Βίοι Αγίων

Aγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου (28 Ιουλίου)

 

Η αγία Ειρήνη ήκμασε  μετά από την περίοδο της εικονομαχίας και τον θάνατο του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου το 842 μ.Χ.

Μετά από την αναστήλωση των αγίων εικόνων η αυτοκράτειρα Θεοδώρα έψαχνε να βρει σύζυγο για τον υιό της Μιχαήλ. Οι απεσταλμένοι της διάλεξαν την Ειρήνη από την Καισάρεια της Καππαδοκίας, την οποία οδήγησαν στην Κωνσταντινούπολη.

Στο δρόμο προς την Κωνσταντινούπολη η αγία συναντήθηκε με τον γέροντα Ιωαννίκιο, φημισμένο ασκητή  της εποχής που ζούσε στον Όλυμπο της  Μικράς Ασίας και αυτός της προείπε σχετικά με την μοναχική ζωή η οποία την περίμενε.

Όταν έφτασαν στην Βασιλεύουσα, ο Μιχαήλ είχε διαλέξει ήδη γυναίκα και έτσι η Ειρήνη, αφού μοίρασε την περιουσία της, εκάρη μοναχή στην Μονή Χρυσοβαλάντου, όπου ο ζήλος της για την άσκηση υπήρξε θαυμαστός.

Ακούραστα, με ταπείνωση και χωρίς κανένα γογγυσμό, υποτάσσονταν σε όλες τις αδελφές.

Είχε μόνο ένα ράσο που το άλλαζε κάθε Πάσχα και η ζωή της υπήρξε τόσο θαυμαστή ώστε μετά τον θάνατο της ηγουμένης, εξελέγη η αγία Ειρήνη ως ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου.

Συνεχής προσευχή , νηστεία, σωματική άσκηση και πνευματική διδασκαλία σε όσους έρχονταν κοντά της ήταν τα χαρίσματά που την διέκριναν και για τα οποία ο Θεός την προίκισε με το προορατικό χάρισμα.

Πολλά θαύματα έγιναν με τις προσευχές της, δαιμονισμένοι θεραπεύτηκαν, άνθρωποι που βρίσκονταν σε ποικίλους κινδύνους σώθηκαν και η αγία Ειρήνη έγινε φάρος φωτεινός,  τον οποίο επισκέπτονταν πλήθος πιστών για να πάρουν την ευχή της και να στερεωθούν στον αγώνα τους .

Είχε την ευλογία να  λάβει μέσω ενός ναύτη από τη  Πάτμο, από τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο ο οποίος παρουσιάστηκε ως γέροντας περπατώντας επάνω στα κύματα, τρία μήλα, ως σύμβολο της  ευφροσύνης του Παραδείσου.

Από τα μήλα αυτά, το ένα το έκοβε και το έτρωγε επί σαράντα μέρες και ένοιωθε απερίγραπτη χαρά και ευφροσύνη, το δεύτερο το μοίρασε στις αδελφές και το τρίτο το φύλαξε.

Άγγελος Κυρίου την επισκέφθηκε και την προετοίμασε για την αναχώρηση της από τον μάταιο τούτο κόσμο ένα χρόνο πριν το θάνατό της.

Την παραμονή της εκδημίας της, στις 27 Ιουλίου, αφού κοινώνησε και έφαγε το μήλο που είχε φυλαγμένο, άρρητη ευωδία  σκέπασε ολόκληρη την Ιερά Μονή.

Κάλεσε της αδελφές και  ανήγγειλλε την αναχώρηση της. Προσευχήθηκε   και παρέδωσε την μακαρία ψυχής της στα χέρια του Θεού σε ηλικία εκατόν τριών χρονών αφού έλαμψε το πρόσωπο της.

Άπειρα τα θαύματα που ο Θεός καθημερινά κάνει δια  πρεσβειών των Αγίων  του.

