμνησίκακος Συμεών προσευχήθηκε, σταύρωσε το χέρι του παρ’ ολίγον φονιά του, και αμέσως αυτό θεραπεύθηκε.
Ο Θεός, για τη θερμότητα της πίστης του, έδωσε στο Συμεών το χάρισμα να θεραπεύει δαιμονισμένους. Και όπως ο Κύριός μας, έτσι και ο Συμεών, μέχρι που αποδήμησε, «δαιμόνια πολλά εξέβαλε».
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 24 Μαΐου.
Απολυτίκιο
Ως αείφωτος λύχνος δωρεών της ασκήσεως, εν τω θαυμαστώ Πάτερ όρει, διαπρέψας ανέλαμψας, και κλίμακα εκ γης προς ουρανόν, τον στύλον σου υπέθου αληθώς, Συμεών θαυματοφόρε τοις ευσεβώς προστρέχουσι τη μάνδρα σου. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
| Ο Όσιος Μιχαήλ ο ομολογητής | | |
| | |
| |
 Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Λέοντα του Αρμενίου. Μοναχογιός πλουσίων γονέων ο Μιχαήλ, από τα Σύναδα της Φρυγίας, σπούδασε τα θεολογικά γράμματα και έπειτα πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί συνδέθηκε με έναν άγιο άνθρωπο, το Θεοφύλακτο. Και οι δύο μαζί κατοίκησαν σε ένα μοναστήρι στον Εύξεινο Πόντο, που είχε ιδρύσει ο πατριάρχης Ταράσιος, ο οποίος είδε το θείο φωτισμό και την αγία ζωή των δύο ανδρών και τους χειροτόνησε ιερείς. Έπειτα, τον μεν Θεοφύλακτο τον έκανε επίσκοπο Νικομηδείας, τον δε Μιχαήλ επίσκοπο Συνάδων. Στη νέα του θέση ο Μιχαήλ έλαμψε πνευματικά. Δυναμικός μαχητής της πίστης, δίδασκε τακτικά το θείο λόγο. Υπεράσπιζε άγρυπνα το ορθό δόγμα από τις αιρετικές διδασκαλίες και διακρίθηκε για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του, συντρέχοντας τους φτωχούς και ασθενείς του ποιμνίου του.
Όταν ο αυτοκράτορας Λέων ο Αρμένιος κήρυξε διωγμό ενάντια στις θείες εικόνες, ο Μιχαήλ αντιτάχθηκε με θάρρος σ’ αυτήν την προκλητική ενέργεια του αυτοκράτορα. Όμως ο Λέων με θρασύτητα τον έκλεισε σε ένα φρούριο, που ονομαζόταν Ευδοκιάς. Αλλά επειδή ο Μιχαήλ δεν έπαυε να διδάσκει την αλήθεια, τον περιέφερε από φυλακή σε φυλακή, με αποτέλεσμα από τις κακουχίες να παραδώσει το πνεύμα του «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού».
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 23 Μαΐου.
Απολυτίκιο
Θεώ αναθέμενος την σην ζωήν εκ παιδός, ποιμήν ανηγόρευσαι και Ιεράρχης σεπτός, Χριστού ιερώτατε. όθεν την του Δεσπότου, ως τιμήσας εικόνα, θλίψεις εν εξορίαις Μιχαήλ καθυπέστης. και νυν αναπηγάζεις ημίν ρείθρα ιάσεων.