Μέσα σε αυτά, άπειρα και τα θαύματα που γίνονται με τις πρεσβείες της Αγίας Ειρήνης, ηγουμένης της Μονής Χρυσοβαλάντου σε όσους με πίστη και πόθο επικαλούνται το όνομα του Άγιου Θεού και τις πρεσβείες της Αγίας η οποία ενώθηκε αιώνια μαζί Του μέσα από την ζωή την οποία προβάλει η Αγία μας Εκκλησία.

Αγία Φιλοθέη η Αθηναία (19 Φεβρουαρίου)

 

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Αθήνα μετά το 1520 μ.Χ.

Ο πατέρας της,, Άγγελος Μπενιζέλος και η μητέρα της, Συρίγα, ήταν πλούσιοι ,ενάρετοι και πολύ ελεήμονες.

Η Ρεγούλα, έτσι λεγόταν η αγία πριν γίνει μοναχή, ήταν μοναχοπαίδι και μεγάλωσε έχοντας ως παράδειγμα την ευλάβεια της μητέρας της.

Σε μικρή ηλικία την πίεσαν να παντρευτεί ένα νέο σκληρό και αδιάφορο ως προς την πνευματική ζωή. Για το λόγο αυτό η ζωή της αγίας ήταν ένα μαρτύριο.

Τρία χρόνια μετά τον γάμο τους πεθαίνει ο σύζυγός της και παρά τις πιέσεις που δέχθηκε για να ξαναπαντρευτεί, η Φιλοθέη ακολούθησε τη μοναχική ζωή.

Δοξάζοντας τον Θεό, άρχισε την ασκητική ζωή με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές και ελεημοσύνες.

Με την βοήθεια του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, τον οποίο ευλαβούνταν πολύ, κτίζει Παρθενώνα,(μοναστήρι),κοντά στο σπίτι της στην Πλάκα (περιοχή μοναστηράκι),κοντά στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Πολλές νέες προσέρχονται και γίνονται μοναχές με ηγουμένη την Φιλοθέη.

Δίπλα από το μοναστήρι κτίζει νοσοκομείο, ξενοδοχείο, άσυλα και εργαστήρια, σε μία εποχή τόσο δύσκολη για το γένος μας,(Τουρκοκρατία) αποτελώντας άθλο για μία γυναίκα.

Αναλαμβάνει να νοσηλεύει τους αρρώστους ,να περιποιείται τους φτωχούς, να περιθάλπει τους κατατρεγμένους και πάνω από όλα, να δίνει την δυνατότητα στους νέους και τις νέες να μαθαίνουν κάποια τέχνη στα εργαστήρια που ίδρυσε και συντηρούσε.

Η αγία Φιλοθέη για την Αθήνα έγινε το «κράτος-πρόνοια».

Εκτός των ιδρυμάτων μέσα στην Αθήνα ,αλλά και σε πολλά νησιά, έκτισε διάφορα μετόχια, όπως στα Πατήσια το μετόχι του Άγίου Άνδρέα, στην περιοχή της Καλογρέζας (που σημαίνει καλή καλογριά ),καθώς και στο Ψυχικό.

Το αξιοσημείωτο ήταν ότι δεν δέχονταν μόνο Ελληνόπουλα αλλά και Τουρκάλες  στα εργαστήρια και τα ιδρύματα της ακολουθώντας την Ευαγγελική εντολή να δείχνουμε αγάπη στους πάντες.

Το έργο της τεράστιο, η προσφορά της αναντικατάστατη σε μία τόσο δύσκολη περίοδο του γένους μας.

Με τον τουρκικό ζυγό να απειλεί και να βιάζει την ψυχή του ανθρώπου, μία γυναίκα, η Φιλοθέη, ενδυναμούμενη από την πίστη της στον Χριστό, που δεν μπορεί να μεταφραστεί αλλιώς παρά μόνο ως αγάπη και διακονία του πλησίον, αγωνίζονταν να σώσει ψυχές αλλά και να τους δώσει τα εφόδια που τους ήταν απαραίτητα για την ζωή τους.

Το έργο της δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τους Τούρκους.

Στις 3 Οκτωβρίου 1598 μ.Χ. στην διάρκεια μίας αγρυπνίας που γίνονταν στο μετόχι του Άγίου Ανδρέα στα Πατήσια, μπήκαν στον Ναό και  κακοποίησαν σκληρά την αγία.

Οι μοναχές μεταφέρουν την Φιλοθέη βαριά τραυματισμένη στο μετόχι της στην Καλογρέζα όπου και παρέδωσε την αγία ψυχή της ευχαριστώντας τον Θεό που την αξίωσε να μαρτυρήσει για το Όνομά Του.

Στις 19 Φεβρουαρίου του 1598 μ.Χ. η αγία Φιλοθέη εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο  κόσμο για να συναντήσει και να ενωθεί με τον Νυμφίο της Εκκλησίας μας, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον οποίο τόσο πολύ αγάπησε.

Το έργο της συνέχισε η αδελφή Λεοντία, η οποία και την αντικατέστησε στην ηγουμενία.

Αγία Γλυκερία (13 ΜαΪου)

 

Η Αγία Γλυκερία έζησε κατά τους χρόνους 138 μ.Χ.-161 μ.Χ. όταν βασίλευε ο Αντωνίνος και ηγεμόνας στο μέρος που κατοικούσε η αγία ήταν ο Σαβίνος.
Διέμενε στην Τραϊανούπολη,η οποία βρίσκεται κοντά στον Αδριατικό κόλπο.
Κάποια φορά όπου ο ηγεμόνας της περιοχής πρόσφερε θυσίες στα είδωλα, η Γλυκερία αφού χάραξε στο μέτωπό της το σημείο του Τιμίου Σταυρού, παρουσιάστηκε μπροστά του και ομολόγησε δημόσια την πίστη της στον Ιησού Χριστό.
Ο Ηγεμόνας προσκάλεσε τη  Γλυκερία ν΄ αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα.
Η αγία μπήκε στον ειδωλολατρικό ναό και με την δύναμη της προσευχής της γκρέμισε το άγαλμα του Δία.
Οι ειδωλολάτρες εξοργισμένοι άρχισαν να την  πετροβολούν χωρίς όμως οι πέτρες να την αγγίζουν. Τότε, ακόμη πιο μανιασμένοι, την κρέμασαν από τα μαλλιά και άρχισαν να τη μαστιγώνουν.
Μετά από αυτά τα μαρτύρια την έριξαν στην φυλακή χωρίς τροφή, πιστεύοντας ότι θα λυγίσει και θα αλλαξοπιστήσει. Όταν όμως άνοιξαν την φυλακή βρήκαν μέσα ψωμί, γάλα και νερό.
Κατόπιν, αφού έγδαραν το δέρμα από το κεφάλι της, έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και την έριξαν πάλι στην φυλακή. Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στην φυλακή, την  θεράπευσε και την έλυσε από τα δεσμά της.
Όταν είδε ο δεσμοφύλακας, ο οποίος ονομάζονταν Λαοδίκιος το μεγάλο και παράδοξο αυτό θαύμα, πίστευσε στον Χριστό και μαρτύρησε για το ονομά Του με αποκεφαλισμό.
Τέλος έριξαν την αγία στα θηρία όπου και παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού στις 13 Μαίου.

Ευσεβείς Χριστιανοί ενταφίασαν το άγιο λείψανο της στην Ηράκλεια της Θράκης.