| | |
| |
 Ανεψιός του μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου του Τήρωνος ο Βασιλίσκος, γεννήθηκε σε κωμόπολη της Αμάσειας (Χουμίαλα). Ο έπαρχος της Καππαδοκίας Αγρίππας, όταν έμαθε ότι είναι χριστιανός, τον συνέλαβε και τον φυλάκισε. Έπειτα, με κάθε τρόπο προσπάθησε να τον κάνει να αρνηθεί την πίστη του. Αλλά ο Βασιλίσκος, αντάξιος του θείου του, έμεινε σταθερός στην ομολογία του, ενθυμούμενος τα λόγια του Απ. Παύλου: «μένετε στερεοί και όρθιοι στην πίστη. Αγωνίζεστε σαν άνδρες γενναίοι, πάρτε δύναμη και θάρρος». Ο έπαρχος σκέφθηκε ότι θα μπορούσε να κάμψει το φρόνημα του Βασιλίσκου, αν τον έφερνε σε ειδωλολατρικό ναό σε ημέρα επίσημης τελετής. Πράγματι, κατά την ήμερα επίσημης τελετής, τοποθέτησε τον όσιο με τιμές ανάμεσα σε επίσημους πολιτικούς και στρατιωτικούς. Αλλά ο Βασιλίσκος σκέφθηκε και πάλι τα λόγια του Απ. Παύλου: «Θεωρώ τα πάντα σκύβαλα και άξια περιφρόνησης, προκειμένου να κερδίσω το Χριστό». Έτσι, όχι μόνο απέρριψε τις τιμές αυτές του έπαρχου, αλλά θερμά προσευχόμενος, συνέτριψε τα αγάλματα του ναού. Τότε, όλοι εκστατικοί, είδαν το πρόσωπο του Βασιλίσκου να ακτινοβολεί. Αμέσως διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και το σώμα του το έριξαν στο ποτάμι. Τη νύχτα, ευσεβείς χριστιανοί το ανέσυραν και το έθαψαν ευλαβικά.
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 22 Μαΐου.
Απολυτίκιο
Ως βασίλειον δώρον και θύμα άγιον, τω Βασιλεί των αιώνων και αθλοθέτη Θεω, δι' αθλήσεως στερρός προσήχθης ένδοξε• συ γαρ την πλάνην καθελών, στρατιώτης ευκλεής, πανεύφημε Βασιλίσκε, της αληθείας εδείχθης, Χριστώ πρεσβεύων υπέρ πάντων ημών.
| Ο άγιος Κωνσταντίνος και η αγία Ελένη | | |
| | |
| |
 Ο άγιος Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος βασιλιάς των χριστιανών, γιος του Κων/νου του Χλωρού και της Αγίας Ελένης γεννήθηκε στη Ναϊσσό της Δαρδανίας(3ος αι). Όταν το 312 έμαθε ότι ο Μαξέντιος και ο Μαξιμίνος ενώθηκαν εναντίον του, πραγματοποίησε εκστρατεία στην Ιταλία. Προχωρώντας προς τη Ρώμη εναντίον τους, είδε στον ουρανό μετά το μεσημέρι φωτεινότατο σταυρό που έφερε την επιγραφή: «Εν τούτω νίκα». Κατασκεύασε σημαία, λάβαρο και αποτύπωσε το σημείο του Σταυρού και νίκησε κατά κράτος το Μαξέντιο και αργότερα τον Λικίνιο. Έτσι ο Κων/νος έμεινε αυτός μονάρχης της Δύσεως και της Ανατολής.
Με διάταγμα περί ανεξιθρησκείας του Κωνσταντίνου (313 μ.Χ.) έπαψαν όλοι οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών, και θριάμβευσε ο χριστιανισμός. Το 325 συγκροτήθηκε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Μ. Ασίας, την οποία και προσφώνησε αυτοπροσώπως. Το 328 έθεσε στο Βυζάντιο τα θεμέλια της Κων/πολης ως πρωτεύουσας. Απεβίωσε το 337, αφού πρώτα ζήτησε και δέχτηκε το άγιο Βάπτισμα.
Η μητέρα του Ελένη, βρήκε τον Τίμιο Σταυρό στους Αγίους Τόπους. Και ο ίδιος την τίμησε, όταν στη μεγάλη πλατεία της Κωνσταντινούπολης έκτισε δυο στήλες, μία δική του και μία της Αγίας Ελένης, που έφερε την επιγραφή: «Εις Άγιος εις Κύριος Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν».