Αγία Μαρία η Αιγυπτία(1 Απριλίου)

 

Η Άγία Μαρία καταγόταν από την Αίγυπτο και έζησε στους χρόνους του Μεγάλου Ιουστιανιανού, 527 μ.Χ. - 565 μ.Χ. Επί δεκαεπτά χρόνια ζούσε  ζωή άσωτη μακριά από την Χάρη του Θεού. Βουτηγμένη μέσα στην διαφθορά, είχε παύσει να ακούει την φωνή της συνειδήσεως της και να σκέπτεται τον Θεό. Από μικρή ηλικία πίστευε ότι η απόλαυση της ζωής βρίσκεται στις σαρκικές ηδονές και τα γλέντια και επιδόθηκε ολοκληρωτικά σε αυτά. Ένα θαυμαστό όμως γεγονός ξύπνησε τη ναρκωμένη συνείδησή της και της άνοιξε ένα παράθυρο προς την γλυκύτητα του Παραδείσου. Στις 14 Σεπτεμβρίου πολλοί Χριστιανοί πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Στην εορτή αυτή πήγε και η Μαρία, πιστεύοντας ότι είναι μία ευκαιρία για γλέντι και ξεφάντωμα το πανηγύρι αυτό, αφού συγκεντρώνονταν τόσος πολύς κόσμος. Όταν όμως πήγε να μπει στον Ναό της Αναστάσεως όπου γινόταν η τελετή της Υψώσεως, αοράτως εμποδίζονταν η είσοδό της στον Ναό. Προσπάθησε ξανά και ξανά αλλά δεν μπορούσε να προχωρήσει πέρα από τη είσοδο. Το γεγονός αυτό την έφερε σε συναίσθηση του εαυτού της. Κατάλαβε ότι η ζωή την οποία είχε επιλέξει ήταν η αιτία  που δεν της επιτρεπόταν η είσοδος στον Ναό. Αμέσως παρακάλεσε την Θεοτόκο και  υποσχέθηκε ότι εάν μπορούσε να εισέλθει στον Ναό και να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό θα άλλαζε ζωή. Μετά την υπόσχεσή της μπόρεσε και μπήκε στον Ναό, προσκύνησε τον Σταυρό του Κυρίου μας και βγαίνοντας πήρε τον δρόμο για την έρημο πέρα από τον ποταμό Ιορδάνη, εγκαταλείποντας τα πάντα. Επί σαράντα χρόνια έζησε μόνη της μέσα στην έρημο ζωή αγγελική χωρίς να δει άνθρωπο και έφθασε σε θαυμαστά ύψη αρετής. Ο αββάς (γέροντας) Ζωσιμάς, άνθρωπος φημισμένος για την αρετή του, κατά θεία παραχώρηση, συνάντησε την αγία Μαρία προς το τέλος της ζωής της, ώστε να γίνει γνωστή η αξία της μετανοίας την οποία έμπρακτα συναντούμε στην ζωή της Οσίας.   Την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οι μοναχοί είχαν την συνήθεια να φεύγουν από τα μοναστήρια τους,χωριστά ο καθένας,μέσα στην έρημο για μεγαλύτερη άσκηση,και να επιστρέφουν το Σάββατο του Λαζάρου για να εορτάσουν τα Άγια Πάθη όλοι μαζί. Καθώς ο αββάς Ζωσιμάς περπατούσε στην έρημο συνάντησε την Άγια Μαρία με κατάμαυρο σώμα σκελετωμένο από την άσκηση και κάτασπρα μαλλιά. Η Οσία ζήτησε να της δώσει το ράσο του για να κρύψει την γύμνια της, αφού τα ρούχα της είχαν λιώσει τόσα χρόνια στην έρημο, και παρουσιάστηκε μπροστά στον γέροντα,όπου μετά από πολλές πιέσεις του διηγήθηκε την ζωή της και τον παρακάλεσε να την κοινωνήσει την Μεγάλη Πέμπτη. Πράγματι την Μεγάλη Πέμπτη συναντήθηκαν στον Ιορδάνη ποταμό και η Αγία κοινώνησε των Αχράντων μυστηρίων αφού πέρασε το ποτάμι για να συναντήσει τον γέροντα περπατώντας επάνω στο νερό. Την επόμενη χρονιά ο αββάς Ζωσιμάς πήγε και πάλι στο ίδιο σημείο να συναντήσει την Οσία Μαρία. Εκεί την βρήκε πεθαμένη έχοντας γραμμένη πάνω στην άμμο την ημερομηνία της μακαρίας κοιμήσεως της η οποία ήταν η ημέρα που κοινώνησε. Με την βοήθεια ενός λιονταριού έθαψε το σώμα της Αγίας και επέστρεψε στο μοναστήρι υμνώντας και δοξάζοντας τα μεγαλεία του Θεού. Η ζωή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας είναι ένας ύμνος προς την αγάπη του Θεού και την δύναμη της μετανοίας η οποία σώζει κάθε άνθρωπο, εξαλείφει όλες τις αμαρτίες και αφανίζει κάθε παράπτωμα. Δεν υπάρχει αμαρτία που δεν τη συγχωρεί ο Θεός αρκεί ο άνθρωπος να μετανοήσει πραγματικά με αληθινή συντριβή της ψυχής του. Η μετάνοια είναι καθαρισμός της ψυχής του ανθρώπου και ονομάζεται από την Αγία μας Εκκλησία, δεύτερο βάπτισμα, γιατί ό,τι μόλυνε την καθαρότητα της ψυχής μας, μετά από το βάπτισμά μας, το αποκαθιστά η μετάνοια δίνοντας στην ψυχή την πρώτη της καθαρότητα.

Αγία Μεθοδία της Κιμώλου (5 Οκτωμβρίου)

 

Ανάμεσα στους νεοφανείς  αγίους της Εκκλησίας μας συγκαταλέγεται και η αγία Μεθοδία η οποία γεννήθηκε στο νησί της Κιμώλου το 1865 μ.Χ. από τον Ιάκωβο και την Μαρία Σαρδή.

Η Ειρήνη, η μετονομασθείσα αργότερα σε Μεθοδία, ήταν η δεύτερη από τα επτά αδέλφια της, τρία αγόρια και πέντε κορίτσια και διακρίνονταν από την μικρή της ηλικία για την ευλάβεια και την βαθιά πίστη της.

Η γονείς της την πάντρεψαν με ένα ναυτικό από την Χίο παρά την θέληση της, αλλά και ως έγγαμη δεν άλλαξε καθόλου. Συνέχισε να ξεχωρίζει για την θερμή πίστη της και την αγάπη της προς την Εκκλησία του Χριστού μας.

Σε κάποιο από τα ταξίδια του, ο σύζυγος της ναυάγησε και δεν ξαναγύρισε στην Κίμωλο. Τότε η Ειρήνη έγινε μοναχή από τον Μητροπολίτη Σύρου Μεθόδιο στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Οδηγήτριας και ονομάστηκε Μεθοδία.

Ακολούθησε τα βήματα των παλαιών ασκητών, με άσκηση , νηστεία ,αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή. Ζούσε στο ΄΄ Μέσα Κάστρο΄΄ της Κιμώλου σε ένα απέριττο κελί ΄΄ στο Στιάδι΄΄. Από αυτά  που της προσέφερε ο κόσμος δεν κρατούσε τίποτε και τα μοίραζε όλα στους φτωχούς. Παρέμενε έγκλειστη μέσα στο κελί της και έβγαινε μόνο όταν η αγάπη προς τον πλησίον το απαιτούσε. Τα βράδια κοιμόταν για λίγο πάνω σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι, χωρίς στρώμα, που είχε στο κελί της και το υπόλοιπο βράδυ  προσεύχονταν με δάκρυα κατανύξεως προς τον γλυκύτατο Νυμφίο της καρδιάς της , τον Κύριος μας Ιησού Χριστό. Καθ’ όλη την διάρκεια της εβδομάδας νήστευε αυστηρά και μόνο το Σαββάτο και την Κυριακή έτρωγε αφού πρώτα μεταλάμβανε τα Άχραντα Μυστήρια.