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους στις 21 Μαΐου.
| Ο νέος οσιομάρτυς Παχώμιος | | |
| | |
| |
Γιος γονέων ευσεβών, που ζούσαν στη μικρά Ρωσία. Μικρός ακόμα αιχμαλωτίστηκε από τους Τατάρους, πού τον πούλησαν σ' ένα Τούρκο βυρσοδέψη από το Ουσάκ της Φιλαδέλφειας. Ο Τούρκος αυτός, προσπάθησε να εξισλαμίσει τον Παχώμιο, υποσχόμενος ότι θα τον κάνει κληρονόμο του και θα του έδινε για γυναίκα την κόρη του. Ο Παχώμιος όμως έμεινε σταθερός στη χριστιανική πίστη. Κάποτε όμως αρρώστησε και κάποιοι Τούρκοι πού τον επισκέφθηκαν, τον έντυσαν με τη βία τούρκικα ρούχα. Στενοχωρημένος για το γεγονός ο Παχώμιος, έφυγε σαν πραγματευτής στη Σμύρνη, όπου πέταξε τα τούρκικα ρούχα ενώ αργότερα πήγε στο Άγιο Όρος. Έφθασε στη Μονή του Αγίου Παύλου, εξομολογήθηκε στον ενάρετο ιερομόναχο Ιωσήφ και έζησε κοντά του 12 χρόνια, ασκούμενος στην αρετή. Έπειτα πήγε στα Καυσοκαλύβια, κοντά στον όσιο Ακάκιο, όπου έζησε κοντά του έξι χρόνια και έγινε τύπος και παράδειγμα ενάρετου μοναχού.
Τον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου και αφού πήρε την ευλογία του οσίου Ακακίου, αναχώρησε για το Ουσάκ, με τη συνοδεία του γέροντα πατρός Ιωσήφ. Όταν λοιπόν έφτασε στην πατρίδα του αφέντη του αναγνωρίστηκε από τους Τούρκους, συνελήφθη και οδηγήθηκε στον κριτή, στον όποιο μπροστά ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό και αποκήρυξε τον μουσουλμανισμό. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και τον άφησαν εκεί τρεις μέρες νηστικό. Όταν πάλι τον οδήγησαν στον κριτή, ο Παχώμιος επανέλαβε με μεγαλύτερη τόλμη την ομολογία του στον Χριστό. Ο κριτής αποφάσισε τη θανατική του καταδίκη και αφού τον έβγαλαν έξω από την πόλη, τον αποκεφάλισαν στις 21 Μαΐου 1730, ημέρα Πέμπτη της Αναλήψεως.
Το τίμιο λείψανο του ενταφιάστηκε μετά τρεις ημέρες από τους χριστιανούς και σήμερα βρίσκεται στην Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου Θεολόγου στην Πάτμο.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 21 Μαΐου.
| | |
| |
 Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανού. Οι πλούσιοι αλλά ευσεβείς γονείς του Βερούκιος και Ρωμυλία, σε κάποια πόλη του Λιβάνου, ανέθρεψαν το γιο τους σύμφωνα με τα πρότυπά τους, δηλαδή το νόμο του Ευαγγελίου. Ο Θαλλέλαιος, με τη χάρη του Θεού, πράγματι ανταποκρίθηκε στη διαπαιδαγώγηση των γονέων του και έγινε άνθρωπος πιστός, φιλεύσπλαγχνος και πολύ εγκρατής. Ευφυέστατος και πολύ επιμελής καθώς ήταν στις σχολικές σπουδές, ακολούθησε την ιατρική επιστήμη. Σαν γιατρός ακολούθησε τα χνάρια του Κυρίου και Θεού του. Εξασκούσε την ιατρική όχι σαν επάγγελμα για την απόκτηση χρημάτων, όπως έκαναν οι περισσότεροι συνάδελφοί του, αλλά ως γνήσιος χριστιανός και μιμητής του Χριστού, όπου κι αν πήγαινε μιλούσε στους ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού και γιάτρευε εκείνους που είχαν ανάγκη θεραπείας. Έτσι ανακούφιζε τους ανθρώπους σωματικά, αλλά συγχρόνως και ψυχικά τους στήριζε στην πίστη και την ελπίδα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θαλλέλαιος πολλούς ειδωλολάτρες στο κρεβάτι του πόνου οδήγησε στο δρόμο της σωτηρίας.
Όμως η δραστηριότητά του αυτή καταγγέλθηκε στον έπαρχο Τιβεριανό. Ο Θαλλέλαιος κατόρθωσε να του ξεφύγει στην Κιλικία, όπου συνέχισε τις χριστιανικές του δραστηριότητες. Εκεί όμως συνελήφθη από τον άρχοντα Θεόδωρο, ο οποίος αφού ποικιλοτρόπως τον βασάνισε, τελικά το Μάιο του 289 τον αποκεφάλισε.