Σε όλη την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής παρέμενε έγκλειστη μέσα στο κελί της χωρίς να δέχεται κανέναν να την επισκεφτεί και μόνο από ένα μικρό παράθυρο δέχονταν αυτούς που είχαν ανάγκη και τους έδινε λαδάκι από την ακοίμητη καντήλα που έκαιγε στο κελί της προς ίαση ψυχής και σώματος.

Η ζωή της αγίας Μεθοδίας ήταν μία συνεχής προσπάθεια να μιμηθεί της ισάγγελη πολιτεία των παλαιών οσίων ανδρών και γυναικών, των οποίων τις αρετές και τον ένθερμο ζήλο προσπαθούσε να μιμηθεί.     Με την συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, την πρακτική αρετή και τους ``κατά Χριστόν`` πνευματικούς αγώνες της, κατόρθωσε να αποκτήσει τη νοερά προσευχή και τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος και να φθάσει σε απάθεια και τελειότητα.

Η φήμη της αγίας γρήγορα διαδόθηκε, όχι μόνο σε ολόκληρη την Κίμωλο, αλλά και στα γύρω νησιά και πολλές γυναίκες, γιατί μόνο γυναίκες δέχονταν, έτρεχαν στο ασκητήριο της το οποίο μετατράπηκε σε πνευματικό σχολείο που προσέφερε πνευματική ωφέλεια και ανακούφιση από τις ψυχικές ανωμαλίες και τις πικρίες της ζωής.

Η αγία Μεθοδία αξιώθηκε  να επιτελεί και θαύματα για την δόξα του Χριστού. Συνήθως σε αυτούς που με πίστη και διάθεση μετανοίας προσέρχονταν έδινε λαδάκι από την ακοίμητη καντήλα του κελιού της, προσευχόταν γι’ αυτούς, κατά το γραφικό `` πολύ ισχύει δέηση δικαίου ενεργούμένη``, και αυτοί θεραπεύονταν με την Χάρη του Θεού.

Με αυτό τον τρόπο έζησε η αγία Μεθοδία στο νησί της Κιμώλου, αγωνιζόμενη τον καλό αγώνα της αρετής και της ασκήσεως .

Κοιμήθηκε στις 5 Οκτωβρίου, ημέρα Κυριακή, του έτους 1908 σε ηλικία 43 χρονών. Την επόμενη μέρα από τον θάνατό της διαπιστώθηκε ότι η αγία δεν είχε `` παγώσει``, όπως συμβαίνει με τα νεκρά σώματα, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία της.

Κατά την εκταφή της τα τίμια λείψανα της μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται στον Ιερό ναό αγίου Σπυρίδωνος και των αγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων της Κιμώλου.

Αγία Ραϊδά η παρθένος και των Οσίων γυναικών Ξανθίππης και Πολυξένης (23 Σεπτεμβρίου)

 

Η άγια μάρτυρα Ραϊδα καταγόταν από μία πόλη της Αιγύπτου που ονομαζόταν Βάταν ή Τάμαν.

Τον πατέρα της τον έλεγαν Πέτρο, και ήταν αφιερωμένη στον Κύριο από δώδεκα χρονών (δηλαδή ήταν μοναχή, παρθένος όπως ονομάζονταν τότε οι μοναχές ).