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 20 Μαΐου.
Απολυτίκιο
Μαρτυρίου ανύσας τον αγώνα Θαλλέλαιε, ήσχυνας ειδώλων την πλάνην τη γενναία αθλήσει σου. και ώφθης ιαμάτων θησαυρός, παρέχων τας ιάσεις δωρεάν, τοις προστρέχουσιν εν πίστει τω σω ναώ και πόθω ανακράζουσι. δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
| | |
| |
 Οι άριστες θεολογικές γνώσεις του, αλλά και η θερμή πίστη του, ανέδειξαν τον Πατρίκιο επίσκοπο Προύσσης. Η θέση αυτή για τον Πατρίκιο υπήρξε πνευματικό φρούριο για την υπεράσπιση του Ευαγγελίου και ορμητήριο για την πάταξη της ειδωλολατρικής πλάνης. Στην αποστολική του αυτή εργασία δε θέλησε να είναι μόνος. Είχε μαζί του και τρεις πρόθυμους συνεργάτες, τον Ακάκιο, το Μένανδρο και τον Πολύαινο. Μαζί τους ο Πατρίκιος έφερε στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό, όμως καταγγέλθηκε στον άρχοντα Ιουλιανό τον Υπατικό και αμέσως συνελήφθησαν. Ο άρχοντας με φιλοσοφικές συζητήσεις προσπάθησε να πείσει τον Πατρίκιο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Ο Πατρίκιος, με τη ρητορική δεινότητα και την άριστη θεολογική κατάρτιση που διέθετε, ανέτρεψε το ένα μετά το άλλο τα επιχειρήματα του Ιουλιανού. Αυτός, βλέποντας την ιδεολογική συντριβή του από το χριστιανό διδάσκαλο, διέταξε και αποκεφάλισαν τον Πατρίκιο και τους τρεις συνεργάτες του. Έτσι ο Πατρίκιος εκτός από «απόστολος και διδάσκαλος εθνών», έγινε και μάρτυρας της αγίας πίστης μας.
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη τους στις 19 Μαΐου.
Απολυτίκιο
Τετράς θεοφόρητος, Ιεραρχών ιερών, Τριάδα την άκτιστον κατ’ εναντίον εχθρών πανσόφως εκήρυξε Πατρίκιος ο της Προύσσης, θεηγόρος ποιμάντωρ, Ακάκιος συν Μενάνδρω, και Πολύαινος άμα. διο και ως αθλήσαντες, δόξης ηξιώθησαν.
| | |
| |
 Τεκούσα, Αλεξανδρία, Κλαυδία, Φαιενή, Ευφρασία, Ματρώνα, Ιουλία, Θεοδότη και Θεόδοτος Κατάγονταν από την Άγκυρα της Γαλατίας, αφιερωμένες ολόψυχα στην υπηρεσία του Ευαγγελίου, ήταν από τις μεγαλύτερες υπηρέτριες και αθλήτριες της χριστιανικής πίστης. Προθυμότατες πάντοτε στα έργα του ελέους και της φιλανθρωπίας, συνεργάζονταν συγχρόνως στο να ελκύουν ειδωλολάτρισσες στους κόλπους της Εκκλησίας. Καταγγέλθηκαν για το έργο τους και αρνήθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Τότε παραδόθηκαν από τον άρχοντα Θεότεκνο στους στρατιώτες να τις βιάσουν. Επειδή όμως, χάριτι Θεού, διαφυλάχθηκαν αγνές, όλες τις έπνιξαν στα βάθη της εκεί λίμνης.
Ο Θεόδοτος, του οποίου η θεία ήταν μία από τις αγίες εκείνες γυναίκες, η Τεκούσα, ανέσυρε τη νύκτα τα λείψανά τους και τα έθαψε. Ανακαλύφθηκε όμως και επειδή δεν θέλησε να αρνηθεί τον Χριστό, τον αποκεφάλισαν μετά από πολλά βασανιστήρια. Aξιέπαινο τον κάνει ακόμη το γεγονός ότι ήταν οικογενειάρχης και άφηνε πίσω του χήρα και ορφανά.