Κάποια φορά που πήγε στην πηγή μαζί με άλλες παρθένους για να πάρουν νερό, είδε πλήθος από μοναχούς, μοναχές , Ιερείς και Διακόνους, τους οποίους είχε συλλάβει ο ηγεμόνας Λουκιανός επειδή λάτρευαν τον Χριστό. Τότε και η Ραϊδα  πήγε και αυτή μαζί με τους αιχμαλώτους και παρ’ όλο που ένας από τους δεσμοφύλακες την συμβούλεψε να φροντίσει να σώσει την ζωή της και να φύγει, εκείνη παρουσιάστηκε μπροστά στον ηγεμόνα και τον ήλεγξε για τους ψεύτικους θεούς που λατρεύει και την συμπεριφορά του απέναντι στους Χριστιανούς . Ο ηγεμόνας περιέπαιξε και κορόιδεψε την πίστη των χριστιανών και η Ραϊδα δεν δίστασε να τον φτύσει στο πρόσωπο για την βλασφημία και την απάνθρωπη συμπεριφορά του.

Ο ηγεμόνας διατάζει και βασανίζουν την μακαρία εκείνη κόρη και κατόπιν της κόβουν το κεφάλι.

Με τον τρόπο αυτό πέρασε η αγία Ραϊδα από τον μάταιο τούτο κόσμο στην Βασιλεία των Ουρανών και έλαβε από τον Κύριο τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

Η Ξανθίππη και η Πολυξένη που ήταν αδελφές και κατάγονταν από μία πόλη της Ισπανίας, έζησαν στα χρόνια του Κλαύδιου  Καίσαρα περίπου το 68 μ. Χ.

Η Ξανθίππη και ο σύζυγός της Πρόβος κατηχήθηκαν και προσήλθαν  στην πίστη του Χριστού από τον Απόστολο Παύλο κατά την περιοδεία του στην Ισπανία.

Η Πολυξένη ήταν παρθένος και την έκλεψε κάποιος κακότροπος και μοχθηρός άνθρωπος, κατάφερε όμως η μακαρία γυναίκα να μείνει ανέγγιχτη και καθαρή, να ξεφύγει από τον απαγωγέα της και να γνωρίσει τον Απόστολο Ανδρέα από τον οποίο βαπτίσθηκε στην πίστη του Χριστού, έγινε Ιεραπόστολος και επιτελούσε πλήθος θαυμάτων οδηγώντας πολλές ψυχές κοντά στον Χριστό.

Κατόπιν, ακολούθησε τον Απόστολο Ονήσιμο  στην Ισπανία την γενέτειρα της  μαζί με μία ακόμη γυναίκα, τη Ρεβέκκα.

Ύστερα από πολλές δυσκολίες και πειρασμούς που δοκίμασαν στην θάλασσα έφτασε στην πατρίδα της και συναντήθηκε με την αδελφή της την Ξανθίππη.

Οι  δύο γυναίκες πέρασαν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους κηρύττοντας παντού την πίστη του Χριστού. Οδήγησαν πολλούς στο φως της θεογνωσίας, έκαναν πολλά θαύματα και τέλος είχαν ειρηνικό τέλος παραδίδοντας την αγία ψυχή τους στα χέρια του μόνο αληθινού Θεού, τον οποίο λάτρευσαν και υπηρέτησαν σε όλη τη ζωή τους!

Αυτοί είναι οι βίοι τριών αγίων γυναικών με διαφορετικό τρόπο ζωής η κάθε μία αλλά ένα κοινό χαρακτηριστικό, την αγάπη τους προς το πρόσωπο του Χριστού!

Μάρτυρας και παρθένος η Ραϊδα, έγγαμη και αρχόντισσα η Ξανθίππη, Ιεραπόστολος η Πολυξένη, και οι τρείς μέσα από διαφορετικούς δρόμους μπόρεσαν εξαιτίας της αγάπης που είχαν προς το Χριστό να εισέλθουν στην Βασιλεία των Ουρανών και να επιτελούν πλήθος θαυμάτων στη γη αποδεικνύοντας έτσι ότι έγιναν δοχεία της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, κάτι που ευχόμαστε και σε όλους εσάς. Αμήν!