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη τους στις 18 Μαΐου.
| Ο άγιος Νικόλαος από το Μέτσοβο | | |
| | |
| |
 Γεννήθηκε στο Μέτσοβο από ευσεβείς γονείς και νέος ακόμη ανεχώρησε στα Τρίκαλα, όπου εργαζόταν υπάλληλος σε αρτοπωλείο. Εκεί τον εξαπάτησαν οι Τούρκοι και αρνήθηκε τον Χριστό. Συναισθανόμενος το αμάρτημα της αποστασίας του επέστρεψε στο Μέτσοβο και ζούσε ζωή χριστιανική. Κάποτε όμως ήλθε στα Τρίκαλα για να πουλήσει δαδί και κάποιος Τούρκος κουρέας τον αναγνώρισε και τον απειλούσε ότι θα τον προδώσει. Ο Νικόλαος για να εξασφαλίσει τη σιωπή του κουρέα παρέδωσε σ’ αυτόν όλο το φορτίο από δαδί, και του υποσχέθηκε κάθε χρόνο να του φέρνει το ίδιο φορτίο. Αργότερα όμως ο Νικόλαος μετανόησε, προσήλθε σε πνευματικό, εξομολογήθηκε και επεζήτησε το μαρτύριο.
Την επόμενη λοιπόν χρονιά, ήλθε στα Τρίκαλα και δεν έφερε στον Τούρκο κουρέα το υποσχόμενο φορτίο. Ο Τούρκος τον πρόδωσε και ο Νικόλαος οδηγήθηκε στον κριτή. Στο κριτήριο ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό, παρά τις κολακείες και τους φοβερισμούς των Τούρκων. Τότε τον έριξαν στη φυλακή και υπέμεινε καρτερικά βασανιστήρια, πείνα και δίψα. Όταν οδηγήθηκε για δεύτερη φορά σε ανάκριση στο κριτήριο, αποδείχθηκε ασάλευτος στην πίστη του.
Τότε οι Τούρκοι πήραν την απόφαση και τον έκαψαν ζωντανό στις 17 Μαΐου 1617.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 17 Μαΐου.
Απολυτίκιο
Πατρίς χόρευε λαμπροφορούσα νεομάρτυρος του Νικολάου, και γαρ οικείον αυτόν έχεις νυν προστάτην σου, την Ουρανών γαρ βασιλείαν την άληκτον, των οικείων άθλων εξωνησάμενος, δυσωπεί αεί Χριστόν τον Θεόν δωρήσασθαι, την ειρήνην σοι και το μέγα έλεος. |
| Ο όσιος Θεόδωρος ο ηγιασμένος | | |
| | |
| |
 Τα πλούτη των γονέων του δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν τον ιερό πόθο του Θεοδώρου να γίνει μαθητής του μεγάλου αθλητή της ερήμου Παχωμίου. Αν και νεαρός στην ηλικία, είχε αξιοθαύμαστη εγκράτεια και φρόνηση, ώστε ο Παχώμιος να τον έχει σε μεγάλη υπόληψη. Εκείνο όμως που διέκρινε κανείς ιδιαίτερα στον Θεόδωρο ήταν οι πολλές του γνώσεις στα ιερά γράμματα. Ήταν δεινός μελετητής της Αγίας Γραφής, καθώς και παλαιοτέρων συγγραμμάτων σοφών πατέρων.
Ο Παχώμιος, βλέποντας την ικανότητα του Θεοδώρου, ότι ήταν δυνατός στη γνώση και την ερμηνεία των Γραφών, όρισε να διδάσκει τους υπόλοιπους αδελφούς του μοναστηριού. Στην αρχή μερικοί από αυτούς αντέδρασα, διότι δεν ήθελαν να τους μορφώνει ένα παιδί, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Η ικανότητα όμως του Θεοδώρου, θεμελιωμένη σε ταπεινό φρόνημα, κατάφερε να πείσει όλη την αδελφότητα να τον ακούει πρόθυμα. Μάλιστα, μετά από χρόνια, ομόφωνα τον εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής, και πάντα τους υπενθύμιζε το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής «τις εντολές του Κυρίου να μελετάς πάντοτε και η σοφία που επιθυμείς θα σου δοθεί».