Αγία Σοφία - Πίστη - Ελπίδα - Αγάπη (17 Σεπτεμβρίου)

 

Η Αγία Σοφία, και οι θυγατέρες της ,Πίστη, Αγάπη και Ελπίδα, ζούσαν στην Ρώμη στα χρόνια του δυσεβούς αυτοκράτορα Ανδριανού,117μ.Χ. - 138μ.Χ.

Τόσο η Σοφία, η οποία έμεινε πολύ νέα χήρα, όσο και τα παιδιά της  διακρίνονταν για την ενάρετη ζωή τους, την σωφροσύνη και τα ψυχικά τους χαρίσματα.

Ο επιστάτης της πόλεως όμως που ονομάζονταν, Αντίοχος, κατήγγειλε την μητέρα και τις κόρες της στον αυτοκράτορα, ο οποίος κυνηγούσε με μανία τους χριστιανούς και οδηγήθηκαν στο δικαστήριο.

Εκει, παίρνοντας δύναμη από τα λόγια του Σωτήρα μας, ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτούς που μπορούν να σκοτώσουν  το σώμα αλλά δεν μπορούν να πειράξουν την ψυχή μας, στάθηκαν με θάρρος  και παρά τις κολακείες και τις απειλές δεν αρνήθηκαν τον μόνο αληθινό  Θεό, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Ο Δικαστής, για να κάμψει το φρόνημα τους, αρχίζει να βασανίζει ξεχωριστά την κάθε μία τους.

Πρώτη ήταν η Πίστη, μόλις δώδεκα χρονών. Γύμνωσαν την παιδο-μάρτυρα και αφού την δείρανε,  έκοψαν τους μαστούς της από τους οποίους αντί για αίμα χύθηκε γάλα. Την ξάπλωσαν σε πυρακτωμένη σχάρα και πυρακτωμένο τηγάνι με πίσσα και λάδι και τέλος απέκοψαν την μακαρία κεφαλή της.

Δεύτερη μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού η Ελπίδα, και αυτή με αποκεφαλισμό, αφού πρώτα την μαστίγωσαν και την υπέβαλαν σε μαρτύρια σε ηλικία μόλις δέκα χρονών.

Τρίτη στη σειρά η μικρότερη αδελφή η Αγάπη, μόλις εννέα ετών, υπέμεινε τα ίδια και χειρότερα μαρτύρια, μαστίγωμα, κρέμασμα, καμίνι. Η θηριωδία όμως δεν σταμάτησε εδώ. Διέταξε ο Δικαστής και κάρφωσαν όλο το σώμα της μάρτυρος με μυτερά καρφιά και τέλος μπροστά στην ακλόνητη πίστη της διέταξε τον αποκεφαλισμό της.

Κατά την διάρκεια των μαρτυρίων πολλοί έβλεπαν λευκοφορεμένους νέους να παραστέκονται στην παιδο-μάρτυρα.

Η ευλογημένη μητέρα, η Σοφία, αφού είδε και την τρίτη θυγατέρα της να παραδίδεται στο μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού μας ευχαριστούσε τον Θεό που αξιώθηκε να του προσφέρει τα τρία της παιδιά ως δώρα και στολίδια της αθανάτου Βασιλείας Του.

Τρεις ημέρες μετά την θανάτωση των θυγατέρων της, και αφού φρόντισε για την ταφή τους, η μακαρία μητέρα παρέδωσε και αυτή την ψυχή της στα χέρια του Ζώντος Θεού σκυμμένη πάνω από τα λείψανα των παιδιών της.

Ευσεβείς χριστιανοί ενταφίασαν το ιερό λείψανό της μαζί με τα λείψανα των παιδιών της και καθώς ζούσαν πάνω σε τούτη την  γη με ένα φρόνημα και μία ψυχή αφιερωμένη στο Σωτήρα Χριστό έτσι και μετά τον θάνατό συναγάλλονται αιώνια στην Ουράνια Βασιλεία εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.