Το Μάιο του 360 πέθανε και δίκαια του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος του ηγιασμένου.
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του την 16η Μαΐου.
Απολυτίκιο
Δώρον πέφηνας αγιωσύνης, τον πανάγιον δοξάσας Λόγον, ηγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε. όθεν βλυστάνεις εκ θείας χρηστότητος, αγιασμόν αληθή τοις βοώσι σοι. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
| | |
| |
 Καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο νεανικός του πόθος τον έφερε στους Αγίους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο ιερό έργο του ιεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. Οι μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του τον ανέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης. Από τη νέα του θέση ο Αχίλλιος υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός που έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τις χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου που του εμπιστεύτηκαν.
Ο Αχίλλιος διακρίθηκε και στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τις αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά, την οποία ο Αχίλλιος διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών. Όταν προαισθάνθηκε το θάνατό του, κάλεσε κοντά του όλους τους ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντά τους.
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του την 15η Μαΐου.
Απολυτίκιο
Λαρίσης σε πρόεδρον και πολιούχον λαμπρόν, η χάρις ανέδειξεν ως Ιεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Αχίλλιε. συ γαρ το της Τριάδος ομοούσιον κράτος, θαύμασι τε και λόγοις κατετράνωσας κόσμω. ην πάτερ εξευμενίζου, τοις σε γεραίρουσι.
| | |
| |
 Ήταν ναύτης του βασιλικού στόλου στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου και καταγόταν από την Αλεξάνδρεια. Κάποια μέρα, που μοίρα του στόλου ήταν αγκυροβολημένη στη Χίο, καταγγέλθηκε στο ναύαρχο Νουμέριο ότι ο Ισίδωρος είναι χριστιανός. Ο Νουμέριος δεν άργησε να ακούσει το ίδιο και από τον ίδιο τον Ισίδωρο, όταν τον προσκάλεσε να ομολογήσει. Τότε τον έδειραν σκληρά και κατόπιν τον έριξαν στη φυλακή. Ο πατέρας του, μόλις έμαθε το γεγονός αυτό, αμέσως κίνησε για τη Χίο, πολύ στενοχωρημένος γιατί ο γιος του εγκατέλειψε την πατροπαράδοτη ειδωλολατρική θρησκεία. Όταν έφτασε στη Χίο, δεν δυσκολεύτηκε να δει το γιο του. Ο Ισίδωρος, μόλις αντίκρυσε τον πατέρα του, με πολλή ευλάβεια και στοργή τον ασπάστηκε συγκινημένος. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας του, αλλά δεν άργησε να εκφράσει και τη θλίψη του γι’ αυτόν. Ο Ισίδωρος του είπε ότι μάλλον έπρεπε να χαίρεται, διότι είδε το φως που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός. Ο πατέρας του τον παρακάλεσε θερμά να επιστρέψει στην ειδωλολατρία, αλλά ο Ισίδωρος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε, οργισμένος αυτός, τον καταράστηκε και παρότρυνε το Νουμέριο να τον θανατώσει το συντομότερο. Και πράγματι ο Ισίδωρος μετά από πολλά βασανιστήρια αποκεφαλίστηκε.
Έτσι επαληθεύεται ο λόγος του Κυρίου, ότι «δεν θα είναι μόνο οι ξένοι εναντίον των αγωνιζόμενων χριστιανών, αλλά και οι άνθρωποι του σπιτιού τους. Και θα παραδώσει στο θάνατο ο άπιστος πατέρας το πιστό παιδί του».
Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του την 14η Μαΐου.
Απολυτίκιο
Ως στρατευθείς τω Βασιλεί των αιώνων, των επιγείων την στρατείαν απώσω, και ευθαρσώς εκήρυξας Χριστόν τον Θεόν. όθεν τον αγώνα σου, τον καλόν εκτελέσας, Μάρτυς θεοδόξαστος, του Σωτήρος εδείχθης. ον εκδυσώπει σώζεσθαι ημάς, τους σε τιμώντας, παμμάκαρ Ισίδωρε. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
